ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Tuesday, May 6, 2008

Μοναδικός και Σπάνιος




Αφιερωμένο στο πονεμένο Κυλαμινάκι του Βουνού




Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Εφυγε με ανδρεία και λεβεντιά χωρίς φρούδες δημοσιότητες. Ετσι όπως είχε περάσει τη σύντομη ζωή του ο Μάριος Τόκας. Κι επειδή ο θάνατός του έτυχε στο γύρισμα του μήνα, ανέβαλα το κομμάτι γι αυτόν τον υπέροχο άντρα της μουσικής. Είπα να μην πενθήσω Πρωτομαγιάτικα, δεν θα τόθελε κι ο ίδιος ο ταπεινός συνθέτης.

Τον γνώρισα στο τέλος της δεκαετίας του 80 όταν έγραψε το «Σαν Τρελλό Φορτηγό» οδηγώντας το Γιάννη Πάριο στο δρόμο της αισθαντικής ερμηνείας. Ημουν νεαρή αρχισυντάκτρια στις 24 Ωρες, που έδρεπαν δάφνες λόγω της πολιτικής και οικονομικής ευρωστίας του εξαιρετικού εκδότη Γιώργου Κοσκωτά.

Η εταιρεία του Μάριου Τόκα μου έστειλε το LP κι είπα να μην το ακούσω γιατί ο Πάριος δεν με έπειθε με τις επιλογές του στα τραγούδια. Αλλά λόγω καθήκοντος το ίδιο βραδάκι βρέθηκα στο σπίτι μου ν’ ακούω μαγεμένη ένα δίσκο γεμάτο μουσικές και ενοχρήστρωση που δεν είχα ξαναζήσει στην Ελλάδα της αναβίωσης του ρεμπέτικου.

Ποιός είναι αυτός ο συνθέτης, αναρρωτήθηκα , που πήρε το Γιάννη Πάριο και τον έκανε ερμηνευτή; Ποιός είναι αυτός που θέλει να ξαναβάλει την Ελλάδα στους ευρωπαϊκούς ρυθμούς με δανεικό μπουζούκι; Ποιός θεόπνευστος μουσικός συνθέτει ήχους και παντρεύει διαφορετικά όργανα παραβιάζοντας τους κώδικες του κατεστημένου;

Ανακάλυψα πως το όνομά του ήταν Μάριος Τόκας και αν ήθελα μπορούσα να του πάρω συνέντευξη. Συναντηθήκαμε την επόμενη μέρα, γιατί δεν προλαβαινόμουνα να γνωρίσω αυτό το νέο πλάσμα στη μουσική σκηνή της Ελλάδας.

Ηταν σεμνός, γήινος, δεν είχε ούτε ψήγμα έπαρσης. Μου είπε πως ήταν Κύπριος, πως ήταν φιλόλογος και μουσικός μαζί. Μου μίλησε μελίρρητα για την πατρίδα της συμφοράς, για το στρατιωτικό του, για την προσπάθεια να ενσωματωθεί στην Αθήνα των συμφρόντων, για την επιλογή να τραγουδήσει ο Πάριος τα τραγούδια του «Τρελλού Φορτηγού».

Ο λόγος του ήταν συμπαγής, δεν πέταγες ούτε μια λέξη απο τις απαντήσεις του. Αμέσως τον κατέταξα στους μεγάλους, καθώς είχα προλάβει να πάρω συνέντευξη απο Χατζηδάκι και Θεοδωράκη και ταυτιζόταν σ’ αυτό το σπουδαίο ταλέντο του λόγου.

Διέκρινα πως ο Τόκας ήταν ένας αιρετικός συνθέτης, που έφερνε πίσω στην Ελλάδα μια τζάζ παντρεμένη με λαϊκό ρυθμό. Και ένα νέο ήθος στο λαϊκό τραγούδι, που ήδη κατρακυλούσε σε άλλα εύκολα μονοπάτια.

Ημουν περήφανη γι αυτή τη συνέντευξη όταν την παρέδωσα στο προϊστάμενό μου στις 24 Ωρες να την απλώσει δισέλιδο σαλόνι. Κι εκείνος την πήρε στα χέρια του και με τον πιό ωμό τρόπο μου είπε να την πετάξω στα σκουπίδια γιατί κανένας δεν γνώριζε το Μάριο Τόκα. Να τρέξω να πάρω συνέντευξη απο τον Γιάννη Πάριο στο κέντρο που τραγουδούσε.

Με έπιασε κανονική απελπισία. Γύρισα οδηγώντας το DCVάκι μου απο την Παλλήνη μέσα στο κλάμα για την αδικία του συστήματος. Ο προϊστάμενος δεν ήθελε να ξέρει τίποτε για το συνθέτη πίσω απο το δίσκο. Ηθελε να πουλήσει Γιάννη Πάριο προσβάλλοντας μια δουλειά μεστή νοημάτων κι ένα νεαρό άνδρα που τολμούσε στη μουσική.

Τηλεφώνησα στο Μάριο και του εξήγησα την κατάσταση. Δεν φάνηκε να ενοχλήθηκε κι ας γνώριζε πως η συνέντευξή του θα ακυρωνόταν καθώς το σύστημα της δημοσιότητας αναγνώρισε μόνον ερμηνευτές!

Ωστόσο, τότε είχα μια υπέροχη Κύπρια φίλη στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, τη Νίκη Μασούρα που έφυγε κι εκείνη στα 35 της χτυπημένη απο το καρκίνο. Τής ζήτησα τη χάρη να δημοσιεύσει στο ΑΠΕ τη συνέντευξη του Μάριου υπογράφοντας με το δικό της όνομα. Ναί, με τη μεγαλοσύνη της δέχθηκε να το κάνει για να μη χαθούν τα λόγια και το έργο του νεαρού συμπατριώτη της. Ετσι , η συνέντευξη του Μάριου Τόκα έκανε το γύρο της Ελλάδας.

Εκτοτε δεθήκαμε με το σεμνό άνδρα με αυτή τη σιωπηρή σχέση της αλληλοεκτίμησης , γιατί βρήκε γενναιοδωρία στην πράξη μου. Εγώ έφυγα στο Μόντρεαλ ακολουθώντας τη ζωή μου. Εκείνος έμεινε στην Ελλάδα μεγαλουργώντας με τις επόμενες δουλειές του απο τα Λαδάδικα μέχρι την Εθνική Μοναξιά και βάλε. Εγώ χόρευα ζεμπέκικα βαρειά με τα τραγούδια του εδώ στα ξένα. Αγαπημένο μου «Μοναδική Και Σπάνια» με τη φωνή του Μητροπάνου. Εκείνος μου άφηνε μηνύματα στον τηλεφωνητή πως σε κάθε συναυλία του περίμεναν τα εισιτήριά μου. Κι ας ήμουν απούσα.

Ο προϊστάμενός μου είναι διευθυντής σε ένα μεγάλης κυκλοφορίας έντυπο σήμερα. Και κάθε που βρισκόμαστε μου ζητάει συγγνώμη για εκείνη την απρέπειά του. Και δημοσιεύει διθυραμβικά κομμάτια για τα βιβλία μου. Τώρα με πιστεύει.

Κι ο Μάριος άφησε τη σφραγίδα του στη μουσική σκηνή της Ελλάδας με τις μουσικές του αλλά και με τη σεμνότητά σου. Για μένα είναι παναταχού παρών κι ας μην τον έχω συναντήσει σχεδόν μια εικοσαετία τώρα. Θα τον χορεύω και θα τον τραγουδώ. Ο Μάριος πάντα θα είναι φίλος μου γιατί τα χώματα δεν θα σκεπάσουν ποτέ την ύπαρξή του! Ούτε και το μεγάλο ταλέντο του!

17 comments:

La Gigi said...
This comment has been removed by the author.
La Gigi said...

Ιουστινάκι,
δεν είναι δυνατόν να φύγει, μας έχει χαρίσει τόσα πολλά, μουσικές γεμάτες συναίσθημα και ψυχή.

δεσποιναριον said...

Δε θαχεις Καναδεζα μου την συνεντευξη να μας την βαλεις εδω ε? Θαταν πολυ ενδιαφερουσα. Φιλακια!

Justine's Blog said...

Ναι Μελισσούλα μου,
Δεν είναι δυνατόν να ξεχαστεί επειδή έφυγε. Θα είναι πάντοτε παρών με τις μουσικές του. Κι όμως θα μπορούσε να δώσει κι άλλες! Αλλα οι ωραίοι φεύγουν νωρίς για να μη φθαρούν !
Φιλιά ρομαντικά

Justine's Blog said...

Δεσποινάριον,
Κι όμως σήμερα άρχισα να αναζητώ τη συνέντευξη στα αρχεία του ΑΠΕ. Εγώ τότε έγραφα στη γραφομηχανή, οπότε δεν έχω κρατήσει αντίγραφο. Η εποχή του σκληρού χαρτιού έχει χαθεί απο τα προσωπικά μου αρχεία.
Πάντως, θα επιμείνω να βρώ αυτή τη συνέντευξη. Θέλω να δώ με ποιά μάτια τον είχα δεί. Και πώς έγραφα τότε ως νεαρή δημοσιογράφος.
Φιλιά σου και σε έβαλα στο Μέγαρον της wordpress πλέον(παρότι ακόμη ξενεύομαι με τη νέα επίπλωση!)

δεσποιναριον said...

Καλα κανεις Ιουστινακι, αυτα ειναι η δικη σου ιστορια, η δικη σου κληρονομια. Ευχομαι να τα βρεις κι αυτο και οσα αλλα μπορεις παλια.
Καληνυχτα!

Μηθυμναίος said...
This comment has been removed by the author.
Μηθυμναίος said...

Μαζί σου Δέσποινα, να ψάξει, να ψάξει, είμαστε περίεργοι...

Εγώ θα ήθελα ν' αφήσω λίγα λόγια του γνωστού καρδιολόγου (και συμπατριώτη μου) Στρατή Παττακού που ήταν ένας από τους θεράποντες γιατρούς του και που λόγω ταξιδιού ήταν αδύνατο να βρίσκεται στο πλευρό του την ύστατη στιγμή, του έγραψε "ως ελάχιστο χρέος και φόρο τιμής", τούτα:
«Το τελευταίο τρίμηνο Μάριέ μου, είχα την ευκαιρία με την καθημερινή μας επικοινωνία -γιατρού-ασθενούς πια- να εκτιμήσω το μέγεθος και το μεγαλείο της προσωπικότητάς σου. Δύσκολα συναντάς άνθρωπο σε τόσο σκληρές στιγμές άνισου αγώνα, να’ χει τη γαλήνη, την ειρήνη, την ανθρωπιά, την ταπεινότητα ζωγραφισμένη στα μάτια του. Μικρός το δέμας, μεγάλος στην ψυχή. Όπως ακριβώς οι άγγελοι. Έτσι ακριβώς φτερούγισες στον ουρανό φεύγοντας από δίπλα μας. ’’ΕΝ ΧΟΡΔΑΙΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΟΙΣ’’ (…). Σε λίγο πια ‘νυχτώνει μα κοιμήσου εσύ’. Στο τελευταίο ταξίδι πάρε μαζί την κιθάρα σου, την αγάπη μας και δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς.
Ψυχές σαν και σένα βρίσκουν παντού ζεστή φωλιά. Στη σύντομη ζωή σου μας έδωσες τόσα πολλά, μα περισσότερο μας έδωσες το μέτρο του ανθρώπου. Μας λείπεις ήδη πολύ, αγαπημένε μας φίλε»
.

Έτσι ακριβώς, Ιουστίνη μου, ήταν ο Μάριος Τόκας, όπως το λες: Μοναδικός και Σπάνιος...

Ra Ma said...

Δεν το ήξερα αυτό το γεγονός (καλά τότε δεν ...έβλεπα μπροστά μου!).
Συμφωνώ και επαυξάνω να βρεις το κείμενο να το διαβάσουμε και εμείς.
Καλημέρα!

δεσποιναριον said...

Αχ ελπιζω να μη σε εβαλα σε μπελαδες, καλημερουδια!!!!

Justine's Blog said...

Αγαπημένοι μου Δεσποινούλα και Θύμιε,
Μόλις τώρα επικοινώνησα με το αρχείο του ΑΠΕ και με πληροφόρησαν ότι τα αρχεία του Πρακτορείου φθάνουν μέχρι το 1992 (οπότε άρχισαν να γίνονται ηλεκτρονικά υποθέτω!). Οπότε η συνέντευξη θεωρείται οριστικό παρελθόν για μένα. Οχι και η ύπαρξη του Μάριου Τόκα, όμως!

Justine's Blog said...

Α! Αγαπημένε μου Στράτο,
Τί γιατρός ποιητής ήταν αυτός του Μάριου. Τουλάχιστον είχε πέσει σε χέρια ανρθώπου που διάβαζε την ψυχή του.
Συγκλονιστικά τα λόγια του για τον μεγάλο άντρα, που μίκρυνε απο την ασθένεια και πέταξε στους ουρανούς με τα φτερά του αγγέλου.

Justine's Blog said...

Θύμιε μου,
Εσύ ήσουν μέσα στον έρωτα τότε. Πού να ξέρεις ποιά μικρά και μεγάλα πράγματα συνέβαιναν κάτω απο τη μύτη σου!
Φιλιά

Anonymous said...

Ένας Άνθρωπός Απίστευτος!
Αξιοπρεπείς με όλη την σημασία της λέξης, Ταπεινός μέσα στην Μεγαλειότητα του!
δεν ήθελα να πιστέψω... πως μετακομίζει στην γειτονιά των αγγέλων, κι ας έβλεπα με τα μάτια μου... να έχει ανοίξει φτερά... καιρό τώρα
αναζητώντας ως το τέλος νέα σύνθεση

Άνθρωπος Ιδέα!

να' ναι φωτεινό τούτο το ταξίδι του
γεμάτο νότες
κι αηδόνια στο πέρασμα
όπως του πρέπει.....


καλό σας απόγευμα

Justine's Blog said...

Αγαπητέ Μίστ,
Τί ποιητικό μπλόγκ είναι το δικό σας! Τι όμορφες διαδράσεις του λόγου ειναι αυτές!
Ναί, ο Μάριος ήταν άνθρωπος ιδέα. Αφου είχα μεταναστεύσει για τον Καναδά επι δεκαετία κι εκείνος άφηνε πάντοτε μηνύματα πως τα εισιτήριά μου με περίμεναν στο γκισέ. Κι ας ήξερε πως δεν ήμουν στην Αθήνα.
Κανείς άλλος ούτε φίλος ούτε γνωστός δεν το έχει κάνει αυτό στην απουσία μου. Γι αυτό σας λέω, ήταν ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ και ΣΠΑΝΙΟΣ! Ισως νάταν καλύτερο απο απαλλάχθηκε απ το σαρκίο του. Ετσι σκέφτομαι πάντα για τους φευγάτους του ουρανού!

Anonymous said...

" Ισως νάταν καλύτερο απο απαλλάχθηκε απ το σαρκίο του. Ετσι σκέφτομαι πάντα για τους φευγάτους του ουρανού!"

θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σας, μιας και έζησα-ζω από πολύ κοντά τον Σπάνιο Μάριο σ΄όλα τα όμορφα και δύσκολα
με την παλάμη του στην χούφτα μου
να λέει
εμπρός...
στους ουρανούς!

υγ
σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια
επί του τόπου μου

τιμή μου!

κυκλάμινο said...

Ιουστινάκι μου, αυτές τις αλήθειες τις αφιερώνεις σε μένα; Έφυγα! Σ' ευχαριστώ τόσο πολύ!
Λόγω των γεγονότων δεν έκανα ποστ για τον Μάριο Τόκα, την Φυγή του και τα τραγούδια του.
Μ' αρέσουν όλα κι ας μην τα ξέρω όλα, ότι είναι δικά του! Συνήθως τα τραγουδάμε χωρίς να ξέρουμε τον στιχουργό. Βλέπεις, προοθούνται οι τραγουδιστές.
Έφυγα! Ευχαριστώ!