Το σύμπλεγμα εναντίον της ελληνικής ιστορίας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη Αργύρη

Η κυκλοφορία του γερμανικού περιοδικού Focus με την Αφροδίτη στο εξώφυλλο σε μια παραμορφωτική κίνηση απαξίωσης είναι η επιτομή μιας πραγματικής ανθελληνικής φρενίτιδας, η οποία τις τελευταίες εβδομάδες είναι φανερό πως δεν έχει στόχο να καταδείξει μόνο το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας αλλά να μειώσει συνολικά το λαό της.

Την ίδια ώρα που κυκλοφορεί το εν λόγω περιοδικό, ένα άρθρο του καταξιωμένου στην ενέργεια επιχειρηματία Gwayn Morgan στην μεγάλης κυκλοφορίας καναδική εφημερίδα Globe and Mail με τίτλο «Η Ελλάδα θα πρέπει να αντιμετωπίσει τους δικούς της Ολυμπιακούς Κανόνες» δίνει μια σημειολογική διάσταση στην εχθρότητα εναντίον της Ελλάδας που φαίνεται ότι αναπτύσσεται σε κάθε ευκαιρία με αφορμή την όποια κρίση.

Τόσο η Αφροδίτη, σύμβολο της αρχαίας Ελληνικής τελειότητας και του κάλλους (Focus) , όσο και οι Ολυμπιακοί Αγώνες, σύμβολο της ευγενούς άμιλλας στη γραφίδα του Gwayn Morgan, γίνονται όργανα απαξίωσης του ελληνικού λαού, ο οποίος με τα όποια προβλήματά του κατόρθωσε να κρατήσει την ταυτότητά του μέσα απο τις αντιξοότητες, τα προβλήματα και τη σκλαβιά μεταφέροντας τα δώρα του πολιτισμού του στον κόσμο όλο.

Διαβάζοντας το παρακάτω άρθρο, το οποίο μετέφρασα κατα λέξη, ανακαλύπτει κανείς ότι πίσω απο την λυσσαλέα επίθεση εναντίον της Ελλάδας με αφορμή την πρόσφατη κρίση, κρύβεται δυστυχώς το σύμπλεγμα κατωτερότητας και ζήλειας του δυτικού κόσμου για τα σύμβολα του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο των δυτικών κοινωνιών.

Χωρίς να θέλω να αποσείσω τις ευθύνες και τα λάθη των ελληνικών κυβερνήσεων σε σχέση με τη διαχείριση του κράτους, θα πρέπει να πώ ότι θλίβομαι που η πολιτισμική μας ταυτότητα, δανεισμένη εν πολλοίς στους λαούς του κόσμου μέσα απο τις διάφορες μορφές της γίνεται το σκοινί της αγχόνης του σήμερα.

Εμείς, παρά τις κακόπιστες επιθέσεις, οι Ελληνες της Γής, θα διατρανώνουμε την περηφάνεια μας για την καταγωγή μας, αυτήν που σφράγισε την ανθρωπότητα τα τελευταία 2500 χρόνια.

Το άρθρο της ανθελληνικής φρενίτιδας

Με τίτλο «Η Ελλάδα θα πρέπει να αντιμετωπίσει τους δικούς της Ολυμπιακούς Κανόνες» ο καναδός οικονομολόγος Gwayn Morgan στην έγκριτη καναδική εφημερίδα Globe and Mail ραπίζει κυριολεκτικά σήμερα την Ελλάδα για το ενεξέλεγκτο χρέος της , την αλλοίωση των οικονομικών μεγεθών σε συνεργασία με την αμερικάνικη επενδυτική εταιρεία Goldman Sachs καλώντας τους Ευρωπαίους να μην υποστηρίξουν την Ελλάδα γιατί θα προκαλέσουν αλυσιδωτές απώλειες στην ευρωζώνη.

Ο αρθρογράφος με πραγματική εμπάθεια γράφει εναντίον της Ελλάδας σημειώνοντας πως η χώρα πάσχει απο την ασθένεια του ηθικού διολισθήματος που μπορεί να γίνει πανδημία στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο Μόργκαν καλεί την Αθήνα να εφαρμόσει τους ηθικούς κανόνες του Ολυμπισμού αποχωρώντας απο την ΕΕ.

Παρατίθεται αυτούσια η μετάφραση του κομματιού που αφορά στην ελληνική οικονομία πλήν του γενικόλογου προλόγου.

«Η ασθένεια του ηθικού διολισθήματος δεν χτυπάει μόνο εταιρείες και άτομα. Η πιο επιθετική και καταστροφική μορφή της χτυπάει τη διακυβέρνηση μιας ολόκληρης χώρας.

Η Ελλάδα - με τη δυσλειτουργική διακυβέρνηση , τα ελλείμματα εκτός ελέγχου, τον παραφουσκωμένο και ασύδοτο δημόσιο τομέα , την παράλυτη γραφειοκρατία και τη θεσμοθετημένη διαφθορά - είναι από καιρό ένα κάκιστο παράδειγμα. Η άμεση κρίση του συνίσταται στο ότι ότι € 25 δισ. ευρώ (35,3 δολάρια-δις) του δημοσίου χρέους πρέπει να αναχρηματοδοτηθούν μέχρι τον Απρίλιο και επίσης € 30 δισ. ευρώ πριν από το τέλος του έτους. Κανείς σώφρων τραπεζίτης δεν πρόκειται να συμμετάσχει αν δεν δεί μια σαφή αντιστροφή του ανεξέλεγκτου ελλείμματος στην Ελλάδα.

Ωστόσο, η άρνηση της ευθύνης, το κλασικό σύμπτωμα της ηθικής νόσου, είναι έντονο στην χώρα. Σχολιάζοντας την εκτίναξη του κόστους των σπρέντς, υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου δήλωσε στους δημοσιογράφους: «Κάθε ευρωπαϊκή χώρα μπορεί να πέσει θύμα κερδοσκοπικών δυνάμεων." Εν τω μεταξύ, τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα έχουν παραλύσει αεροδρόμια, σχολεία, νοσοκομεία και κυβερνητικά γραφεία διαμαρτυρόμενα στις προτάσεις της κυβέρνησης για το πάγωμα των μισθών. Αντί να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα για την επικείμενη οικονομική κατάρρευση της χώρας, οι ηγέτες των συνδικάτων στοιχηματίζουν ότι ο φόβος της παράπλευρης απώλειας από την καταστροφή μιας χώρας της ευρωζώνης θα ωθήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε οικονομική στήριξη της Ελλάδας. Μια τέτοια ενέργεια όμς θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε στήριξη και άλλων μελών της ΕΕ, , όπως είναι η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία.

Ενώ άλλοι τρομοκρατημένοι ηγέτες οι της ΕΕ στηρίζουν μια τέτοια προοπτική διάσωσης, η κυβέρνηση της Γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελας Μέρκελ κατανοεί πως μια τέτοια τέτοια απόφαση θα μπορούσε να καταστρέψει τελικά τη ζώνη του ευρώ. Το μέλος της Γερμανικής οικονομικής επιτροπής Michael Fuchs συνόψισε αυτό το συναίσθημα, δηλώνοντας: «Αν αρχίσουμε τώρα, πού θα σταματήσουμε;"

Υπάρχει ένας πολύ καλύτερος τρόπος για να εξασφαλιστεί το γεγονός ότιη ελληνική πανδημία του ηθικού διολισθήματος δεν θα μολύνει το σύνολο της ευρωζώνης: Κόψτε την Ελλάδα επιτόπου. Και υπάρχει ένα πολύ ισχυρό επιχείρημα γιατί αυτή η στάση είναι δικαιολογημένη. Η Ελλάδα συνέχιζε επι μια δεκαετία την απάτη καθώς έκρυβε την πραγματική αναλογία χρέους πολύ πέρα από τα όρια που ήταν προϋπόθεση για την συμμετοχή της στην ευρωζώνη. Και, αντανακλώντας την αμερικανική οικονομική κρίση, οι υποστηρικτές αυτού του παιχνιδιού ήταν οι επενδυτικές τράπεζες των ΗΠΑ.

Το 2001, λίγο αφότου η Ελλάδα έγινε δεκτή ευρωζώνη, η Goldman Sachs επινόησε έναν τρόπο για να κρύψει τα δισεκατομμύρια δολάρια των δανείων της χώρας από την κοινή θέα. Η κυβέρνηση διαπραγματεύθηκε μακροπρόθεσμες ροές μελλοντικών εσόδων, όπως είναι τα τέλη αεροδρομίου και η κλήρωση λαχνών σε μια σχεδιασμένη δομή της Goldman που συγκάλυπτε το αλλιώς ανακοινώσιμο χρέος ως νόμισμα συναλλαγών. Και ο πρόεδρος της Goldman κ. Gary Cohn έφτασε με την ομάδα του στην Αθήνα τον περασμένο Νοέμβριο με ένα άλλο σχέδιο χρηματοδότησης που θα είχε ωθήσει την οικονομική υγεία της χώρας πέρα απο τα βιβλία. Φοβούμενη ότι δεν μπορούσε να ξεφύγει με το ίδιο τέχνασμα δύο φορές,η Αθήνα απέρριψε τη συμφωνία.

Η ουσία είναι ότι η Ελλάδα εισήλθε στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση κρύβοντας ένα πολύ μεγαλύτερο χρέος και έλλειμμα από ό, τι επιτρεπόταν από τους κανόνες εισδοχής. Αυτή η ελληνική τραγωδία παίζει έξω, ενώ οι αθλητές στο Βανκούβερ συνεχίζουν τα υψηλά ιδανικά της αρχαίας Ολυμπίας. Όταν οι αθλούμενοι συλλαμβάνονται για απάτη τότε αποβάλλονται απο τους αγώνες. Η σύγχρονη Ελλάδα έχει εξαπατήσει για τον τρόπο εισαγωγής της στην ευρωζώνη και θα πρέπει να αντιμετωπίσει τους ίδιους κανόνες που οι αρχαίοι πρόγονοί της έδωσαν στον κόσμο.

Η οικονομική κρίση προκάλεσε μια σειρά από μέτρα προστασίας για εταιρείες, ιδιώτες και ενώσεις από τις συνέπειες των πράξεών τους. Τώρα οι ίδιες οι χώρες περιμένουν να απαλλαγούν από αυτή την ευθύνη. Μια απόπειρα διάσωσης της Ελλάδας απο την ΕΕ θα οδηγήσει σίγουρα ατην ανεξέλεγκτη εξάπλωση της νόσου της ηθικής διολίσθησης η οποία θα είναι θανάσιμη για το μέλλον της μεγαλύτερης οικονομικής ζώνης του κόσμου.»

Δυό βιβλία, δυό ιστορίες

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Ανάμεσα στα βιβλία που διάβασα φέτος ήταν και εκείνα δύο νέων σχετικά συγγραφέων στην ηλικία και την πεζογραφία. Το ένα με τίτλο «Το Παιδί της Αγάπης» της Μαρίας Τζιρίτα (εκδόσεις Ψυχογιός) και το άλλο «Καθρέφτες στο Χώμα» του Νίκου Διακογιάννη (εκδόσεις Αρμός).

Το παιδί της Αγάπης της Μαρίας Τζιρίτα




«Έτσι απλά, τον πέταξαν στο ίδρυμα νεογέννητο μωρό κι ύστερα τον πήγαν πίσω στη φυσική του οικογένεια δυο χρονών παιδάκι. Έτσι απλά, τον έφεραν στην Αθήνα στα τέσσερά του κι ύστερα τον έδωσαν σε ανάδοχη οικογένεια στα δέκα του. Έτσι απλά, τώρα τον φέρνουν πάλι πίσω στο ίδρυμα, δώδεκα χρονών παιδί. Πόσο απλό ακούγεται, μα την αλήθεια! Με τη διαφορά ότι δε μιλάμε για βαλίτσα, αλλά για έναν άνθρωπο, για ένα αθώο παιδί. Η αληθινή ιστορία του Στέλιου και της μοναδικής μητέρας που γνώρισε ποτέ.», γράφει το οπισθόφυλλο του βιβλίου.

Πρόκειται για ένα βιβλίο απο τη νεομεφανιζόμενη το 2008 Μαρία Τζιρίτα του οποίου οι πωλήσεις εκτοξεύθηκαν στις 39.000 αντίτυπα. Τί έφερε όμως τις αναγνώστριες εν πολλοίς σ΄αυτό το βιβλίο;

Πιστεύω πως η ίδια η ανθρώπινη ιστορία με την αληθοφάνειά της δημιούργησε αισθήματα συγκίνησης στο αναγνωστικό κοινό. Διαβάζοντάς το έχεις την αίσθηση πως παρακολουθείς απο κοντά μια σχεδόν αληθινή ιστορία ενός ορφανού παιδιού που δεν κατέκτησε ποτέ την αγάπη των δικών του ή του συστήματος μένοντας στιγματισμένο με την ορφάνια και την αποβολή εκ μέρους της κοινωνίας στο περιθώριο μιας ζωής χωρίς ελπίδα.

Οι επανειλημμένες προσπάθειες μιας κοινωνικής λειτουργού να του προσφέρει δανεική αγάπη, πέφτουν στο κενό αφού οι συγκυρίες είναι εναντίον του ανήλικου παιδιού. Η ενηλικίωσή του στα ιδρύματα και έξω απ΄αυτά τον οδηγούν στην εύκολη λύση της εκπόρνευσης του σώματος και της ψυχής.

Θα πρέπει να πώ ότι η αφήγηση με παρέπεμεψε σε μυθιστορήματα συνεχειών στα παλιά περιοδικά της Ελλάδας, στον καθημερινό τρόπο γραφής της Ιωάννας Μπουκουβάλα. Το μυθιστόρημα δεν διεκδικεί θέση στη λογοτεχνική σκηνή αλλά ξεδιπλώνει την αφηγηματική αρετή της Μαρίας Τζιρίτα η οποία ακολουθεί την παλιά καλή συνταγή της δακρύβρεχτης ιστορίας.

Βρήκα το βιβλίο αξιοπρεπές και με απόλυτο αντίκρυσμα σε αυτό που διακηρύσσει η περίληψή του, συνεπές και έντιμο ως προς το υλικό και τον τρόπο αξιοποίησης μιας ανθρώπινης ιστορίας.

Η Μαρία Τζιρίτα βγήκε με ένα τρίτο μυθιστόρημα πριν απο μερικές μέρες υπό τον τίτλο «Αν δεν υπήρχε αύριο» (εκδόσεις Ψυχογιός).

Καθρέφτες στο Χώμα Του Νίκου Διακογιάννη



Το Νίκο Διακογιάννη τον γνώρισα ερήμην του μέσα απο το ιστολόγιό του. Τον παρακολούθησα κρυφά χωρίς να με κοιτάει όταν ξεδίπλωνε τη Νίσσυρο και τις χαρές της καθώς εγώ σε τούτη την όχθη του Ατλαντικού έγραφα μια ιστορία που ξετυλίχθηκε στο ηφαιστειογενές νησί στα πέτρινα χρόνια της Ιταλοκρατίας. Μπορώ να πώ ότι μέσα απ΄τα δικά του μάτια με οδήγησε στην καθημερινότητα ενός νησιού που είχα γνωρίσει τουριστικά αλλά και μέσα απο την ιστορική έρευνα για την εποχή.

Το πρώτο του μυθιστόρημα «Τέρα Αμμου» απέφυγα να το διαβάσω επειδή υλικό αποτέλεσε ο γενέθλιος τόπος του Νίκου Διακογιάννη συμπίπτοντας με το φόντο της δικής μου ιστορίας «Για την Αγάπη των Αλλων». Πιστεύω ότι θα μπορούσα να πέσω θύμα ενός διακειμενισμού τον οποίο προσπαθώ να αποφύγω όσο συνειδητά μπορώ στη συγγραφή μου.

Ετσι αγόρασα το δεύτερο λογοτεχνικό του εγχείρημα με τίτλο «Καθρέφτες στο Χώμα» (εκδόσεις Αρμός). Αλλωστε, ο εκδότης του Νίκου μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής και πιστεύω πως κάνει μια αξιοπρεπή επιλογή στα βιβλία που εκδίδει προτάσσοντας την ποιότητα έναντι της εμπορικότητας. (Τα λευκώματα του Κορδού καθώς και τα ψυχαναλυτικά εγχειρίδια του πατρός Φιλόθεου Φάρου είναι εξαιρετικές στιγμές των εκδόσεων Αρμός).

Διάβασα τους «Καθρέφτες στο Χώμα» με το νέο έτος. Πρόκειται για μια οικογενειακή σαγκά που ξετυλίγεται στην ορεινή Αρκαδία με αιχμή του δόρατος την μεγαλόπρεπη Δημητσάνα.

Δύο κόρες η πρωτότοκη Βενιώ και η δευτερότοκη Αργυρώ, ένα πιάνο, η μεγαλομανία της μητέρας Μάρθας για τα ωραία του κόσμου, το καλά κρυμμένο ένοχο μυστικό της για τη σχέση της με την πατρική της οικογένεια στοιχειοθετούν ένα καλά πλεγμένο μυθιστόρημα με τα στέρεα υλικά της αρχής, της μέσης και του τέλους. Η ψυχοκόρη Υακίνθη με τις γνωσεις της στη μουσική, η αποκάλυψη του οικογενειακού μυστικού, ο παραδοσιακός γάμος της Βενιώς, η αποκοτιά της Αργυρώς να τα μάθει όλα, ο πόλεμος και ο εμφύλιος σπαραγμός αποτελούν το πλαίσιο της ιστορίας που δεν ξετυλίγεται ισομερώς.

Αναλυτικό και πανέμορφο στο πρώτο μέρος το βιβλίο, θαρρείς πως βιάζεται να τελειώσει προς το δέυτερο αφήνοντας τον αναγνώστη με την αίσθηση πως θάθελε κάτι ουσιαστικότερο να συμβεί στους ήρωες και τις ηρωίδες πέρα απο την απλή περιγραφική αλληλουχία των γεγονότων.

Ευρηματικό το παιχνίδι με τις Κολυμπήθρες που επιτρέπουν στον συγγραφέα να θέσει ορισμένα υπαρξιακά ερωτήματα των ηρωίδων του προσθέτοντας κάποιο βάθος στο πόνημα. Κορυφαίο κεφάλαιο του έργου «Ο πιάνος, ο πιάνος» που αποθεώνει το δέος των χωρικών μπροστά στα άγνωστο και πρωτοφανές πιάνο. Η σκηνή της έλευσης του πιάνου πάνω στο κάρο με τιμές αρχηγού κράτους για να καταλήξει στο αρχοντικό της οικογένειας είναι επιεικώς συγκλονιστική.

Πιστεύω πως το έργο, που θα μπορούσε να αναδειχθεί σε μια ιστορία με βαθύτερες διαστάσεις, φρενάρει σε μια επιδερμική εναλλαγή σκηνών που δεν καταλήγουν στην πολυπόθητη ανατροπή, αυτήν που υπαγορεύει ο νόμος της κάθαρσης.

Ευχάριστο στην ανάγνωση και συνεπές ως προς το γλωσσικό και ιστορικό ιδίωμα της περιοχής και της εποχής είναι ένα συμπαθητικό βιβλίο.

Η τιμωρία του δημόσιου τομέα

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Στη δίνη του κυκλώνα έχει μπεί η τάξη των δημοσίων υπαλλήλων εν Ελλάδι μετά τα γεγονότα της αποκάλυψης του μεγάλου δημοσιονομικού ελλείμματος στη χώρα μας για το οποίο καλούμαστε να πληρώσουμε αλλά ταυτόχρονα και να τιμωρηθούμε. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι η τάξη που απο το υστέρημά της οφείλει να πληρώσει για όσα λάθη και παραλείψεις έχουν διαπράξει επι σειρά ετών ή μάλλον δεκαετιών οι κυβερνήσεις της Ελλάδας.

Σίγουρα έχει κατασπαταληθεί αλόγιστα το δημόσιο χρήμα επι δεκαετίες τώρα. Απο την κρατική τηλεόραση με τις φανφάρες της Γιουροβίζιον, τις εκπομπές με τα πολλά χρυσοπληρωμένα πρόσωπα μέχρι τα πολυτελή ταξίδια των πολιτικών δι ασήμαντον αφορμήν στις ξένες χώρες (20 μέλη της Βουλής βρέθηκαν πέρισι στη Νέα Υόρκη για την παρέλαση και διακοπές με δαπάνες του Ελληνικού Κοινοβουλίου) και άλλες σπατάλες ών ουκ εστι αριθμός, η χώρα κυβερνήθηκε χωρίς καμία συναίσθηση ότι ανήκε στην ευρωζώνη που έχει τους δικούς της νόμους αλλά και σε μια παγκόσμια αγορά η οποία δεν συγχωρεί ανόητα παιχνίδια.

Ετσι, η ελληνική κυβέρνηση, που δυστυχώς δεν έχει δείξει έργο σε κανένα τομέα μέχρι σήμερα κατά τους τέσσερις μήνες στην εξουσία, αποφάσισε να ρίξει τη δαμόκλεια σπάθη της περισυλλογής των φόρων στις πλάτες των δημόσιων υπαλλήλων, αφού είναι η μοναδική τάξη απο την οποία μπορεί να εισπράξει χειροπιαστά ευρώ.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι θα είναι οι τιμωρημένοι της καταχρεωμένης Ελλάδας, καθότι είναι η εύκολη λεία. Ηδη είναι απο χρόνια οι «δακτυλοδεικτούμενοι», οι «τεμπέληδες», οι «αραχτοί», οι «λίγοι» μιας κοινωνίας η οποία τους λοιδωρεί και τους ζηλεύει για τη θέση τους προσπαθώντας ταυτόχρονα να προωθήσει τα παιδιά της σ΄αυτό το χώρο.

Θα πρέπει να πώ ότι καμία ελληνική κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν έχει αποδεχτεί το γεγονός ότι ο δημόσιος τομέας είναι ένας απο τους μεγαλύτερους χώρους στους οποίους απασχολείται το ελληνικό εργατικό δυναμικό και τούτο γιατί η χώρα ζεί απο τον τουρισμό και τη ναυτιλία, ενώ ο βιομηχανικός τομέας (πλήν του αγροτικού) βρίσκεται σε διαρκή συρρίκνωση.

Αντί, λοιπόν, κάποια απο τις κυβερνήσεις της Ελλάδας να εγκύψει στο θέμα του δημοσιοϋπαλληλικού τομέα, να αποδεχτεί το γεγονός ότι το ¼ των Ελλήνων απασχολούνται σ αυτόν και να αναβαθμίσει το έργο τους ασκώντας ποιοτικό έλεγχο στις προσφερόμενες υπηρεσίες, όλοι οι πολιτικοί αναθεματίζουν το δυσκίνητο δημοσιοϋπαλληλικό σώμα αποδίδοντας τις προσλήψεις στις προηγούμενες κυβερνήσεις και ούτω καθεξής. Ετσι συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος.

Ωστόσο, οι δημόσιοι υπάλληλοι της Ελλάδας αμείβονται με τους χαμηλότερους μισθούς απ΄όλη την υπόλοιπη Ευρώπη και ο δημόσιος τομέας χρησιμεύει ως απορροφητικός για την απασχόληση εργατικού δυναμικού κατεβάζοντας τα ποσοστά της ανεργίας.

Αν έτσι τον έβλεπαν οι κυβερνήσεις , αν αξιοποιούσαν τους πολυάριθμους δημοσίους υπαλλήλους, τους οποίους έτσι κι αλλοιώς πληρώνουν , ίσως οι υπηρεσίες της χωρας να ανέβαιναν σε ένα ανεκτό επίπεδο. Αντ΄αυτού, ο δημόσιος τομέας είναι ανεξέλεγκτος , οι υπάλληλοι υποσαπασχολούνται, χάνουν το ενδιαφέρον για τη δουλειά τους και συνεχίζεται το γαϊτανάκι της κακής λειτουργίας και διαχείρισης του κράτους.

Τώρα οι δημόσιοι υπάλληλοι κυρίως καλούνται να κατεβάσουν το δημοσιονομικό έλλειμμα και βέβαια θα γίνουν θύματα αυτής της οικονομικής τιμωρίας απο την Ευρώπη και τις χρηματαγορές του κόσμου.

Πάντως, η κυβέρνηση αντί να επιτεθεί ανηλεώς στις ασθενείς τάξεις των δημοσίων υπαλλήλων που είναι η εύκολη λεία, θα πρέπει να διορθώσει το σύστημα της φοροδιαφυγής, που οφείλεται εν πολλοίς στο σώμα ελέγχου εκ μέρους των εφοριακών οι οποίοι δυστυχώς και αποδεδειγμένα «τα παίρνουν» απο το μεγάλο κεφάλαιο για να κάνουν διευκολύνσεις.

Αυτή η κυβέρνηση, που έχει καλή και τίμια πρόθεση ας προσπαθήσει να εξυγειάνει το δημόσιο τομέα, επανεφευρίσκοντας το σύστημα ελέγχου της αξιότητας των δημοσίων υπαλλήλων και τιμωρώντας τη λαμογιά και την κλοπή υποδειγματικά επιτέλους. Ολοι οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ γνωρίζουν α δρώμενα πίσω απ΄τις κουρτίνες!!!

Για την Αγάπη μου τόσα και τόσα!

Η Κατερίνα πήγε την Τζαννή μου στα χιόνια του Πηλίου

Ηθελα να πώ ότι αυτή η μπλογκογειτονιά με έχει γεμίσει τόσες χαρές απο τόσους μακρινούς και κοντινούς φίλους.

Η αγάπη αυτή των φίλων μου γεμίζει τις μέρες και τιχ νύχτες μου, καθώς είναι άδολη, απρόσμενη, μοναδική. Για το βιβλίο μου γράφουν οι φίλοι και οι φίλες με μια ματιά άκρως πρωτότυπη καθώς δεν ΄γράφουν απο καρδιάς χωρίς να επηρεάζονται απο τις νόρμες και τους συσχετισμούς.

Σήμερα καταθέτω τις μπλογκοπαρουσιάσεις του βιβλίου μου σε διάφορες μορφές. Απο τα υπέροχα βιντεάκια της Κατερίνας μου μέχρι τα κείμενα της Εφης, του Δεποινάριου, της Μαίρης και πρόσφατα την καλλιτεχνική παρουσίαση αποσπάσματος απο την Μαρίνα μου, η μπλογκογειτονιά με έχει γεμίσει απίστευτες χαρές. Και προπάντων, μια αγαλλίαση ότι έχω ανθρώπους που με νοιάζονται, με σκέφτονται, ταυτίζονται μαζί μου και γίνονται συνοδοιπόροι σ΄αυτό το ανηφορικό μονοπάτι της συγγραφής.

Σας ευχαριστω όλες και όλους απο καρδιάς.

Για την Αγάπη των Άλλων", Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη

Της Εφης Πυλαρινού

Το βιβλίο γράφτηκε στη γειτονιά που ζούσα το πρώτο χειμώνα στο Μόντρεαλ. Η ιστορία βρήκε τον σπόρο της στην πόλη που έζησα πριν πληγωθεί από την 11 Σεπτεμβρίου. Τη Νίσυρο δεν την περπάτησα. Μα μα το Θεό, τον Στρατή τον συνάντησα, τον ξέρω και τον βλέπω παντού. Είναι όλα αυτά που περιμένει κάθε θηλυκό από το αρσενικό, και που δεν γίνεται να εκπληρωθούν. Ο Στρατής της Τζαννής είναι το αρσενικό αρχέτυπο της πατριατριαρχικής κοινωνίας που είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των συναισθηματικών και πνευματικών αναγκών κανενός θηλυκού; της γυναίκας του, της οικογένειας του. Και συνάμα, εμείς τα θηλυκά σαν ατελείωτα δημιουργικά πλάσματα, βρίσκουμε τρόπους να συμφιλιωθούμε με αυτή την πραγματικότητα. Βρίσκουμε τρόπους να γλύφουμε τις πληγές και στερημένες να στολιζόμαστε και να πλάθουμε οικογένειες.

Γράφοντας για ένα ήδη πολυσυζητημένο βιβλίο δεν είναι απλό. Τα κύρια στοιχεία του μυθιστορήματος, χαρακτήρες, χρονική και κοινωνική τοποθέτησή, έχουν ήδη καλυφθεί και συζητηθεί.

H έμπειρη συγγραφέας παρότι δημοσιογράφος, έχει βαθιά κατανοήσει ότι η αλήθεια είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τα γεγονότα. Οι αναγνώστες φυσικά θέλουν να ανακαλύψουν την αλήθεια στα: γιατί, πως οδηγήθηκε, για ποιο λόγο, τι έφταιξε, πως το άντεξε κτλ.

Στη ζωή δεν έχει τόσο σημασία το τι συμβαίνει αλλά το πως το διαχειριζόμαστε, και σε αυτό ακριβώς μιλάει η συγγραφέας που χρησιμοποιεί άριστα “συναισθηματικά αγκίστρια” και μας “αρπάζει” και μας κρατάει παρακαλοθούντας τα βιώματα των χαρακτήρων της.

Η ανάλυση του έργου από τεχνική άποψη, πλοκή, υποπλοκές, το λεγόμενο στο κινηματογράφο “inciting incident”, δηλαδή το καταλυτικό επεισόδιο, η κρίση που επακολουθεί, ο ρυθμός που εναλλάσσονται οι σκηνές; θα αποκάλυπτε ένα έργο έτοιμο να ειπωθεί κινηματογραφικά και χωρίς λόγια.

Κλείνω λέγοντας ότι διαβάζοντας το μυθιστόρημα της Ιουστίνης, δεν μπορώ παρά να προσμένω τις καλοκαιρινές γυναικείες συζητήσεις στην Ελλαδα για το “τι θα έκανες εσύ αν ήσουν η Τζαννή και η Μαργαρίτα? Γιατί ο Στρατής δεν εμφανίστηκε ποτέ?”

Κάθε άνθρωπος κάνει αυτό που θεωρεί “σωστό” αλλά μοιραία από την δική του την οπτική γωνία και κοσμοθεωρία.

Εφη Πυλαρινού
Καθηγήτρια Οικονομίας McGill, Συγγραφέας

http://efipyl.blogspot.com/




Και μια βόλτα στη θάλασσα της Μαγνησίας απο την Κατερίνα

Αγάπη απο το Δεσποινάριον

Σημερα θελω να αλλαξω θεμα. Η κατασταση εδω εχει ως εξης: Ολημερις φτυαριζουμε, τη νυχτα ριχνει χιονι. Και δεν το κρυβω οτι με εχει κουρασει πολυ. Φοβαμαι οτι οσο ασχολουμαι μαζι του τοσο θα με καταδυναστευει. Ξεφευγω λοιπον για λιγο για να μιλησω για την αγαπη των μπλογκοφιλων.

Συγκεκριμενα για την αγαπη δυο κυριὠν. Η μια ειναι η σχολιαστρια με το ονομα Μαρθα που γραφει απο το βορεινο Σικαγο. Η αλλη ειναι η γνωστη μας και αγαπημενη Καναδεζα του ακομα πιο βορεινου Μοντρεαλ. Η πρωτη με σκεφτηκε οταν ηταν σε διακοπες στην Θεσσαλονικη. Μπηκε σε ενα βιβλιοπωλειο και αγορασε το βιβλιο που εγραψε η δευτερη και που δεσποζε σε ολες τις προθηκες,

” Για την αγαπη των αλλων”

Επιστρεφοντας στην Αμερικη η Μαρθα μου ταχυδρομησε το βιβλιο. Αρχισα να το διαβαζω πριν δυο εβδομαδες, κλεφτα τα Σαββατοκυριακα. Το Σαββατοκυριακο ομως της μεγαλης χιονοθυελλας, εκει διπλα στο τζακι, ολοκληρωσα την αναγνωση του.

Δεν μπορουσα ποτε να φανταστω ποση δουλεια εκανε η Καναδεζα φιλη μου περσυ οταν ειχε παει και ειχε καθησει με τις εβδομαδες στη Ροδο. Εγω νομιζα οτι εκανε μπανακια και βιζιτες σε φιλους. Εκεινη ομως μελετουσε κι εγραφε. Μια Επτανησια στα Δωδεκανησα. Μελετησε την ιστορια, τα ηθη, τα εθιμα, και εγραψε την ιστορια της Τζαννης απο την Νισυρο. Εγραψε την ιστορια της Μαργαριτας που προδοθηκε απο μια αγαπη, και ομως συνεχισε να ζει γιατι οπως ειπε: Η ζωη ειναι μεγαλυτερη απο την αγαπη. Δεν ξερω αν αυτη η εκφραση ειναι της συγγραφεως, η αν ανηκει στην ηρωϊδα της. Και φανταζομαι εξαρταται απο την δυναμη και τον εσωτερικο κοσμο της καθε Μαργαριτας να πει αν η αγαπη ειναι μεγαλυτερη απο την ζωη η η ζωη μεγαλυτερη απο την αγαπη.

Εζησα λοιπον νοερα για λιγο στα Δωδεκανησα των Ιταλων δικτατορων προπολεμικα και μεταπολεμικα. Εζησα για λιγο στην Αθηνα της κατοχης μεσα απο τις περιπετειες των δυο παιδιων απο τη Νισυρο. Κι εμαθα αρκετες πολιτιστικες και πολιτισμικες λεπτομερειες που δεν τις ηξερα.

Σκεφτομαι οτι οταν κατι γινεται στον κοσμο δεκα η εικοσι χρονια πριν ερθουμε εμεις στον κοσμο, φαινεται τοσο μακρυνο και αγνωστο μονο και μονο γιατι δεν το εχουμε ζησει. Τα ηθη και τα εθιμα, οι σκεψεις και οι πραξεις των ανθρωπων που εζησαν πριν απο μας φανταζουν σαν να υπηρξαν στατικα καπου στο παρελθον. Οι διηγησεις των συγγραφεων οπως εδω της Ιουστινης, μας βοηθανε να τις δουμε νοερα σε εξελιξη. Να αντιπαραβαλλουμε πολιτισμους και να συγκρινουμε ιστοριες. Να απορησουμε με την εξελιξη και να αναλογιστουμε μια ζωη στο παρελθον και σε αλλες κοινωνιες.

Η σημερινη γραφη δεν αποτελει κριτικη. Αυτα τα αφηνω για τους ειδικους. Στην φιλη μου την Ιουστινη που γνωρισα τον Δεκεμβρη, θελω να ευχηθω να μας χαριζει παντα ωραιες στιγμες με τα βιβλια της. Και καθε καινουργιο βιβλιο να ειναι καλυτερο απο τα προηγουμενα, οπως τουτο δω. Και την ευχαριστω για οσα εμαθα.

Και ενα μεγαλο ευχαριστω στην Μαρθα που εστω κι αν δεν εχει μπλογκ, ειναι ενα μεγαλο κομματι της μπλογκογειτονιας. Και μια απιστευτα γενναιοδωρη γυναικα.
Τις δυο αγαπημενες μου φιλες, τις φιλω γλυκα.

Δεσποινάριον
http://despinarion.wordpress.com/




Η όμορφη φωτογραφική προσαρμογή του αποσπάσματος ανήκει στη Μαρίνα Καβαλιεράκη


Αγάπη απ΄τη Λευκάδα της Μαίρης Καλυβιώτου

Το Τζαννή το ήξερα γι ανδρικό όνομα. Στα Δωδεκάνησα είναι και γυναικείο. Για την αγάπη των άλλων. Από τη Νίσυρο στη Ρόδο και μετά στην Αθήνα. Πιο πριν και σε όλο το βιβλίο παρούσα η Αμερική. Η Νέα Υόρκη. Και στο βάθος η Πόλη. Η θάλασσα ανάμεσα τους.Δυο κοπέλες, η Μαργαρίτα και η Ματούλα δένονται από μικρές με μια μοναδική φιλία, φιλία χωρίς διακυμάνσεις, χωρίς προδοσίες. Τα χρόνια της ιταλοκρατούμενης Δωδεκανήσου.

Το βιβλίο, αν και δωρικό, όπως γράφτηκε, έχει μια πολυπλοκότητα και είναι πολυεπίπεδο. Αγγίζει και αναλύει σχέσεις των ζευγαριών που η ανάγκη ή ο έρωτας τα έσμιξε αταίριαστα.

Αναλύει τα αυστηρά ήθη της μητριαρχικής κοινωνίας των Δωδεκανήσων, την προσήλωση στο καθήκον, στην οικογένεια, στην αγάπη.Φόντο η θάλασσα, ο μισοχαμένος πατέρας, η μικρή κοινωνία, το ηφαίστειο που στον κρατήρα του η Τζαννή, ως νέα Πυθία, ανασαίνοντας τις αναθυμιάσεις, ψάχνει να μαντέψει το καλύτερο για την οικογένεια της.Ο Αθανάσης με την προσήλωση του στην οικογένεια, η Ματούλα που ακολουθεί τον έρωτα άδολα και αυθόρμητα κι εκείνος της χαρίζεται.

Το βιβλίο της Ιουστίνης Φραγκούλη μιλάει για την αγάπη. Για τα διλήμματα της. Για τον ξενιτεμό, για την αυτοθυσία.Είναι η ζωή μεγαλύτερη από την αγάπη? Αυτό είναι το ερώτημα που θέτει το βιβλίο.Για τον Αθανάση που αρνείται να αρραβωνιαστεί επίσημα επειδή είναι πιστός στα πατροπαράδοτα ήθη, τελικά επιστρέφει στην αγάπη του στην οποία έμεινε πιστός.

Ο Γεράσιμος διαλέγει τη ζωή μακριά από το πατρογονικό νησί , ψάχνει να βρει την αγάπη αλλά στο τέλος παραδίνεται στη ζωή και ακολουθεί την τύχη του, προδίδοντας την αγάπη του για χάρη της αναρρίχησης.Για την Πατρικία που η ζωή τη λύτρωσε από το άγχος της αριστοκρατίας, για το Στρατή που αψήφησε οικογένεια κι αγάπη για να φύγει μακριά, όπως ο Σταύρος στο "Αμέρικα, Αμέρικα", , για την Μαργαρίτα που αποζητά την αρμονία και την αξιοπρέπεια μέσα από τη θυσία της. Διότι ξέρει με τη σοφία της πως η ζωή είναι μεγαλύτερη από την αγάπη και σε παρασύρει στο πέρασμα της με την ορμή της.

Η Αμερική είναι ο τελικός προορισμός, η λύτρωση την οποία η οικογένεια περίμενε τόσα χρόνια με τη μορφή του πατέρα.Το βιβλίο της Ιουστίνης Φραγκούλη μιλάει για μια αληθινή ιστορία που τη γέννησε η Νίσυρος, μεγάλωσε στη Ρόδο, ενηλικιώθηκε στην Αθήνα και έβλεπε στα όνειρα της την Αμερική.

Μαίρη Καλυβιώτου

http://merologies.blogspot.com/

Chère Monica, Αγαπητή Μονικά,

Καλή σας Μέρα,

Εύχομαι η Γιορτή της Αγάπης να ξυπνήσει μέσα στα σπλάγχνα σας χαλασμό!

Σήμερα αποφάσισα να ανατρέξω στους παιδικούς έρωτες του Αλεξανδρίνου, ο οποίος κάθε χρόνο έπεφτε τάβλα για ένα κοριτσάκι της τάξης του.

Ο έρωτας για τη Μονικά, κράτησε πολλές τάξεις. Κι ο Αλεξανδρίνος της έγραφε πονήματα αγάπης κάθε χρόνο. Διάλεξα εκείνο των 8 του χρόνων γιατί το βρήκα ιδιοφυές στη σύλληψή του. Της λέει πως σκέφτεται το χαμόγελό της μέσα στο πιάτο με τα μπιζέλια! Εκληκτικό, αθώο κι αληθινό!

Η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου αποτελεί αφορμή για ν' αναλογισθούμε πόσο ενστικτώδης, ορμητικός και διαχρονικός είναι ο ΕΡΩΤΑΣ!

Χρόνια πολλά στον Αλεξανδρίνο και σε όλους!



Chère Monica,

Je m’ apelle Alexandre. Je sais qu tu ne m’ aimes pas, mais mois j’ éprouvre des sentiments pour toi. Mais toi je pense que non, qu tu n’ èprouves pas de sentiments, je t’ aime a la folie sûrement. Tu connais le proverbe "Les roges sont rouges, les violettes sont blues au guenon proquois es tu gumens"

Monica, je pleure a chaque nuit, je rêve tois en classe et plus encore dans mon assiette de manger je vois ton sourire sur mes petits poids du midi.

Alexandre Argyris 1998

Αγαπητή Μονικά,

Ονομάζομαι Αλέξανδρος. Ξέρω πως δεν μ΄αγαπάς αλλά εγώ απολαμβάνω τα αισθήματά μου για σένα, αλλά νομίζω πως εσύ όχι, δεν έχεις αισθήματα. Σ΄αγαπώ τρελλά σίγουρα. Γνωρίζεις την παροιμία « Τα ρόδα είναι κόκκινα, οι βιολέττες είναι μόβ , είσαι μαϊμουδίτσα γιατί είσαι μαϊμουδίτσα»

Μόνικα κλαίω κάθε βράδυ, σε ονειρεύομαι στην τάξη και προπάντων στο πιάτο μου βλέπω το χαμόγελό σου μέσα στα μπιζέλια του μεσημεριού.

Αλέξανδρος Αργύρης 1998