Ημερολόγιο Αβάνας στο Μόντρεαλ

Απο το μπλόγκ του αγαπημένου συνεργάτη Μάικλ Τελλίδη

Του Μιχάλη Τελλίδη





Το τελευταίο της βιβλίο με τίτλο «Ημερολόγιο Αβάνας. Η Κούβα στο λυκόφως του Κάστρο» (εκδόσεις Ηλέκτρα 2008) παρουσιάζει η λογοτέχνης Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη, όπως αναφέρει η παρακάτω πρόσκληση:

Η Γενική Πρόξενος της Ελλάδας στο Μόντρεαλ Κα Μαρία Καρνούτσου σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη «Ημερολόγιο Αβάνας»

Το βιβλίο θα παρουσιάσουν η δήμαρχος του Πλατό Ελένη Φωτόπουλος, ο σύμβουλος τύπου της Ελληνικής Πρεσβείας Θεοδόσης Δημητρακόπουλος, ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών και διευθυντής του ΚΕΕΚ Στέφανος Κωνσταντινίδης, ενώ αποσπάσματα θα διαβάσει ο Ηλίας Μοσχάκης.

Θα ακολουθήσει δεξίωση και υπογραφή βιβλίων από τη συγγραφέα.

Κυριακή , 8 Φεβρουαρίου , 2-5 μ .μ.
Ελληνικό Κοινοτικό Κέντρο
5777 Wilderton Ave

Είσοδος ελεύθερη

Προσωπικά χαίρομαι που η καταξιωμένη λογοτέχνης επέλεξε να πραγματοποιήσει την εκδήλωση για την Αβάνα της στο Ελληνικό Κοινοτικό Κέντρο, καθώς επανειλημμένα μου έχει τονίσει πως θέλει να ενδυναμωθεί η σχέση της παροικίας με τον Ελληνικό Πολιτισμό αλλά και με την ίδια την Ελληνική Κοινότητα του Μόντρεαλ.

Πιστεύω πως η παρουσία της Ιουστίνης Φραγκούλη στην παροικία μας με τη δημιουργική φωνή της στα ελληνικά γράμματα, είναι μια τονωτική ένεση για όλους εμάς που τη διαβάζουμε και την περιβάλλουμε στη συγγραφική της πορεία και διαδρομή.

Αλλά τι είναι το νέο της βιβλίο «Ημερολόγιο Αβάνας. Η Κούβα στο λυκόφως του Κάστρο»;
Πρόκειται για ένα ημερολογιακό κείμενο στον αγαπημένο μας τουριστικό προορισμό την Αβάνα, όπου η Ιουστίνη Φραγκούλη σκύβει με ιδιαίτερη ευαισθησία πάνω στους Έλληνες της Κούβας.

Προσωποκεντρικό και περιηγητικό ταυτόχρονα «Το ημερολόγιο», ξεναγεί στην Αβάνα του Κάστρο, του Τσε και του Χέμινγουαιη, σκιαγραφώντας την μετά την επανάσταση εποχή. Η καθημερινή Αβάνα της μουσικής, των πούρων, των καλλιτεχνών του δρόμου, των ιερειών της νύχτας, των μπαρ, της τουριστικής εποχής, περνά κινηματογραφικά μέσα από την πένα και τον φωτογραφικό φακό της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη.

Η συγγραφέας περιδιαβαίνει τα σοκάκια της Αβάνας, συνομιλεί με επισκέπτες, αποκρυπτογραφεί τη νέα τάξη πραγμάτων στο λυκόφως του ηγέτη της Φιντέλ Κάστρο, λίγες μέρες πριν παραδώσει την εξουσία στον αδελφό του Ραούλ.

Το βιβλίο αναφέρεται διεξοδικά στους λιγοστούς Έλληνες της Κούβας,«Γιατί εμείς έχουμε το ίδιο αίμα μπονίτα», όπως λέει ο ομογενής Κουβανός Χοσέ Λουϊ Γκίκας με το εστιατόριο στην ανατολική ακτή της Αβάνας...

Η Μαίρη των παραμυθιών

Ολο και περισσότερο εισβάλλουν στη ζωή μου μακρόθεν οι φίλες απο τη δημοσιογραφία. Ετσι, περισι μέσω του ευλογημένου μπλόγκ ξανασυναντήθηκα μετά απο χρόνια με τη Μαίρη Σάββα-Ρουμπάτη, με την οποία βιώσαμε την τραυματική εμπειρία της απόλυσης κάποτε απο την ΕΡΑ, εγώ γιατί δεν είχα μπάρμπα στην Κορώνη κι εκείνη γιατί είχε σύζυγο ευρωβουλευτή.Μια παλιά λυπημένη ιστορία , απ αυτές που δεν θέλεις να θυμάσαι στο χώρο!

Πάντως, πρόσφατα΄πήρα τη γλυκειά μου εκδίκηση απο τον τότε διευθυντή, ο οποίος μου ζήτησε συγγνώμη για την απρέπεια. Εστω κι αργά, καλύτερα απο ποτέ.

Η Μαίρη μετακόμισε στην Ελλάδα απο τις Βρυξέλλες, έκανε τρία ύπέροχα παιδιά και συνεχίζει να δημοσιογραφεί στο ΑΠΕ, όπως και του λόγου μου.

Παράλληλα, η Μαίρη ανέπτυξε μια δυναμική πορεία στο χώρο του παιδικού βιβλίου, αφού τα χρόνια του μεγαλώματος των παιδιών της, τη δίδαξαν να ακούει με μεγάλα αυτιά τί όφειλε να τους αφηγηθεί. Πέρισι έλαβα το Χριστουγεννιάτικο βιβλίο της με τα καλλικατζαράκια. Φέτος η Μαίρη ετοιμάζει ένα βιβλίο με θέμα την ευαισθητοποίηση των παιδιών για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Τίτλος του "Ο Κόσμος τρελλάθηκε ή ο κόσμος ζεστάθηκε;"Κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις Λιβάνη.

Η Μαίρη με τον καιρό έμαθε να οργανώνει παραστάσεις σε σχολεία για παιδιά θέλοντας να ζήσει τη διάδραση των παραμυθιών της με τα μικρά πλάσματα.

Ζεί με απόλυτα συγκινητικό τρόπο την ομορφιά της δημιουργίας της και τη ζηλεύω που έχει αυτό το νεανικό ενθουσιασμό με τη δουλειά της. Αλλωστε, οι πρώτοι δοκιμαστές του λόγου της είναι τα πανέμορφα παιδιά της, δυό κοριτσάκια κι ένα αγόρι.

Μαίρη καλοτάξιδο το νέο σου βιβλίο με προορισμό τις καρδιές των παιδιών.

Ο κόσμος τρελάθηκε, ή ο κόσμος ζεστάθηκε;

Μια περιπλάνηση οδηγεί σε αναπάντεχες αποκαλύψεις. Ο χειμώνας δεν έφερε κρύο. Τα ζώα, τα φυτά και τα λουλούδια νομίζουν ότι είναι ακόμα καλοκαίρι. Ο κόσμος τρελάθηκε; O Πέτρος δεν μπορεί να το πιστέψει, όταν ανακαλύπτει ένα αρκουδάκι που έχει χάσει τον ύπνο του. Φωνάζει το φίλο του τον Αντώνη. Εκείνος κάτι έχει ακούσει τα ψάρια που φέτος δεν μετανάστευσαν από τις βόρειες Θάλασσες και για πουλιά που βρήκαν λεει τροφή και ζέστη, και γι αυτό δεν κατέβηκαν παρακάτω. Κατεβάζουν διάφορες τρελές ιδέες για να ’’δροσίσουν’’ τη γη. ΄΄Δεν μπορείτε να ξεγελάσετε τη γη’’ τους λεει ο παππούς. Τα παιδιά στο πι και φι, αποφασίζουν να ταξιδέψουν, μαζί με το ταλαίπωρο αρκούδι, εκεί που συναντιούνται οι αρχηγοί του κόσμου και συζητούν για τις τύχες των λαών του πλανήτη. Ελάτε παιδιά να ταξιδέψουμε μαζί τους, να ακούσετε πράγματα τρελά για μια κουβέρτα που καλύπτει τη γη και για κάτι εργοστάσια που φτιάχνουν ψεύτικο καλαμπόκι, γιατί το αληθινό λέει, θέλει δροσιά για να γίνει..... Όταν επιστρέψουμε μπορεί να κατεβάσετε και καμιά ιδέα και να πείτε στους μεγάλους τι πρέπει να κάνουν......

Αναμνήσεις

Καθιστοί η Κατερίνα Καραγιάννη με το σύζυγό της Δημήτρη Ιατρόπουλο. Στην επάνω σειρά ο Τέντ, η αφεντιά μου, ο Αντώνης και η Ιωάννα Κολοβού.


Κατερίνα και Δημήτρης, ένα αγαπημένο ζευγάρι


Πόλα και Κατερίνα. Σα να μην πέρασε μια μέρα απο τότε


Η Ιωάννα αγκαλιά με το γιόκα της τον Αντώνη



Η Μελισσούλα απο την Ελβετία στον καναπέ του σπιτιού μας αγκαλιά με τον Τέντυ!


Περνάει ο καιρός , τρέχει σα γάργαρο νερό ανάμεσα σε χιονοθύελλες και τρομερές παγωνιές εδώ στο μακρινό Μόντρεαλ. Πλησιάζει το τέλος του Γενάρη κι εγώ αναπολώ τις μέρες της Αθήνας πριν απο τα Χριστούγεννα, όπου είδα παλιούς και νέους φίλους.

Είχαμε χρόνια να βρεθούμε με τις συνδέλφισσες και φιλενάδες απο την εποχή της εφημερίδας Πρώτη. Το περασμένο καλοκαίρι η κάθοδος της Ιωάννας Κολοβού στο Μόντρεαλ ανακίνησε τις αναμνήσεις. Η αγαπημένη μας ενασχόληση –όταν αφήναμε τον Αντώνη στο κάμπ- ήταν να ρωτάμε η μια την άλλη τί νάγινε ο τάδε, η δείνα, πού να βρίσκονται σήμερα.Θυμάσαι εκείνο το περισταστικό ή το άλλο;

Είμαστε τυχερές γιατί στη δημοσιογραφία όλο και κάπου πέφτουμε πάνω σε παλιούς συναδέλφους και φίλους. Κι όλο βρισκόμαστε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Πάντως , εγώ ξανασυνάντησα μέσω ενός φίλου την Πόλα Μαχαίρα, ένα υπέροχο κορίτσι της δημοσιογραφίας, που έμεινε χαραγμένη στο νού μου για το ανοιχτό χαμόγελό της και τη μεγάλη της καρδιά. Σήμερα είναι αρχισυντάκτρια του ταξιδιωτικού περιοδικού Passeport και της ταιριάζει τούτη η δουλειά γιατί είναι ένα ταξιδιάρικο πουλί.

Μέσω του διαδικτύου με βρήκε και η παλιά αγαπημένη Κατερίνα Καραγιάννη-Ιατροπούλου , η δημοσιογράφος που έγινε ζωγράφος (της έχω αφιερώσει ένα ποστάκι παλιότερα). Αποφασίσαμε , λοιπόν, να δώσουμε ραντεβού στην Αθήνα στις αρχές του Νοέμβρη.

Τόπος συνάντησης έγινε το σπίτι μου που βρίσκεται σε κεντρικό σημείο και οργανώσαμε βραδυά με πίτσες απ΄τη γειτονιά. Περάσαμε εκπληκτικά, καθώς η παρέα και με τους ένθετους άνδρες μας ήταν σα να μην είχε διακοπεί ποτέ απο τα τέλη του 80.

Η Ιωάννα ήρθε με το συνοδό της, το γιό της τον Αντώνη, που παρα την κούραση του σχολείου είχε τεντώσει τ΄αυτιά του να ακούει τις παλιές ιστορίες της μαμάς και των φιλενάδων της. Η Κατερίνα ήρθε με τον σύζυγό της , το στιχουργό και ποιητή Δημήτρη Ιατρόπουλο, η Πόλα αποφάσισε πως καλύτερα μόνη κι εμείς με τον Τέντ ήμασταν οι οικοδεσπότες.

Τη βραδυά έκλεψε ο Δημήτρης Ιατρόπουλος, που μας ταξίδεψε σε χρόνια πραγματικής πνευματικής ευωχίας, διηγούμενος με λεπτομέρεια τις εμπειρίες του με τα μεγάλα τέρατα της μουσικής, απο Μάνο Χατζηδάκι μέχρι Μίκη Θεοδωράκη , Δήμο Μούτσιο και όλους τους συνθέτες που έχουν μελοποιήσει τα τραγούδια του.

Εμείς κρεμόμασταν απο τα χείλη του σα μικρά κοριτσάκια. Δε χορταίναμε ν΄ακούμε το ζωντανό μύθο να μιλάει γι άλλους μύθους χωρίς να τους απομυθοποιεί. Αυτή ήταν η μαγεία, πως η αφηγηματική αρετή του Δημήτρη ξανάφερε στι βραδυά μεγάλες στιγμές της ελληνικής δημιουργίας προσθέτοντας ένα τόνο πραγματικής ιστορίας στη βραδυά μας.

Νιώθω τόσο τυχερή που έχω τις φιλενάδες μου διασκορπισμένες στην Αθήνα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα κι όμως παρούσες στην καθημερινότητα των αναμνήσεων. Κι αυτό το σμίξιμο έστω και σπάνια μου χαρίζει την αίσθηση πως είναι εκεί και θα με περιμένουν και κατα την επόμενη κάθοδο στην Αθήνα της άνοιξης.

Ιουστίνη Φραγκούλη

ΥΓ. Στις συναντήσεις με νέους φίλους καταγράφεται η συνεύρεση με τη Μελισσούλα του Βεβέ. Ηρθε φρέσκια απο το αεροδρόμιο και την πήγαμε στην ταβέρνα της γειτονιάς, βγάζοντάς την εκτός κλίματος. Ωστόσο, υποσχόμαστε να επανορθώσουμε οσονούπω.

Ο Ομπάμα της ελπίδας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Απο μέρες μας πολιορκούν οι τηλεοπτικές διαφημίσεις για την περίφημη τελετή της ορκωμοσίας του πρώτου μαύρου προέδρου στην Αμερική της επαγγελίας. Απο μέρες στις πρώτες ειδήσεις των αμερικάνικων καναλιών παίζει το θέμα της μεγάλης γιορτής στην αμερικάνικη πρωτεύουσα , όπου συνέρρευσαν τελικά 4 εκατομμύρια Αμερικανοί για να συναντήσουν την ιστορία.

Κι εγώ φόρτωνα διαβάζοντας για τα 150 εκατομμύρια δολάρια που ξοδεύτηκαν για τη μεγάλη φιέστα των παρελάσεων και τη χλιδής. Ενας τεράστιος θυμός ανέβαινε στο στήθος μου για τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος σε καιρούς άκρως χαλαιπούς. Το θεωρούσα σχεδόν πρόκληση να βλέπω τις ξέφρενες παρελάσεις σε μια εποχή που οι άνθρωποι χάνουν σπίτια και δουλειές μπαίνοντας στο στενάχωρο καβούκι τους.

Ομως τελικά η μέρα της ορκωμοσίας ήρθε και παρακολούθησα λεπτό προς λεπτό τη μεγάλη γιορτή της εγκαθίδρυσης του Μπαράκ Ομπάμα στο Λευκό Οίκο. Και κατάλαβα γιατί εκατομμύρια πολίτες έτρεξαν στην αμερικάνικη πρωτεύουσα να στριμωχτούν, να σπρωχτούν , να κρυώσουν παράφορα: Για να κερδίσουν το εισιτήριο στην ελπίδα. Αντιλήφθηκα με της καρδιάς τα μάτια και με του νού το βάθος πως η Αμέρικα είχε ανάγκη απο μια μεγάλη γιορτή που θα σβήσει την πικρή οκταετία του Μπούς και του Τσένι, ανοίγοντας νέο κεφάλαιο στην ιστορία της.

Αυτό άλλωστε ήταν το μήνυμα της ομιλίας του νέου προέδρου. Να μπεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας η εισβολή στο Ιράκ, να πρυτανεύσει η λογική της ειρήνης και να ανασκουμπωθεί το έθνος για να ανακτήσει τη χαμένη του αξιοπρέπεια. Να δουλέψουν σκληρά οι Αμερικανοί για να αναβιώσει η χρυσή μεσαία τάξη, αυτή στην οποία στήριξε επι ένα αιώνα και βάλε την απόλυτη ευημερία της.

Ο Μπάρακ Ομπάμα με τον απλό, καίριο, άμεσο λόγο του γοήτευσε το πλήθος. Με το λευκό χαμόγελό του στο μελαμψό του πρόσωπο αναπτέρωσε την ελπίδα πως όλα μπορούν να ανατραπούν. Πως η χώρα έχει δικαίωμα και δυνατότητα να ξαναζήσει ημέρες φιλίας με τους δυτικούς συμμάχους της, να εγκαταλείψει τη λογική του μίσους με τη μουσουλμανική κοινότητα του κόσμου και να συμφιλιωθεί με όλες τις θρησκείες και τις φυλές που εμπεριέχει.

«Μαζευτήκαμε εδώ επειδή διαλέξαμε την ελπίδα απο το φόβο, την ενότητα απο τη σύγκρουση» είπε ο 44ος πρόεδρος των ΗΠΑ ξεσηκώνοντας εκατοντάδες εκατομμύρια χειροκροτήματα.

«Αρχίζοντας απο σήμερα πρέπει να στρωθούμε , να ξεσκονιστούμε και να ξεχυθούμε να να δουλέψουμε για το ξαναχτίσιμο της Αμέρικας», είπε ο Ομπάμα παραδεχόμενος το απόλυτο ναδίρ στο οποίο περήλθε η χώρα του επι του προκατόχου του. Τα λόγια του χτυπούσαν με έξυπνους αλλά σαφείς υπαινιγμούς τη διοίκηση Μπούς-Τσένι σε κάθε σημείο της, απο την εξωτερική πολιτική μέχρι την οικονομική διάλυση του καπιταλισμού.

Ο Ομπάμα μέσα σε μία παράγραφο επανέφερε στο προσκήνιο όλες του τις προεκλογικές υποσχέσεις: Να βγεί η Αμερική απο τον πόλεμο του Ιράκ, να σταθεροποιηθεί το Αφγανιστάν, να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, να επανέλθει η επιστήμη στη δίκαιη θέση της, να χρησιμοποιηθούν εναλλακτικές μορφές ενέργειας, να αντιμετωπισθούν οι κλιματολογικές αλλαγές, να αναμορφωθεί το σχολικό σύστημα, να γίνει καλή χρήση των κυβερνητικών πόρων, να ακολουθηθεί μια νέα ενωτική πολιτική για την πορεία του έθνους.

Και θα καταφέρει ενός ανδρός αρχή να πλοηγήσει την Αμέρικα των ανοιχτών πληγών στην οδό της ευημερίας; Θα μπορέσει ο μοναχικός πρώτος μαύρος πρόεδρος να δρομολογήσει χρόνια αλλά και πρόσφατα προβλήματα όταν στην αμερικάνικη διοίκηση εκκρεμεί η λογική των γερακιών της εξουσίας, που δεν ανακόπτεται ούτε απο τους νέους ούτε απ΄τους ωραίους ούτε απ΄τους γενναίους.

Προσωπικά πιστεύω στον Μπάρακ Ομπάμα, γιατί κατόρθωσε να ανατρέψει το ταμπού του χρώματός του, κερδίζοντας κατα κράτος τους λευκούς και μιαρούς αντιπάλους του. Πιστεύω στον άντρα της μεγάλης οξύνοιας, που πέρα απο τα ορατά προβλήματα βάζει στο τραπέζι κι άλλα λιγότερο ορατά, απο την πρώτη κιόλας μέρα της ορκωμοσίας σου. Θεωρώ πως ο άνθρωπος που νίκησε το κατεστημένο μια φορά, μπορεί να το εξαρθρώσει.

Αλλωστε έχει μαζί του το ανώνυμο πλήθος, αυτό που αλάλαζε ζητώντας τη μεγάλη γιορτή της Καινούριας Μέρας!

Λένα Μαντά, η ευπώλητη των ευπωλήτων

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Τη γνώρισα πέρισι στη Διεθνή Εκθεση Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη και με εντυπωσίασε το όμορφο πληθωρικό της πρόσωπο, το καθαρό της βλέμμα και η σεμνότητά της. Η Λένα Μαντά καθόταν ήσυχη κι ευγενής ενώ δεχόταν τις βολές των αυτοαποκαλούμενων «καλών συγγραφέων» αδιαμαρτύρητα σε αναφορά με το πώς πρέπει τελικά να επιλέγονται τα δημοφιλέστερα βιβλία για τα βραβεία αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ.

Κι όμως η Λένα Μαντά είναι ένα εκδοτικό φαινόμενο. Ολα της τα βιβλία είναι μπέστ-σέλερς , μάλιστα τα τελευταία της δύο έχουν ξεπεράσει τις 100.000 αντίτυπα. Είναι λοιπόν αμαρτία να κάνεις μπέστ σέλερ;

Αυτό προσπάθησα να ανακαλύψω διαβάζοντας το τελευταίο της βιβλίο με τίτλο «Η άλλη πλευρά του νομίσματος» (Εκδόσεις Ψυχογιός). Ποιά είναι αυτή η αρετή της Λένας που απογειώνει τα βιβλία της στην καρδιά των αναγνωστών; Τί την κάνει απολύτως ευπώλητη;

Στην «Αλλη Πλευρά του Νομίσματος» η Λένα Μαντά αναφέρεται στην προσωπική ιστορία ενός νεαρού απο την κοντινή στην Αττική επαρχία, ο οποίος πάει στην Αθήνα για να κερδίσει τη ζωή του αλλά και να ξεφύγει απο τον πεπερασμένο κύκλο του.

Στην Αθήνα μαθαίνει τη μαγκιά, την απόκκλιση, παλινδρομεί ανάμεσα στην αστυφιλία και στο πατρικό χωριό, χάνεται απο τους φίλους, ξαναβρίσκεται μαζί τους. Γίνεται εραστής πολλών γυναικών, δεσμεύεται με μια μεγαλύτερή του απο πλούσιο κύκλο, γνωρίζει την πραγματικότητα του Κολωνακίου. Οταν τελικά αυτονομείται οικονομικά αρχίζει να βλέπει τη ζωή με άλλο μάτι και ερωτεύεται μια νεαρή γυναίκα.

Το δίλημμά του ανάμεσα στην ευκατάστατη ώριμη ερωμένη και την άγουρη κοπέλλα κυριαρχεί στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, όπου ο πρωταγωνιστής Ανδρέας παίζει ανάμεσα στις δύο γυναίκες και τις διαφορετικές προοπτικές που προδιαγράφουν για τη ζωή του.

Η συγγραφέας επιλέγει να προσφέρει δύο επιλογές για το το κλείσιμο του βιβλίου , τη μιά με την ώριμη και πλούσια αλλά χωρίς προοπτικές Νίκη και την άλλη με τη νεαρή αλλά γεμάτη δίψα για ζωή και οικογένεια Αρετή.

Προσωπικά πιστεύω πως αυτό το διπλό τέλος μπορεί και να αποδυναμώνει το μυθιστόρημα γιατί τελικά έρχεται σε αντίθεση με την «Αλλη Πλευρά του Νομίσματος», που ο αναγνώστης θάθελε να τη δεί καθαρά μέσα απο τα μάτια και την άποψη της συγγραφέως .

Αλλά αυτό είναι ένα σημείο που ο καθένας το κρίνει κατα το δοκούν. Σ΄αυτό το κείμενο θάθελα να σταθώ στο ερώτημα, τί κάνει το βιβλίο της Λένας Μαντά αγαπητό στη μεγάλη μάζα του κόσμου και προπάντων των γυναικών;

Η αρετή της συγγραφέως είναι πως παίρνει μια συνηθισμένη ανθρώπινη ιστορία του σήμερα και την αναδεικνύει σε ένα ηθογράφημα, ψυχογράφημα καθώς μέσα στο μυθιστόρημα μπλέκεται η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της υπαίθρου και του αστικού κέντρου, οι διάφοροι χαρακτήρες αλλά και οι ηθικές κόντρες των πρωταγωνιστών με τους εαυτούς τους και με τους περιβάλλοντες ανθρώπους διαφορετικών κοινωνικών ομάδων.

Η απλή καθημερινή γλώσσα που χρησιμοποιεί η Λένα Μαντά, το αφηγηματικό της ύφος, η έλλειψη προσποίησης στην καθημερινότητα του διαλόγου, καθιστά το έργο της υλικό προς τηλεοπτική αξιοποίηση. Ισως αυτό το στοιχείο της οικειότητας να αναγνωρίζουν τελικά οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες στο γράψιμο της Λένας Μαντά και γι αυτό την αγαπούν ομνύοντας στα βιβλία της.

Είναι ένα χαρακτηριστικό που πρέπει να της αναγνωρίσουμε καθώς τελικά τα μπέστ σέλερς της αγγίζουν μια μεγάλη μάζα κόσμου, την οποία δε μπορεί να αγνοήσει ούτε η εκδοτική αγορά αλλά ούτε και η παρέα του βιβλίου. Γιατί όταν μιλάμε για βραβείο αναγνωστών, το ΕΚΕΒΙ οφείλει να σέβεται και να τιμά τα ευπώλητα βιβλία.

Μπορεί το βιβλίο της Λένας Μαντά «Η Αλλη Πλευρά του Νομίσματος» να μη διεκδικεί υψηλές λογοτεχνικές δάφνες, αλλά είναι ένα ευανάγνωστο βιβλίο, που χαρίζει όμορφες στιγμές στον αναγνώστη. Είναι τελικά ένα ειλικρινές βιβλίο που δεν προσποιείται. Αλλωστε αποτυπώνει αυτή την πληθωρική ζωντάνια της συγγραφέως του.

Δύο χρόνια στη μπλογκογειτονιά!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Απίστευτο κι όμως αληθινό! Σήμερα κλείνω δύο χρόνια στο διαμέρισμα της μπλογκογειτονιάς και χαίρομαι σα μικρό παιδί γιατί μέσα απ΄αυτή τη μικρή γωνιά κατόρθωσα να ανακτήσω ένα κομμάτι του εαυτού μου που είχα αφήσει στην Ελλάδα.

Ξεκίνησα το ιστολόγιο με πρόθεση δημοσιότητας και κατέληξα να μένω σε ένα πολυτελές πνευματικό διαμέρισμα, που μου προσφέρει απίστευτες χαρές καθημερινά προπάντων σε πνευματικό και ψυχικό επίπεδο.

Μέσα απο το μικρό αυτό μπλογκοδιαμέρισμα γνώρισα καινούριους ανθρώπους, που πλέον έχουν καταχωρηθεί στους φίλους μου. Με κάποιους απ΄αυτούς δεν έχω ακόμη συναντηθεί, αλλά η νοερή παρουσία τους σε δύσκολες ώρες με έχει ανακουφίσει. Η Δεσποινούλα, το Μελισσάκι, ο Παναθήναιος είναι κάποιοι απο τους γείτονες με τους οποίους νιώθω να με ενώνει μια εκλεκτική συγγένεια.

Υστερα, ζωντάνεψα δεσμούς απο παλιά, που είχαν μείνει στο χρονοντούλαπο της απόστασης. Η Ελένη Γκίκα-Αλεφ μέσα απο τα υπέροχα κείμενά της για τη λογοτεχνία του κόσμου μου αποκαλύφθηκε ως μια αγαπητική φύση με πολλές πτυχές κι ένα βαθύ συγγραφικό ταλέντο. Η Αγγελική Κώττη- Εαρινή κατα το μπλογκοεπώνυμο- μου άνοιξε ξανά το δρόμο προς τον ποιητή της Γιάννη Ρίτσο, που φέτος γιορτάζουμε πανηγυρικά το Ετος του.

Μέσα απο το μπλογκοδιαμέρισμα ξανάσφιξα του δεσμούς μου με παλιά φιλαράκια, όπως με το Μηθυμναίο –Στράτο Δουκάκη και με τον Ραδιομαρκόνι –Θύμιο Κολλά. Τους ξαναβρήκα στους μπαξέδες μέσα απο τα κείμενά τους και τη διάδρασή τους μαζί μου και με άλλους μπλογκογείτονες.

Επίσης γνώρισα τους μοναχικούς συγγραφείς της Ελληνικής Διασποράς στην Αμέρικα , όπως τη Γιώτα Στρατή, τον Γαβριήλ Παναγιωσούλη και το Ντένη Κονταρίνη, ενώ φλερτάρω με την καυτή ειρωνική ματιά της Πηνελόπης –Ντίας Μέξη και του Τζόννι της. Επίσης, συχνά ανταλλάσσουμε επισκέψεις με τη συγγραφέα των μπέστ σέλερς Λένα Μαντά.

Την Cook The Book την επισκέπτομαι συχνά για να αντλώ συνταγές και πληθωρικότητα ενώ η Μερόπη με ιντριγκάρει με την κριτική πολιτική ματιά της για θέματα καθημερινά αλλά και για επίκαιρα πολιτικά.

Τέλος, υπήρξα η αιτία για ν΄αγοράσουν μπλογοδιαμέρίσματα ο συνεργάτης μου Μιχάλης Τελλίδης, ο Θύμιος Κολλάς και η Μαίρη Σάββα. Μου λείπει τελευταία το Κυκλαμινάκι μου και ο Στέλιος Φρανγκ, που δεν με επισκέπτονται συχνά γιατί τώρα με έχουν αφήσει σ΄άλλες ζεστές αγκαλιές.

Τους αγαπώ όλους του μπλογκογείτονες και τους καλώ να κόψουμε την τούρτα των δύο χρόνων μαζί μου! Την τούρτα που αφιερώνω στην απόλυτη ελευθερία του γράφειν χωρίς σύνορα και περιορισμούς!

Και του χρόνου αγαπημένοι μου!

Ντούζ γλυκών αποχαιρετισμών

Τη γνώρισα όταν ήταν 6 χρονών, ένα κοριτσάκι με υπέροχα καστανά εκφραστικά μάτια και πλούσια σκούρα μαλλιά. Την αγάπησα περισσότερο όταν γέννησα τον Αλέξανδρο κι ερχόταν στο διαμέρισμα του Μόντρεαλ για να παίζει μαζί του. Οι μνήμες μου έχουν σημαδευτεί απο το κόκκινο πλαστικό αυτοκίνητο στο οποίο τρύπωνε και οδηγούσε τον Αλεξανδρίνο πριν ακόμη κλείσει χρόνο. Ηταν η εποχή της απόλυτης αθωότητας.

Τώρα η Στέφανι είναι κορίτσι της παντρειάς, μια πανέμορφη γυναίκα με προσωπικότητα και στύλ. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της ως δασκάλα αγγλικής στο Τορόντο και σε κάποιες απο τις καλοκαιρινές διακοπές της ερωτεύτηκε τον πρίγκηπά της στη Λευκάδα. Το όνομά του είναι Σωτήρης Κηρολίβανος και ετοιμάζονται οσονούπω να ενωθούν με τα δεσμά του γάμου.

Η Στέφανι αποφάσισε να πάει να ζήσει στη Λευκάδα με τον καλό της. Κάνει την αντίστροφη κίνηση απο τη δική μου. Εγώ ήρθα στον Καναδά απο την Ελλάδα κι εκείνη πάει στην Ελλάδα απο τον Καναδά. Μεγάλη απόφαση και δύσκολη, αλλά ο έρωτας είναι υπεράνω γεωγραφικών συνόρων!

Λίγο πριν απο την οριστική αναχώρησή της για την Ελλάδα και εν όψει του γάμου της, η γιαγιά της Ειρήνη και η μάννα της Μαρία, αποφάσισαν να οργανώσουν ένα ντούζ με γλυκούς αποχαιρετισμούς και δώρα απο όλες τις γυναίκες της ευρύτερης οικογένειας αλλά και τις φίλες της μαμάς και τη γιαγιάς.

Το περασμένο Σάββατο περάσαμε ένα υπέροχο απόγευμα στο σπίτι της γιαγιάς της με τη Στέφανι καταχαρούμενη εν όψει του γάμου της αλλά και της απόφασής της να ζήσει με τον αγαπημένο της στην υπέροχη πατρίδα μας, τη Λευκάδα. Τα φαγητά αλλά και τα γλυκά ήταν πάμπολλα κι εμείς δεν αντισταθήκαμε , τα δοκιμάσαμε όλες όλα!

Ηθελα να ευχηθώ στη Στέφανι «Καλά Στέφανα». Η ζωή της με το Σωτήρη να είναι μια ανθόσπαρτη διαδρομή ανάμεσα στην Ελλάδα και τον Καναδά, που δεν θα λησμονήσει ποτέ.

Ιουστίνη

Η απομυθοποίηση του χιονιού

Αφιερωμένο εξαιρετικά στη φίλη και συνάδελφο Μαίρη Σάββα, που ήρθε κατενθουσιασμένη απο τις χιονισμένες διακοπές της. Με αγάπη

Οι φωτογραφίες είναι απο τη χθεσινή χιονόπτωση έξω απο το αστικό μου σπίτι στην καρδιά του Μόντρεαλ. Τίποτε δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Η πόλη μπουκωμένη στο κατάλευκο χιόνι μας!!!







Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Αυτό το χειμώνα ζούμε την απόλυτη λευκή παρουσία, καθώς το χιόνι σχεδόν κάθε εβδομάδα πέφτει αλύπητα απ΄άκρη σ΄άκρη σε όλο τον Καναδά κι εμείς γινόμαστε έρμαια της κακοκαιρίας. Για πρώτη φορά απο το Δυτικό Βανκούβερ μέχρι το Ανατολική Κεμπέκ ζήσαμε ολόλευκα συντονισμένα Χριστούγεννα.

Πολλοί Ελληνες φίλοι και φίλες απο την πατρίδα ζηλεύουν το χιονισμένο τοπίο και μας μακαρίζουν που ζούμε μέσα σ’ αυτό. Ομολογώ πως είναι όμορφο όταν το απολαμβάνεις στις διακοπές σου αλλα όταν γίνεται μια καθημερινή υπόθεση που σου δυσκολεύει τη ζωή , τότε αρχίζεις να έχεις τις ενστάσεις σου.

Προσωπικά λατρεύω το χιόνι, γιατί έχει τη δύναμη να απορροφά όλες τις σκέψεις μου, να μοιάζει με άγραφο χαρτί που με καλεί να βάλω τις πινελιές των ιδέων για να στολίσω το χώρο μου. Οι χιονισμένοι δρόμοι, τα δέντρα, τα σπίτια, οι κατάλευκες αυλές με βοηθούν στην αυτοαπομόνωση, που είναι η βασικότερη προϋπόθεση της συγγραφής.

Ετσι κλείνομαι πίσω απο τα τζάμια του σπιτιού και χάνομαι στο κατάλευκο χρώμα του χιονιού, που απορροφά όλους τους κραδασμούς, προσφέροντάς μου καταφύγιο και ορμητήριο για νέες συγγραφικές περιπέτειες.

Ομως ,ο κόσμος παλεύει να νικήσει το στοιχειό της χιονόπτωσης, που προκαλεί μύρια όσα δεινά επικαθήμενο σε μια πόλη, που επιμένει να λειτουργεί κανονικά. Εδώ δεν υπάρχει δικαιολογία για απουσία εξαιτίας του χιονιού, εκτός κι αν η θύελλα είναι υψηλού κινδύνου. Εδώ οι χιονοπτώσεις είναι καθημερινό φαινόμενο, το οποίο αντιμετωπίζεται με τη φυσικότητα της βόρειας πατρίδας.

Την ώρα που πέφτει απαλά το χιόνι, χιλιάδες αυτοκίνητα οδεύουν στους μεγάλους αυτοκινητόδρομους και βέβαια συνωστίζονται καθώς δε μπορούν να αναπτύξουν μεγάλη ταχύτητα γιατί γλιστρούν πάνω στη λευκή επίστρωσή του. Ετσι οι δρόμοι ξαφνικά πλημμυρίζουν απο κίνηση και οι οδηγοί προσπαθούν να δαμάσουν τα αυτοκίνητα, που είναι μεν εξοπλισμένα με χειμωνιάτικα λάστιχα αλλά ποτέ με αλυσίδες στα αστικά κέντρα, γι αυτό και πολλές φορές γλιστρούν.

Χειρότερη όμως είναι η στγμή της παρέμβασης των εκχιονιστικών μηχανημάτων, που σκορπούν τον τρόμο στην πόλη. Κατακίτρινα και απειλητικά, με τις μεγάλες δαγκάνες, βγαίνουν να καθαρίσουν κατα τη διάρκεια της χιονιάς, μπλοκάροντας την κυκλοφορία επιπλέον και συνωστίζοντας χιόνι στα πεζοδρόμια, γεγονός που καθιστά αδύνατη την κυκλοφορία των ανθρώπων πεζή.

Την ίδια στιγμή που τα μεγαλα εκχιονιστικά καθαρίζουν - πρώτα τις μεγάλες λεωφόρους και μετά του παράδρομους- μικρότερα μηχανήματα ασχολούνται με τον καθαρισμό των πεζοδρομίων, ενώ τεράστια φορτηγά καταφθάνουν στη μέση των οδών για να φορτώσουν το χιόνι, το οποίο θα πάει στις χωματερές μέχρι να λυώσει αργά και σταθερά περι τα μέσα καλοκαιριού.

Ετσι η πόλη γίνεται ένας τόπος αβάσταχτης κίνησης, με εκχιονιστικά και ανατρεπόμενα να πηγαινοέρχονται στις κύριες αρτηρίες, καθώς οι μικρότεροι δρόμοι καθαρίζονται με περισσότερη ηρεμία τις αμέσως επόμενες μέρες.

Στο μεταξύ, όσα αυτοκίνητα έμειναν στους δρόμους παρκαρισμένα σκεπάζονται με χιόνι και οι ιδιοκτήτες τους το πρωί παλεύουν να τα βρούν μέσα στο ομοιόμορφο λευκό. Οταν τελικά τα ανακαλύψουν, βγάζουν όλα τα εργαλεία για τον αποχιονισμό τους, τουτέστιν ξυστικά και σκούπες που θα ελευθερώσουν τα οχήματα απο το βαρύ λευκό φορτίο στα τζάμια και τους καθρέφτες. Αν όμως έχει πέσει πολύ χιόνι, τότε είναι αδύνατον να τα μετακινήσουν και πέφτει τρελλό ξεφτυάρισμα για να απελευθερωθούν οι τροχοί και να πάρουν μπροστά.

Κατα τις επόμενες μέρες και μετά τα πρώτα καθαρίσματα, ο δήμος βάζει πινακίδες με τις οποίες προειδοποιεί ποιές ώρες θα καθαριστεί και ποιά πλευρά του κάθε δρόμου. Πριν έρθουν τα εκχιονιστικά, σειρήνες με ουρλιαχτά προειδοποιούν τους ιδιοκτήτες των αυτοκινήτων να τα μετακινήσουν απο τα επίμαχα σημεία αλλοιώς θα τα σηκώσει το γνωστό φορτηγό και θα τα μεταφέρει σε πάρκινγκ με υψηλό πρόστιμο για την ανυπακοή!

Ετσι αρχίζει ο αγώνας των οδηγών να βρούν μια θέση να χώσουν το όχημα μέχρι να εκχιονιστεί ο δρόμος τους. Κι όταν τελικά, η πόλη επανέρχεται στο φυσιολογικό της ρυθμό έρχεται μια καινούρια χιονιά που ανατρέπει τα πάντα και συνεχίζεται το πανδαιμόνιο.

Πόσο μας ζηλεύετε τώρα;

Το παράπονο ενός βιβλίου

Αφιερωμένο στη Φωτεινή μας που γιορτάζει σήμερα

Αγαπημένοι,

Επισκέφθηκα τις προάλλες το ιστολόγιο του γείτονα Γαβριήλ Παναγιωσούλη και βρήκα το διαμέρισμα του Ντένη Κονταρίνη, λογοτέχνη της ομογένειας. Με συνεπήρε ο τίτλος της ανάρτησης "Το Παράπονο Ενός Βιβλίου" . Οταν άρχισα να διαβάζω το σπαρακτικό μονόλογο της μοναξιάς ενός βιβλίου, με πήραν τα δάκρυα και το παράπονο επίσης. Πώς γίνεται και ολάκερο το σύστημα της ομογένειας και του ελληνικού κράτους, το οποίο κατασπαταλάει χιλιάδες ευρώ και δολάρια εδώθεν κακαείθεν του Ατλαντικού για φιέστες και φιοριτούρες , αφήνει τα βιβλία των ομογενών συγγραφέων να λυώνουν στις χωματερές;

Πώς γίνεται και δεν υπάρχει πρόνοια να δημιουργηθεί ένα ελληνικό βιβλιοπωλείο στην καρδιά της Νέας Υόρκης, στο Ωνάσσειο Κέντρο πχ, που θα προωθεί την ελληνική λογοτεχνία της μητρόπολης αλλά και του Απόδημου Ελληνισμού;

Αρνούμαι να δεχτώ ότι ξοδεύονται εκατομμύρια ευρώ σε αμφσβητούμενους οργανισμούς απο την Ελληνική Πολιτεία, που δεν φροντίζει τελικά τα οίκου της στον Απόδημο Ελληνισμό.Που δεν επενδύει ούτε ενα ευρώ σε έργα υποδομής και κουλτούρας.

Πρέπει επιτέλους να δοθεί η δέουσα σημασία στους λογοτέχνες της Διασποράς, αυτούς που ανασυνθέτουν το μωσαϊκό των Ελλήνων της φυγής, της περιπέτειας και της δημιουργίας!



Το παράπονο ενός βιβλίου

Απο το μπλόγκ του Ντένη Κονταρίνη

Φίλοι μου γειά σας,

Είμαι ένα ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς. Ένα βιβλίο που έχει γράψει κάποιος δικός μας, Έλληνας μετανάστη. Απόδημος, όπως αρέσει να τους ονομάζουν. Κάποιοι λένε ότι είμαι ένα καλό βιβλίο αλλά δεν με αγοράζουν. Άλλοι λένε ότι δεν αξίζω τίποτα και ούτε αυτοί με αγοράζουν. Πάντως εγώ είμαι ένα ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς.

Έχω ένα όμορφο εξώφυλλο με μια έγχρωμη φωτογραφία από κάποιο τοπείο. Ο τίτλος του βιβλίου είναι γραμμένος με μεγάλα γράμματα. Στο οπισθόφυλλό μου είναι η βιογραφία αυτού του φουκαρά που με έγραψε. Εκεί, σ’ αυτό το οπισθόφυλλο, αναφέρει τις σπουδές του, τους τίτλους του, τους αγώνες του, τι έχει γράψει και τι άλλο θα γράψει - αν τα καταφέρει - και έχει και μια φωτογραφία του. Είναι συμπαθητικός παρ’ όλη την καράφλα του, την σκοροφαγωμένη γενειάδα του και την κάπως κακοφτιαγμένη μύτη του. Κατά τα άλλα είναι καλός. Πολύ καλός. Σαν άνθρωπος εννοώ. Σαν συγγραφέας, εγώ τι να πω; Αν κάποιος αποφασίσει να με διαβάσει ίσως να πει μια γνώμη.

Είμαι ένα ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς λοιπόν σαν όλα τα άλλα. Έχω κι εγώ τις σελίδες μου με τα νούμερά τους, έχω όμορφα γράμματα και μερικές φωτογραφίες. Κατοικώ σ’ ένα ελληνικό παντοπωλείο της Νέας Υόρκης. Δεν έχει σημασία αν είναι στην Αστόρια, στο Μπρούκλυν, στο Φλάσινγκ. Σημασία έχει ότι είναι ένα ελληνικό παντοπωλείο
που με φιλοξενεί - καλωσύνη του - με την ελπίδα να με πουλήσει να πάρει κάποια δολλάρια και να πάρει και άλλα λίγα αυτός ο φουκαράς που στραβώθηκε να με γράψει.

Βέβαια θα μπορούσα να κατοικώ στη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου παρέα με άλλα βιβλία και όχι με τις εληές και τις σαρδέλες. Βλέπετε όμως κανείς δεν φρόντισε να υπάρχει ένα βιβλιοπωλείο για μας. Για τα ελληνικά βιβλία της ξενητιάς. Ποιος να φροντίσει;

Εδώ, στο παντοπωλείο που βρίσκομαι έχω τη τιμή να συγκατοικώ με τις εληές και τις σαρδέλες. Μη γελάτε!! Τι συντροφιά περιμένατε να έχω σε ένα παντοπωλείο; Και δεν είναι μόνο αυτές. Λίγο πιό πέρα διακρίνω κάτι τυριά, σε κάποια ράφια είναι τα όσπρια κι ακόμη υπάρχουν ταραμοσαλάτες, τυροκαφτερές, διάφορα τουρσιά, λακέρδες, χταποδάκι ξυδάτο φύλλο για μπακλαβά και καταϊφι και πολλά άλλα. Όλοι μαζί πιστέψτε με είμαστε μια πάρα πολύ όμορφη παρέα.

Η αλήθεια είναι πως σαν πρωτόρθα εδώ όλοι αυτοί με κοίταξαν με κάποια απορία. Ένα βιβλίο ανάμεσά μας, αναρωτήθηκαν. Τι ζητάει εδώ μέσα. Βέβαια εγώ δεν τους έδωσα σημασία. Προσπάθησα να κρατηθώ στο ύψος μου. Να κρατήσω τη θέση μου. Είμαι ένα βιβλίο, έλεγα στον εαυτό μου. Ένα ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς. Δεν θα γίνω το ίδιο με τις εληές και τις σαρδέλες!! Με τον καιρό όμως συνήθησα. Άρχισα να τους συμπαθώ όλους εκεί μέσα. Κι΄ακόμη άρχισε να μην με ενοχλεί η μυρουδιά του μπακάλικου.

Παρακολουθώ τους πελάτες που έρχονται γιά να ψωνίσουν. Αγοράζουν από όλα τα είδη. Κανείς τους όμως δεν ρίχνει μιά ματιά και σε μένα. Βλέπω τις εληές και τις σαρδέλες να φεύγουν, να έρχονται άλλες, να φεύγουν κι αυτές κι εγώ μένω εκεί. Κανείς δεν με κοιτάζει. Καμμιά φορά κάποιος μου δίνει και μιά σπρωξιά γιατί τον εμποδίζω να δει καλύτερα τις εληές και τις σαρδέλες. Ένας άλλος πάλι με πήρε και με πέταξε πάνω σ’ ένα τσουβάλι με φασόλια γίγαντες. Έννοιωσα άσχημα παρ’ όλη τη συμπάθεια που έχω για τα φασόλια γίγαντες.

Κάπου-κάπου περνάει αυτός ο ταλαίπωρος που με έγραψε, ο συγγραφέας που λένε, ρίχνει μιά ματιά, βλέπει πως είμαι εκεί και φεύγει απελπισμένος. Τον λυπάμαι τον κακομοίρη. Αλλά τι να του κάνω κι εγώ. Ήρθε στην ξενητιά για να προκόψει κι αντί να πάει να πουλάει εληές και σαρδέλες πήρε να γράφει βιβλία. Ποιός του φταίει;
Μιά μέρα που μπήκε στο μπακάλικο το αφεντικό του έβαλε τις φωνές.

− Φίλε. Πάρε τη σαβούρα σου από δω να μου αδειάσεις το χώρο. Τον χρειάζομαι γιά να βάλω άλλα πράμματα να βγάλω κάνα δολλάριο.

− Εν τάξει άνθρωπέ μου, του λέει ο δικός μου, ο συγγραφέας. Θάρθω αύριο να τα πάρω. Θα
πάνε όλα γιά τη χωματερή.

Τώρα βέβαια εγώ δεν ξέρω τι είναι η χωματερή αλλά φαντάζομαι ότι θα είναι κάτι χειρότερο από το μπακάλικο γιατί τον είδα, τον δικό μου, σε μιά στιγμή να δακρύζει. Έσκυψε, με πήρε στα χέρια του, με κοίταζε καλά-καλά και είδα το δάκρυ που κυλούσε από το μάτι του. Τον λυπήθηκα τον φουκαρά. Γι’ αυτό σας λέω φίλοι μου. Κάντε κάτι.

Προωθήστε αυτό το γράμμα μου όπου μπορείτε. Στείλτε το σε όλους όσους νομίζετε ότι μπορούν να με αγαπήσουν. Δείξτε το στους δικούς σας, στους συγγενείς σας, στους, φίλους σας. Μα πιό πολύ δείξτε το στα παιδιά σας. Μην αρχίσουν κι αυτά να γράφουν ελληνικά βιβλία της ξενητιάς γιατί τα βλέπω να καταντάνε σαν τον δικό μου, τον συγγραφέα. Φίλοι μου. Βοηθείστε με. Δεν θέλω να πάω στη χωματερή. Στείλτε το γράμμα μου όπου μπορείτε. Προς Θεού όμως. Σας παρακαλώ μην ενοχλήστε την ελληνική Κυβέρνηση, το Υπουργείο Πολιτισμού, την Γενική Γραμματεία Αποδήμου Ελληνισμού, το ΣΑΕ, την Αρχιεπισκοπή. Οι άνθρωποι δεν είναι δυνατόν να ασχοληθούν με μένα. Έχουν άλλα πιό σοβαρώτερα να κάμουν. Αφήστε τους αυτούς. Μην τους δημιουργήσετε πρόβλημα. Αμφιβάλω αν γνωρίζουν τι είναι το ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς.

Γειά σας φίλοι μου.

Φεύγω γιά την χωματερή.

Τα εκκλησιαστικά γεγονότα του 2008

Είμαι πολύ περήφανη που φιλοξενώ το ετήσιο κείμενο περι τα Εκκλησιαστικά Γεγονότα του 2008 του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής Σπυρίδωνος, ο οποίος βλέπει με κριτική ματιά όλες τις μικρές και μεγάλες αλλαγές στην Ελληνική και την Παγκόσμια Ορθοδοξία.

Είμαι ευγνώμων στο συνάδελφο ιδιοκτήτη της εφημερίδας GreekNews της Νέας Υόρκης Αποστόλη Ζουπανιώτη, που μου επιτρέπει την αναδημοσίευση του εν λόγω κειμένου, καθώς αποτελεί την επιτομή της πανορθόδοξης εκκλησιαστικής ζωής κατα το προηγούμενο έτος.

Θεωρώντας πως τα τεκταινόμενα στην Παγκόσμια Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Σκηνή είναι πολιτικού χαρακτήρος γεγονότα, παραθέτω το κείμενο στη γνώση και την κρίση σας:


Τα εκκλησιαστικά γεγονότα του 2008

Του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής Σπυρίδωνος
Το 2008 μια εξαιρετική δυναμικότητα χαρακτηρίζει τη ζωή και τις δραστηριότητες των περισσοτέρων ανά τον κόσμο εστιών της Ορθοδοξίας. Σε πολλές Ορθόδοξες Εκκλησίες φαίνεται να καθιερώνεται ένας νέος ταχύς ρυθμός στην αντιμετώπιση των διαφόρων καταστάσεων και προβλημάτων σύμφωνα με τις απαιτήσεις των ραγδαίως εξελισσομένων συγχρόνων κοινωνιών. Ενας άνεμος ανανέωσης πνέει στην Ορθόδοξο Εκκλησία ανα τον κόσμο.

* * * * *
* Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, παρά τις έντονες προσπάθειες που κατέβαλε προς πάσα κατεύθυνση και παρά το έμπρακτο ενδιαφέρον που επέδειξαν η Ευρωπαϊκή Ενωση και η κυβέρνηση των ΗΠΑ, δεν μπόρεσε να βελτιώσει τη θέση του στη Τουρκία όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι θρησκευτικές ελευθερίες συνεχίζουν να μη γίνονται σεβαστά και όπου οι κυβερνητικοί περιορισμοί και τα προβλήματα αποτελούν καθημερινή πραγματικότητα.

Ετσι εκκρεμούν ακόμη τα θέματα α) της αναγνώρισης της οικουμενικότητας και της νομικής υπόστασης του Πατριαρχείου, β) της άρσης των περιορισμών στην εκλογή Οικουμενικού Πατριάρχη, γ) της επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, δ) της κρατικής υφαρπαγής της περιουσίας ναών, μονών και ευαγών ιδρυμάτων του Πατριαρχείου.

Συγκεκριμένα, στο θέμα της οικουμενικότητας οι τουρκικές αρχές εξακολουθούν συστηματικά να διαμφισβητούν σε εθνικό και διεθνές επίπεδο τον οικουμενικό χαρακτήρα και ρόλο του Πατριαρχείου, ενώ προς χρήση του Τύπου ο τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν δηλώνει πως "η οικουμενικότητα του Πατριαρχείου είναι ένα εσωτερικό ζήτημα του χριστιανισμού και της ορθοδοξίας".

Οσον αφορά στην επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, η Τουρκική Κυβέρνηση δηλώνει πάντα πως “μελετάει το φάκελο". Η άτεγκτη στάση της Τουρκίας οδήγησε το Πατριαρχείο να ζητήσει από την ελληνική κυβέρνηση την ίδρυση «Νέας Χάλκης» στην Ελλάδα. Ως έδρα της νέας σχολής, τα έξοδα της οποίας θα κληθεί να αναλάβει η Ελλάδα, προτάθηκε η Μονή Αγίας Αναστασίας, στα Βασιλικά Χαλκιδικής.

Παρά τα ποικίλα προβλήματα το Φανάρι εξακολουθεί να πιστεύει ότι η μελλοντική είσοδος της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση θα επιφέρει "θεαματικές αλλαγές εις την ζωή της Ομογένειας, της Μητρός Εκκλησίας, των άλλων μειονοτήτων, αλλά και γενικότερα εις τη δομή και συγκρότηση της κοινωνίας" στην Τουρκία.

Στο μεταξύ, η ΟΥΝΕΣΚΟ έδωσε έξι μήνες διορία στην κυβέρνηση της Τουρκίας ώστε να λάβει τα απαραίτητα μέτρα για τη διαφύλαξη του ναού της Αγίας Σοφίας από την καταστροφή. Ο διεθνής οργανισμός επικρίνει τις τουρκικές Αρχές για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο ιστορικός ναός και προειδοποιεί πως, αν δεν ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα, η Τουρκία θα διαγραφεί από την Επιτροπή για την Παγκόσμια Κληρονομιά της οποίας είναι σήμερα μέλος.

Κατά το διαρρεύσαν έτος τα προβλήματα εξακολούθησαν εντονότερα στο Αγιο Ορος.
- Η κατάσταση στην Μονή Εσφιγμένου παραμένει στάσιμη και η ιστορική μονή να βρίσκεται στα χέρια ομάδας αντικανονικών μοναχών που αρνούνται κάθε σχέση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
- Επιπλέον το οικονομικό σκάνδαλο που ξέσπασε στη Μονή Βατοπεδίου υπήρξε αφορμή αναστάτωσης στον Αθω, την Ελλάδα και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ανταλλαγή ακινήτων με το Ελληνικό Δημόσιο μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες, αγοραπωλησίες κτημάτων, υπέρογκοι τραπεζικοί λογαριασμοί και διασυνδέσεις με υπεράκτιες εταιρείες συνθέτουν το σκάνδαλο Βατοπεδίου, το οποίο είχε αρνητικότατες επιπτώσεις στο παραδοσιακό θρησκευτικό αίσθημα των πιστών στην Ελλάδα. Της υπόθεσης επιλήφθηκε η Ελληνική Βουλή και η Ελληνική Δικαιοσύνη. Με ανακούφιση θα δει η εκκλησιαστική ηγεσία τη λήξη του πολυσύνθετου προβλήματος (οικονομικού, ηθικού, πνευματικού, πολιτικού) που σκανδάλισε πιστούς και έτεινε ν’ ανοίξει τη θύρα για επανασυζήτηση ακανθωδών θεμάτων όπως είναι εκείνο της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας ή του χωρισμού Εκκλησίας και Πολιτείας.

* Η ισραηλινή αναγνώριση της εκλογής του Πατριάρχη κ. Θεόφιλου, δυόμισι χρόνια μετά την ανάρρησή του στον θρόνο των Ιεροσολύμων, φαίνεται να συνέβαλε στην ομαλοποίηση των πραγμάτων στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.

Ωστόσο η εκ μέρους του Θεοφίλου απομάκρυνση του μητροπολίτη Πέτρας Κορνήλιου από την σύνοδο του Πατριαρχείου έδωσε αφορμή στην κυβέρνηση της Ιορδανίας να αμφισβητήσει επισήμως τη σύνθεση της συνόδου της Σιωνίτιδας Εκκλησίας. Το υπουργείο Εσωτερικών της Ιορδανίας, επικαλούμενο τον ιορδανικό νόμο του 1958 που διέπει τη λειτουργία του πατριαρχικού καθιδρύματος, γνωστοποίησε ότι "η σημερινή σύνθεση της Ιεράς Συνόδου παραβιάζει τις διατάξεις του νόμου, καθώς αυτή περιλαμβάνει 8 επισκόπους και αρχιμανδρίτες που δεν έχουν την ιορδανική υπηκοότητα, κάτι το οποίο είναι αντίθετο με τις προϋποθέσεις του νόμου και αποτελεί καταστρατήγησή του. Επίσης μεταξύ των μελών της Αγιοταφιτικής Αδελφότητας δεν περιλαμβάνεται κανένας άραβας, ιορδανικής καταγωγής". Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων επισήμως δεν έχει σχολιάσει την ιορδανική παρέμβαση.

Αλλο σοβαρό πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει άμεσα το Πατριαρχείο είναι η κατ' επανάληψη διαμφισβήτηση του status quo στον Πανάγιο Τάφο εκ μέρους του αρμενικού κλήρου. Οι διεκδικήσεις του αρμενικού κλήρου κατά τα τελευταία έτη έχουν οδηγήσει επανειλημμένως σε βίαια επεισόδια με αρνητικότατο αντίκτυπο στην παγκόσμια κοινή γνώμη.

* Απεβίωσε μετά 18 έτη πατριαρχικής διακονίας ο Αλέξιος Β', επικεφαλής της πολυπληθέστερης σήμερα Ορθόδοξης Εκκλησίας. Υπήρξε πρωτεργάτης της θεαματικής ανασυγκρότησης χιλιάδων ναών και εκατοντάδων μονών. Πρωταγωνίστησε γενικά στην αναβίωση της Ορθοδοξίας στη Ρωσία μετά την κατάρρευση του αθεϊστικού κομμουνιστικού καθεστώτος. Επέτυχε να συνεργασθεί αγαστά με την πολιτική εξουσία και να επαναφέρει στους κόλπους του ρωσικού πατριαρχείου τους ρωσορθόδοξους της Διασποράς.

Επί Αλεξίου οι σχέσεις με το Οικουμενικό Πατριαρχείο υπήρξαν συχνά τεταμένες λόγω κυρίως των πρωτοβουλιών που η Κωνσταντινούπολη είχε αναλάβει ή αναμένεται να αναλάβει σε εδάφη που το Πατριαρχείο Μόσχας θεωρεί δικά του (Εκκλησία Εσθονίας, Εκκλησία Ουκρανίας και Κίνα). Αγνωστο πως θα εξελιχθούν οι σχέσεις στο μέλλον καθώς επικρατέστερος υποψήφιος για διαδοχή του μακαριστού Αλέξιου θεωρείται ο υποστηριζόμενος απ’ το Κρεμλίνο Μητροπολίτης Σμολένσκ Κύριλλος, σκληρός υπέρμαχος των άκαμπτων θέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας.

* Στη Σερβία παραιτήθηκε ο Πατριάρχης Παύλος, μια ασκητική μορφή, που επέτυχε να ποιμάνει τους Σέρβους με σπάνια σύνεση στην εξαιρετικά δύσκολη εποχή μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Είχε γίνει σύμβολο ενότητας του σερβικού λαού εν μέσω των πολέμων που ακολούθησαν.

* Η Εκκλησία της Κύπρου αποφάσισε να προσφύγει σε διεθνή φόρα, όπως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, για να άρει την τουρκική απαγόρευση περι ανακαίνισης ημιερειπωμένων εκκλησιών και ανοικοδόμησης άλλων ναών που έχουν καταρρεύσει στα κατεχόμενα από τον τουρκικό στρατό εδάφη.

* Με το θάνατο του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου έκλεισε για την Εκκλησία της Ελλάδος μια εποχή ξεχωριστού ανοίγματος στην ελληνική κοινωνία. Ο εκλιπών υπήρξε φωτισμένος ιεράρχης που έφερε την Εκκλησία πιο κοντά στους νέους ανθρώπους και τις αγωνίες τους γι’ αυτό η κηδεία του υπήρξε πάνδημη.

Για την εκλογή διαδόχου του Χριστοδούλου υπήρξε διαβούλευση σε ανώτατο επίπεδο μεταξύ Ελληνικής Κυβέρνησης και Οικουμενικού Πατριαρχείου. Συμφωνήθηκε πως ο νέος αρχιεπίσκοπος πρέπει νάναι κυρίως πρόσωπο συνεργάσιμο και με τους δυο φορείς.

Η εκλογή του από Θηβών Ιερωνύμου στον αρχιεπισκοπικό Θρόνο των Αθηνών εγκαινίασε όντως νέα εποχή στις σχέσεις Ελλαδικής Εκκλησίας και Οικουμενικού Πατριαρχείου. Τα χρόνια αιτήματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου (Μητροπόλεις Νέων Χωρών κυρίως), ικανοποιήθηκαν πάραυτα. Οσον αφορά στις σχέσεις της με την Πολιτεία η Εκκλησία άλλαξε τελείως γραμμή πλεύσης αποφεύγοντας συστηματικά να παίρνει θέση σε θέματα ευρύτερου κοινωνικού ή εθνικού χρακτήρα.

* Στη Σύναξη των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών στην Κωνσταντινούπολη που οργανώθηκε στο πλαίσιο των εορτασμών του έτους Αποστόλου Παύλου αποφασίσθηκε κυρίως να συγκληθούν Πανορθόδοξες Διασκέψεις εντός του 2009 για το θέμα της Ορθόδοξης Διασποράς και για τη συνέχιση της προετοιμασίας της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου.

* Ο Θεολογικός διάλογος με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία προχωρεί "παρα τας υφισταμένας αξιοσημειώτους δυσκολίας και τα γνωστά προβλήματα" σύμφωνα με δήλωση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου ο οποίος στη διάρκεια του έτους μετέβη τρις στη Ρώμη.

Από την πλευρά της η Ρωσική Εκκλησία κατήγγειλε για πολλοστή φορά τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία για προσηλυτισμό Ορθοδόξων στη Ρωσία. Οι ρωμαιοκαθολικές ενέργειες, κατά το Πατριαρχείο Μόσχας, επηρεάζουν αρνητικά τη διεξαγωγή διαλόγου με τη Ρώμη.

Τα ρωμαιοκαθολικά πρακτορεία ειδήσεων ανά τον κόσμο αναμετέδωσαν δηλώσεις του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στις οποίες φέρεται να επικροτεί την ιδέα περί "διπλής ενότητας" των Ουνιτών, δηλ. της ταυτόχρονης πλήρους κοινωνίας τους τόσο με τη Ρώμη όσο και με την Κωνσταντινούπολη. Βεβαίως, το Πατριαρχείο αναγκάστηκε να διαψεύσει τα δημοσιευθέντα ως ανακ