Η γνωστή συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη καλεσμένη στο 3ο Ετήσιο Πολυπολιτιστικό Φεστιβάλ Βιβλίου στην Αστόρια

Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη στο 3ο Πολυπολιτιστικό Φεστιβάλ Βιβλίου

Η γνωστή συγγραφέας της Βορειοαμερικάνικης Διασποράς Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη θα συμμετάσχει στο 3ο Ετήσιο Πολυπολιτιστικό Φεστιβάλ Βιβλίου στην Αστόρια, το οποίο θα εξελιχθεί στις 3 και 4 Οκτωβρίου στο αμφιθέατρο του Ελληνοαμερικάνικου σχολείου του Αγίου Δημητρίου στην Αστόρια.

Το Σάββατο 4 Οκτωβρίου στις 4.μ.μ ο γνωστός δημοσιογράφος-αρθρογράφος Μπόμπ Νικολαϊδης θα διαβάσει αποσπάσματα απο το βιβλίο της The Legacy---Η Παρακαταθήκη.

Το νέο βιβλίο της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη με τίτλο Ημερολόγιο Αβάνας - Η Κούβα στο λυκόφως του Κάστρο θα παρουσιάσει ο έγκριτος δημοσιογράφος- ανταποκριτής του Μέγκα Μιχάλης Ιγνατίου.

Η συγγραφέας θα είναι παρούσα και θα υπογράφει τα βιβλία της, τα οποία θα διατίθενται στην έκθεση Η Μοναξιά Ενός Ασυμβίβαστου(2000), Ψηλά Τακούνια Για Πάντα(2006), Στις Αγορές του Κόσμου(2004), Πετάει, Πετάει το Σύννεφο(2003), Η Παρακαταθήκη-The Legacy(2005) και Ημερολόγιο Αβανας.

Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη ως ειδική προσκεκλημένη του φεστιβάλ βιβλίου θα μιλήσει κατα την τελετή των εγκαινίων την Παρασκευή 6μ.μ για την εμπειρία της ως δημοσιογράφου και ως συγγραφέως.

http://www.newyorkbookfairexpo.com/

Justine Frangouli-Argyris at the Third Annual Multilingual Book Fair in Astoria

The renowned author of the Hellenic diaspora of North America, Justine Frangouli-Argyris, will be participating in the third annual Multilingual Book Fair to be held October 3rd and 4th in Astoria, NY in the auditorium of St. Demetrios Greek-American School.

Excerpts in English from her book, The Legacy---I Parakatathiki, will be read by Greek-American columnist/journalist Bob Nicolaides on Saturday, October 4th at 4p.m.

Also, a reading from her newly published book, Havana Diaries---Imerologio Avanas, will take place by journalist/correspondent Michael Ignatiou.
A book signing by the author will follow.

All of Justine Frangouli-Argyris’ works will be available at the fair (The Lonely Path of Integrity, High Heels for Six, Clouds Fly Don’t They? Stis Agores tou Kosmou, The Legacy, Havana Diaries).

The author will participate in the official opening of the bookfair with a speech about her experience as a journalist and an author.

St. Demetrios Greek American School

30-03 30 Drive, Astoria, NY 11424

Contact: NY Book Fair (917) 238-315

Μια Μάγισσα της Μαγειρικής Ταξιδεύει στο Σύννεφό μου

Την Μάγισσα της Μαγειρικής http://cookthebook.blogspot.com/ τη γνώρισα πριν απο ένα περίπου χρόνο όταν δειλά-δειλά μπήκε με τη σφυρίζουσα κατσαρόλα της στο μπλόγκ μου να με χαιρετήσει και να συστηθεί.

Μου είπε μάλιστα με απόλυτη ειλικρίνεια πως το 2003 πήγε να αγοράσει το πρώτο μου μυθιστόρημα «Πετάει , Πετάει το Σύννεφο» αλλά προτίμησε κάτι άλλο- γνωστότερο ίσως. (Πάντως είναι μεγάλη φιν φον φαν των εκδόσεων Ψυχογιός, όπως διαβάζω στις αναγνώσεις της).

Με ρώτησε μάλιστα ποιό απο τα βιβλία μου θα της πρότεινα να διαβάσει κι εγώ έσπευσα να την καλέσω στο «Ψηλά Τακούνια για Πάντα», μια και ήμουν δοσμένη- κι ακόμη είμαι- σ’ εκείνο το μεταφεμινιστικό μυθιστόρημα ( εγκρίθηκε απο το αγγλόφωνο θέατρο Infinitheatre του Μόντρεαλ και θα ανέβει στη σκηνή του οσονούπω!).

Εκείνη ωστόσο ξετρύπωσε αυτό το καλοκαίρι με τα πετάγματά της στους ουρανούς της Λευκάδας- τους ασυννέφιαστους – το Σύννεφό μου. Το διάβασε με ψυχή και με μια αγαπητική προσέγγιση για μένα, αφού νιώθουμε κάπως σαν οικογένεια με τις καθημερινές συναντήσεις στην μπλογκογειτονιά μας.

Κατάλαβε με μιας πως είναι μια προσωπική ιστορία, πως εκεί κρύβεται ένας άντρας (ο μακαριστός παππούς μου παπα -Κώστας Κακαβούλης) και μια αληθινή μεγάλη οικογένεια (εκείνη της μητέρας μου Μαρίας Κακαβούλη).

Ναί, το «Πετάει, πετάει το Σύννεφο» είναι η αληθινή ιστορία του λεβέντη παππού μου όπως την έφτιαξα βασισμένη στα απομνημονεύματά του, που άφησε ως παρακαταθήκη σε όλα τα 23 εγγόνια του και ιδιαίτερα σε μένα για να γράψω το βιβλίο του, επειδή ήμουν καλή στις εκθέσεις.

Σε ευχαριστώ Cook για την υπέροχη διεισδυτική ματιά σου στο book αλλα και για τις πληθωρικές συνταγές της μαγειρικής σου δεινότητας.

Και ναί, είσαι μάγισσα της μαγειρικής και μαέστρα της βιβλιοφιλίας.

Με ευγνωμοσύνη

Ιουστίνη


http://cookthebook.blogspot.com/


ΠΕΤΑΕΙ ΠΕΤΑΕΙ ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ
Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη
εκδ.Ψυχογιός
σελ.319

Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο που διαβάζω γραμμένο απο την Ιουστίνη,αγαπημένη φίλη στη μπλογκογειτονιά.
Εντελώς διαφορετικό από τα Ψηλά Τακούνια,μα το ίδιο ευαίσθητο στον τρόπο που προσεγγίζει η συγγραφέας τους ήρωές της.Τους αγγίζει με αβρότητα,πραγματικοί καλεσμένοι,αγαπημένοι,που δε θέλει με τίποτα να τους κακοκαρδίσει...αυτή ήταν η αίσθηση μου όταν τελείωσα την αναγνωση του βιβλίου.
Ο παπα Κωστάγγελος,μέσα από συχνά φλας μπακ που εμπλέκονται στο παρόν,παρουσιάζει την πολυπληθή οικογένειά του και μαζί το δικό του ταξίδι στα επίγεια,πριν ο ίδιος αναχωρήσει για εκείνο το ταξίδι,το βεβαιο για τον καθένα,όπου επιτέλους δίνεται η απάντηση στην ερώτηση "πετάει,πετάει το συννεφο;"
Ανάλαφρο,συγκινητικό ορισμένες στιγμές,με ήρωες λαμπερούς μα τόσο ανθρώπινους και καθημερινούς,με εικόνες της αγαπημένης Λευκάδας(πατριδα της Ιουστίνης)....
Ο παπα-Κωστάγγελος κι εγώ γνωριστήκαμε ένα "απόβροχο με λουκουμάδες",μετά με πήρε και με ταξίδεψε σε χειμώνες και καλοκαίρια άλλων χρόνων,ωσπου τέλος αποχαιρετιστήκαμε μια φωτεινή Σεπτεμβριάτικη μέρα...από ψηλά εκείνος,"πάνω σ'ένα λευκό πουπουλένιο σύννεφο"...

Ενα βιβλίο γλυκό...σαν τη συγγραφέα του...
...την Ιουστίνη,πέρα στο φθινοπωρινο Μόντρεαλ.


ΥΓ. Με την ευκαιρία θάθελα να σας καλέσω στο νέο μπλόγκ του συνεργάτη μου στο ραδιόφωνο CFMB Μιχάλη Τελλίδη. Κάνουμε κι εμείς μαγκιες στα ραδιοκύματα!!!

http://radiomichael.blogspot.com/

Η ανιστόρητη εξιστόρηση του Μουσείου Μπενάκη

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Απο τις αρχές της άνοιξης μας βομβαρδίζουν και με τη σειρά μας βομβαρδίζουμε τους Ελληνες του Καναδά με την έκκληση να πάνε ώς το Μουσείο Πολιτισμού της Οττάβας για να επισκεφθούν την έκθεση με τίτλο The Greeks (Οι Ελληνες), που παρουσιάζεται στην καναδική πρωτεύουσα μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου απο το Μουσείο Μπενάκη.

Θεώρησα ηθικό χρέος μου να επισκεφθώ την έκθεση ως πολίτης αυτής της ηπείρου και ως περήφανη Ελληνίδα. Ετσι την περαμένη Κυριακή, που ήταν μια όμορφη φθινοπωρινή μέρα με τη φύση ντυμένη στα ιριδίζοντα χρώματα, ξεκινήσαμε με παρέα για την πρωτεύουσα.

Πρώτος και κύριος σταθμός του ταξιδιού ήταν το Μουσείο Πολιτισμού της Οττάβας, το οποίο δεν παύει να με εντυπωσιάζει για την επιβλητική αρχιτεκτονική του (έχει το σχήμα ενός τεράστιου ινδιάνικου κανό) και για τον πλαίριο φωτισμό του στο κυρίως λόμπι.

Οδεύσαμε κατευθείαν προς την έκθεση The Greeks με βαθύ το αίσθημα της περηφάνειας, καθώς το Μουσείο Μπενάκη κατάφερε να διεισδύσει με αυτή τη μικρή συλλογή αντικειμένων απο όλες τις φάσεις της ιστορίας της Ελλάδας (προϊστορία μέχρι 19ο αι.) στο μουσείο, που φιλοξενεί τον πολιτισμό των Ινδιάνων αλλά και διάφορους κατα καιρούς πολιτισμούς του κόσμου.

Η επιλογή των αντικειμένων - απο βάζα της προϊστορικής εποχής μέχρι παραδοσιακές στολές της Ελλάδας και μια πλούσια αναφορά στη βυζαντινή εποχή με την διαλάμψασα εκκλησιαστική τέχνη- κάλυπτε εν πολλοίς όλες τις περιόδους της ελληνικής ιστορίας απο το 3000 πΧ μέχρι τις μέρες της απελευθέρωσης. Ο φωτισμός –αρκετά ελλειπτικός για την κουλτούρα μας- ήταν το στοιχείο που δεν μου πήγε στο όλο στήσιμο της έκθεσης, που κατα τα άλλα ήταν πολύ προσεγμένη.

Ομως, αυτό που κυριολεκτικά δημιούργησε έκκρηξη στα σπλάχνα μου ήταν μια μικρή ανιστόρητη αναφορά στα ένθετα κομμάτια της αφήγησης της ιστορίας των Ελλήνων. Για την περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας η πινακίδα έγραφε τα εξής:

During this period, the Greek world came under the authority of the Ottoman Turks, who arrived from Asia Minor and conquered Constantinople in 1453. By 1718, the Ottomans controlled almost all Greek territory. The Greek world nonetheless remained vital. In keeping with a Muslim tradition of tolerance, the Orthodox Christian Church was maintained by the Ottoman authorities. Greeks often occupied important positions in the Ottoman administration, and Greek communities at the parish, village and city levels enjoyed a form of self-administration.

Κατ αυτήν την περίοδο, ο Ελληνικός κόσμος περιήλθε κάτω απο την κυριαρχία των Τούρκων Οθωμανών, που ήρθαν απο τη Μιρκά Ασία και κατέλβαν την Κωνσταντινούπολη το 1453. Μέχρι το 1718 οι Οθωμανοί κυριαρχούσαν σε ολόκληρη σχεδόν την Ελληνική επικράτεια. Ο Ελληνικός κόσμος ωστόσο παρέμεινε ζωντανός. Σύμφωνα με τη μουσουλμανική παράδοση της ανοχής , η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία διατηρήθηκε απ τις Οθωμανικές Αρχές. Οι Ελληνες συχνά κατελάμβαναν σπουδαίες θέσεις στην Οθωμανική διοίκηση και οι Ελληνικές κοινότητες στις ενορίες, τα χωριά και τις πόλεις απολάμβαναν ένα τύπο αυτοδιοίκησης.

Αυτή την ανιστόρητη παράγραφο την εντόπισε μια Ελληνοκαναδή της παρέας, η οποία έγινε έξαλλη για το θράσος να παρουσιάζεται σε επίσημη έκθεση του Μουσείου Μπενάκη ως γεγονός πως ο τουρκικός ζυγός των 400 χρόνων αμείλικτης κατοχής και καταπίεσης του ελληνικού πληθυσμού ήταν μια συγκυρία κατα την οποία οι Τούρκοι επέδειξαν την ανοχή της μουσουλμανικής κουλτούρας τους!!!

Φεύ! Αλας! Αλλοίμονον! Οι Οθωμανοί που έσφαξαν, λεηλάτησαν, καταπάτησαν κάθε πολιτική και θρησκευτική ελευθερία του σκλαβωμένου ελληνικού λαού για τέσσερις αιώνες γίνονται αίφνης δια Μουσείου Μπενάκη εν Οττάβα ήρωες, ανεκτικοί, φιλικοί της χριστιανικής κουλτούρας επειδή έδωσαν κάποια πικρά προνόμια στο Φανάρι κι επειδή χρησιμοποίησαν προς ίδιον όφελος την πολιτεία και τη γραμματοσύνη κάποιων Φαναριωτών!

Και οι λεηλασίες των ναών της Ελλάδας που αναφέρονται; Πού γράφονται οι σφαγιασμοί των ιερέων, ο προσηλυτισμός των Γενιτσάρων, η σύλληση των νεκροταφείων, το «Γιατί τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» κατα τον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό, μάρτυρα της ασφυκτικής οθωμανικής κυριαρχίας;

Και γιατί μέχρι σήμερα οι Τούρκοι εξακολουθούν να τρομοκρατούν το Πατριαρχείο, να κρατούν κλειστή της Θεολογική Σχολή της Χάλκης, να βιαιοπραγούν στους ναούς και τα ιδρύματα των Ελλήνων, να καταπατούν τις θρησκευτικές ελευθερίες της ελληνικής μειονότητας στην Πόλη;Γιατί κατέστρεψαν το μεγαλύτερο μνημείο της Χριστιανοσύνης, την Αγιά Σοφιά, μεταβάλλοντάς την σε τζαμί;

Δεν είμαι εθνικίστρια, ούτε διεκδικώ εθνοφιλία. Αλλά θίγεται η ιστορική μου γνώση, όταν διαβάζω στη Μπενάκειο παραφιλολογία πως οι Τούρκοι υπήρξαν ανεκτικοί απέναντι στη χριστιανοσύνη και τον Ελληνισμό λόγω μάλιστα της ανεκτικής μουσουλμανικής κουλτούρας τους!

Και θίγεται η νοημοσύνη μου , η ελληνική μου ταυτότητα, η οντότητά μου όταν το Υπουργείο Πολιτισμού επιτρέπει στο Μπενάκειο Μουσείο να ταξιδεύει στα μουσεία του κόσμου, παραχαράσσοντας την ελληνική ιστορία έναντι μιας δήθεν νέας πολιτικής προσέγγισης προς τη γείτονα. Μετά τους Ελληνες, που συνωστίζονταν στο λιμάνι της Σμύρνης το 1922, τώρα οι Τούρκοι έγιναν φίλοι της χριστιανοσύνης;

Αιδώς Αργείοι. Είμαστε Ελληνες με απόλυτη γνώση της ιστορίας μας!





Το επιβλητικό λόμπι του Μουσείου Πολιτισμού της Οττάβα. Η οροφή έχει το σχήμα ενός ινδιάνικου κανό.

Ο Σεπτέμβρης του αιώνιου πένθους

Αφιερωμένο στην Κωνσταντίνα που πετάει γύρω μου με τα αιώνια φτερά της πεταλούδας


Ποτέ δεν καταλάβαμε αν ο Φωτο Νίτσης μας είχε βάλει στο στόμα της φάλαινας ή του καρχαρία! Ολο αναρρωτόμασταν κι όλο γελούσαμε μ΄αυτή τη φωτογραφία μας!




Τρία ανέμελα κοριτσάκια στο δρόμο της Κουζούντελης Λευκάδας: Η Μαριάννα Καρφάκη, η η Κωνσταντίνα και η Ιουστίνη Φραγκούλη


Το αναθρώσκον άρωμα της αιωνιότητας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Αγαπημένη μου μικρή αδελφή,

Πάνε τέσσερα χρόνια απο κείνη την αποφράδα μέρα που γλίστρησες στα έγκατα της γής εγκαταλείποντάς με στην ατμόσφαιρα, μόνη χωρίς ιστορικά ερείσματα, χωρίς συναισθηματικές αναφορές στην υπέροχη παιδική μας ηλικία, που κύλησε σαν γάργαρο νερό στη μικρή μας πόλη.

Ηταν το καλοκαίρι του 2004 όταν οι Ολυμπιακοί της Αθήνας ξετυλιγόνταν κάτω απο το μπαλκόνι μας, τότε που η ασθένεια τύλιγε γοργά και βασανιστικά το δικό σου κουβάρι της ζωής. Φέτος οι Ολυμπιακοί πήγαν στο Πεκινο,αλλά εγώ δεν ασχολήθηκα μαζί τους. Δεν με ενδιαφέρουν πια οι Ολυμπιακοί Αγώνες, γιατί τους συνδύασα με το επώδυμο καλοκαίρι της κατηφορικής πορείας σου προς το θάνατο.

Θυμάμαι έξω απο το σπίτι μας στη λεωφόρο Βασιλέως Κωνσταντίνου να κυκλοφορεί το ενθουσιώδες πλήθος με τους λαμπαδηδρόμους και τις δάδες τους κι εσένα να χαϊδεύεις το λείο κεφαλάκι σου και να ρωτάς με τα μεγάλα πράσινα μάτια καρφωμένα στα δικά μου: Θα μεγαλώσουν τα μαλλιά μου ξανά;

Κι εγώ σου χάιδευα τα χεράκια και σέ έλουζα, σε περιποιόμουν πιστεύοντας πως μπορεί να σε κρατούσα στη ζωή, δέσμια της αγάπης και του εγωισμού μου. Υστερα , το κατάλαβα πως εσύ είχες χαράξει ανεπίστρεπτη πορεία γι αυτό κι εγώ τράβηξα για την Κούβα να σου φέρω εκείνο το φάρμακο του μπλέ σκορπιού, αγοράζοντας για μένα την ίδια και για τους γονείς μας απέλπιδα ελπίδα.

Το πένθος μου τον πρώτο χρόνο ήταν οξύ σα να με είχε δαγκώσει δηλητηριώδες φίδι στην καρδιά. Πόναγα σε εκείνο το σημείο, όπου πίστευα πως χτυπούσαν τα συναισθήματά μου. Σε είχα χάσει και σε αναζητούσα στην κοινή εμπειρία μας, στα ταξίδια μας, στην πόλη μου, στην πόλη σου, στα ψώνια μας, στις μικρές ασήμαντες χαρές μας.

Κήρυξα εχθρότητα στα χρώματα-φορούσα μόνο μαύρα. Κράτησα απόσταση απ’ τους ανθρώπους- μου έμοιαζαν απόλυτα ξένοι και μακρινοί. Κλείστηκα στις σκέψεις μου που με έφερναν συνέχεια κοντά σου μικραίνοντας το απέραντο κενό της ζωής και της ψυχής μου. Κι η Λευκάδα, που σε είχε καταπιεί τόσο άσπλαχνα- κι αυτή στους εχθρούς μου είχε καταχωρηθεί.

Τα επόμενα χρόνια προσπάθησα να συμβιβαστώ με την απουσία σου αλλά δεν τα κατάφερα. Στις κουβέντες μου σε αναζητούσα-πού νάσαι τώρα μικρή μου πεταλούδα; Κι εσύ τριγύρναγες γύρω μου πετώντας με τα πολύχρωμα φτερά σου.

Στις αγορές του κόσμου μου έλειπες, αλλά φρόντιζα να σου αγοράζω αρωματικά κεριά, να σου τ΄ανάβω καθημερινά στο σπίτι του Μόντρεαλ, της Αθήνας, του βουνού, στα δωμάτια των ξενοδοχείων μου γιατί εσύ μου το είχες ζητήσει όταν ήσουν άρρωστη: Θα μου ανάβεις το καντηλάκι;

Στις κανούριες εντυπώσεις κι εκεί σ’ έβαζα στο λογαριασμό μου. Πού ήσουν εσύ να δείς αυτά τα θαυμαστά που αντίκρυζαν τα μάτια μου; Τότε αίφνης πέταγες γύρω μου , καθόσουν στο πέτο του γαμπρού σου, κόλαγες στο μπάνιο της Μαριλένας να μάθεις τα μυστικά μας για τη βάφτιση της νεογνής Χριστίνας μας.

Τον περασμένο Δεκέμβρη, νίκησα όλες τις φοβίες μου και ταξίδεψα μέχρι τη δική μας Κούβα, το λατρεμένο νησί των διακοπών μας. Βρέθηκα εκεί όπου πληροφορήθηκα τα νέα για την αναχώρησή σου και γέμισα τη θάλασσα με δάκρυα καυτά. Σε αναζήτησα παντού , στα μπάνια, στις βόλτες , στις μουσικές, στους χορούς, στο αγαπημένο ξενοδοχείο Νασιονάλ, στα βλέμματα των ανθρώπων. Και σε εύρισκα σε κάθε βήμα μου χαμογελαστή , παιχνιδιάρα, μοιραία, όμορφη, λαμπερή.

Αυτό το καλοκαίρι ερχόμουν καθημερινά στο μαρμαρένιο αλώνι σου. Ηταν η ωραιότερη στιγμή της μέρας μου στο νησί, που το βρήκα ξένο και πνιγηρό μέσα στο πολύβουο πλήθος του Αυγούστου. Σου αγόρασα καινούρια λουλούδια σε χρυσοκίτρινα χρώματα να στολίζουν τα βάζα σου. Σου αναβα καθημερινά το καντηλάκι, όταν μου άφηνε χώρο η Σταυρούλα, η αδελφή του Νίτση, που σε φροντίζει κάθε απόγευμα να μη σου λείψει η φλόγα.

Αλλα μην ανησυχείς εδώ στη φθινοπωρινή μου μοναξιά, σου έχω αγοράσει ολοκαίνουρια κεριά με άρωμα κολοκύθας. Καίνε ολημερίς και οληνυχτίς για να σε συντροφεύουν εκεί ψηλά στη γειτονιά του ουρανού όπου αναπέμπεται η φλόγα στέλνοντας το μήνυμα της αιώνιας και αναλλοίωτης αγάπης μου.

Μικρή πολύχρωμη πεταλούδα μου, μου λείπεις περισσότερο απο ποτέ! Κι εκείνος ο πόνος που ήταν μόνο στην καρδιά , τώρα έχει απλωθεί σε ολάκερο το σώμα!

Η ζοφερή Δευτέρα της αμερικάνικης χρηματαγοράς και η μεγάλη απάτη

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Αλλη μια ζοφερή μέρα ξημέρωσε για τις χρηματαγορές του κόσμου με αφορμή το κανονικό ξεπάστρεμα-πτώχευση της χρηματιστηριακής μεγαλοεταιρείας Lehman Brothers και την πώληση της μεγαλοτράπεζας Merrill Lynch για 50 δισεκατομμύρια δολάρια στην Bank of America.

Τα κακά νέα έφεραν την κατακόρυφη πτώση του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης συμπαρασύροντας τα χρηματιστήρια του κόσμου καθώς και την τιμή των μετοχών στις τράπεζες της υφηλίου.

Τούτο το ντόμινο της παγκόσμιας οικονομικής συμφοράς –βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή της λένε οι ειδικοί- με εξοργίζει απόλυτα, γιατί προέκυψε απο το στημένο παιχνίδι των τραπεζών της Αμερικής, που δάνειζαν τους καταναλωτές φουσκώνοντας την αγορά με ψεύτικες αξίες ακινήτων και ακόμη πιό ψέυτικα δάνεια. Τί έγινε λοιπόν και άρχισαν να καταρρέουν οι κολοσσοί της αμερικάνικης οικονομίας εδώ και δύο χρόνια περίπου;
Θα το εξηγήσω όσο πιό απλοϊκά γίνεται για να εισπράξει και ο λιγότερο υποψιασμένος πολίτης τον άκρατο πολιτικό θυμό μου.

Λοιπόν, οι τράπεζες στις ΗΠΑ, που πάντα είχαν στόχο τον καταναλωτή προσκομίζοντάς του δάνεια για ν΄αγοράσει σπίτι, αυτοκίνητο, δέυτερο αυτοκίνητο, καινούρια έπιπλα κλπ, ξεπέρασαν εαυτές κάνοντας επικίνδυνο παιχνίδι στην πλάτη των πελατών τους.
Πήγαινε ο καταναλωτής να αγοράσει ένα διαμέρισμα των 100.000 και του δάνειζαν ολάκερο το ποσό με εγγύηση το ίδιο το ακίνητο (χωρίς άλλα εχέγγυα). Μετά απο τρία χρόνια το διαμέρισμα ανέβαινε σε υποτιθέμενη αξία μέχρι και 50%, οπότε ο δανειζόμενος επέστρεφε στην τράπεζα και έπαιρνε νέο δάνειο επι του διαμερίσματος, το οποίο τώρα άξιζε 150.000. Η τράπεζα ξεπλήρωνε το πρώτο της δάνειο και έβαζε ακόμη πιο μέσα τον δανειζόμενο κατα 50.000 δολάρια. Οπότε ο καταναλωτής αγόραζε καινούριο αυτοκίνητο, έπιπλα και άλλα άχρηστα αντικείμενα της καταναλωτικής φρενίτιδας.

Με την πρώτη ύφεση της οικονομίας τα σπίτια έχασαν την αντικειμενική αξία τους κι έτσι ο καταναλωτής, που είχε χρεωθεί 150.000 δολάρια για ένα διαμέρισμα αξίας 100.000 δολαρίων κατα την περίοδο της φούσκας, είδε το ακίνητό του να βουλιάζει στις 80.000 δολάρια κι εκείνος βρέθηκε αναγκασμένος να πληρώσει δόσεις για 150.000, που είχε δανεισθεί. Ετσι παρέδιδε τα κλειδιά στην τράπεζα να καθαρίσει με το ακίνητο και το δανεισμό κάνοντας κοπάνα απο την πραγματικότητα.

Ολες οι μικρές τράπεζες, που δάνειζαν ασύστολα κυριολεκτικά πνίγηκαν, καταστράφηκαν , συρρικνώθηκαν, αγοράσθηκαν απο μεγάλους κολοσσούς. Κι όλες οι χρηματιστηριακές εταιρείες της Αμερικής, που έφτιαχναν οικονομικά πορτφόλια με τις μετοχές των εν λόγω τραπεζών άρχισαν να μπαίνουν στο κόκκινο. Σήμερα Δευτέρα , 15 Σεπτεμβρίου 2008 ήδη δύο κολοσσοί κατέρρευσαν και αναμένεται συνέχεια.

Κι εγώ, που έπρεπε να γράφω το νέο μου μυθιστόρημα απτόητη απο τις εξελίξεις είμαι θυμωμένη με το αμερικάνικο οικονομικό σύστημα, που παίζει ανελέητο παιχνίδι επι χρόνια εναντίον των καταναλωτών-δανειζόμενων. Είμαι λυωμένη απο τη στεναχώρια που τα ανθρωπάκια θα πεινάσουν στην Αμέρικα επειδή κάποιοι έπαιξαν στην πλάτη τους χοντρό και ανοίκειο οικονομικό τζόγο.

Είμαι λυπημένη που τελικά η αθρωπότητα έχει γίνει έρμαιο κάποιων μεγαλοκαρχαριών, είτε λέγονται Μπούσηδες, Τσένηδες είτε κραταιοί τραπεζίτες της μεγάλης απάτης.

Τέλος, ευτυχούμε κατ΄αρχήν γιατί εδώ στον σοσιαλιστικό Καναδά μας οι τράπεζες υπήρξαν άκρως συντηρητικές στον δανεισμό για τα ακίνητα. Γι αυτό ακόμη δεν στενάζουμε άμεσα απο το κράχ αλλά σίγουρα θα υποφέρουμε απο τις βλαβερές συνέπειές του, μια και όταν βήχει η Αμερική παθαίνει πέφτει με πνευμονία ο Καναδάς μας!(οπως λέει το παλιό καλό ρητό μας!!!)

Ο Τζόν Κατσιματίδης και το πάρτυ της δημαρχίας

Η οικογένεια Κατσιματίδη σε φούλ κέφι στο πάρτυ των γενεθλίων και της αναγγελίας : Μάργκο, Τζόν, Αντρέα και Γιάννης Κατσιματίδης τα δίνουν όλα στην ευθεία



Μια πυραμίδα φίλων. Τα αγόρια απο αριστερά: Αλέξανδρος Αργύρης, Γιάννης Κατσιματίδης και ο δικηγόρος Τέντ Νικόλης. Σε πίσω πλάνο η υπογράφουσα με την Αντρέα Κατσιματίδη



Με φόντο τον ουρανό του κόσμου, η υπογράφουσα, ο τιμώμενος Τζόν Κατσιματίδης και ο λατρεμένος σύζυγος και συνοδοιπόρος Τέντ Αργύρης



Η κόρη του Τζόν Αντρέα , ο αγαπημένος Τέντ και ο Αλεξανδρίνος



Η εξαδέλφη του Τζόν, Ανθούλα Κατσιματίδη (παίζει στην ταινία Αθανασία), Ιουστινάκι χαρωπό κι ένας φίλος της οικογένειας.

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Τον γνώρισα όταν ήταν πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου επι αρχιεπισκοπείας Σπυρίδωνος σε μια αποστολή στην Αθήνα και με κατέκτησε η απλότητα και η ανθρωπιά του. Εκτοτε διατηρούμε μια ζεστή φιλία με εκείνον και όλάκερη την οικογένειά του, καθώς έχουμε μοιραστεί πολλές κοινές εμπειρίες σε διάφορες χρονικές στιγμές σε διάφορα σημεία της γής.

Ο Τζόν Κατσιματίδης, Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας με καταγωγή απο τη Νίσσυρο, υπολογίζεται πως είναι κάτοχος μιας περιουσίας 3,7 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ανάμεσα στις επιχειρήσεις του είναι το Red Apple Group με τα σούπερμάρκετ Gristedes στο Μανχάταν, πετρελαιοπηγές στις ΗΠΑ και τον Καναδά κι ένας στόλος αεροπλάνων προς ενοικίαση.

Πρόσφατα με αφορμή τα 60ά του γενέθλια έδωσε ένα αστραφτερό πάρτυ στο Rainbow Room του Rockefeller Center , όπου ήμασταν καλεσμένοι οικογενειακώς. Ηταν την προηγούμενη Κυριακή με τον ήλιο να λάμπει στην καρδιά της Νέας Υόρκης και τον υπέροχο τραγουδιστή Bobby Vinton να μας ταξιδεύει στις επιτυχίες του. Το βλέμμα μου στόχευε στο Empire State Building που άλλαζε χρώματα απο τις ιριδίζουζες ακτίνες του ηλιοβασιλέματος μέχρι τα κόκκινα ηλεκτρικά φώτα της νεοϋορκέζικης νύχτας.

Εκεί ανάμεσα σε φίλους και πολιτικούς ο Τζόν ανακοίνωσε την πρόθεσή του να τρέξει για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών στη δημαρχική κούρσα της Νέας Υόρκης το 2009. Ανάμεσα σε σαμπάνιες, χορό, μουσικές και κουβέντες, ο Τζόν μας χάρισε όλων ημών των Ελλήνων το όνειρο πως μπορεί το 2009 ένας δικός μας να κρατάει τα ηνία της αμερικάνικης μητρόπολης.

Προσωπικά, είμαι περήφανη για το φίλο μου, που κατόρθωσε απο ένα παιδί φτωχών μεταναστών να γίνει μεγιστάνας στην Αμέρικα, που κρατάει το παιδικό χαμόγελο της νιότης ανέγγιχτο και που δρομολογεί τη ζωή του σε μια νέα πολιτική καριέρα με θέα το Γκρέισι Μάνσιον.

Του εύχομαι κάθε επιτυχία στα σχέδιά του, που θα φέρουν τον Ελληνισμό του κόσμου κι άλλο ψηλότερα, κι άλλο ψηλότερα!

Ενα μικρό βιογραφικό του Τζόν Κατσιματίδη

Ο Τζόν Κατσιματίδης είναι η προσωποποίηση του αμερικάνικου όνειρου. Γεννήθηκε στη Νίσσυρο το 1948 και ταξίδεψε με τους γονείς του στην Αμέρικα σε ηλικία 6 μηνών. Με λιγοστά χρήματα στην τσέπη εκείνοι εγκαταστάθηκαν σε ένα φτωχικό διαμέρισμα στον 135ο δρόμο στο Χάρλεμ. Ενώ ο πατέρας του Ανδρέας δούλευε ατέλειωτες ώρες σαν σερβοτόρος η μάννα του Δέσποινα έμεινε στο σπίτι να αναθρέψει το μοναχογιό τους.

Ο Κατσιματίδης μεγάλωσε φοιτώντας στο αμερικάνικο δημόσιο σχολείο αλλά και στο ενοριακό σχολείο της γειτονιάς του για να μαθαίνει ελληνικά. Γοητευόταν με τη μηχανική απο παιδί γι αυτό επέλεξε να παρακολουθησει το Τεχνικό Λύκειο Brooklyn Tech. Αργότερα μπήκε στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης στο τμήμα μηχανικών. Ενώ σπούδαζε δούλευε σε ένα μικρό σουπερ μάρκετ μιας φιλικής οικογένειας στους 137 δρόμους και Broadway. Αυτό του έδωσε την ιδέα να ανοίξει ένα μικρό μπακάλικο στους 99 δρόμους στο Μανχάταν.

Αυτό το μικρό μπακάλικο είχε τεράστια επιτυχία και αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο της εταρείας Red Apple,που αγόρασε όλα τα σουπερμάρκετ Gristedes του Μανχάτταν το 1986. Μυρίζοντας τις ευκαιρίες ο Τζόν επένδυσε παράλληλα σε άλλες επιχειρήσεις όπως διϋλιστήρια πετρελαίου, μια εταιρεία που νοίκιαζε 440 αεροπλάνα τζέτ, 400 ψιλικατζίδικα στη Νέα Υόρκη, την Πενσυλβάνια και το Οχάιο, την εφημερίδα Hellenic Times και ακίνητα στη Νέα Υόρκη, το Νιού Τζέρσεϊ και τη Φλόριντα.

Τις τελευταίες 4 δεκαετίες απο ένα μικρό σουπερμάρκετ στο Upper Westside του Μανχάτταν η εταιρεία του έχει αναπτυχθεί σε υπερεπιχείρηση που έχει τζίρο 3 δισεκατομμύρια το χρόνο και 8000 υπαλλήλους.

Ο Τζόν παράλληλα με τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες ασχολείται και με φιλαθρωπικό έργο. Εχει συνεισφέρει γενναία στους Προσκόπους της Αμερικής, στην Ελληνική Ορθόδοξο Αρχιεπισκοπή Αμερικής, στην Εταιρεία Ερευνας για τον Παιδικό Διαβήτη και στη Sinergie and the Police Athletic League. Κάθε χρόνο μαζί με τη σύζυγό του Μάργκο χορηγούν το PAL, ενα τεράστιο γιορτινό πάρτυ που προσφέρει βοήθεια σε φτωχά παιδιά. Είναι επίσης μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Federal Law Enforcement Foundation.

Ως μέλη του Εμπορικού Επιμελητηρίου του Westside Chamber, απο τη δεκαετία του 1980 ο Τζόν και η σύζυγός του Μάργκο δούλεψαν για να μετατρέψουν ένα πάρτυ της γειτονιάς στο ετήσιο μεγαφεστιβάλ Columbus Avenue Festival, στο οποίο συρρέουν χιλιάδες Νεοϋορκέζοι απ΄όλα τα μέρη της πόλης.

Γνωρίζοντας πως η ποιοτική μόρφωση ενδυναμώνει τα άτομα και τους δίνει τα εφόδια για να αξιοποιήσουν άριστα τις δυνατότητές τους, ο Τζόν ίδρυσε και προεδρεύει του Προικοδοτήματος του Brooklyn Tech, επιβλέπει το Ιδρυμα Υποτροφιών Κατσιματίδη της Σχολής Επιχειρήσεων Stern του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης , είναι μέλος της Επιτροπής του New School’s Milano School for Management and Urban Policy και της Εκτελεστικής Επιτροπής του Columbia University Medical Center Board of Visitors.

Η σύζυγος του Τζόν, Μάργκο Κατσιματίδη επίσης έχει ενεργή δράση στις φιλανρθωπίες, όπως στα Alzheimer’s Foundation, Parkinson’s Foundation, the Tolstoy Foundation και ετοιμάζει το ετήσιο πάρτυ της Police Athletic League Holiday Party.

Ο Τζόν και η Μάργκο έχουν δύο παιδιά, την Αντρέα και τον Γιάννη. Η Αντρέα φοιτά στο τμήμα Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης. Ο Γιάννης είναι μαθητής λυκείου στη Νέα Υόρκη. Κατοικούν στο Upper East Side του Μανχάταν.

«Τουριστικός οδηγός» στον χαμένο παράδεισο

Ενας μικρός πρόλογος

Υπάρχουν κείμενα για ένα βιβλίο που περιποιούν τιμή στο συγγραφέα και το έργο του, υπάρχουν κείμενα που σκιαγραφούν το περιεχόμενο με τρόπο υμνητικό και όμορφο. Αλλά υπάρχουν κι άλλα που αποκρυπτογραφούν την πρόθεση του συγγραφέα, δίνοντας όχι μόνο το λογοτεχνικό στίγμα ενός έργου αλλά το ψυχικό υπόβαθρο του γράφοντος.

Εγώ ευτύχησα να σκιαγραφηθώ, να τιμηθώ, να νιώσω όμορφη μέσα απο την κριτική της αγαπημένης συναδέλφου Ελένης Γκίκα στο Εθνος σήμερα. Την ευχαριστώ για το βάθος της ματιάς της, για την απαλή περιήγησή της στην Αβάνα μου, για την τρυφερή συμμετοχή της στο αιώνιο πένθος μου.

Ιουστίνη

ΥΓ. Ο Αντουάν με κάλεσε να συμμετάσχω στο παιχνίδι των τριών ευχών και το πράττω μετα πολλής της ευχαριστήσεως

Μία για μένα: Να πραγματοποιώ τους στόχους μου τελώντας εν υγεία

Μία για κάποιον άλλον : Να είναι καλά και να έχει την πολυτέλεια να είναι πάντα ο εαυτός του

Μία για τον εχθρό μου: Να υφίσταται καθημερινά το χαμογελαστό μου Καλημέρα



«Τουριστικός οδηγός» στον χαμένο παράδεισοΤης Ελένης Γκίκα

Εθνος 7-9-20008

Προσωπική μαρτυρία, αλλά και ένα ταξίδι αυτογνωσίας στο αγαπημένο νησί που έγινε «πληγή» είναι το «Ημερολόγιο Αβάνας. Η Κούβα στο λυκόφως του Κάστρο» της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη


Το «Ημερολόγιο Αβάνας» με τον υπότιτλο «Η Κούβα στο λυκόφως του Κάστρο» της συγγραφέως και δημοσιογράφου Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη ξεκινά ως αυστηρά προσωπική υπόθεση.

Εξάλλου κάθε ταξίδι, κάθε βιβλίο, κάθε επαφή μας με μια χώρα, με ένα έργο τέχνης κατά βάση είναι ή γίνεται «υπόθεση καθαρά προσωπική». Με ό,τι έχουμε ή είμαστε ταξιδεύουμε, γράφουμε, αντιλαμβανόμαστε, διαβάζουμε. Και η Αβάνα για την Ιουστίνη μοιάζει να είναι, τουλάχιστον στην επιστροφή της, χρέος και στοίχημα ζωής. Στην Αβάνα κατέφευγαν τα καλοκαίρια με την αδελφή της Κωνσταντίνα, τόπος αναψυχής εύκολος εφόσον η συγγραφέας μένει μονίμως στο Κεμπέκ.

Γόρδιος δεσμός

Πρωτογνώρισε τη δική της πόλη και το νησί ως τουρίστρια το 1997 και μέχρι το 2004 δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Εκεί τη βρήκε και η πικρή είδηση.
Με τον θαυματουργό μπλε σκορπιό ως πανάκεια να υπόσχεται την ώρα που το αμετάκλητο τηλεφωνικά έφτανε ήδη: η Κωνσταντίνα την ώρα που έκανε τα πάντα γι αυτή, έφυγε για τους ουρανούς.
Κατά συνέπεια το αγαπημένο νησί, η πόλη της ξεγνοιασιάς, έγινε για την Ιουστίνη ο γόρδιος δεσμός της, η πληγή που έπρεπε κάποια στιγμή να επουλωθεί. Και η αφορμή της δόθηκε.
Το 2007 με τη μορφή ενός Κινηματογραφικού Φεστιβάλ.
Κι επέστρεψε: σε ό,τι έζησε, στα καλοκαίρια που τώρα μπορούν να γίνουν μονάχα κείμενο ή ανάμνηση, στα κτίρια που καταρρέουν, στην αγαπημένη αρχιτεκτονική που αντιστέκεται, στην Επανάσταση που έχει μείνει η σκιά της, στον Κάστρο που αργοπεθαίνει, στον Τσε που απομακρύνεται μαζί με τα νιάτα μας, στους οικείους κι αγνώστους κατοίκους εκεί.
Η επιστροφή της Ιουστίνης στην Κούβα είναι ταυτόχρονα και η υπέρβαση. Κατά συνέπεια, κρατώντας ημερολόγιο όλα τα ξαναζεί.
Οσα υπήρξαν και γι αυτό και εις το διηνεκές θα υπάρξουν, όσα αργοσβήνουν και όσα θα στέκουν αιώνια εκεί.
Αναζητώντας, λοιπόν, τον χαμένο της χρόνο και τον χαμένο παράδεισο, «φυλακίζει» διασώζοντας τα πάντα μές στο χαρτί: τα καλοκαίρια με την Κωνσταντίνα, την πόλη που λικνίζεται και αργοπεθαίνει χορεύοντας σάλσα, τη γοητευτική αρχιτεκτονική, τον λαό που υπομένει ρυθμικά κι ερωτικά τη φτώχεια του, την Επανάσταση που απόμεινε κτίρια, τους επικίνδυνους μαγευτικούς δρόμους, τα ρυθμικά μπαρ...
Αλλά και τους Ελληνες της Κούβας, τον πρέσβη μας, τον κάπτεν Τάκη, τη Χριστίνα που λατρεύει αυτή την άναρχη ζωή, τον Γερμανό πρέσβη που αγαπά τους αρχαίους και τη χώρα μας, την οικογένεια Παναγιωτίδη, τους καλλιτέχνες του δρόμου, τους εραστές και τις αγαπημένες που περιμένουν τον ταξιδιώτη-εραστή της μιας βραδιάς.
Το αποτέλεσμα, ένα πολυεπίπεδο ταξιδιωτικό βιβλίο.
Προσωπική μαρτυρία και ταξίδι αυτογνωσίας συγχρόνως, ένας ιδιόρρυθμος και πρωτότυπος τουριστικός οδηγός: η Αβάνα τη μέρα, η Αβάνα τη νύχτα, η Αβάνα της Επανάστασης, η Αβάνα της φτώχειας και της πορνείας, η Αβάνα του μοχίτο και του ρυθμού, η Αβάνα της μεγαλοπρεπούς αρχιτεκτονικής που αργοσβήνει, η Αβάνα της ξεγνοιασιάς, η Αβάνα της Κωνσταντίνας και της μελαγχολίας, η Αβάνα που ως Ιθάκη σημαίνει για την Ιουστίνη, τελικά, τόσα πολλά.
Ενα ταξίδι εσωτερικό κι εξωτερικό, ευαίσθητο και οξυδερκές στα πολλαπλά πρόσωπα της αυτής πόλης που αλλάζει μέσα στον χρόνο, όπως κι εμείς.
Με ατμόσφαιρα και χιούμορ, με νοσταλγία και κριτικό μάτι, με αποκρυπτογραφικές και αφηγηματικές δυνατότητες, με ανοιχτή, εν τέλει, ψυχή.
Και με τις πεταλούδες πανταχού παρούσες να της υπενθυμίζουν ότι οι αγαπημένοι μας δεν γίνεται να χάνονται.
Γι αυτό και απεγνωσμένα τους αναζητά: στα μυστικά, στα σοκάκια και στ άδηλα μιας πόλης που υπήρξε και είναι γι αυτήν σημείο αναφοράς.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ·
Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη γεννήθηκε στη Λευκάδα, όπου τελείωσε τη δημοτική και μέση εκπαίδευση. Απόφοιτος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Αθηνών, δημοσιογραφεί από το 1983 σε ημερήσιες εφημερίδες και περιοδικά της Ελλάδας. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και έχει εργαστεί κατά διαστήματα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, καθώς και στην Ελληνική Τηλεόραση.
· Από το 1989 ζει και εργάζεται στο Μόντρεαλ του Καναδά ως ανταποκρίτρια του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων και της κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (για το περιοδικό Εψιλον).Είναι συνεργάτρια των λογοτεχνικών περιοδικών «Διαβάζω» και «Δέκατα». Απασχολείται ταυτόχρονα στο τοπικό ραδιόφωνο και στα διάφορα ομογενειακά μέσα του Καναδά και της Αμερικής.
· Παράλληλα με τη δημοσιογραφική και συγγραφική της δραστηριότητα, είναι γραμματέας του διοικητικού συμβουλίου του «Ιδρύματος Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων για την Ελληνική Παιδεία και τον Πολιτισμό» με έδρα τη Νέα Υόρκη. Πρόσφατα έγινε μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων του Κεμπέκ. Είναι παντρεμένη με τον επιχειρηματία Θεόδωρο Αργύρη κι έχει έναν γιο, τον Αλέξανδρο.
· Συγγραφικό της έργο: Το πρώτο της βιβλίο «Η Μοναξιά ενός Ασυμβίβαστου» (εκδ. «Εξάντας», 2000), αποτελεί την επίσημη βιογραφία του πρώην Αρχιεπίσκοπου Αμερικής Σπυρίδωνος (The Lonely Path of Integrity, Exandas Publishers, 2002). Ακολουθούν: το μυθιστόρημα με τίτλο «Πετάει, πετάει το σύννεφο» (εκδ. «Ψυχογιός», 2003), «Στις αγορές του κόσμου: Επώνυμες ευκαιρίες και μικρές αναλώσιμες ιστορίες» (εκδ. «Ελληνικά Γράμματα», 2004), «Παρακαταθήκη- The Legacy» (εκδ. «Ελληνικά Γράμματα», 2005), μια δίγλωσση έκδοση με επιλεγμένους λόγους του πρώην Αρχιεπίσκοπου Αμερικής Σπυρίδωνος, και το μυθιστόρημα «Ψηλά Τακούνια για Πάντα» (εκδ. «Ελληνικά Γράμματα», 2006).
ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

Ενα βιβλίο απο τη Μπλογκογειτονιά

Η Μλπογκογειτονιά με έχει φέρει σε επαφή με καινούριο κόσμο απο όλα τα μήκη και πλάτη της γής. Ανάμεσα στις νέες γειτόνισσές μου είναι η Φωτεινή Σμαριτάκη απο το Ρέθυμνο της Κρήτης, που αρέσκεται στο διάβασμα και προτείνει τα βιβλία που της ταιριάζουν.

Ενα απο τα αγαπημένα της αναγνώσματα- στο οποίο μάλιστα έχει συμβάλει και η ίδια με την δακτυλογράφηση του χειρόγραφου- είναι « Αδελφότης των Στεναγμών» του Νίκου Ντατάκη.

Το βιβλίο δεν έχει πέσει στα χέρια μου, αλλά παραθέτω την κριτική του συναδέφλου συγγραφέα Δημήτρη Βαβαρήγου, τον οποίο εκτιμώ τα μάλα.

Ο συγγραφέας


O Νίκος Ντακάκης είναι οικονομολόγος. Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο όπου ζει και εργάζεται.
Ασχολείται με τα κοινά σαν ενεργός πολίτης και αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο.
Έχει γράψει το βιβλίο «Όπως τ’ όνειρο» που κυκλοφόρησε το 2005 στο Ρέθυμνο.
Αποσπάσματα του βιβλίου «H Αδελφότης των Στεναγμών» με τη μορφή αυτοτελών διηγημάτων έχουν βραβευτεί σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.


Το «H Αδελφότης των Στεναγμών» είναι ένα βιβλίο βασισμένο σε μια πραγματική ιστορία.






Δημήτρης Βαρβαρήγος από την παρουσίαση που έγινε στην Αθήνα 19-3-08

Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον το βιβλίο «Η αδελφότης των στεναγμών», του Νίκου Ντακάκη που κυκλοφόρησε τo 2007 από τις εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος.
Από την πρώτη παράγραφο με γέμισε ενδιαφέρον, μου τόνωσε την περιέργεια για την εξέλιξη της μυθιστορίας και την τύχη των ηρώων.
Με επιδέξιο αφηγηματικό τρόπο, ο συγγραφέας καταφέρνει από την πρώτη σελίδα να μπαίνει στα βαθιά με τη δυνατή πλοκή και τις διαδοχικές συνεχείς ανατροπές, όπου κάθε κεφάλαιο να τελειώνει με μια κατάσταση σύγκρουσης ή δοκιμασίας που επιζητεί την λύση της, δίνοντας την υπόσχεση της έντονης δράσης προσφέροντας το θετικό ενδιαφέρον του αναγνώστη να συνεχίσει το διάβασμα..
Είναι αυτό που λέγεται για ένα καλό μυθιστόρημα πως, η επιτυχία του πεζού λόγου προκύπτει από την ένωση γνώσεων, φαντασίας, συναισθηματισμού και ικανότητα απόδοσης. Αυτά τα στοιχεία είναι ορατά κατά την ανάγνωση καθώς αντάμωνα ένα ρευστό κείμενο γραμμένο από δημιουργική, ένταση.

Συνηθίζω για όποια βιβλία καλούμαι να μιλήσω να μην αναφέρομαι ιδιαίτερα αναλυτικά στο θέμα, διότι θεωρώ πως η συνεκτική αυτή αναφορά τις περισσότερες φορές μπορεί να αποδειχτεί πετυχημένη ή ανεπιτυχής, εύστοχη ή άστοχη μου είναι αδιάφορο καθώς αυτή θα είναι η κρίση μου και δεν θα δύναμαι να εκφέρω κάποια άλλη, όμως αυτή η πρακτική σκορπίζει τη μαγεία της ανάγνωσης.
Αν εγώ τώρα σας αποκαλύψω το θέμα της ιστορίας, η διαδικασία αναγνώρισης του μύθου και των ηρώων θα χάσει την αίγλη που προσφέρει όταν θα το διαβάζετε, γι αυτό επιτρέψατε μου να μιλήσω για τη δυναμική του συγγραφέα και του χαρακτήρες που δραματοποιούν το έργο του.

Σαν παζλ ο Νίκος Ντακάκης, ενώνει τα κομμάτια από τη ζωή των ηρώων του. Ξετυλίγει το αμπαλάζ του γενεαλογικού δέντρου, των οικογενειών που δρουν στο μύθο του, σε έναν κόσμο γεμάτο ομορφιές, αγωνίες, δύσκολες επιλογές, ανατροπές, επιτυχίες, έρωτες και θανάτους. Με άρτιες περιγραφές που δημιουργούν όμορφες εικόνες εξελίσσεται η μυθιστορία γεμάτη πάντα από απροσδόκητα γεγονότα και τροπές στην ξαφνική μεταβολή της ισορροπίας δυνάμεων.
Παρ’ όλο που στο μυθιστόρημα υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες και οι σπονδυλωτές αναφορές σε αυτούς από κεφάλαιο σε κεφάλαιο και με τη χρονική απόσταση που παρουσιάζονται θα μπορούσαν κάλλιστα να μπερδέψουν τον αναγνώστη, ο συγγραφέας έντεχνα υπενθυμίζει μέσω της αφήγησης κάποια στοιχεία της ταυτότητας τους και των γεγονότων που ενώνουν την προηγούμενη κατάσταση με την επόμενη, δίχως αναμνησιακές περιγραφές κάποιου αφηγητή για το χώρο και το χρόνο, το αποκαλούμενο flash back.
Σύνθετη η πλοκή με αλυσιδωτές αντιδράσεις όσον αφορά τους χαρακτήρες του έργου, με την παρεμβολή παράλληλων ιστοριών που εξελίσσονται ταυτόχρονα με αυτή των κύριων πρωταγωνιστών, φωτίζοντας το κυρίως θέμα του βιβλίου.

Είναι η πρακτική μιας γραφής που βλέπουμε στα θεατρικά έργα του Σαίξπηρ με τις παράλληλες ιστορίες που αξιοποιεί το στοιχείο της αντίθεσης τόσο που να δίνει έμφαση στο βασικό του θέμα.
Αυτό είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα για έναν συγγραφέα σε ένα έργο 400 σελίδων όπως του Ντακάκη, να βάλει τους ήρωες του να δρουν μέσα στα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα ενός τόπου με χωροχρονική σειρά χωρίς ασάφειες ώστε να ελαφρύνουν κι όχι να δυσκολέψουν την ανάγνωση.

Αυτό το δύσκολο στάδιο το ξεπέρασε ο συγγραφέας με επιτυχία, όπως το ίδιο πέτυχε και με τις συγκρουσιακές δοκιμασίες και τις συναισθηματικές αντιδράσεις των κύριων, αλλά και των δευτερευόντων χαρακτήρων να είναι απόλυτα πειστικές και χωρίς ασαφή σημεία, πράγμα που τους καθιστά αληθοφανείς και άρα προσιτούς στον αναγνώστη να ταυτιστεί μαζί τους.
Η αίσθηση του χώρου και του χρόνου διαφαίνονται και σκιαγραφούνται μέσα από τους ήρωες του έντονα σε κάθε αναφορά. Ο ρυθμός αφήγησης και οι διακυμάνσεις των γεγονότων, μεταβάλλουν τον περίγυρο σκιαγραφώντας περίτεχνα την ψυχολογική διάθεση των ηρώων.
Οι αναλυτικές περιγραφές χαρίζουν εικόνες που μέσα τους αναγνωρίζονται περισσότερες λεπτομέρειες όσον αφορά τον περίγυρο στη ροή των γεγονότων.

Θυμόμαστε και μιλάμε για ένα βιβλίο που διαβάσαμε και μας άγγιξε γιατί ο συγγραφέας κατάφερε να δημιουργήσει αληθινούς χαρακτήρες που μας κάνουν να ταυτιζόμαστε με τα προβλήματα τους.
Όταν αυτή η καταγραφή πετύχει, μένουν ατόφιες στη μνήμη μας οι επιθυμίες, οι πράξεις και οι πρακτικές των χαρακτήρων τους. Θυμόμαστε τα πάντα για τη ζωή τους και πολλές φορές ακολουθούμε τις εμπειρίες τους και στα προβλήματα της δικής μας ζωής.
Η Αλεξάνδρα, ο Αντώνης Κουταλάς, η Κατερίνα, ο Δημήτρης Γιωργάκης, η Τασούλα, ο Μιχάλης, ο Απόστολος και αρκετοί άλλοι, είναι άνθρωποι απλοί γεμάτοι όνειρα που αναζητούν να ζήσουν μια ζωή ήσυχη κι ανέμελη. Είναι κι αυτοί κάποιοι από τους συνανθρώπους μας που έζησαν πολέμους, καταστροφές, φιλίες, έρωτες, πόνους και θλίψεις.
Κάποιοι ευτυχισμένοι όπως ο Δημήτρης και η Τασούλα που είχαν αποκτήσει τρία παιδιά τον Γιώργη, την Αγάπη, τον Μανόλη κι άλλοι, όπως ο Κώστας και η Σοφία αποφασισμένοι για τα εμπόδια και τις ατυχίες τους να συνηθίσουν τη ζωή όπως τους χαρίζεται, αλλά με αγάπη.
Εποχές με σοβαρές κοινωνικοπολιτικές ανατροπές που φέρνουν οι πόλεμοι. Ζωές γεμάτες απογοητεύσεις για όνειρα που δεν θα πραγματοποιηθούν. Και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο, την κατοχή, τον εμφύλιο, η δεκαετία του 50 φέρνει την ανασύνταξη των ψυχικών κομματιών που έμειναν ανέπαφα. Δεκαετία του 60 με την πικρή εμπειρία της δικτατορίας, μια εποχή που άρχιζε να φέρνει μαρασμό στις επαρχιακές πόλεις με τη φυγή πολλών ανθρώπων στις αστικές πόλεις για μια καλύτερη ζωή. Ο Δημήτρης Γιωργάκης μεταφέρει τα όνειρα και τις ελπίδες του στο θυρωρείο μιας πολυκατοικίας στην Αθήνα κι εκεί συναντάει την Αλεξάνδρα μια όμορφη κοπέλα που όταν αυτή μαθαίνει από τον Αντώνη Κουταλά το μυστικό της κορύφωσης όλου του βιβλίου που βεβαίως την αφορά και το οποίο όμως δεν αποκαλύπτεται, παρά προς το τέλος για να κλείσει ο κύκλος της ιστορίας.
Έτσι αρχίζει στο πρώτο κεφάλαιο ο συγγραφέας δυναμικά και με κορύφωση που κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον στον αναγνώστη να μας παρουσιάζει τους ήρωες του, αληθινούς κι ευάλωτους, γεμάτους με όλα αυτά τα συναισθήματα που τρέφουμε όλοι μέσα μας.
Στην πορεία της μυθιστορίας τους οι ήρωες που ενώ ο καθένας τραβάει το προσωπικό του Γολγοθά εμπλέκονται με τις παράλληλες ιστορίες τους τόσο απόλυτα που οι αντιδράσεις τους να σ’ επηρεάζουν ανάλογα με τη ψυχική τους κατάσταση.
Το λέω διότι το βίωσα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης σε αυτό το ομολογουμένως ποιοτικό κείμενο.
Διότι το ποιοτικό μυθιστόρημα δεν προσφέρει μόνο την τέρψη της ανάγνωσης αλλά και τον προβληματισμό. Αυτό συμβαίνει με το βιβλίο του Ντακάκη καθώς αναπτύσσει το θέμα του στο βάθος του χρόνου ταυτόχρονα με τη ψυχολογική κατάσταση και συναισθηματική φόρτιση των ηρώων του ώστε να συντελεί στην καλύτερη αποτύπωση της ζωής.

Όταν ένα βιβλίο έχει καλά δομημένους χαρακτήρες μας είναι αδιάφορη η πλοκή της ιστορίας. Μπορεί ο δημιουργός να τους εντάξει σε οποιοδήποτε περιβάλλον, σε οποιονδήποτε μύθο, σε οποιονδήποτε χωροχρόνο που να έχει αφήσει ή και να αφήνει ακόμη πίσω του μια όμορφη αίγλη, αλλά να μην μας συγκινεί η καταγραφεί του διότι οι χαρακτήρες κινούνται σαν σκιές, δεν είναι σωστά δομημένες, δηλαδή, δεν είναι άψογα σκιαγραφημένοι όπως απαιτεί η καλή λογοτεχνία.
Αυτοί είναι που προσδίδουν πάντοτε σε ένα κείμενο την απόλυτη δυναμική. Από αυτούς εξαρτάται να μας οδηγήσουνε στον κόσμο τους, στις επιθυμίες και στα όνειρά τους. Στις όποιες αναζητήσεις τους και να ταυτιστούμε και ακόμη - ακόμη να σπαράξουμε μαζί τους για τα λάθη, τις αποτυχίες και τα θέλω τους.
Τρυφερό και έντονα ρεαλιστικό μυθιστόρημα. Μια εσωτερική συναισθηματική και άρτια λογοτεχνική περιγραφή για τις δεκαετίες που πέρασαν κι όσοι τις έζησαν γνωρίζουν πόσο καλά τις ζωντανεύει στη μνήμη τους ο συγγραφέας. Αλλά και οι νεότεροι μαθαίνουν γι αυτές μέσα από τους ήρωες, την πλοκή και τη δράση τους.
Κείμενο που ικανοποιεί. Αισθήσεις που κινούνται με ειλικρίνεια ανάμεσα στις αληθινές ανθρώπινες προσδοκίες.
Η γραφή παρουσιάζει εικόνες από την πραγματική ζωή που όσο επηρεάζουν τους πρωταγωνιστές άλλο τόσο επηρεάζουν και τον αναγνώστη.

Η αδελφότης των στεναγμών, αρχικά ο τίτλος χαρίζει μυστήριο, ξυπνάει το απλό βιβλιοανγνωστικό ενδιαφέρον να το πιάσεις στα χέρια σου, να το εξιχνιάσεις. Και δεν λαθεύεις, μετά την αρχική ματιά αρχίζει αυτή η περίεργη γοητεία που ασκεί στον αναγνώστη το άρτιο κείμενο να το διαβάσει, να το ρουφήξει.
Στην αρχή κατά την ανάγνωση γεννιέται το ερώτημα τι σχέση έχει ο τίτλος του βιβλίου, η αδελφότης των στεναγμών, αλλά όσο προχωρά η ανάγνωση αρχίζεις να αναγνωρίζεις από τα βιώματα των ηρώων, πως αυτός ο τίτλος, άλλωστε το αναφέρει ο συγγραφέας, είναι ο πλέον κατάλληλος καθώς φανερώνει, τη μεγάλη τελετή της αδελφότητας των στεναγμών του κυρίου μας. Ότι πιο ιερό έχει η πίστη μας είναι οι στεναγμοί κι οι οδύνες που είχε ο κύριος πάνω στο σταυρό. Αυτοί οι ίδιοι στεναγμοί και οι οδύνες κρατούν και συνενώνουν τις ζωές των ηρώων του Ντακάκη τόσο άρρηκτα δεμένους όσο δεμένους κρατά μεταξύ τους ανθρώπινους μυστικούς δεσμούς και στα πραγματικά γεγονότα της ίδιας της ζωή μας.
Αυτό λοιπόν είναι το βιβλίο του Ντακάκη, μια πραγματικότητα γεμάτη αναζητήσεις, ανατροπές, ένα βιβλίο γεμάτο ζωή.

Στη λογοτεχνία υπάρχουν δυο κύριες θεματικές κατηγορίες. Ιστορίες που στηρίζονται κυρίως στη δράση και σε ιστορίες που στέφουν τη δυναμική τους στην απεικόνιση των ηρώων.
Το βιβλίο αυτό του Ντακάκη ακολουθεί το δεύτερο τύπο όπου τα περιστατικά ρέουν μέσα από την εξέλιξη και την αλληλεπίδραση των ηρώων και είναι σίγουρο πως δεν αφήνουν αδιάφορο τον αναγνώστη, αλλά αντίθετα τον συγκινούν και τον συναρπάζουν.
Εδώ υπάρχει και μια σχηματική διάκριση. Στον πρώτο τύπο συνήθως ανήκουν τα μυθιστορήματα μαζικής κατανάλωσης, ο δεύτερος σε μυθιστορήματα αξιώσεων.
Διάβασα με μεγάλη προσοχή το βιβλίο του Ντακάκη και με τη δική μου σχηματική άποψη κατατάσσω το βιβλίο του στον δεύτερο τύπο, δηλαδή στα μυθιστορήματα αξιώσεων.

Δεν έχω να πω περισσότερα, θα φτωχύνω ίσως τη δυναμική του βιβλίου καθώς τείνω να ομολογήσω, πως δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα να εκφέρονται προσωπικές απόψεις. Η προσέγγιση του έργου σαφώς δεν ταυτίζεται με την κριτική, αλλά δεν παύει να είναι το χειρότερο μέσο για ν’ αγγίξεις στο βάθος ένα έργο. Συμβαίνει συχνά για να μην πω πάντα σε πετυχημένες παρανοήσεις. Δεν μπορεί ο κάθε κριτής να συλλάβει και να εκφράσει τη ψυχική διεργασία του δημιουργού τη στιγμή της δημιουργίας του. Και απ’ ότι φαίνεται η δημιουργική δυνατότητα του Νίκου Ντακάκη πατάει σε γερές βάσεις και είμαι σίγουρος πως σύντομα θα παρουσιάσει κι άλλη δουλειά του δίνοντας του την ευχή να ξεπεράσει σε απόδοση και επιτυχία την προηγούμενη.






Η αφιέρωση

Ένας μεγάλος, (Στέφαν Στιλς), είπε:
«Τρία πράγματα μπορεί να κάνει
κάποιος για τις γυναίκες:
να τις αγαπήσει,
να υποφέρει γι’ αυτές,
να τις κάνει λογοτεχνία»
Θέλω να πιστεύω πως έκανα και τα τρία για σένα,

Στην Αμαλία της ζωής μου.

Το φεστιβάλ της απογοήτευσης

Στην πρεμιέρα της Αθανασίας στο Μόντρεαλ ο σκηνοθέτης Πάνος Καρκανεβάτος με την πρωταγωνίστρια του φίλμ Σταυρούλα Λογοθέτη και τον RH Thomson



Η υπογράφουσα σε φιλικό τετ-α-τετ με το σκηνοθέτη Πάνο Καρκανεβάτο




Μια χαλαρή βραδυά με μπύρα στο Παλιό Λιμάνι. Απο αριστερά ο Τέντ Αργύρης, στη μέση ο Βαγγέλης Καπετανάκης, διευθυντής του Radio Centre Ville και δεξιά ο σκηνοθέτης



Στο ίδιο σκηνικό η Βίκη και η Μαρία Μανέκα τελούν εν ευθυμία





Στην πρεμιέρα του φίλμ στο Μόντρεαλ ο σκηνοθέτης Πάνος Καρκανεβάτος με την πρωταγωνίστριά του Σταυρούλα Λογοθέτη

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Φτωχότερο απο ποτέ σε ταινίες, σε ιδέες αλλά και σε τόπους προβολής ήταν φέτος το 32ο Διεθνές Φεστιβάλ του Μόντρεαλ, το οποίο έχει απο καιρού χάσει την οντότητά του μια και το φεστιβάλ του Τορόντο εδώ και μια εικοσαετία οδηγεί την κούρσα στη βορειαμερικάνικη σκηνή της κινηματογραφίας με τεράστια επιτυχία και μάλιστα την ίδια χρονικά εποχή.

Στο πλαίσιο λοιπόν αυτού του θεσμού, που κυριολεκτικά έχει γίνει δεύτερης κατηγορίας, παρουσιάσθηκαν τρείς ελληνικές ταινίες:» Η Επιστροφή» του σκηνοθέτη Βασίλη Δουβλή ,η «Διόρθωση» σε σκηνοθεσία Θάνου Αναστόπουλου και «Η Αθανασία» του Πάνου Καρκανεβάτου.


Η αίθουσα που επιλέχθηκε απο τους διοργανωτές του φεστιβάλ για την προβολή της πρεμιέρας της «Αθανασίας» στο σινεμά Καρτιέ Λατέν ήταν κυριολεκτικά απαράδεκτη για προβολή. Χωρούσε μετα βίας 100 άτομα, ο ήχος ήταν απαράδεκτα χαμηλός και οι μπροστινές θέσεις βρισκόταν δύο μέτρα απο την οθόνη. Το τραγικότερο ήταν πως είχαν προπωληθεί τα εισιτήρια και δεν υπήρχε όχι θέση αλλά ούτε σκαλοπάτι για τους θεατές που είχαν συρρεύσει απο διάφορα σημεία της πόλης.

Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου δεν είχε φροντίσει να προγραμματίσει τίποτε ούτε για τους παράγοντες της ταινίας που βρέθηκαν στο Μόντρεαλ για να τιμήσουν την προβολή της στην εδώ όχθη (Πάνος Καρκανεβάτος σκηνοθέτης, Σταυρούλα Λογοθέτη πρωταγωνίστρια,RH Thomson πρωταγωνιστής και δύο άτομα της παραγωγής απο τη Νέα Υόρκη).Οι άνθρωποι βρέθηκαν επι ξύλου κρεμάμενοι τόσο απο την ανοργανωσιά του ΕΚΚ όσο και απο την δεύτερης κατηγορίας συμπεριφορά της διοργάνωσης του Φεστιβάλ εδώ στο Μόντρεαλ.

Οι ελληνικές διπλωματικές αρχές στο Μόντρεαλ δεν είχαν ειδοποιηθεί αρμοδίως απο το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου με αποτέλεσμα να δηλώνουν παντελή άγνοια για την παρουσία των παραγόντων της ταινίας. Την ίδια στιγμή οι Ελληνες δημοσιογράφοι τελούσαν εν αγνοία αφού κανείς επίσημος φορέας δεν είχε φροντίσει να τους ενημερώσει για τις τρείς ελληνικές συμμετοχές στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μόντρεαλ.

Η μόνη προσωπική επαφή έγινε απο το φιλότιμο και την πατριοσύνη της πρωταγωνίστριας Σταυρούλας Λογοθέτη, που πήρε πληροφορίες για πρόσωπα και πράγματα απο την υπεύθυνο πολιτιστικών υποθέσεων της Καναδικής πρεσβείας στην Αθήνα Ζωή Δελήμπαση. Ετσι, η ίδια η Σταυρούλα έστειλε κάποια προσωπικά ηλεκτρονικά γράμματα για να επιτύχει την ελάχιστη παρουσία της ελληνικής παροικίας του Μόντρεαλ στην παγκόσμια πρώτη της «Αθανασίας».

Θλίψη μου προκάλεσε τόσο η ανοργανωσιά του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μόντρεαλ όσο και η παντελής έλλειψη συντονισμού απο το ΕΚΚ. Πώς είναι δυνατόν το ΕΚΚ να στέλνει ταινία και μάλιστα σε παγκόσμια πρεμιέρα χωρίς να έχει εξασφαλίσει το μίνιμουμ της αξιοπρεπούς προβολής της στο πλαίσιο ενός διεθνούς φεστιβάλ ; Πώς έστειλε τρία ελληνικά φίλμς χωρίς να διασφαλίσει την ελάχιστη προβολή τους τουλάχιστον στην ελληνική παροικία μέσω της επαφής με τις επιτόπιες διπλωματικές αρχές;

Πώς συνέβη κι εγκαταλείφθηκαν οι παράγοντες της ταινίας «Αθανασία» στο απόλυτο τίποτε απο το ΕΚΚ που χρηματοδότησε μάλιστα το φίλμ; Δεν είναι χρέος και καθήκον του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου να προωθεί τις ταινίες του με την αρτιότερη και επαγγελματικότερη προβολή στα διεθνή φεστιβάλ του κόσμου; Δεν είναι υποχρέωσή του να γνωρίζει τουλάχιστον σε ποιές αίθουσες και με ποιές συνθήκες παίζονται τα ελληνικά φίλμ στις αγορές του κόσμου;

Ντράπηκα πολύ για όλα αυτά και λυπήθηκα τα μάλα γιατί ταλαντούχοι άνρθωποι της κινηματογραφικής τέχνης, όπως είναι ο σκηνοθέτης Πάνος Καρκανεβάτος και η ηθοποιός Σταυρούλα Λογοθέτη έτυχαν τέτοιας αναξιοπρεπούς μεταχείρισης τόσο απο το ΕΚΚ όσο και απο το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μόντρεαλ. Ντράπηκα τόσο ως Ελληνίδα όσο και ως Καναδή. Ως Ελληνίδα γιατί είδα για μια ακόμη φορά πόσο ανοργάνωτη είναι η πατρίδα μου σε επίπεδο πολιτισμού. Και ως Καναδή γιατί δεν επιτρέπεται να οργανώνονται τέτοια φεστιβάλ με προχειρότητα χωρίς κατάλληλες αιθουσες προβολής, τη στιγμή μάλιστα που χρηματοδοτούνται απο τους φόρους μας.

Πάντως, η ταινία «Αθανασία» , που την είδα δύο φορές, ήταν ένα αριστούργημα της 7ης τέχνης. Ο σκηνοθέτης Πάνος Καρκανεβάτος διάλεξε ένα τέλειο μύθο για να αναδείξει το μεγαλείο της γυναίκας, την κραταιά της φύση σε αντιδιαστολή με την ευάλωτη φύση του άνδρα.
Το κάστινγκ της ταινίας ήταν εκπληκτικό, η ηθοποιία άψογη απο πρώτους μέχρι δεύτερους ρόλους.

Η Μαρίνα Καλογήρου στο ρόλο της Αθανασίας έγραψε κυριολεκτικά στην οθόνη με τις σιωπηλές εκφράσεις του δωρικού προσώπου της, η Σταυρούλα Λογοθέτη που έπαιξε την Αθανασία στην ωριμότητά της ήταν επίσης συγκλονιστική. Αλλά και οι περιφερειακοί άνδρες του φίλμ, απο τον Γιώργο Καραμίχο μέχρι το Βαγγέλη Μουρίκη και τον R. H. Thomson έδωσαν ρεσιτάλ ηθοποιίας, καθένας στο δικό του ρόλο.

Εκπληκτική ήταν και η φωτογραφία του παλιού γνώριμου Δημήτρη Κατσαϊτη, καταπληκτικά τα κοστούμια του Kenny Mac Lellan και απόλυτα υπογραμμιστική των σκηνών η μουσική του Γιώργου Ανδρέου. Μια ταινία που της αξίζουν πολλά βραβεία και οργανωμένη διεθνής προβολή εφεξής!

Αθανασία
Σενάριο - σκηνοθεσία: Πάνος Καρκανεβάτος
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Δημήτρης Κατσαΐτης
Σκηνογράφος-ενδυματολόγος: Kenny Mac Lellan
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Μοντάζ: Γιάννης Χαλκιαδάκης
Παραγωγή: VERGA FILM PRODUCTIONS
Συμπαραγωγοί: EKK, ΕΡΤ, ODEON, NOVA, NPS-Ολλανδική Τηλεόραση, Divine Media Group, New York
Διανομή: ODEON, Imagine Film Distribution (6 ευρ. χώρες)
Πρωταγωνιστούν: Μαρίνα Καλογήρου (ΑΘΑΝΑΣΙΑ 1970),
Γιώργος Καραμίχος (ΧΡΗΣΤΟΣ),
Αγγελική Παπούλια (ΓΕΩΡΓΙΑ),
Βαγγέλης Μουρίκης (ΜΙΧΑΛΗΣ),
Μarina Κoem (ΑΝΤΖΕΛΑ, η κόρη της ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ),
Σταυρούλα Λογοθέτη (ΑΘΑΝΑΣΙΑ 2007),
R. H. Thomson (ΜΑΝΟΣ ο πατριός),
Πατής Κουτσαύτης (ΠΕΤΡΟΣ).