ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Tuesday, December 16, 2008

Οταν η Αβάνα με βρήκε στο χιονισμένο μου τοπίο

Σήμερα το Αλεφ- η κατα κόσμον κριτικός λογοτεχνίας Ελένη Γκίκα μου έκανε ένα αγαπητικό δώρο. Ανάρτησε το κείμενο για το Ημερολόγιο Αβάνας, που τόσο γενναιόδωρα είχε καταθέσει στο Κυριακάτικο Εθνος αρχές του φθινοπώρου.

Την Αλεφ την είδα στο χάπενινγκ του νηπιακού σταθμού των Νουβάντα , αλλά είχα προλάβει να βρεθώ μαζί της λίγο νωρίτερα σε μια παρουσίαση βιβλίου όπου κατέθεσε την καλοβαλμένη εμπεριστατωμένη κριτική της.

Τα κορίτσια ξεφύγαμε απο το πλήθος της γιορτής μετα το πέρας της παρουσίασης και πήγαμε κατα προτροπή της Ελένης στο υπέροχο και κλασικό εστιατόριο Ιντεάλ της Πανεπιστημίου, που δεν έχει αλλάξει την κουζίνα του απο τα φοιτητικά μου χρόνια. Αψογη ελληνική κουζίνα με αέρα Λευκάδας καθώς το κλασικό αθηναϊκο εστιατόριο ανήκει στους αδελφούςΒλασσόπουλους απο τον Αγιο Πέτρο.

Απολαύσαμε χορταράκια , σαλάτες και μοναδικά πιάτα, που συνδυάζουν την κοσμολίτικη ελαφριά μεσογειακή κουζίνα με τις ελληνικές γεύσεις. Προσωπικά καταβροχθισα ένα απίθανο γαλακτομπούρεκο (η μεγάλη αμαρτία του ταξιδιού μου) και η Ελένη απόλαυσε μια γαλλικού στύλ κρέμ μπρουλέ.

Μιλήσαμε για όλα και προπάντων για τα λογοτεχνικά δρώμενα της χώρας μας. Εκείνη είχε ένα αγαπητικό λόγο για όλα τα κείμενα που περιέρχονται στην ανάγνωσή της. Κι επιτέλους έχει την ελευθερία, το θάρρος και τη μαγκιά να δηλώνει πως δεν διαβάζει βιβλία που δεν της αρέσουν. Και επιλέγει να παρουσιάζει στις στήλες της βιβλία που αγάπησε αναδεικνύνοντας τις αρετές τους.

Αυτή είναι η Ελένη Γκίκα , μια μεγάλη αγκαλιά για τους Ελληνες λογοτέχνες. Σπάνια στη λογοτεχνική αγορά, αδέκαστη απο τους συσχετισμούς και την έπαρση (που θα μπορούσε να γεννήσει η φύση της δουλειάς της). Συγκρίνοντάς το μεγαλείο της με το γένος άλλων κριτικών, καταθέτω τον ταπεινό θαυμασμό μου για εκείνη. Και νιώθω πως στην εποχή μας, όπου όλα παίζονται στο βωμό των εντυπώσεων, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που λατρεύουν τα κείμενα και τα βιβλία και τους συγγραφείς. Και προσπαθούν να τα αποτιμήσουν στο μέγιστο δυνατόν.

Είμαι τυχερή που σε γνωρίζω όλο και περισσότερο Ελένη, που τυχαίνω της δικής σου κριτικής. Είμαστε τυχεροί όλοι οι συγγραφείς, που υπάρχει μια μεγάλη αγκαλιά για μάς στην Αθήνα. Κι όταν καταθέτεις τις δικές σου συγγραφές, εκεί αναγνωρίζω το βάθος και τον πλούτο της καρδιάς και του μυαλού σου.

Σε ευχαριστώ.
Ιουστίνη

14 comments:

Ελπίδα said...

Εδώ παλιό κυκλάμινο!
Ήρθα να καταθέσω κι εγώ τον θαυμασμό μου για την άλεφ, την Ιουστίνη και τα έργα τους!
Πέρα απ' αυτά όμως, μ' αρέσει που είναι ωραίοι άνθρωποι!
Αυτό είναι το πιο δύσκολο την σήμερον ημέρα!
Να είστε καλά, κορίτσια μου! Υγεία και Καλές εμπνεύσεις και στις δυο!
Στην Αβάνα με ταξίδεψε "ευτυχώς" η Ιουστίνη, γιατί δεν προβλέπεται ποτέ να πάω...
Είναι σαν, να πήγα!
Να είσαι καλά, Ιουστίνη μου!
Ταξίδευε εσύ, γράφε κι εγώ χορταίνω!
Καλά! Πότε γύρισες κιόλας;
Κι έχετε και χιόνια;
Πρώτη φορά που δεν θέλω χιόνια!
Έχουμε τόσα άλλα εδώ, το χιόνι μας μάρανε!
Καλά να περνάς, Ιουστίνη μου!
Ως τις γιορτές τα ξαναλέμε!
Συγχαρητήρια για την κριτική της Ελένης και πάλι!

Justine's Blog said...

Κατερινάκι μου,
Ναι ήρθα κιόλας στον τόπο μου και προσπαθώ να οργανωθώ κατα το καλύτερο δυνατόν. Δύσκολο, γιατί φαίνεται πως όλοι τρέχουν εδώ στις γιορτές.
Γενικά, έχω συρρυκνώσει τις γιορταστικές εκδηλώσεις μετα τη φυγή της Κωνσταντίνας, που ήταν κάποτε το επίκεντρο των ημερών.
Πάντως, χαίρομαι αν σε ταξίδεψα στην Αβάνα και μην λές ποτε ποτέ γιατί δεν ξέρεις αν κάποια μέρα θα βγείς στον πηγαιμό για την Κούβα!
Οσο για τα χιόνια, είδες ο διάκοσμος δεν κάνει το τοπίο, το φτιάχνει η καρδιά μας. Και φετος είναι πολύ πληγωμένη μου φαίνεται.
Φιλάκια

Penelope said...

Iουστινάκη μου άργησα πάλι να σας επισκεφτώ αμφότερες, με αυτά που συμβαίνουν εκεί κάτω/πάνω, μου έχουν πάρει να μυαλά και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Εχεις δίκιο για το Αλεφάκι ένας άνθρωπος που η ποιότητα ξεχειλιζει απο παντού είναι το 'αποκούμπι' μας στην Αθήνα. Και να σου πω την αλήθεια μετά αυτή τη δημοσιότητα μου στην Αθήνα πήγα δίπλα της την άλλη μέρα μόνο και μονο να νοιώσω 'σιγουριά, ασφάλεια και προστασία' γιατί μόνο αυτή θα με καταλαβαινε πως ένοιωθα με τόσα μάτια στραμμένα επάνω μου.
Σας φιλω και τις δύο χχ
υ.γ και ας ελπίσουμε το καλύτερο για την πατρίδα

alef said...

Ιουστινάκι μου γενναιόδωρο! Ενα σοκολατάκι να σου χαρίσει κάποιος, του αντιγυρίζεις ζαχαροπλαστείο (και τον ζαχαροπλάστη μαζί).
Κατερινάκι μου και τί να πω για σένα;
Penelope, μάτια μου...
Εδώ είμαι, ναι;
Πολλά πολλά φιλιά
ΥΓ. Ξεχνάς ότι το να γράφω για βιβλία και το να αγαπώ τους συγγραφείς είναι και η δουλειά μου και η ζωή μου, και δεν επιθυμώ να αλλάξει τίποτε σ' αυτήν.

Justine's Blog said...

Ντία-Πηνελόπη μου,
Η Ελένη λέει πως ανταποδίδω με πληθωρικότητα όσα μου δίνουν. Ομως όχι, έχω ξεχωρίσει κάποιους ανθρώπους -η Ελένη είναι μέσα σ΄αυτούς- και νιώθω πολύ ευτυχισμένη που διαψεύδουν τη γενική εικόνα μου για τους Νεοέλληνες.
Η Ελένη είναι πολύτιμη γνωριμία, αγαπητική αγκαλιά, ήρεμη βελούδινη δύναμη. Δεν ζητάει ανταλλάγματα, μόνο δίνει. Κι αυτό είναι το πιο πηγαίο της ταλέντο, μεγαλύτερο και απο εκείνο της κριτικού ή της συγγραφέως. Αναζητώντας τον άνθρωπο έπεσα προσφάτως στην Ελένη Γκίκα, την Αγγελική Κώττη, την Αναστασία Παπαδημητρίου, την Εύα Στάμου.
Είμαι ευτυχής που τις γνωρίζω και που θα είναι φίλες ζωής.

Justine's Blog said...

Αλεφάκι μου,
Το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να διαδηλώσω τη φιλία μου είναι να σου αφιερώνω πού και πού κάποιο κομμάτι. Για να αισθάνονται οι άλλοι το έλλειμμα της ανθρωπιάς, την αλαζονική τους πρόθεση και την παρεϊστικη αντίληψη για τα λογοτεχνικά δρώμενα εν Ελλάδι.
Μου αρέσεις που περπατείς στα μονοπάτια σου και δεν κάνεις πίσω. Μου αρέσεις γι αυτό το υπέροχο χαμόγελο, το βελούδινο βλέμμα και την αγκαλιά σου χωρίς κρατούμενα.
Και δεν θέλω ποτέ να στεναχωριέσαι αν οι άνθρωποι κάποτε σε διαψεύδουν. Εγώ ελπίζω ποτέ να μην είμαι ένας απ΄αυτούς. Και σε περιμένω στο Μόντρεαλ να σου δίεξω τη δική μου αγκαλιά!
Φιλιά

δεσποιναριον said...

Λοιπον Καναδεζουλα μου, η κυρια Ελενη Γκικα εχω παρατηρησει οτι ειναι η πιο αγαπημενη μπλογκολογοτεχνις. Οπου και να παω βλεπω λατρειες. Ετσι μουρχεται να γραψω κι εγω κανενα βιβλιο να τη γνωρισω απο κοντα! Αστειευομαι.. τι τις θελω εγω τις διακοπες Δεκεμβριατικα, τωρα τρεχω και δε προλαβαινω η πρωτευουσιανα. Σε φιλω σταυρωτα και αφηνω και την καληνυχτα μου με αγαπη!

alef said...

@ Δεσποινάριον> Να σας πώ ένα μυστικό; Δεν έχω ερωτευθεί ποτέ μου μα ποτέ μου συγγραφέα και έχω καλούς και επιστήθιους φίλους (εννοείται και φίλες) που δεν είναι συγγραφείς. Το βιβλίο, άρα... δεν είναι και απαραίτητη προυπόθεσις ε; Η αλήθεια είναι ότι έχω υπάρξει τυχερή στην αγάπη. Σας εύχομαι ολόψυχα τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής σας!

Ιουστινάκι μου, μπονζούρ! Φιλιά και στις δυό!

Justine's Blog said...

Δεσποινάκι,
Καλωσόρισες στην ανατολική ακτή και την κωλοπιλάλα της.
Λοιπόν, όπως σου είπε και η Ελένη, δε χρειάζεται να γίνεις συγγραφέας για να τη γνωρίσεις. Αρκεί να είσαι στην Αθήνα το Μάρτιο και να πέσεις στο πάρτυ μου.
Να δείς μια αγκαλιά!

Justine's Blog said...

Αλεφάκι μου,
Οσο για το ότι δεν έχεις ποτέ ερωτευθεί συγγραφέα, νομίζω πως πρόκειται για οικονομία της φύσεως.
Πάντως, πρέπει να σχεδιαστεί το πάρτυ του Μαρτίου για να γίνουν οι απαραίτητες γνωριμίες και να ενδυναμωθούν οι φιλίες.
Σματς , σμουτς στην Αθήνα, που ελπίζω να ηρέμησε. Αγαπημένη πόλη!

La Gigi said...

και τελικά αυτό που μένει είναι οι άνθρωποι, η αίσθηση που σου αφήνουν, η μυρωδιά τους, ο ήχος της φωνής τους. κάπως έτσι δεν μας ταξίδεψες και εσύ στην Αβάνα Ιουστινάκι? μέσα από ανθρώπους..
φιλάκια

Justine's Blog said...

Ναι Μελισσόπουλο γλυκό,
Ετσι προσπάθησα να σας ταξιδέψω μέσα απο την ανθρώπινη εμπειρία, γιατί οι τόποι δεν είναι τιποτε χωρίς ανθρώπους.
Μικρή μου,
Ετοιμάζω την ανάρτηση για τή δική μας συνάντηση, αλλά κάπως με έπιασαν εξαπήνης τα γεγοότα της Αθήνας και με εξουδετέρωσαν Κι εδώ τρέχω και δε φτάνω με τις Χριστουγεννιάτικες προετοιμασίες.
Φιλί μακρινό με πάγο

Αστοριανή said...

Καλώς επέστρεψες, γλύκα μου!
Κι ούτε που κατάλαβα πώς πέρασαν οι ώρες και δεν μπήκα να σε δω...
(Κι ο κοινός μας φίλος γνωρίζει ότι πάω κι έρχομαι για ένα... σπασμένο δόντι, φρέσκα αγγιναρόφυλα δοκίμαζα,
ξέρεις, εκείνο το λιγάκι που κρατάει όταν τα ξεφυλλίζουμε... κι η γλύκα τους μου στοίχισε, άστα, εκτός από το πήγαινε-έλα... απονεύρωση, γεφυρούλα...!!! κ.λ.π.)
Αυτά, θα πεις δεν ενδιαφέρουν, μα αυτή είναι η αλήθεια μου.

Τώρα, για την κριτική της Ελένης Γκίκα,
την αξίζεις και με το παραπάνω!
Είσαι τόσο ξεχωριστή, στη γραφή και στην προσωπικότητα, κι ότι "δίνεις" το παίρνεις στον υπερθετικό, Ιουστίνη μου.
Μήπως νομίζεις ότι ήταν "λίγο" και η δική μου, που μ' έβαλες "παρεούλα" στην ιστοσελίδα σου?
Ιουστίνη μου, θα επανέλθω σύντομα, βλέπεις έχω και το... μωρό!
Γεια σου, καλή μου,
με την αγάπη μου,
Υιώτα,
ΝΥ

Justine's Blog said...

Αγαπημένη μου Γιώτα,
Το δοντάκι να γίνει άμεσα καλά, έτσω κι αν περάσει απο γεφυρούλες και άλλα γνωστά δεινά.
Μην ξαναπείς για την ανάρτησή μου, πιστεύω πως είσαι σπάνια γνώστρια της γλώσσας, της ιστορίας και γι αυτό εκπληκτική δημιουργός.
Αγαπητικά φιλιά απο χιονισμένο Μόντρεαλ