Το παράπονο ενός βιβλίου

Αφιερωμένο στη Φωτεινή μας που γιορτάζει σήμερα

Αγαπημένοι,

Επισκέφθηκα τις προάλλες το ιστολόγιο του γείτονα Γαβριήλ Παναγιωσούλη και βρήκα το διαμέρισμα του Ντένη Κονταρίνη, λογοτέχνη της ομογένειας. Με συνεπήρε ο τίτλος της ανάρτησης "Το Παράπονο Ενός Βιβλίου" . Οταν άρχισα να διαβάζω το σπαρακτικό μονόλογο της μοναξιάς ενός βιβλίου, με πήραν τα δάκρυα και το παράπονο επίσης. Πώς γίνεται και ολάκερο το σύστημα της ομογένειας και του ελληνικού κράτους, το οποίο κατασπαταλάει χιλιάδες ευρώ και δολάρια εδώθεν κακαείθεν του Ατλαντικού για φιέστες και φιοριτούρες , αφήνει τα βιβλία των ομογενών συγγραφέων να λυώνουν στις χωματερές;

Πώς γίνεται και δεν υπάρχει πρόνοια να δημιουργηθεί ένα ελληνικό βιβλιοπωλείο στην καρδιά της Νέας Υόρκης, στο Ωνάσσειο Κέντρο πχ, που θα προωθεί την ελληνική λογοτεχνία της μητρόπολης αλλά και του Απόδημου Ελληνισμού;

Αρνούμαι να δεχτώ ότι ξοδεύονται εκατομμύρια ευρώ σε αμφσβητούμενους οργανισμούς απο την Ελληνική Πολιτεία, που δεν φροντίζει τελικά τα οίκου της στον Απόδημο Ελληνισμό.Που δεν επενδύει ούτε ενα ευρώ σε έργα υποδομής και κουλτούρας.

Πρέπει επιτέλους να δοθεί η δέουσα σημασία στους λογοτέχνες της Διασποράς, αυτούς που ανασυνθέτουν το μωσαϊκό των Ελλήνων της φυγής, της περιπέτειας και της δημιουργίας!



Το παράπονο ενός βιβλίου

Απο το μπλόγκ του Ντένη Κονταρίνη

Φίλοι μου γειά σας,

Είμαι ένα ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς. Ένα βιβλίο που έχει γράψει κάποιος δικός μας, Έλληνας μετανάστη. Απόδημος, όπως αρέσει να τους ονομάζουν. Κάποιοι λένε ότι είμαι ένα καλό βιβλίο αλλά δεν με αγοράζουν. Άλλοι λένε ότι δεν αξίζω τίποτα και ούτε αυτοί με αγοράζουν. Πάντως εγώ είμαι ένα ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς.

Έχω ένα όμορφο εξώφυλλο με μια έγχρωμη φωτογραφία από κάποιο τοπείο. Ο τίτλος του βιβλίου είναι γραμμένος με μεγάλα γράμματα. Στο οπισθόφυλλό μου είναι η βιογραφία αυτού του φουκαρά που με έγραψε. Εκεί, σ’ αυτό το οπισθόφυλλο, αναφέρει τις σπουδές του, τους τίτλους του, τους αγώνες του, τι έχει γράψει και τι άλλο θα γράψει - αν τα καταφέρει - και έχει και μια φωτογραφία του. Είναι συμπαθητικός παρ’ όλη την καράφλα του, την σκοροφαγωμένη γενειάδα του και την κάπως κακοφτιαγμένη μύτη του. Κατά τα άλλα είναι καλός. Πολύ καλός. Σαν άνθρωπος εννοώ. Σαν συγγραφέας, εγώ τι να πω; Αν κάποιος αποφασίσει να με διαβάσει ίσως να πει μια γνώμη.

Είμαι ένα ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς λοιπόν σαν όλα τα άλλα. Έχω κι εγώ τις σελίδες μου με τα νούμερά τους, έχω όμορφα γράμματα και μερικές φωτογραφίες. Κατοικώ σ’ ένα ελληνικό παντοπωλείο της Νέας Υόρκης. Δεν έχει σημασία αν είναι στην Αστόρια, στο Μπρούκλυν, στο Φλάσινγκ. Σημασία έχει ότι είναι ένα ελληνικό παντοπωλείο
που με φιλοξενεί - καλωσύνη του - με την ελπίδα να με πουλήσει να πάρει κάποια δολλάρια και να πάρει και άλλα λίγα αυτός ο φουκαράς που στραβώθηκε να με γράψει.

Βέβαια θα μπορούσα να κατοικώ στη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου παρέα με άλλα βιβλία και όχι με τις εληές και τις σαρδέλες. Βλέπετε όμως κανείς δεν φρόντισε να υπάρχει ένα βιβλιοπωλείο για μας. Για τα ελληνικά βιβλία της ξενητιάς. Ποιος να φροντίσει;

Εδώ, στο παντοπωλείο που βρίσκομαι έχω τη τιμή να συγκατοικώ με τις εληές και τις σαρδέλες. Μη γελάτε!! Τι συντροφιά περιμένατε να έχω σε ένα παντοπωλείο; Και δεν είναι μόνο αυτές. Λίγο πιό πέρα διακρίνω κάτι τυριά, σε κάποια ράφια είναι τα όσπρια κι ακόμη υπάρχουν ταραμοσαλάτες, τυροκαφτερές, διάφορα τουρσιά, λακέρδες, χταποδάκι ξυδάτο φύλλο για μπακλαβά και καταϊφι και πολλά άλλα. Όλοι μαζί πιστέψτε με είμαστε μια πάρα πολύ όμορφη παρέα.

Η αλήθεια είναι πως σαν πρωτόρθα εδώ όλοι αυτοί με κοίταξαν με κάποια απορία. Ένα βιβλίο ανάμεσά μας, αναρωτήθηκαν. Τι ζητάει εδώ μέσα. Βέβαια εγώ δεν τους έδωσα σημασία. Προσπάθησα να κρατηθώ στο ύψος μου. Να κρατήσω τη θέση μου. Είμαι ένα βιβλίο, έλεγα στον εαυτό μου. Ένα ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς. Δεν θα γίνω το ίδιο με τις εληές και τις σαρδέλες!! Με τον καιρό όμως συνήθησα. Άρχισα να τους συμπαθώ όλους εκεί μέσα. Κι΄ακόμη άρχισε να μην με ενοχλεί η μυρουδιά του μπακάλικου.

Παρακολουθώ τους πελάτες που έρχονται γιά να ψωνίσουν. Αγοράζουν από όλα τα είδη. Κανείς τους όμως δεν ρίχνει μιά ματιά και σε μένα. Βλέπω τις εληές και τις σαρδέλες να φεύγουν, να έρχονται άλλες, να φεύγουν κι αυτές κι εγώ μένω εκεί. Κανείς δεν με κοιτάζει. Καμμιά φορά κάποιος μου δίνει και μιά σπρωξιά γιατί τον εμποδίζω να δει καλύτερα τις εληές και τις σαρδέλες. Ένας άλλος πάλι με πήρε και με πέταξε πάνω σ’ ένα τσουβάλι με φασόλια γίγαντες. Έννοιωσα άσχημα παρ’ όλη τη συμπάθεια που έχω για τα φασόλια γίγαντες.

Κάπου-κάπου περνάει αυτός ο ταλαίπωρος που με έγραψε, ο συγγραφέας που λένε, ρίχνει μιά ματιά, βλέπει πως είμαι εκεί και φεύγει απελπισμένος. Τον λυπάμαι τον κακομοίρη. Αλλά τι να του κάνω κι εγώ. Ήρθε στην ξενητιά για να προκόψει κι αντί να πάει να πουλάει εληές και σαρδέλες πήρε να γράφει βιβλία. Ποιός του φταίει;
Μιά μέρα που μπήκε στο μπακάλικο το αφεντικό του έβαλε τις φωνές.

− Φίλε. Πάρε τη σαβούρα σου από δω να μου αδειάσεις το χώρο. Τον χρειάζομαι γιά να βάλω άλλα πράμματα να βγάλω κάνα δολλάριο.

− Εν τάξει άνθρωπέ μου, του λέει ο δικός μου, ο συγγραφέας. Θάρθω αύριο να τα πάρω. Θα
πάνε όλα γιά τη χωματερή.

Τώρα βέβαια εγώ δεν ξέρω τι είναι η χωματερή αλλά φαντάζομαι ότι θα είναι κάτι χειρότερο από το μπακάλικο γιατί τον είδα, τον δικό μου, σε μιά στιγμή να δακρύζει. Έσκυψε, με πήρε στα χέρια του, με κοίταζε καλά-καλά και είδα το δάκρυ που κυλούσε από το μάτι του. Τον λυπήθηκα τον φουκαρά. Γι’ αυτό σας λέω φίλοι μου. Κάντε κάτι.

Προωθήστε αυτό το γράμμα μου όπου μπορείτε. Στείλτε το σε όλους όσους νομίζετε ότι μπορούν να με αγαπήσουν. Δείξτε το στους δικούς σας, στους συγγενείς σας, στους, φίλους σας. Μα πιό πολύ δείξτε το στα παιδιά σας. Μην αρχίσουν κι αυτά να γράφουν ελληνικά βιβλία της ξενητιάς γιατί τα βλέπω να καταντάνε σαν τον δικό μου, τον συγγραφέα. Φίλοι μου. Βοηθείστε με. Δεν θέλω να πάω στη χωματερή. Στείλτε το γράμμα μου όπου μπορείτε. Προς Θεού όμως. Σας παρακαλώ μην ενοχλήστε την ελληνική Κυβέρνηση, το Υπουργείο Πολιτισμού, την Γενική Γραμματεία Αποδήμου Ελληνισμού, το ΣΑΕ, την Αρχιεπισκοπή. Οι άνθρωποι δεν είναι δυνατόν να ασχοληθούν με μένα. Έχουν άλλα πιό σοβαρώτερα να κάμουν. Αφήστε τους αυτούς. Μην τους δημιουργήσετε πρόβλημα. Αμφιβάλω αν γνωρίζουν τι είναι το ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς.

Γειά σας φίλοι μου.

Φεύγω γιά την χωματερή.