Των Βαϊων έστω και αργά

Αφορμή για την ανάρτηση μου έδωσε το Δεσποινάριον, το οποίο χθές μου ευχήθηκε να χαίρομαι το Sony Vaio λαπτοπάκι μου, το οποίο είναι κατακόκκινο και γυαλιστερό σαν πασχαλίτσα.

Το εν λόγω λαπτοπάκι μου το χάρισε ο Τέντυ τα Χριστούγεννα αλλά το εγκαινίασα προσφάτως διότι είχα αρχίσει να γράφω το μυθιστόρημα στο προηγούμενο Sony Vaio και έφαγα ένα κόλημα να ξεκολήσω.

Τέλος πάντων, η ιστορία με τα Βάια πάει πολύ βαθειά απο τότε που άρχισα να γράφω τη βιογραφία του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος. Τότε αγάπησα το πρώτο Βάιο γιατί ήταν το πιο λεπτό και φορητό λαπτοπάκι του κόσμου.

Μετά απο τρία χρόνια και δύο βιβλία (Η Μοναξιά Ενός Ασυμβίβαστου, The Lonely Path of Integrity, Πετάει, πετάει το σύννεφο) κι αφού τάπαιξε το πρώτο Βάιο, αγόρασα το δεύτερο σε χρώμα αυστηρά μαύρο για να πιστέψω στη σοβαρότητα της συγγραφής. Σ' αυτό το λαπτοπάκι έγραψα την Παρακαταθήκη, Τις Αγορές του Κόσμου, Μια Πεταλούδα στη Ζωή μας, Ψηλά Τακούνια Για Πάντα, Ημερολόγιο Αβάνας και το υπο έκδοση...(Να μη λέμε ονόματα και καρφωνόμαστε!)

Ωσπου ο Τέντυ αποφάσισε πως έπρεπε να γίνω μία cool κι έτσι μου αγόρασε το κόκκινο γυαλιστερό Βάιο, το οποίο ακόμη προσπαθώ να δαμάσω (μου γλυκαρέσει τώρα τελευταία!)

Αυτά κι ευτυχώς που βρέθηκε το Δεσποινάριον και γιόρτασα κι εγώ τα Βάια μου!

Ιουστινάκι

ΥΓ. Ξέχασα να αναφέρω πως κάπου ανάμεσα μεσολάβησε κι ένα λεπτεπίλεπτο Toshiba Portegé αλλά μου τόκλεψαν γιατί η απιστία τιμωρείται!


2008. Με το τρίτο μου φαίνεται πως πάλι θα παθιαστώ γιατί ταιριάζει στην ψυχοσύνθεσή μου και μου φτιάχνει τη διάθεση!

2004 . Το δεύτερο ποτέ δεν το αγάπησα , το είδα πάντοτε σαν εργαλείο δουλειάς

1999. Το πρώτο μου Βάιο το ερωτεύθηκα τρελλά κι ακόμη το αγαπώ