ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Saturday, March 26, 2011

Ζήτω η Εθνική συλλογική μας μνήμη!

25η Μαρτίου, ημέρα δοξης και τιμής, συνηθίζαμε να γράφουμε στις σχολικές μας εκθέσεις επί τη επετείω της απελευθέρωσης του Εθνους μας. Και στολίζαμε τις αίθουσες με τις φιγούρες του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη,της Μαντώς Μαυρογένους, του Γιώργου Καραϊσκάκη, του Παπαφλέσσα , του Μιαούλη και άλλων ηρώων της εθνικής επανάστασης.

Προσωπικά, ήμουν παντοτε εντεταλμένη να απαγγέλλω ένα από τα επικά ποιήματα του μεγάλου ποιητή μας Αριστοτέλη Βαλαωρίτη : "Ο Βράχος και το Κύμα" , "ο Κατσαντώνης" και άλλα. Με τα χεράκια απλωμένα στη σκηνή του πρόχειρου θεάτρου τρανταζόμουν από την περηφάνεια γιά το Γένος μου, που κατόρθωσε να ξυλώσει τον τουρκικό ζυγό από την Ευρώπη, ορθώνοντας πρώτο το μικρό του ανάστημα στην αρχή του 19ου αιώνα.

Τα χρόνια πέρασαν, παντρεύτηκα και ήρθα να ζήσω στον Καναδά. Ο γιός μου ο Αλέξανδρος πήγε σε γαλλικό σχολείο καθώς η επαρχία είναι αμιγώς γαλλόφωνη. Στην αρχή, όσο ήταν παιδάκι, τον ντύναμε τσολιά και παρακολουθούσαμε όλοι μαζί την παρέλαση της ελληνικής παροικίας στη λεωφόρο Ζαν Ταλόν. Εχουμε και φωτογραφία στην τοπική αγγλόφωνη εφημερίδα να μας θυμίζει εκείνες τις μέρες της αθωότητας.

Γύρω στα έξι του ο Αλέξανδρος μου είπε πως δεν ήθελε πιά να ντύνεται τσολιάς. Κι εγώ δεν επέμεινα. Εγραψα όμως ένα περιληπτικό σημείωμα γιά την Εθνική Γιορτή της Ελλάδας και το παρέδωσα στη δασκάλα του με μιά σακούλα μουστοκούλουρα παρακαλώντας την ανήμερα της 25ης Μαρτίου να το ανακοινώσει στα παιδιά και να τους μοιράσει τα κουλούρια χωρίς να πεί ότι προέρχονταν από μένα.

Το απόγευμα που γύρισε από το σχολείο ο Αλέξανδρος ήταν περήφανος : «Μαμά, θα ντυθώ τσολιάς γιατί ακόμη και η μαντάμ Φιλιόν ήξερε την ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης . Ολοι με χειροκρότησαν που είμαι Ελληνας».

Εκτοτε κάθε χρόνο σε κάθε καινούρια δασκάλα παρέδιδα το σημειωματάκι γιά την ιστορία μας μαζί με τα μουστοκούλουρα. Και οι συμμαθητές του Αλέξανδρου αναθυμούνται τη γεύση συνδυασμένη με την ένδοξη εθνική μας ιστορία. Και μου χαμογελούν όταν με βλέπουν. Και επισκέπτονται την Ελλάδα με θαυμασμό γιά την αρχαία ιστορία της αλλά και τη σύγχρονη λεβεντιά της.

Γι αυτο απορώ που η ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του 21 σήμερα στρογγυλεύεται από Ελληνες ιστορικούς και δημοσιογράφους, που θεωρείται ντεμοντέ η εθνική μας υπερηφάνεια. Απορώ που, αντί να σηκώνουμε ψηλά το λάβαρο της εθνικής μας μνήμης, το τσαλακώνουμε με αυτοκαταστροφική μανία.

Δε λέω να καλλιεργούμε εθνικό μίσος γιά τους γείτονες Τούρκους , που μας αλλοίωσαν τη στάση απέναντι στη ζωή με τη σκλαβιά των 400 χρόνων, λέω όμως να διδάσκουμε την εθνική μας ιστορία αλώβητη και ωραία, όπως μας την παρέδωσαν οι ιστορικοί μας.Αλλά και όπως την παραλάβαμε από τα δημοτικά τραγούδια,που κατέγραψαν χωρίς μοντάζ τη συλλογική μνήμη της εποχής.

Ζήτω η Επανάσταση του 21, η αρχή της αποτίναξης του Οθωμανικού ζυγού από τα Βαλκάνια και την Ευρώπη !

Ζήτω !

12 comments:

Anonymous said...

Με συγκίνησες Ιουστίνη!
Έχω ζήσει έξω ένα διάστημα και την περίοδο εκείνη η θέα της ελληνικής σημαίας, ο εθνικός ύμνος, η εκκλησία, οι ύμνοι, τα έθιμα, μου γέμιζαν τα μάτια δάκρυα. Αδύνατον να συγκρατηθώ...Σε καταλαβαίνω λοιπόν.
Φέτος, όμως, με τόση απογοητευση από την κρίση, δεν είναι καλά τα πράγματα ούτε στην εθνική επέτειο. Οι Έλληνες είμαστε παραζαλισμένοι. Και όσα στρογγυλεμένα ακούγονται από τις ιστορικές στιγμές χειροτερεύουν τα πράγματα.
Πού να βρεθεί λοιπόν η περηφάνια και η εθνική έξαρση, ποιος να βροντοφωνάξει ζήτω; Εγώ έκανα αναρτήσεις χτες και στις δυο σελίδες χωρίς σχόλια, γιατί δεν άντεχα να ακούσω κανέναν. Αλοίμονο στα παιδιά μας, να λέμε...

Meropi said...

Ιουστίνη μου γλυκιά,
Εμένα πάλι δεν με ενοχλεί καθόλου να μαθαίνω από τους ιστορικούς τις ενοχλητικές λεπτομέρειες της πραγματικής ιστορίας. Αυτής που αποδίδει στους αγωνιστές την πραγματική τους διάσταση, χωρίς ωραιοποιήσεις και μύθους. Έτσι θαυμάζω ακόμα περισσότερο τους ανθρώπους αυτούς, οι οποίοι, παρά τα ελαττώματα τους και τις ανθρώπινες αδυναμίες τους (που ήταν πολλές), υπερέβησαν τον εαυτό τους και κατόρθωσαν να κάνουν την Ελλάδα κράτος. Έμαθα να αγαπώ και να κατανοώ τους ήρωες γι' αυτό που ήταν πραγματικά και όχι γι' αυτό που θα ήθελα να ήταν.
Και για να θυμηθούμε και το Διονύσιο Σολωμό «Το Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό».

pylaros said...

Αγαπητή μου Ιουστίνη,
Πολλά τα χρόνια, πέρασαν χωρίς να το καταλάβω, σε μια στροφή της ζωής μου χωμένος στα ξένα ήρθε ένα βαπόρι στο λιμάνι το (Στέλλα Ωκεανίς) Πήγα δίλα στο μόλο και δεν χόρταινα να το κυτώ, όχι το βαπόρι αλλά την ελληνική σημαία που κυμάτιζε στην πρύμνη του.

μετά κάθισα στην ακρογυαλιά να ρεμβάσω, μια ακρογυάλιά των τροπικών της Καραϊβικής μακριά πολύ μακρια από κάθε τι το Ελληνικό μου ξαναήρθαν στο νου αυτά που μας είχαν μάθει στο δημοτικό, για τους ήρωες του 21, για τη σημαία μας (πούχει το ουρανού το χρώμα και σκεπάζει το άγιο χώμα που ελεύθερος πατά)
Ιδανικά που ποτέ δεν χεχνιούντε...
Αν και προσπάθησα να καταλάβω για το ποιος φταίει για την κατάστασή μας δεν τα κατάφερα...
χαιρετώ
Γαβριήλ

Αστοριανή said...

Ιουστίνη μου,

μου θύμησες μέρες αλλιώτικες!!!Να ράψω στολές "Αμαλίας" και στις δύο κόρες μου (πέντε χρόνια διαφορά μεταξύ τους...) επικεφαλής του τοπικού Συλλόγου... να φτιάξουμε λάβαρο του Αιγίου...(πού το έχουν τώρα;;;;) να υπενθυμίζουμε την σπουδαιότητα της Αιγιαλείας και Καλαβρύτων και την ιστορική λεβεντιά που ξεκίνησε από τα χώματα της μητέρας πατρίδας...

Πόσα, μα πόσα μου θύμισες...
αμβλύνονται τα συναισθήματα (εδώ) κι είναι κρίμα!
Πάλι καλά που αντέχουν ακόμη οι ομογενείς!

Να είσαι πάντα καλά,
με αγάπη,
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ

Μηθυμναίος said...

Κι εγώ, κάπως έτσι τα έχω περάσει κι αυτό που λες είναι το σωστό, δεν είναι ανάγκη να καλλιεργούμε εθνικό μίσος για τους γείτονες, όμως καθημερινά βλέπω εδώ, όλο και πιο πολύ, αυτή την «αυτοκαταστροφική μανία» γενικά.

Να ‘σαι καλά, κορίτσι μου!

g.k. said...

Κυρία Φραγκούλη, αντεύχομαι για τη διπλή γιορτή μας της 25ης Μαρτίου.
Θα ήθελα να έχω το τηλέφωνό σας, αν γίνεται, για να επικοινωνήσω μαζί σας σχετικά με την διολίσθηση της ελληνικότητας του λαού μας από την απαράδεκτη συμπεριφορά του Ελληνικού(;) κράτους.
Το e-mail μου είναι:
gkalam@msn.com
Η οξυδέρκειά σας να αντιληφθείτε την ποιότητα του, (δυστυχώς) τέως Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος, με κάνει να απευθυνθώ σε σας.
Σας ευχαριστώ
γιώργος καλαμαράς

Justine's Blog said...

Αγαπητή Χρυσούλα,
Πιστεύω πως οι δύσκολες στιγμές του έθνυς μπορεί να δυναμώσουν μέσα μας την ευθύνη τηα αυθυπαρξίας μας. Η νομοθέτηση από την Τρόικα, η επιβολή μέσων ταπείνωσης του περήφανου λαού μας, πρέπει να στηλιτεύουν τη δύναμή μας γιά αντίσταση.
Θεωρώ πως αυτή η χαλαρότητα απέναντι στην εθνική καταγωγή μας θα φέρει χειρότερα, θα μειώσει τις αντιστάσεις μας ως έθνους.
Κι εγώ δακρύζω όταν βλέπω τα παιδιά των μεταναστών να περπατούν περήφανα χαράσσοντας βήματα εθνικής μνήμης. Τέτοιες μέρες είναι απόλυτα συγκινητικές.
Καλημέρες από ηλιόλουστοπρο παρελάσεως Μόντρεαλ

Justine's Blog said...

Αγαπημένη μου Μερόπη,
Δε με χαλάει που μαθάινουμε γιά τα ανθρώπινα ελαττώματα των ηρώων. Με χαλάει που πάνε να μας πασάρουν πως η επανάσταση του 21 δεν ήταν εθνική επανάσταση αλλά κοινωνική τοιαύτη. Αυτή είναι παραχάραξη της ιστορίας.
Ο Υψηλάντης το είπε καθαρά; Δεν ήταν κίνημα γιά την κατάκτηση κοινωνικής δικαιοσύνης ήταν κίνημα απελευθέρωσης από τον τουρκικό ζυγό. Κι όλα αυτά τα άλλα, τα στρογγυλέματα με χαλάνε, γιατί έίναι φανερό πως κάποιοι αντιμετωπίζουν την εθνωτική διάσταση της Ελλάδας ως μίασμα.
Ας τελειώνουμε με τους δήθεν. Η "αλήθεια¨" δεν είναι προσωπική και δεν μπορεί καταργεί τα γεγονότα!
Πολλά ηλιόλουστα φιλιά από μια πόλη που θα παρελάσει

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Γαβρίλη,
Μόνο εμείς που ζούμε στην ξένη μπορούμε να αντιληφθούμε πώς είναι να αναπολείς τη Γαλανόλευκη. Να τη βλέπεις και να καρδιοχτυπάς.
Ποιός φταίει γιά τα δεινά μας; Μα εμείς, που είμαστε ξενομανείς και αυτοκαταστροφικοί ως έθνος.
Σε μια επ΄χή που χρειάζεται τόνωση το εθνικό φρόνημα, βρήκαν να καταγράψουν την ιστορία αντιστρόφως.
Ελεος!

Καλή παρέλαση!

Justine's Blog said...

Αγαπημένη μου Γιώτα,
Σα μητέρα καταλαβαίνεις την αγωνία να σμιλέψουμε Ελληνικές καρδιές εδώ στην ξένη. Να ντύσουμε τα παιδιά με παραδοσιακές στολές, να τα στείλουμε στην παρέλαση να νιώσουν κάτι από την περηφάνεια μας.
Και να μας καταργούν οι εξ Ελλάδος Ελληνες, γιατί δεν θέλουν εθνική συνείδηση, δεν θέλουν σύνορα.
Ομως, ο Παρθενώνας είναι δικός μας και πάντα θα τους το θυμίζει πως εμείς είμαστε η φυλή που έφτιαξε πολιτισμό, ο οποίος αντέχει μέχρι σήμερα.
Φιλί του ήλιου

Justine's Blog said...

Στρατούλη μου,
Χρόνια πολλά. Ναι, δεν πρέπει να σπέρνουμε εθνικό μίσος, αλλά δεν πρέπει να γινόμαστε και επιλήσμονες. Η ιστορία τιμωρεί τους αμνήμονες.
Πολλά ηλιόλουστα φιλιά

Justine's Blog said...

Κυριε Καλαμαρά,
Κι εγώ προβληματίζομαι πως γίνεται να υπογράφονται μνημόνια στρογγυλέματος της ιστορίας μας.
Θα σας γράψω γιά να τα πούμε κατ ιδίαν.
Ευχαριστώ που επισκεφθήκατε το μπλόγκ μου