Η Δεσποινίς Σοφία!

Αναχώρησε την περασμένη εβδομάδα για τους ουρανούς μια αγαπημένη φιγούρα των παιδικών μου χρόνων, η φίλη των γονιών μου, η δεσποινίς Σοφία Φίλιππα. Έτσι την γνωρίζαμε εμείς τα παιδιά τη δεσπονίδα Σοφία απο το Δρυμώνα που ήταν δασκάλα το επάγγελμα και βαθειά χριστιανή με όλη τη σημασία της λέξεως.


Η δεσπονίς Σοφία ήταν ανέκαθεν μέρος της ζωής μας καθώς με την επίσης αγαπημένη Κουλίτσα μας αποτελούσαν το στενό κύκλο της μαμάς μας. Με καστανά μαλλιά και μάτια αμυγδαλωτά ήταν ψηλή, λεπτή και άκρως εντυπωσιακή για την εποχή της. Παρόλα αυτά δεν είχε παντρευτεί και όλοι απορούσαμε αν θάμενε για πάντα ελεύθερη και αφιερωμένη στα χριστιανικά της καθήκοντα.


Η δεσποινίς Σοφία ανήκε στους κύκλους των χριστιανικών οργανώσεων της Λευκάδας και άλλοτε έκανε κατηχητικό κι άλλοτε μιλούσε στις συγκεντρώσεις με τις ενήλικες κυρίες προκειμένου να συζητήσουν και να αναλύσουν τα μηνύματα του Χριστιανισμού. Ήταν βαθειά θρησκευόμενη και δεν έλειπε ποτέ απο την εκκλησία τις Κυριακές, τους εσπερινούς και τις γιορτές αν της επέτρεπε η σχολική της εργασία.


Είχε το δικό της στασίδι, το οποίο φρόντιζε να πιάνει απο νωρίς όσο εκκλησιαζόταν στην Ευαγγελίστρια-Μητροπολιτικό ναό επί των ημερών του αείμνηστου θείου παπα-Νίκου και ήταν αυτοκόλλητη με την επίσης ενορίτισσα και φίλη της Κουλίτσα με την οποία μοιράζονταν τις αγωνίες τους.


Η μαμά τη συμβούλευε πως έπρεπε να παντρευτεί διότι ο αγώνας μέσα απο την οικογένεια ήταν το ίδιο ιερός και μάλιστα της έκανε διάφορα προξενιά με σοβαρά άτομα του πειρβάλλοντός μας. Τότε άκουγα τη μαμά που της έλεγε πως η οικογένεια του τάδε είναι πολύ καλή και τίμια και μέσα μου απορούσα τι σημασία είχε η οικογένεια αρκεί αυτός νάταν καλός και να της άρεσε. Πολύ αργότερα έμαθα ότι η οικογένεια παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή του κάθε ζευγαριού.


Η δεσποινίς Σοφία μας αγαπούσε πολύ και κάθε φορά που μας έβλεπε μας φιλούσε στα μαλλάκια και μας έκανε κομπλιμέντα πόσο όμορφα μας έντυνε η μαμά και πόσο ωραία ήταν τα χρυσοκάστανα μαλλάκια μας. Βέβαια, η μεγάλη της αδυναμία ήταν ο αδελφός μας ο Αποστόλης, που ενώ ήταν ατίθασσος κι έτρωγε διαρκώς τιμωρίες απο τον πατέρα μου, εκείνη έμπαινε στη μέση και προσπαθούσε να τον δικαιολογήσει λέγοντας ότι «παιδί είναι , θα κάνει τα δικά του». Ο Αποστόλης ήταν η αδυναμία της και ποτέ μα ποτέ δεν εύρισκε λάθος στα ζωηρά του καμώματα. Εκείνος ήξερε πως η δεσποινίς Σοφία ήταν το διαβατήριό του στην έξωθεν καλή μαρτυρία και γι αυτό την κανάκευε και της έδινε ιδιαίτερη σημασία.


Η δεσποινίς Σοφία ήταν αφοσιωμένη στην αδελφή της τη Ναυσικά και τις τρείς κόρες της που υπεραγαπούσε. Συχνά μας μιλούσε για τον αδελφό της Παναγιώτη Φίλιππα , μεγάλο και περιώνυμο βιολιστή και άλλοτε αναφερόταν στον άλλο αδελφό της που ζούσε στη μακρινή Αμέρικα. Πολλές φορές επισκεπτόταν το χωριό της το Δράγανο, άγνωστο για μας στα παιδικά μας χρόνια. Κι όλο μας έλεγε πως ναι με ήταν δύσβατο το χωριό της αλλά είχε μελίσσια και πως αν έβγαινες στο αγνάτι αντίκρυζες το Ιόνιο άλλοτε γαλάζιο κι άλλοτε θυμωμένο με τεράστια κύματα.


Μια μέρα που δεν την περίμενε κανείς η δεσπονίς Σοφία δέχτηκε να παντρευτεί επιτέλους τον Γεράσιμο που είχε σχολή εκμάθησης οδηγών αλλά ήταν και διευθυντής στο ξενοδοχείο Σάντα Μαύρα. Η είδηση έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία, διότι ο Γεράσιμος ήταν γνωστός πλάιημπόυ και κανείς μα κανείς δεν πίστευε ότι η δεσποινίς Σοφία θα παντρευόταν ένα τόσο επαναστάτη άντρα αλλά και κανείς δεν πίστευε ότι ο Γεράσιμος θα θυσίαζε την ελευθερία του για μια τόσο συντηρητική γυναίκα.


Ωστόσο, η ένωση έγινε και το ζευγάρι παντρεύτηκε, η δεσποινίς Σοφία όμως έπρεπε να αλλάξει εκκλησία και να γίνει ενορίτισσα στο δικό μας ναό, τους Αγίους Αναργύρους. Με μεγάλη δυσκολία εγκατέλειψε την ενορία της , την Κουλίτσα της και τη θεία Δήμητρα τις Κυριακές, αλλά τελικά προσαρμόσθηκε στα νέα της δεδομένα.


Η δεσπονίς Σοφία σπάνια έβγαινε στην αγορά με τον Γεράσιμο, σπάνια έκαναν κοσμικές εμφανίσεις μαζί και συνέχισε να υπερασπίζεται τα βαθειά χριστιανικά της καθήκοντα. Έτσι για μας όλους του κύκλου της παρέμεινε αναλλοίωτη ως προσωπικότητα και ούτε μια στιγμή δεν μας ήρθε στο στόμα να την αποκαλέσουμε «κυρία Σοφία».


Έμεινε στην καρδιά και τη μνήμη μας ως η ψηλή, λεπτή δεσποινίς Σοφία, η φίλη της μαμάς και της Κουλίτσας, η συνεσταλμένη κόρη του Δρυμώνα.

Δεσποινίς Σοφία τώρα που βρίσκεσαι στους ουρανούς να δώσεις χαιρετίσματα σε όλους και να τους πεις ότι δεν περνάει ούτε μια μέρα που δεν τους συλλογιέμαι, που δεν τους θυμάμαι, που δεν αναπολώ τις μέρες της κοινής χαράς μας.

Νάσαι καλά εκεί στην οδό των αθανάτων και να γελάς με εκείνο το αβίαστο γέλιο που άφηνε τα λευκά δόντια να φαίνονται ολόισια και λαμπερά κι ας προσπαθούσαν να κρυφτούν κάτω απο την ταπεινότητα της χριστιανοσύνης σου.


Ώσπου να συναντηθούμε...

Το Ιουστινάκι σου!