Το πυροτέχνημα της ελεύθερης συμβίωσης

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Στο αεροπλάνο της επιστροφής για το Μόντρεαλ καθόμουν πλάι σε μια Αμερικανίδα δασκάλα απο το Σικάγο, που επέστρεφε στη βάση της μετά απο μια εβδομάδα στην Αθήνα, όπου φιλοξενήθηξκε στο σπίτι της Ελληνοαμερικάνας φίλης της . Πέρασε υπέροχα, μου είπε, παρά τις στάσεις των μέσων μαζικής μεταφοράς . Διασκέδασε κάθε λεπτό στην πόλη της ιστορίας παρά τις πορείες και τα συλλαλητήρια, παρά τις διακοπές ρεύματος στο διαμέρισμα της Πλατείας Βικτωρίας.

Μα, περισσότερο της άρεσε αυτή η στενή οικογενειακή σχέση που βιώνουν οι Ελληνες σήμερα. Καταμαγεύτηκε με τους δεσμούς της οικογένειας, έμεινε έκπληκτη που οι Ελληνες γονείς προστατεύουν τα παιδιά στις φτερούγες της φαμίλιας πολύ μετά την ενηλικίωσή τους. Η νεαρή δασκάλα επέστρεψε στην Αμέρικα έχοντας εντοπίσει ως κυριότερο στοιχείο του Ελληνισμού τη φιλικότητα και την οικογενειακή εστία.

Και ξαφνικά η κυβέρνηση σε μια λαϊκίστικη και ακαταλαβίστικη φάση αποφάσισε να νομοθετήσει την ελεύθερη συμβίωση ως υποκατάστατο του γάμου. Κι αυτό για να εναρμονισθεί με τις ευρωπαϊκές χώρες, που έχουν απο καιρού χάσει την ωραιότητα, την ηρεμία και την απανεμιά του οικογενειακού άσυλου.

Κι ενώ Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αναζητούν αυτό το κύτταρο της κοινωνίας που αναπτύσσεται γύρω απο το γάμο επαναπροδιορίζοντας τις θέσεις τους, οι δικοί μας νομοθέτες είπαν να ισοπεδώσουν και την τελευταία αξία που μας διαχωρίζει απο τους δυτικούς φίλους μας.

Είναι η θεσμοθέτηση της νομιμότητας μιας ελεύθερης συμβίωσης καταλυτική για την οικογένεια; Ναί, φοβάμαι πως είναι. Γιατί ενώ μια τέτοια νομοθεσία φαίνεται πως προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα της αναγνώρισης των εξώγαμων παιδιών και της διατροφής , την ίδια ώρα καταργεί το δομικό στοιχείο της ελληνικής κοινωνίας, που είναι η οικογένεια.

Και θέλω να το εξηγήσω αυτό κι ας φαίνομαι συντηρητική στα μάτια των αναγνωστών μου. Η ελεύθερη συμβίωση προκύπτει ως εξέλιξη μια ερωτικής σχέσης, που τρέχει χωρίς οι πρωταγωνιστές να έχουν θέσει σκοπούς και όρια. Ετσι απλά, χωρίς να το καλοσκεφθούν, οι εταίροι νοικιάζουν κοινό σπίτι, μοιράζονται τη ζωή και τα έξοδα μιας συγκατοίκησης. Διασφαλίζουν την απόλυτη ελευθερία να εγκαταλείψουν τη σχέση όποια στιγμή επιλέξουν χωρις δεύτερη σκέψη.

Ο γάμος είναι μια πολύ στερεότερη υπόθεση. Οι συμβαλλόμενοι σ΄αυτή την κοινωνική και ηθική συνθήκη δεν επιλέγουν απλώς να συγκατοικήσουν εν τη ρίμη μιας σχέσης . Διαλέγουν να δεσμευτούν απέναντι στο κοινωνικό γίγνεσθαι , επιλέγουν να κάνουν υποχωρήσεις, να μπούν ακόμη και σε κλισέ για να διασφαλίσουν τη μακροβιότητα της σχέσης με άξονα την αναπαραγωγή και την οικογένεια.

Η οικογένεια εν τέλει διαλύεται δυσκολότερα απο την ελεύθερη συμβίωση όχι επειδή είναι δυσκολότερη η υπόθεση του διαζυγίου, αλλά επειδή το ζευγάρι είναι περισσότερο ταγμένο στη μακροβιότητα της σχέσης απο ιδεολογία, πρόθεση και παράδοση.

Φυσικά, είναι καταδικαστέα όλη αυτή η παραφορά της Εκκλησίας, που όλως αιφνιδίως καταδικάζει ως πόρνους τους μη τελέσαντες θρησκευτικό γάμο. Αν συνέβαινε αυτό, γιατί η Εκκλησία δέχεται να στεφανώσει εκ των υστέρων όσους έκαναν πολιτικό γάμο; Γατί δέχεται να βαφτίσει τα παιδιά τους όλα αυτά τα χρόνια που ισχύει ο νέος αστικός κώδικας;

Θεωρώ πως οι υπερβολές εκ μέρους της Εκκλησίας ενδυναμώνουν τις τριβές με τους πολίτες και απομακρύνουν το χριστεπώνυμο πλήθος απο τη χριστιανοσύνη.

Στο μεταξύ, εάν η πολιτεία πραγματικά επιδιώκει να είναι σοβαρή με το οικογενειακό δίκαιο, ας προσπαθήσει να λύσει τα της διατροφής για τα παιδιά των χωρισμένων οικογενειών, ας θεσμοθετήσει μέτρα για την επιβολή ποινών σε όσους δεν παρέχουν τη νόμιμη διατροφή , ας προστατεύσει τις χωρισμένες και αδικημένες γυναίκες.

Το πυροτέχνημα της ελεύθερης συμβίωσης ας χωθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, μια και αποτελεί μοχλό αποδυνάμωσης του παραδοσιακού ιστού της ελληνικής κοινωνίας, που είναι απλά , κάθετα και μονοδιάστατα η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ!