Ενας αθόρυβος αναχωρητής

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Πριν απο ένα μήνα περίπου έφυγε ξαφνικά κι ανεπάντεχα ο πατέρας του φίλου και συναδέλφου Ηλία Γεωργάκη . Συγκρούσθηκε με ένα ταξί ενώ ήταν στο μηχανάκι του, πήγε στο νοσοκομείο κι εκεί δεν λειρουργούσε ο αξονικός τομογράφος, όπως καταγγέλει ο συνάδελφος και γιός του Ηλίας. Ετσι ο άνθρωπος κίνησε για το σπίτι του χωρίς εξετάσεις. Μετά απο λίγες μέρες αναχώρησε για τις γειτονιές του ουρανού. Ηταν ο πιο αθόρυβος αναχωρητής αυτού του άνυδρου καλοκαιριού της Λευκάδας.

Ο Παναγιώτης Γεωργάκης, επονομαζόμενος Λαμπούρης, ήταν ένας ταπεινός ψαράς, που με το μονόξυλο κι αργότερα με το καϊκάκι του , κατόρθωσε να αναθρέψει δυό εξαιρετικά παιδιά, τον Ηλία Γεωργάκη (δημοσιογράφο στα Νέα) και τη καθηγήτρια του Μουσικού Πανεπιστήμιου Σούλα Γεωργάκη. Αγνός βιοπαλαιστής, φαμελίτης με συνέπεια και ήθος μαζί με τη γυναίκα του σεμνά και αθόρυβα μεγάλωσαν τα βλαστάρια τους σε μια γραφική γειτονιά της παλιάς πόλης, Ορφέως 2, όπως τιτλοφόρησε και το βιβλίο του ο Ηλίας.

Παλιος Λευκαδίτης (μπρανέλος), κανταδόρος και δεινός ψαράς ο Λαμπούρης ξεχωριζε για το δυναμισμό του, την εντιμότητα και την καλωσύνη του. Στη μνημη του παραθέτουμε δυο ποιήματα του γιου του Ηλία Π. Γεωργάκη, δημοσιογράφου στα ''ΝΕΑ":


.ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

Αυτοι που φεύγουν

ζούνε μέσα απο εμάς.

Μας μιλάνε

με το συλλαβιστό

θρόϊσμα

των ευκαλύπτων.

Με τους ήχους

της καμπάνας

τ' Αη Νικόλα

και της καντάδας

στα καντούνια.

Μας γνέθουν

στα πυρωμένα

ηλιοβασιλέματα

στους Μύλους

στέλνοντας μελωδίες

με τον μαίστρο.

Αυτοι που φεύγουν

ζούνε μέσα απο εμάς.

Μας ακολουθούν

με τα γερασμένα μονόξυλα

στο μώλο.

Με τα κουρασμένα

κύματα

του Κάστρου.

Μας χαιρετάνε

με το αστραπόβροντο

τ΄Αη Γιαννιού

και με τον ήχο

της βροχής

στο τσίγκο.

Με το βρεγμένο χώμα

της Κουζούντελης

και το ''ω γλυκύ μου έαρ''

στην κατάνυξη του επιταφίου.

Με την οργισμένη μυρωδιά

του μάραθου

και τις μετάνοιες

στην Κυρα Φανερωμένη.

Αυτοι που φεύγουν ζούνε

μέσα απο εμάς.

Γιατί είμαστε εμείς....

--------------------------------------------

2.ΤΟ ΠΥΡΟΦΑΝΙ ΕΣΒΗΣΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Έσβησε για πάντα το μικρό το πυροφάνι

δεν θα ξανανάψει στο μικρό μας το λιμάνι

σίγησαν οι φάροι απο λύπη

τώρα ο ψαράς τους θα τους λείπει.

Δεν πέταξαν οι γλάροι απο συμπόνια

τον ήξεραν λεβέντη τόσα χρόνια ,

ορθιο στη βάρκανα ψαρεύει

θηρίο στη ζωή του να παλεύει.

Δίχτυα στον παράδεισο θα ρίξει

με φίλους του παλιούς

πάλι θα σμίξει

θλίψη στ΄Αη Νικόλα το νησάκι

έρημο στο μώλο το βαρκάκι.

Δάκρυσαν της Γύρας τα κρινάκια

στάση εργασίας τα καμάκια

μπόρες, κακουχίες και χειμώνες

πάλεψε, έδωσε αγώνες.

Ήθος, εντιμότητα και θάρρος

πατέρα στην πορεία θάσαι φάρος

στην άδικη ζωή ήσουν θηρίο

στους ήρωες ποτέ δεν λένε αντίο.