ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Thursday, August 6, 2009

Οδός Μιχαήλ Σκένα

Αφιερωμένο εξαιρετικά στη συμμαθήτριά μου Νίνα Θερμού- Κολάκη, που έφυγε νωρίς απο τις γειτονιές της Λευκάδας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Καθώς βρίσκομαι μακριά στην ησυχία της πόλης μου, αναπολώ τις μέρες της Λευκάδας. Οχι τις πρόσφατες μόνο μέρες των διακοπών, αλλά την παιδική ηλικία, που έρχεται σιμότερα με τα χρόνια αντί να ξεμακραίνει.

Είμαι τυχερή που μεγάλωσα, έπαιξα, έτρεξα, έπεσα και σηκώθηκα στο σοκάκι της Μιχαήλ Σκένα. Νιώθω προνομιούχα που τα παιδικά και τα εφηβικά χρόνια κύλησαν μέσα στην ευωχία της οικειότητας των γειτόνων.

Απο ανήλικα βγαίναμε στη γειτονιά χωρίς καμιά επιτήρηση, αφού τα μάτια των γειτόνων ήταν στραμμένα πάνω μας. Παίζαμε ανέμελα κι ανυποψίαστα, καθώς το κακό δεν υπήρχε ούτε σαν το παραμικρό ενδεχόμενο. Κανείς δεν φοβόταν κανένα και οι πόρτες έμεναν ανοιχτές για να γλιστρήσει η μια στο σπίτι της άλλης γειτόνισσας να συζητήσουν το μεγάλο θέμα: το μαγειριό της μέρας.

Κι όταν η μια έφτιαχνε ένα περίπλοκο φαγητό, παστίτσιο ας πούμε η λαχανόπιτα απο φρέσκα λαχανικά του βουνού, έστελνε ένα πιάτο για να δοκιμάσουν κι οι γείτονες. Ενα πιάτο απο το περίσσευμα της αγάπης, γιατί τα αγαθά ήταν μετρημένα.

Κι όταν υπήρχε γιορτή σε κάποιο σπίτι στολιζόταν όλη η γειτονιά. Η κάθε νοικοκυρά έπλενε την αυλή της και το κομμάτι του δρόμου που της αντιστοιχούσε κι έβγαζε τα λουλούδια με τις γλάστρες ν’ ανθίσει ο τόπος. Στο τέλος της μέρας τα πιάτα με τα περισσεύματα των γλυκών έφταναν απο σπίτι σε σπίτι να γλυκαθούνε όλοι κι ας περάσανε απο τις επισημότητες των σαλονιών οι κυρίες της γειτονιάς.

Τα χρόνια πέρασαν, εμείς μεγαλώσαμε αλλά η γειτονιά μας παρέμεινε η ίδια. Καλοδεχούσα, ζωντανή με όσες απο τις γειτόνισσες έχουν απομείνει κι άλλες που προστέθηκαν αργότερα, η Μιχαήλ Σκένα είναι ένας δρόμος γεμάτος πρασινάδα στην καρδιά της μεσοαστικής Λευκάδας. Είναι ένας δρόμος γεμάτος χαμόγελα και καλοδεξίματα και αγαπητικές κουβέντες.

Εκεί λοιπόν μεγάλωσε και ο Αλέξανδρος στο σπίτι των γονιών μου. Εκεί έκανε τα πρώτα του βήματα, εκεί έπαιξε με τα παιδιά, εκεί γνώρισε το κυνηγητό και την αγάπη της κλειστής γειτονιάς μας. Εκεί αντρώθηκε και γύρισε αργά τα βράδυα απο τα μπαράκια γνωρίζοντας πως οι πατημασιές του ηχούσαν γλυκά στο πλακόστρωτο.

Μα και οι δικές μας πατημασιές ηχούσαν πρόωρα γυναικείες στα χρόνια του σχολείου καθώς η Τούλα είχε φορέσει στις σαγιονάρες μας ψηλά ξύλινα τακούνια κι όλο πηγαινοερχόμαστε κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο, απειλώντας πως το μεγάλωμά μας θα ερχόταν γρήγορο και καταιγιστικό.Κι όμως ήρθε στην ώρα του χωρίς μεγάλες διακυμάνσεις, φυσιολογικά όπως σε κάθε γειτονιά.

Στη μνήμη τριγυρνούν τα πρόσωπα των γυναικών, καθώς οι άντρες δεν είχαν πολλά πάρε-δώσε με το σοκάκι. Μόνο περαστικοί, μακρινοί παρατηρητές της καθημερινότητας έμειναν. Κι έτσι καταγράφηκαν στα παιδικά ματάκια μου.

Θυμάμαι την τρομερή θειά Παρασκευή, που έφτιαχνε διασίδια και ύφαινε στο δωμάτιό της, τακ-τακ, τακ-τακ όλη της μέρα στον αργαλειό μέχρι να πιάσει το βαθύ σούρουπο.

Κι ύστερα τον άντρα της τον κυρ Τάσο με το μανάβικο, που ήταν απίστευτα ήσυχος κι ευγενικός. Το τεμπεραμέντο της μάννας του κληρονόμησε ο Βασίλης Κοψιδάς που κάνει χωρατά με όλα τα παιδιά και που πάντα με κορόιδευε γιατί πήγαινα γλυκό στη δασκάλα για το καλό ενδεικτικό. Και η γυναίκα του η κυρία Αίθρα είναι περίφημη για την κομψότητα και την καλλιτεχνία της. Θυμάμαι τα περίτεχνα κουμπιά και τις ζώνες απο ύφασμα κατα παραγγελία που έβγαιναν απο τα προκομμένα χέρια της.

Δεν θα παραλείψω την αρχοντική κυρα Μάχη, τη μαμά της Τούλας και του Κώστα, που εξακολουθεί να είναι γοητευτική και ήρεμη μέχρι σήμερα. Οσο για τον κυρ Αποστόλη, έμεινε πάντα ως ο μοναχογιός με τα εμπορικά καταστήματα κι ας στράφηκαν αλλού τα παιδιά του.

Δίπλα ακριβώς η μακαριστή Σταματούλα με τα δίδυμα , την Αλέκα και το Ζώη, που τα έσερνε σε εκείνο το πελώριο καρότσι για δύο, θέμα νιόφερτο στη γειτονιά. Ηταν γυναίκα του κυρ Γιώργου του Λεκατσά που μας τρόμαζε με την αυστηρότητά του.

Η κυρα Λαμπρινή και ο κυρ Ηλίας ήρθαν στη γειτονιά αργότερα, αλλά η παρουσία τους είναι μέχρι σήμερα δυναμική. Η κυρα Λαμπρινή με τα όμορφα ρούχα της περπατάει και τρίζει η γειτονιά. Και το μηχανάκι του κυρ Ηλία έσβηνε πριν μπεί μέσα στο σοκάκι και προκαλέσει θόρυβο.

Απέναντι, στο σπίτι όπου γεννήθηκα μένουν η Μαρία και ο κυρ Τάσος με τα παιδιά και τα εγγονάκια τους , που γεμίζουν φωνούλες και ζωή τη γειτονιά μας.

Και πλάι στο Λογοθετέικο που σήμερα κατοικείται απο την οικογένεια του Λάκη, κάποτε βασίλευε η μητέρα του, η αρχόντισσα η κυρα Λόπη με τον κυρ Βασιλάκη. Ηταν η αρχιτεκτόνισσα της γειτονιάς καθώς είχε πάντοτε σωστές συμβουλές να δίνει στις νεότερες. Κρεμούσε τις παστρικές μπουγάδες απέναντι στις λαμπερές μπουγάδες τη μητέρας μου.

Το δικό μας σπίτι σε απαλό βεραμάν χρώμα έζησε όμορφες μέρες, ώσπου ο θάνατος χτύπησε την πόρτα μας. Κι έγινε πένθος η χαρά και λύπη η αισιοδοξία.

Πλάι μας το Σιδερέικο με την παιδική φίλη της μάννας μου την κυρά Ζωή, κοκέτα με μαλλί κομμωτηρίου, να μας κανακεύει όλα τα παιδιά σαν τα δικά της. Κι ο κυρ Πάνος, σιωπηλός να περνάει χαμένος πάντοτε μέσα στις σκέψεις του. Σήμερα εκεί ακούγεται ο αισιόδοξος λόγος της δέυτερης γυναίκας του, της Σταυρούλας που έχει ενσωματωθεί στη γειτονιά μας.

Απέναντι είναι η Τασούλα και ο Κώστας, νεότερης γενιάς που όμως έχουν ενήλικες κόρες, απόφοιτες του πανεπιστημίου . Φέτος η μία βγήκε νύφη απο τη γειτονιά μας και αναθάρρησε πάλι το στενό.

Και αντικρυστά το σπίτι της θεια-Αγγέλως, μιας μοναχικής ύπαρξης που χαιρετάει όλους μας «για μια στάλα κουβέντα, παιδί μου» . Η θειά Αγγέλω ήταν η αγαπημένη της αδελφής μου, που την συζητούσε ακούραστα με τις ώρες.

Στο τέλος του στενού η Αλεξάνδρα, η νεότερη ένοικος της γειτονιάς , που ήρθε απο την Αλβανία με την οικογένειά της για μια καλύτερη ζωή. Δεν ξέρω αν βρήκε αυτά που ονειρεύτηκε , πάντως η γειτονιά την καλοδέχτηκε και την αγκάλιασε για την καλή της την καρδιά, τη γενναιότητα και την εργατικότητά της.

Υπάρχουν κι άλλοι που πέρασαν απο το σοκάκι της Μιχαήλ Σκένα αλλά δεν τους ανέφερα για οικονομία . Ομως για μένα αυτή η ύπαρξη της πατρικής εστίας περιβαλλόμενη απο την οικειότητα της γειτονιάς, είναι η πεμπτουσία της προσωπικής μου ιστορίας. Καθώς ανακινώ τις μνήμες προβάλλει ως πλαίσιο ζωής η αέναη οδός : πού κατοικείτε; Μιχαήλ Σκένα!



Οδός Μιχαήλ Σκένα στην καρδιά της Λευκάδας. Ολα τα φυτά στο δρόμο ακόμη και η αροκάρια της Σταυρούλας

Οδός Μιχαήλ Σκένα, αριθμός 6, το πατρικό μου σπίτι

Οπως ΄βλέπετε ο δρόμος μας είναι στολισμένος με γλάστρες

Και η μπουκαμβίλια της κυρα Λαμπρινής

Μαρία, Αλεξάνδρα , κυρα Λαμπρινή. Οι πυλώνες της γειτονιάς

Οι δυό κυρίες με πρωινό ένδυμα

Το σπίτι της αγαπημένης κυρα Λόπης, όπου πέρασα πολλές και όμορφες ώρες με τη Μαρία της να μου φτιάχνει στολές αποκριάτικες, να με ντύνει και να με στολίζει

Απλωμένη μπουγάδα στο μπαλκόνι

14 comments:

Αστοριανή said...

Γραφικά δρομάκια φορτωμένα αναμνήσεις κι αγάπη...
Ρίζες ανθρώπινες και φυσικές, που με το χρόνο γίνονται πολύτιμες...
Ιουστίνη μου,
δεν είναι μόνο τα πρόσωπα που ζουν εκεί κι απολαμβάνουν την πατρίδα, είναι κι ο τρόπος που μας κάλεσες να σεργιανίσουμε τη συνέχεια της αγάπης...
Και μετά σου λένε ότι οι απόδημοι είναι ωραίοι κι η αγάπη τους είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη των γηγενών...
Είναι δυνατόν να μην είναι?
Πολύ καλογραμμένο κομμάτι, μέσα από την καρδιά σου, καλή μου.
Πάντα με αγάπη,
Υιώτα
αστοριανή,
ΝΥ

Meropi said...

Αχ βρε Ιουστινάκι μου,
μ' έκανες και έκλαψα σήμερα. Θυμήθηκα κι εγώ τη γειτονιά μου, στον Καραβά της Κερύνειας. Οδός Πραξάνδρου 15!! Μια από τα ίδια κι εμείς. Οι πόρτες πάντα ανοιχτές στη γειτονιά. Εγώ έφυγα για σπουδές και κλειδί της εξώπορτας μας δεν είχα πιάσει ακόμα στα χέρια μου. Δεν χρειάστηκε. Πάντα την έβρισκα ανοιχτή.
Σου εύχομαι να είσαι καλά και πάντα να γυρνάς με αγάπη στο νησί σου και στη γειτονιά σου.

La Gigi said...

τι ωραία γειτονιά! και τι ωραίες που είναι η γειτονιές γενικώς, η δική μου παιδική γειτονιά έχει άρωμα φράουλας στη σκια της καρυδιάς μας!! Η γιαγιά Σωτήραινα δούλευε στις φράουλες και κάθε μεσημέρι που γυρνούσε μας έφερνε κεσεδάκια γεμάτα φραουλίτσες :)
σε φιλώ και σ'ευχαριστώ που ξυπνησες τέτοιες αναμνησεις πρωί Παρασκευής!!

δεσποιναριον said...

Καναδεζα μου! Τι ταξιδι μνημης ειναι αυτο στο δρομακι που σε μεγαλωσε; Απο τα πιο ωραια κομματια που εχεις γραψει. Γιατι βγαινει μεσα απο μια παιδικη καρδια. Μια ζωη ειναι το παραπονο μου, που δεν ειχα ενα χωριο με δρομακι. Τι να πω.. οδος Πατησιων; Σε μια εποχη που η Αθηνα ειχε αρχισει να γινεται ηδη απροσωπη; Γι αυτο μ' αρεσουν αυτα που γραφεις σημερα. Γι αυτο πηγαινα στο χωριο του θειου Αντωνη και το φανταζομουνα σα δικο μου. Με την κυρια Φλωρεντια και την κυρια Ποτιτσα. Δανεισμενα αλλα απαραιτητα. Πολυ ομορφα!! Σε φιλω.

Justine's Blog said...

Γιώτα αγαπημένη,
Είναι αλήθεια πως ευλογηθήκαμε να μεγαλώσουμε σε γειτονιά με ωραίους ανθρώπους. Πλαστήκαμε σ΄αυτό το σοκάκι της ανεμελιάς, όπου τα απογεύματα ορμούσαμε στο κυνηγητό, το κρυφτό και το παιχνίδι.
Οι αναμνήσεις είναι τρυφερές γεμάτες χρώμα. Αλλά το σοκάκι και σήμερα είναι ζωντανό εξαιτίας των παιδιών της νέας γενιάς.
Κι αυτό είναι φώς και χαρά για μένα. Να γυρνάω και να ξαναζώ τις μέρες της αθωότητας έστω με τη σκιά της απουσίας.

Justine's Blog said...

Μερόπη καλή μου,
Πολλές φορές σε σκέφτομαι όταν γράφω τα περι της ιδιαίτερης πατρίδας μου. Απο την π΄ρωτη φορά μου είπες πως εσύ κρατάς απο την Κερύνεια. Αναρρωτιέμαι πόσο δύσκολο θα είναι να μη μπορείς να ζείς τη συνέχεια της ιστορίας σου.
Αφόρητο,σκληρό, επίπονο.
Αλλά κι εσύ κουβαλάς τον κόσμο σου μέσα σου και μας τον καταθέτεις. Είναι μια λύτρωση κι αυτό.
Ακούω πως θα φύγεις για διακοπές
μετα το κύμα των βαρβάρων.
Σωστούς σας βρίσκω.
Καλές διακοπές

Justine's Blog said...

Αγαπημένο Μελισσάκι,
Οσοι μεγαλώσμαε στην επαρχία και μάλιστα με αγάπη γύρω μας, κρατούμε τα πολύτιμα αρώματα των αναμνήσεων. Τί σούπερ να μυρίζει η αυλή σας φράουλες. Και νάρχονται τα κεσεδάκια γεμάτα αλίπαντες ολοκόκκινες φράουλες.
Ευλογία αληθινή.
Να περάσεις καλά το Σαββατοκύριακο στο μπαλκόνι της λίμνης, ναι;
Και να προσέχεις
Φιλιά

Justine's Blog said...

Αγαπημένο πρωτευουσιάνικο θηλυκό,
Πολλές φορές όταν είχα τη χαρά να επιστρέφω κατα τις γιορτές στο σπίτι της Λευκάδας, οι Αθηναίες φίλες μου με ζήλευαν. Κι εγώ ένιωθα τυχερή που είχα ένα γενέθλιο τόπο, σημείο αναφοράς κι επιστροφής.
Γι αυτό καταλαβαίνω πόσο ανάγκη είχες το χωριό του θείου Αντώνη και πόσο δικό σου τόνιωσες .
Σήμερα πολλοί αγοράζουν εξοχικά σε κάποιο χωριό για να έχουν σημείο αναφοράς τα παιδιά τους. Το βρίσκω έξυπνο και συγκινητικό. Να γυρίζεις ξανά και ξανά στον ίδιο τόπο, έστω των ανέμελων διακοπών σου.
Ολα αυτά λειτουργούν σαν ασφαλιστικές δικλείδες στη ζωή.
Φιλιά πρωινά απο ηλιόλουστο Μόντρεαλ

Evie said...

Αγαπημένη μου Ζουστιν καλημέρα,

μόλις πέρασα από το σαλόνι σου. Διαβάζοντας με προσοχή για όσα γράφεις νόμιζα ότι περιγράφεις την δική μου Αθηναϊκή γειτονιά. Σήμερα κατόρθωσες να κτυπήσουν καρδιές (τaκ-τακ) σε πολλές γειτονιές.
Εγώ με πιο πολλά χρόνια στην πλάτη μου είχα την καλή τύχη να προλάβω να ζήσω στην πρωτεύουσα σχεδόν μια ίδια παιδική ζωή.
Έτσι ήταν η τότε Αθήνα που πρόλαβα να την χαρώ, χωριάτικη, όντως συνεχώς άλλαζε για την κάθε νέα γενιά και αυτό το χιλιοτραγουδισμένο τραγούδι
"Όμορφη Αθήνα που είναι τα χρόνια εκείνα τα παλιά" έχει τραγουδηθεί με τόσο καημό, αναμνήσεις κ λίγο δάκρυ από πολλές γενεές.
Ίδια ανθρωπιά, πραγματικές φιλίες, προστασία, πόρτες παραθυρόφυλλα ανοιχτα, σεβασμό, καθαριότητες, ραψίματα, κεντήματα κτλ.
Γειτονιές να μυρίζουν από τα φαγητά στο φούρνο και πριν φτάσει το ταψί σκεπασμένο με λαδόχαρτο στο σπίτι ήδη είχε τσιμπηθεί στην διαδρομή από καλούς γείτονες.
Ας ήταν η γειτονιά μου σε μεγαλύτερους δρόμους, με άλλη κίνηση, όμως μεγάλωσα με ίδιες νοοτροπίες, τρόπους ζωής και αισθήματα.
Τότε η πρωτευουσιάνα δεν ζήλεψε ποτέ επαρχία, όμως για ρώτησε με τώρα!!! Τώρα ναι και το φωνάζω ...σας ζηλεύω όλους.
Ο άτιμος ο χάρος που δεν αναγνωρίζει ούτε σέβεται ηλικία κτύπησε και την δική μας πόρτα όταν ήμουν 14 χρόνων, έχασα το πατέρα μου 53 χρονών από εγκεφαλικό. Μένουν κενά, η ζωή συνεχίζεται με ολοζώντανες αναμνήσεις που παραμένουν για όσα χρόνια εχουμε στη γη.
Πάω να πάρω Αdvil, εάν μπορέσω αργότερα θα σου γράψω παλι.

Με μεγάλη σφικτή αγκαλιά
από την παλιά Αθηναία
Thanks for sharing the memories

Justine's Blog said...

Εύη καλή μου,
Γνλωρισες την Αθήνα των αυλών, όπως τη βλέπαμε κάποτε παλιά απο το σίριαλ Γειτονιά ή μέσα απο τις ελληνικές ταινίες. Σε ζηελύω που μεγάλωσες στη μεταπολεμική Αθήνα με τη φτώχεια αλλά και την ανθρωπιά της.
Σήμερα έχει ολότελα αλλοιώτικο πρόσωπο κι όμως την αγαπώ αυτή την πόλη. Την αγλκαλιάζω νοερά.
Οσο για το πένθος, αυτό σημαδεύει τους ανθρώπους όταν είναι αφύσκο, παράταιρο, πρόωρο.
Ενα κορίτσι ορφανό στα 14 θα ήταν μεγάλη δυστυχία για σένα.
Αλλά βλέπεις η ζωή προχωράει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία!
Πάντως, εσύ έχεις ελληνική γειτονιά εκεί στη Ντάνφορθ. Σαν μια μεγάλη αγαπητική αγκαλιά είναι ο ελληνικός σας δρόμος.
Χαιρετίσματα απο λαμπερό Μόντρεαλ

Τασολάμπρου Χρυσούλα said...

Aσχετο εντελώς με το θέμα, αυτό που θα γράψω, αλλά θα το κάνω.
Διάβασα πριν λίγο το " γράμμα στον Αλέξανδρο" από το βιβλίο "Μια πεταλούδα ανάμεσά μας" βούρκωσαν τα μάτια μου. Αγγιγμα ψυχής θα το χαρακτήριζα!!!
όσο για τη γραφική Λευκάδα, τι να πρωτοπώ, αγαπημένος προορισμός το καλοκαιράκι εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ως νέοι κι ωραίοι μέναμε μέχρι το ηλιοβασίλεμα στο Κάθισμα και το Πόρτο Κατσίκι κια αργότερα οικογενειακά στον Αγιο Νικήτα και τα βραδάκια για καφέ και ποτό στο κέντρο της Λευκάδας με τον αγαπημένο μου, μέχρι και σήμερα σταθερή αξία στις αποδράσεις μας.
Καλό απόγευμα και καλή εβδομάδα!!

ΥΓ: Τελικά ποιό εξώφυλλο θα βάλεις στο βιβλίο; (εγώ το δεύτερο ψήφισα)

Justine's Blog said...

Χρύσα γλυκειά μου,
Στης Πεταλούδας μου τα μονοπάτια μπήκες; Πόσο με συγκινεί αυτή η διείσδυση στα άδηλα και τα κρύφια της αδελφικής απώλειας και της ελάχιστης προσπάθειας να αποκατασταθεί η μνήμη στο διηνεκές. Φαντάζομαι αν ζούσα έναν αιώνα πριν, θα της είχα γράψει μοιρολόγι. Τώρα της έφτιαξα βιβλίο με τα δικά της γράμματα και τις δικές μας αναφορές σ΄εκείνη.
Οσο για τη Λευκάδα, βλέπω πως χαίρεσαι τη γειτνίαση. Καλύτερα να την απολαύσεις απο Σεπτέμβριο γιατί μαθαίνω τώρα πως έχει μεταλλαχτεί απο την πολυκοσμία και την αναρχία.
Χαιρετίσματα στο Αγρίνιο

Unknown said...

Σε διαβάζω καιρό αλλά με αυτό το κείμενο με ανάγκασες να ανοίξω λογαριασμό στο google μόνο και μόνο για να σου πώ ένα μπράβο και ότι με συγκίνησες...
Κάπου εκεί κοντά ήταν το σπίτι του παππού μου και της γιαγιάς μου και έχω και εγώ ακόμα στο μυαλό μου,τις ίδιες εικόνες, τις ίδιες μυρωδιές, τις ίδιες αναμνήσεις...
Καλά λένε ότι οι απόδημοι είναι ωραίοι κι η αγάπη τους είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη των γηγενών...(όπως έγραψε η αστοριανή)

Justine's Blog said...

Δημήτρη μου,
Σε ανακάλυψα έστω κι αργά και σου απαντώ. Ναι, οι μυρωδιές της γειτονιάς, τα σπίτια μας, οι αναμνήσεις μας χτυπούν την πόρτα, ιδιαίτερα εδώ στην ξένη, όπου η λήθη απειλεί την ιστορία μας.
Εγινες μπλόγκερ; Να μου γράφεις συχνότερα!