ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Wednesday, February 18, 2009

Η Αβάνα στη Βραδυνή

Νιώθω τυχερή που στην Ελλάδα οι φίλες μου χωρίς καν να τους το ζητήσω, παίρνουν πρωτοβουλία και κάνουν αναδημοσιεύσεις απο το μπλόγκ μου για τα διάφορα συμβάντα περι της δράσης μου στο Μόντρεαλ.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επένδυση στη ζωή απο τους ανθρώπους και πραγματικά περηφανεύομαι που έχω χτίσει ειλικρινείς και αγαπητικές φιλίες όλα τα χρόνια της δημοσιογραφίας.

Ευχαριστώ απο καρδιάς την Ιωάννα Κολοβού που πήρε την πρωτοβουλία να προβάλει την παρουσίαση της Αβάνας μου στη Βραδυνή αλλά και την εξαιρετική φίλη Τίνα Σγουροπούλου, που ανέδειξε το θέμα στη γεμάτη ζωντάνια κοσμική της στήλη.

Ευχαριστώ κορίτσια που με βάλατε κορυφή της σελίδας, να πατώ τις κεφαλές της Πενέλοπε και της Μέριλ. Ενα μεγάλο αγαπητικό φιλί.

Μήπως θα πρέπει να καθιερώσουμε την Παγκόσμια Ημέρα της Φιλίας;

Σας γλυκοφιλώ εκεί στην Αθήνα. Σε λίγο θάμαστε πάλι μαζί

Με αγάπη,
Ιουστίνη



ΑΒΑΝΑ: δια χειρός Πέτρου Γαργάνη
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Greekpress του Τορόντο)

Μια και ο λόγος περι Αβάνας , θα ήθελα να καταθέσω και το υπέροχο κείμεο του Πέτρου Γαργάνημ εξαιρετικού βιβλιοκριτικού, ο οποίος δεν παρεπιδημεί στους κελιστούς κύκλους της Αθήνας γι αυτό η πέννα του έχει την απόλυτη γνησιότητα της δικής του και μόνο προσλαμβάνουσας. Ζήτω η ελευθερία της κριτικής!

Ιουστίνη Φραγκούλη.
Ημερολόγιο Αβάνας, Εκδόσεις Ηλέκτρα


Του Πέτρου Γαργάνη

Στην σκιά μιας επανάστασης που θαμπώνει όσο περνούν τα χρόνια η Αβάνα ανασαίνει με ξάγρυπνες τις αισθήσεις της ξανανιωμένη και σαγηνευτική. Τι κι αν ο λατρεμένος Φιντέλ σβήνει σαν τις ελπίδες που κάποτε μοίρασε στους λαούς της υφηλίου παρέα με τον αιώνιο Τσε. Εξακολουθεί να είναι αγαπημένος και αναγκαίος σαν παλιά επιθυμία. Όμως όσο κυλάει ο χρόνος τόσο η στυφή γεύση των χαμένων προσδοκιών πικραίνει βλέμματα και καρδιές. Η Αβάνα όμως ζει και επιμένει στους ρυθμούς της Καραϊβικής καθώς αντιστέκεται στην δύσκολη μοίρα που της επιφύλαξε η ανελέητη ιστορία. Χρώματα και μυρωδιές μπερδεύονται στους δρόμους της πόλης καθώς η αφηγήτρια αναζητεί λύτρωση από την απώλεια που βαραίνει τα βήματα της. Φέρει ένα βαρύ φορτίο που προσπαθεί να αντέξει τριγυρνώντας στους δρόμους που λάτρεψε. Αντιφατικές εικόνες εναλλάσσονται και λειτουργούν σαν παυσίπονο για τις ανοιχτές πληγές της ψυχής της. Αλλά δεν αφήνονται μόνα τους τα συναισθήματα να κάνουν κουμάντο στα κείμενα. Με διαπεραστική ματιά και καίριες επισημάνσεις για το παρόν της πόλης και της χώρας αρνείται όσο κι αν το επιθυμεί να νομιμοποιήσει της νιότης τα σκιρτήματα που της προκαλούσε ο θαλερός επαναστάτης. Υπάρχουν οι στιγμές που θα σταθεί απέναντι του όσο κι αν παραδέχεται την αγάπη της γι αυτόν.
Η Αβάνα διασκεδάζει τους τουρίστες αλλά διεκδικεί τον σεβασμό του ταξιδιώτη. Με τις μουσικές και τα χρώματα της πόλης διακυβεύονται περισσότερα πράγματα από αυτά που υπόσχονται οι ματιές των Κουβανών. Παράξενα βλέμματα που φανερώνουν πάθος αλλά και εθισμό στην ανέχεια με την οποία διαπραγματεύονται όπως - όπως το σήμερα για να επιβιώσει το αύριο. Ίσως να μην έπρεπε τέτοιο τέλος στην ρομαντική ουτοπία της επανάστασης. Αλλά από την άλλη μεριά ο κόσμος αλλάζει και τελικά δεν φαίνεται να χάνεται η διάθεση για το παιχνίδι της ζωής όσο κι αν αυτή δείχνει σκληρή. Το θυμικό των Κουβανών παραμένει ζωηρό και ανεξάντλητο.
Η συγγραφέας μας εισάγει στον κόσμο αυτού του τόσο γοητευτικού νησιού με ειλικρίνεια καθώς μεταφέρει προσωπικά βιώματα και εμπειρίες. Για την ίδια το ταξίδι έχει την έννοια μιας προσωπικής λύτρωσης, ένα πέρασμα από τις διαδρομές της νιότης παρέα με όμορφες αναμνήσεις που διακόπηκαν απότομα. Στέκεται με κριτική διάθεση απέναντι στο νεανικό της ίνδαλμα τον χαρισματικό Φιντέλ ενώ προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει συμπεριφορές και νοοτροπίες των Κουβανών. Θα συνυπάρξει με υψηλά ιστάμενους ταξιδιώτες όσο κι αν κάποιοι από αυτούς της προκαλούν αφόρητη πλήξη ενώ θα κρατήσει διακριτές αποστάσεις από την νομενκλατούρα της χώρας. Κάποια στιγμή θα ανακαλύψει και τους πανταχού παρόντες Έλληνες της υφηλίου. Δεν ξεχνά πόσο εξαπατήθηκε από την ψεύτικη ελπίδα που της υποσχέθηκαν τα γιατροσόφια των εμπόρων. Έχει όμως το κουράγιο να τους συγχωρέσει αλλά και να μην τους επιτρέψει να βγάλουν από την καρδιά της την αγαπημένη Αβάνα.
Οι εμπειρίες και οι σκέψεις εκτίθενται με αφοπλιστική ειλικρίνεια: Στιγμές από το οδοιπορικό μας φέρνουν πιο κοντά στην σύγχρονη πραγματικότητα της χώρας. Οι συναντήσεις με Έλληνες που βρήκαν την Ιθάκη τους την οποία χαίρονται παρά τις αντιθέσεις της χώρας μια και βρίσκονται από την πλευρά των προνομιούχων θα προσθέσουν ένα περισσότερο ειδικό ενδιαφέρον στα κείμενα. Έτσι λοιπόν η κοσμοπολίτικη Αβάνα κάποιες φορές προσποιείται και υποκρίνεται καθώς συναινεί στην πραγματικότητα της με κυνισμό. Αλλά το κάνει τόσο ωραία σαν πραγματική ντίβα ώστε να κερδίζει φίλους και αγαπημένους.
Αυτό που θα φανεί στο βιβλίο δεν είναι τόσο οι έτσι κι αλλιώς χρήσιμες πληροφορίες που μας παρέχει η συγγραφέας. Ευπρόσδεκτες όσο και χρηστικές αλλά η αίσθηση που μένει είναι κάτι περισσότερο από έναν απλό ταξιδιωτικό οδηγό. Οι υποψιασμένοι θα καταλάβουν ότι στην πραγματικότητα εμβαθύνει στα κείμενα της χωρίς να φοβάται την έκθεση των απόψεων της. Από την άλλη μεριά όσοι πιθανόν να χρησιμοποιήσουν το βιβλίο απλά για να λάβουν μια γενική εικόνα της Αβάνας προφανώς θα μείνουν ικανοποιημένοι από τις πληροφορίες. Όμως αυτό το ημερολόγιο δεν γράφθηκε για αυτόν τον λόγο. Είναι ένα μικρό βιβλίο που πραγματοποιεί περισσότερα από όσα υπόσχεται.

-----------------

* Ο Πέτρος Γαργάνης γεννήθηκε (1971) και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε και ασχολήθηκε με τη μουσική ενώ είχε ένα επαγγελματικό πέρασμα απο την διαφήμηση. Έγραψε το μυθιστόρημα “Μια γειτονιά είμαστε” και αρθρογραφεί σε λογοτεχνικά και μη περιοδικά. Είναι τακτικός συνεργάτης του «Ελληνικού Τύπου» με μόνιμη στήλη λογοτεχνικής κριτικής και έχει γράψει κείμενα και κριτικές που μπορεί κανείς να βρεί στην ιστοσελίδα μας (www.greekpress.ca).

17 comments:

Αστοριανή said...

Να, λοιπόν, που η...Άνοιξη αρχίζει ν' ανθίζει εντυπωσιακά!
Το αξιόλογο βιβλίο
της Ιουστίνης Φραγκούλη - που είχα τη χαρά να το πάρω, μαζί με άλλα της, στην Διεθνή Έκθεση Βιβλίου, στην Αστόρια, ΝΥ, πετά με τα δυνατά φτερά του σε υπερ-ατλαντικά ταξίδια.
Δεν έχουμε πάει στην Κούβα, μα εκεί μέσα, στο βιβλίο της, έζησα μα πραγματικότητα σ' όλο το κοινωνικό φάσμα της.
Έξυπνο, δημοσιογραφικό μυαλό το της Ιουστίνης, συνεδίασε την λογοτεχνική δραστηριότητα με την δημοσιογραφική κι έδωσε ένα πόνημα που καλύπτει όλες τις γεύσεις και τις απαιτήσεις του αναγνώστη.
Θεωρώ τιμή μου που οι ορίζοντες μας
συναντήθηκαν στην Αστόρια και συνεχίζονται, ταξιδιάρικα άλμπατρος
στους ουρανούς της σκέψης.
Πάντα παρόμοια ν' ακούμε, Φίλη μου,
από μια βροχερή Νέα Υόρκη,
Υιώτα Στρατή

Justine's Blog said...

Αγαπημένη μου Γιώτα,
Σ ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου, που τα διαβάζω με μεγαλύτερη βαρύτητα, αφού προέρχονται απο τη δική σου πέννα.
Ηθελα να σου πώς πως ήταν συγκλονιστική η μαρτυρία σου στο μπλόγκ της Ελένης Γκίκα για την τριβή μας στα πολύφωνα περιβάλλοντα και την αγωνία μας να ψαρέψουμε λέξεις απο την ελάχιστη αποθήκευση του νού.
Εσύ πάντως, δεν χάνεις την ποιητικότητά σου ούτε την πληθωρικότητα, γιατί το ταλέντο σου ξεπερνά τα αντικειμενικά ελλέιμματα.
Δική μου τιμή που σε γνώρισα σπουδαία πόιήτρια.
Φιλιά απο Μόντρεαλ με ελαφρά χιονόπτωση!

δεσποιναριον said...

Ιουστινακι, ευγε για την παμπλισιτυ! Παρατηρω εδω και καιρο οτι εσεις οι συγγραφεις και οι ανθρωποι δημοσιογραφοι υποστηριζετε αλληλους και αυτο ειναι πολυ ομορφο. Ευχομαι να σε δουμε σε ολες τις εφημεριδες, ευχομαι η Αβανα να γινει μπεστ σελλερ και ευχομαι παντα οι κοποι σου να αναγνωριζονται. Τελος ευχομαι να πατησεις απανω στην Μονικα Μπελουτσι και στην Νικολ Κιντμαν που δεν τη χωνευω.
Σμουτς!

Justine's Blog said...

Δεσποινάκι μου,
Οι δημοσιογράφοι αλληλοϋποστηριζόμαστε, οφείλω να ομολογήσω. Και νιώθω πολύ ευλογημένη που οι φίλες μου δεν με ξεχνούν και τιμούν πάντοτε τη δράση μου.
Δυστυχώς, ο κόσμος της λογοτεχνίας είναι κλειστό απροσπέλαστο κύκλωμα, που διέπεται απο τους δικούς του ακατάληπτους νόμους.
Εγώ ροσπαθώ να διαβάζω και να παρουσιάζω βιβλία των άλλων, των φίλων και δικών μου. Κάποιοι τιμούν την πρωτοβουλία, κάποιοι άλλοι όχι.
Δεν παραπονιέμαι, νιώθω καλά επειδή γράφω και αυτό μου αρκεί.
Πολλά φιλιά καληνύχτας. Αύριο έχουμε Ομπάμα εδώ και γι αυτό τρελλό τρέξιμο απο πρωίας.
Ιουστινάκι κουρελιασμένο απο τη δουλειά

δεσποιναριον said...

Αυτο που λες το καταλαβαινω Ιουστινακι. Αυτη την εσωτερικη ικανοποιηση που σου προκαλει η γραπτη εκφραση του λογου. Περα απο κυκλωματα και ανταγωνισμους που μπορει να υπαρχουν, ειλικρινα πιστευω οτι ο καθενας μας οταν γραψει ετσι πεντε αραδες απο την καρδια του, ερχεται ενα βημα πιο κοντα στην ψυχικη αναταση υμων των δημιουργων. Δεν προσπαθω να ανοιξω θεμα, απλα ειναι Πεμπτη πρωϊ και περιμενοντας να παει 9 η ωρα σπερνω οπου βρω εδαφος. Τις καλημερες μου και τεηκ ιτ ηζυ. Χαιρετισμους στον Μπαρακ. Σμουτς

pylaros said...

Αγαπητή μου Ιουστίνη,

Απλούστατα σε θαυμάζω! Και με το τροπικό κλίμα της Αβάνας ακόμα πιο πολύ.
Δεν ξέρω ίσως στον θαυμασμό μου να κλείνω νοσταλγίες που σαν μπουμπούκι προσπαθούν να ανθίσουν, μια και έρχετε η άνοιξη.

Χαιρετισμούς από ΝΥ
Γαβριήλ

Justine's Blog said...

Δεσποινάκι μου,
Εδώ γίνεται το σώσαι. Ο Μπάρακ έχει γίνει και ο Μεσσίας των Καναδών. Οι γυναίκες κυκλοφορούν με τις φωτογραφίες σε φυσικό μέγεθος και δεν πτοούνται ούτε απο χιόνια ούτε απο τίποτε!
Μεγάλες χαρές κι εν τω μεταξύ ο πρωθυπουργός απέκλεισε όλους τους άλλους αρχηγούς της αντιπολίτευσης απο φωτοτοοπ για να μην έχουν ευκαιρία στη φήμη!'
Τα νεύρα μου τσατάλια!!!

Justine's Blog said...

Αγαπητέ μου Γαβρίλη,
Κι εγώ σε ζηλεύω που έχεις ζήσει με το κουτάλι τη Νότια Αμερική και οι εμπειρίες είναι διάχυτες στα χρωματιστά κείμενά σου.
Καλή μας άνοιξη, αν κι εδώ προς το παρόν χιονίζει.

paramythou said...

Αγαπημένη μου Ιουστίνη,
μου αρέσουν όλα αυτά περί αλληλοϋποστήριξης αλλά τολμώ να πω και σίγουρα μετά λόγου γνώσεως μετά την εικοσαετή πορεία στο χώρο της δημοσιογραφίας, οτι δεν είναι ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση. Ανήκω κι εγώ σε αυτούς που πιστεύουν στους δημιουργικούς φίλους και στηρίζω τη δουλειά τους. Αλλά ο χώρος στην πλειοψηφία του κάνει το αντίθετο. Εμείς ας επιβεβαιώνουμε τον κανόνα με την εμμονή μας στις εξαιρέσεις. Συνέχιζε γράφοντας....

Justine's Blog said...

Μαίρη μου αγαπημένη,
Ας γίνουμε λοιπόν οι εξαιρέσεις (αν κι έχω ευτυχήσει να έχω ευνοϊκή μεταχείριση απο τους συναδέφλους που είναι φίλοι!)
Να στηρίζουμετ η δημιουργία γιατί αυτή είναι η μόνη διέξοδος στα μεγάλα προβλήματα της καθημερινότητας, που συσσωρεύονται διαρκώς.
Φιλιά κι αγκαλιές με χιόνια που σ΄αρέσουν

La Gigi said...

μπράβο Ιουστινάκι!! Μεγάλες δόξες γνωρίζει η Αβάνα σου, χαίρομαι πολύ.
φιλιά

Justine's Blog said...

Η Αβάνα ζεσταίνει τους χειμώνες μας. Αυτό είναι το συμπέρασμα και ως έτσι βλέπω την ανακύλωση της δημοσιότητας.
Στηρίζουμε Μελισσούλα που στηρίζει Σάκη!

panathinaeos said...

ιουστινακι, οποια χαρα μας διδεις! ευγε και παλι ευγε! παρακαλω να πεις στον Προεδρο να αρει το εμπαργκο, να φανε λιγο ψωμακι τα κουβανακια που ειναι - οπως ξερεις - καλα παιδια και να σταματησει αυτη η ψυχροπολεμικη κατασταση με τις ΗΠΑ και την Κουβα

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Αθηναίε,
Ο πρόεδρος εννοείται πως θα αρει το εμπάργκο και θα πηγαινοέρχεται στις ζαχαρωτές παραλίες της Κούβας! Τότε θα επενδύσουμε κι εμείς σε ένα ακινητούλι να δραπετεύουμε τους μήνες του πολύ χειμώνα.
Εδώ χιονίζει όπως πάντα

Κατερίνα Δε.Στα.Πα. said...

Συγχαρητήρια, Ιουστίνη μου! Πάντα χαρές και εκπλήξεις!
Φιλιά πολλά από παγωμένη Ελλάδα!
Μπρρρ! Πώς αντέχετε εκεί;

Justine's Blog said...

Κυκλαμινάκι μου,
Σ' ευχαριστώ. Αλήθεια, έχετε παγωνιές; Δεν σας πιστεύω γιατί δεν συγκρίνονται με τις δικές μας. Εδώ εξακολουθεί να χιονίζει και απόψε βυθιζόμαστε στα -12.
Εσείς απο Δευτέρα άνοιξη, έτσι;
Φιλιά

penelope said...

Ιουστινάκη μου εγώ αυτό που βλέπω είναι οτι τις εβαλες όλες 'κάτω' ;) πάνω και από την Winslet και την Κρούζ !!!! φιλιά