Ο Αλέξανδρος στο Τορόντο για μεταπτυχιακά

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Αλέξανδρο που γιορτάζει σήμερα αλλά και στις μαμάδες, που αποχωρίζονται τα παιδιά τους εν όψει του Πανεπιστημίου!

Ο Αλεξανδρίνος μετακόμισε στο Τορόντο αυτή τη σχολική χρονιά, προκειμένου να παρακολουθήσει το μεταπτυχιακό έτος του αγγλόφωνου δικαίου στην περίφημη Νομική Σχολή του Osgoode Hall στο York University. Θα πρέπει να πώ ότι στο Μοντρεάλ αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μοντρεάλ παίρνοντας το πρώτο του πτυχίο στο Αστικό Δίκαιο (παρόμοιο με το δικό μας).

Είναι η πρώτη φορά που θα τον αποχωριστούμε επί μακρόν κι αυτό είναι μια καινούρια εμπειρία για κείνον και για μας. Εκείνος βέβαια έβγαλε τα φτεράκια του και πετάει στον καινούριο άγνωστο κόσμο του Πανεπιστημίου του ανάλαφρα, ενώ εμείς προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στη νέα μας πραγματικότητα με όλα τα παράγωγα του ρήματος λείπω, έλειψα, μου λείπεις, έλλειψις, έλλειμμα κλπ. κλπ.

Ως γονείς ενός παιδιού, έχουμε προσπαθήσει να καλλιεργήσουμε την ιδέα της μεγάλης φυγής του από την αρχή της εισαγωγής του στο Osgoode Hall. Γι αυτόν είναι τεράστιο βήμα στην καριέρα του και γιά μας η προσγείωση στην πεζή πραγματικότητα πως τα παιδιά κάποτε –αργά ή γρήγορα- εγκαταλείπουν την οικογενειακή εστία. Αλλωστε, γι αυτό τα εκπαιδεύουμε , να φτιάξουν δυνατά φτερά γιά να πετάξουν ψηλά.

Οφείλω να πώ ότι μένει σε ένα ωραίο διαμερισματάκι στη φοιτητική εστία. Το Σαββατοκύριακο τον εγκαταστήσαμε αφού η μαμά έτριψε μέχρις εσχάτων τα πατώματα, την κουζίνα και την τουαλέτα με χλωρίνη κι όλα τα σκληρά απορρυπαντικά. Ενιωσα κανονικά ως Ελληνίδα μαμά, που θέλει το παιδί της να συνεχίζει να ζεί σαν στο σπίτι του. Το οποίο βεβαίως είναι όνειρο τρελλό, όνειρο απατηλό, γιατί το παιδί θα κάνει τα παρτάκια του και θα μεταβάλει το τακτοποιημένο διαμερισματάκι του σε μπορντελίκ, όπως το λέει αλά γαλλικά.

Εννοείται, πως του μαγείρεψα σάλτσες και μακαρονάδα και τα άφησα στο ψυγείο του. Κι εννοείται πως έχω ήδη γίνει αυτή που κορόιδευα. Η Μαμά με τα ταπεράκια. Αλλά καλύτερα έτσι παρά να τον εγκατέλειπα με τα πράγματα στη μέση του διαμερίσματος, όπως έκανε η Καναδέζα γιά την κόρη της στο επάνω ακριβώς διαμέρισμα.

Πάντως, έχω μεγάλη αγωνία να δώ πώς θα εξελιχθεί η ζωή μου χωρίς το επίκεντρό της στην καθημερινότητά μου. Μια δοκιμασία πριν την τελική αναχώρηση του Αλεξανδρίνου από το ωραίο τακτοποιημένο μας σπίτι.

Χρόνια του πολλά και καλά, γεμάτα υγεία, χαρές, επιτυχίες και ευλογία!

Τζουστινάκι

Το Πανεπιστημιακό κάμπους είναι τεράστιο και καταπράσινο

Μπροστά από το κτίριο της κατοικίας του

Το τραπεζάκι όπου θα τρώει στρωμένο με χρωματιστά σουπλά

Η μικρή του τηλεόραση για τις ώρες της μοναξιάς

Στην κουζίνα έφτιαξα κιόλας μακαρονάδα

Το μπανάκι του τρίφτηκε με χλωρίνη μέχρι το τελευταίο πλακάκι και δάπεδο. Στολίστηκε αναλόγως

Το κρεβατάκι του στρώθηκε

Αγοράστηκε κι ένα μίνι καναπεδάκι, που γίνεται κρεβάτι για ώρα ανάγκης

Η καφετιέρα του και η μίνι σιδερώστρα, γιατί έχουμε θέμα με τα σιδερωμένα και τακτοποιημένα ρούχα

Το γραφεικάκι του άνετο και πρακτικό

Συνολική κάτοψη του χώρου

Σοκολάτα σ΄αγαπώ

Με τον όρο Σοκολάτα περιγράφουμε μία σειρά από προϊόντα που έχουν ως βασικό συστατικό ή προέρχονται από το κακαόδεντρο. Είναι ένα από τα βασικά συστατικά στη ζαχαροπλαστική, σε γλυκά, παγωτά ή μπισκότα. Σοκολάτα επίσης ονομάζεται και ζεστό ρόφημα (αφέψημα) με βάση τη σοκολάτα.

Αυτός είναι ο ορισμός της σοκολάτας από την Wikipedia.Προσωπικά γιά μένα σοκολάτα σημαίνει ευτυχισμένες παιδικές στιγμές, καθώς στη Λευκάδα περιμέναμε τους θείους να φανούν με τις μαγικές καφετιές μπάρες. Κι όταν μας τις έφερναν ορμούσαμε στη γειτονιά να τις φάμε με δυό μπουκιές, κάνοντας τα άλλα παιδιά να ζηλεύουν θανάσιμα. Τότε υπήρχαν οι θρυλικές Ιον αμυγδάλου κι αργότερα προστέθηκε στη ζωή μας η Lacta των τηλεοπτικών διαφημίσεων.

Ωστόσο, από τις παιδικές αναμνήσεις ξετρυπώνουν κι εκείνα τα σοκολατάκια της μαμάς, σε σχήματα λουλουδιών, κυρίως μαργαρίτας, που περίμεναν υπομονετικά μέσα στις φοντανιέρες να σερβίρουν τους επίσημους. Εμείς τρυπώναμε, ανακαλύπταμε το κλειδί της σερβάντας κι όταν η μαμά έλειπε σε δουλειές, τις κατεβάζαμε με τον αδερφό μου σαν τρελλοί. Η Κωνσταντίνα δεν συμμετείχε στα όργια γιατί ήταν συνεπής και καθόλου λαίμαργη.

Με το μεγάλωμα γνώρισα πολλές σοκολάτες σε διάφορες ποιότητες με διαφορετικά γεμίσματα, σχέδια και γεύσεις. Πρέπει να πώ ότι τα μεγάλα ονόματα ποτέ δεν με ενθουσίασαν καθώς στην προσπάθειά τους να κάνουν κάτι διαφορετικό, υποτιμούν τη γεύση της σοκολάτας. Ωστόσο, η ελβετική εταιρεία Lindt παραμένει πιστή στον ορισμό της σοκοκλατένιας βάσης της.

Αυτό το Μάιο στην Ιταλία, δοκιμάσαμε όλες τις γεύσεις της σε σοκολατένιες μπάρες αλλά και σε παγωτά. Πραγματικά ονειρεμένοι συνδυασμοί , σοκολάτα με λεμόνι, σοκολάτα με φράουλα, σοκολάτα με ράσμπερι, σοκολάτα με όποιο συνδυασμό φρούτου επιθυμεί η καρδιά του ανθρώπου. Η σοκολάτα στην κορύφωσή της !

Τελειώνοντας ήθελα να πώ ότι ακόμη και η γέννηση του Αλέξανδρου χαιρετίσθηκε με σοκολατάκια Τζοκόντα της Ιον, καθώς ο φίλος μας Κώστας Διαμάντης ήρθε στο νοσοκομείο να μας συγχαρεί με εκείνο το περίλαμπρο κουτί εξ Ελλάδος.

Σοκολάτα, πρέπει να το φωνάξω δυνατά πως Σ’ ΑΓΑΠΩ!

Τζουστινάκι

Οι φωτογραφίες παρουσιάζουν με χρώματα τις γεύσεις της σοκολάτας Lindt όπως τις ανακαλύψαμε και τις γευθήκαμε στα ομώνυμα ζαχαροπλαστεία της εταιρείας

Ψαρέματα στο λυκόφως της Λευκάδας

Οταν ήμασταν μικρά πολύ μικρά παιδάκια στη Λευκάδα, ο θείος παπα-Νίκος και η θεία Δήμητρα έμεναν σ΄ένα δυόροφο αστικό σπίτι, που έβλεπε ακριβώς στο μουράγιο, καθώς το επόμενο σπίτι ήταν μια μικρή παράγκα. Εκεί έβαζα τη μουρίτσα μου πολλές φορές αγναντεύοντας τη θάλασσα, που είχε ξεβράσει ένα παλιό σάπιο καϊκι. Χρόνο με το χρόνο το καϊκι βυθιζόταν στο νερό κι εγώ το λυπόμουν τόσο κι έπλαθα ιστορίες που μια μέρα θα τις έκανα βιβλίο.

Αυτό το παράθυρο ήταν η εμμονή μου. Και το μπαλκόνι ήταν η μεγάλη απόλαυση των παιδικών μου χρόνων. Οταν έπιανε καλοκαιράκι τα ξαδέρφια μου, ο Νιόνιος κι ο Κώστας έπαιρναν καλαμίδια, κατέβαιναν στο μώλο και παρίσταναν τους ψαράδες.

Οταν τα θερμά απογεύματα τους επισκεπτόμασταν με τον αδελφό μου τον Αποστόλη, χαιρόμασταν να ψαρεύουμε με δανεικά καλαμίδια, να τους παρακαλάμε να μας αφήσουν να βγάλουμε κανένα ψάρι.Παρόλο που σιχαινόμουν το ψωμοτύρι δόλωμα ή τα σκουλικάκια επίσης, ένιωθα περήφανη όταν ο Κώστας –Κωτσονιός μου εμπιστευόταν το καλαμιδάκι του.

Ερριχνα την μπετονιά και περίμενα μάταια να τσιμπήσουν τα ψαράκια . Εκείνα ήταν πάντοτε πιό έξυπνα από μας. Βέβαια, τα αγόρια με την επιμονή τους όλο κι έπιαναν κάποια σπαράκια, που τα τηγάνιζε η θειά η Δήμητρα τιμώντας την προσπάθειά μας.

Τώρα στη Λευκάδα ο Κωτσονιός εξακολουθεί να κρατάει την παράδοση του απογευματινού ψαρέματος όταν όλοι σμίγουν στο νησί τα καλοκαίρια. Χτες πήγαν ομοθυμαδόν με τα βλαστάρια μας να ψαρέψουν στο μώλο με τα καλαμίδια τους.

Ο Νικόλας και η Δημητρούλα έπιασαν λίγα σπαράκια, ο Αλέξανδρος τιμώντας την ιστορία της μαμάς του, δεν έπιασε ούτε λέπι. Αλλά χάρηκε την ατμόσφαιρα, απόλαυσε την περιπέτεια στο μώλο υπό το λυκόφως. Ηταν χαρούμενος που ψάρευε στο μώλο με τα ξαδέρφια του.

Και του χρόνου παιδιά με τρομερές ψαριές!

Τζουστινάκι

ΥΓ. Οι φωτογραφίες είναι ευγενική προσφορά της ξαδέλφης Καίτης Κακαβούλη

Ο Αλέξανδρος με το μπάρμπα του τον Αποστόλη τα λένε στο λυκόφως

Ο Αλέξανδρος εις μάτην ρίχνει το καλαμίδι με συντροφιά τη Δήμητρα

Δήμητρα σοβαρή ψαρεύουσα κι Αλέξανδρος αραχτός στο μώλο

Δεν τσιμπάει, δεν τσιμπάει!!!

Ο Νικόλας αποδείχθηκε ο πιό σοβαρός ψαράς της οικογένειας. Στη φωτό ο πατέρας του Αποστόλης και ο θείος Κωτσονιός

Ο Νικόλας ο ψαράς

Ο Αλέξανδρος με τα βδελυρά δολώματα

Ο Αλέξανδρος και η Δημητρούλα επί το έργον

Στο Μοντρεάλ χωρίς τίς φίλες μου!

Αφιερωμένο εξαιρετικά στην Κατερίνα Κανελλοπούλου, πού έμεινε στην πόλη με αυγουστιάτικο φεγγάρι στον ουρανό!

Χθές συνέβγαλα και την τελευταία φίλη μου, που δήλωσε πιστή στο καλοκαίρι του Μοντρεάλ. Την συνόδευσα στο αεροδρόμιο καθώς πέταξε γιά τη γκλαμουριά του Παρισιού και της Κυανής Ακτής.

Ετσι έμεινα μόνη στην πόλη και πανηγυρίζω την ηρεμία της απομόνωσης. Πρόκειται γιά μιά μοναδική στιγμή της ζωής μου, όπου οι φίλες μου απουσιάζουν κι εγώ γυροφέρνω στην αστική ατμόσφαιρα με νεανικό ενθουσιασμό. Σήμερα απόλαυσα καφεδάκι στη γαλλική συνοικία και βόλτες μέχρι τελικής πτώσεως.

Απόψε θα βγώ να δώ την πανσέληνο στους ουρανούς του Μόντρεαλ και θα σκέφτομαι τους ακούσιους μόνους, που θάθελαν να βλέπουν το γέμισμα του φεγγαριού με συντροφιά.

Στο μεταξύ, πρέπει να πώ ότι οι παιδικοί φίλοι του Τέντ, οι συμμαθητές του από το γυμνάσιο έχουν παρεισφρύσει απ΄όλα τα μέρη του Καναδά και της Αμερικής, γιατί αυτό το Σαββατοκύριακο έχουν την ετήσια σύναξή τους στο εξοχικό του Μίτς. Εχουν πλάκα τα αγόρια, συναντιούνται στο παραλίμνιο σπίτι του Μιτς και ξημεροβραδιάζονται μετρώντας τα καμώματά τους τότε και τώρα.

Ανάμεσα σ΄αυτούς είναι και ο Ρίκυ Κέρλαντ,ο Εβραίος όπως σαρκαστικά αυτοαποκαλείται. Ηρθε από το δυτικό Βανκούβερ κι έφερε μαζί του το γέλιο , τη ζωντάνια, την παιδικότητά του. Εφερε και τς εντυπώσεις του από το καλοκαιρινό ταξίδι του στην Ελλάδα, όπου είχε πάει με τη γυναίκα και την κόρη του να τους δείξει πώς ξετυλιγόνταν τα εφηβικά του καλοκαίρια παρέα με τον Τέντ.

Ο ξάδερφος Ντένις και η γυναίκα του Λίλυ μας κάλεσαν σπίτι τους να μοιραστούμε τη συντροφιά του Ρίκυ. Η Λίλυ έφυγε κιόλας γιά την Ελλάδα. Ο Ντένις θα φύγει τη Δευτέρα. Εμείς θα περιμένουμε τον Αλεξ να επιστρέψει από τις τρελλές διακοπές στην πατρίδα, όπου συνοδεύτηκε από την παρέα του Μοντρεάλ.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο Τέντ κάποτε στην Ελλάδα με τους Μοντρεάλερς. Ο Αλεξ σήμερα στην Ελλάδα με τους Μοντρεάλερς. Ο Τέντ σήμερα στο Μοντρεάλ με τους Μοντρεάλερς...

Α! Μου αρέσει αυτό το καλοκαίρι, που ρυθμίζω εγώ τις ώρες μου, τις παρέες μου και τα πηγαινέλα μου!

Φιλί της πανσελήνου

Τζουστινάκι

 Ο ξάδελφος Ντένης Λάζαρης, ο Ρίκυ μας, η ξαδέλφη Λίλυ, η μαμά της Μαρία και ο Τέντ μπροστά από τα εκλεκτά εδέσματα της Λίλυς

 Τωρα μπήκε το Τζουστινάκι στη φωτογραφία κι ο Τετν κάνει τον φωτογράφο

Πιό ποζάτες οι κυρίες και οι άντρες στα μυστικά τους!

Βερόνα, πόλη αγαπημένη

Ο Μάιος μας φέρνει πάντα στην Ιταλία για δουλειές. Μα εγώ προσπαθώ ανάμεσα στις υποχρεώσεις να περάσω όμορφες στιγμές σε πόλεις που λατρεύω. Μία από τις αγαπημένες μου είναι η Βερόνα, πατρίδα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, τόπος δημιουργίας του Δάντη.

Η πόλη χτισμένη μέσα σε μεσαιωνικό κάστρο παντρεύει τη γοητεία της ιστορίας και του μοντερνισμού. Η κεντρική πλατεία της απέναντι από το Κολοσσαίο είναι γιά περατζάδες ατελείωτες που μοιραία σε οδηγούν στις μνήμες , αφημένες από την εποχή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Ωραία η αγορά στην οδό Μαντσίνι οδηγεί στην Πιάτσα Ντελ Ερμπε και λιγο πιό βαθειά στην Πιάτσα ντει Σινιόρι.

Το ποτάμι που φαίνεται από το λόφο να περιβάλλει την πόλη σα ζώνη ασφαλείας προσθέτει στην ομορφιά και την ελεγεία της. Πλατείες χωμένες εδώ κι εκεί στολισμένες με υπερήφανα αρχοντικά συμπληρώνουν την ομορφιά και το μεγαλείο της.

Η Βερόνα, ούτε μικρή ούτε μεγάλη, συνδυάζει τη γοητεία της ιστορικής διαδρομής της στο χρόνο με τη νεότητα της εποχής μας.

Τζουστινάκι οδοιπορεύόμενο

Λίγα λόγια από τρίτους

Η ιδιαίτερη πατρίδα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, το μέρος όπου οι Καπουλέτοι και οι Μοντέκοι «σφαγίασαν» άδικα έναν από τους μεγαλύτερους έρωτες από καταβολής του ανθρώπινου γένους, σήμερα αποτελεί ένα ζωντανό μουσείο της ιστορίας της Ιταλίας αλλά και μια πόλη με εξαιρετικά υψηλό βιοτικό επίπεδο, όπως φαίνεται από το φινετσάτο ντύσιμο των κατοίκων της, από τις εξαιρετικές βιτρίνες των καταστημάτων της, από τα προσεγμένα εστιατόριά της.

Ξεκινήστε από την τεράστια πλατεία Μπρα, όπου βρίσκεται και η περίφημη Αρένα -σήμα κατατεθέν της πόλης- με τις διάσημες καλοκαιρινές παραστάσεις όπερας. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα σωζόμενα αμφιθέατρα των ρωμαϊκών χρόνων, χωρητικότητας 20.000 ατόμων! Ανεβείτε στο επάνω διάζωμά της και θαυμάστε από εκεί τη θέα στο κέντρο της πόλης. Στη συνέχεια κατευθυνθείτε προς την οδό Mατσίνι με τα κομψά καταστήματα. Περάστε από τη γραφική Πιάτσα ντελ Έρμπε με την πολύχρωμη τουριστική αγορά και τα μοναδικής ομορφιάς αναγεννησιακά σπίτια, καθώς και από την Πιάτσα ντέι Σινιόρι. Από την κορυφή του Πύργου των Λαμπέρτι θα απολαύσετε όλη τη Βερόνα να απλώνεται στα πόδια σας.

Βερόνα λατρεμένη πόλη των στενών

Σπίτια και πύργοι αγκαλιά

Ο Δάντης , καταραμένος ποιητής

Πλατεία ντελ Ερμπε στο λυκόφως

Πιάτσα ντελ Σινιορι

Τα κτίρια γεφυρώνονται απο το μεσαίωνα

Τα παλάτσα μαρτυρούν την ιστορία στην πλατεία των Κυρίων

Ο Τεντ απολαμβάνει το γεύμα στο Cafe Dante με θέα τα παλάτσα

Η κεντρική πλατεία της πόλης, δανική για βόλτες και πίτσες

Ακόμη και τα φαρμακεία έχουν την ιστορία τους

Μιά πρόχειρη αγορά με καλούδια από την ύπαιθρο είχε στηθεί γιά το Σαββατοκύριακο στο κέντρο της πλατείας

Το Κολοσσαίο ή Αρένα, όπου παίζονται οι θερινές όπερες

Και το Τζουστινάκι στους ναούς του μοντερνισμού