Μια ωραία πεταλούδα...

Ομορφη με βαθειά γρκιζοπράσινα μάτια σε μελαγχολία του Σεπτέμβρη. (Φωτογραφία του φίλου της Τρύφωνα Σαμαρά/ Επεξεργασία από την ξαδέλφη της Καίτη Κακαβούλη)

 

 

Στις 22 Σεπτεμβρίου του θλιβερού έτους 2004,  η αδελφή μου η Κωνσταντίνα άφησε την τελευταία της πνοή στο άπνοο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Μετά απο εννιάμηνη μάχη με τον καρκίνο, παρέδωσε τη ζωή της στη σφαίρα του αναπόδραστου κάλλους,καλλιεργώντας μας την ψευδαίσθηση της αιωνιότητας.

 

Θα μπορούσε να ηχεί παράλογο, που οχτώ χρόνια μετά, μνημονεύω τόσο έντονα τη φυγή της αλλά και τον ανομολόγητο πόνο της απώλειας. Αυτός ο πόνος εξακολουθεί να είναι οξύς σαν μαχαιριά στο στήθος, όπως καρφώθηκε  εκείνη την αποφράδα μέρα που είδα το φέρετρό της να γλυστράει στα έγκατα της γής συναντώντας τα χώματα και το χαος του αγνώστου. Εκεί ακριβώς πάνω από το μνήμα της απέδρασε η χαρά μου, πάγωσε το γέλιο μου, πέταξε για πάντα η ανεμελιά της νεότητας.

 

Ηταν η πρώτη φορά που βίωσα την απώλεια μέσα στα κύτταρα της δικής μου οικογένειας. Τρία αδέλφια της μητέρας μου (ο θείος παπα-Νίκος, ο θείος Αντρέας και η θειά –Παρασκευή) είχαν πεθάνει στη στροφή για τα πενήντα τους κι ένα βαρύ πέπλο πένθους σκίαζε την ευρύτερη φαμίλια. Αλλά ανέμελο κοριτσόπουλο τότε στον ανθό της νιότης μου, δεν αντιλήφθηκα το βάθος του κενού που αφήνει ο θάνατος ενός οικείου προσώπου. Δεν κατάλαβα την άβυσσο που είχε ανοιχτεί γιά τους «δικούς»  των αγαπημένων θείων.

 

Το μυαλό μου, λοιπόν, άπειρο και ακατέργαστο, δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει  πώς έγινε κι η αδελφή μου εγκατέλειψε την εγκόσμια ζωή, εκείνη η πριγκηπέσσα  που ρουφούσε τις χαρές σταγόνα-σταγόνα. Πώς συνέβη και η ομορφιά της συντρίφτηκε μέσα σε εννιά μήνες από την επέλαση μιας νόσου, που πολλαπλασίαζε τρελλά τα κύτταρα καταργώντας την ισορροπία του οργανισμού.

 

Οι γιατροί στην αρχή της διάγνωσης μας είπαν ότι υπήρχε ελπίδα να αναχαιτισθεί ο καρκίνος. Κι εκείνη έδωσε την άνιση μάχη χρησιμοποιώντας όλα τα χημοθεραπευτικά κοκτέιλ, που καταστρέφουν το αίμα, διαλύοντας το ηθικό του ασθενούς.Κι όμως πολέμησε με νύχια και με δόντια για να κρατηθεί στη ζωή, με το χέρι τρυπημένο από τις βελόνες, με το σώμα κορεσμένο από φάρμακα και μεταγγίσεις.

 

Πέρασαν έξη μήνες και το θηρίο ανυποχώρητο έσπερνε τώρα τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων στους λεμφαδένες. Η Κωνσταντίνα διπλωμένη από τους πόνους στο αεροπλάνο για το Μόντρεαλ ονειρευόταν την ελπίδα. Μαζί της ονειρευόμασταν κι εμείς. Αλλά εδώ στον πολιτισμένο κόσμο της δυτικής ιατρικής οι γιατροί την καταδίκασαν: « Δυστυχώς. Η αδελφή σας έχει μόνο τρείς μήνες ζωής. Προσπαθείστε να περάσετε το τελευταίο καλοκαίρι κοντά της».

 

Ενας γιατρός είπε πως υπήρχε μια τελευταία ελπίδα με ένα νέο χημειοθεραπευτικό κοκτέιλ. Γυρίσαμε στην Ελλάδα, μπήκε στο νοσκομείο, το δοκίμασε κι αυτό με τους καλύτερους ογκολόγους στο πλευρό της. Δοκίμασε τις τελευταίες αντοχές της στα φάρμακα. Η Κωνσταντίνα  όμως είχε πάρει οριστικά το δρόμο που δεν έχει γυρισμό.

 

Εκείνη ζούσε γαλήνια την αποσύνθεση του οργανισμού της και μείς την αποδόμηση του εαυτού μας. Εκείνη έχανε τη μάχη με τη ζωή κι εμείς τη μάχη με τη λογική. Ο αργός βασανιστικός δρόμος της προς το θάνατο μας άφησε βαθειές ανεπούλωτες πληγές.

 

Η μόνη μου μικρή χαρά σ’ αυτή τη διαδρομή θανάτου ήταν πως τις τελευταίες μέρες της ζωής της τις πέρασε στο δωμάτιο, που σήμερα έχει μετατραπεί σε γραφείο στο αστικό διαμέρισμα της Αθήνας. Εκεί στήθηκε το νοσοκομειακό της κρεβάτι, εκεί δεχόταν ελάχιστες επισκέψεις, καταπτοημένη από την παραδοχή πως είχε χάσει τον πόλεμο.

 

Σε μιά από τις μοναδικές στιγμές αναλαμπής της ζωντάνιας της μου είπε: «Πώς γίνεται να είμαι καθηλωμένη στο κρεβάτι; Εγώ έπρεπε να πετάω σαν πεταλούδα. Κι όταν θα βλέπεις κάποτε τις πεταλούδες να πετούν να ξέρεις πως θάμαι μιά απ΄αυτές».

 

Δεν άντεξα να τη δώ να σβήνει, έφυγα για την Κούβα να κυνηγήσω την τελευταία αυταπάτη για τη θεραπεία: το δηλητήριο του μπλέ σκορπιού, που είχε διαδώσει τότε η ανεύθυνη ελληνική δημοσιογραφία από τηλεοράσεως ότι ήταν φάρμακο για τον καρκίνο.

 

Εκεί στις θάλασσες που κολυμπούσαμε κάποτε ευτυχισμένες μας βρήκαν τα νέα πως η Κωνσταντίνα έφυγε, πως επιτέλους έγινε πεταλούδα.

 

Από τότε οι πεταλούδες με συναντούν παντού, πολύχρωμες και πλουμιστές. Τι χαιρετώ και τις ρωτώ επίμονα μην είδαν τη δική μου πεταλούδα... 

 

Ιουστίνη, Για πάντα αδελφή της Κωνσταντίνας