«ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΥΠΟΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΟ»
Το Διεθνές Κέντρο Συγγραφέων και Μεταφραστών Ρόδου διοργανώνει Ημερίδα με θέμα «Τύπος και Βιβλίο» το Σάββατο 28 Μαρτίου 2009 και ώρα 18.00 στην αίθουσα του Ξενοδοχείου Plaza. Στην Ημερίδα θα λάβουν μέρος έγκριτοι δημοσιογράφοι από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τη Ρόδο και το εξωτερικό, υπεύθυνοι για τα πολιτιστικά ένθετα των εφημερίδων που εκπροσωπούν. Συγκεκριμένα οι συμμετέχοντες θα είναι οι εξής:
Ελένη Γκίκα (Έθνος), Κώστας Κατσουλάρης (Ελεύθερος Τύπος), Πόλυ Κρημνιώτη (Η Αυγή), Τίνα Μανδηλαρά (Το Πρώτο Θέμα), Ξενοφών Μπρουντζάκης (Το Ποντίκι), Μανόλης Πιμπλής (Τα Νέα), Όλγα Σελλά (Η Καθημερινή), Γιώργος Χρονάς και Βασίλης Ζηλάκος (Ελευθεροτυπία), Νίκη Κεφαλά (Αγγελιοφόρος Θεσσαλονίκης), Μαίρη Παπανδρέου (Πρόοδος Ρόδου), Πόλυ Χατζημάρκου (Δημοκρατική Ρόδου), Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη (Μόντρεαλ-Καναδά).
Με την Ημερίδα «Τύπος και Βιβλίο» το Διεθνές Κέντρο Συγγραφέων και Μεταφραστών Ρόδου εγκαινιάζει μια σειρά εκδηλώσεων που θα αφορούν τα μέσα –ηλεκτρονικά και έντυπα– και το βιβλίο. Οι συμμετέχοντες θα συζητήσουν για την προσέγγιση, την παρουσίαση και την προώθηση του βιβλίου (επιστημονικό, λογοτεχνικό κ.λπ.) στο αναγνωστικό κοινό μέσα από τους παρακάτω τέσσερεις άξονες θεματολογίας που έχουν διατυπωθεί:
1. Παρουσίαση βιβλίου: διαφήμιση ή βιβλιοκριτική;
2. Ελληνικά, μεταφρασμένα ξενόγλωσσα ή πρωτότυπα ξενόγλωσσα κείμενα: κριτήρια επιλογής και αναγνωστικό κοινό.
3. Μεταφρασμένη λογοτεχνία: απόδοση ή δημιουργία;
4. Λογοτεχνία της περιφέρειας ή «περιφερειακή» λογοτεχνία;
Η έναρξη της ημερίδας θα γίνει με την πρωινή συνεδρία το Σάββατο 28 Μαρτίου, με κλειστό στρογγυλό τραπέζι, στις εγκαταστάσεις του Διεθνούς Κέντρου Συγγραφέων και Μεταφραστών Ρόδου, όπου οι συμμετέχοντες δημοσιογράφοι θα εκθέσουν τις απόψεις τους σχετικά με τους προαναφερθέντες τέσσερεις άξονες θεματολογίας, ενώ τα συμπεράσματα θα παρουσιαστούν στην απογευματινή συνεδρία που θα πραγματοποιηθεί στο ξενοδοχείο Plaza. H απογευματινή συνεδρία θα έχει τη μορφή ανοικτής εκδήλωσης, όπου οι δημοσιογράφοι θα μιλήσουν για τα ένθετα των εφημερίδων, θα συνομιλήσουν και θα απαντήσουν σε ερωτήσεις του κοινού.
Η είσοδος θα είναι ελεύθερη.
Για γενικότερες πληροφορίες και ενημέρωση:
Διεθνές Κέντρο Συγγραφέων και Μεταφραστών Ρόδου
Αντιπλοιάρχου Λάσκου 10α
85100 Ρόδος
πληρ: κ. Βεργωτή Θωμαϊς
τηλ: +30 22410-32510
φαξ: +30 22410-32455
e-mail: info@writerscenter.gr;
site: www.writerscenter.gr;
ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!
Thursday, March 26, 2009
Sunday, March 22, 2009
Απόψε τα μεσάνυχτα στον 9,84
Απόψε τα μεσάνυχτα, όταν η Σταχτοπούτα θα απεκδύεται το πριγκηπικό φουστάνι της, έγώ η ταπεινή πολίτης του Μόντρεαλ και της Αθήνας, θα είμαι καλεσμένη στην εκπομπή του Δημήτρη Ιατρόπουλου και της Κατερίνας Ιατροπούλου στα ερτζιανά του 9,84.
http://www.athina984.gr/
Αν θέλετε να κοινωνήσετε μια σταγόνα ποίηση και να υποστείτε καταιγισμό λόγων, μπορείτε στις 6μ.μ ανατολική ώρα ΗΠΑ-Καναδά να συντονιστείτε στο πρόγραμμα του Δημήτρη και της Κατερίνας Ιατρόπουλου.
Ευχαριστώ τα παιδιά για την πρόσκληση. Νιώθω σα μαθητριούλα στο πρώτο της ραντεβού. Πώς να παλέψω με τους γίγαντες; Πώς να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων;
http://www.athina984.gr/
Σας γλυκοφιλώ απο βροχερή Αθήνα
http://www.athina984.gr/
Αν θέλετε να κοινωνήσετε μια σταγόνα ποίηση και να υποστείτε καταιγισμό λόγων, μπορείτε στις 6μ.μ ανατολική ώρα ΗΠΑ-Καναδά να συντονιστείτε στο πρόγραμμα του Δημήτρη και της Κατερίνας Ιατρόπουλου.
Ευχαριστώ τα παιδιά για την πρόσκληση. Νιώθω σα μαθητριούλα στο πρώτο της ραντεβού. Πώς να παλέψω με τους γίγαντες; Πώς να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων;
http://www.athina984.gr/
Σας γλυκοφιλώ απο βροχερή Αθήνα
Wednesday, March 18, 2009
Ελλειμμα Πολιτισμού
Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη
Βρέθηκα στο Παρίσι , πιστή όπως κάθε χρόνο στο ραντεβού μου με το Διεθνές Σαλόνι του Βιβλίου, όπου συγκεντρώνεται όλη η γαλλόφωνη λογοτεχνία και πολλοί μα πολλοί ενδιαφέροντες άνθρωποι των γραμμάτων απ΄όλα τα μέρη του κόσμου.
Η πόλη ωραιότερη απο ποτέ, παρα την εμφανή κρίση στα άδεια καταστήματα και τα μισογεμάτα εστιατόρια, με καταγοήτευσε. Οι βόλτες στο Σηκουάνα, στο Σεντ Ζερμαίν , στο Τροκαντερό, στο Λούβρο, στα Ηλύσια Πεδία ήταν μια απόλαυση σαν τσάι γιασεμιού.
Ωστόσο, στο Σαλόνι του Βιβλίου υπήρχε μια δυσάρεστη απουσία. Το περίπτερο με τον τίτλο Ελλάδα, το ελληνικό περίπτερο του ΕΚΕΒΙ δεν ήταν εκεί. Για πρώτη φορά μετα απο χρόνια η ελληνική λογοτεχνία ως πολιτική παρουσία έλειπε τρανταχτά, φωναχτά και ανεπίτρεπτα απο το σαλόνι της γαλλόφωνης λογοτεχνίας του κόσμου.
Η Τσεχία, η Ολλανδία , τα Βαλκάνια, η Αφρική, οι Αμερικές ήταν εκεί κι εμείς τραγικά απόντες απο τη διεθνή συνάντηση της γαλλόφωνης λογοτεχνίας. Θλιβερό και απαράδεκτο ταυτόχρονα.
Προσπάθησα να βρώ το λόγο αυτής της απουσίας ρωτώντας συναδέλφους αλλά και εκδότες στην Αθήνα. Πληροφορήθηκα λοιπόν πως το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου δεν είχε χρήματα για να νοικιάσει περιπτερο προβάλλοντας έστω και στο ελάχιστο την πολύπαθη ελληνική λογοτεχνία. Εμαθα πως το Υπουργείο Πολιτισμού επικαλείται ένδεια πόρων γι αυτό δε στηρίζει το αμφιλεγόμενο ΕΚΕΒΙ.
Και ένιωσα απόλυτα ταπεινωμένη διότι η μικρή πατρίδα μου με δύο Νόμπελ λογοτεχνίας , με τέτοια διαχρονική πορεία στα γράμματα δεν έχει την πολιτική βούληση να υποστηρίξει την ελληνική λογοτεχνία στις διαδρομές του κόσμου. Η Ελλάδα, ο λίκνος του δυτικού πολιτισμού, δεν διαθέτει τα ελάχιστα κονδύλια για να δώσει το παρόν στο Παρίσι της γραμματοσύνης.
Ντράπηκα που το υπουργείο πολιτισμού έχει γίνει το καταφύγιο απολίτιστων προσώπων τα τελευταία χρόνια. Ντρέπομαι που οι επιλογές των πολιτικών προσώπων με κάνουν να νιώθω μια πολίτις β κατηγορίας στη διεθνή λογοτεχνική σκηνή.
Εκείνο το ίδιο βράδυ πήγα να δώ όπερα στην κλασική όπερα Γκαρνιέ του Παρισιού . Κι έπαιζε τον Ιδομενέα σε κείμενο του Ντανσέ και μουσική του Αμαντέους Μότσαρτ. Γαλλικό πρότυπο και ιταλόγλωσση διασκευή έχουν ως κοινό θεματολογικό παρονομαστή τον αρχαιοελληνικό μύθο της επιστροφής του βασιλιά της Κρήτης Ιδομενέα στην πατρίδα του μετά την πολιορκία της Τροίας. Σε μια περίοδο κινητικότητας για την αρχαιοελληνική αναβίωση οι βασισμένες στο κλασικό παρελθόν πλοκές ήταν ακόμα συνηθισμένες στην opera seria. Το έργο του Ντανσέ ανήκοντας στον χώρο της γαλλικής κλασικίζουσας δραματουργίας είχε βάσεις στις αριστοτελικές θεωρίες περί τραγωδίας (όπως τουλάχιστον αυτές γίνονταν κατανοητές τότε).
Κι ενώ παρακολουθούσα αυτό το αριστούργημα με υπότιτλους στα γαλλικά, όπου πρέσβευαν οι λέξεις Ελληνας, Ελλάδα σε ένα απο τα επίκεντρα του πολιτισμού της δύσης, ένιωσα λίγη και μοναχή.
Συλλογίστηκα πως η πατρίδα μου, αυτή που γέννησε τη φιλοσοφία, τη γλυπτική, τη δημοκρατία, την ιατρική, τη διαλογική, αυτή η ίδια πατρίδα μου με την αδιάφορη πολιτική της στα σημαντικότερα ζητήματα, ευτελίζεται, ρεζιλεύεται, το κάνει θέμα της να είναι διεθνώς ανύπαρκτη.
Δεν με πείθει η γελοία δικαιολογία πως δεν υπάρχουν κονδύλια στο ΥΠΠΟ για να στηριχθεί η παρουσία της ελληνικής λογοτεχνίας στις αγορές του κόσμου. Δεν με πείθει καμιά δικαιολογία γενικώς σε θέματα εξαγωγής σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού.
Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να δίνει το παρόν σε όλες τις συναντήσεις του πολιτισμού. Και προπάντων όφειλε να μην απουσιάζει απο το Σαλόνι του Γαλλικού Βιβλίου, όταν διακηρύσσει μετα τυμπάνων πως είναι μέλος της Παγκόσμιας Γαλλοφωνίας.
Τι κρίμα το ΥΠΠΟ, το υπουργείο των υπουργείων να μη γνωρίζει το ένα και μοναδικό θέμα του: Τον Πολιτισμό!!!
Βρέθηκα στο Παρίσι , πιστή όπως κάθε χρόνο στο ραντεβού μου με το Διεθνές Σαλόνι του Βιβλίου, όπου συγκεντρώνεται όλη η γαλλόφωνη λογοτεχνία και πολλοί μα πολλοί ενδιαφέροντες άνθρωποι των γραμμάτων απ΄όλα τα μέρη του κόσμου.
Η πόλη ωραιότερη απο ποτέ, παρα την εμφανή κρίση στα άδεια καταστήματα και τα μισογεμάτα εστιατόρια, με καταγοήτευσε. Οι βόλτες στο Σηκουάνα, στο Σεντ Ζερμαίν , στο Τροκαντερό, στο Λούβρο, στα Ηλύσια Πεδία ήταν μια απόλαυση σαν τσάι γιασεμιού.
Ωστόσο, στο Σαλόνι του Βιβλίου υπήρχε μια δυσάρεστη απουσία. Το περίπτερο με τον τίτλο Ελλάδα, το ελληνικό περίπτερο του ΕΚΕΒΙ δεν ήταν εκεί. Για πρώτη φορά μετα απο χρόνια η ελληνική λογοτεχνία ως πολιτική παρουσία έλειπε τρανταχτά, φωναχτά και ανεπίτρεπτα απο το σαλόνι της γαλλόφωνης λογοτεχνίας του κόσμου.
Η Τσεχία, η Ολλανδία , τα Βαλκάνια, η Αφρική, οι Αμερικές ήταν εκεί κι εμείς τραγικά απόντες απο τη διεθνή συνάντηση της γαλλόφωνης λογοτεχνίας. Θλιβερό και απαράδεκτο ταυτόχρονα.
Προσπάθησα να βρώ το λόγο αυτής της απουσίας ρωτώντας συναδέλφους αλλά και εκδότες στην Αθήνα. Πληροφορήθηκα λοιπόν πως το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου δεν είχε χρήματα για να νοικιάσει περιπτερο προβάλλοντας έστω και στο ελάχιστο την πολύπαθη ελληνική λογοτεχνία. Εμαθα πως το Υπουργείο Πολιτισμού επικαλείται ένδεια πόρων γι αυτό δε στηρίζει το αμφιλεγόμενο ΕΚΕΒΙ.
Και ένιωσα απόλυτα ταπεινωμένη διότι η μικρή πατρίδα μου με δύο Νόμπελ λογοτεχνίας , με τέτοια διαχρονική πορεία στα γράμματα δεν έχει την πολιτική βούληση να υποστηρίξει την ελληνική λογοτεχνία στις διαδρομές του κόσμου. Η Ελλάδα, ο λίκνος του δυτικού πολιτισμού, δεν διαθέτει τα ελάχιστα κονδύλια για να δώσει το παρόν στο Παρίσι της γραμματοσύνης.
Ντράπηκα που το υπουργείο πολιτισμού έχει γίνει το καταφύγιο απολίτιστων προσώπων τα τελευταία χρόνια. Ντρέπομαι που οι επιλογές των πολιτικών προσώπων με κάνουν να νιώθω μια πολίτις β κατηγορίας στη διεθνή λογοτεχνική σκηνή.
Εκείνο το ίδιο βράδυ πήγα να δώ όπερα στην κλασική όπερα Γκαρνιέ του Παρισιού . Κι έπαιζε τον Ιδομενέα σε κείμενο του Ντανσέ και μουσική του Αμαντέους Μότσαρτ. Γαλλικό πρότυπο και ιταλόγλωσση διασκευή έχουν ως κοινό θεματολογικό παρονομαστή τον αρχαιοελληνικό μύθο της επιστροφής του βασιλιά της Κρήτης Ιδομενέα στην πατρίδα του μετά την πολιορκία της Τροίας. Σε μια περίοδο κινητικότητας για την αρχαιοελληνική αναβίωση οι βασισμένες στο κλασικό παρελθόν πλοκές ήταν ακόμα συνηθισμένες στην opera seria. Το έργο του Ντανσέ ανήκοντας στον χώρο της γαλλικής κλασικίζουσας δραματουργίας είχε βάσεις στις αριστοτελικές θεωρίες περί τραγωδίας (όπως τουλάχιστον αυτές γίνονταν κατανοητές τότε).
Κι ενώ παρακολουθούσα αυτό το αριστούργημα με υπότιτλους στα γαλλικά, όπου πρέσβευαν οι λέξεις Ελληνας, Ελλάδα σε ένα απο τα επίκεντρα του πολιτισμού της δύσης, ένιωσα λίγη και μοναχή.
Συλλογίστηκα πως η πατρίδα μου, αυτή που γέννησε τη φιλοσοφία, τη γλυπτική, τη δημοκρατία, την ιατρική, τη διαλογική, αυτή η ίδια πατρίδα μου με την αδιάφορη πολιτική της στα σημαντικότερα ζητήματα, ευτελίζεται, ρεζιλεύεται, το κάνει θέμα της να είναι διεθνώς ανύπαρκτη.
Δεν με πείθει η γελοία δικαιολογία πως δεν υπάρχουν κονδύλια στο ΥΠΠΟ για να στηριχθεί η παρουσία της ελληνικής λογοτεχνίας στις αγορές του κόσμου. Δεν με πείθει καμιά δικαιολογία γενικώς σε θέματα εξαγωγής σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού.
Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να δίνει το παρόν σε όλες τις συναντήσεις του πολιτισμού. Και προπάντων όφειλε να μην απουσιάζει απο το Σαλόνι του Γαλλικού Βιβλίου, όταν διακηρύσσει μετα τυμπάνων πως είναι μέλος της Παγκόσμιας Γαλλοφωνίας.
Τι κρίμα το ΥΠΠΟ, το υπουργείο των υπουργείων να μη γνωρίζει το ένα και μοναδικό θέμα του: Τον Πολιτισμό!!!
Tuesday, March 17, 2009
Παραπονεμένα λόγια
Το παρακάτω κείμενο μου τόστειλε ο αγαπημένος συνάδελφος Δημήτρης Κωνσταντάρας και το φιλοξενώ με στοργή στο μπλόγκ μου, γιατί πιστεύω πως τα πράγματα έχουν κατρακυλήσει χωρίς ελπίδα επαναφοράς. Παραπονεμένα λόγια απο έναν άκρως αισιόδοξο άνθρωπο, απο ένα σπουδαίο συνάδελφο.
Ιουστίνη
«Οι ώρες της μελαγχολίας»
Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Μερικές φορές τον τελευταίο καιρό, με πιάνει μια μελαγχολία, μα μια μελαγχολία!
Είναι οι ώρες που βλέπω ότι τα πράγματα ΔΕΝ αλλάζουν, ότι όλα παραμένουν τα ίδια, ότι οι μηχανισμοί υπάρχουν, ευημερούν και εξυπηρετούν τους ίδιους και τους ίδιους λες και τίποτε δεν εξελίσσεται, τίποτε δεν προοδεύει σ αυτή τη δύσμοιρη Ελλάδα. Και οι ώρες της μελαγχολίας αρχίζουν κάθε φορά που τον τελευταίο καιρό βλέπω τους απλούς οπαδούς του κόμματός μου, αυτούς που με ψηφίζουν πιστά, να έρχονται και να μου θέτουν θέματα, να μου υποβάλλουν προτάσεις, να μου ζητούν μια βοήθεια και μια συμπαράσταση. Να μένουν άφωνοι μπροστά στη χρεωκοπία του απλού αυτονόητου. Μπροστά στην έλλειψη του στοιχειώδους. Να με κοιτάζουν στα μάτια και να μου εκθέτουν το πρόβλημά τους θεωρώντας ότι «είμαι μέσα», ότι «είμαι κοντά στην εξουσία» και ότι «όλο και κάτι μπορώ να κάνω» εκεί που κάποιοι άλλοι, ΔΕΝ κάνουν.
Κι εγώ, να μην μπορώ να τους προσφέρω τίποτε. Και να τους το λέω ευγενικά αλλά να μη με πιστεύουν. Να μην πιστεύουν ότι τα πράγματα είναι έτσι ακριβώς όπως φοβόντουσαν. Να μην πιστεύουν ότι ο συγκεκριμένος «εγώ» μπορεί και να περιμένω ένα μήνα για να επικοινωνήσω με έναν υπουργό
Τότε αρχίζει η μελαγχολία. Και μελαγχολώ γιατί προσπαθώ. Προσπαθώ με ειλικρίνεια και φιλοτιμία να μείνω «μέσα στο παιχνίδι», παρά τις τόσες απογοητεύσεις και πίκρες, γιατί μου το ζητούν. Αυτοί, οι απλοί άνθρωποι στην Κυψέλη και στους Αμπελόκηπους και στα Πατήσια και στο Κιάτο και στο Ξυλόκαστρο και στη Θεσσαλονίκη και στην Καβάλα και στην Άνδρο. Όχι ότι βλέπουν σ εμένα τον …σωτήρα. Αλλά γιατί ξέρουν ότι τουλάχιστον προσπαθώ κάπου να φτάσω, με τις δικές μου δυνάμεις, χωρίς τη στήριξη κανενός.
Συνεχίζω να προσπαθώ γιατί υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Και δεν ξέρω αν τώρα, ύστερα από δυο θριαμβευτικές εκλογές το 2002 και το 2004 και μια απίστευτη ήττα το 2007, έχω το δικαίωμα να τους γυρίσω την πλάτη. Τι θα πουν; Τι θα σκεφτούν; Ότι «τότε που σε ψηφίζαμε και έβγαινες ήταν καλά»; Και ότι « τώρα αδιαφορείς και κάνεις τον …τρελό»;
Όμως πραγματικά, δεν υπάρχει και μεγάλη ελπίδα γιατί ΕΤΣΙ τα θέλουν τα πράγματα. Αυτοί που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τις «στραβές» της κυβέρνησης του κόμματός μου και με τις ενέργειες ή τις παραλείψεις τους, επιστρέφουν και ενισχύονται και προωθούνται. Και –το πιο πιθανό- θα ξαναψηφιστούν από αυτούς τους ίδιους που χτες τους καταδίκαζαν και τους θεωρούσαν υπεύθυνους για την πτώση των ποσοστών και των αριθμών.
Οι άνθρωποι φοβάμαι πως δεν αλλάζουν. Τριγυρίζουν γύρω από την «εξουσία».Κι όταν τους λες με ειλικρίνεια και καθαρότητα και σοβαρότητα πώς έχουν τα πράγματα, απογοητεύονται. Γιατί θα ήθελαν να μην είναι έτσι τα πράγματα. Θα ήθελαν να μην έχουν συμβεί ποτέ όλα αυτά που συνέβησαν. Θα ήθελαν να υπάρχει ομόνοια και συνεργασία και συναδελφικότητα και αλληλοκατανόηση και αλληλοσεβασμός ανάμεσα στους ανθρώπους του κόμματός τους. Θα ήθελαν, όλοι οι «εκλεκτοί» να είναι καλοί κ’αγαθοί. Δεν θέλουν να δουν την αλήθεια, την πραγματικότητα, το «σκηνικό» στην πλήρη του ανάπτυξη.
Ανάμεσά τους και οι συνάδελφοί μου στη δημοσιογραφία. Που δυο-τρεις μήνες πριν, «σταύρωναν» αυτούς που θεωρούσαν «υπεύθυνους». Και σήμερα, παρέα με πρωτοκλασάτους υπουργούς και πρώην υπουργούς, τα παραβλέπουν όλα.
Μα αν ΔΕΝ έγιναν ποτέ όλα αυτά που όλοι λέγανε ότι έγιναν κι αν είναι ΟΛΟΙ αθώοι, τότε γιατί έχουμε «πέσει» τόσο πολύ στις μετρήσεις; Γιατί ο κόσμος, οι ψηφοφόροι του κόμματός μου είναι τόσο θυμωμένοι, τόσο τσαντισμένοι, τόσο έξαλλοι; ΚΑΤΙ δεν θα πρέπει να τους θύμωσε, να τους τσάντισε, να τους έκανε έξαλλους, έτσι δεν είναι; Και είναι απορίας άξιον, τα ίδια χέρια που μέχρι χτές κρατούσαν μαχαίρια και σφαγίαζαν τους «ένοχους, σήμερα δίνουν τόσο εύκολα και δωρεάν τα συγχωροχάρτια και…
Κι εκεί με πιάνει η μελαγχολία. Γιατί μπροστά στα μεγάλα τζάκια και συμφέροντα, μπροστά στις μεγάλες «συμμαχίες», εγώ ανήκω στην ομάδα απλώς των «καλών παιδιών». Που … «πάνε άκλαφτοι».
Ιουστίνη
«Οι ώρες της μελαγχολίας»
Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Μερικές φορές τον τελευταίο καιρό, με πιάνει μια μελαγχολία, μα μια μελαγχολία!
Είναι οι ώρες που βλέπω ότι τα πράγματα ΔΕΝ αλλάζουν, ότι όλα παραμένουν τα ίδια, ότι οι μηχανισμοί υπάρχουν, ευημερούν και εξυπηρετούν τους ίδιους και τους ίδιους λες και τίποτε δεν εξελίσσεται, τίποτε δεν προοδεύει σ αυτή τη δύσμοιρη Ελλάδα. Και οι ώρες της μελαγχολίας αρχίζουν κάθε φορά που τον τελευταίο καιρό βλέπω τους απλούς οπαδούς του κόμματός μου, αυτούς που με ψηφίζουν πιστά, να έρχονται και να μου θέτουν θέματα, να μου υποβάλλουν προτάσεις, να μου ζητούν μια βοήθεια και μια συμπαράσταση. Να μένουν άφωνοι μπροστά στη χρεωκοπία του απλού αυτονόητου. Μπροστά στην έλλειψη του στοιχειώδους. Να με κοιτάζουν στα μάτια και να μου εκθέτουν το πρόβλημά τους θεωρώντας ότι «είμαι μέσα», ότι «είμαι κοντά στην εξουσία» και ότι «όλο και κάτι μπορώ να κάνω» εκεί που κάποιοι άλλοι, ΔΕΝ κάνουν.
Κι εγώ, να μην μπορώ να τους προσφέρω τίποτε. Και να τους το λέω ευγενικά αλλά να μη με πιστεύουν. Να μην πιστεύουν ότι τα πράγματα είναι έτσι ακριβώς όπως φοβόντουσαν. Να μην πιστεύουν ότι ο συγκεκριμένος «εγώ» μπορεί και να περιμένω ένα μήνα για να επικοινωνήσω με έναν υπουργό
Τότε αρχίζει η μελαγχολία. Και μελαγχολώ γιατί προσπαθώ. Προσπαθώ με ειλικρίνεια και φιλοτιμία να μείνω «μέσα στο παιχνίδι», παρά τις τόσες απογοητεύσεις και πίκρες, γιατί μου το ζητούν. Αυτοί, οι απλοί άνθρωποι στην Κυψέλη και στους Αμπελόκηπους και στα Πατήσια και στο Κιάτο και στο Ξυλόκαστρο και στη Θεσσαλονίκη και στην Καβάλα και στην Άνδρο. Όχι ότι βλέπουν σ εμένα τον …σωτήρα. Αλλά γιατί ξέρουν ότι τουλάχιστον προσπαθώ κάπου να φτάσω, με τις δικές μου δυνάμεις, χωρίς τη στήριξη κανενός.
Συνεχίζω να προσπαθώ γιατί υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Και δεν ξέρω αν τώρα, ύστερα από δυο θριαμβευτικές εκλογές το 2002 και το 2004 και μια απίστευτη ήττα το 2007, έχω το δικαίωμα να τους γυρίσω την πλάτη. Τι θα πουν; Τι θα σκεφτούν; Ότι «τότε που σε ψηφίζαμε και έβγαινες ήταν καλά»; Και ότι « τώρα αδιαφορείς και κάνεις τον …τρελό»;
Όμως πραγματικά, δεν υπάρχει και μεγάλη ελπίδα γιατί ΕΤΣΙ τα θέλουν τα πράγματα. Αυτοί που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τις «στραβές» της κυβέρνησης του κόμματός μου και με τις ενέργειες ή τις παραλείψεις τους, επιστρέφουν και ενισχύονται και προωθούνται. Και –το πιο πιθανό- θα ξαναψηφιστούν από αυτούς τους ίδιους που χτες τους καταδίκαζαν και τους θεωρούσαν υπεύθυνους για την πτώση των ποσοστών και των αριθμών.
Οι άνθρωποι φοβάμαι πως δεν αλλάζουν. Τριγυρίζουν γύρω από την «εξουσία».Κι όταν τους λες με ειλικρίνεια και καθαρότητα και σοβαρότητα πώς έχουν τα πράγματα, απογοητεύονται. Γιατί θα ήθελαν να μην είναι έτσι τα πράγματα. Θα ήθελαν να μην έχουν συμβεί ποτέ όλα αυτά που συνέβησαν. Θα ήθελαν να υπάρχει ομόνοια και συνεργασία και συναδελφικότητα και αλληλοκατανόηση και αλληλοσεβασμός ανάμεσα στους ανθρώπους του κόμματός τους. Θα ήθελαν, όλοι οι «εκλεκτοί» να είναι καλοί κ’αγαθοί. Δεν θέλουν να δουν την αλήθεια, την πραγματικότητα, το «σκηνικό» στην πλήρη του ανάπτυξη.
Ανάμεσά τους και οι συνάδελφοί μου στη δημοσιογραφία. Που δυο-τρεις μήνες πριν, «σταύρωναν» αυτούς που θεωρούσαν «υπεύθυνους». Και σήμερα, παρέα με πρωτοκλασάτους υπουργούς και πρώην υπουργούς, τα παραβλέπουν όλα.
Μα αν ΔΕΝ έγιναν ποτέ όλα αυτά που όλοι λέγανε ότι έγιναν κι αν είναι ΟΛΟΙ αθώοι, τότε γιατί έχουμε «πέσει» τόσο πολύ στις μετρήσεις; Γιατί ο κόσμος, οι ψηφοφόροι του κόμματός μου είναι τόσο θυμωμένοι, τόσο τσαντισμένοι, τόσο έξαλλοι; ΚΑΤΙ δεν θα πρέπει να τους θύμωσε, να τους τσάντισε, να τους έκανε έξαλλους, έτσι δεν είναι; Και είναι απορίας άξιον, τα ίδια χέρια που μέχρι χτές κρατούσαν μαχαίρια και σφαγίαζαν τους «ένοχους, σήμερα δίνουν τόσο εύκολα και δωρεάν τα συγχωροχάρτια και…
Κι εκεί με πιάνει η μελαγχολία. Γιατί μπροστά στα μεγάλα τζάκια και συμφέροντα, μπροστά στις μεγάλες «συμμαχίες», εγώ ανήκω στην ομάδα απλώς των «καλών παιδιών». Που … «πάνε άκλαφτοι».
Wednesday, March 11, 2009
Ενας κρίκος που χάνεται
Τα Ομογενειακά Μέσα Ενημέρωσης συνεκτικός κρίκος των Ελλήνων της Διασποράς
Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη
Σαν φτωχοί συγγενείς, σαν επαίτες δεύτερης κατηγορίας αντιμετωπίσθηκαν ανέκαθεν στην Ελλάδα τα ομογενειακά μέσα ενημέρωσης , τα οποία πάσχουν πλέον απο τα εγγενή προβλήματα της συρρίκνωσης του ελληνόφωνου πληθυσμού στην ξένη αλλά και απο την επίθεση της δορυφορικής τηλεόρασης.
Ετσι τα ελληνόφωνα ομογενειακά μέσα γνωρίζουν μια αδιαμφισβήτητη κάμψη με κίνδυνο να χαθούν μέσα στην επόμενη εισκοσαετία, εαν δεν υπάρξει σοβαρή πρόνοια απο το μητροπολιτικό κέντρο και εαν δεν στηριχθούν απο τις ελληνικές επιχειρήσεις των ντόπιων ελληνικών κοινοτήτων.
Το ραδιόφωνο αναμφισβήτητα ζεί τη μεγαλύτερη κρίση όχι μόνο στα ομογενειακά μέσα αλλά στα μέσα ενημέρωσης παγκοσμίως, καθώς έχει εν πολλοίς εκτοπισθεί απο τη δύναμη του τηλεοπτικού λόγου και της εικόνας. Ενώ υπήρξε ο δυναμικός ιστός σύνδεσης των Ελλήνων στις ανα τον κόσμο παροικίες με την αναμετάδοση των ειδήσεων της κρατικής ραδιοφωνίας αλλά και με τα τοπικά προγράμματα αναφοράς στις δραστηριότητες του ελληνισμού, τελικά ακολουθεί φθίνουσα πορεία εκτοπισμένο προπάντων απο την ελληνική δορυφορική τηλεόραση.
Τα τηλεοπτικά ομογενειακά προγράμματα με εξαίρεση τα μεγάλα κέντρα του Ελληνισμού (Νέα Υόρκη, Σίντνεϊ, Μελβούρνη) ποτέ δεν είχαν μεγάλη εμβέλεια γιατί μπήκαν αργά στη ζωή της ομογένειας και είχαν πάντοτε υψηλό κόστος με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν προγράμματα και ελάχιστοι ανα τον κόσμο ελληνόφωνοι τηλεοπτικοί σταθμοί. Ετσι, τα ελάχιστα που υπάρχουν, υφίστανται τον άνισο και ανελέητο πόλεμο της ελληνικής δορυφορικής τηλεόρασης με προοπτική την περαιτέρω συρρίκνωσή τους.
Οι εφημερίδες και τα περιοδικά παραδόξως συνεχίζουν να επιβιώνουν σε μια εποχή που θα πίστευε κανείς πως λόγω της στροφής του κόσμου στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και λόγω της μη χρήσης της ελληνικής γλώσσας απο τη δεύτερη και τρίτη γενιά θα σημείωναν απέλπιδα πτώση.
Ο ομογενειακός τύπος λοιπόν φαίνεται να υπερέχει έναντι των ομογενειακών ραδιοτηλεοπτικών μέσων κι αυτό γιατί εδώ δίνονται οι συντεταγμένες και τα επι μέρους νέα των εκασταχού κοινοτήτων του Ελληνισμού. Οι εκδηλώσεις, οι γάμοι, οι θάνατοι, τα κοινωνικά γεγονότα αναγράφονται στις σελίδες των ομογενειακών εφημερίδων συνδέοντας τους Ελληνες μεταξύ τους.
Ταυτόχρονα, οι μεγάλες θεματικές ενότητες των περιοδικών που αφορούν σε προτρέτα Ελλήνων της δεύτερης και τρίτης γενιάς, αποτελούν πόλο έλξης για τους ομογενείς όλων των γενεών. Τέλος, η προσθήκη της ανα χώρα ομιλούμενης γλώσσας σε άρθρα και κείμενα προσελκύουν τις νέες γενιές των Ελλήνων.
Σίγουρα, η δορυφορική τηλεόραση έχει εισβάλει στη ζωή της ελληνικής ομογένειας απομακρύνοντάς την απο τις εστίες συνεύρεσης του Ελληνισμού. Τα καθημερινά σίριαλς και οι εκπομπές έχουν αποσπάσει τους Ελληνες απο τις συλλογικές δραστηριότητες, με αποτέλεσμα να έχουν ατονήσει όλες οι ομογενειακές πρωτοβουλίες.
Θα πρέπει επιτέλους να γίνει συνείδηση τόσο στη μητροπολιτική Ελλάδα όσο και στο θεσμικό Ελληνισμό της Διασποράς πως τα ελληνικά ομογενειακά μέσα πρέπει να στηριχθούν άμεσα και αποτελεσματικά για να υποστηρίξουν τις συλλογικές δραστηριότητες των Ελλήνων της Διασποράς στις κατα τόπους κοινότητές τους. Είναι ο μόνος συνδετικός ιστός των Ελλήνων ομογενών μεταξύ τους αλλά και με τους κοινοτικούς οργανισμούς και την εκκλησία τους.
Αποτελεί, λοιπόν, πρωταρχικό καθήκον της ελληνικής πολιτείας, των κατα τόπους συλλόγων , των ιδιωτικών επιχειρήσεων αλλά και των ίδιων των Ελλήνων ομογενών να διαβάζουν, να ακούν και να παρακολουθούν τα ομογενειακά μέσα ενημέρωσης αν θέλουν να ανήκουν αυτοί και οι επίγονοί τους στη συνέχεια του μεγάλου Ελληνισμού της Διασποράς.
Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη είναι δημοσιογράφος- συγγραφέας
ioustini@total.net
Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη
Σαν φτωχοί συγγενείς, σαν επαίτες δεύτερης κατηγορίας αντιμετωπίσθηκαν ανέκαθεν στην Ελλάδα τα ομογενειακά μέσα ενημέρωσης , τα οποία πάσχουν πλέον απο τα εγγενή προβλήματα της συρρίκνωσης του ελληνόφωνου πληθυσμού στην ξένη αλλά και απο την επίθεση της δορυφορικής τηλεόρασης.
Ετσι τα ελληνόφωνα ομογενειακά μέσα γνωρίζουν μια αδιαμφισβήτητη κάμψη με κίνδυνο να χαθούν μέσα στην επόμενη εισκοσαετία, εαν δεν υπάρξει σοβαρή πρόνοια απο το μητροπολιτικό κέντρο και εαν δεν στηριχθούν απο τις ελληνικές επιχειρήσεις των ντόπιων ελληνικών κοινοτήτων.
Το ραδιόφωνο αναμφισβήτητα ζεί τη μεγαλύτερη κρίση όχι μόνο στα ομογενειακά μέσα αλλά στα μέσα ενημέρωσης παγκοσμίως, καθώς έχει εν πολλοίς εκτοπισθεί απο τη δύναμη του τηλεοπτικού λόγου και της εικόνας. Ενώ υπήρξε ο δυναμικός ιστός σύνδεσης των Ελλήνων στις ανα τον κόσμο παροικίες με την αναμετάδοση των ειδήσεων της κρατικής ραδιοφωνίας αλλά και με τα τοπικά προγράμματα αναφοράς στις δραστηριότητες του ελληνισμού, τελικά ακολουθεί φθίνουσα πορεία εκτοπισμένο προπάντων απο την ελληνική δορυφορική τηλεόραση.
Τα τηλεοπτικά ομογενειακά προγράμματα με εξαίρεση τα μεγάλα κέντρα του Ελληνισμού (Νέα Υόρκη, Σίντνεϊ, Μελβούρνη) ποτέ δεν είχαν μεγάλη εμβέλεια γιατί μπήκαν αργά στη ζωή της ομογένειας και είχαν πάντοτε υψηλό κόστος με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν προγράμματα και ελάχιστοι ανα τον κόσμο ελληνόφωνοι τηλεοπτικοί σταθμοί. Ετσι, τα ελάχιστα που υπάρχουν, υφίστανται τον άνισο και ανελέητο πόλεμο της ελληνικής δορυφορικής τηλεόρασης με προοπτική την περαιτέρω συρρίκνωσή τους.
Οι εφημερίδες και τα περιοδικά παραδόξως συνεχίζουν να επιβιώνουν σε μια εποχή που θα πίστευε κανείς πως λόγω της στροφής του κόσμου στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και λόγω της μη χρήσης της ελληνικής γλώσσας απο τη δεύτερη και τρίτη γενιά θα σημείωναν απέλπιδα πτώση.
Ο ομογενειακός τύπος λοιπόν φαίνεται να υπερέχει έναντι των ομογενειακών ραδιοτηλεοπτικών μέσων κι αυτό γιατί εδώ δίνονται οι συντεταγμένες και τα επι μέρους νέα των εκασταχού κοινοτήτων του Ελληνισμού. Οι εκδηλώσεις, οι γάμοι, οι θάνατοι, τα κοινωνικά γεγονότα αναγράφονται στις σελίδες των ομογενειακών εφημερίδων συνδέοντας τους Ελληνες μεταξύ τους.
Ταυτόχρονα, οι μεγάλες θεματικές ενότητες των περιοδικών που αφορούν σε προτρέτα Ελλήνων της δεύτερης και τρίτης γενιάς, αποτελούν πόλο έλξης για τους ομογενείς όλων των γενεών. Τέλος, η προσθήκη της ανα χώρα ομιλούμενης γλώσσας σε άρθρα και κείμενα προσελκύουν τις νέες γενιές των Ελλήνων.
Σίγουρα, η δορυφορική τηλεόραση έχει εισβάλει στη ζωή της ελληνικής ομογένειας απομακρύνοντάς την απο τις εστίες συνεύρεσης του Ελληνισμού. Τα καθημερινά σίριαλς και οι εκπομπές έχουν αποσπάσει τους Ελληνες απο τις συλλογικές δραστηριότητες, με αποτέλεσμα να έχουν ατονήσει όλες οι ομογενειακές πρωτοβουλίες.
Θα πρέπει επιτέλους να γίνει συνείδηση τόσο στη μητροπολιτική Ελλάδα όσο και στο θεσμικό Ελληνισμό της Διασποράς πως τα ελληνικά ομογενειακά μέσα πρέπει να στηριχθούν άμεσα και αποτελεσματικά για να υποστηρίξουν τις συλλογικές δραστηριότητες των Ελλήνων της Διασποράς στις κατα τόπους κοινότητές τους. Είναι ο μόνος συνδετικός ιστός των Ελλήνων ομογενών μεταξύ τους αλλά και με τους κοινοτικούς οργανισμούς και την εκκλησία τους.
Αποτελεί, λοιπόν, πρωταρχικό καθήκον της ελληνικής πολιτείας, των κατα τόπους συλλόγων , των ιδιωτικών επιχειρήσεων αλλά και των ίδιων των Ελλήνων ομογενών να διαβάζουν, να ακούν και να παρακολουθούν τα ομογενειακά μέσα ενημέρωσης αν θέλουν να ανήκουν αυτοί και οι επίγονοί τους στη συνέχεια του μεγάλου Ελληνισμού της Διασποράς.
Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη είναι δημοσιογράφος- συγγραφέας
ioustini@total.net
Sunday, March 8, 2009
Γυναίκα μύθος
Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Κωνσταντίνο Αλαβάνο με την ελπίδα πως θα το δεί...
Αυτή η κιτρινισμένη σελίδα εφημερίδας και η οδός Μελίνας Μερκούρη είναι στην καθημερινή μου θέα, καθώς είναι κολλημένα στο ντουλάπι της κουζίνας μου...Μέχρι να γίνουν όλα αληθινά!
Σήμερα έχει τα γενέθλιά της
Γυναίκα μύθος, γυναίκα φλόγα
Ερωτας, αγώνας, γοητεία και όραμα
Παθιασμένη Ελληνίδα, κόρη της Αθήνας
Σαν παιδί δεν έπαιξε με κούκλες
Αλλά με κούρους
Δεν έκλαψε για σπασμένα παιχνίδια
Μα για σπασμένα μάρμαρα
Εβαλε φωτιά στις οθόνες
Επαιξε τάβλι τους ρόλους και τους νίκησε
Εκανε τα απλά τραγούδια αρχαία χορικά
Πήρε τα θαμπά όνειρά μας
Και μας τα ξανάδωσε πίσω όλο λάμψη
Δε φοβήθηκε τίποτε. Ούτε το ανεξέλεγκτο πάθος
Κοίταξε τους θεούς ισότιμα
Γι αυτό την κάλεσαν στο τραπέζι τους
Τα κεριά της τούρτας σου δεν θα σβήσουν Μελίνα
Θα καίνε μέσα μας ανέσπερο φώς
Σαν χάρτινο φεγγαράκι
Σαν χάδι πάνω στις πληγές του Παρθενώνα
Μέχρι να γίνουν όλα αληθινά...
Απο μια ευγενική προσφορά της MCcan Erricson πριν απο χρόνια
(Στη Μνήμη Της..)
Το επόμενο κείμενο το έγραψε ο ποιητής Δημήτρης Ιατρόπουλος. Υποκλίνομαι στο πάθος και το βάθος. Και το αναδημοσιεύω
ΑΜΑΡΤΙΟΥ 6.
^^^^^^^^^^^^
(Στη Μνήμη Της..)
*
Θυμωμένος είμαι απόψε, θυμωμένος, Μελίνα!
Απροσδιόριστη είναι η νύxτα, γεμάτη ύποπτες σκιές.
Και βρίσκομαι πολύ κοντά, στο ατέλειωτο συναίσθημα.
Εκεί, που γιορτάζουν τα απροσδόκητα νεύματα.
Το μυαλό μου, μια φούχτα χρυσή άμμος που τρίβεται στα δάχτυλα.
Ο υπόγειος τρόμος, ρεύμα μυστικό.
Τροφοδοτεί τη λογική του βάθους.
Ενορχηστρώνει τα ιδιαίτερα σήματα.
Αγγίζει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της άτυπης εντολής:
Αυτοί που έπρεπε να μείνουν, έπρεπε και να φύγουν επίσης!
Λοιπόν, φύγανε!
Μελίνα!
Έρχονται χρόνια όπου η μεγάλη ομάδα των ικανών, θα κυβερνήσει.
Ο θρόνος της θα είναι ένας τύμβος από μουχλιασμένες μνήμες!
Έρχονται χρόνια, δίχως αίμα!
Μόνο κόκκινο νερό, απ' αυτό που ξέπλυναν τα χέρια τους,
οι χωμάτινες νύχτες...
Όμως το χρώμα, ξεγελάει μόνο τον άνθρωπο..
Ποτέ την αλήθεια!
Κι άσε να ταΐζουν τα λεξικά, με διάσπαρτες ανωνυμίες
Όσοι δεν μεσολαβούν στην Ιστορία
Όσοι απέχουν απ' το παρασύνθημα των γεγονότων
Μελίνα, σε ποιούς θα χαρίσεις το ένθετο νόημά σου;
Εσύ πηγαίνεις το δρόμο σου αργά και υποδόρια
Αντιστρέφοντας τις δονήσεις
Επιμένοντας στη σκιά ενός όνειρου
Και θυμίζοντας, την ύπατη αλήθεια.
Πως είναι λάθος να σβήνουμε τα λάθη.
Γιατί, τι μένει τότε, να διδάσκει τα όρια της διαδρομής;
Μελίνα, τόσο καλά που το ήξερες αυτό.
Τόσο καλά που το υπερασπίστηκες:
Η μεγάλη ώρα δεν απογράφεται στα ωρολόγια.
Κοιμάται συνταρακτικά στο βλέφαρο του ανύποπτου σκύλου.
Στο ρόμβο που ζωγραφίζει στα φτερά της πεταλούδας, ο ήλιος.
Η μεγάλη ώρα, είναι προϊόν συμπαντικής φωτοσύνθεσης..
Όπως εσύ.
Μελίνα μου...
----------------------------------
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτή η κιτρινισμένη σελίδα εφημερίδας και η οδός Μελίνας Μερκούρη είναι στην καθημερινή μου θέα, καθώς είναι κολλημένα στο ντουλάπι της κουζίνας μου...Μέχρι να γίνουν όλα αληθινά!
Σήμερα έχει τα γενέθλιά της
Γυναίκα μύθος, γυναίκα φλόγα
Ερωτας, αγώνας, γοητεία και όραμα
Παθιασμένη Ελληνίδα, κόρη της Αθήνας
Σαν παιδί δεν έπαιξε με κούκλες
Αλλά με κούρους
Δεν έκλαψε για σπασμένα παιχνίδια
Μα για σπασμένα μάρμαρα
Εβαλε φωτιά στις οθόνες
Επαιξε τάβλι τους ρόλους και τους νίκησε
Εκανε τα απλά τραγούδια αρχαία χορικά
Πήρε τα θαμπά όνειρά μας
Και μας τα ξανάδωσε πίσω όλο λάμψη
Δε φοβήθηκε τίποτε. Ούτε το ανεξέλεγκτο πάθος
Κοίταξε τους θεούς ισότιμα
Γι αυτό την κάλεσαν στο τραπέζι τους
Τα κεριά της τούρτας σου δεν θα σβήσουν Μελίνα
Θα καίνε μέσα μας ανέσπερο φώς
Σαν χάρτινο φεγγαράκι
Σαν χάδι πάνω στις πληγές του Παρθενώνα
Μέχρι να γίνουν όλα αληθινά...
Απο μια ευγενική προσφορά της MCcan Erricson πριν απο χρόνια
(Στη Μνήμη Της..)
Το επόμενο κείμενο το έγραψε ο ποιητής Δημήτρης Ιατρόπουλος. Υποκλίνομαι στο πάθος και το βάθος. Και το αναδημοσιεύω
ΑΜΑΡΤΙΟΥ 6.
^^^^^^^^^^^^
(Στη Μνήμη Της..)
*
Θυμωμένος είμαι απόψε, θυμωμένος, Μελίνα!
Απροσδιόριστη είναι η νύxτα, γεμάτη ύποπτες σκιές.
Και βρίσκομαι πολύ κοντά, στο ατέλειωτο συναίσθημα.
Εκεί, που γιορτάζουν τα απροσδόκητα νεύματα.
Το μυαλό μου, μια φούχτα χρυσή άμμος που τρίβεται στα δάχτυλα.
Ο υπόγειος τρόμος, ρεύμα μυστικό.
Τροφοδοτεί τη λογική του βάθους.
Ενορχηστρώνει τα ιδιαίτερα σήματα.
Αγγίζει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της άτυπης εντολής:
Αυτοί που έπρεπε να μείνουν, έπρεπε και να φύγουν επίσης!
Λοιπόν, φύγανε!
Μελίνα!
Έρχονται χρόνια όπου η μεγάλη ομάδα των ικανών, θα κυβερνήσει.
Ο θρόνος της θα είναι ένας τύμβος από μουχλιασμένες μνήμες!
Έρχονται χρόνια, δίχως αίμα!
Μόνο κόκκινο νερό, απ' αυτό που ξέπλυναν τα χέρια τους,
οι χωμάτινες νύχτες...
Όμως το χρώμα, ξεγελάει μόνο τον άνθρωπο..
Ποτέ την αλήθεια!
Κι άσε να ταΐζουν τα λεξικά, με διάσπαρτες ανωνυμίες
Όσοι δεν μεσολαβούν στην Ιστορία
Όσοι απέχουν απ' το παρασύνθημα των γεγονότων
Μελίνα, σε ποιούς θα χαρίσεις το ένθετο νόημά σου;
Εσύ πηγαίνεις το δρόμο σου αργά και υποδόρια
Αντιστρέφοντας τις δονήσεις
Επιμένοντας στη σκιά ενός όνειρου
Και θυμίζοντας, την ύπατη αλήθεια.
Πως είναι λάθος να σβήνουμε τα λάθη.
Γιατί, τι μένει τότε, να διδάσκει τα όρια της διαδρομής;
Μελίνα, τόσο καλά που το ήξερες αυτό.
Τόσο καλά που το υπερασπίστηκες:
Η μεγάλη ώρα δεν απογράφεται στα ωρολόγια.
Κοιμάται συνταρακτικά στο βλέφαρο του ανύποπτου σκύλου.
Στο ρόμβο που ζωγραφίζει στα φτερά της πεταλούδας, ο ήλιος.
Η μεγάλη ώρα, είναι προϊόν συμπαντικής φωτοσύνθεσης..
Όπως εσύ.
Μελίνα μου...
----------------------------------
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Saturday, March 7, 2009
Με αφορμή την ημέρα της γυναίκας
Με αφορμή την ημέρα της γυναίκας, φιλοξενώ ένα πολιτικό κείμενο της Χριστίνας Σίνου, η οποία παραδίδει μαθήματα Φιλοσοφίας στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Αν και διαφωνώ κάθετα με τον ίδιο τον εορτασμό ως προσυπογράφοντα τον σεξισμό, ωστόσο παραθέτω με την ευκαιρία ένα καθαρό πολιτικό κείμενο για την ανάγκη συμμετοχής των γυναικών στην πολιτική και την εξσφάλιση της συμμετοχής μέσα απο ποσόστωση.
ΠΟΣΟΣΤΩΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ ΤΗΣ (ΜΗ) ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ;
Της Χριστίνας Σίνου
Πριν περίπου από έναν αιώνα, η Βιρτζίνια Γουλφ έλεγε ότι «αυτό που περιμένουν οι άλλοι από τις γυναίκες είναι να διεξάγουν ευχάριστες συζητήσεις χωρίς να χρειάζεται να έχουν άποψη». Από τότε άλλαξαν πολλά. Η ανάγκη για πλήρωση θέσεων εργασίας και οι θεωρίες περί ισότητας και αναλογικής αντιπροσώπευσης έφεραν τις γυναίκες στο προσκήνιο, παραχωρώντας τους όσα δικαιώματα έχουν και οι άνδρες. Βέβαια, στην πράξη, οι υποχρεώσεις που προκύπτουν από αυτά τα δικαιώματα είναι πολλές και σύνθετες. Το άχθος των καθηκόντων που ανέλαβαν οι γυναίκες, και η λανθάνουσα νοοτροπία περί αδυναμίας τους να ηγηθούν, τις αναγκάζουν τελικά να επικεντρώνονται στην ιδιωτική σφαίρα, αμελώντας την παρουσία τους και τις δραστηριότητές τους στο δημόσιο βίο.
Οι γυναίκες υπο-αντιπροσωπεύονται σε σχέση με την πληθυσμιακή υπεροχή τους. Αυτό αποτέλεσε «πρόβλημα», και γι αυτό τα πολιτικά κόμματα αναζήτησαν την διορθωτική λύση της ποσόστωσης ως μεθόδου αντιπροσώπευσης των γυναικών. Η ποσόστωση συνίσταται στο ότι συγκεκριμένος αριθμός ποσοστού στα μέλη ενός κόμματος και σε συναφείς θεσμικές ομάδες θα είναι γυναίκες. Το μέτρο, ως «θετική διάκριση», έχει σκοπό την άρση των τυπικών εμποδίων, ώστε παρέχοντας ίσες ευκαιρίες, να ωθήσει τις γυναίκες να συμμετέχουν στον δημόσιο βίο. Σήμερα, το ποσοστό ανέρχεται στο 30% ή (συνηθέστερα) 40% του συνόλου των μελών κάθε οργάνου. Ονομάζεται πιο ουδέτερα «ποσόστωση φύλου», για να περιλαμβάνει και τους άνδρες, και δηλώνει ότι κανένα φύλο δε θα καταλαμβάνει λιγότερο από 40% των θέσεων, και όχι περισσότερο από 60%. Επειδή όμως οι γυναίκες είναι αυτές που δεν συμμετέχουν, στην πραγματικότητα το μέτρο αφορά την αριθμητική ενίσχυση των θέσεων που καταλαμβάνουν οι γυναίκες.
Πρωτοπόρες ήταν οι σκανδιναβικές χώρες από τη δεκαετία του 1970, οπότε θεσμοθετήθηκε η ποσόστωση στο σύνταγμα και τους νόμους. Δανία, Νορβηγία, Σουηδία έχουν την υψηλότερη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση των γυναικών παγκοσμίως. Το 2002, το 38% των βουλευτών στην Δανία ήταν γυναίκες, το 36% στη Νορβηγία, και το 42% στην Σουηδία . Σε επίπεδο πολιτικών κομμάτων, η ποσόστωση υιοθετήθηκε από τα σοσιαλδημοκρατικά, τα αριστερά κόμματα, και τους πράσινους, ενώ τα συντηρητικά κατέκριναν το μέτρο ως μη δημοκρατικό. Στην Νορβηγία από το 1983 το Εργατικό Κόμμα ορίζει ότι, στις υποψηφιότητες για όλες τις εκλογές, χωρίς εξαιρέσεις, σε δημοτικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο, τα δύο φύλα θα αντιπροσωπεύονται τουλάχιστον μέχρι 40%. Το 1988, την ποσόστωση του 40% υιοθετεί το δανικό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα μόνο για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, όχι για τις εθνικές, με την διάταξη ότι η ποσόστωση δεν θα εφαρμόζεται αν δεν είναι επαρκής ο αριθμός των υποψηφίων – η διάταξη καταργήθηκε το 1996 αναγκάζοντας την ηγεσία του κόμματος να αναζητήσει οπωσδήποτε γυναίκες υποψήφιες. Στην Δανία, σήμερα, η ποσόστωση εφαρμόζεται ευρέως σε κόμματα, εκπαιδευτικά ιδρύματα, ερευνητικά κέντρα, συνδικαλιστικά σωματεία, μη κυβερνητικές οργανώσεις, κ.ο.κ. Το 1994, το σουηδικό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα εφαρμόζει την αρχή της εναλλαγής των δύο φύλων στις λίστες: αν ο πρώτος υποψήφιος είναι άνδρας, ο επόμενος θα είναι γυναίκα, μετά άνδρας, κ.ο.κ. Σήμερα, στην Σουηδία, περίπου το 50% των βουλευτών είναι γυναίκες, και η ποσόστωση εφαρμόζεται επίσης στο κυβερνητικό επιτελείο όταν την εξουσία αναλαμβάνει το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
Στην Γαλλία από το 1999 ισχύει συνταγματική τροπολογία για ίση πρόσβαση ανδρών και γυναικών στην εξουσία, και το 50% των υποψηφίων κάθε κόμματος στις εκλογές πρέπει να είναι γυναίκες. Αν τα κόμματα δεν συμμορφώνονται, υφίστανται περικοπές από την κρατική επιχορήγηση. Αυτό έθιξε ιδιαίτερα τα μικρά κόμματα τα οποία έσπευσαν να προτείνουν γυναίκες υποψήφιες. Τα μεγάλα κόμματα, με οικονομικούς πόρους από ποικίλες πηγές, ακόμα και το Σοσιαλιστικό που προώθησε τον νόμο της ισότητας, δεν συμμορφώθηκαν με την ποσόστωση: περίπου 35% ήταν οι γυναίκες υποψήφιες του Σοσιαλιστικού κόμματος στις εκλογές του 2007, έναντι 20% του συντηρητικού. Μόνο στους Πράσινους της Γαλλίας οι γυναίκες υποψήφιες ήταν περισσότερες από τους άνδρες . Ανάλογες διατάξεις ποσόστωσης για κοινοβουλευτική εκπροσώπηση των γυναικών ισχύουν εδώ και χρόνια σε Βρετανία, Γερμανία, Ιταλία, και Βέλγιο.
Ο κοινοτικός κώδικας (Ν. 3463) της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιβάλλει από το 2006 την ποσόστωση σε όλες τις χώρες-μέλη, και βάσει αυτού, στον νέο εκλογικό νόμο που ψηφίστηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο ορίζεται ότι το 1/3 στη λίστα των βουλευτών Επικρατείας κάθε κόμματος πρέπει να καταλαμβάνεται από γυναίκες. Ήδη, τα ελληνικά κόμματα εφαρμόζουν την ποσόστωση στα όργανα και τις επιτροπές διαβούλευσης και λήψης αποφάσεων. Επίσης, με ειδική τροπολογία του ελληνικού κοινοβουλίου (Φεβρουάριος 2008), η ποσόστωση 1/3 για τις γυναίκες επιβάλλεται προς εφαρμογή σε επιστημονικές επιτροπές και ερευνητικά κέντρα.
Το μέτρο της ποσόστωσης προκάλεσε αντιδράσεις σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες − όχι ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Θεωρήθηκε μη δημοκρατικό, ότι παραβιάζει την αρχή της ίσης ευκαιρίας για όλους, επειδή επιλέγονται άτομα με ένα διακριτό χαρακτηριστικό, το φύλο. Χλευάστηκε ότι προωθούνται γυναίκες χειραγωγήσιμες από τους άνδρες-αρχηγούς, και, πρακτικά, προκάλεσε συγκρούσεις μεταξύ τοπικής και κεντρικής εξουσίας. Σύμφωνα με τις έρευνες και την υπάρχουσα εμπειρία, χρειάζονται τρεις περίπου εκλογικές αναμετρήσεις ώστε να εξοικειωθεί το εκλογικό σώμα και τα πολιτικά όργανα με το μέτρο της ποσόστωσης. Όμως, το ζήτημα είναι ότι θα χρειαστούν αρκετά χρόνια ακόμα, μέχρι να αρθούν τα κρυμμένα εμπόδια που απομακρύνουν τις γυναίκες από τα κέντρα εξουσίας και τις θέσεις ηγεσίας.
Δημοσιεύτηκε:
Η Νέα Πολιτική (μηνιαίο πολιτικό περιοδικό), εκδόσεις Παπαζήση, Ιούνιος 2008, τεύχος 31, σσ. 34-35.
ΠΟΣΟΣΤΩΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ ΤΗΣ (ΜΗ) ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ;
Της Χριστίνας Σίνου
Πριν περίπου από έναν αιώνα, η Βιρτζίνια Γουλφ έλεγε ότι «αυτό που περιμένουν οι άλλοι από τις γυναίκες είναι να διεξάγουν ευχάριστες συζητήσεις χωρίς να χρειάζεται να έχουν άποψη». Από τότε άλλαξαν πολλά. Η ανάγκη για πλήρωση θέσεων εργασίας και οι θεωρίες περί ισότητας και αναλογικής αντιπροσώπευσης έφεραν τις γυναίκες στο προσκήνιο, παραχωρώντας τους όσα δικαιώματα έχουν και οι άνδρες. Βέβαια, στην πράξη, οι υποχρεώσεις που προκύπτουν από αυτά τα δικαιώματα είναι πολλές και σύνθετες. Το άχθος των καθηκόντων που ανέλαβαν οι γυναίκες, και η λανθάνουσα νοοτροπία περί αδυναμίας τους να ηγηθούν, τις αναγκάζουν τελικά να επικεντρώνονται στην ιδιωτική σφαίρα, αμελώντας την παρουσία τους και τις δραστηριότητές τους στο δημόσιο βίο.
Οι γυναίκες υπο-αντιπροσωπεύονται σε σχέση με την πληθυσμιακή υπεροχή τους. Αυτό αποτέλεσε «πρόβλημα», και γι αυτό τα πολιτικά κόμματα αναζήτησαν την διορθωτική λύση της ποσόστωσης ως μεθόδου αντιπροσώπευσης των γυναικών. Η ποσόστωση συνίσταται στο ότι συγκεκριμένος αριθμός ποσοστού στα μέλη ενός κόμματος και σε συναφείς θεσμικές ομάδες θα είναι γυναίκες. Το μέτρο, ως «θετική διάκριση», έχει σκοπό την άρση των τυπικών εμποδίων, ώστε παρέχοντας ίσες ευκαιρίες, να ωθήσει τις γυναίκες να συμμετέχουν στον δημόσιο βίο. Σήμερα, το ποσοστό ανέρχεται στο 30% ή (συνηθέστερα) 40% του συνόλου των μελών κάθε οργάνου. Ονομάζεται πιο ουδέτερα «ποσόστωση φύλου», για να περιλαμβάνει και τους άνδρες, και δηλώνει ότι κανένα φύλο δε θα καταλαμβάνει λιγότερο από 40% των θέσεων, και όχι περισσότερο από 60%. Επειδή όμως οι γυναίκες είναι αυτές που δεν συμμετέχουν, στην πραγματικότητα το μέτρο αφορά την αριθμητική ενίσχυση των θέσεων που καταλαμβάνουν οι γυναίκες.
Πρωτοπόρες ήταν οι σκανδιναβικές χώρες από τη δεκαετία του 1970, οπότε θεσμοθετήθηκε η ποσόστωση στο σύνταγμα και τους νόμους. Δανία, Νορβηγία, Σουηδία έχουν την υψηλότερη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση των γυναικών παγκοσμίως. Το 2002, το 38% των βουλευτών στην Δανία ήταν γυναίκες, το 36% στη Νορβηγία, και το 42% στην Σουηδία . Σε επίπεδο πολιτικών κομμάτων, η ποσόστωση υιοθετήθηκε από τα σοσιαλδημοκρατικά, τα αριστερά κόμματα, και τους πράσινους, ενώ τα συντηρητικά κατέκριναν το μέτρο ως μη δημοκρατικό. Στην Νορβηγία από το 1983 το Εργατικό Κόμμα ορίζει ότι, στις υποψηφιότητες για όλες τις εκλογές, χωρίς εξαιρέσεις, σε δημοτικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο, τα δύο φύλα θα αντιπροσωπεύονται τουλάχιστον μέχρι 40%. Το 1988, την ποσόστωση του 40% υιοθετεί το δανικό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα μόνο για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, όχι για τις εθνικές, με την διάταξη ότι η ποσόστωση δεν θα εφαρμόζεται αν δεν είναι επαρκής ο αριθμός των υποψηφίων – η διάταξη καταργήθηκε το 1996 αναγκάζοντας την ηγεσία του κόμματος να αναζητήσει οπωσδήποτε γυναίκες υποψήφιες. Στην Δανία, σήμερα, η ποσόστωση εφαρμόζεται ευρέως σε κόμματα, εκπαιδευτικά ιδρύματα, ερευνητικά κέντρα, συνδικαλιστικά σωματεία, μη κυβερνητικές οργανώσεις, κ.ο.κ. Το 1994, το σουηδικό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα εφαρμόζει την αρχή της εναλλαγής των δύο φύλων στις λίστες: αν ο πρώτος υποψήφιος είναι άνδρας, ο επόμενος θα είναι γυναίκα, μετά άνδρας, κ.ο.κ. Σήμερα, στην Σουηδία, περίπου το 50% των βουλευτών είναι γυναίκες, και η ποσόστωση εφαρμόζεται επίσης στο κυβερνητικό επιτελείο όταν την εξουσία αναλαμβάνει το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
Στην Γαλλία από το 1999 ισχύει συνταγματική τροπολογία για ίση πρόσβαση ανδρών και γυναικών στην εξουσία, και το 50% των υποψηφίων κάθε κόμματος στις εκλογές πρέπει να είναι γυναίκες. Αν τα κόμματα δεν συμμορφώνονται, υφίστανται περικοπές από την κρατική επιχορήγηση. Αυτό έθιξε ιδιαίτερα τα μικρά κόμματα τα οποία έσπευσαν να προτείνουν γυναίκες υποψήφιες. Τα μεγάλα κόμματα, με οικονομικούς πόρους από ποικίλες πηγές, ακόμα και το Σοσιαλιστικό που προώθησε τον νόμο της ισότητας, δεν συμμορφώθηκαν με την ποσόστωση: περίπου 35% ήταν οι γυναίκες υποψήφιες του Σοσιαλιστικού κόμματος στις εκλογές του 2007, έναντι 20% του συντηρητικού. Μόνο στους Πράσινους της Γαλλίας οι γυναίκες υποψήφιες ήταν περισσότερες από τους άνδρες . Ανάλογες διατάξεις ποσόστωσης για κοινοβουλευτική εκπροσώπηση των γυναικών ισχύουν εδώ και χρόνια σε Βρετανία, Γερμανία, Ιταλία, και Βέλγιο.
Ο κοινοτικός κώδικας (Ν. 3463) της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιβάλλει από το 2006 την ποσόστωση σε όλες τις χώρες-μέλη, και βάσει αυτού, στον νέο εκλογικό νόμο που ψηφίστηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο ορίζεται ότι το 1/3 στη λίστα των βουλευτών Επικρατείας κάθε κόμματος πρέπει να καταλαμβάνεται από γυναίκες. Ήδη, τα ελληνικά κόμματα εφαρμόζουν την ποσόστωση στα όργανα και τις επιτροπές διαβούλευσης και λήψης αποφάσεων. Επίσης, με ειδική τροπολογία του ελληνικού κοινοβουλίου (Φεβρουάριος 2008), η ποσόστωση 1/3 για τις γυναίκες επιβάλλεται προς εφαρμογή σε επιστημονικές επιτροπές και ερευνητικά κέντρα.
Το μέτρο της ποσόστωσης προκάλεσε αντιδράσεις σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες − όχι ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Θεωρήθηκε μη δημοκρατικό, ότι παραβιάζει την αρχή της ίσης ευκαιρίας για όλους, επειδή επιλέγονται άτομα με ένα διακριτό χαρακτηριστικό, το φύλο. Χλευάστηκε ότι προωθούνται γυναίκες χειραγωγήσιμες από τους άνδρες-αρχηγούς, και, πρακτικά, προκάλεσε συγκρούσεις μεταξύ τοπικής και κεντρικής εξουσίας. Σύμφωνα με τις έρευνες και την υπάρχουσα εμπειρία, χρειάζονται τρεις περίπου εκλογικές αναμετρήσεις ώστε να εξοικειωθεί το εκλογικό σώμα και τα πολιτικά όργανα με το μέτρο της ποσόστωσης. Όμως, το ζήτημα είναι ότι θα χρειαστούν αρκετά χρόνια ακόμα, μέχρι να αρθούν τα κρυμμένα εμπόδια που απομακρύνουν τις γυναίκες από τα κέντρα εξουσίας και τις θέσεις ηγεσίας.
Δημοσιεύτηκε:
Η Νέα Πολιτική (μηνιαίο πολιτικό περιοδικό), εκδόσεις Παπαζήση, Ιούνιος 2008, τεύχος 31, σσ. 34-35.
Friday, March 6, 2009
Η Καίτη και τα χρώματα
Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Θοδωρή μου ή Τέντυ, που γιορτάζει Σάββατο!!!
Η Καίτη και τα χρώματα
Η Καίτη Κακαβούλη είναι πρώτη μου ξαδέρφη και σπουδαία φωτογράφος. Ηταν η μικρότερη απο τα 7 Κακαβουλο-Φραγκουλάκια, τα παιδιά του παπα-Νίκου Κακαβούλη και της αδελφής του Μαρίας Κακαβούλη-Φραγκούλη, που μεγαλώσαμε στην ανεμελιά της Λευκάδας παίζοντας μέχρι τελικής πτώσεως.
Η Καίτη ήταν διαφορετική, τσίριζε και πλάνταζε στο κλάμμα όταν ήθελε να αποκτήσει κάτι.Εμεινε γνωστή στις αναμνήσεις της οικογένειας για τα δάκρυα μετα παραπόνου στη διαπασών. Οι άλλοι τη θεωρούσαμε μικρή κι έτσι υποχωρούσαμε διαρκώς για να κλείσει το βόλιουμ.
Η Καίτη είχε και μια άλλη πρωτοτυπία, που προσωπικά με εντυπωσίαζε. Τα καλοκαίρια ξεχνούσε την αλφάβητο και ξανάρχιζε τα φθινόπωρα να τη μαθαίνει. Μου φαινόταν ανεξήγητο τότε και πολύ ιδιαίτερο...
Σπούδασε φωτογραφία στην Αθήνα κι ένα απο τα αγαπημένα μοντέλα της για πορτρέτα αποτέλεσε η αδελφή μου η Κωσνταντίνα. Η πρώτη εξασκούσε την τέχνη της και η έτερη ποζάριζε με τσακπινιά στο φακό της καθ΄όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής της.
Η Καίτη σήμερα ζεί στη Λευκάδα και ταξιδεύει τον κόσμο με τρομερή αδημονία ν΄ανακαλύψει καινούριες εικόνες να τις συλλάβει με το φακό της. Μερικές απ΄αυτές σας παρουσιάζω, για να φέρουμε λίγο χρώμα και άνοιξη στο ευλογημένο μπλόγκινγκ.
Καλό Σαββατοκύριακο
Ιουστίνη
ΥΓ. Η Καίτη φωτογράφισε υπέροχα σκηνές απο το γάμο μας μετα του Τέντ
Περισσότερες φωτογραφίες της μπορείτε να ανακαλύψετε στο http://www.fotocommunity.com/pc/pc/mypics/1302521
Η Καίτη και τα χρώματα
Η Καίτη Κακαβούλη είναι πρώτη μου ξαδέρφη και σπουδαία φωτογράφος. Ηταν η μικρότερη απο τα 7 Κακαβουλο-Φραγκουλάκια, τα παιδιά του παπα-Νίκου Κακαβούλη και της αδελφής του Μαρίας Κακαβούλη-Φραγκούλη, που μεγαλώσαμε στην ανεμελιά της Λευκάδας παίζοντας μέχρι τελικής πτώσεως.
Η Καίτη ήταν διαφορετική, τσίριζε και πλάνταζε στο κλάμμα όταν ήθελε να αποκτήσει κάτι.Εμεινε γνωστή στις αναμνήσεις της οικογένειας για τα δάκρυα μετα παραπόνου στη διαπασών. Οι άλλοι τη θεωρούσαμε μικρή κι έτσι υποχωρούσαμε διαρκώς για να κλείσει το βόλιουμ.
Η Καίτη είχε και μια άλλη πρωτοτυπία, που προσωπικά με εντυπωσίαζε. Τα καλοκαίρια ξεχνούσε την αλφάβητο και ξανάρχιζε τα φθινόπωρα να τη μαθαίνει. Μου φαινόταν ανεξήγητο τότε και πολύ ιδιαίτερο...
Σπούδασε φωτογραφία στην Αθήνα κι ένα απο τα αγαπημένα μοντέλα της για πορτρέτα αποτέλεσε η αδελφή μου η Κωσνταντίνα. Η πρώτη εξασκούσε την τέχνη της και η έτερη ποζάριζε με τσακπινιά στο φακό της καθ΄όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής της.
Η Καίτη σήμερα ζεί στη Λευκάδα και ταξιδεύει τον κόσμο με τρομερή αδημονία ν΄ανακαλύψει καινούριες εικόνες να τις συλλάβει με το φακό της. Μερικές απ΄αυτές σας παρουσιάζω, για να φέρουμε λίγο χρώμα και άνοιξη στο ευλογημένο μπλόγκινγκ.
Καλό Σαββατοκύριακο
Ιουστίνη
ΥΓ. Η Καίτη φωτογράφισε υπέροχα σκηνές απο το γάμο μας μετα του Τέντ
Περισσότερες φωτογραφίες της μπορείτε να ανακαλύψετε στο http://www.fotocommunity.com/pc/pc/mypics/1302521
Tuesday, March 3, 2009
Ενα κόκκινο φουστάνι στο Παρίσι
Εν αναμονή της μεγάλης φυγής στο Παρίσι
Αφιερωμένο εξαιρετικά στο Δεσποινάριον που εκτοξεύει πυραύλους αντί να κόβει βόλτες στην Πλάς Βαντόμ μαζί μου
(απο το βιβλίο Στις Αγορές του Κόσμου- εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα)
Της Ιουστίνης Φραγκούλη
Ούτε που θα το πίστευε αν της τόλεγαν τότε στη γειτονιά πως μια μέρα θα τριουμφάριζε στα Παρίσια! Θεέ μου, πόσο φώς σ’ αυτή την πόλη. Καλά τη λένε πόλη του φωτός! Δε χορταίνει να ρουφάει εικόνες, ζεί ένα παραλήρημα χαράς η Ζωή της Νεάπολης. Τόσα χρόνια σκυμμένη πάνω από τις βελονιές δεν είχε προλάβει να φανταστεί πως υπήρχε άλλος τόπος έξω απ’το στενό σοκάκι της. Και κάποια ταξιδάκια στην Αθήνα, στο ποδάρι τάκανε για ν’ αγοράσει υφάσματα από την Αιόλου, κλωστές και κουμπιά από του Καλυβιώτη στην Ερμού. Εμπαινε στο λεωφορείο, έτρεχε, έκανε τις αγορές της, έβλεπε δυό μέρες τ’ αδέρφια της και πίσω ολοταχώς στη στρούγκα της γιατί περίμεναν οι πρόβες, βλέπεις.
Τούτο το ταξίδι ήρθε τελείως ξαφνικά. Της το χάρισε η κόρη της που καλοπαντρεύτηκε καπετάνιο με μπόλικα λεφτά και γενναιόδωρη ψυχή. Καλότυχη κοπέλα, αλλά τ’ αξίζει όλα τα μεγαλεία και περισσότερα ακόμη. Ο Θεός να την έχει καλά!
-Πατέρα θέλαμε να κάνουμε ένα δώρο στη μάννα και σε σένα. Σάς αγοράσαμε μια οργανωμένη εκδρομή για δύο στο Παρίσι. Με τις υγείες σας!, τους ανακοίνωσε με ένα βλέμμα όλο χαμόγελο το Πάσχα που είχε έρθει απ’ την πρωτεύουσα για να το περάσουνε όλοι μαζί οικογενειακώς.
Σα να τον χτύπησε κεραυνός τον Λάμπη. Τινάχτηκε νευριασμένος από την καρέκλα του, έτοιμος για καυγά:
-Τί Παρίσια και κουραφέξαλα μάς λές, παιδί μου; Εμείς δεν έχουμε βγεί απ’ το τσόφλι μας τόσα χρόνια, τώρα στα γεράματα θα κάνουμε τουρισμούς; Ασε μας στην ησυχία μας.
Τον έκοψε η κεραυνοβόλα ματιά της Ζωής. Πώς φέρεται έτσι στο κορίτσι τους ο άξεστος; Τόσα χρόνια δεν είχε πεί ένα γλυκό λόγο σαν πατέρας, δούλευε στην οικοδομή κι ακούμπαγε το βδομαδιάτικο στο τραπέζι κάθε Σαββάτο. Μέχρις εκεί, δεν ήξερε ούτε ποιά πρόοδο έκαναν τα παιδιά στο σχολείο, ούτε αν της έφτανε το μεροκάματο για να βγάλει πέρα με το σπίτι. Τόσα χρόνια αδιάφορος, με μόνο σημείο αναφοράς τον καφενέ του Μηνά, όπου έπαιζε χαρτιά μέσα στους καπνούς και τα τσιγάρα μέχρις αργά τη νύχτα. Τελευταίος έφευγε πάντα και με σκυμμένο το κεφάλι έφτανε στο σπίτι, όπου επικρατούσε η ησυχία του ύπνου.
Τέτοια ζωή, πού να τη φανταζόταν η Ζωίτσα! Σαν κοριτσόπουλο πού νάβαζε ο νούς της πως θα παντρευόταν για να παγιδευτεί σ’ έναν αγώνα δρόμου να τα προλάβει όλα, μαγειριό, μοδιστρική, καθαριότητα, παιδιά, ψώνια... Και τις νύχτες, όταν ήθελε αυτός, να τού υποκύπτει!
Αλλοιώς ξεκίνησε τα όνειρά της. Η Ζωίτσα έμαθε μοδιστρική γιατί ήταν η μόνη διέξοδος στην αδιέξοδη φτώχεια της πολυμελούς οικογένειας. Από 12 χρονών λεπτοκαμωμένη και τρυφερή ροβολούσε απ’ τη Νεάπολη στην αγορά όπου είχε το επιτελικό σχολείο της μοδιστρικής της η κυρά-Τασία. Εκείνη μάζευε όλα τα κοριτσόπουλα που θέλανε να μάθουνε την τέχνη, τις μυούσε στα γενικά: πατρόν, στρίφωμα, καρύκωμα, γαζί. Οταν πρωτοκάθησε η Ζωίτσα στη Singer ένιωσε ένα απόλυτο δέος. Σα να κατάκτησε το μεγαλύτερο στόχο. Τόσα χρόνια σα μαθήτρια την έτριβε και τη γυάλιζε, τη γρασσάριζε αλλά δεν είχε δικαίωμα να τη χρησιμοποιήσει. Αυτό ανήκε μόνο στην αυθεντία της δασκάλας της.
Επί χρόνια η κυρά-Τασία τόχε σύστημα και δεν άφηνε τα κορίτσια να κάνουν ούτε πρόβα στις κυρίες! Μόνο τις έστελνε στα σπίτια με τα φουστάνια στις διάφανες τσελατίνες να παίρνουν κανένα χαρτζιλίκι. Αυτή ήταν η μόνη παραχώρηση στις μοδιστρούλες της που θα παραλάβαιναν τη σκυτάλη αύριο.
Της Ζωίτσας της άρεσε η ιεροτελεστία της ραφτικής. Απολάμβανε τις όμορφες πελάτισσες που έβγαζαν μικρές άναρθρες κραυγές όταν τις τσίμπαγε κατά λάθος η καρφίτσα, τόσο τσαχπίνες και χαριτωμένες. Και μισούσε τις χοντροκομμένες γυναίκες που δεν εύρισκαν χαρά στα ρούχα γιατί τίποτε δεν ταίριαζε στα κακοχτισμένα κορμιά τους.
Τη συνέπαιρνε τούτη η διαδικασία, όπου ένα άψυχο ύφασμα μεταμορφωνόταν σε φανταχτερό φουστάνι στολίζοντας το γυναικείο σώμα, αναδεικνύοντας τις χάρες του στήθους, προβάλλοντας ή κρύβοντας τις γάμπες κατά μόδα ή κατά περίσταση. Η μοδιστρική ήταν ο απόλυτος βωμός της θηλυκότητας κι αυτή η σκέψη την ευχαριστούσε τη μαθητευόμενη μοδίστρα.
Κι ύστερα η Ζωίτσα τρελλαινόταν για τα περιοδικά της μόδας. Δε χόρταινε τα φιγουρίνια, όπως τάλεγαν τότε. Βέβαια, κυκλοφορούσαν τότε μόνο περιοδικά με σχέδια και πατρόν. Αλλά εκείνη που το μάτι της έπαιζε κι έπιανε τα μυστικά στον αέρα, έπαιρνε ιδέες για σχέδια, για χρώματα, για υφάσματα. Οταν επιτέλους απογαλακτίστηκε από την κυρά-Τασία κι άνοιξε το δικό της μοδιστράδικο στο σπίτι του άντρα της, έδειξε το μοναδικό ταλέντο της στο σχέδιο και τη δημιουργία. Οι πελάτισσές της έμεναν ευχαριστημένες για τις ιδέες, την πρωτοτυπία της αλλά και για την προσεγμένη της ραφή.
Τα καμάρωνε τα φουστάνια η Ζωή στις λιγοστές βόλτες στην αγορά της πόλης της. Εβλεπε τις πελάτισσες ντυμένες στα ταγιέρ και στα φορέματα τα καμωμένα απ’ τα χεράκια της κι αγαλλιαζόταν σα να τα φορούσε η ίδια. Πού χρόνος για να φτιάξει τέτοια κομμάτια για τον εαυτό της! Κάτι ρόμπες φορούσε ολημερίς για να μη γεμίζει κλωστές, κι όταν έβγαινε καμιά φορά τις Κυριακές τα βράδυα (πάντα χωρίς το Λάμπη, εννοείται) μια φούστα και μια μπλούζα ήταν αρκετά!
Τώρα λοιπόν βρίσκεται στο Παρίσι με το Λάμπη, που σιχτιρίζει από καιρό γι’ αυτό το ταξίδι. Αντί να χαίρεται που επιτέλους ξέφυγε από τον καφενέ και την καπνούρα, όλο παραπονιέται για το άχρηστο έξοδο, δώρο λέει της κόρης προς τη μάννα της.
-Τί τα θέλαμε εμείς τα Παρίσια, μουρμουράει και ξαναμουρμουράει κάθε φορά που αναγκάζεται να μπεί στο τουριστικό λεωφορείο να δεί το μάτι του κάτι καινούριο!
Εκείνη τον αφήνει να λέει ό, τι του καπνίσει. Τί; κουβέντες θ’ ανοίξει τώρα; Τόσo έχει κλείσει το στόμα της στην αδιαφορία του, στην ασλπαχνιά του. Δεν θα της το χαλάσει το ταξίδι της ο κακορίζικος. Ασε που τους βάλανε σε διπλό κρεβάτι σ’ ενα στενό δωμάτιο του ξενοδοχείου. Είχε ξεχάσει και τον ήχο του ροχαλητού του τόσα χρόνια που έχει να κοιμηθεί μαζί του!
Το μάτι της δε χόρταινε τον Πύργο του Αϊφελ. Σχεδόν σ’ όποιο σημείο του Παρισιού κι αν βρισκόντανε, ξεπρόβαλλε η κορυφή του. Από κοντά ήταν ένα κτίσμα από σίδερο -δεν την ενθουσίασε!- αλλά από μακριά φάνταζε μεγαλείο! Προπάντων τη νύχτα που τον φώτιζαν με μπλέ και κόκκινα και άσπρα φώτα! Ηταν φαντασμαγορικό το θέαμα.
Είδαν και τα ανάκτορα του Λούβρου απ’ έξω βέβαια, γιατί ο Λάμπης ούτε ν’ ακούσει για επίσκεψη στο Μουσείο! Ευτυχώς, όταν το υπόλοιπο γκρούπ ήταν μέσα, εκείνη είχε την προνοητικότητα να φέρει δύο σάντουιτς, τουλάχιστον να περάσουν την ώρα τους τρώγοντας. Τον άφησε να κάθεται στα πεζούλια κι εκείνη περιπλανήθηκε να χαζέψει τα στολίσματα του μεγαλεπήβολου κτίσματος, έστω κι από μακριά. Ενιωσε πως ζούσε σ’ένα παραμύθι!
Σταμάτησε το λεωφορείο και κατέβηκαν στη Γέφυρα του Τσάρου Αλέξανδρου του Γ΄, όπως εξήγησε η ξεναγός. Αυτά τα φανάρια πάνω στα γλυπτά, η ατέλειωτη ομορφιά της καμπυλωτής γέφυρας την ταξίδεψαν σε όσα είχε διαβάσει για την περίοπτη πόλη. «Νά, γιατί τόπανε Παρίσι! Για τούτα και για κείνα!» μονολόγησε και γέλασε με τον εαυτό της.
Σήμερα τους άφησαν στα Ηλύσια Πεδία, τη λεωφόρο με τις αλέες των δέντρων και τους μεγάλους οίκους μόδας. Τους έδωσαν καιρό να χαζέψουν, να δούν τα μεγαλεία της γαλλικής ότ κουτύρ. Αυτά τα ελάχιστα γαλλικά κατάφερε ν’αποστηθίσει εξ ακοής. Την ότ κουτύρ, την υψηλή ραπτική. Ενιωθε πεπερασμένη μπροστά στους μεγάλους μέτρ της μόδας καθώς το μάτι της περιπλανιόταν στις εκθαμβωτικές βιτρίνες με τις μακριές τουαλέτες, τις στολισμένες με πέρλες και χάντρες.
Δεν τον άφησε να έρθει το γρουσούζη μαζί της σήμερα. Τού πρότεινε να περάσει τη μέρα του σ’ ένα καφέ-ταμπάκ δίπλα από το ξενοδοχείο. Κι έτσι εκείνη απολάμβανε όσα μονάχα από περιοδικά είχε την ευκαιρία να θαυμάσει σ’ ολάκερη τη ζωή της.
Κοιτάζεται στα καλογυαλισμένα τζάμια που λάμπουν σαν καθρέφτες. Είναι ταπεινά κι άχρωμα τα ρούχα της αλλά θα το τολμήσει. Η Ζωή χτυπάει το κουδούνι της πόρτας του οίκου Chanel. Της ανοίγει μια κομψευόμενη δεσποινίς με ψηλά τακούνια. Ολο το μαγαζί αναδύει ένα άρωμα από το κλασικο Νο 5. Νομίζει πως ζεί μιά φαντασίωση. Εκείνη η ταπεινή μοδιστρούλα μέσα στο μαγαζί που έχτισε η μυθική Κοκό Σανέλ! Θεέ μου, τί πληρότητα!
Την κοιτάζουν με καχυποψία οι πωλήτριες, μάλλον δεν τους γυαλίζει το μάτι για πελάτισσα. Ομως, η Ζωή έχει αέρα. Πλησιάζει τις κρεμάστρες όπου είναι τοποθετημένα με στίλ τα ρούχα τα στολισμένα με περίτεχνα κουμπιά, κορδέλες και τούλια.
Τρέμει το χέρι της καθώς αγγίζει τα λεπτά υφάσματα. Ξεκρεμάει μια μεταξωτή τουαλέτα καμωμένη από κόκκινο σιφόν. Το έμπειρο μάτι της ξεχωρίζει μια ατέλεια στη ραφή, που αναστατώνει το αέρινο ύφαμα. Μιά τόση δά μικρή ατέλεια κι όμως τη νιώθει σα μαχαιριά στις προσδοκίες της. Εδώ στο ναό της μόδας, στο αντικείμενο του ονείρου της, το τέλειο φόρεμα κρύβει κακοτεχνία και μάλιστα τόσο οφθαλμοφανή! Ρίχνει μια ματιά στην τιμή για να ολοκληρώσει τη διαδικασία της αγοραστικής εξερεύνησης: $5990 ευρώ, παρακαλώ.
Ευχαριστεί με μια κίνηση του κεφαλιού την πωλήτρια κι εκείνη την οδηγεί στην έξοδο. Τής δίνει της Ζωής κι ένα συνοδευτικό φυλλάδιο του οίκου Chanel. Θα το κρατήσει σαν ανάμνηση από την μεγάλη εμπειρία.
Βγαίνει με μια καρδιά βαρύτερη κι από το βήμα της! Ενα τόσο ασήμαντο λάθος χάλασε τη διάθεσή της. Η τελειότητα βρίσκεται στην ψυχή σου, μάτια μου, μονολογεί. Ενα μοναχικό δάκρυ κυλάει από τα μάτια της. Σήμερα αυτή η ασήμαντη μοδιστρούλα άγγιξε την κορυφή των προσδοκιών της κι ένιωσε προδομένη από μια ελάχιστη κακοτεχνία σ’ ενα κόκκινο φουστάνι. Τόση πορεία ανηφοριάς για την κάθετη πτώση!
Δεν βλέπει την ώρα να μπεί στο τουριστικό λεωφορείο να φτάσει στο ξενοδοχείο. Ο Λάμπης θα την έχει πεθυμήσει. Είναι το μόνο οικείο της πρόσωπο σ’ αυτή την πόλη του φωτός. Κι εκείνη -παράξενο!- τον αναζητά τώρα. Σα να χαίρεται στη σκέψη πως απόψε θα κοιμηθεί μαζί του. Την πλήγωσε βλέπεις η μέρα. Οι βιτρίνες της λεωφόρου ακύρωσαν τα όνειρά που έχτιζε μια ζωή ξεφυλλίζοντας τα φιγουρίνια και υποτάσσοντας τα υφάσματα στις βελονιές της!
Αφιερωμένο εξαιρετικά στο Δεσποινάριον που εκτοξεύει πυραύλους αντί να κόβει βόλτες στην Πλάς Βαντόμ μαζί μου
(απο το βιβλίο Στις Αγορές του Κόσμου- εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα)
Της Ιουστίνης Φραγκούλη
Ούτε που θα το πίστευε αν της τόλεγαν τότε στη γειτονιά πως μια μέρα θα τριουμφάριζε στα Παρίσια! Θεέ μου, πόσο φώς σ’ αυτή την πόλη. Καλά τη λένε πόλη του φωτός! Δε χορταίνει να ρουφάει εικόνες, ζεί ένα παραλήρημα χαράς η Ζωή της Νεάπολης. Τόσα χρόνια σκυμμένη πάνω από τις βελονιές δεν είχε προλάβει να φανταστεί πως υπήρχε άλλος τόπος έξω απ’το στενό σοκάκι της. Και κάποια ταξιδάκια στην Αθήνα, στο ποδάρι τάκανε για ν’ αγοράσει υφάσματα από την Αιόλου, κλωστές και κουμπιά από του Καλυβιώτη στην Ερμού. Εμπαινε στο λεωφορείο, έτρεχε, έκανε τις αγορές της, έβλεπε δυό μέρες τ’ αδέρφια της και πίσω ολοταχώς στη στρούγκα της γιατί περίμεναν οι πρόβες, βλέπεις.
Τούτο το ταξίδι ήρθε τελείως ξαφνικά. Της το χάρισε η κόρη της που καλοπαντρεύτηκε καπετάνιο με μπόλικα λεφτά και γενναιόδωρη ψυχή. Καλότυχη κοπέλα, αλλά τ’ αξίζει όλα τα μεγαλεία και περισσότερα ακόμη. Ο Θεός να την έχει καλά!
-Πατέρα θέλαμε να κάνουμε ένα δώρο στη μάννα και σε σένα. Σάς αγοράσαμε μια οργανωμένη εκδρομή για δύο στο Παρίσι. Με τις υγείες σας!, τους ανακοίνωσε με ένα βλέμμα όλο χαμόγελο το Πάσχα που είχε έρθει απ’ την πρωτεύουσα για να το περάσουνε όλοι μαζί οικογενειακώς.
Σα να τον χτύπησε κεραυνός τον Λάμπη. Τινάχτηκε νευριασμένος από την καρέκλα του, έτοιμος για καυγά:
-Τί Παρίσια και κουραφέξαλα μάς λές, παιδί μου; Εμείς δεν έχουμε βγεί απ’ το τσόφλι μας τόσα χρόνια, τώρα στα γεράματα θα κάνουμε τουρισμούς; Ασε μας στην ησυχία μας.
Τον έκοψε η κεραυνοβόλα ματιά της Ζωής. Πώς φέρεται έτσι στο κορίτσι τους ο άξεστος; Τόσα χρόνια δεν είχε πεί ένα γλυκό λόγο σαν πατέρας, δούλευε στην οικοδομή κι ακούμπαγε το βδομαδιάτικο στο τραπέζι κάθε Σαββάτο. Μέχρις εκεί, δεν ήξερε ούτε ποιά πρόοδο έκαναν τα παιδιά στο σχολείο, ούτε αν της έφτανε το μεροκάματο για να βγάλει πέρα με το σπίτι. Τόσα χρόνια αδιάφορος, με μόνο σημείο αναφοράς τον καφενέ του Μηνά, όπου έπαιζε χαρτιά μέσα στους καπνούς και τα τσιγάρα μέχρις αργά τη νύχτα. Τελευταίος έφευγε πάντα και με σκυμμένο το κεφάλι έφτανε στο σπίτι, όπου επικρατούσε η ησυχία του ύπνου.
Τέτοια ζωή, πού να τη φανταζόταν η Ζωίτσα! Σαν κοριτσόπουλο πού νάβαζε ο νούς της πως θα παντρευόταν για να παγιδευτεί σ’ έναν αγώνα δρόμου να τα προλάβει όλα, μαγειριό, μοδιστρική, καθαριότητα, παιδιά, ψώνια... Και τις νύχτες, όταν ήθελε αυτός, να τού υποκύπτει!
Αλλοιώς ξεκίνησε τα όνειρά της. Η Ζωίτσα έμαθε μοδιστρική γιατί ήταν η μόνη διέξοδος στην αδιέξοδη φτώχεια της πολυμελούς οικογένειας. Από 12 χρονών λεπτοκαμωμένη και τρυφερή ροβολούσε απ’ τη Νεάπολη στην αγορά όπου είχε το επιτελικό σχολείο της μοδιστρικής της η κυρά-Τασία. Εκείνη μάζευε όλα τα κοριτσόπουλα που θέλανε να μάθουνε την τέχνη, τις μυούσε στα γενικά: πατρόν, στρίφωμα, καρύκωμα, γαζί. Οταν πρωτοκάθησε η Ζωίτσα στη Singer ένιωσε ένα απόλυτο δέος. Σα να κατάκτησε το μεγαλύτερο στόχο. Τόσα χρόνια σα μαθήτρια την έτριβε και τη γυάλιζε, τη γρασσάριζε αλλά δεν είχε δικαίωμα να τη χρησιμοποιήσει. Αυτό ανήκε μόνο στην αυθεντία της δασκάλας της.
Επί χρόνια η κυρά-Τασία τόχε σύστημα και δεν άφηνε τα κορίτσια να κάνουν ούτε πρόβα στις κυρίες! Μόνο τις έστελνε στα σπίτια με τα φουστάνια στις διάφανες τσελατίνες να παίρνουν κανένα χαρτζιλίκι. Αυτή ήταν η μόνη παραχώρηση στις μοδιστρούλες της που θα παραλάβαιναν τη σκυτάλη αύριο.
Της Ζωίτσας της άρεσε η ιεροτελεστία της ραφτικής. Απολάμβανε τις όμορφες πελάτισσες που έβγαζαν μικρές άναρθρες κραυγές όταν τις τσίμπαγε κατά λάθος η καρφίτσα, τόσο τσαχπίνες και χαριτωμένες. Και μισούσε τις χοντροκομμένες γυναίκες που δεν εύρισκαν χαρά στα ρούχα γιατί τίποτε δεν ταίριαζε στα κακοχτισμένα κορμιά τους.
Τη συνέπαιρνε τούτη η διαδικασία, όπου ένα άψυχο ύφασμα μεταμορφωνόταν σε φανταχτερό φουστάνι στολίζοντας το γυναικείο σώμα, αναδεικνύοντας τις χάρες του στήθους, προβάλλοντας ή κρύβοντας τις γάμπες κατά μόδα ή κατά περίσταση. Η μοδιστρική ήταν ο απόλυτος βωμός της θηλυκότητας κι αυτή η σκέψη την ευχαριστούσε τη μαθητευόμενη μοδίστρα.
Κι ύστερα η Ζωίτσα τρελλαινόταν για τα περιοδικά της μόδας. Δε χόρταινε τα φιγουρίνια, όπως τάλεγαν τότε. Βέβαια, κυκλοφορούσαν τότε μόνο περιοδικά με σχέδια και πατρόν. Αλλά εκείνη που το μάτι της έπαιζε κι έπιανε τα μυστικά στον αέρα, έπαιρνε ιδέες για σχέδια, για χρώματα, για υφάσματα. Οταν επιτέλους απογαλακτίστηκε από την κυρά-Τασία κι άνοιξε το δικό της μοδιστράδικο στο σπίτι του άντρα της, έδειξε το μοναδικό ταλέντο της στο σχέδιο και τη δημιουργία. Οι πελάτισσές της έμεναν ευχαριστημένες για τις ιδέες, την πρωτοτυπία της αλλά και για την προσεγμένη της ραφή.
Τα καμάρωνε τα φουστάνια η Ζωή στις λιγοστές βόλτες στην αγορά της πόλης της. Εβλεπε τις πελάτισσες ντυμένες στα ταγιέρ και στα φορέματα τα καμωμένα απ’ τα χεράκια της κι αγαλλιαζόταν σα να τα φορούσε η ίδια. Πού χρόνος για να φτιάξει τέτοια κομμάτια για τον εαυτό της! Κάτι ρόμπες φορούσε ολημερίς για να μη γεμίζει κλωστές, κι όταν έβγαινε καμιά φορά τις Κυριακές τα βράδυα (πάντα χωρίς το Λάμπη, εννοείται) μια φούστα και μια μπλούζα ήταν αρκετά!
Τώρα λοιπόν βρίσκεται στο Παρίσι με το Λάμπη, που σιχτιρίζει από καιρό γι’ αυτό το ταξίδι. Αντί να χαίρεται που επιτέλους ξέφυγε από τον καφενέ και την καπνούρα, όλο παραπονιέται για το άχρηστο έξοδο, δώρο λέει της κόρης προς τη μάννα της.
-Τί τα θέλαμε εμείς τα Παρίσια, μουρμουράει και ξαναμουρμουράει κάθε φορά που αναγκάζεται να μπεί στο τουριστικό λεωφορείο να δεί το μάτι του κάτι καινούριο!
Εκείνη τον αφήνει να λέει ό, τι του καπνίσει. Τί; κουβέντες θ’ ανοίξει τώρα; Τόσo έχει κλείσει το στόμα της στην αδιαφορία του, στην ασλπαχνιά του. Δεν θα της το χαλάσει το ταξίδι της ο κακορίζικος. Ασε που τους βάλανε σε διπλό κρεβάτι σ’ ενα στενό δωμάτιο του ξενοδοχείου. Είχε ξεχάσει και τον ήχο του ροχαλητού του τόσα χρόνια που έχει να κοιμηθεί μαζί του!
Το μάτι της δε χόρταινε τον Πύργο του Αϊφελ. Σχεδόν σ’ όποιο σημείο του Παρισιού κι αν βρισκόντανε, ξεπρόβαλλε η κορυφή του. Από κοντά ήταν ένα κτίσμα από σίδερο -δεν την ενθουσίασε!- αλλά από μακριά φάνταζε μεγαλείο! Προπάντων τη νύχτα που τον φώτιζαν με μπλέ και κόκκινα και άσπρα φώτα! Ηταν φαντασμαγορικό το θέαμα.
Είδαν και τα ανάκτορα του Λούβρου απ’ έξω βέβαια, γιατί ο Λάμπης ούτε ν’ ακούσει για επίσκεψη στο Μουσείο! Ευτυχώς, όταν το υπόλοιπο γκρούπ ήταν μέσα, εκείνη είχε την προνοητικότητα να φέρει δύο σάντουιτς, τουλάχιστον να περάσουν την ώρα τους τρώγοντας. Τον άφησε να κάθεται στα πεζούλια κι εκείνη περιπλανήθηκε να χαζέψει τα στολίσματα του μεγαλεπήβολου κτίσματος, έστω κι από μακριά. Ενιωσε πως ζούσε σ’ένα παραμύθι!
Σταμάτησε το λεωφορείο και κατέβηκαν στη Γέφυρα του Τσάρου Αλέξανδρου του Γ΄, όπως εξήγησε η ξεναγός. Αυτά τα φανάρια πάνω στα γλυπτά, η ατέλειωτη ομορφιά της καμπυλωτής γέφυρας την ταξίδεψαν σε όσα είχε διαβάσει για την περίοπτη πόλη. «Νά, γιατί τόπανε Παρίσι! Για τούτα και για κείνα!» μονολόγησε και γέλασε με τον εαυτό της.
Σήμερα τους άφησαν στα Ηλύσια Πεδία, τη λεωφόρο με τις αλέες των δέντρων και τους μεγάλους οίκους μόδας. Τους έδωσαν καιρό να χαζέψουν, να δούν τα μεγαλεία της γαλλικής ότ κουτύρ. Αυτά τα ελάχιστα γαλλικά κατάφερε ν’αποστηθίσει εξ ακοής. Την ότ κουτύρ, την υψηλή ραπτική. Ενιωθε πεπερασμένη μπροστά στους μεγάλους μέτρ της μόδας καθώς το μάτι της περιπλανιόταν στις εκθαμβωτικές βιτρίνες με τις μακριές τουαλέτες, τις στολισμένες με πέρλες και χάντρες.
Δεν τον άφησε να έρθει το γρουσούζη μαζί της σήμερα. Τού πρότεινε να περάσει τη μέρα του σ’ ένα καφέ-ταμπάκ δίπλα από το ξενοδοχείο. Κι έτσι εκείνη απολάμβανε όσα μονάχα από περιοδικά είχε την ευκαιρία να θαυμάσει σ’ ολάκερη τη ζωή της.
Κοιτάζεται στα καλογυαλισμένα τζάμια που λάμπουν σαν καθρέφτες. Είναι ταπεινά κι άχρωμα τα ρούχα της αλλά θα το τολμήσει. Η Ζωή χτυπάει το κουδούνι της πόρτας του οίκου Chanel. Της ανοίγει μια κομψευόμενη δεσποινίς με ψηλά τακούνια. Ολο το μαγαζί αναδύει ένα άρωμα από το κλασικο Νο 5. Νομίζει πως ζεί μιά φαντασίωση. Εκείνη η ταπεινή μοδιστρούλα μέσα στο μαγαζί που έχτισε η μυθική Κοκό Σανέλ! Θεέ μου, τί πληρότητα!
Την κοιτάζουν με καχυποψία οι πωλήτριες, μάλλον δεν τους γυαλίζει το μάτι για πελάτισσα. Ομως, η Ζωή έχει αέρα. Πλησιάζει τις κρεμάστρες όπου είναι τοποθετημένα με στίλ τα ρούχα τα στολισμένα με περίτεχνα κουμπιά, κορδέλες και τούλια.
Τρέμει το χέρι της καθώς αγγίζει τα λεπτά υφάσματα. Ξεκρεμάει μια μεταξωτή τουαλέτα καμωμένη από κόκκινο σιφόν. Το έμπειρο μάτι της ξεχωρίζει μια ατέλεια στη ραφή, που αναστατώνει το αέρινο ύφαμα. Μιά τόση δά μικρή ατέλεια κι όμως τη νιώθει σα μαχαιριά στις προσδοκίες της. Εδώ στο ναό της μόδας, στο αντικείμενο του ονείρου της, το τέλειο φόρεμα κρύβει κακοτεχνία και μάλιστα τόσο οφθαλμοφανή! Ρίχνει μια ματιά στην τιμή για να ολοκληρώσει τη διαδικασία της αγοραστικής εξερεύνησης: $5990 ευρώ, παρακαλώ.
Ευχαριστεί με μια κίνηση του κεφαλιού την πωλήτρια κι εκείνη την οδηγεί στην έξοδο. Τής δίνει της Ζωής κι ένα συνοδευτικό φυλλάδιο του οίκου Chanel. Θα το κρατήσει σαν ανάμνηση από την μεγάλη εμπειρία.
Βγαίνει με μια καρδιά βαρύτερη κι από το βήμα της! Ενα τόσο ασήμαντο λάθος χάλασε τη διάθεσή της. Η τελειότητα βρίσκεται στην ψυχή σου, μάτια μου, μονολογεί. Ενα μοναχικό δάκρυ κυλάει από τα μάτια της. Σήμερα αυτή η ασήμαντη μοδιστρούλα άγγιξε την κορυφή των προσδοκιών της κι ένιωσε προδομένη από μια ελάχιστη κακοτεχνία σ’ ενα κόκκινο φουστάνι. Τόση πορεία ανηφοριάς για την κάθετη πτώση!
Δεν βλέπει την ώρα να μπεί στο τουριστικό λεωφορείο να φτάσει στο ξενοδοχείο. Ο Λάμπης θα την έχει πεθυμήσει. Είναι το μόνο οικείο της πρόσωπο σ’ αυτή την πόλη του φωτός. Κι εκείνη -παράξενο!- τον αναζητά τώρα. Σα να χαίρεται στη σκέψη πως απόψε θα κοιμηθεί μαζί του. Την πλήγωσε βλέπεις η μέρα. Οι βιτρίνες της λεωφόρου ακύρωσαν τα όνειρά που έχτιζε μια ζωή ξεφυλλίζοντας τα φιγουρίνια και υποτάσσοντας τα υφάσματα στις βελονιές της!
Sunday, March 1, 2009
Ενας χαρταετός στην καρδιά μου
Καθαρή Δευτέρα κι εδώ θάναι μια ακόμη απρόσωπη μέρα. Δεν θα υπάρχουν λαγάνες στους φούρνους- ει μη μόνο στους ελληνικούς- δεν θα κυκλοφορούν νηστήσιμα και οι άνθρωποι θα αναλώνονται στις δουλειές τους αγνοώντας πως στη δική μου μικρή πατρίδα έχουν στηθεί οι χοροί για το πέταγμα του χαρταετού.
Εδώ οι θερμοκρασίες έχουν βυθιστεί στα μπιλοζίρια (-15C πιάσαμε πάλι σήμερα) κι εγώ αναπολώ με νοσταλγία τις φοιτητικές μέρες , όταν τρέχαμε με την παρέα στου Φιλοπάππου να πετάξουμε το χαρταετό να φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται στον αττικό ουρανό.
Αυτός ο καταγάλανος αττικός ουρανός με την Ακρόπολη να λάμπει απο δώ και τον Αη Γιώργη να ακτινοβολεί απο την άλλη, είναι οι πολυτιμότερες αναμνήσεις απο έναν κόσμο που κουβαλώ μαζί μου στις δύσκολες μέρες των επετείων, όπου τίποτε μα τίποτε δε θυμίζει τον τόπο μου.
Αν δεν ήταν τόσο κρύο, αν η βεράντα μου δεν ήταν καταχωμένη στο λευκό χιόνι, θα πέταγα το χαρταετό μου στους ουρανούς του Μόντρεαλ, για να φωνάξω με περηφάνεια πως κάπου γιορτάζουν και χαίρονται οι άνθρωποι τούτη την ιδιαίτερη μέρα!!!
Ιουστίνη
Subscribe to:
Posts (Atom)