Καλή Χρονιά και Glamorous!!!

Η Πρωτοχρονιά στη Νέα Υόρκη είναι κάθε χρόνο μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Μετά απο πολλές απουσίες, φέτος βρεθήκαμε ξανά στη μητρόπολη της χαράς, του κεφιού και της παραφοράς.

Και ως γνήσιοι οπαδοί της πόλης, γιορτάσαμε το γύρισμα του χρόνου σε ένα εκπληκτικό ιταλικό εστιατόριο στο Σόχο με υπέροχο φαγητό, εκπληκτική παρέα και τρελλό χορό!

Καλό 2010, με Υγεία, πολλές χαρές και Ειρήνη στον κόσμο!

Εύχομαι η καινούρια δεκαετία να φέρει περισσότερη αρμονία στην οικουμένη !

Τζουστινάκι

Η ατμόσφαιρα νεοϋορκέζικη με πολύ φώς και κλάς όμως

Ο στολισμός στο λευκό του χιονιού κι απέξω έπεφταν νιφάδες

Τζουστινάκι με Τέντ εν αναμονή

Μελισσούλα εν αναμονή

Τζουστινάκι και Τέντ τσουγγρίζουν τα ποτήρια με τη σαμπάνια (που δεν έφτανε το ύψος εκείνης του Δεσποινάριου και του Ερρίκου!!!)

Cool place for cool guests!!!

Justinaki, queen of the night

And the night was hot!

Two cool friends σε καυτό κέφι!

Και του χρόνου!

Απολογισμός Δεκαετίας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Πριν το συνειδητοποιήσουμε πάει η δεκαετία. Πριν προλάβουμε να στοιχηθούμε στον καινούριο αιώνα, μάς προλαβαίνει η άφιξη του 2010 και μαζί μιας νέας δεσμίδας χρόνων που θα μας οδηγήσει άλλους στη νεότητα, άλλους στην ωριμότητα και άλλους στο απρόσμενο ή επιθυμητό τέλος.

Κοιτάζοντας πίσω, θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα προσωπικό απολογισμό για τη δεκαετία που πέρασε, τη δεκαετία που σημάδεψε τη ζωή μου παντοιοτρόπως αφήνοντας σκιές και βαθειά πλήγματα στο ψυχισμό μου.

Αρχές του 2000 ανακάλυψα πως το ανθρώπινο σώμα είναι φθαρτό και υποκείμενο σε διάφορες απρόσμενες ασθένειες. Ετσι, κι εγώ στα 40 μου, εκεί που νόμιζα ότι θα ζούσα την ευωχία της ωριμότητας, ήρθα αντιμέτωπη με την φθορά του κορμιού μου, την οποία νίκησα σε όλα τα σημεία κατα την εξέλιξη της δεκαετίας.

Απο το 2000 άρχισα τη συγγραφική μου δραστηριότητα γράφοντας και εκδίδοντας μέχρι σήμερα οκτώ βιβλία διαφορετικού περιεχομένου. Απο τη βιογραφία του αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος μέχρι τα πολυποίκιλα αφηγήματα και το πρόσφατο μυθιστόρημά μου «Για την Αγάπη των Αλλων» , μπήκα για τα καλά στην εσωστρέφεια της συγγραφής χαρίζοντας στον εαυτό μου την ηδονή της απόσυρσης στα έγκατα του εγώ μου. Αυτό ήταν το πιο μεγάλο όφελος αυτού του μεγάλου και ατέρμονος-ελπίζω- συγγραφικού ταξιδιού.

Τα βιβλία μου γνώρισαν αποδοχή απο το αναγνωστικό κοινό,αν και οι επιλογές μου ως προς τους εκδοτικούς οίκους υπήρξαν εν πολλοίς ατυχείς. Στον εκδοτικό χώρο της Ελλάδας δεν έπαυσα ούτε παύω να απογοητεύομαι απο την έλλειψη αξιοκρατίας, ευγένειας και οριακού επαγγελματισμού. Καταθέτω την άποψή μου με παρρησία και σθένος γιατί πλέον γνωρίζω ως τα τρίσβαθα το δυσλειτουργικό εκδοτικό σύστημα της πατρίδας.

Κι όμως αν με ρωτήσει κανείς έστω και τώρα αν θα επιχειρήσω να γράψω στην αγγλική το επόμενο έργο μου, θα δηλώσω πως όχι, διότι αναγνωρίζω και συνειδητοποιώ στο έπακρον την ηδονή της γραφής στη μητρική γλώσσα μου, την αποδοχή του έργου στην πατρίδα μου, σ΄αυτό το γενέθλιο τόπο των οικείων ανθρώπων.

Αυτή την περασμένη δεκαετία απέκτησα και ορισμένους φίλους, στους οποίους έδωσα τον εαυτό μου. Ετσι είμαι στις διαπροσωπικές μου σχέσεις, πληθωρική κι απόλυτη.

Δυστυχώς, οι φιλίες της δεκαετίας εξανεμίσθηκαν με το πέρασμά της, άλλες γιατί έφυγαν απο τη ζωή οι άνθρωποι, άλλες γιατί οι φίλοι μετακόμισαν σε ξένες πολιτείες κι άλλες γιατί αποδείχθηκαν άφιλοι οι φίλοι μου. Ετσι βρίσκομαι πάλι με τους αγαπημένους φίλους των παιδικών μου χρόνων, αυτούς κι αυτές που σημάδεψαν την ιστορία και τις ρίζες μου στην πρώτη αθώα νιότη.

Η κορυφαία τραγωδία της δεκαετίας ήταν η φυγή της αδελφής μου Κωνσταντίνας και μαζί ο κλονισμός ολάκερης της καλοστημένης ύπαρξής μου. Η ραγδαία επιδείνωση της ασθένειάς της, οι απελπισμένες μέρες των νοσκομείων εδώθεν κακείθεν του Ατλαντικού και η τελική φυγή της για άλλες ουράνιες πολιτείες με άφησαν άναυδη.

Ο οριστικός αποχωρισμός με την Κωνσταντίνα μου το Σεπέμβρη του 2004 μου έφερε ένα τεράστο κενό κι ένα αναπάντητο ερώτημα, πώς και γιατί μου γλύστρησε απο τα χέρια και χώθηκε στα βάραθρα της γής ένα κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά, μια γυναίκα που ήταν συνώνυμη της ζωής;

Το ερώτημα δεν βρήκε απάντηση κι έτσι η υπαρξιακή μου αγωνία κορυφώθηκε κατα τη διάρκεια της δεκαετίας καθαιρώντας μέσα μου πατροπαράδοτες αξίες και τα μέχρι τότε αδιαμφισβήτητα πιστεύω μου.

Θα μπορούσα ευθέως να παραδεχτώ πως έμεινα φτερό στον άνεμο, χωρίς τις βάσεις μου και χωρίς τους φίλους της ωριμότητας. Αλλά τώρα βαδίζω πιό ήσυχη κάτω απο τη βαρειά σκιά της απουσίας με τη γνώση πως αυτή τη δεκαετία θα είμαι ο εαυτός μου χωρίς εκπτώσεις, θα είμαι η Ιουστίνη χωρίς στρογγυλέματα , υποχωρήσεις και παραχωρήσεις.

Νόμιζα ότι μεγαλώνοντας θα γινόμουν λιγότερο απόλυτη. Αλλά οι περιστάσεις χαλίβδωσαν την απόφασή μου να είμαι μόνο «όσα πιστεύω κι αγαπώ»!

ΥΓ. Α! την περασμένη δεκαετία άρχισα να γίνομαι και ξανθειά κατα μία τούφα!

Χριστουγεννιάτικα παραλειπόμενα

Το Μόντρεαλ στο κέντρο του πασπαλισμένο με την άχνη του χιονιού, γιορταστικό, παράφορο δεν συνέπλευσε με το «πολιτικά ορθό» της νέας κουλτούρας, κι έτσι στην καρδιά της πόλης όλα ήταν φωτισμένα και λαμπερά. Αληθινά Χριστουγεννιάτικα. Πήγαμε , φωτογραφήσαμε, απολαύσαμε την ατμόσφαιρα των ημερών στο αποκορύφωμά της.

Η καλεσμένη μας εξ Ελβετίας περιήλθε μαζί μας όλα τα πάρτυ των ημερών. Κι έτσι περιφερόμασταν απο τραπέζι σε τραπέζι τρώγοντας και πίνοντας μέχρι τελικής πτώσεως.

Γνώρισε τους φίλους και συγγενείς μας. Κι εμείς τους φίλους των φίλων μας.

Απο σήμερα ελπίζω να συγκεντρωθούμε και να συνέλθουμε, να αποτοξινωθούμε μέχρι την Πρωτοχρονιά. Ο απολογισμός της δεκαετίας που πέρασε είναι σημαντικός, καθώς οι προσωπικές αποφάσεις για την περχόμενη δεκαετία πρέπει να ληφθούν εγκαίρως.

Ως τότε φιλάκια απο την παρέα!

Τζουστινάκι εξιταρισμένο

Μεγαλόπρεπη η Παναγία του Μόντρεαλ είναι η επιτομή του γιορτασμού των Χριστουγέννων στην πόλη
Ο θόλος της τεράστιος όπως αρμόζει στο δέος του δόγματος
Απ έξω στολισμένη η εκκλησία λαμπρά με μπλέ φωτάκια κι αγγέλους στην πρόσοψη
Τζουστινάκι και Μελισσούλα σε μπαλκόνι με θέα το χιονισμένο Μόντρεαλ
Σας παραμύθι ξετυλίγονταν μπροστά μας η μεθυσμένη απο λευκότητα πολιτεία

Μελισσούλα και Τέντ σε φάση τρέμουλου μπρρρρρρρρρ Τζουστινάκι και Τέντ σε φάση άλλου τρέμουλου μπρρρρρ

Στην καρδιά του Παλιού Μοντρεάλ οι φωτισμοί δίνουν χρώμα

Και η τεράστια Φάτνη στην Πλάσ Ζακ Καρτιέ επίσης είναι χρωματιστή

Τα Χσιρτούγεννα στο τραπέζι των Μάνεσης γνωρίσαμε δύο κούκλους, το Ρόχαν και το Ρίχι

Ο Ρίχι έπαιξε πιάνο ροκάδικα

Τζουστινάκι εν μέσω Μελισσούλας και Τέντυ

Ο Ρόχαν έπαιξε αισθαντικά τις νότες. Ενας πραγματικό μουσικό ταλέντο

Οι αγάπες μου Πάνος και Λάουρα με τους φίλοςυ τους Ρίχι και Ρόχαν

Η οικοδέσποινα Εφη Πυλαρινού-Μάνεση μαγείρεψε συγκλονιστική γαλοπούλα

Και το Σάββατο το βράδυ καλεσμένοι στο πάρτυ των ξαδελφιών στο ανακαινισμένο σπίτι της Λίλης και του Ντένη Λάζαρη

Αγκαλιά με τη Μελισσούλα μου

Η Νάντια με τον Ζαχαρία που ήταν το πέτ της βραδυάς

Εν μέσω του Ντένη Λάζαρη και του Ανταμ Λάζαρη (γιού του Ντένη)

Ο Τζόρνταν, η Μαρία Αργύρη, ο Ζίγκυ και η΄οικοδέπσοινα Λίλη Λάζαρη

Ο Τέντ που δεν πίστευε πως υπάρχουν ακόμη τριαντάρηδες καθώς έχει μπεί με τα μπούνια στα 50. Η Μελισσούλα στην πιο υπέροχη δεκαετία της

Η Νάντια, η Μίνα Αργύρη, η Μαίρη Λάζαρη με την κόρη της Ανυα και ο Τέντυ

Ο Τζόρνταν με την Τζάν

Το νιόπαντρο ζευγαράκι μας που ήρθε εκ Λευκάδος, ο Σωτήρης και η Στέφανι Κηρολίβανος

Το Χριστουγεννιάτικο Πάρτυ των Dirty Thirty

Φέτος υποδεχθήκαμε φίλη μας καλεσμένη εξ Ευρώπης στην ηλικία της νεότητας κι έτσι είπαμε να γιορτάσουμε αλά ελληνικά με θέμα όμως τα dirty thirty, τουτέστιν την ηλικιακή ακτίνα απο 30-40.

Ετσι καλέσαμε νεολαίους με αιχμή του δόρατος την τρομερή 7χρονη Στέλλα, που έγινε το σημείο αναφοράς της χριστουγεννιάτικης νύχτας στο σπιτικό μας.

Ξεκινήσαμε με σαμπάνια και μακαρόν απο το LaDuree, που ήρθαν κατευθείαν και ατσαλάκωτα απο την Ευρώπη.

Το μενού περιείχε σε πρώτα πιάτα: σπαράγγια με προσούτο, γαρίδες λεμονάτες, πατέ τεσσάρων γεύσεων εκ Παρισίων, σαλάτα με χίλια δυό λαχανικά, ταραμοσαλάτα αλα Τζουστινάκι (μπουκιά και συχώριο!) και γκράνα( επιλογή του Τέντ) με πολλά υπέροχα ψωμάκια απο το Premier Moisson.

Ακολούθησε το κυρίως γεύμα με μια απίστευτη ζουμερή γαλοπούλα και γέμιση καμωμένη απο μικρά λευκαδίτικα και μοντρεαλίτικα μυστικά. Οι συνδαιτυμόνες γεύτηκαν το πουλί μέχρι τελικής πτώσεως.

Η νύχτα έκλεισε με γλυκάκια, τα οποία δεν έφτιαξα εγώ. Τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες ήταν απο το παραδοσιακό ελληνικό ζαχαροπλαστείο Πικαντίλλυ, ενώ οι χριστουγεννιάτικοι κορμοί ήρθαν απο το Premier Moisson. Οι γεύσεις ήταν ντελικάτες και υπέροχες για το κλείσιμο μιας νύχτας με πολλά δώρα για όλους και ξενύχτι μέχρι τις 3 το πρωί.

Δεν θα αναρτήσω πρόσωπα αλλά μόνο τραπέζια και φαγάκια, ναι;

Και του χρόνου νάμαστε γεροί και καλόκαρδοι!

Τζουστινάκι


Οι μικροί τυμπανιστές στρώθηκαν όπως κάθε χρόνο στο τραπέζι του σαλονιού όπου έπαιξε η σαμπάνια για αρχή της Αγιας Νύχτας

Το τζάκι αναμμένο να κρατάει ζεστές τις καρδιές μας

Το τραπέζι στρωμένο με καρό κόκκινο και κίτρινο τραπεζομάντηλο περιμένει τους καλεσμένους, που άργησαν να έρθουν

Το μικρό σεμνό ψεύτικο δεντράκι με συνήθη αλλά συμμετρικό στολισμό

Το τζάκι έκαιγε και μπροστά του κυριαρχούσαν οι υπέροχοι Αλεξανδρινοί των Χριστουγέννων

Στο τραπέζι απλωμένα δημιουργικά τα σερβίτσια της Villeroy n Bosch ανακατεμένα σε διάφορα σχέδια. Στο κέντρο η ανθοκατασκευή που μας χάρισε το ζεύγος Μάικλ και Σούλας Τελλίδη

Η Κωνσταντίνα μου περιτριγυρισμένη απο τις πεταλούδες που λάτρεψε!

Το νέο μωρό μου "Για την Αγάπη των Αλλων" συμμετείχε στο πάρτυ της χαράς

Κουραμπιέδες και μελομακάρονα απο το Πικαντίλλυ και τα θρυλικά μακαρόν απο το LaDuree

Η Στέλλα με την τρομερή προσωπικότητα ήταν η καρδιά του πάρτυ μας.

Ο κούρκος μετα απο ώρες ψήσιμο έγινε λουκουμάκι, σκέτη απόλαυση για τον ουρανίσκο

Η γέμιση ήταν φτιαγμένη με πολλή αγάπη και μυστικά Λευκάδας και Μόντρεαλ

Το τραπέζι στρωμένο για καφέ με τα γλυκάκια εν παρατάξει

Χειροοποίητα ελληνικά γλυκά απο τη Μαρία Νάνας κι ένας κορμός απο καραμέλα και αχλάδι

Ο Τέντ αγκαλιά με τη Μπάρμπι που έγινε κιόλας 50 χρονών!

Χριστούγεννα χωρίς Χριστό;

Η Μαλένα γιοράζει τα Χριστούγεννα ανέμελη κι ευτυχισμένη. Σας εύχεται Χρόνια Πολλά
Αυτή την υπέροχη βιτρίνα φαρμακείου την έχει φιλοτεχνήσει η βαφτιστικιά μου Δονάτα Ξιούρα, που θέλει να συνδυάσει το πτυχίο του οικονομικού με την αρτιστική της φύση. Καλή της τύχη.


Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Βρίσκομαι στο Μόντρεαλ εδώ και είκοσι χρόνια . Στην πόλη μου απο το 1990 και εντεύθεν ανακάλυψα τη χαρά των χριστουγεννιάτικων στολισμών, των δώρων και των φώτων , που απο τις αρχές Δεκεμβρίου λάμπουν σα ζαχαρωτά φωτίζοντας το λευκό πέπλο του χιονιού κατα τις ασέληνες μακριές νύχτες του χειμώνα.

Πέρασα απο το παραλήρημα της γορτινής χαράς (στην οποία συμμετείχε επι 15 χρόνια η αδελφή μου με τους ερχομούς της εδώ) στην πλήρη άρνηση να γιορτάσω τα Χριστούγεννα με φώτα και καλούδια. Φέτος , μια πενταετία μετά την ξαφνική φυγή της, αποφάσισα να κοιτάξω πάλι κατάματα τις γιορτές, γιατι «η ζωή κυλάει δίχως να κοιτάει τη δική μας μελαγχολία» όπως έγραψε κάποτε ο Σαββόπουλος.

Ετσι, λοιπόν, μπήκα ξανά στη διαδικασία της αγοράς των δώρων, στις Χριστουγεννιάτικες εξόδους, στο γύρισμα ανα τα εμπορικά κέντρα της πόλης μου. Και ανακάλυψα- φεύ!- ότι ενώ εγώ είχα αποσυρθεί όλα αυτά τα χρόνια απο τους γιορτασμούς για καθαρά προσωπικούς λόγους, η πόλη μετάβαλε τη γιορτινή της ατμόσφαιρα σε μια υποτονική επετειακή εποχή, όπου τίποτε δε λάμπει όπως παλιά.

Το εμπορικό κέντρο της γειτονιάς μου, που ήταν ντυμένο και στολισμένο απ΄έξω με χιλιάδες φώτα και λαμπιόνια, είναι σιωπηρά σκοτεινό τις νύχτες της Χριστουγεννιάτικης περιόδου. Μέσα, μετα βίας υπάρχουν κάποια Χιστουγεννιάτικα στολίδια και ούτε ένα στολισμένο δέντρο.

Ρώτησα να μάθω την αιτία αυτής της εξώφθαλμης απουσίας της γιορτινής ατμόσφαιρας και άκουσα αυτό που υποπτευόμουν. Πως ζούμε , λέει, σε μια πολυπολιτιστική χώρα, όπου πρέπει να σεβόμαστε τα έθιμα των άλλων και να μην προκαλούμε με την έντονη προβολή της Χριστουγεννιάτικης γιορτής μας.

Με έπιασε τεταρταίος πυρετός, θυμός, λύπη και μια διάθεση απαισιοδοξίας. Εμείς, στο βορεινό Κεμπέκ, όπου το 90% του πληθυσμού μας είναι Ρωμαιοκαθολικοί, Προστάντες και Ορθόδοξοι Χριστιανοί, εμείς ντρεπόμαστε να δείχνουμε τη μεγαλύτερη γιορτή του θρησκευτικού πολιτισμού μας, τη Γέννηση του Χριστού, που φέρνει το μήνυμα της πιο ανθρωπιστικής και αγαπητικής θρησκείας της ιστορίας του κόσμου.

Εμείς σκύβουμε το κεφάλι απέναντι στις άλλες εθνικές κοινότητες, που δεν αποτελούν ούτε το 10%. Εμείς προσπαθούμε να δείξουμε ανοχή στους αλλόθρησκους καταργώντας τα ιστορικά μας έθιμα.

Δεν είμαι μισαλλόδοξη, αντίθετα κατανοώ τις ιδιαιτερότητες των άλλων πολιτισμών και των θρησκειών, αλλά αγανακτώ με την πολιτική να κρύβουμε τη χριστιανική μας ταυτότητα για να μην ενοχλούνται οι λίγοι, οι διαφορετικοί. Εγώ, πάντως, δεν είδα τους Εβραίους εδώ στο Μόντρεαλ να χαμηλώνουν τα φώτα στο Χάνακα ούτε τις Μουσουλμάνες να βγάζουν το τσεμπέρι τους στην καθημερινότητα του δυτικού κόσμου.

Ειλικρινά, θλίβομαι και λυπούμαι που η χαρά των Χριστουγέννων στο Κεμπέκ , αυτή η ζαχαρωτή χαρά, ολοένα και περισσότερο συμπιέζεται απο το σύνθημα του «πολιτικα σωστού».

Ως Ελληνίδα και ως Ορθόδοξη Χριστιανή θέλω να διατρανώσω την απόφασή μου να γιορτάζω φωναχτά τα Χριστούγεννα, ημέρα γέννησης του Χριστού και παράλληλα ενός θρησκευτικού πολιτισμού που διδάσκει την αγάπη, τη θυσία και την αλληλεγγύη σε ένα κόσμο, που περισσότερο απο ποτέ έχει ανάγκη την ουμανιστική προσέγγιση της ζωής.

Το σπίτι μου έχει στολιστεί γιορτινά, το τραπέζι μου θα φιλοξενήσει αγαπητικά φίλους αυτή την Παραμονή των Χριστουγέννων, όπου θα ανταλλάξουμε δώρα κάτω απο το φωτισμένο με λαμπιόνια δέντρο μας. Θα τριγυρίσω σε όλα τα πάρτυ και τις γιορτές που με καλούν και θα το απολαύσω.

Καλά Χριστούγεννα και μη φοβάστε να το πείτε! Είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι, ναι;