Η Ειρήνη της Αιώνιας Νεότητας!

Εφυγε σήμερα η Ειρήνη Αργύρη, γυναίκα του Στήβ Αργύρη, αγαπημένη θεία της εξ αγχιστείας της οικογένειας του Τέντ. Εφυγε χτυπημένη από το αήττητο θηρίο που λέγεται καρκίνος.Εφυγε με το κεφάλι ψηλά, αφού δεν δέχτηκε να παλέψει την ασθένεια με χημειοθεραπείες, μα πέρασε το τελευταίο καλοκαίρι της στη Λευκάδα περιμένοντας με γαληνότητα το τέλος.

Η Ειρήνη έζησε ένα ασυμβίβαστο τέλος γιατί ασυμβίβαστη υπήρξε σε ολόκληρη τη ζωή της. Παρά την ηλικία της έφερνε μέσα της μια μοναδική νεανικότητα, που πίστευες πως ποτέ δεν θα τελείωνε κι ας περνούσαν τα χρόνια κι ας ερχόταν η φθορά. Ηταν γεννημένη να ζει και να παλεύει σα νέα κι αυτό την ξεχώριζε από όλα τα άτομα της ηλικίας της, γυναίκες και άντρες.

Την Ειρήνη τη γνώρισα στα πενήντα της όταν αρραβωνιάστηκα τον Τεντ και μπήκα στην οικογένεια Αργύρη. Τη γνώρισα στη Βαλαωρίτου στην Αθήνα και τη θαύμασα για την κομψότητά της, τη γοητεία της και το γάργαρο γέλιο της. Ηταν μια Καναδή με Ελληνική καταγωγή, για την οποία παινευόταν. Και παρότι είχε γεννηθεί στο Μόντρεαλ μιλούσε άψογα τα ελληνικά και λάτρευε τη χώρα της καταγωγής της. Επέστρεφε στην Ελλάδα τα καλοκαίρια κι αλώνιζε με τις φίλες της τα νησιά κι ύστερα τον Αύγουστο προσγειωνόταν με το Στήβ στη Λευκάδα. Κι εκεί διασκέδαζαν τις παραλίες και τις ταβέρνες ακούραστα σα να μην υπήρχε αύριο.

Όταν ήρθα στο Μόντρεαλ να εγκατασταθώ η Ειρήνη άνοιξε την αγκαλιά της και το σπίτι μας σε μένα ειδικά, που προσπαθούσα να προσαρμοστώ στην άγνωστη πραγματικότητα της χειμωνιάτικης πόλης. Μας καλούσε συχνά στο σπίτι της για δείπνο και μας περίμενε κάθε φορά σα νάταν μια μεγάλη γιορτή. Εστρωνε τα τραπεζομάντηλα, σέρβιρε στα ωραία πορσελάνινα σερβίτσια της, έφτιαχνε τα ωραιότερα και νοστιμότερα ελληνικά φαγητά για να μας ευχαριστήσει.

Εκείνες οι μέρες θα μείνουν χαραγμένες στην καρδιά και στη μνήμη μου για το μεγαλείο της γενναιοδωρίας και της φιλόξενης αγκαλιάς που άνοιξε η Ειρήνη σε μένα. Και θα μείνουν αξέχαστες γιατί αντηχούσαν ξένοιαστα γέλια, ωραίες παλιές ιστορίες της οικογένειας που πρόσθεταν στη γνώση μου για τους ανθρώπους.

Τα Χριστούγεννα και το Πάσχα η Ειρήνη έκανε από ένα μεγάλο τραπέζι. Τα Χριστούγεννα είχε το γουρουνόπουλο ως κύριο πιάτο κι ένα σωρό άλλες υπέροχες λιχουδιές που τις έφτιαχνε με τα χέρια της υπό την καθοδήγηση του μακαριστού πατέρα της  Πίτερ Γλέζου. Και το Πάσχα σέρβιρε παραδοσιακή μαγειρίτσα φτιαγμένη από τον Πίτερ και αρνάκι στο φούρνο, σμιλεμένο και στολισμένο από τον Στήβ.

Η μητέρα της η Μαίρη και ο πατέρας της ο Πίτερ ήταν πάντα παρόντες στα μεγάλα γιορτινά τραπέζια της Ειρήνης. Κι εμένα μου άρεσε να ακούω την ιστορία πάλι και πάλι , πώς δηλαδή ο Πίτερ παντρεύτηκε κρυφά την πανέμορφη Μαίρη που ήταν «ξένη» και δεν την ήθελε η μητέρα των 11 παιδιών καθώς απαιτούσε γαμπρούς και νύφες μόνο με Ελληνική καταγωγή. Και ο Πίτερ Γκλέζος από τη Νάξο ήταν περήφανος για την καταγωγή του και ήξερε κάθε χωριό και παραλία του νησιού του κι ας μην είχε επισκεφθεί ποτέ μέχρι το τέλος της ζωής του τη μακρινή γαλανόλευκη Ελλάδα.

Εκεί, λοιπόν, στα μεγάλα τραπέζια η Ειρήνη ξεδίπλωνε τη νοικοκυροσύνη της που ήταν απευθείας κληρονομιά από τη γιαγιά της τη Γκλέζαινα της Νάξου. Ναι, η Ειρήνη είχε μια λατρευτική αδυναμία προς την Ελληνίδα γιαγιά της, της οποίας πήρε το όνομα και τη χάρη. Και καλλιεργούσε επίσης μεγάλη και στενή σύνδεση με τα ξαδέλφια της που είχαν καταγωγή από την πατρική της οικογένεια κι έμειναν δεμένοι έτσι μέχρι το τέλος. Πάντως, εκείνη η μητριαρχική φιγούρα της γιαγιάς Ειρήνης Γκλέζου έχει εντυπωθεί στις αναμνήσεις μου χωρίς να τη γνωρίσω παρά μόνο μέσα από τις αφηγήσεις της δικής μου θείας Ειρήνης.

Η Ειρήνη είχε κατορθώσει να ζεί με τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο Μόντρεαλ και τη Λευκάδα. Στο Μόντρεαλ ήταν η κοσμοπολίτισσα Καναδέζα δασκάλα της κομμωτικής που είχε τις παρέες της και διασκέδαζε σαν γηγενής μη παραλείποντας ποτέ τα καθήκοντα της ελληνικής καταγωγής της.

Στη Λευκάδα, όπου σύχναζε περισσότερο αφότου πήρε τη σύνταξή της έμενε στο ωραίο της σπίτι, φιλοξενώντας φίλους και συγγενείς από τον Καναδά. Εκεί μεταμορφωνόταν σε Λευκαδίτισσα μια και είχε αποκτήσει πολλές φιλίες εξαιτίας της συχνής επαφής με τον τόπο.

Η Ειρήνη αφήνει πίσω της τον λατρεμένο της άντρα τον Στήβ, που στάθηκε σαν ήρωας πλάι της μέχρι το τέλος. Αφήνει την μοναχοκόρη της Μαρία Αργύρη, που πήρε της μητέρας της τη νοικοκυροσύνη και την ανοιχτοσύνη του χαρακτήρα.

Κι αφήνει στη Λευκάδα ως παρακαταθήκη την πολυαγαπημένη εγγονή της Στέφανι, που την μεγάλωνε τα καλοκαίρια παρα θίν’ αλός. Η Στέφανι είναι παντρεμένη με τον Σωτήρη Κηρολίβανο κι έχουν κάνει μια υπέροχη κόρη, τη Βιολέττα.

Ειρήνη θα σε θυμάμαι πάντα για τη σβελτάδα σου, το κέφι σου, την αγάπη σου για τη Ζωή. Θα σε θυμάμαι πάντα Νέα, γιατί δεν άφησες να γεράσεις μέσα σου ποτέ ούτε όταν περνούσες τους μαρτυρικούς πόνους της ασθένειας.

Δώσε χαιρετίσματα στην Πεταλούδα μου και στους γονείς μου. Να μου φιλήσεις τη Μαίρη και τον Πίτερ.

Ωσπου να ξανασυναντηθούμε κάποτε στους ουρανούς…

Σε χαιρετώ

Η ανηψιά σου

Ιουστίνη