ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Friday, September 21, 2012

Μια ωραία πεταλούδα...


Ομορφη με βαθειά γρκιζοπράσινα μάτια σε μελαγχολία του Σεπτέμβρη. (Φωτογραφία του φίλου της Τρύφωνα Σαμαρά/ Επεξεργασία από την ξαδέλφη της Καίτη Κακαβούλη)
 

 
Στις 22 Σεπτεμβρίου του θλιβερού έτους 2004,  η αδελφή μου η Κωνσταντίνα άφησε την τελευταία της πνοή στο άπνοο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Μετά απο εννιάμηνη μάχη με τον καρκίνο, παρέδωσε τη ζωή της στη σφαίρα του αναπόδραστου κάλλους,καλλιεργώντας μας την ψευδαίσθηση της αιωνιότητας.

 
Θα μπορούσε να ηχεί παράλογο, που οχτώ χρόνια μετά, μνημονεύω τόσο έντονα τη φυγή της αλλά και τον ανομολόγητο πόνο της απώλειας. Αυτός ο πόνος εξακολουθεί να είναι οξύς σαν μαχαιριά στο στήθος, όπως καρφώθηκε  εκείνη την αποφράδα μέρα που είδα το φέρετρό της να γλυστράει στα έγκατα της γής συναντώντας τα χώματα και το χαος του αγνώστου. Εκεί ακριβώς πάνω από το μνήμα της απέδρασε η χαρά μου, πάγωσε το γέλιο μου, πέταξε για πάντα η ανεμελιά της νεότητας.

 
Ηταν η πρώτη φορά που βίωσα την απώλεια μέσα στα κύτταρα της δικής μου οικογένειας. Τρία αδέλφια της μητέρας μου (ο θείος παπα-Νίκος, ο θείος Αντρέας και η θειά –Παρασκευή) είχαν πεθάνει στη στροφή για τα πενήντα τους κι ένα βαρύ πέπλο πένθους σκίαζε την ευρύτερη φαμίλια. Αλλά ανέμελο κοριτσόπουλο τότε στον ανθό της νιότης μου, δεν αντιλήφθηκα το βάθος του κενού που αφήνει ο θάνατος ενός οικείου προσώπου. Δεν κατάλαβα την άβυσσο που είχε ανοιχτεί γιά τους «δικούς»  των αγαπημένων θείων.

 
Το μυαλό μου, λοιπόν, άπειρο και ακατέργαστο, δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει  πώς έγινε κι η αδελφή μου εγκατέλειψε την εγκόσμια ζωή, εκείνη η πριγκηπέσσα  που ρουφούσε τις χαρές σταγόνα-σταγόνα. Πώς συνέβη και η ομορφιά της συντρίφτηκε μέσα σε εννιά μήνες από την επέλαση μιας νόσου, που πολλαπλασίαζε τρελλά τα κύτταρα καταργώντας την ισορροπία του οργανισμού.

 
Οι γιατροί στην αρχή της διάγνωσης μας είπαν ότι υπήρχε ελπίδα να αναχαιτισθεί ο καρκίνος. Κι εκείνη έδωσε την άνιση μάχη χρησιμοποιώντας όλα τα χημοθεραπευτικά κοκτέιλ, που καταστρέφουν το αίμα, διαλύοντας το ηθικό του ασθενούς.Κι όμως πολέμησε με νύχια και με δόντια για να κρατηθεί στη ζωή, με το χέρι τρυπημένο από τις βελόνες, με το σώμα κορεσμένο από φάρμακα και μεταγγίσεις.

 
Πέρασαν έξη μήνες και το θηρίο ανυποχώρητο έσπερνε τώρα τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων στους λεμφαδένες. Η Κωνσταντίνα διπλωμένη από τους πόνους στο αεροπλάνο για το Μόντρεαλ ονειρευόταν την ελπίδα. Μαζί της ονειρευόμασταν κι εμείς. Αλλά εδώ στον πολιτισμένο κόσμο της δυτικής ιατρικής οι γιατροί την καταδίκασαν: « Δυστυχώς. Η αδελφή σας έχει μόνο τρείς μήνες ζωής. Προσπαθείστε να περάσετε το τελευταίο καλοκαίρι κοντά της».

 
Ενας γιατρός είπε πως υπήρχε μια τελευταία ελπίδα με ένα νέο χημειοθεραπευτικό κοκτέιλ. Γυρίσαμε στην Ελλάδα, μπήκε στο νοσκομείο, το δοκίμασε κι αυτό με τους καλύτερους ογκολόγους στο πλευρό της. Δοκίμασε τις τελευταίες αντοχές της στα φάρμακα. Η Κωνσταντίνα  όμως είχε πάρει οριστικά το δρόμο που δεν έχει γυρισμό.

 
Εκείνη ζούσε γαλήνια την αποσύνθεση του οργανισμού της και μείς την αποδόμηση του εαυτού μας. Εκείνη έχανε τη μάχη με τη ζωή κι εμείς τη μάχη με τη λογική. Ο αργός βασανιστικός δρόμος της προς το θάνατο μας άφησε βαθειές ανεπούλωτες πληγές.

 
Η μόνη μου μικρή χαρά σ’ αυτή τη διαδρομή θανάτου ήταν πως τις τελευταίες μέρες της ζωής της τις πέρασε στο δωμάτιο, που σήμερα έχει μετατραπεί σε γραφείο στο αστικό διαμέρισμα της Αθήνας. Εκεί στήθηκε το νοσοκομειακό της κρεβάτι, εκεί δεχόταν ελάχιστες επισκέψεις, καταπτοημένη από την παραδοχή πως είχε χάσει τον πόλεμο.

 
Σε μιά από τις μοναδικές στιγμές αναλαμπής της ζωντάνιας της μου είπε: «Πώς γίνεται να είμαι καθηλωμένη στο κρεβάτι; Εγώ έπρεπε να πετάω σαν πεταλούδα. Κι όταν θα βλέπεις κάποτε τις πεταλούδες να πετούν να ξέρεις πως θάμαι μιά απ΄αυτές».

 
Δεν άντεξα να τη δώ να σβήνει, έφυγα για την Κούβα να κυνηγήσω την τελευταία αυταπάτη για τη θεραπεία: το δηλητήριο του μπλέ σκορπιού, που είχε διαδώσει τότε η ανεύθυνη ελληνική δημοσιογραφία από τηλεοράσεως ότι ήταν φάρμακο για τον καρκίνο.

 
Εκεί στις θάλασσες που κολυμπούσαμε κάποτε ευτυχισμένες μας βρήκαν τα νέα πως η Κωνσταντίνα έφυγε, πως επιτέλους έγινε πεταλούδα.

 
Από τότε οι πεταλούδες με συναντούν παντού, πολύχρωμες και πλουμιστές. Τι χαιρετώ και τις ρωτώ επίμονα μην είδαν τη δική μου πεταλούδα... 

 
Ιουστίνη, Για πάντα αδελφή της Κωνσταντίνας

14 comments:

Babis Dermitzakis said...

Πολύ συγκινητικό Ιουστίνη μου, παρόλο που έχεις ξαναγράψει γι' αυτό και το έχω διαβάσει. Να ζήσετε να τη θυμόσαστε.

fevis said...

Υπέροχο, υπέροχο κείμενο για μια σχέση που πάει πέρα και μακριά από απουσίες και αποστάσεις. Να την θυμάσαι για πάντα, θα την θυμάσαι για πάντα και όλες οι πεταλούδες του κόσμου να είναι γύρω σου... Φιλιά

My blueprint said...

Έζησε σαν αερικό.. Ήρθε, σας μάγεψε και έφυγε πριν καλά να το καταλάβεις. Να τη θυμάσαι πάντα τη πεταλούδα σου, όμορφη και να γυαλίζει στον ήλιο.
Φιλιά

Μηθυμναίος said...

Εγώ θα σου ευχηθώ, Ιουστινάκι μου, να είσαι καλά, να κρατήσεις μέσα στην καρδιά σου όλα τα όμορφα που έχεις να θυμάσαι από την «Πεταλούδα» σου και με τη μνήμη της να σε συντροφεύει και να σου χαμογελά!

Να ξέρεις πως οι φίλοι είναι πάντα εδώ, είτε πρόκειται για χαρές και πανηγύρια, είτε πρόκειται για θλίψη και περισυλλογή...

Έχεις την αγάπη μου!

Eleni Tsamadou said...

Οι πεταλούδες, είναι όμορφες τάχα γιατί ζούν τόσο λίγο; Αχ, Ιουστίνη μου, πόσο τρυφερά πόσο αληθινά αυτά που γράφεις. Μακάρι να μπορούσα να μιλήσω και εγώ έτσι, αλλά τώρα, τώρα δε μπορώ. Ίσως αργότερα.
Σε αγαπώ

Fairy-Mairy said...

So very touching. You brought tears to my eyes. Na zhsete na thn thimosaste tin petalouda sas.

katrine said...

Δεν υπάρχουν λόγια ούτε παρηγορίες Ιουστίνη μου. Κράτησε για πάντα την βαθιά αγάπη για την Κωνσταντίνα σου, θα κάνει τη ψυχή της να φτερουγίζει χαρούμενα. Τα φιλιά μου κ την αγάπη μου.

katrine said...
This comment has been removed by the author.
katrine said...

Δεν υπάρχουν λόγια ούτε παρηγορίες Ιουστίνη μου. Κράτησε για πάντα την βαθιά αγάπη για την Κωνσταντίνα σου, θα κάνει τη ψυχή της να φτερουγίζει χαρούμενα. Τα φιλιά μου κ την αγάπη μου.

katrine said...

Τρεις φορές έφυγε η γραφή μου. Τριπλές αγάπες δηλαδή. Φιλί!

pylaros said...

Aγαπητή μου Ιουστίνη,
Συγκινητικό, ανθρώπινο, κατανοητό, πονεμένο, μα και τόσο αληθινό το ότι γράφεις:


Από τότε οι πεταλούδες με συναντούν παντού, πολύχρωμες και πλουμιστές. Τι χαιρετώ και τις ρωτώ επίμονα μην είδαν τη δική μου πεταλούδα

Με την αγάπη μου

Γαβριήλ

Meropi said...

Πέρασε κιόλας άλλος ένας χρόνος? Μου φαίνεται σαν χθες που διάβαζα το περσινό σου ποστ για την αδελφούλα σου. Ιουστίνη μου γλυκιά σου εύχομαι να ζήσεις πολλά χρόνια και να τη θυμάσαι με την ίδια πάντα τρυφερότητα.

La Gigi said...

οι πεταλουδες μου θυμιζουν παντα εσας!
σε φιλω

Χαρά Θεοδωρίτση said...

πΟΛΎ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ, ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΠΟΝΑΕΙ...ΚΡΙΜΑ.
Διαβασα και τη νεώτερη ανάρτηση,πάλι για θάνατο μιλά,αλλά και για μία φωτεινή ζωή.
Νάσαι καλά Τζουστινάκι να τους θυμάσαι και τους δυό!
Τα φιλιά και την αγάπη μου