ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Sunday, December 7, 2008

Η γιορτή του πατερούλη



Ο παιδικός μου φίλος πατήρ Ιωάννης Λάζαρης, ο σεβασμιότατος μητροπολίτης Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεόφιλος και ο πατερούλης παπα-Νίκος Φραγκούλης


Ο Τέντ, ο πατήρ Ιωάννης και ο σεβασμιότατος κ. Θεόφιλος



Ο σεβασμιότατος κ. Θεόφιλος, ο πατερούλης και ο ανηψιός μας Γιώργος,απόφοιτος ιερατικής σχολής


Θα ήθελα να έγραφα μια έκθεση με θέμα: "Ποιά ήταν η πιό ευτυχισμένη μέρα των παιδικών μου χρόνων» και κάπως έτσι θα το πήγαινα.

Η πιό χαρούμενη μέρα των παιδικών και νεανικών μου χρόνων ήταν η γιορτή του πατέρα μου παπα-Νικόλα Φραγκούλη. Η μαμά ετοίμαζε απο μήνα το σπιτικό μας, έστρωνε τα χειμωνιάτικα χαλιά στη Λευκάδα, που άρχιζε να χειμωνιάζει. Το σαλόνι λαμποκοπούσε απο καθαριότητα περιμένοντας τους καλεσμένους.

Επι μια εβδομάδα η μαμά ετοίμαζε τα νηστήσιμα γλυκά της γιορτής, μπακλαβάδες ρολό χωρίς βούτυρο και λευκαδίτικη λαδόπιτα και παρέτασσε τα λικεράκια για τις κυρίες των επισκέψεων στην ξύλινη σερβάντα.

Η Κωνσταντίνα κι εγώ ράβαμε τα γιορτινά φουστάνια μας (και για τα Χριστούγεννα επι τη ευκαιρία) στην επίσημη μοδίστρα μας τη δεσποινίδα Τσία και κλέβαμε ώρες απο το σχολείο για να ετοιμασθούμε να σερβίρουμε τους καλεσμένους.

Απο το σπίτι μας περνούσαν ορδές ενοριτών, που ερχόνταν με τα ποτά τους ή τα γλυκάκια τους να ευχηθούν στον εφημέριό τους. Η μικρή μου αδελφή κι εγώ ανάλαφρες σερβίραμε πρώτα τα σοκολατάκια. Μετα το πρώτο πεντάλεπτο ρωτούσαμε αν θάθελαν να πιούν κάτι. Οι ντελικάτες κυρίες έπαιρναν ένα λικεράκι και οι σκληρότεροι κύριοι προτιμούσαν το βερμουτάκι της εποχής με ξηρούς καρπούς.

Οι κυρίες συνήθως αρνούνταν να φάνε γλυκό- είχαν βλέπεις τόσες επισκέψεις απόψε στην πόλη!- και το προτιμούσαν τυλιγμένο στο σελοφάν. Και οι κύριοι αρνούνταν ακόμη και να το πάρουν στο σελοφάν (δεν ήταν τόσο αντρικό στύλ!)

Τότε εμείς τρέχαμε να φέρουμε το δίσκο με τα τυλιγμένα γλυκά ( τα είχαμε τυλίξει τα κορίτσια με τόση αγάπη και τόση πολυλογία τα βράδυα μετα το διάβασμα). Ημασταν τόσο ευτυχισμένες που βοηθούσαμε τη μαμά στη γιορτή του πατέρα, που γινόταν τόσο ευτυχισμένος με τον κόσμο και τα πηγαινέλα.

Εμείς τα κορίτσια μετρούσαμε τους καλεσμένους και βγάζαμε τη σούμα μετα το πέρας της γιορτής. Κι ο αδελφός μας κορόιδευε και ζητούσε άδεια να φάει κι άλλα κι άλλα γλυκά και σοκολατάκια, αφού η βραδυά το επέτρεπε λόγω πανηγύρεως. Ετρωγε και τα δικά μας μέσα στη γενική αναμπουμπούλα.

Στα φοιτητικά μας χρόνια πάντοτε γυρνούσαμε στη Λευκάδα για να συμμετέχουμε στη γιορτή του πατέρα. Κι όταν η Κωνσταντίνα έφυγε, έκλεισε το κεφάλαιο γιορτή απο το σπιτικό μας.

Φέτος, βρεθήκαμε στη γιορτή του πατέρα παπα-Νίκου στη Λευκάδα. Δεν δεχθήκαμε επισκέψεις, μόνο το νέο μητροπολίτη Λευκάδος και Ιθάκης Θεόφιλο που ήρθε μετα του πατρός Ιωάννη να μας ευχηθούν με καθαρή καρδιά . Ο πατέρας μου ευχαριστήθηκε τις παρουσίες και η μητέρα μου δάκρυζε κάθε λεπτό. Μετά πήγαμε στην Κωνσταντίνα να της πούμε ένα αγαπητικό χαιρετισμό.

Ελπίζω να ξαναβρεθώ και του χρόνου στη γιορτή του πατέρα μου. Εξακολουθεί να είναι η πιό γλυκειά μέρα μου κι ας τη βαραίνει η σκιά της απουσίας. Εύχομαι να αξιώνομαι να βρίσκω τον πατερούλη και τη μαννούλα καλά έστω και υπο το πέπλο του αιώνιου πένθους μας.

Ιουστίνη

24 comments:

Anonymous said...

να τον χαίρεσαι τον πατερούλη σου καλή μου!...κι αν οι γιορτή σταματησε,υπαρχουν οι-ευλογημενες- ευτυχισμενες αναμνησεις
(τι τρυφερο κειμενακι..)
φιλια πολλα

δεσποιναριον said...

Να χαιρεσαι τον πατερουλη σου για πολλα χρονια ακομα και να εχει παντα καλη υγεια. Ηταν πολυ ομορφες οι γιορτες παλια οπου παιρναμε σβαρνα ολα τα σπιτια η οταν δεχομασταν επισκεψεις.. μα φυσικα εδω θα ειμαστε. Των Αγιων Θεοδωρων -κοντευε πια να βγει ο χειμωνας- μεχρι και συναδελφοι του μπαμπα κατεφθαναν, ανθρωποι που τους βλεπαμε μια φορα το χρονο. Και κατι καλαθια με ποτα απο εκεινους που δεν μπορουσαν η απο την εταιρεια. Τα αχλαδακια και τα βερικοκα φρουϊ γκλασε στο σελοφαν, αχ τι μου θυμιζεις. Και η μαμα με φορεμα κοκτεϊλ και τα σχετικα ποτα που αργοτερα που δεσποινιδεψαμε, τα δοκιμαζαμε κι εμεις. Να εισαι κι εσυ καλα Καναδεζα μου να πηγαινεις καθε χρονο να του δινεις χαρα! Θα τα ξαναπουμε πιο αναλυτικα οταν γυρισω. Χιλια φιλια χιονισμενα.

Αστοριανή said...

Να, λοιπόν, το αποκορύφωμα της Αγάπης, κάτω από τη σκια του Αγίου Νικολάου!
Να τους δίνεις, εσύ κι ο Τεντ,ο Αλέξανδρος, κι όλοι οι άλλοι τιμή και χαρές,
Ιουστίνη μου.
Οι γονείς, σας τίμησαν με τη δική τους αξία κι αγάπη.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
κι από τον Δημήτρη κι έμένα!
Το σεβασμό μας και τις ευχές μας.
Φίλοι σας με αγάπη,
Υιώτα

Meropi said...

Ax αυτοί οι τρυφεροί πατερούληδες!!
Να σου ζήσει Ιουστίνη μου γλυκιά.

MarthaD said...

Ιουστινη,
Χρονια Πολλα στον πατερουλη σου, να τον χαιρεσαστε και να αξιωνεσαι να βρησκεσαι μαζι με τους γονεις σου καθε χρονο αυτη την μερα.
Λεγομαι Μαρθακι και ειμαι Θεσσαλονικια αλλα ζω στο Σικαγο.
Ερχομαι στο μπλογκ σου και θαυμαζω ποσο ωραια γραφεις και διηγησαι. Σημερα με θυμησες τοσες πολλες ωραιες αναμνυσεις. Σε ευχαριστω πολυ.

Penelope said...

Ioυστινάκη μου να τον χαίρεσαι που τον έχεις ακόμα και ο δικός μου είχε το ίδιο όνομα αλλά τον έχασα πολλά χρόνια πρίν και κάθε χρόνο τέτοια μέρα μου έρχονται κάποιες γλυκές αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια, και θλίψη δυστυχώς. Σε φιλω και να περνάς όμορφα εκεί στη πατρίδα με τους αγαπημένους σου

Μηθυμναίος said...

Χρόνια του Πολλά και καλά! Γερός και με υγεία, Ιουστίνη μου.

Ξεχείλισε και πάλι η τρυφεράδα σου σήμερα!

Φαντάζομαι και τη χαρά των γονιών σου που βρέθηκες κοντά τους.

Να 'στε καλά κι εσείς πάντα να συναντιόσαστε.

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Μάγισσα του Μαγειρέματος,
Η γιορτή του πατερούλη ήταν πολύ τρυφερή. Αλλωστε, οι αναμνήσεις ειναι εκεί στο πατρικό σπίτι, όπου σμίγουμε όλοι μαζί κι ας μετράμε απουσίες.
Σε ευχαριστώ για τις ευχές.

Justine's Blog said...

Δεσποινάκι μου,
Ναι ήταν πολύ όμορφα παλιά που άνοιγαν διάπλατα οι πόρτες και μπαινοβγαίναμε στα γιορτινά σπίτια χωρίς καλέσματα και τηλεφωνήματα.
Και οι μαννούλες με τα καλά τους και οι πατερούληδες στην τιμητική τους.
Τώρα θα υπάρχουν οι αναμνήσεις μιας άλλης εποχής να μας παραπέμπτουν στις γιορτές, που εμείς τις ζούμε διαφορετικά.
Καλοτάξιδη στη δύση σου και να περάσετε ωραία με τη Δαφνούλα σου

Justine's Blog said...

Γιώτα γλυκειά μου,
Σε ευχαριστώ για τις ευχές. Ελπίζω να είμαστε αντάξια παιδιά των γονιών μας. Πάντως, η λευκάδα ήταν όμορφη και γιορτινή σαν ανοιξιάτικη.
Φιλιά σου

Justine's Blog said...

Μάρθα καλή μου,
Καλώς ήρθες στο μπλόγκ μου. Κι εσύ σαν εμάς , μακρινή και ξένη στο Σικάγο.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και σε περιμένω να έρχεσαι να τα λέμε απο κοντά. Εμείς οι ξενητεμένες έχουμε πολλά κοινά.
Πολλά φιλιά

Justine's Blog said...

Μερόπη μου,
Ευχαριστώ πολύ. Εμείς οι δυό έχουμε πατερούληδες που μας έμαθαν τη γνώση. Σπουδαία σύμπτωση.
Θα μας ακολουθούν για πάντα και θα τους θυμόμαστε με αγάπη, έτσι;

alef said...

Iουστινάκι μου γλυκό, τί όμορφο και τρυφερό κείμενο! Να μας θυμίζει ότι μέσα στον χαλασμό, υπάρχει κάτι το αιώνιο και το αμετάβλητο! Τι γλυκός ο μπαμπούλης σου! Να τον χαίρεσαι και να ζεις πολλές τέτοιες στιγμές, ευλογημένες!

Justine's Blog said...

Πηνελόπη αγαπημένη,
Λυπούμαι που έχασες τον πατερούλη σου νωρίς. Είμαι σίγουρη πως η μέρα θα φέρνει αυτές τις γλυκόπικρες θύμησες, που στιγματίζουν τη ζωή μας.
Πολλά χαιρετίσματα στις θερμές μέρες σου

Justine's Blog said...

Στράτο καλέ μου,
Πώς μας την έκαναν έτσι την Αθήνα μας; Στάχτη και φρίκη στους δρόμους που περπατήσαμε. Κάτω απο το σπίτι μου δακρυγόνα, σκουπιδιάρες στου δρόμους και συμμορίες νεαρών να φωνάζουν.
Με φόβισε η πόλη μου, που αρχίζω να τη νιώθω ξένη.
Σε ευχαριστώ για τις ευχές

Justine's Blog said...

Αλεφ μωρό μου,
Ο,τι σε σκεφτόμουνα. Μόλις επέστρεψα απο τη Λευκάδα και βρεθηκα αντιμέτωπη με τη μανία της καταστροφής. Δεν ξέρω αν πρέπει να λυπηθώ για τον άτυχο Αλέξη, για τον αστυνομικό που θα γίνει το εξιλαστήριο θύμα αυτής της αναρχίας ή για το λαό μας, που γίνεται βάρβαρος. Φοβούμαι πως όλη αυτή μεθόδευση δεν είναι τυχαία ούτε πηγαία, πως υπάρχει προβοκάτσια.
Φοβάμαι την πόλη μας!

alef said...

@ Ιουστίνη Φραγκούλη> Για τον Αλέξη, κλάψε, και για τη μάνα του. Για όλα τα νέα παιδιά που βλέπουν να σκοτώνονται τα όνειρά τους. Και για την Αθήνα που καίγεται (για να ξεφύγει το βλέμμα μας και η οργή μας από τον αστυνομικό). Τον "ειδικό φρουρό" μη τονε κλαις! Αχ και να άκουγες τί είπε! Για τον... τσαμπουκά του! Από τον... τσαμπουκά του και τη μαγκιά του χάθηκε ένα αγόρι! Και τώρα καίνε και την Αθήνα (το αγόρι ήξεραν να το σκοτώσουν, την Αθήνα να τηνε σώσουν δεν μπορούν;)
Φιλάκια, Ιουστίνη μου!

panathinaeos said...

με καθυστερηση τα χρονια πολλα, για τον ευσεβεστατο πατερα...
σε αυτες τις δυσκολες μερες που περναμε...

Ra Ma said...

Να τον χαίρεσαι τον πατερούλη σου και για πολλά χρόνια ακόμη να είσαι τη μέρα της γιορτής του μαζί του.
Καλό βράδυ από μια εκρηκτική Αθήνα!

Κατερίνα Δε.Στα.Πα. said...

Να τον χαίρεσαι Ιουστίνη μου, τον πατερούλη σου!
Πολύχρονος, γερός κι ευτυχισμένος!
Όλους να τους χαίρεσαι και πάντα να έρχεσαι στη γιορτή του και όσο πιο συχνά μπορείς!
Οι γονείς είναι οι ρίζες μας!
...και τ' αδέλφια τα κλωνάρια...
Καλά είναι να υπάρχουν όλα τα κλαδιά... αλλά...
Να περνάς καλά, κορίτσι μου!

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Αλεφίνα,
Ναι τη μάννα του Αλέξη κλαίω και την κατρακύλα του ανύπαρκτου ελληνικού κράτους. Πιστεύω βέβαια πως όλα θα τα φορτωθεί ο απαράδεκτος για την πράξη του ειδικός φρουρός για να ξεπλύνει η κυβέρνηση τη ντροπή της. Πού ακούστηκε να καεί το Πανεπιστήμιο και το Αρχαιολογικό Μουσείο και κανείς να μην παρέμβει.
Αλλά πώς γνεικεύθηκε αυτή η κ΄ριση πανελλαδικά; Ποιάς προβοκάτσιας θύματα είμαστε;

Justine's Blog said...

Αγαπητέ μου Νίκο,
Και σε σένα εύχομαι χρόνια πολλά κι απο το δικό μου σαλόνι. Ο ευσεβέστατος πατέρας μου στέλνει τις ευλογίες του . Τον έβαλα και στη μπλογκογειτονιά και θαύμασε!

Justine's Blog said...

Θύμιε καλέ μου,
Ευχαριστώ για τις ευχές σου. να τους χαιρόμαστε τους πατερούληδες που αποτέλεσαν τους βράχους της ζωής μας. Εύχομαι τα καλύτερα και για τον δικό σου.
Φιλιά απο την ίδια αφύλακτη Αθήνα.

Justine's Blog said...

Κατερινάκι μου,
Ευχαριστώ για τις ευχές σου. Ναι, οι γονείς είναι οι ρίζες μας, και είναι ωραίο να είναι γεροί.
Χάρηκα τόσο που τους είδα καλά παρα το πένθος!
Φιλιά απο μια Αθήνα του χάους.