Απολογισμός Δεκαετίας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Πριν το συνειδητοποιήσουμε πάει η δεκαετία. Πριν προλάβουμε να στοιχηθούμε στον καινούριο αιώνα, μάς προλαβαίνει η άφιξη του 2010 και μαζί μιας νέας δεσμίδας χρόνων που θα μας οδηγήσει άλλους στη νεότητα, άλλους στην ωριμότητα και άλλους στο απρόσμενο ή επιθυμητό τέλος.

Κοιτάζοντας πίσω, θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα προσωπικό απολογισμό για τη δεκαετία που πέρασε, τη δεκαετία που σημάδεψε τη ζωή μου παντοιοτρόπως αφήνοντας σκιές και βαθειά πλήγματα στο ψυχισμό μου.

Αρχές του 2000 ανακάλυψα πως το ανθρώπινο σώμα είναι φθαρτό και υποκείμενο σε διάφορες απρόσμενες ασθένειες. Ετσι, κι εγώ στα 40 μου, εκεί που νόμιζα ότι θα ζούσα την ευωχία της ωριμότητας, ήρθα αντιμέτωπη με την φθορά του κορμιού μου, την οποία νίκησα σε όλα τα σημεία κατα την εξέλιξη της δεκαετίας.

Απο το 2000 άρχισα τη συγγραφική μου δραστηριότητα γράφοντας και εκδίδοντας μέχρι σήμερα οκτώ βιβλία διαφορετικού περιεχομένου. Απο τη βιογραφία του αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος μέχρι τα πολυποίκιλα αφηγήματα και το πρόσφατο μυθιστόρημά μου «Για την Αγάπη των Αλλων» , μπήκα για τα καλά στην εσωστρέφεια της συγγραφής χαρίζοντας στον εαυτό μου την ηδονή της απόσυρσης στα έγκατα του εγώ μου. Αυτό ήταν το πιο μεγάλο όφελος αυτού του μεγάλου και ατέρμονος-ελπίζω- συγγραφικού ταξιδιού.

Τα βιβλία μου γνώρισαν αποδοχή απο το αναγνωστικό κοινό,αν και οι επιλογές μου ως προς τους εκδοτικούς οίκους υπήρξαν εν πολλοίς ατυχείς. Στον εκδοτικό χώρο της Ελλάδας δεν έπαυσα ούτε παύω να απογοητεύομαι απο την έλλειψη αξιοκρατίας, ευγένειας και οριακού επαγγελματισμού. Καταθέτω την άποψή μου με παρρησία και σθένος γιατί πλέον γνωρίζω ως τα τρίσβαθα το δυσλειτουργικό εκδοτικό σύστημα της πατρίδας.

Κι όμως αν με ρωτήσει κανείς έστω και τώρα αν θα επιχειρήσω να γράψω στην αγγλική το επόμενο έργο μου, θα δηλώσω πως όχι, διότι αναγνωρίζω και συνειδητοποιώ στο έπακρον την ηδονή της γραφής στη μητρική γλώσσα μου, την αποδοχή του έργου στην πατρίδα μου, σ΄αυτό το γενέθλιο τόπο των οικείων ανθρώπων.

Αυτή την περασμένη δεκαετία απέκτησα και ορισμένους φίλους, στους οποίους έδωσα τον εαυτό μου. Ετσι είμαι στις διαπροσωπικές μου σχέσεις, πληθωρική κι απόλυτη.

Δυστυχώς, οι φιλίες της δεκαετίας εξανεμίσθηκαν με το πέρασμά της, άλλες γιατί έφυγαν απο τη ζωή οι άνθρωποι, άλλες γιατί οι φίλοι μετακόμισαν σε ξένες πολιτείες κι άλλες γιατί αποδείχθηκαν άφιλοι οι φίλοι μου. Ετσι βρίσκομαι πάλι με τους αγαπημένους φίλους των παιδικών μου χρόνων, αυτούς κι αυτές που σημάδεψαν την ιστορία και τις ρίζες μου στην πρώτη αθώα νιότη.

Η κορυφαία τραγωδία της δεκαετίας ήταν η φυγή της αδελφής μου Κωνσταντίνας και μαζί ο κλονισμός ολάκερης της καλοστημένης ύπαρξής μου. Η ραγδαία επιδείνωση της ασθένειάς της, οι απελπισμένες μέρες των νοσκομείων εδώθεν κακείθεν του Ατλαντικού και η τελική φυγή της για άλλες ουράνιες πολιτείες με άφησαν άναυδη.

Ο οριστικός αποχωρισμός με την Κωνσταντίνα μου το Σεπέμβρη του 2004 μου έφερε ένα τεράστο κενό κι ένα αναπάντητο ερώτημα, πώς και γιατί μου γλύστρησε απο τα χέρια και χώθηκε στα βάραθρα της γής ένα κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά, μια γυναίκα που ήταν συνώνυμη της ζωής;

Το ερώτημα δεν βρήκε απάντηση κι έτσι η υπαρξιακή μου αγωνία κορυφώθηκε κατα τη διάρκεια της δεκαετίας καθαιρώντας μέσα μου πατροπαράδοτες αξίες και τα μέχρι τότε αδιαμφισβήτητα πιστεύω μου.

Θα μπορούσα ευθέως να παραδεχτώ πως έμεινα φτερό στον άνεμο, χωρίς τις βάσεις μου και χωρίς τους φίλους της ωριμότητας. Αλλά τώρα βαδίζω πιό ήσυχη κάτω απο τη βαρειά σκιά της απουσίας με τη γνώση πως αυτή τη δεκαετία θα είμαι ο εαυτός μου χωρίς εκπτώσεις, θα είμαι η Ιουστίνη χωρίς στρογγυλέματα , υποχωρήσεις και παραχωρήσεις.

Νόμιζα ότι μεγαλώνοντας θα γινόμουν λιγότερο απόλυτη. Αλλά οι περιστάσεις χαλίβδωσαν την απόφασή μου να είμαι μόνο «όσα πιστεύω κι αγαπώ»!

ΥΓ. Α! την περασμένη δεκαετία άρχισα να γίνομαι και ξανθειά κατα μία τούφα!