Ο Σεπτέμβρης του αιώνιου πένθους

Αφιερωμένο στην Κωνσταντίνα που πετάει γύρω μου με τα αιώνια φτερά της πεταλούδας


Ποτέ δεν καταλάβαμε αν ο Φωτο Νίτσης μας είχε βάλει στο στόμα της φάλαινας ή του καρχαρία! Ολο αναρρωτόμασταν κι όλο γελούσαμε μ΄αυτή τη φωτογραφία μας!




Τρία ανέμελα κοριτσάκια στο δρόμο της Κουζούντελης Λευκάδας: Η Μαριάννα Καρφάκη, η η Κωνσταντίνα και η Ιουστίνη Φραγκούλη


Το αναθρώσκον άρωμα της αιωνιότητας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Αγαπημένη μου μικρή αδελφή,

Πάνε τέσσερα χρόνια απο κείνη την αποφράδα μέρα που γλίστρησες στα έγκατα της γής εγκαταλείποντάς με στην ατμόσφαιρα, μόνη χωρίς ιστορικά ερείσματα, χωρίς συναισθηματικές αναφορές στην υπέροχη παιδική μας ηλικία, που κύλησε σαν γάργαρο νερό στη μικρή μας πόλη.

Ηταν το καλοκαίρι του 2004 όταν οι Ολυμπιακοί της Αθήνας ξετυλιγόνταν κάτω απο το μπαλκόνι μας, τότε που η ασθένεια τύλιγε γοργά και βασανιστικά το δικό σου κουβάρι της ζωής. Φέτος οι Ολυμπιακοί πήγαν στο Πεκινο,αλλά εγώ δεν ασχολήθηκα μαζί τους. Δεν με ενδιαφέρουν πια οι Ολυμπιακοί Αγώνες, γιατί τους συνδύασα με το επώδυμο καλοκαίρι της κατηφορικής πορείας σου προς το θάνατο.

Θυμάμαι έξω απο το σπίτι μας στη λεωφόρο Βασιλέως Κωνσταντίνου να κυκλοφορεί το ενθουσιώδες πλήθος με τους λαμπαδηδρόμους και τις δάδες τους κι εσένα να χαϊδεύεις το λείο κεφαλάκι σου και να ρωτάς με τα μεγάλα πράσινα μάτια καρφωμένα στα δικά μου: Θα μεγαλώσουν τα μαλλιά μου ξανά;

Κι εγώ σου χάιδευα τα χεράκια και σέ έλουζα, σε περιποιόμουν πιστεύοντας πως μπορεί να σε κρατούσα στη ζωή, δέσμια της αγάπης και του εγωισμού μου. Υστερα , το κατάλαβα πως εσύ είχες χαράξει ανεπίστρεπτη πορεία γι αυτό κι εγώ τράβηξα για την Κούβα να σου φέρω εκείνο το φάρμακο του μπλέ σκορπιού, αγοράζοντας για μένα την ίδια και για τους γονείς μας απέλπιδα ελπίδα.

Το πένθος μου τον πρώτο χρόνο ήταν οξύ σα να με είχε δαγκώσει δηλητηριώδες φίδι στην καρδιά. Πόναγα σε εκείνο το σημείο, όπου πίστευα πως χτυπούσαν τα συναισθήματά μου. Σε είχα χάσει και σε αναζητούσα στην κοινή εμπειρία μας, στα ταξίδια μας, στην πόλη μου, στην πόλη σου, στα ψώνια μας, στις μικρές ασήμαντες χαρές μας.

Κήρυξα εχθρότητα στα χρώματα-φορούσα μόνο μαύρα. Κράτησα απόσταση απ’ τους ανθρώπους- μου έμοιαζαν απόλυτα ξένοι και μακρινοί. Κλείστηκα στις σκέψεις μου που με έφερναν συνέχεια κοντά σου μικραίνοντας το απέραντο κενό της ζωής και της ψυχής μου. Κι η Λευκάδα, που σε είχε καταπιεί τόσο άσπλαχνα- κι αυτή στους εχθρούς μου είχε καταχωρηθεί.

Τα επόμενα χρόνια προσπάθησα να συμβιβαστώ με την απουσία σου αλλά δεν τα κατάφερα. Στις κουβέντες μου σε αναζητούσα-πού νάσαι τώρα μικρή μου πεταλούδα; Κι εσύ τριγύρναγες γύρω μου πετώντας με τα πολύχρωμα φτερά σου.

Στις αγορές του κόσμου μου έλειπες, αλλά φρόντιζα να σου αγοράζω αρωματικά κεριά, να σου τ΄ανάβω καθημερινά στο σπίτι του Μόντρεαλ, της Αθήνας, του βουνού, στα δωμάτια των ξενοδοχείων μου γιατί εσύ μου το είχες ζητήσει όταν ήσουν άρρωστη: Θα μου ανάβεις το καντηλάκι;

Στις κανούριες εντυπώσεις κι εκεί σ’ έβαζα στο λογαριασμό μου. Πού ήσουν εσύ να δείς αυτά τα θαυμαστά που αντίκρυζαν τα μάτια μου; Τότε αίφνης πέταγες γύρω μου , καθόσουν στο πέτο του γαμπρού σου, κόλαγες στο μπάνιο της Μαριλένας να μάθεις τα μυστικά μας για τη βάφτιση της νεογνής Χριστίνας μας.

Τον περασμένο Δεκέμβρη, νίκησα όλες τις φοβίες μου και ταξίδεψα μέχρι τη δική μας Κούβα, το λατρεμένο νησί των διακοπών μας. Βρέθηκα εκεί όπου πληροφορήθηκα τα νέα για την αναχώρησή σου και γέμισα τη θάλασσα με δάκρυα καυτά. Σε αναζήτησα παντού , στα μπάνια, στις βόλτες , στις μουσικές, στους χορούς, στο αγαπημένο ξενοδοχείο Νασιονάλ, στα βλέμματα των ανθρώπων. Και σε εύρισκα σε κάθε βήμα μου χαμογελαστή , παιχνιδιάρα, μοιραία, όμορφη, λαμπερή.

Αυτό το καλοκαίρι ερχόμουν καθημερινά στο μαρμαρένιο αλώνι σου. Ηταν η ωραιότερη στιγμή της μέρας μου στο νησί, που το βρήκα ξένο και πνιγηρό μέσα στο πολύβουο πλήθος του Αυγούστου. Σου αγόρασα καινούρια λουλούδια σε χρυσοκίτρινα χρώματα να στολίζουν τα βάζα σου. Σου αναβα καθημερινά το καντηλάκι, όταν μου άφηνε χώρο η Σταυρούλα, η αδελφή του Νίτση, που σε φροντίζει κάθε απόγευμα να μη σου λείψει η φλόγα.

Αλλα μην ανησυχείς εδώ στη φθινοπωρινή μου μοναξιά, σου έχω αγοράσει ολοκαίνουρια κεριά με άρωμα κολοκύθας. Καίνε ολημερίς και οληνυχτίς για να σε συντροφεύουν εκεί ψηλά στη γειτονιά του ουρανού όπου αναπέμπεται η φλόγα στέλνοντας το μήνυμα της αιώνιας και αναλλοίωτης αγάπης μου.

Μικρή πολύχρωμη πεταλούδα μου, μου λείπεις περισσότερο απο ποτέ! Κι εκείνος ο πόνος που ήταν μόνο στην καρδιά , τώρα έχει απλωθεί σε ολάκερο το σώμα!