Η θεία Κέλλυ της ζωής μας!

 

Εφυγε η Κέλλυ Σακάκου, η ωραιότερη των παρουσιαστριών  της Ελληνικής τηλεόρασης. Τη θυμάμαι να αναγγέλλει τα προγράμματα στην πρωτοδημιούργητη τότε ΕΙΡΤ και να κάνει την καρδιά μου να τρέμει από θαυμασμό για την λάμψη της, τη μοναδική φωνή της, την εξαιρετική εκφορά του λόγου  και την αρχοντιά της. Ηταν εξοντωτικά λαμπερή και απόλυτα γοητευτική παρότι σε ασπρόμαυρη εικόνα.

Την Κέλλυ Σακάκου δεν την είχα γνωρίσει ποτέ από κοντά, αλλά έμελλε να αποτελέσει μέρος της παιδικής μας ηλικίας. Μάλιστα, σωστά διαβάζετε , το όνομα της Κέλλυς Σακάκου έγινε αναπόσπαστο μέρος της οικογενειακής μας υπόθεσης καθ΄όλη τη δεκαετία του 70.

Βλέπετε, η Κέλλυ Σακάκου γοήτευσε προσωπικά τον μπαρμπα-Γιώργο, αδελφό του παππού παπα-Κώστα. Τον γοήτευσε τόσο από την τηλεόραση, που άρχισε να της στέλνει γράμματα θαυμασμού για την ομορφιά της και την ποιότητα της δουλειάς της.

Και η Κέλλυ ως καλόψυχη επαγγελματίας απαντούσε στα γράμματα του μπαρμπα-Γιώργου, τυπικά στην αρχή και μετά με μια ιδιαίτερη τρυφερότητα λες κι απευθυνόταν στον πατέρα της.

Τα γράμματα στην αρχή ήταν δύο το χρόνο, μετά πύκνωσαν κι έγιναν περισσότερα, σχεδόν αντάλλασσαν κάθε μήνα ένα γράμμα. Και ο μπαρμπα-Γιώργος τα κουβαλούσε πάνω του με λατρεία και τα διάβαζε φωναχτά σε όλους μας ακόμη και σε μας τα μικρά παιδιά. Κι ένιωθε πως κάπου υπήρχε ένα πρόσωπο που νοιαζόταν για κείνον πέρα από τις τυπικές οικογενειακές σχέσεις.

Ο μπαρμπα-Γιώργος ήταν αδελφός του παππού από το Σύβρο. Κι έπαιζε το βιολί, το ακουμπούσε στο σαγόνι του και με το δοξάρι μάγευε τις χορδές του. Επαιζε ακομπανιαμέντο στα πανηγύρια των χωριών και ήταν πάντα χαρούμενος και γλεντζές. Ηταν περίφημος βιολιτζής στα δημοτικά τραγούδια , μα όταν έπιανε το βιολί στο σπίτι έπαιζε ήχους αυτοσχέδιους, ρομαντικούς, ήχους που σε οδηγούσαν στον παράδεισο. Ηταν ένας αυτοδίδακτος καλλιτέχνης, απ΄αυτούς που γεννιούνται έτοιμοι να γράψουν ραψωδία. Μα η ζωή τους πήγε και τους έφερε σε άλλους δρόμους.

Ετσι ευαίσθητος που ήταν, μια αγνή καλλιτεχνική ψυχή, και με τη γυναίκα του να έχει τυφλωθεί από νωρίς, ο μπαρμπα-Γιώργος παρηγοριόταν με τις επιστολές στην Κέλλυ Σακάκου.

Είχαν γίνει η εμμονή και η παρηγοριά του. Αυτά τα γράμματα αβροφροσύνης της Κέλλυς προς εκείνον κι εκείνου προς την Κέλλυ καταγράφηκαν στην παιδική μου μνήμη ως η απόλυτη ανάγκη του ανθρώπου να επικοινωνεί με τα ινδάλματά του χωρίς τα σύνορα της λογικής και του καθωσπρεπισμού.

Και πάντως, καθώς ο μπαρμπα-Γιώργος μας διάβαζε τα γράμματα της Κέλλυς Σακάκου, εμείς τη νιώσαμε δικό μας άνθρωπο. Αισθανθήκαμε την οικειότητα της επικοινωνίας με το μπάρμπα-Γιώργο σαν δική μας οικειότητα.

Γίναμε σχεδόν οικογένεια, σε σημείο που τη θεωρούσαμε κάτι σα μακρινή μας θεία. «Εχεις γράμμα από τη θεία Κέλλυ;» τον ρωτούσαμε όταν κατέβαινε από το Σύβρο στη Λευκάδα κι εκείνος έβγαζε από το κοστούμι του (σακάκι, γιλέκο, πουκάμισο, ατσαλάκωτο παντελόνι) με επισημότητα την επιστολή και μας τη διάβαζε με την υπέροχη στεντορεία φωνή του.

Ετσι τη μνημονεύω σήμερα την Κέλλυ της ζωής μας, τη θεία Κέλλυ που έφυγε από βαριά και άφατη λύπη για την απώλεια του λατρευτού της συζύγου, ηθοποιού Σπύρου Φασιανού.

Τη μνημονεύω όχι ως παρουσιάστρια της ΕΙΡΤ ούτε ως δημόσιο πρόσωπο, αλλά ως ένα πλάσμα που ήταν γεμάτο αισθήματα και ανθρωπιά.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα την σκεπάσει. Για μας υπήρξε η θεία Κέλλυ όταν μεγαλώναμε σαν μια μεγάλη οικογένεια στη Λευκάδα.  

Και είθε να τον συναντήσει το μπαρμπα-Γιώργο εκεί στη γειτονιά του ουρανού, να τον γνωρίσει επιτέλους για ν’ ακούσει τη μαγική μουσική που έπαιζε με το βιολί του.

Θεία Κέλλυ της ζωής μας αντίο από όλους εμάς, τους εν μέρει και πλήρως Κακαβούληδες!

Τζουστινάκι