Δέκα χρόνια χωρίς τη μαμά!

Φέτος έκλεισαν 10 χρόνια αφότου η μαμά έφυγε για την αγκαλιά του ουρανού να συναντήσει το στερνοπάιδι της, την Κωνσταντίνα. Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια της ήταν έντονη η απουσία της αλλά και η άυλη παρουσία της, καθώς πολλές φορές αναμετρήθηκα με τα βιώματά μου.

Η μαμά μας ήταν τόσο μαμαδένια, που πληρούσε θαρρείς απόλυτα τον ορισμό της μητρότητας. Μας λάτρευε και τα τρία αλλά έδειχνε περισσότερη αδυναμία στον αδελφό μας τον Αποστόλη, που ήταν ο μοναχογιός-καμάρι της ύπαρξής της.

Μας έπαιρνε αγκαλιά, μας χάιδευε, μας φιλούσε. Ηταν δοτική, εκδηλωτική, είχε μια ζαχαρένια μυρωδιά και η αφράτη της αγκαλιά ήταν το μεγάλο μας καταφύγιο όταν πέφταμε στο κυνηγητό και χτυπούσαμε τα γονατάκια μας κάνοντας κάτι μεγάλες πληγές.

Η μαμά μαγείρευε υπέροχα, έστρωνε κάθε μέρα το τραπέζι με τραπεζομάντηλο και μας έβαζε όμορφες πετσέτες κι αργότερα μοδάτες χαρτοπετσέτες γύρω απο τα πλουμιστά της πιάτα . Μας κοίταζε με απεριόριστη λατρεία κάθε φορά που μας έντυνε για την εκκλησιά, φορώντας στον Αποστόλη το κοστουμάκι του και σε μας τα καλοραμμένα φουστανάκια μας.

Η μαμά ήταν ταγμένη να υπηρετήσει τη μητρότητα γιατί εκείνη στερήθηκε τη δική της μητέρα όταν ήταν άγουρο κοριτσάκι 12 ετών. Τη σκότωσαν οι αριστεροί αντάρτες στο χωριό γιατί ήταν η γυναίκα του παπά. Κι έτσι άφησε πίσω της 8 ανήλικα ορφανά παιδιά, μαζί με τη δική μας τη μαμά.

Η μαμά δεν συγχωρούσε στους αριστερούς ότι της σκότωσαν τη μάννα, δεν καταλλάγιασε ποτέ ούτε αποδέχτηκε την ορφάνια της. Την πολέμησε την ορφάνια μέσα της κι έξω της. Δεν την αφομοίωσε, την περιφρόνησε, την πάταξε, μετατρέποντας τον εαυτό της σε μια μητέρα απόλυτης δοτικότητας.

Η μαμά ήταν κομμουνιστόφοβη, πολύ βαθειά, μέχρι τα κόκκαλά της. Αλλά όταν εγώ πήγα στο πανεπιστήμιο και μπήκα στο Ρήγα Φεραίο, φέρνοντας νέα αριστερά ήθη στην οικογένεια, η μαμά μετέτρεψε το παλιό της μίσος σε μια μορφή συμπάθειας για τους ιδεολόγους αριστερούς. Μια μικρή δικαιολογία άρχισε να φυτρώνει μέσα της, σταμάτησε να μιλάει για τη δολοφονία της δικής της μάννας.

Κι όταν αργότερα άρχισα να γράφω στην «Πρώτη», την λαϊκή εφημερίδα του ΚΚΕ με το κόκκινο τριαντάφυλλο στο μότο της, η μαμά δεν είπε κουβέντα. Μόνο την έπαιρνε καθημερινά και τη διάβαζε όλη, με ιδιαίτερη έμφαση στα δικά μου κομμάτια. Η μαμά έθαψε εκείνο το βαθύ της τραύμα, γιατί η δύναμη της μητρότητας υπερίσχυσε ακόμη και της αιτίας για τη δική της ορφάνια.

Η μαμά είχε εμπνεύσει στον πατέρα μας τον απόλυτο σεβασμό γι αυτή την υπέροχη μοναδική μητρότητά της. Κι έτσι κάθε πρώτη Κυριακή του Μαίου,ο πατέρα μας ετοίμαζε ένα μπουκέτο λουλούδια  να της το προφέρουμε  τιμώντας τον απόλυτο και αδιαπραγμάτευτο ρόλο της, αναγνωρισμένο όχι μόνο απο μας αλλά και απο τη γειτονιά ολάκερη. Η μαμά ήταν απο τις ελάχιστες τυχερές της εποχής εκείνης που γιόρταζε τη Γιορτή της Μητέρας, όταν στη Λευκάδα δεν υπήρχαν καν ανθοπωλεία.

Τα χρόνια πέρασαν, εμείς μεγαλώσαμε και  η μαμά ποτέ δεν έγινε φίλη μας. Κράτησε τον αυτοκρατορικό ρόλο της μητρότητας, αρνούμενη να συμβιβαστεί με τα νέα ήθη της εποχής. Δεν ήθελε να της ψιθυρίζουμε τα μικρά άνομα μυστικά μας. Επέμενε να τα διαχειριζόμαστε μόνοι μας και ποτέ δεν ανακατεύθηκε στις αθώες μέρες της νεότητάς μας.

Η μαμά έμελλε να περάσει τον μέγιστο πόνο της μητρότητας, χάνοντας τη μικρή της κόρη στην κορυφή της νεότητας απο τον ακατανίκητο καρκίνο των καιρών. Ποτέ δεν συναλλάχθηκε με τον απύθμενο πόνο της απώλειας της κόρης της, τα μάτια της ήταν βουρκωμένα μέρα και νύχτα, νύχτα και μέρα. Εμεινε μόνη με τη μητρότητά της να πενθεί το παιδί της που τόσο αφύσικα και παράλογα έφυγε πριν απο κείνη.

Η μαμά γνώρισε διπλά τον πόνο της μητρικής απώλειας. Σαν παιδί που ορφάνεψε απο μητέρα και σαν μητέρα που ορφάνεψε απο παιδί. Τυλίχτηκε στο μαύρο σύννεφο του πένθους μέχρι το τέλος της ζωής της εκείνο τον υγρό και καυτό Ιούλιο του 2010.

Πολλές φορές τη σκέφτομαι και την αναπολώ όλα αυτά τα δέκα χρόνια της απουσίας της. Κι αναρρωτιέμαι τι απέγινε εκείνος ο τεράστιος όγκος της μητρικής στοργής της . Αν χάθηκε κάτω απο τα χώματα του νεκροταφείου Λευκάδας ή αν κυκλοφορεί ακόμη στα πέρατα του ουρανού «ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός».

Μαμά αυτά ήταν τα λουλούδια που σου έστειλα για τη δεκαετία της απουσίας σου!

Να μου φιλήσεις την Πεταλούδα και τον Πατερούλη!

Η κόρη σου

Ιουστίνη