ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Thursday, June 7, 2007

Κάτοικος Μπλογκόσφαιρας-Μέρος I

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Η διεύθυνσή μου άλλαξε εδώ και μερικούς μήνες. Τώρα μπορείτε να με βρείτε στην οδό Brittany του Μόντρεαλ, αλλά ως χώρα διαμονής δηλώνω τη Μπλογκόσφαιρα. Σωστά διαβάζετε, εγώ που διερρήγνυα τα ιμάτιά μου ότι δεν θα παρασυρόμουν ποτέ απο τη διαδικτυακή επικοινωνία (πλήν της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας-αυστηρά και μόνο), τελικά έγινα κάτοικος μιας νέας πνευματικής σφαίρας που μου προσφέρει καθημερινά ένα ήρεμο ελλιμενισμό στα ιστολόγια μακρινών ανθρώπων , που ξαφνικά έγιναν γείτονές μου. Γι αυτούς τους γείτονες θέλω να σάς μιλήσω σήμερα, να μοιραστώ μαζί σας τις καθημερινές χαρές της διάδρασής μας.

«Το Αλεφ της Τελειότητας» συγκατοικεί με το Μόχα στην οδό http://alefmoha.blogspot.com/. Η Αλεφ είναι γυναίκα (δημοσιογράφος) και αφήνει τα υπέροχα γραφόμενα για τη λογοτεχνία στις τρυφερές και απροπό επιλογές ενός ρομαντικού μουσικού παραγωγού, του Μόχα. Η Αλεφ σχεδόν καθημερινά ποστάρει κείμενα για τη λογοτεχνία, κείμενα χαμένα απο καιρό στη λήθη αλλά και νέες προτάσεις για βιβλία που μόλις έχουν εκδοθεί. Η Αλεφ με οδηγεί στην παγκόσμια σύγχρονη λογοτεχνία (αυτήν που δε βρίσκω καιρό να διαβάσω καθώς τρυβάζω περι τις συγγραφικές αναγνωστικές μου εμμονές!) και κάθε τόσο με ποτίζει με Μαγιακόφσκι και Πλάθ για να κόψω τις φλέβες μου οριζοντίως και καθέτως.

Η Αλεφ διακατέχεται απο ένα ανομολόγητο ερωτισμό (το ήξερα αυτό απο την ποίηση και τη μυθοπλασία της!) αλλά στο ιστολόγιο καταθέτει μια γνήσια αγάπη για τη λογοτεχνία, μια διεισδυτική ματιά στα άγνωστα κείμενα των άλλων. Υστερα, είναι μια ζεστή οικοδέσποινα, πάντα με την καλή της πρόθεση να με τραταίρνει λόγια γλυκά και παρηγορηματικά γιατί εγώ βρίσκομαι τόσες χιλιάδες μίλια μακριά.

Την επισκέπτομαι αυθορμήτως στο λογοτεχνικό σαλόνι της καθημερινά (μένει ακριβώς απέναντί μου-τη βλέπω και με βλέπει!) και συμμετέχω με την ταπεινή μου κρίση, έτσι για να εισπράξω τον αισιόδοξο λόγο της κι ένα χορταστικό φιλί πού και πού. Την προσφωνώ «Μικρή Μάγισσα της Μπλογκόσφαιρας» κι εκείνη σεμνύεται και δεν απαντά, τη φαντάζομαι να σκύβει το κεφάλι γιατί ντρέπεται. Οχι Αλεφ, είσαι η γειτόνισσά μου η Μάγισσα, αυτή με το μαγικό ραβδί που κάνει ξαφνικά όλες τις έγνοιες μου να χάνονται στους στίχους του καταραμένου Χιούζ:

«Σηκώνω το κεφάλι μου-
μήπως και συναντήσω τη φωνή σου.
μ’ όλο το πιεστικό της μέλλον
που ξέσπασε πάνω μου.
Ύστερα κοιτάζω πίσω
στο βιβλίο με τις τυπωμένες λέξεις.
Είσαι δέκα χρόνια νεκρή.
Μια ιστορία είναι μόνο.
Η ιστορία σου. Η ιστορία μου».

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ» του Τεντ Χιουζ, Μετάφραση/ Εισαγωγή/ Σημειώσεις: Γιάννης Αντιόχου, Εκδ. «Μελάνι

Στην απέναντι πολυκατοικία της μπλογκόσφαιρας μένει ο Αρης Δαβαράκης. Τον βλέπω καθημερινά αλλά δεν με βλέπει. Τον παρακολουθώ να μπαινοβγαίνει, να αγωνιά, να υποφέρει, να συνέρχεται, να λείπει σε μακρινά ταξίδια, να ταράζεται διαρκώς απο την υπαρξιακή κρίση. Τον κατασκοπεύω απο την κλειδαρότρυπα κι εκείνος δεν το ξέρει, γιατί δεν του έχω γράψει ούτε μια γραμμή.

Ο Αρης Δαβαράκης μεγάλωσε πριν απο μένα δημοσιογραφικά και λογοτεχνικά. Εκείνος έγραφε στίχους για τον Μάνο Χατζιδάκι όταν εγώ πήδαγα μέχρι τον ουρανό που είχα κατορθώσει να πάρω συνέντευξη του συνθέτη για την Πρώτη( η αδελφή μου διαφύλαξε εκείνη την πολύτιμη κασέτα) . Εκείνος εξέδιδε το περιοδικό Πρόσωπα, όταν εγώ ένιωθα απόλυτα ικανοποιημένη που τα κομμάτια μου δημοσιεύονταν στο δημοφιλές περιοδικό Ενα. Εκείνος δεν μίλαγε για το Θεό, όταν εγώ πήγαινα τις Κυριακές στην εκκλησία του πατέρα μου στη Λευκάδα.

Τώρα εκείνος γράφει ακατάπαυστα, χαλαρά, πρόθυμα με την ορμή της αιώνιας νιότης. Τώρα εκείνος είναι φανατικός Χριστιανός «ορθοτομώντας τον λόγον της Αληθείας». Τώρα ακολουθεί πιστά τους Ορθόδοξους Εορτασμούς προβάλλοντας και διακηρύσσοντας ευθαρσώς το θρησκευτικό πολιτισμό του.

Τώρα εγώ γράφω στρατευμένα στη λογοτεχνική αναζήτηση. Τώρα εγώ διαβάζω πάλι Δαβαράκη. Τώρα εγώ έχω ανοίξει άλλα μεγάλα , βασανιστικά ερωτήματα για το υπαρξιακό. Και συνεχίζω να πηγαίνω στην εκκλησιά του πατέρα μου στη Λευκάδα.

Τον παρακολουθώ το Φτασμένο Δαβαράκη στην αντικρινή πολυκατοικία (http://www.prosopa.com/) κι ας μην του γράφω. Με πνίγει το δίκιο της ανθρώπινης απώλειας όπως κι εκείνον άλλωστε : «Οταν έχεις χάσει πολλούς ανθρώπους όπως εγώ, όλη σου σχεδόν την οικογένεια και σε ηλικίες που δεν πεθαίνουνε κανονικά οι άνθρωποι, αντίθετα ανθίζουν και καρποφορούν, αναπτύσσεις θέλοντας και μη μια θεωρία περι θανάτου και έτσι πορεύεσαι. Η δική μου είναι απλή : Γεννιόμαστε, άρα το μόνο βέβαιο είναι πως θα πεθάνουμε. Ο δικός μας θάνατος είναι το λιγότερο όμως. Αυτό που δεν χωνεύεται και μάς παραλύει, είναι ο θάνατος τών άλλων, τών ανθρώπων μας, των αγαπημένων που δίπλα τους έχουμε χτίσει την καθημερινότητά μας και ακουμπάμε πάνω τους, εκείνων που φεύγοντας αφήνουνε αυτό το κενό που δεν αναπληρώνεται και χάσκει μια ζωή σαν μαύρη τρύπα μέσα μας.»

ΥΓ. Θα σας διηγηθώ και για τους άλλους γείτονές μου στη Μπλογκόσφαιρα. Θα σάς μιλήσω για τη μονοκατοικία του Κυκλάμινου και για άλλες διαδραστικές γειτνιάσεις στο εγγύς και αβέβαιο μέλλον!

19 comments:

Justine's Blog said...

Ερχομαι ασθμαίνουσα απο την πόλη μου, που βρίσκεται σε κανονική γιορτή. 42 Φεράρι (κόκκινες και κίτρινες) περιδιαβαίνουν το κέντρο με ημίθεες να χορεύουν ημίγυμνες στους δρόμους. Ενα ατάλειωτο πάρτυ κι αυτό το καλοκαίρι! Αρχίζει απο τούτο το >Σαββατοκύριακο του Γκράν Πρί. FOR MEN ONLY!

Ελπίδα said...

Κάτοικος στην καρδιά μας έγινες Ιουστίνη μου κι όχι μόνο της μπλογκόσφαιρας!
Είσαι μοναδική! Σ΄ευχαριστώ! Μήπως θες να πεις πολυκατοικία; (Επειδή έχτισα αυθαίρετα πολλά μπλογκ;)
Έχω αγωνία να δω τι θα γράψεις για μένα!Κοίτα μην ξεχάσεις να γράψεις ότι "κλέβω" απ' τον ύπνο γι' αυτόν τον κάλο!
Λες και για φεράρι στο σχόλιο, φαντάζομαι! Το πάρτυ ζηλεύω, όχι τις φεράρι!
Χαίρομαι που περνάς όμορφα!
Τα φιλιά μου!

Ελπίδα said...

Ιουστίνη μου, έχω παραισθήσεις απ' την κούραση; Που πήγε εκείνο το πολύ ωραίο γράμμα της φίλης σου;
Μέχρι να μπω με τους κωδικούς μου, εξαφανίστηκε!
Πολύ με συγκίνησε η κριτική της! Πολύ δυνατή! Στην δεύτερη έκδοση του βιβλίου σου να την βάλλεις μέσα. Όκευ;
Να της πεις τα συγχαρητήριά μου και να είναι γερή να θυμάται τον άνθρωπο που κι εκείνη έχασε.
Φιλιά και πάλι!

Justine's Blog said...

Γλυκό κυκλαμινάκι,
Εγώ μια μονοκατοικία βλέπω δίπλα μου, με κήπους γεμάτους λουλούδια. Εχει πολλά δωμάτια, αλλά θα σου γράψω τα καθέκαστα στο επόμενο μέρος της σειράς: Κατοικος Μπλογκόσφαιρας. Εννοείς το εκπληκτικό κείμενο της Ιωάννας Κολοβού; Εδώ βρίσκεται ακόμη κάτω απο το πόστ "Για Θεσσαλονίκη-Αθήνα".
Φιλιά γιορτινά, καλοκαιρινά απο το Μόντρεαλ της χαράς και του χορού!

Justine's Blog said...

Κυκλαμινάκι μου συγγνώμη,
Το κείμενο της Ιωάννας Κολοβού είναι κάτω απο το πόστ "Η Ανοιξη Που Βρήκα". Οσο για τα "Ψηλά Τακούνια", βρίσκονται στην τέταρτη ανατύπωσή τους, αλλά ούτε οι βασικές διορθώσεις δεν έχουν γίνει! Ετσι είναι η βιασύνη των εκδοτών να πουλήσουν! Πάντως, ίσως στην αγγλική έκδοση να βάλω ένα απόσπασμα απο το υπέροχο κείμενο της Ιωάννας Κολοβού, που τη συναντάς ως εκπληκτική δημοσιογράφο στην Πολιτιστική Βραδυνή ή τη Φιλολογική Βραδυνή, καθημερινά ή και Σάββατο ακόμη!

alef said...

Ιουστίνη μου, πρώτη φορά είμαι τόσο αμήχανη και τόσο συγκινημένη. Κι εσύ αφάνταστα γενναιόδωρη και καλή όπως πάντα. Σπάνια γενναιόδωρη, σχεδόν θεική! Να είσαι πάντα καλά και να γράφεις έτσι σπουδαία κι αφού δεν γίνεται να συναντιόμαστε διαφορετικά, ας βρισκόμαστε έτσι από τα μοναχικά σαλονάκια μας και να κάνουμε τόσο υπερβατικά παρέα. Να είσαι καλά, Φιλί καλό Σαββατιάτικο, αχ νάξερες πόσο υπέροχα καλοκαιρινό βράδυ είναι εδώ και πώς μυρίζουν τα σπαρτά στη νυχτερινή βόλτα

Justine's Blog said...

Αλεφ μου γλυκειά,
Είναι λίγα αυτά που έγραψα για σένα μπροστά στα όσα γράφεις εσύ για όλους εμάς αγαπητικά και μη ανταποδοτικά.
Το λογοτεχνικό σαλόνι σου διαφέρει απο όλα τ'άλλα κατα το ότι είσαι μια οικοδέσποινα που δε στέκεται κριτικά απέναντι στους επισκέπτες, αλλά τους αγκαλιάζει κάνοντάς τους κοινωνούς μιας πλατειάς λογοτεχνικής πραγματικότητας. Αυτό σε ξεχωρίζει και χαίρομαι που είσαι στο διπλανό διαμέρισμα (όχι της μοναξιάς) αλλά της παρέας.
Α! δεν σε ζηλεύω απόψε με τα σπαρτά στον τόπο σου να μοσχοβολούν. Αυτό το Σαββατκυριακο μέθυσα απο πόλη που χορεύει, που γκαζώνει, που τρελλαίνεται στους ρυθμούς του γκράν-πρι. Και τώρα μόλις γύρισα απο τη βόλτα στη λίμνη της ησυχίας. Ο ήλιος λένε πως θα λάμψει όλη την εβδομάδα κι έτσι θα χαρώ τους περιπάτους στην ακρολιμνιά! Σε καλώ στην εξοχή μου. Καλή επιτυχία στην παρουσίαση του Μόστρα και θα σας σκέφτομαι κάθε λεπτό.
Φιλιά

Justine's Blog said...

Ακούγοντας Μόχα στον Μελωδία αυτή την ώρα ποστάρω τη συνταγή που μου αφιέρωσε η Cook The Book, θεά της Μαγειρικής.

Καλώ τον ποιητή και όλους τους μπλόγκερς για γαλλικό καφέ με άρωμα τριαντάφυλλο και τραταίρνω τα αμαρτωλά γλυκά συνοδευτικά:

Είναι το Σαββατιάτικο πρωινό σνακ μας...εξ'ου και η...χαρά
Ταιριάζει θαύμα με τον καφέ και είναι ιδιαίτερα αγαπητά σε παιδικούς ουρανίσκους :)


Αφιερώνεται εξαιρετικά στην αγαπητή φίλη Ιουστίνη,εκεί στο μακρινό Μόντρεαλ,που σερβίρει στο σπίτι της εξαιρετικό γαλλικό καφεδάκι :))

θα χρειαστήτε:

20 στρογγυλά σφολιατίνια

και για τη γέμιση:

γεμισηΑ: από 1/2 κ.γλυκού μαρμελάδα κεράσι ή φράουλα ή μήλο
γεμιση Β: από 1/2 κ.γλυκού μερέντα ή τριμμένη κουβερτούρα με ένα κομματακι γλυκό πορτοκάλι
γεμιση Γ: λίγη μαυρη ζάχαρη και λίγη κανέλα σε σκόνη

για το πασπάλισμα:

ζάχαρη άχνη


Στρώνουμε ένα μεγάλο ταψί με αντικολλητικό χαρτι και προθερμαίνουμε τον αερόθερμο φούρνο στους 180 βαθμούς.
Διαλέγουμε όποια από τα 3 είδη γέμισης προτιμάμε(εγώ τα χωριζω και βαζω και από τα 3).Προσέχουμε να μη βάλουμε πολύ γιατί θα βγει στο ψήσιμο.
Αφου τα γεμίσουμε βρέχουμε γύρω γύρω τις ακρες με λίγο νερό διπλώνουμε στη μέση και πατάμε μ'ένα πηρούνι στην άκρη να κλείσουν καλά.
Ψήνουμε ώσπου να ροδίσουν και να φουσκώσουν.
Όταν είναι έτοιμα,όπως είνα ζεστά μεταφέρουμε σε πιατέλα και πασπαλίζουμε με άφθονη άχνη και κατά περιπτώσεις με λίγη κανέλα.

Μηθυμναίος said...

Χαίρομαι καλή μου Ιουστίνη που οι φίλοι σου σε λατρεύουν. Το νιώθεις διαβάζοντας τα σχόλιά τους. Το αξίζεις άλλωστε, αναμφίβολα!!!

ioeu said...

αυτά με τη μαύρη ζάχαρη και την κανέλα...βάλτε τα στην άκρη (μη μου τα φάνε!)

(το κονσέρτο καλό?)

Justine's Blog said...

Λοιπόν,λοιπόν, Στράτο Μηθυμναίε,
Εσύ αξίζεις την αγάπη μας και τα συγχαρητήρια. Που μίσεψες στην ξενητειά και γύρισες πιό ενάρετος πατριώτης απο μάς. Που εξελίσσεσαι διαρκώς σε όλα τα μήκη και πλάτη της τέχνης. Περηφανεύομαι να είμαι φίλη σου.Θα μιλήσω για το υπερπολυτελές διαμέρισμά σου στη Μπλογκόσφαιρα σε επόμενο τεύχος.

Ποιητή μου,
Εχω θεματάκια για σάς. Πρώτον, διάβασα την εμπεριστατωμένη σας εισήγηση για το βιβλίο του Λευκάδιου Μόστρα και σάς συγχαίρω. Εμαθα ότι κάνατε και animation οπότε σας διπλοσυγχαίρω.

Οσο για το κονσέρτο, που φοβόμου πως μπορεί και να ήταν αβάσταχτο, ήταν τελικά εκπληκτικό. Δύο δικοί μας τραγουδιστές, ο εκπληκτικός τενόρος Δημήτρης Ηλίας και η συγκλονιστική σοπράνο Μαρία Διαμαντή μας κατέπληξαν με τις ερμηνείες τους σε έργα Καλομοίρη, Σακελλαρίδη μέχρι Χατζίδάκι. Βραδυα ονείρου, ομολογώ.

Και βέβαια, πού να σάς περιγράψω το απόλυτο πάρτυ του γκράν πρι. Αυτό θα το ποστάρω για να το μοιραστούμε όλοι.

Καλοκαιρινές αγκαλιές απο το Μόντρεαλ του ήλιου

GeoKon said...
This comment has been removed by the author.
GeoKon said...

περιμένω με αγωνία το αρθρο για το γκραν πρι..Είναι κάτι που λείπει πολύ απτη χώρα μας..μακάρι κάποτε να γίνει κάτι και με αυτό...

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Λευκάδιε,
Θέλεις γκράν πρι στην Ελλάδα; Κοσμοπολιτιά με εκκωφαντικό θόρυβο και απίστευτη επίθεση ατμοσφαιρικής μόλυνσης; Εσύ που αντιστέκεσαι στις ανεμογεννήτριες;
Θα σου τα πώ όλα για το γκράν πρι εδώ, πιότερο για την ατμόσφαιρα της πόλης που τρελλάθηκε κανονικά επί τριήμερον αναδεικνύοντας το Νέο Αστέρι της Φόρμουλα!
Και πάντως, να πηγαίνεις στο Μονακό για γκράν-πρι, να πίνεις το καφεδάκι σου στο Κάφέ Ντε Παρί και να απολαμβάνεις το απόλυτο θέαμα!

Justine's Blog said...

Καλά τάγραψα στο μπλόγκ γι αυτόν τον Φτασμένο το Δαβαράκη. Λιώμα έγινα σήμερα με το γράμμα του στο Χατζιδάκι. Ηταν η πρώτη φορά που θα του άφηνα ένα σχόλιο, αλλά δεν θέλει σχόλια σήμερα. ΄Δηλαδή και τί να προσθέσουμε εμείς σ' αυτή τη σχέση που είναι ζωντανή 13 χρόνια μετά;
Εγώ με την άκρη του ματιού μου τον έβλεπα το Χατζιδάκι να γελά με τις παρέες του στο Μαγεμένο Αυλό κι ένιωθα σπουδαία! Κι αγόρασα σπίτι εκεί στη γειτονιά των Θεών για να τους οσφρίζομαι σαν βγαίνω στην Αθήνα!
Μέλωσα πάλι και δεν το θέλω, φτασμένε , αγαπημένε Δαβαράκη!

Justine's Blog said...

Σχόλιο αφιερωμένο εξαιρετικά στον Reader επειδή και το δικό του μπλόγκ δεν δέχεται πιά σχόλια)!
Η ώρα είναι 7μ.μ στο Μόντρεαλ και 2 π. στην Ελλάδα:


Γλυκούλη Ρίντερ μου:
Εγώ που άρχισα το μπλόγκινγκ απο παρεξήγηση μαζί σου θα μείνω μόνη να ποστάρω; Θέλεις να κλάψω πολύ τώρα στο μακρινό και μοναχικό Μόντρεαλ;
Ποιοί σε πείραξαν; ποιοί σε πίκραναν; Ποιοί σε πονούν;
Περιμένω να γνωριστούμε απο κοντά στην Αθήνα. Κι αν υπήρξα αυστηρή μαζί σου στην αρχή, πρέπει να σού πώ ότι απολάμβανα κάθε κείμενό σου (έστω κι αν διαφωνούσα κάποιες φορές με την επιλεκτική σου πολιτική). Αλλά έτσι είμαστε οι άνρθωποι, έχουμε και θα έχουμε τις προτιμήσεις μας ακόμη και στη λογοτεχνία.
Μου χρωστάς μια τέτ-α τετ συνάντηση και μια διαλογική συζήτηση για τα Ψηλά Τακούνια.
Φιλιά

Αρης Δαβαράκης said...

Τώρα το πήρα είδηση αυτό που έχετε γράψει, ένοιωσα πολύ παράξενα διαβάζοντάς το! Περνούν τα χρόνια σαν νεράκι που κυλάει στη θάλασσα, τίποτα όμως δεν πάει στον βρόντο και τίποτα δεν μένει και αναπάντητο! Δεν είμαι "φανατικός" στην πίστη μου πάντως. Δεν ταιριάζουν αυτές οι δύο λέξεις, δεν συμφωνείτε; Απλά όταν μιλάς και σου απαντάνε, όταν δεν προσεύχεσαι στον βρόντο, γίνεσαι ένα με την πίστη σου, σχεδόν ταυτίζεται με την ψυχή σου. Οχι όμως "φανατικά". Τον σιχαίνομαι τον φανατισμό και τον θρησκευτικό ακόμα περισσότερο. Είναι ο χειρότερος, ο πιό ικανός για τεράστια εγκλήματα. Ευχαριστώ και πάλι. Ελπίζω να τα πούμε εκτενέστερα!

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Αρη Δαβαράκη,
Σας ευχαριστώ που με επισκεφθήκατε στην αντικρινή πολυκατοικία, που επιτέλους με είδατε και σείς. Ημουν ευτυχής με το παιχνίδι της κλειδαρότρυπας, αλλά καλύτερα να τα λέμε κατα πρόσωπον.
Με το επίθετο φανατικός, δεν εννούσα το στείρο και επιθετικό φανατικό θρησκευτισμό. Εννοούσα αυτό που λέμε στα αγγλικά committed.Αυτό μού αρέσει πολύ σε σάς, γιατί εγώ ως παιδί ιερέως μεγάλωσα με μια απόλυτη φυσικότητα στο περιβάλλον του Χριστιανικού πολιτισμού (ό πατέρας μου δεν με φόρτωσε ποτέ με ηθικολογίες και ενοχικές καταστάσεις όπως ο Προτεσταντισμός κάνει!)
Πάντως, μου αρέσετε γιατί γράφετε αμοντάριστα όσα εκπηγάζουν απο το νού και την καρδιά σας. Σίγουρα κοινός παρονομαστής μας είναι η συναλλαγή με την καταραμένη άκαιρη απώλεια των αγαπημένων προσώπων (έχασα την αδελφή μου ετών 42 πριν απο τρία χρόνια). Σίγουρα κοινό αστέρι μας ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις. Να συνεχίσετε να γράφετε ό,τι σας κάνει κέφι, και ποιήματα και στίχους και ημερολόγια γιατί o λόγος τρέχει σαν γάργαρο νερό στις φλέβες σας.
Νάστε πάντοτε καλά.Κι όταν με το καλό έρθω στην Αθήνα αυτό το Σεπτέμβριο θα σας καλέσω για δείπνο στο σπίτι μου εκεί στη γειτονιά των Θεών.
Καλή σας μέρα , όμορφη, αγγελικά λουσμένη.

Anonymous said...

υπάρχει γαλλικός με άρωμα τριαντάφυλλο;;;;...απίστευτο...το φλυτζανάκι μου παρακαλώ!...
και χαίρομαι που σερβίρετε αγαπητή Ιουστίνη τα...αμαρτωλά γλυκάκια μου :))