Όλα θα μείνουν ρόζ, να το θυμάσαι!

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Μικρή μου μώβ βεντάλια,

Βρίσκομαι στο πατρικό μας στη Λευκάδα προσπαθώντας να το καθαρίσω απο τα περιττά αντικείμενα της καθημερινότητας των γονιών μας και σκοντάφτω περισσότερο απο ποτέ στις αναμνήσεις μας. Ήρθε η ώρα της ανακαίνισης και του απολογισμού της νεότητάς μας.

Το παιδικό μας δωμάτιο, αυτό με τα δύο κάρινα κρεβάτια και τις πικέ κουβερτούλες, αυτό με τους ρόζ τοίχους και τις κουρτίνες με τα ρόζ τραντάφυλλα σε λίγο καιρό θα αλλάξει όψη. Όμως οι αναμνήσεις μας θα βρίσκονται εκεί δεμένες με το μεγάλωμά μας που πέρασε μέσα από πολλή αγάπη και προσοχή απο το περιβάλλον μας.

Θυμάμαι που τα καλοκαίρια ανοίγαμε διάπλατα το πλαϊνό παράθυρο να μπαίνει το φεγγάρι ολοστρόγγυλο και φωτεινό και να διηγούμαστε ιστορίες ώσπου να αποκοιμηθούμε το βράδυ. Πόσα όνειρα κάναμε, πόσους όρκους δώσαμε πως όταν θα μεγαλώναμε θα γινόμασταν ανεξάρτητες και θα ήμασταν πάντα μαζί.

Βρήκα τα παιδικά σου σεντονάκια με κουνελάκια κεντημένα πάνω τους, αυτά που σου φύλαγε η μαμά για να τα δείξεις στα παιδιά σου. Βρήκα τους λευκούς φιόγκους που μας έδενε περίτεχνα η μαμά στα παιδικά μας κεφαλάκια, κάνοντάς τους να κυριαρχούν στα πρόσωπά μας. Βρήκα τα φρου-φρου βρακάκια απο τούλι με τα χίλια δυό βολάν και στη μέση ένα φιόγκο, αυτά που μας φορούσε πάνω απο τα βαμβακερά μας για να φαίνονται ασορτί με τα φουστάνια απο οργάντζα, όταν θα σκύβαμε στα παιχνίδια μας.

Βρήκα τις φωτογραφίες σου, ω πόσες φωτογραφίες ... Με εκείνο το απορημένο ύφος που είχες απο παιδί, λεπτοδίνικη και διαρκώς με ένα τεράστιο ερωτηματικό στο πρόσωπό σου. Εκείνες που είχες με τα ανήψια σου, τον Αλέξανδρο και το Νικόλα, που τους κοίταζες με λατρεία και τους κανάκευες λέγοντάς τους ιστορίες ατέλειωτες για ζώα και ανθρώπους...  

Καθαρίζοντας το σπιτικό μας σε έβλεπα διαρκώς μπροστά μου να με ακολουθείς όπως τότε όταν ήμασταν μικρές που σε φώναζα «ακολουθίκι». Αυτά τα τρισήμισυ χρόνια που μας χώριζαν εγώ τα θεωρούσα τεράστια απόσταση ανάμεσά μας, ήμουν η μεγάλη κι εσύ η μικρή, αλλά εσύ τα εκλάμβανες ως δικαίωμα στις δικές μου κατακτημένες ελευθερίες.

Έτσι μεγαλώσαμε προστατευμένες απο γονική αγάπη και με μια μεγάλη απόκλιση απο τον αδερφό μας που ήταν αγόρι και ζούσε στο δικό του άναρχο κόσμο. Εκείνος έπαιζε ποδόσφαιρο, εγώ κρυφτό-κυνηγητό κι εσύ με τις κούκλες. Εσύ ήσουν το κοριτσένιο κορίτσι κι εγώ ήμουν αγοροκόριτσο γιατί είχα την επιρροή του αδελφού μας και της δικής σου θηλυκότητας.

Και περνούσαν τα χρόνια και μεγαλώναμε... Και λέγαμε τα μυστικά μας, σσς μην τα ακούσει η μαμά... Και μετά έφυγα για την Αθήνα, φοιτήτρια της Νομικής , βλέπεις. Και ακολούθησες εσύ, φοιτήτρια επίσης... Και περάσαμε μαζί 10 χρόνια σχεδόν, ώσπου αναχώρησα για το εξωτερικό μετανάστρια του έρωτος. Κι εσύ ερχόσουν κάθε χρόνο δύο φορές στο Μόντρεαλ, συνεχίζοντας να είσαι αναπόσπαστο μέρος της οικογένειάς μας, κύριο στοιχείο της δικής μου ζωής και ύπαρξης.

Ώσπου ήρθε εκείνος ο Δεκέμβρης που δεν ήξερες τι σε κατέτρωγε, εκείνος ο Ιανουάριος που μάθαμε πως είχες καρκίνο στις ωοθήκες. Και πιστέψαμε όλοι πως με την αφαίρεση της μήτρας και με τις χημειοθεραπείες θα γινόσουν καλά και θα ξαναπιάναμε το νήμα απο εκεί που το είχαμε αφήσει.

Και έμεινα για μήνες στην Αθήνα κοντά σου βλέποντας το πρόσωπό σου να χλωμιάζει, το σώμα σου να παραμορφώνεται, την ύπαρξή σου να νιώθει άβολα κάθε στιγμή. Και ήρθες στο Μόντρεαλ να πάρεις κι άλλη διάγνωση κι άλλες θεραπείες. Και συνεχώς ελπίζαμε πως θα το ξεπερνούσες.

Όπως έμαθα πολλά χρόνια αργότερα, τώρα που ασχολούμαι με την προώθηση της  έρευνας για την πρόωρη διάγνωση του καρκίνου των ωοθηκών απο τη δρα Lucy Gilbert, απο την ώρα της διάγνωσης είχες λάβει διαβατήριο θανάτου, διότι ο καρκίνος  των ωοθηκών εντοπίζεται στο τρίτο και τέταρτο στάδιο, ορίζοντας πορεία τέλους.

Εκείνο το καλοκαίρι του 2004 που η Αθήνα βοούσε απο τον ενθουσιασμό των Ολυμπιακών Αγώνων, εμείς ζούσαμε μαζί σου την κορύφωση του μαρτυρίου σου. Νοσοκομείο, χημειοθεραπείες, πόνοι, δυσανεξία, φόβος, μεταγγίσεις αίματος. Απελπισία, φρίκη, δυστυχία...

Κι όταν πήγα ακόμη και στην  Κούβα να σου πάρω το δήθεν θαυματουργό φάρμακο του μπλέ σκορπιού, εσύ έφυγες απαλά σαν πεταλούδα. Και πέταξες ψηλά στον ουρανό αφήνοντας το πονεμένο σώμα σου στη γή. Η Πεταλούδα πετούσε μακριά απο τα εγκόσμια αφήνοντας το στίγμα της ομορφιάς της στις ψυχές μας.

Σε αναζητώ κάθε μέρα όπου κι αν βρίσκομαι... σε νιώθω να πετάς γύρω μου, μέσα μου, στο μυαλό μου... Και σου ανάβω το καντήλι σου στο νεκροταφείο της Λευκάδας κι ένα αρωματικό κερί κάθε μέρα στο Μόντρεαλ για να μην ξεχνώ... Να μην ξεχνώ τα όσα ζήσαμε μαζί και τα όσα μας έφτιαξαν αυτές που γίναμε...

Πάνε 16 χρόνια απο τότε που πέταξες... Φέτος το δωμάτιό μας θα αλλάξει όψη. Αλλά για μένα θα παραμείνει εκείνο το ροζ παιδικό δωμάτιο που μας όρισε και μας καθόρισε ως κοριτσάκια και ως γυναίκες. Όλα θα μείνουν ίδια μέσα μου, σου το υπόσχομαι... Και καμιά αλλαγή δεν θα μας πάρει αυτά που ζήσαμε μαζί.

Σε σκέφτομαι και μου λείπεις... Είχα τόσα να σου πω κι αυτό το καλοκαίρι...

Η αδελφή σου

Ιουστίνη