ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Friday, August 29, 2008

Ενας αθόρυβος αναχωρητής

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Πριν απο ένα μήνα περίπου έφυγε ξαφνικά κι ανεπάντεχα ο πατέρας του φίλου και συναδέλφου Ηλία Γεωργάκη . Συγκρούσθηκε με ένα ταξί ενώ ήταν στο μηχανάκι του, πήγε στο νοσοκομείο κι εκεί δεν λειρουργούσε ο αξονικός τομογράφος, όπως καταγγέλει ο συνάδελφος και γιός του Ηλίας. Ετσι ο άνθρωπος κίνησε για το σπίτι του χωρίς εξετάσεις. Μετά απο λίγες μέρες αναχώρησε για τις γειτονιές του ουρανού. Ηταν ο πιο αθόρυβος αναχωρητής αυτού του άνυδρου καλοκαιριού της Λευκάδας.

Ο Παναγιώτης Γεωργάκης, επονομαζόμενος Λαμπούρης, ήταν ένας ταπεινός ψαράς, που με το μονόξυλο κι αργότερα με το καϊκάκι του , κατόρθωσε να αναθρέψει δυό εξαιρετικά παιδιά, τον Ηλία Γεωργάκη (δημοσιογράφο στα Νέα) και τη καθηγήτρια του Μουσικού Πανεπιστήμιου Σούλα Γεωργάκη. Αγνός βιοπαλαιστής, φαμελίτης με συνέπεια και ήθος μαζί με τη γυναίκα του σεμνά και αθόρυβα μεγάλωσαν τα βλαστάρια τους σε μια γραφική γειτονιά της παλιάς πόλης, Ορφέως 2, όπως τιτλοφόρησε και το βιβλίο του ο Ηλίας.

Παλιος Λευκαδίτης (μπρανέλος), κανταδόρος και δεινός ψαράς ο Λαμπούρης ξεχωριζε για το δυναμισμό του, την εντιμότητα και την καλωσύνη του. Στη μνημη του παραθέτουμε δυο ποιήματα του γιου του Ηλία Π. Γεωργάκη, δημοσιογράφου στα ''ΝΕΑ":


.ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

Αυτοι που φεύγουν

ζούνε μέσα απο εμάς.

Μας μιλάνε

με το συλλαβιστό

θρόϊσμα

των ευκαλύπτων.

Με τους ήχους

της καμπάνας

τ' Αη Νικόλα

και της καντάδας

στα καντούνια.

Μας γνέθουν

στα πυρωμένα

ηλιοβασιλέματα

στους Μύλους

στέλνοντας μελωδίες

με τον μαίστρο.

Αυτοι που φεύγουν

ζούνε μέσα απο εμάς.

Μας ακολουθούν

με τα γερασμένα μονόξυλα

στο μώλο.

Με τα κουρασμένα

κύματα

του Κάστρου.

Μας χαιρετάνε

με το αστραπόβροντο

τ΄Αη Γιαννιού

και με τον ήχο

της βροχής

στο τσίγκο.

Με το βρεγμένο χώμα

της Κουζούντελης

και το ''ω γλυκύ μου έαρ''

στην κατάνυξη του επιταφίου.

Με την οργισμένη μυρωδιά

του μάραθου

και τις μετάνοιες

στην Κυρα Φανερωμένη.

Αυτοι που φεύγουν ζούνε

μέσα απο εμάς.

Γιατί είμαστε εμείς....

--------------------------------------------

2.ΤΟ ΠΥΡΟΦΑΝΙ ΕΣΒΗΣΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Έσβησε για πάντα το μικρό το πυροφάνι

δεν θα ξανανάψει στο μικρό μας το λιμάνι

σίγησαν οι φάροι απο λύπη

τώρα ο ψαράς τους θα τους λείπει.

Δεν πέταξαν οι γλάροι απο συμπόνια

τον ήξεραν λεβέντη τόσα χρόνια ,

ορθιο στη βάρκανα ψαρεύει

θηρίο στη ζωή του να παλεύει.

Δίχτυα στον παράδεισο θα ρίξει

με φίλους του παλιούς

πάλι θα σμίξει

θλίψη στ΄Αη Νικόλα το νησάκι

έρημο στο μώλο το βαρκάκι.

Δάκρυσαν της Γύρας τα κρινάκια

στάση εργασίας τα καμάκια

μπόρες, κακουχίες και χειμώνες

πάλεψε, έδωσε αγώνες.

Ήθος, εντιμότητα και θάρρος

πατέρα στην πορεία θάσαι φάρος

στην άδικη ζωή ήσουν θηρίο

στους ήρωες ποτέ δεν λένε αντίο.

8 comments:

Antoine said...

Νομίζω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για έναν άθρωπο να τον θυμούνται με χαρά και υπερηφάνεια όταν φύγει από τούτον τον κόσμο! Τα παιδιά του θα είναι περήφανα γι' αυτόν τον άνθρωπο.

Μου ήρθε στο νου η ιστορία που αφηγήθηκε ο Σόλων στον Κροίσο, όπως μας περιγράφει ο Ηρόδοτος.

Justine's Blog said...

Αντουάν καλέ μου,
Ηταν ένας αθόρυβος αγωνιστής που έβγαλε δυό καταπληκτικά παιδιά στην κοινωνία της Λευκάδας και της Ελλάδας.
Ταπεινός ψαράς, αλλά περήφανος Λευκαδίτης, μουσικός, καλλίφωνος, γλετζές. Ωραίος άνρθωπος και σεμνός.
Ναί, θα τον θυμόμαστε μέσα απο τη σημαντική μνήμη του Ηλία, που ξέρει να τιμάει τους αγαπημένους του.
Χαιρετίσματα απο θεϊκό Μόντρεαλ. Νιώθω ερωτευμένη με την πόλη μου.

Φωτεινή S said...

Mακάρι για όλους τους ανθρώπους φεύγοντας, να μπορούν να πουν κάποιοι τέτοιες καλές κουβέντες γι' αυτούς. Τότε ο κόσμος μας θα ήταν διαφορετικός σίγουρα.
Φιλιά από ένα καλοκαιρινό Ρέθυμνο ακόμα.

Ελευθερία Αραβανή said...

ο συγχωρεμένος κυρ Πάνος ήταν γείτονάς μου μέχρι τα 12 μου χρόνια..και θυμάμαι τα πανηγύρια που στήνονταν στην γειτονιά τα καλοκαίρια..με τους κανταδόρους και τον παππού μου τον συγχωρεμένο στο βιόλί..
χαιρετισμούς από το νησί σου..

Justine's Blog said...

Φωτεινούλα μου,
Πιστεύω πως η φυγή προς τα ουράνια εξαγνίζει τους ανθρώπους. Αλλά ο μπαρμπα Πάνος έχει σπουδαίους επιγόνους που τιμούν τη μνήμη του. Αλλωστε, το λέει η εκκλησία: Αιωνία Αυτού η Μνήμη! Είναι η μεγαλύτερη τιμή για έναν άνθρωπο να τον θυμούνται με αγάπη οι επιζώντες.
Αντιγυρίζω τους χαιρετισμούς με φθινοπωρινά βρεγμένα φιλια απο το Μόντρεαλ
Ιουστίνη

Justine's Blog said...

Ελευθερία μου,
Τί όμορφα που τα γράφεις και μεταφέρεις στο νησί μνήμες ωραίες, παλιοκαιρινές. Αναρρωτιέμαι αν ακόμη ισχύουν οι καντάδες στην πόλη μας, εννοώ ως στοιχεία αυθορμητισμού και όχι ως οργανωμένοι φορείς.
Απόψε ηρθε η βροχή και ήταν μαγικά

Babis Dermitzakis said...

Ιουστίνη μου Καλό Χειμώνα. Με συγκίνησε το post σου, και μάλιστα διπλά καθώς είμαι κι εγώ μηχανόβιος. Διάβασα κάπου ότι ο μηχανόβιος έχει 33 φορές περισσότερες πιθανότητες να σκοτωθεί από ό,τι ένας οδηγός ΙΧ. Φαντάζομαι θα ήταν εξαίρετος άνθρωπος, και θα τον θυμούνται πολλοί για πολύ.

Justine's Blog said...

Μπάμπη ευαισθητούλη μου,
Καλό φθινόπωρο σε σάς με λίγες σταλιές βροχούλας για να ανασάνετε. Εδώ φθινοπώριασε σήμερα, αλλά πίστεψέ με πως είναι ό,τι γύρευε η ξεραμένη απο το άνυδρο της Ελλάδας καλοκαίρι ψυχούλα μου.
Να προσέχεις καλέ μου στη μηχανή, να έχεις χίλια μάτια, να φοράς το κράνος σου και γερό δερμάτινο μπουφάν που θα καλύπτει όλο το σώμα σου.
Είναι ρίσκο η μηχανή αλλά κι ελευθερία, έτσι;
Να περνάς όμορφα
Σου στέλνω φθινοπωρινά φιλιά απο το λατρεμένο τόπο μου
Ιουστίνη