ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Friday, June 15, 2007

Ο Αγγλος Οδηγός και ο Αγνωστος Αρκτόμυς

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Το υποσχέθηκα στο νεαρό αναγώστη μου (που λέει ότι είναι φοιτητής ετών 24 και φανατικός αναγώστης της στήλης) πως θα προσπαθήσω να μεταφέρω όλες τις γκαζιές του εκπληκτικού 39ου γκράν- πρί, που χάρισε εδώ στο Μόντρεαλ ένα τριήμερο έξαλλης γιορτής, απίστευτης ταχύτητας, συγκλονιστικής ταχυκαδρίας, αναδεικνύοντας τον Λιούς Χάμιλτον ως πρώτο αστέρι της φόρμουλα 1.

Ηταν αουτσάιντερ ο 22χρονος βρεταννός Λιούς Χάμιλτον αλλά κατόρθωσε τελικά να κατακτήσει το θέαμα, τις καρδιές των οπαδών της φόρμουλα και την πρώτη νίκη μελαμψού οδηγού στους αγώνες των μεγάλων δολαρίων. Το πρωτείο του το αφιέρωσε στο μέντορα και πατέρα του Αντονυ, συγκλονίζοντας το πλήθος με την ευαισθησία και την αθωότητα της άγουρης νιότης του.

Παρακολουθώντας κάτω απο τον πρώτο καυτό καλοκαιριάτικο ήλιο τον αγώνα στο Νησί Notre Dame ανάμεσα σε 109.000 θεατές (όπου δεν έπεφτε βελόνι!) τα είδαμε και τα ακούσαμε όλα. Η ψυχή μας έφυγε , ξεκόλλησε , εκτινάχθηκε ώσπου να δούμε τη Μακλάρεν του πρωτόφερτου να τερματίζει πρώτη!

Η πόλη είχε ντυθεί στα γιορτινά της απο την Παρασκευή. Ολοι οι μεγάλοι και πολυσύχναστοι δρόμοι φορούσαν τα σημαιάκια της Φεράρι. Και οι οδηγοί απο τις λέσχες της μεγάλης κυρίας των ταχυτήτων είχαν κατακλύσει το Μόντρεαλ με τις γιορτινές αστραφτερές κούρσες τους.

Πρώτα παρέλασαν οι κόκκινες και κίτρινες Φεράρι στην καρδιά του Μόντρεαλ, επι της οδού Κρέσεντ ξεσηκώνοντας τα πλήθη. Υστερα πήραν σειρά οι Πόρσε με τους οδηγούς να ξεφαντώνουν πλάι σε εκπάγλου καλλονής κορίτσια. Τέλος, η παρέλαση των Αλφα Ρομέο έδωσε μια γεύση απο αμιγή ιταλική κουλτούρα. Ο κόσμος έσβηνε τη δίψα με μπύρες σε μια πόλη που χόρευε έξαλλα , ξέφρενα, μοναδικά.

Ενα απίθανο πανηγύρι εξελισσόταν μέσα και έξω απο την πίστα της φόρμουλα, που αποτέλεσε την αφορμή για να συγκεντρωθούν στο Μόντρεαλ αρχές καλοκαιριού όλοι οι σπιντάτοι, αεράτοι και ‘κολλημένοι’ οδηγοί των γρήγορων αυτοκινήτων. Και τούτη η ένταση μεταδόθηκε αυτόματα στους καθημερινούς πολίτες του εφησυχασμού και της αδράνειας.Κι εσμιγαν όλοι στο όνομα μιας ταχύτητας που φέρνει ρίγη αφυπνίζοντας την ανυποψίαστη μάζα, οδηγώντας την τελικά σε μια πρόσκαιρη και ευεργετική κρίση παραφοράς.

Πάντως, αυτό που τράβηξε την προσοχή της διεθνούς ειδησεογραφίας δεν ήταν μόνο η νίκη του αουτσάιντερ Χάμιλτον ή οι παρελάσεις των αυτοκινήτων ταχύτητας ή οι καλλίγραμμες καλλονές που κατέκτησαν τους δρόμους επιδεικνύνοντας την ομορφιά τους.
Ενα μικρό ζωάκι έκλεψε τους πρωτοσέλιδους τίτλους κάνοντας με το βίαιο θάνατό του το γύρο του κόσμου. Σωστά διαβάζετε. Οταν ο οδηγός Αντονι Ντέιβιντσον την Κυριακή του τελικού αγώνα βρισκόταν στην τρίτη θέση της κούρσας, ξαφνικά ένα ζωάκι πετάχθηκε στο δρόμο του, μπλέχτηκε στα γρανάζια της μηχανής επιφέροντας ζημιά στο αυτοκίνητο Super Aguri Honda και φέρνοντας στην 11η θέση τον άγγλο οδηγό.

Ο άγγλος επηρμένος καταράστηκε «τον κάστορα» που τον πήρε στο λαιμό του, όπως είπε στους δημοσιογράφους. Η είδηση έκανε το γύρο του κόσμου! Και τότε οι ζωόφιλοι του Μόντρεαλ ξεσηκώθηκαν, όχι μόνο γιατί το ζωάκι έπεσε θύμα της τρελλής ταχύτητας της Φόρμουλα 1, αλλά επειδή ο άγγλος οδηγός μπέρδεψε το θύμα του που ήταν «Αρκτόμυς»(Groundhog) και όχι «Κάστορας Καναδέζος» (Castor Canadensis).

Ο Αρκτόμυς (Μαρμότα επί το κοινότερον) δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει φήμη στην πανίδα του Καναδά αν και είναι ένα κοινό ζωάκι (της οικογένειας των μυοειδών). Ωστόσο , πέφτοντας θύμα του 39ου γκράν –πρι και της άγνοιας του άγγλου οδηγού έγινε πρωτοσέλιδος παίρνοντας θέση στην παγκόσμια επικαιρότητα. Και τότε μαθεύτηκε πως ο κάστορας έχει να πατήσει το πόδι του στο Μοντρεάλ απο το 1649, καθώς αντιπαθεί τις αστικές συνθήκες.

Ο αστύφιλος Αρκτόμυς σκοτώθηκε, η ιστορία και το είδος του μαθεύτηκαν. Και το πάρτυ στην πόλη μου συνεχίστηκε με τους νικητές της φόρμουλα να πίνουν το ποτό της νίκης στα μοδάτα μπαράκια της Κρέσεντ. Αυτή ήταν η απαρχή του καλοκαιριού για το Μόντρεαλ που θα κυλισθεί στις τζάζ και άλλες μουσικές του οσονούπω!

17 comments:

GeoKon said...

Πολυ ωραια η περιγραφη,πολυ ωραια ολα,απολαυστικο το γκραν πρι.....Αλλα με επιασε μια μελαγχολια...
Εμεις πότε θα δουμε πίστα στην Ελλάδα??Μας λέει το αφεντικο της f1 να κανουμε αλλα εμεις οπως παντα ψαχνομαστε για χρονια....Πάτρα,Ελληνικό,Μέγαρα,Σέρρες,Κρήτη,Βόλος.Ολα τα μέρη θέλουν να κανουν την πίστα..Αλλα τιποτα.
Σας ευχαριστω Ιουστίνη που εστω και απο δω,για λίγο μυρίσαμε το καυσαέριο των αυτοκινητων,ακούσαμε το θόρυβο της φόρμουλας του Χαμιλτον και συμπονεσαμε την μαρμοτα.
Αντε να δουμε ποτε θα τελείωσει η < μερα της Μαρμοτας > εδω στην Ελλάδα.Γιατι οπως στην ομονυμη ταινια,οποτε ξυπναμε ζουμε την ιδια σκηνη:δεν εχουμε πιστα f1!!!

Υ.Γ . γουσταρα πολύ που κερδισε ο Χαμιλτον.Γιατι διαβαζα την ιστορια του και ηταν φτωχος και με μεγαλες θυσιες της οικογενειας του εγινε οδηγος.Και ειναι παντα ωραιο να ακους πως οι θυσίες πιανουν τόπο....

Γιώργος

Anonymous said...

έχω μαύρα μεσανυχτα από φορμουλα 1,αλλά η περιγραφή γενικώς μου άρεσε :)

Justine's Blog said...

Αγαπητέ Γιώργο,
Είμαι σίγουρη ότι η περιγραφή μου ωχριά μπροστά στις εικόνες της τηλεόρασης που ασφαλώς θα απόλαυσες.
Οσο για τη διοργάνωση γκράν πρι στην Ελλάδα, το βρίσκω οξύμωρο για τη μικρή πατρίδα. Ξέρεις τί ηχορρύπανση, τί περιβαλλοντολογική επιβάρυνση θα φέρει;
Πιστεύω ότι συμφέρει να πηγαίνεις σ΄άλλους τόπους να συναντάς τα τρελλά ράλυ της φόρμουλα.
Ετσι, δεν πειράζει που ζήτε τη μέρα της Μαρμότας (τουλάχιστον εσείς γνωρίζετε το ζωάκι απο την ταινία!), γιατί καλύτερα μια συνηθισμένη μέρα παρά μια βεβαρυμένη μέρα!
Τώρα όσον αφορά στο Χάμιλτον , κι εγώ χάρηκα τρελλά που κέρδισε ο νεαρός μελαμψός την κούρσα. Γι αυτό η καρδιά μου πήγε να σπάσει μέχρι να τρεματίσει!

Justine's Blog said...

Αγαπημένη εμπενευσμένη σέφ μας,
Σε ευχαριστούμε για τα γλυκίσματά σου. Ηταν υπέροχα. Τα σέρβιρα στον ποιητή και τα ευχαριστήθηκε. Και βέβαια, θα σου φτιάξω καφέ με άρωμα τριαντάφυλλο ή και με γαρύφαλλο ακόμη. Θα σε φιλέψω και λευκαδίτικη πίτα απο την παράδοσή μας. Γιατί θέλω να εμπνέεσαι για να μας προσφέρεις τις υπέροχες συνταγές σου με φωτογραφίες και πολύ μεράκι.
Οσο για τη φόρμουλα, δεν χρειάζεται να ξέρεις απο ταχύτητα, εσύ συμμαχείς με το χρόνο για να φτιάχνεις ακατανίκητα εδέσματα και γλυκίσματα!

Anonymous said...

μμμμ....ήδη η μυρωδια του τριαντάφυλλου έφτασε ως εδώ....η ...σεφ σας ευχαριστεί θερμώς για τα καλά σας λόγια και σας στέλνει ζεστά ζεστά φιλιά(περι των 28 C αυτή τη στιγμή) από το... ζεματιστό σήμερα Αγρίνιο

Ra Ma said...

Πριν αρκετά χρόνια διάβασα για ένα περιφεριακό που θα έδινε την δυνατότητα σε ένα υπολογιστή να αναπαραγάγει μυρωδιές. Δεν ξέρω τι απέγινε από τότε, αλλά πολύ θα ήθελα να υπήρχε γιατί θα απολάμβανα από καμένα λάστιχα και λάδια έως μυρωδάτους καφέδες γλυκίσματα και υπέροχα φαγητά. Κυρίες μου θα μας ...ξεκάνετε. Προτείνω συνάντηση στο Μόντρεαλ στον επόμενο αγώνα, συνοδευόμενη με όλα όσα όμορφα έχουμε διαβάσει μέχρι τώρα.
(Ιουστίνη μου, άλλος ένας θάνατος στο post σου, του σκύλου. Μα πως τα καταφέρνεις έτσι...)
Σου στέλνω την αγάπη μου.

Justine's Blog said...

Αγαπημένη σέφ,
Εχετε προκαλέσει κυκλοφοριακή συμφόρηση στο μπλόγκ με τις απίανες συνταγές σου. Εβαλα κι εγώ τον καφέ με άρωμα τριαντάφυλλο και λιγώσαμε τους ανθρώπους.
Επειδή είμαστε κοντά (Λευκάδα-Αγρίνιο =2 ώρες), προτείνω να έρθετε στο νησί να δοκιμάσουμε παραλιακά το θησυαρό των γνώσεών σας περι ζαχαροπλαστικής κυρίως.
Αυτό τον Αύγουστο ραντεβού!

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Θύμιε,

Εννοείται ότι είστε καλεσμένοι στο Μόντρεαλ για γκαζιές στο επόμενο γκράν πρι. Εσύ είσαι πάντοτε καλεσμένος της καρδιάς μας.
Είδα τη φωτογραφία του γιού σου και τρελλάθηκα. Φτου! Είναι ίδιος εσύ, μόνο που τα μάτια του δεν πήραν απο τον ηπειρωτικό Πύργο σας(χα!) αλλά απο τη γαλάζια θάλασσα της μαμάς του, τουτέστιν την Ιόνια Κέρκυρα.
Πάντως, είχες κεντρικό στόχο το Ιόνιο και τελικά το πέτυχες! Να είσαι καλά, να επικοινωνούμε έστω και διαδικτυακώς.
Πάω για cafe au lait με τον Τέντ στο πιό ωραίο καφενείο της ηίόλουστης πόλης και θα έχουμε την κουβέντα σου.
Καλοκαιρινά φιλιά

ΥΓ. Σήμερα πετάει και ο Αλεξανδρίνος για την Ελλάδα. Ερχεται να συνετήσει το καλοκαίρι σας και τους φίλους του.

Anonymous said...

Ιουστίνη μου
Αγαπώ το Αγρίνιο γιατί εχει τόσο κοντά τη Λευκάδα που λατρευω....δεν μπορώ πουθενά αλλού τριγύρω να απολαύσω το μπάνιο μου όσο εκεί κάπου στη δυτική πλευρά της....εφόσον τον Αυγουστο θα είμαι εδώ,και όχι στα πάτρια(βλ.Κυπαρισσία)έρχομαι παραλία με τα...ταπεράκια μου :)

Ra Ma said...

Χμμμ, Κυπαρισσία είναι η μητέρα μου. Στην παραλία πάμε και εμείς χωρίς τα ...ταπεράκια μας. Πρέπει να τα πουμε. Είδες το διαδύκτιο!

Justine's Blog said...

Α! Εδώ πέφτει σκληρός ανταγωνισμός.

Η σέφ παρακαλώ να πάρει μόνο τα κουβαδάκια της στην παραλία της Κυπαρισσίας, όπου θα βρίσκεται ο Θύμιος συν γυναιξί και τέκνοις.

Στις δικές μου παραλίες να φέρει τα ταπεράκια με τα καταπληκτικά γλυκίσματά της. Πρέπει να είναι Θεά αφού ξέρει πως "η φιλία περνάει απο το στομάχι"!

Εγώ πάλι με τι συνταγές της έχω προκαλέσει πολλές γευστικές ευτυχίες εδώ στη μακρινή γωνιά μου.

Θύμιε, μη μου κλέβεις τις λατρεμένες μπλογκερίνες!

Νίκος Λαγκαδινός said...

Εάν σου πω ότι είναι η πρώτη φορά που διάβασα κείμενο το οποίο να περιγράφει ένα γκραν πρι, θα με πιστέψεις; Ό,τι έχει σχέση με αγώνες αυτοκινήτων δεν με συγκινεί. (Βεβαίως απολαμβάνω τα καλά της οδήγησης...) Αν μου έλεγαν να κάνω περιγραφή αγώνα με αυτοκίνητα θα σήκωνα τα χέρια.
Λοιπόν, Ιουστίνη, είσαι τσακάλι.
Σα να διάβαζα μυθιστόρημα! Μήπως αυτό που έγραψες είναι κανένα απόσπασμα από μελλοντικό βιβλίο; Γεια σου κούκλα!

Justine's Blog said...

Καλέ μου Νίκο,

Και πού να δείς όταν θα σας κυλήσω στις τζαζ μουσικές της πόλης μου απο 28 Ιουνίου και μετά! Θα ακούτε τα σαξόφωνα και τις τρομπέτες απο δώ.

Απο Σεζάρια Εβόρα, μέχρι Βάν Μόρισον και Μπόμπ Ντύλαν, όλοι οι μεγάλοι της γενιάς μας θα παίξουν τις μουσικές τους στα αλλεπάλληλα πάρτυ μας. Η πόλη θα στολιστεί με διάφορες μουσικές σκηνές μέσα στην καρδιά της. Κι απ' το πρωί θα χορεύει , θα χορεύει μέχρι να εξαντληθεί.

Αυτή την ατέλειωτη γιορτή φέτος θα την συνεορτάσουμε.

Με ηλιόλουστη αγάπη

Anonymous said...

@kollas
α....μα βρήκα και συμπατριώτη εδώ!!...μήπως γνωριζόμαστε κιόλας;; :-0)

@Ιουστίνη
προβλέπω η.... σεφ να παίζει με τα κουβαδακια της(καλό!) τον Ιούλιο στην Κυπαρισσία,αλλά Αυγουστο να ...ξεκαλοκαιριάζει στο Αγρίνιο...οπότε τα ταπεράκια της κατά Λευκάδα μεριά θα κινήσουν!...τουλάχιστον έτσι λένε τα τελευταία νέα από τη καθηγήτρια γερμανικών της
θυγατέρας μας...
*φρίκη το Αγρίνιο σήμερα...ψηθηκαμε...αυριο θα ξεροτηγανιστούμε...*

Ra Ma said...

Θα αρπάξω την ευκαίρα για πω στη σεφ μας, ότι ο παππούς μου λεγόταν Μπαγουρδής και ήταν παραδοσιακός τσαγκάρης. Ο μπαρμπα-Θύμιος. Είχε το μαγαζί του δεξιά, στην αρχή της κόντρας (ανηφόρας) απέναντι από τον φούρνο. Οι παλιοί σίγουρα θα τον γνώριζαν είτε από το επάγγελμά του, είτε από το στύλ του. Ήταν πάντα με ένα τριαντάφυλλο στο πέτο, την μαγκούρα του και για κάθε περίπτωση είχε να σου πει μια λαϊκή παροιμία. Ξεσήκωνε στιχάκια από τα οπισθόφυλλα των ημερολογίων και τον Καζαμία που ήταν μαζί με τις εφημερίδες, το μόνο βιβλίο που διάβαζε.
Καλημέρα σας από την hot Αθήνα.

Justine's Blog said...

Ω! Παίδες εν Καμίνω, σας σκέφτομαι που θα τσαλαβουτάτε τα βράδυα στα νεαρά του Αργοσαρωνικού για λίγη δροσούλα.

Βλέπω ο παππούς πολύ γκαλάν με τριαντάφυλλο στο πέτο και λόγια θαυμασμού για τις γυναίκες.

Νίκησες, παρότι η σέφ υποσχέθηκε μόνο ταπεράκια στη Λευκάδα, της επιτρέπω να πάρει και μερικά κατα Κυπαρισσία μεριά ένεκα της εθνικής μνήμης!

Να πίνετε πολλά νερά και να βάζετε τα πιτσιρίκια συνέχεια στη δροσερή μπανιέρα του σπιτιού.

Φιλιά απο το cool Μόντρεαλ!

Anonymous said...

@kollas
λοιπόν το όνομα είναι εξαιρετικά γνωστό,ο πατέρας μου θα τον γνωρίζει σίγουρα(...καθότι μας προέκυψε ΚΑΙ συγγραφέας στην οικογένεια...ασχολείται με τα της λαογραφίας...),και είμαι σίγουρη οτι τα καλοκαίρια αγόραζες τις εφημερίδες και τα περιοδικά σου και από εμας!...βιβλιοπωλείο Καγιάφας...πρακτορείο Αθηναϊκού τύπου...λίγο πιο πάνω από την πιάτσα των ταξί!... :)

@Ιουστίνη
εδώ πέρα καιγόμαστε...και δεν χαίρομαι καθόλου που αυτό το Σ/Κ θα το περάσω στην Αθήνα αντί να τραβήξω για Λευκάδα...σήμερα όμως το μεσημέρι-τελευταία μέρα στο σχολείο γαρ και μας είχαν ένα τραπέζι ψηλά στο χωριό-το πέρασα κάτω από ψηλές καστανιές,βλέποντας ως πέρα στη Λιμνη το...φλεγόμενο Αγρίνιο,ενώ το αεράκι που φυσούσε ήταν καθ'όλα δροσερότατο...και παρεπιμπτόντως τσακίσαμε τις θρυλικές ρουμελιώτικές ψητούρες...μαζί με όλα τα παρελκόμενα...πίτες και παραδοσιακά γλυκά....ααααχχχ.....