ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Wednesday, March 19, 2008

Στην Θοδώρα και την Κωνσταντίνα. Και τώρα και πάντα!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Μια ξεχωριστή μέρα ήταν η Τρίτη στη μικρή πατρίδα μου τη Λευκάδα. Οι αγαπημένες σύμβουλοι παιδείας Αννα Κοψιδά και Βιβή Κοψιδά-Βρεττού είχαν σκηνοθετήσει μια παρουσίαση του βιβλίου μου Ψηλά Τακούνια Για Πάντα (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα 2006) με τη συμμετοχή της Α τάξης του 1ου Λυκείου Λευκάδας.

Οι αφίσες τυπώθηκαν, οι προσκλήσεις ετοιμάσθηκαν με ζωντανά τα χρώματα του εξωφύλλου και τα ονόματα όλων των συντελεστών τυπωμένα κατα σειρά προγράμματος . Ολα δρομολογήθηκαν σωστά και υπολογισμένα απο τις δοκτορέσσες Αννα και Βιβή Κοψιδά και την καθηγήτρια Σταυρούλα Ντεμογιάννη.Ο δημοσιογράφος και ποιητής Βασίλης Ρούβαλης ήταν επίσης προσκεκλημένος ομιλητής. Η έταιρη εκπαιδευτικός Κατερίνα Κουτσιμανή απο το Γραφείο Επαγγελματικού Προσανατολισμού είχε το γενικό συντονισμό.

Παρόντες ήταν μόνο κάποιοι εκπαιδευτικοί, ο πατέρας μου παπα Νικόλας και ο Ηλίας Κοντογεώργης. Ηταν οι μόνοι καλεσμένοι στη γιορτή, που ήταν αφιερωμένη στην αδελφή μου Κωνσταντίνα και στην Θοδώρα Κοντογεώργη, δυό νεαρές γυναίκες -καθηγήτριες, που έφυγαν νωρίς χτυπημένες απο την επάρατη νόσο. Η νοσταλγία γέμιζε ήδη το χώρο.

Η συγκίνηση έκανε την καρδιά μου να πάλλεται ρυθμικά, καθώς τα παιδιά όρμησαν στην αίθουσα του ξενοδοχείου Νήρικος να πιάσουν τις πιό απόμακρες θέσεις απο το πάνελ, που είχε στηθεί για τους ομιλητές. Η γαλαρία είχε κιόλας πιάσει ψιλή κουβέντα. Φαινόταν περίπου απίθανο να αποσπάσουμε την προσοχή των μαθητών, που έδειχναν να διασκεδάζουν την μέρα ως έξοδο απο το σχολείο.

Η σιωπή έσπασε απο τη σύμβουλο επαγγελματικού προσανατολισμού δρα Αννα Κοψιδά, που πήρε το λόγο για να κάνει μια εισαγωγή στην εκδήλωση, που οργανώθηκε με αφορμή το βιβλίο των γυναικών ως αντίστιξη στον κόσμο των ανδρών. Η πορεία της συζήτησης ήταν προδιαγεγραμμένη: η ισότητα των δύο φύλων στην τάξη , στο σπίτι, στη ζωή την ίδια.

Η δρ Βιβή Κοψιδά-Βρεττού με το βελούδινο λόγο της μίλησε για το περιεχόμενο του βιβλίου, αναφερόμενη στις πτυχές του μεταφεμινιστικού διαλόγου των πρωταγωνιστριών του. Η επικέντρωσή της στην ιστορία της Γόβας-Στιλέτο , απο τον 16ο αιώνα μέχρι τον Φεραγκάμο και την παράλογη συλλογή της Ιμέλντα Μάρκος άρχισε να ενθουσιάζει τον θηλυκόκοσμο της τάξης. Η Βιβή είχε κερδίσει ήδη την προσοχή της μισής παρέας.

Και τότε παίχθηκε το φίλμ, που είχαν ετοιμάσει μετά απο ατέλειωτες ώρες μοντάζ με το Νίκο Ζαμπέλη οι δοκτορέσσες Αννα και Βιβή με τη συμμετοχή της Κατερίνας Κουτσιμανή στην ερμηνεία των αποσπασμάτων του βιβλίου. Απο κάτω έπαιζε απαλά το βάλς των παιδικών μου χρόνων και στην οθόνη στριφογύριζαν γλυκά οι παιδικές φωτογραφίες των συμμαθητριών του Λυκείου Θηλέων Λευκάδας, το καφενείο των Ελαιών, το καφενείο των Πλατανιών, η λιμνοθάλασσα, όλοι οι αγαπημένοι τόποι της οικείας μικρής πατρίδας αλλά και της χιονισμένης ξενητειάς μου. Τα δάκρυα ανεβηκαν καυτά, όταν στις παδικές φωτογραφίες ξεπρόβαλε η μορφή της Κωνσταντίνας μου, όταν τα γράμματα συνέθεταν την υπόσχεση : Στη Θοδώρα και την Κωνσταντίνα και τώρα και πάντα μαζί.

Με την άκρη του ματιού μου έπιασα τον πατέρα μου να δακρύζει και τον αδελφό της Θοδώρας τον Ηλία να σκουπίζει τα μουσκεμένα του μάτια. Κι εγώ ανέπνεα με λυγμούς στο βίντεο ακουγόταν το βάλς των αναστεναγμών βγαλμένο απο το γεμάτο ευτυχία παρελθόν μου.

Υστερα μίλησε ο συνάδελφος Βασίλης Ρούβαλης για το βιβλίο περιγράφοντάς το ως ένα καμβά απο κοριτσίστικο υλικό του παρελθόντος στη συνάντηση του απολογισμού των 40 τους χρόνων.

Ηθελα να αναλυθώ σε ηχηρό κλάμα κι όμως η στιγμή δεν το επέτρεπε. Μάζεψα το κουράγιο μου κι ανέβηκα στο μικρόφωνο με πρόθεση να αποκαλύψω στα παιδιά γιατί έγραψα αυτό το βιβλίο, γύρω απο τη ζωή των 6 κοριτσιών που ξεκίνησαν γεμάτα όνειρα απο τα σοκάκια της Λευκάδας για να στοβιλιστούν τρελλά στις σκόνες εκείνο το απομεσήμερο της αποφοίτησης απο το Λύκειο δίνοντας ραντεβού στη στροφή για τα 40 τους.

Τους είπα κοιτώντας τους στα μάτια πως στη μακρινή ξενητειά μου έλειψαν οι φίλες μου και πως η απώλεια της αδελφής μου με έκανε μοναχικότερη. Ετσι ανέτρεξα στις αναμνήσεις μου, στις παιδικές φιλίες για να αντλήσω δύναμη και κουράγιο, για να νιώσω στέρεη πατώντας στο γυναικείο παρελθόν μου. Ανάμεσά μας ήταν μια απο τις νεανικές φίλες, η καθηγήτριά τους Ζωή Βλάχου. Κι εκείνη δάκρυσε απο συγκίνηση στο άκουσμα του ονόματός της και στην ανακοίνωση πως ήξερε να γράφει μαγικές εκθέσεις στα μαθητικά της χρόνια.

Είπα στους μαθητές και τις μαθήτριες νάχουν τα μάτια τους ανοιχτά να επενδύσουν στις φιλίες της εφηβείας, αυτές που θα κρατήσουν μια ζωή όσο κι αν οι συνθήκες της ζωής απομακρύνουν τον ένα απο τον άλλο. Τα συμβούλεψα, κορίτσια κι αγόρια να επαγρυπνήσουν , ν’αφήσουν ανοιχτή την ψυχούλα τους στην ανθρώπνη προσέγγιση.

Κι ύστερα ήρθε η σειρά των παιδιών να μας πού πώς βλέπουν την ισότητα των δύο φύλων, πώς έχει επηρεάσει τη ζωή τους στο σχολείο και στο περιβάλλον. Ανέβηκαν στο βήμα ο Βασίλης και η Αλεξάνδρα. Δειλά στην αρχή, τόλμησαν να εκφράσουν τα παράπονά τους : τα αγόρια μίλησαν για την παραξενιά των κοριτσιών και τα κορίτσια για την αλαζονεία της σωματικής δύναμης των αγοριών.

Κι εκεί που έμοιαζε πως το χάσμα στα δύο φύλα της γενιάς των 15άρηδων εξακολουθεί να ισχύει παρά τον φεμινισμό και την απελευθέρωση, η δρ Βιβή Κοψιδά –Βρεττού με την μαεστρική της μαιευτικής κάλεσε στο βήμα τον τρέντυ Σπύρο Γεωργάκη και και την Ιμο Νατάσα Ζακυνθινού να δώσουν μια παράσταση ζωντανής αντιπαράθεσης. Κι όμως τα παιδιά μίλησαν για το άλλο φύλο με αγάπη. Η Νατάσα είπε πως η σχέση των κοριτσιών με τα αγόρια χαρακτηρίζεται απο αυθορμητισμό και ο Σπύρος μίλησε για αλληλεγγύη.

Η κορυφαία στιγμή της ωριμότητας των 15χρονων ήταν όταν ομολόγησαν πως θα προτιμούσαν να ζούν στη δική μας εποχή των περιορισμών κι όχι στο ανεξέλεγκτο σήμερα. Γιατί, όπως είπαν, οι έφηβοι είναι υποχρεωμένοι να θέτουν τα δικά τους όρια στην απεριόριστη ελευθερία που τους παρέχεται απο την οικογένεια και την κοινωνία.

Μείναμε άφωνοι εμείς οι μεγαλύτεροι, οι εκπαιδευτικοί και οι λογοτέχνες. Και ύστερα στις ομάδες εργασίες, όπου συμμετείχε και η ψυχολόγος Κασσιανή Βρεττού, βρήκαμε την ευκαιρία να έρθουμε πιό κοντά με αυτά τα υπέροχα παιδιά της Α Τάξης του 1ου Λυκείου Λευκάδας που μας έδωσαν μάθημα ωριμότητας και ζεστασιάς.

Τώρα, όταν θα γυρνάω στη Λευκάδα τα καλοκαίρια, ξέρω πως θάχω κάνει 45 καινούριους φίλους, που θα τους χαιρετώ και θα μου χαρίζουν τα αστραφτερά χαμόγελα της νιότης τους στις περατζάδες της Αγοράς και στα μπαράκια της Παραλίας.

ΥΓ> Ευχαριστώ τις αρχιτεκτόνισσες της εκδήλωσης Βιβή Κοψιδά-Βρεττού και Αννα Κοψιδά, τις εκπαιδευτικούς Κατερίνα Κουτσιμανή και Σταυρούλα Ντεμογιάννη, την ψυχολόγο Κασσιανή Βρεττού, τον φιλόλογό μου Σπύρο Βρεττό ,τους εκπαιδευτικούς που παρακολούθησαν την εκδήλωση, το Ράδιο Λευκάτας για την κάλυψη, την Καίτη Κακαβούλη για τη φωτογράφιση. Ευχαριστώ τον πατέρα μου και τον Ηλία Κοντογεώργη, που ήρθαν στην ημερίδα την αφιερωμένη στη Θοδώρα και την Κωνσταντίνα: Και τώρα και πάντα!

18 comments:

κυκλάμινο said...

Και τώρα και πάντα Ιουστινάκι μου! Πρέπει να ήταν πολύ συγκινητικά όλα! Εδώ η περιγραφή σου και ήταν τόσο συγκινητική!
Πάντα έτσι, κορίτσι μου! Να σε χαίρονται οι γονείς σου και η οικογένειά σου και μαζί τους κι εμείς!
Ναι, Ιουστίνη μου, τα παιδιά είναι πολύ έξυπνα σήμερα! Ξέρουν τι θέλουν, όπως και ποιο είναι το σωστό.
Φαντάζομαι τώρα είσαι στην έδρα σου.
Πολλά πολλά φιλιά και τα λέμε!

κυκλάμινο said...

Και να ζήσετε να τις θυμάστε και τις δυο κοπέλες!
Θα συγκινήθηκαν κι αυτές! Είναι σίγουρο!

δεσποιναριον said...

Να τις θυμαστε με αγαπη Ιουστινακι. Ειναι ομως πολυ ελπιδοφορο σημαδι που τοσος κοσμος ηρθε κοντα, γνωριστηκε, και δημιουργηθηκαν καινουργιες φιλιες. Σε φιλω κι ευχομαι καλη επιτυχια στο καινουργιο βιβλιο.
Σε φιλω πολυ.

Justine's Blog said...

Κατερινάκι λατρεμένο,
Κι όμως δεν είμαι ακόμη στη βάση μου. Τριγυρνάω στην Αθήνα μέχρι το Σάββατο σε μια απίστευτη τρεχάλα. Ονειρεύομαι να χωθώ στο σπίτι μου να ηρεμήσω.
Θα ΄πίνουμε καφέδες συχνότερα απο την ξενητειά, γιατί εκεί έχω χρόνο. Εδώ είμαι μια σουρτουκίτσα αδιόρθωτη.
Χίλια γλυκά φιλιά
Ιουστίνη

Justine's Blog said...

δεσποινάριον,
Ενα καφέ καπουτσίνο να πιούμε πρωί-πρωί. Νάι, σωστά το συνέλαβες. Αυτή ήταν η απαρχή μιας γέφυρας με τη νέα γενιά της μικρής πατρίδας. Ηδη τα παιδιά ζήτησαν να ξαναβρεθούμε το Μάιο στη Λευκάδα, να τα πούμε έστω και σε καφετέρια. Αυτό ήταν η μεγαλύτερη ικανοποίηση αυτής της συνεύρεσης.
Απο το Σάββατο στην ξενητειά μου για να πίνουμε καφεδάκια, να τρώμε μεσημεριανά και να καληνυχτιζόμαστε τα κοριτσάκια!
Φιλιά σου

Ra Ma said...

Μπράβο, χαίρομαι. Πρέπει να ήταν μια ζεστή και συγκινητική παρουσίαση.
Και η οργάνωση απ' ότι κατάλαβα άψογη!

Άντε με το καλό και στο καλοκαιρινό event! (και μην με ξεχάσεις!!!)

Μηθυμναίος said...

Αχ, βρε Ιουστίνη, τι μάθημα ήταν αυτό; Από τη συγκίνηση στην ικανοποίηση ότι αυτά τα παιδιά έβγαλαν από μέσα τους μια μεγάλη αλήθεια και ωριμότητα: ότι θα χρειαστεί να επενδύουν στις αξίες αυτές που χάθηκαν και το αναγνωρίζουν, αφού παραδέχονται ότι θα προτιμούσαν να ζουν στην εποχή των περιορισμών κι όχι στο ανεξέλεγκτο σήμερά τους.
Μα είναι να μην μείνεις άφωνος; Συγχαρητήρια στις οργανώτριες και οι δικέ μου ευχές να είστε καλά, να κάνετε τέτοιες όμορφες και συνάμα χρήσιμες εκδηλώσεις και είμαι σίγουρος πως τα δυο κορίτσια, η Κωνσταντίνα (σου) και Θεοδώρα, από κάποια γωνιά του ουρανού θα σας καμάρωναν.
Μας συγκίνησες...

Justine's Blog said...

Θύμιε μου,
Ευτυχώς που είχαμε πιεί ένα καφέ στα πεταχτά τότε στην αρχή, αλλοιώς δεν θα είχαμε βρεθεί ούτε μια στιγμή.
Ναί, ήταν συγκινητικά και όμορφα, γιατί δώσαμε ζωή στις μνήμες και ταυτόχρονα ανοίξαμε δίαυλο επικοινωνίας με την καινούρια γενιά της πατρδίδας μας.
Φιλιά σου

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Στράτο,
Ακόμη η ορχιδέα σας ζεί στο βάζο μου. Απόψε θα την ανεβάσω στη γειτόνισσα για να συνεχίσει να ζεί και μετά τη φυγή μου.
Ναί, τα παιδιά είναι ώριμα σήμερα, αλλά χρειάζονται καθοδήγηση και όρια. Είναι ηλίου φαεινότερο πως τίποτε δεν λειτουργεί χωρίς περιχαράκωση.
Να περνάτε όμορφα στο Ιανό
Φιλικά
Ιουστίνη

Μηθυμναίος said...

Καλό ταξίδι, ξεχωριστή φιλενάδα!
Η ορχιδέα μας ήταν ένα μικρό δείγμα της αγάπης μας για σένα.
Περάσαμε καταπληκτικά στον Ιανό. Διάβασε στο μπλογκ της Γητεύτριας.
Πολύ αξιόλογοι οι συντελεστές.

Θα βρισκόμαστε μέσα σε τούτα τα μονοπάτια και θα τα λέμε.

Τους χαιρετισμούς μου στους άντρες της ζωή σου!!!
Φιλάκια

Κάτια said...

Συγκινήθηκα πραγματικά διαβάζοντασ το κείμενο...Πριν απο 5 χρόνια παρακολούθησα επιμορφωτικά σεμινάρια με την Άννα και τη Βιβή Κοψιδά-όντας πρωτοδιορισμένη καθηγήτρια- και κυριολεκτικά μαγεύτηκα από την παρουσία τους...Αποτέλεσαν για μένα πραγματικό σχολείο και θαύμασα την ευρύτητα πνεύματός τους και την επαφή τους με τα παιδιά. Και τώρα, κοντά στα 40 μου, ακολουθώντας το παραδειγμά τους, παρακολουθώ μαθήματα Συμβουλευτικής ελπίζοντας κάποια στιγμή να καταφέρω να επικοινωνήσω ακόμη περισσότερο με τα παιδιά μου-τους μαθητές μου...
Ζήλεψα πολύ την εκδήλωση...Είμαι απόλυτα σίγουρη για την ποιότητα της οργάνωσης, αφού την είχαν αναλάβει σίγουρα χέρια...
Να την κρατήσεις καλα φυλαγμένη στην καρδιά σου...

mikrovartan said...

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ και ΘΕΟΔΩΡΑ ΑΙΩΝΙΑ ΣΑς Η ΜΝΗΜΗ. Αγαπητή Ιουστίνη φαίνεται ότι τηρείς την σιωπηλά δοσμένη υπόσχεσή σου να μνημονεύεις ακούραστα ανθρώπους που έφυγαν αλλά ποτέ δεν λησμονήθηκαν. Να ξέρεις δεν μας κουράζεις αλλά μας θυμίζεις πόσο εφήμεροι είμαστε και ότι θα πρέπει να αγαπάμε για να αγαπηθούμε. Έτσι η Κωνσταντίνα (που γνώριζα) και η Θεοδώρα ήταν αγαπητές για αυτό και έρχονται συχνά στη θύμησή μας. Για τις μαθήτριες και τους μαθητές τους και για την Κωνσταντίνα (που γνώριζα) ήταν στα "ζύγια" τους, στα προβλήματά τους και τα ενδιαφέροντά τους γιαυτό και την λάτρευαν.
Ιουστίνη, Νάσαι γερή και δυνατή και να θυμάσαι τα εξαίρετα αυτά ΚΟΡΙΤΣΙΑ, και όλοι μαζί να ανάβουμε το κεράκι μας στέλνοντας εκεί ψηλά τα χαιρετίσματά μας, δηλώνοντας τους ότι η μνήμη τους είναι ΑΙΩΝΙΑ.

Justine's Blog said...

Αγαπητή Κάτια,
Χαίρομαι που βρεθήκαμε διαδικτυακά μέσα απο την κοινή εμπειρία των εκδηλώσεων που οργανώνουν οι δοκορέσσες της Λευκάδας.
Μακάρι όλοι οι εκπαιδευτικοί να αγαπούν τα παιδιά όσο εκείνες και να γίνονται εφευρετικοί για να τα προσεγγίζουν δημιουργικά.
Εγώ θα φυλάω για πάντα στη μνήμη μου τις πολύτιμες στιγμές της διάδρασης με τα παιδιά της Λευκάδας.

Justine's Blog said...

Mikrovartan,
Δεν ξεχνιούνται οι άνθρωποι που σημάδεψαν τις ζωές μας. Είναι ζωτικής σημασίας η συνεχής αναφορά σε αυτούς, που απαλλάχθηκαν απο το σαρκίο τους και μας κοιτούν απο ψηλά. Είναι μια καθαρτήρια διαδικασία αυτό το συνεχές κάλεσμα εκείνων που έφυγαν.
Νάι, η Κωνσταντίνα και η Θεοδώρα θα είναι μαζί μας και τώρα και πάντα. Επειδή μας αγαπούν κι επειδή μας ζήτησαν να ανάβουμε καθημερινά το αρωματικό κερί της μνήμης.
Ευχαριστώ για το σχόλιο

Εαρινή Συμφωνία said...

Αχ, τι ωραία γλυκειά μου! Εκδήλωση γεμάτη φρεσκάδα στη γενέτειρα, είναι κάτι σπουδαίο. Δυστυχώς, έφυγες χωρίς να σε δω. Σου χρωστώ χίλιους καφέδες, μου χρωστάς ένα φιλί.

Εαρινή Συμφωνία said...

Οσο για τους ανθρώπους που φεύγουν, ποτέ μα ποτέ δεν τους χάνουμε. Είναι πάντοτε μέσα μας. Και ζουν, όσο τους βλέπουμε στα όνειρά μας (του ύπνου και του ξύπνιου μας).

Justine's Blog said...

Εαρινή γλυκειά μου,
Δεν μου χρωστάς τίποτε. Τους καφέδες τους πίνω στο σαλόνι της ποίησης, που τόσο απλόχερα, ειλικρινά και εκ βαθέως προσφέρεις.
Κι εγώ ταξίδεψα πολύ ενδιάμεσα και σπάνια ήμουν στη βάση μου.
Την επόμενη φορά θα βρεθούμε τα κορίτσια στο σπίτι μου. Η Αλεφίνα ήταν μια γλύκα εκείνο το βράδυ στο πάρτυ.
Οσο για τους φευγάτους, όλο και περισσότερο εξιδανικεύονται στους πεπερασμένους ορίζοντες των ζώντων. Και είναι μια δικάιωση για κείνους και μια τιμωρία για μας τους ζωντανούς.
Λατρεύω να αναθυμάμαι την αδελφή μου σε κάθε μου στιγμή.Και είμαι σίγουρη πως είναι κοντά μου με τα φτερά της πεταλούδας.
Η εκδήλωση ήταν εξαιρετική απο όλες τις απόψεις και πιότερο γιατί αντίκρυζα παιδιά με οίστρο και κ΄ριση εκεί στα έδρανα που κάποτε μεγάλωνα κι εγώ με χίλια όνειρα.
Φιλιά πρωινά απο το παγωμένο Μόντρεαλ του ήλιου.
Ιουστίνη

Anonymous said...

πραγματικά πολύ συγκινητικό...με πήραν κι εμενα τα σχεδόν τα κλαματα...π΄οσο μ'αρεσε αυτο που είπαν τα παιδια για τα ανεξελεγκτα σημερινά όρια...κι επειτα τα κατηγορούν για ανωριμότητα..