Ενας πρόλογος που χρωστάω...

Σκάβοντας στα αρχεία μου για να βρώ σε υψηλή ανάλυση το εξώφυλλο του πρώτου μου μυθιστορήματος "Πετάει, Πετάει το Σύννεφο" (εκδόσεις Ψυχογιός) έπεσα πάνω στον πρόλογό του, τον οποίο ποτέ δεν προέθεσα στο βιβλίο μου. Επειδή, το έργο βασίζεται στα προσωπικά απομνημονεύματα του μητρικού παππού μου παπα-Κώστα Κακαβούλη χρωστάω να επανορθώσω έστω και μέσα από το μπλόγκ.

Ο πρόλογος αυτός είναι αφιερωμένος εξαρετικά στη θειά μου Δήμητρα Γεωργάκη-Κακαβούλη που μου ενεχείρησε το χειρόγραφο των αναμνήσεων όταν ξενητευόμουν . Επίσης είναι αφιερωμένος στον μόνο επιζώντα γιό του παπα-Κώστα, τον θείο μου Αλέξανδρο Κακαβούλη. Και τέλος, στην τότε διευθύντρια Λογοτεχνικού του Εκδοτικού Οίκου Ψυχογιός κα Ελλη Σολομών, που πίστεψε σε μένα μέσα από μια μικρή λεξούλα: αρύεται.

Ιουστίνη

8-9-2002 (τότε άρχισα να γράφω το μυθιστόρημα)


Πετάει, πετάει το σύννεφο;

Στις πιό αθώες ερωτήσεις των παιδιών κρύβονται τα αναπάντητα ερωτήματα των μεγάλων...

Π. Κωνσταντίνος Κακαβούλης, οικονόμος (1967)

Ξεκινώντας να γράψω την ιστορία που ξεδιπλώνεται στις σελίδες αυτού του βιβλίου είχα υπόψη μου να πραγματώσω την ευχή και το όνειρο ενός ανωνύμου ανθρώπου να δεί την πολυκύμαντη ζωή του να περνάει μέσα απο τον κωδικό των γραμμάτων και λέξεων στα μάτια των αναγνωστών.

Προσπάθησα να ανταποκριθώ στην ανάγκη του να μεταφέρει στις άψυχες σελίδες ενός βιβλίου τη διαδρομή ενός παιδιού που αντρώθηκε μέσα σε παράξενους κόσμους ακροβατώντας στο μεταίχμιο δύο αιώνων κι ενός πολιτισμού.

Λένε ότι ο συγγραφέας ξεκινάει το πρωτόλειό του από μια τάση εσωστρέφειας και ότι η πρώτη του απόπειρα στο χώρο της συγγραφής είναι περίπου αυτοβιογραφική. Στην περίπτωσή μου αυτό δεν ισχύει ,αφού το πρώτο μου βιβλίο ήταν ετεροβιογραφικό και είχε ως θέμα τη ζωή και το έργο του τέως αρχιεπισκόπου Αμερικής Σπυρίδωνος. Ηταν, ωστόσο, ένα συγγραφικό εγχείρημα δομημένο γύρω από τον άξονα μιάς ζωής .

Φαίνεται, τελικά , ότι δεν μπορώ να ξεφύγω από την αρχή, τη μέση και το τέλος, ότι δεν μπορώ -τέλος πάντων- να αποδεσμευτώ από τον κορμό μιας πραγματικής ιστορίας. Νάμαι, λοιπόν, πάλι στα βαθειά νερά της συγγραφής απο ανάγκη να απαντήσω στην υπόσχεση πρός τον ανώνυμο ήρωά μου (που είναι επώνυμα ο παππούς μου παπα-Κώστας Κακαβούλης εκ Σύβρου Λευκάδος) αλλά και από μια προσωπική τάση να παίζω με τα πρόσωπα, τους χρόνους και τις λέξεις μέσα από το άρμα μιάς σπονδυλωτής ιστορίας , που έχει στοιχεία από την πραγματικότητα ενώ κινείται ταυτόχρονα στον ατέρμονα χώρο της φαντασίας.

Οταν ο πολύπλαγκτος πρωταγωνιστής του μύθου μου αποφάσισε να γράψει τα απομνημονεύματά του ήταν γιατί πίστευε ότι σκύβοντας κάθε μέρα πάνω από τα γραπτά του αναβίωνε τη γεμάτη του ζωή, ακριβοπλήρωνε με συνέπεια τις αναμνήσεις, ταξινομούσε με απόσταση τα γεγονότα.

Ανατρέχοντας, τελικά, στην εφήμερη διαδρομή του συνειδητοποίησε τις αξίες που καθόρισαν τη ζωή του. Βίωσε με σπαραγμό την απαξίωσή τους αλλά τη συγχώρεσε κι αυτήν ως μέρος τού όλου.

Το βιβλίο αρύεται τη σύλληψή του απο τις σημειώσεις ενός ανθρώπου που ασκούσε τη μνήμη του στον πόλεμο με το παρόν. Στην πορεία μεταλλάσσεται στο μυθιστορηματικό ταξίδι ενός αγοριού που ξεχώρισε από τα άγουρα χρόνια του για την οξυδέρκεια και την κρίση του, που αγαπήθηκε και αγάπησε , που κατέκτησε την κοινωνική καταξίωση με αγώνα και προσωπική θυσία, που εγινε πολύτεκνος πατέρας και παππούς καταθέτοντας τη ζωή του στον κλήρο, την οικογένειά του και την ευρύτερη κοινωνία του μικρού του τόπου .

Η ζωή του παπα-Κωστάγγελου , του αληθινά δικού μου παππού, γεμάτη περιπέτειες από τα μικράτα του, γεμάτη πόνους, απογοητεύσεις, στεναχώριες που εκείνος γνώριζε να τις βιώνει μέχρι το κόκκαλο τραγουδώντας μοιρολόγια με τη στεντόρεια βυζαντινή φωνή του, περνάει ολάκερη στις σελίδες του βιβλίου που είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στη μητέρα μου Μαρία Κακαβούλη- Φραγκούλη. Τα πρόσωπα είναι δημιουργήματα της φαντασίας, που όμως κινούνται σε όλο το φάσμα της προπολεμικής και μεταπολεμικής Ελλάδας.

Οι σύγχρονες αναφορές αποτελούν το πεδίο της αντιπαράθεσης των ιστορικών βιωμάτων όπως προέκυψαν απο την πολιτική και πολιτιστική εξέλιξη της Ελλάδας. Οι χαρακτήρες εξυφαίνονται μέσα σε συγκρουσιακές καταστάσεις, που ανακύπτουν απο την μετάλλαξη των ιδεών και ιδεολογημάτων.

Ο ήρωάς μου είναι άτεγκτος με τα παιδιά του αλλά μοιάζει να συγχωρεί στα εγγόνια του όλες τις παρεκκλίσεις τους απο την δική του ευθύβολη πορεία. Στο τέλος της μέρας όλα τα συμπλέγματα της δικής του γενιάς σβήνουν απαλά μέσα στην ανοχή και την αγάπη για τους απογόνους του.

Σ’ αυτή τη συγγραφική μου απόπειρα, που αποτελεί φόρο τιμής στην καταγωγή μου,ανιχνεύεται ο παπα-Κώστας Κακαβούλης, ο άνθρωπος που σφράγισε τα άγουρά μου χρόνια φαντάζοντας στα παιδικά μου όνειρα άτρωτος και παντοτινός. Κι ας μην κατόρθωσε ποτέ να απαντήσει στο μονότονο της παιδικής μου ύπαρξης ερώτημα:

Παππού, πετάει το σύννεφο, πετάει;

Παππού γιατί δεν απαντάς;