Τα Χριστούγεννα της Κουλίτσας!

 

Τα μικρά τερατα η Καίτη, ο Σπύρος και η Λίτσα της έκαναν κηδεία! 

 

Εμείς μεγαλώσαμε στη Λευκάδα όχι μόνο με την οικογένεια της Εγκλουβής και του Σύβρου , αλλά και με τις αγαπημένες φίλες της μαμάς. Ναι, η μαμά είχε φίλες με μοναδική χριστιανική αγάπη και με λατρεία προς εμάς τα παιδιά.

Εσμιγαν στο σπίτι μας και μιλούσαν , μιλούσαν ατέλειωτα για όλα κι εγώ τις ζήλευα που χαχάνιζαν και είχαν κρυφές κουβέντες και ονειρευόμουν μια μέρα να αποκτήσω φίλες σαν της μαμάς. Ηταν όμορφες, γελαστές, αγαπημένες.

Η καλύτερη φίλη της μαμάς μέχρι το τέλος ήταν η Κουλίτσα. Η Κουλίτσα μας, η Κουλίτσα όλων των παιδιών της οικογένειας. Η Κουλίτσα της αγάπης και της αυταπάρνησης, της προσφοράς και της χριστιανικής γενναιοδωρίας όπως τη δίδαξε το Ευαγγέλιο: «Αγαπάτε Αλλήλους».

Η Κουλίτσα, με επίσημο όνομα Βασιλική Καρύδη, ήταν η δική μου προσωπική αγαπημένη. Είχε ένα πανέμορφο πρόσωπο με έντονα ζυγωματικά και πράσινα εκφραστικά μάτια, με κόκκινα μάγουλα κι έμοιαζε με σταρ του Χόλλυγουντ (κάτι ανάμεσα απο Βίβιαν Λί και Λωρήν Μπακώλ).

Με έλεγε «μούλο» (δηλαδή ζωηρό αντράκι) επειδή απο όλα τα παιδιά ήμουν πάντα η πιό επιθετική, η πιό διεκδικητική, η πιό ασυμβίβαστη. Και με αγαπούσε απέραντα, μου κάλυπτε  τις αταξίες και μεσολαβούσε στη μαμά για να συμβιβαστεί με τις παρεκτροπές μου.

Με τον Νιόνιο Κακαβούλη, τον μεγαλύτερο γιό των Κακαβουλο-φραγκουλαίων

Εμενε κοντά μας στην πλατεία της Ευαγγελίστριας με την μητέρα της , την κυρία Αμαλία. Εμεναν μαζί σκεπασμένες απο το βαρύ πένθος της δολοφονίας του πατέρα απο τους αριστερούς αντάρτες, που ποτέ δεν ξεπέρασαν. Αλλά το σπίτι τους ήταν στολισμένο με τις φωτογραφίες της αδελφής της Λενιώς που ήταν επίσης καλλονή και της αδελφής Μαρίας που ήταν μια κούκλα και ζούσε στην Αμερική με τον άντρα της Μενέλαο και τα δυό παιδιά τους, τον Φίλιππο και το Σπύρο.

Η Κουλίτσα μας έφερε τόσο κοντά τα δυό ανήψια της , που γίναμε ξαδέλφια. Και ποτέ τα καλοκαίρια που ερχόνταν απο την Ουάσιγκτον δεν ξεχωρίζαμε τον Φίλιππο και το Σπύρο απο τα δικά μας εξ αίματος ξαδέλφια καθώς αποτελούσαν μέρος της ζωής μας. Οι μαμάδες μας ήταν «τσατσούλες», δηλαδή αδελφούλες και ήμασταν πολύ χαρούμενα που η οικογένειά μας έφτανε μέχρι τα πέρατα της μεγάλης Αμέρικας.

Η Κουλίτσα με έμαθε απο την προσχολική ηλικία το μήνυμα των Χριστουγέννων. Τότε στη Λευκάδα υπήρχαν πραγματικά φτωχές οικογένειες και η Εκκλησία έφτιαχνε δέματα με ρούχα , παιχνίδια και τρόφιμα εν όψει Χριστουγέννων. Η Κουλίτσα , πιστή και αφοσιωμένη στη θρησκεία και το μήνυμα της αλληλεγγύης, μαζί με άλλες υπέροχες κυρίες προετοίμαζαν απο το Νοέμβριο τα δέματα για τις άπορες οικογένειες.

Παραμονές Χριστουγέννων με το κρύο να τσούζει στη Λευκάδα της υγρασίας  με έπαιρνε απο το χεράκι να μοιράσουμε τα δέματα στις γειτονιές της πόλης. Εκείνη μου έδινε απο ένα δέμα σε κάθε σπίτι κι εγώ το πήγαινα, χτυπούσα την πόρτα , χαιρετούσα και ευχόμουν «Καλά Χριστούγεννα». Και οι άνθρωποι με καλοδεχόντουσαν και μου χάιδευαν τα μαλλάκια και με ευχαριστούσαν. Η Κουλίτσα καθόταν απόμακρα, διακριτικά, μην τύχει και την δούν.

Ετσι με τον ρόλο της βοηθού της, του έλφι δηλαδή, περνούσαν οι Προχριστουγεννιάτικες μέρες. Και κάθε φορά που παραπονιόμουν ότι πονούσαν οι πατουσίτσες μου απο το περπάτημα, η Κουλίτσα έλεγε ότι θάπρεπε να ήμουν ευτυχισμένη και ο Θεός θα μου φέρει τα δικά του δώρα.

Κι όταν έφταναν τα Χριστούγεννα και ο Αης Βασίλης δεν μου έφερνε κανένα έξτρα δώρο, έλεγα μέσα μου «πάλι δεν μου έστειλε δώρο ο Θεός». Αλλά δεν παραπονιόμουν φωναχτά στην Κουλίτσα γιατί δεν ήθελα να την απογοητεύσω και περίμενα πώς και πώς να με πάρει μαζί της στο μοίρασμα των δεμάτων την επόμενη χρονιά.

Η Κουλίτσα μου έμαθε να δίνω τα δώρα που μου έφερνε ο Αη Βασίλης στα φτωχά παιδιά. Ναι, της έδειχνα τα παιχνίδια μου και εκείνη με συμβούλευε να τα παίξω μερικές μέρες και μετά να τα χαρίσω σε κάτι κοριτσάκια στη γειτονιά, που οι γονείς τους δεν είχαν λεφτά να τους αγοράσουν δώρα. Κι εγώ τις τύλιγα τις κούκλες μου στα κουτιά τους και τις έδινα στα κοριτσάκια πριν προλάβω να τις χαρώ, με την ελπίδα ότι θα λάβαινα απο το Θεό τα δικά του δώρα. (πολύ αργότερα κατάλαβα ποιά ήταν τα πολλαπλά δώρα του Θεού της).

Η πιό μεγάλη μέρα της ζωής της ήταν η Πρωτοχρονιά, του Αγίου Βασιλείου, όπου στόλιζε το σπίτι της, το άνοιγε και δεχόταν επισκέψεις. Δεκάδες επισκέπτες από όλη τη Λευκάδα έφταναν στο σπίτι της Κουλίτσας να την τιμήσουν για την προσφορά της στους φτωχούς και ανήμπορους ασθενείς (έκανε δωρεάν ενέσεις σε όλους τους Λευκαδίτες) κι ανάμεσα σ΄αυτούς οι δικές μας οικογένειες με τα ξαδέλφια μου.  Η Κουλίτσα  πάντα με χρησιμοποιούσε ώς βοηθό της στο σερβίρισμα κι αυτό ήταν η μεγαλύτερη τιμή για μένα.

Η Κουλίτσα  στάθηκε στη μαμά μου όταν έχασε την πολύτιμη κόρη της. Περνούσε και της έκανε παρέα και κουράγιο για τη μεγάλη της απώλεια. Κι όταν με έβλεπε να επιστρέφω απο τον Καναδά με αγκάλιαζε και μούλεγε πως δεν με ξεχώριζε απο το Σπύρο και τον Φίλιππό της.

Η Κουλίτσα υπέφερε πάντα απο αρθριτικά και ρευματικά και όλους τους πόνους στη σπονδυλική στήλη και στα γόνατα. Αλλά εκείνη δεν έλειψε ποτέ απο την εκκλησιά τις Κυριακές. Σήμερα έστω κι ανήμπορη επιμένει να βρίσκεται στη λειτουργία, το νιώθει αμαρτία να απουσιάζει.

Εκδρομή στο Μοναστήρι των Αγίων Πατέρων με τον πατέρα Φιλόθεο

Η Κουλίτσα μου δίδαξε την Αγάπη, την Αλληλεγγύη, την Προσφορά προς τον Ανθρωπο όπως την είχε καταγράψει ο Απόστολος Παύλος στον Υμνο της Αγάπης. Την αγαπώ και την αναθυμούμαι κάθε Χριστούγεννα εδώ στην ξένη, τώρα που έμαθα ένα –ένα ποιά είναι τα δώρα που μου στέλνει ο Θεός για εκείνες τις αθώες μέρες της Λευκάδας.

Καλά Χριστούγεννα Κουλίτσα μου!

 Τζουστινάκι!