Δύο γιορτές κι ένα Πλήθος

Δυό πριγκίπισσες στα σκαλοπάτια της Ντόροθι Σνότ, περιστριγυρισμένες απο ζωγραφιές παιδιών!
Στη διπλή γιορτή παρόντες απο αριστερά η Μηλίτσα, πλάι της η Μαργαρίτα Θηβαίου, η Αγγελική Κώττη, ο Γιάννης Θηβαίος και στο βάθος η Τασία μας. Σε πρώτο πλάνο η εορτάζουσα νονά Ελένη με τη Νεφέλη των άστρων
Κορίτσια στον κήπο της Ιπποκράτους: Στην επάνω σειρά η συγγραφέας ...,η Μηλίτσα , η υπογράφουσα, η Αναστασία και κάτω η Ελένη Γκίκα στα πορτοκαλιά, η Νεφέλη μας στα ρόζ χωμένη στην αγκαλιά της Τασίας
Η Μήλίτσα με τον σύζυγό της
Αναστασία Παπαδημητρίου με τη Μαργαρίτα Θηβαίου σε στιγμή αναρρώτησης
Οι τρείς οικοδέσποινες στην αυλή των θαυμάτων. Αριστερόθεν η Ντανιέλα, δεξιόθεν η Ελένη και στη μέση η θυγατέρα Νεφέλη

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Γιόρτασε τη διπλή γιορτή της η συνάδελφος συγγραφέας και δημοσιογράφος Ελένη Γκίκα μια Κυριακή απόγευμα βαθύ στον κήπο του νηπιαγωγείου «Ντόροθι Σνότ» στην καρδιά της Ιπποκράτους, περιτριγυρισμένη απο ανθρώπους, που την αγαπούν βαθειά και αμετάκλητα. Ανάμεσά τους η μικρή βαφτιστήρα της Νεφέλη με τους γονείς της Γιάννη και Ντανιέλα, η συνάδελφος Αγγελική Κώττη, ο Γιάννης Θηβαίος και η Μαργαρίτα του, η Αναστασία Παπαδημητρίου των εκδόσεων Αγκυρα (όπου η Ελένη επιμελείται τη σειρά «Ελληνες Πεζογράφοι»), η Τασία της, η Μηλίτσα μας μετα του συζύγου, ο Αντώνης Σουρούνης και άλλοι αγαπημένοι φίλοι.

Εχω την τύχη να συγκαταλέγομαι σ΄αυτούς που γνωρίζουν μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα αυτή τη βελουδένια ύπαρξη της Ελένης, μιας γυναίκας που προτάσσει την εσωτερικότητα στην επιδερμική κατανάλωση των καιρών.

Παρατηρώντας όλο κι απο κοντύτερα τη δοτικότητα, την αθωότητα κι αυτή
την τρυφερότητά της, αισθάνομαι πως ναι μπορεί σ΄αυτή την ηλικία να κατακτήσω μια φιλία παντοτινή.

Τώρα η ταξιδιάρα η Ελένη πήγε στην άγνωστη Καππαδοκία, αλλά μας άφησε το νέο της έργο (τελευταίο πόνημα της τριλογίας του πένθους) με τίτλο «Πλήθος Είμαι» (Εκδόσεις Αγκυρα), έχοντας καταθέσει τις τελευταίες σταγόνες της προσωπικής αγωνίας της Σαβίνας της.

Τώρα η Ελένη θα ζήσει χωρίς τη Σαββίνα της, θα γράφει απαλλαγμένη απο το βάρος της νωπής μνήμης. Τώρα θα δημιουργεί με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, που θάρθει πάλι και πάλι με διπλές και τριπλές και πολλαπλές γιορτές της ύπαρξης και της γραφής.


Καλοτάξιδο Ελένη μου να είναι το Πλήθος σου...

Πλήθος είμαι



Απο το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Επιστρέφει. Μετά από χιλιάδες χρόνια περιήγησης. Στο πατρικό της. Για να βρει «τα εύθραυστα εκείνα που αντέχουν στον χρόνο». Να θυμηθεί, επειδή «όταν ξεχνάς συγχωρείς». Μα πάνω απ’ όλα, για να μπορέσει να καταλάβει. Γιατί σε ένα πεπερασμένο σύμπαν να επαναλαμβάνεται η ίδια σκηνή; Και για να ξανανέβει τη σκάλα. Στο σπίτι εκείνο που ευνοεί τον ολέθριο έρωτα και γεννά το κακό. Να ξανασπάσει τον εαυτό της σαν κούκλα, ανεβαίνοντας πάλι και πάλι. Να κάνει ανάσταση με όλους τους ζώντες και τους νεκρούς, ανεβαίνοντας αυτή τη φορά τον δικό της Γολγοθά, να μπει στον παλιό ρημαγμένο τους κήπο για να τον γεμίσει πασχαλιές και ζουμπούλια. Μια ιστορία αυτογνωσίας και αναζήτησης με μια σύγχρονη Αλίκη στη χώρα των παιδικών της χρόνων. Με τον χωροχρόνο ως κάτοπτρο πεπρωμένου να κάνει τα παιχνίδια του. Το αποτέλεσμα, μια ιστορία εσωτερικού δρόμου και ενιαίου χρόνου. «Το Χθες είναι Τώρα» και η Σαβίνα σ’ εκείνο το ρημαγμένο σπίτι, το γνωρίζει καλά. Διότι η Σαβίνα σ’ αυτό το σπίτι «πλήθος είναι», γίνεται «οι άλλοι». Ούτε ουράνια, ούτε γήινη. Και ουράνια και γήινη. Ούτε θνητή, ούτε αθάνατη. Και θνητή και αθάνατη. Γίνεται άλεφ. Όπως όλοι.

Βιογραφικό της Ελένης Γκίκα

Η Ελένη Γκίκα γεννήθηκε και εξακολουθεί να ζει στο Κορωπί. Με απιστία κάποιων χρόνων στην Αθήνα. Το μόνο που έμαθε σ’ αυτή τη ζωή (και που κάνει κέφι να κάνει) είναι να διαβάζει. Βιβλία, Μανιωδώς. Από δίψα γραφής έγραψε κιόλας: Μυθιστορήματα, ποίηση, διηγήματα, συνεντεύξεις, άρθρα και κριτικές σε περιοδικά κι εφημερίδες. Δημοσιογράφος είναι, ξεκίνησε από το «Αντί» και το «Φαντάζιο», όσο κι αν φαίνεται αντιφατικό. Για δέκα χρόνια εργάστηκε στο ραδιόφωνο και στις Εικόνες. Και με αντικείμενο το βιβλίο πάντοτε, εδώ και 15 χρόνια, στο «Έθνος της Κυριακής». Έχει την επιμέλεια της νεοελληνικής σειράς στις εκδόσεις «Άγκυρα». Έχει εκδώσει εννιά ποιητικές συλλογές, δυο συλλογές με διηγήματα, εννιά μυθιστορήματα, έναν τόμο με συνεντεύξεις και ένα παραμύθι. O «Υγρός Χρόνος» είναι το δέκατο μυθιστόρημα.

ΕΡΓΑ ΤΗΣ:

ΠΟΙΗΣΗ:
«Σηματοδότες», 1984
«Δρασκελιές», Θεωρία, 1988
«22 χρωματικές μεταμφιέσεις και 11 αιρετικά ποιήματα», Δωδώνη, 1992
«Μέλι, μελό, μέλισσα, μάλιστα», Φιλιππότη, 1996
«Έως, εαρινός, έρημος, έρχομαι», Φιλιππότη, 1997
«Σώμα, σταυρός, σάρκα, σταυρώθηκα», Φιλιππότη, 1998
«Θόλωσα, θύελλα, θάμβος, θυμήθηκα», Άγκυρα, 2000
«Άβυσσος, άλγος, άλμα, αρχίζω» Άγκυρα, 2002
«Εν αταξίαις άτακτοι όντες» Άγκυρα, 2006
«Το γράμμα που λείπει» (υπό έκδοση)

ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ:
«Όνειρα από Toplexil», Φιλιππότη, 1997
«Εάν ο Καρυωτάκης παντρευότανε την Πολυδούρη», 1998
«Μια καρδιά στο στομάχι» (υπό έκδοση)

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ:
«Αλήθεια, τα τρως ακόμα τα νύχια σου;», Φιλιππότη, 1996
«Αναζητώντας τη Μαρία», Άγκυρα, 1998
«Να τα μετράω ή να μην τα μετράω τα χρόνια;», Άγκυρα, 1999
«Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου», Άγκυρα, 2001
«Το αίνιγμα του Άλλου», Άγκυρα, 2003
«Οι κούκλες δεν κλαίνε», Άγκυρα, 2004
«Χαίρε, παραμύθι μου», Άγκυρα, 2005
«Αν μ’ αγαπάς, μη μ’ αγαπάς», Άγκυρα, 2006
«Αύριο να θυμηθώ να σε φιλήσω», Άγκυρα, 2007
«Υγρός Χρόνος», Άγκυρα, 2008

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ:
«Δι’ εσόπτρου εν αινίγματι», Φιλιππότη, 1998
«Άρον, άρον εγέννετο αύριο» (υπό έκδοση)

ΠΑΡΑΜΥΘΙ:
«Το κοριτσάκι που πίστευε στα θαύματα», Άγκυρα, 2007

Λυτρωτική συγκίνηση στο φεστιβάλ της Emotion Pictures

Ενας αέρας αισιοδοξίας και προσωπικής λύτρωσης απλώθηκε χθές βράδυ Δευτέρα 22 Ιουνίου, στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη, όπου πραγματοποιήθηκε η συγκλονιστική τελετή λήξης του «3ου Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ και Αναπηρίας» της Emotion Pictures υπο τη διεύθυνση της σκηνοθέτιδας Μαίρης Παπαλιού και την αιγίδα του Υπουργείου Εσωτερικών, Γενικής Γραμματείας Μέσων Ενημέρωσης και του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.

Στην οθόνη παίχτηκαν σκηνές απο τα διάφορα ντοκυμαντέρ του τριημέρου, όπου η έβδομη τέχνη κατέγραψε την προσπάθεια των ατόμων με αναπηρία να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους δίνοντας τη μάχη με τη ζωή σε όλες της τις εκφάνσεις.

Στην παρουσίαση της βραδυάς ήταν ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, που με άνεση και ζεστασιά έδωσε το στίγμα της κάθε στιγμής, του κάθε προσώπου, του κάθε έργου.

Η συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη απο το Μόντρεαλ του Καναδά έφερε μαζί της στην οθόνη τους μαθητές του ελληνόφωνου σχολείου «Δημοσθένης» του Μόντρεαλ,(κάμερα-σκηνοθεσία Γιάννης Κόκκωνας), που είπαν πως η διαφορετικότητα μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο δημιουργικότητας σε όλους τους τομείς της τέχνης και της ύπαρξης. Διάβασε το υπέροχο μήνυμα του εκδότη Nicholas Callaway, ο οποίος χορηγεί ένα σχολείο τυφλών στο Θιβέτ.

Ακολούθησε ένα τρυφερό ντοκυμαντέρ με την εξαιρετική ποιήτρια Κική Δημουλά να συνομιλεί σε ειδικό σχολείο με παιδιά, τα οποία είναι εν δυνάμει ποιητές. Οι λέξεις της ποίησής της έπεφταν σα σταγόνες δροσιάς στη φορτισμένη απο τη συγκίνηση ατμόσφαιρα.

Υστερα ήρθαν οι φωτογραφίες απο τους Παραολυμπιακούς του 2004, όπου καταγράφτηκε το σφρίγος και η αποφαστικότητα των αναπήρων αθλητών της Ελλάδας, που τίποτε δε φάνηκε να σταματάει την άσκησή τους στη θέληση και στις νίκες.

Η κορυφαία στιγμή της νύχτας, που έφερνε μυρωδιές απο τα γιασεμιά κάποιων κήπων στην καρδιά της άναρχης πολιτείας, ήρθε όταν στο πιάνο κάθησε η μικρή τυφλή Κορεάτισσα Yoo Ye Eun, που αν και έξι μόλις ετών έπαιξε με τα τρυφερά παιδικά χεράκια της απο Μότσαρτ μέχρι Μάνο Χατζηδάκι καθηλώνοντας το ακροατήριο με το απόλυτο ταλέντο της. Κι ύστερα σα φλογίτσα τυλιγμένη στο κόκκινο μεταξωτό φουστάνι της υποκλίθηκε με χάρη εκβιάζοντας ποταμούς δακρύων απο όλους τους παρισταμένους.

Ο επίσης τυφλός πρωταγωνιστής ενός βραβευθεντος ντοκυμαντέρ γαλλόφωνος μικρός Νικολά έκλεψε την παράσταση με την άνεσή του στο μικρόφωνα, ευχαριστώντας τη σκηνοθέτιδα της ταινίας του καθώς και την Αθήνα που τον έφερε στο φεστιβάλ.

Τα επτά βραβεία του φεστιβάλ, (όσα και οι λόφοι της Αθήνας!) παραδόθηκαν στους σκηνοθέτες των ταινιών απο τον υπουργό Εσωτερικών Προκόπη Παυλόπουλο, τη γενική Γραμματέα Τύπου και ΜΜΕ Μαργαρίτα Παπαδά-Χειμωνά, το μεγάλο Ελληνα σκηνοθέτη Θεόδωρο Αγγελόπουλο, την πρόεδρο της Ελληνικής Επιτροπής Unesco Καίτη Τζιτζικώστα, τον πρόεδρο του ΕΚΚΕ Γιώργο Παπαλιό, τη διευθύντρια του φεστιβάλ Emotion Pictures Μαίρη Παπαλιού και άλλους εκπροσώπους πρεσβειών και πολιτιστικών ιδρυμάτων.

Αυτή η βραδυά έκλεισε με την προβολή της ταινίας «Αιγαίο», του Αντώνη Ρέλλα, που κατέγραψε την τολμηρή απόφαση πέντε Ελλήνων αναπήρων αθλητών να δρασκελίσουν το Αιγαίο, κολυμπώντας απο το Σούνιο μέχρι τη Μήλο. Η ανάσα μας κόπηκε απο την περιπέτεια, το θάρρος, τη δύναμη όπως τα συνέλαβε ο φακός του σκηνοθέτη!

Τα βραβεία

1. Α' βραβείο καλύτερης ταινίας μεγάλου μήκους (άνω των 30'): ΣώμαΠολέμου/ Body of War
2. Α' βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους (κάτω των 30'): Χτυπημένοςαπό νάρκη/ Something like my eyes (Mine)
3. Β' Βραβείο καλύτερης ταινίας μεγάλου μήκους (άνω των 30'): Γράμμα στονΛου/ Letter to Lou
4. Β' Βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους (κάτω των 30'): Ο μικρόςμου αδερφός από το φεγγάρι/ Mon petit frere de la lune
5. Βραβείο πρωτοτυπίας και ευρηματικής σκηνοθεσίας: Τυφλοί έρωτες/ BlindLoves
6. Α' Ειδικό Βραβείο Επιτροπής: Αντουάν/ Antoine
7. Β' Ειδικό Βραβείο Επιτροπής: εξ ημισείας στις ταινίες : α) Βαδίζονταςπάνω στις γραμμές/ Walking on Lines β) Στην όχθη/ Strand.

Ι.Φ



Η σκηνοθέτις και διευθύντρια του φεστιβάλ Emotion Pictures ήταν η καρδιά της βραδυάς, που μας χάρισε την ευγεργετική λύτρωση της νίκης
Η 6χρονη Κορεάτισσα Γιού Γιέ Εούν, εκ γενετής τυφλή στο πιάνο με τα μαγικά της δάχτυλα μετέφερε την αισιοδοξία του μουσικού ταλέντου της στα αυτιά μας.

Η μαμά, ο επίσημος συνοδός Αλέξανδρος Αργύρης και ο συνάδελφος δημοσιογράφος και ποιητής Νώε Παρλαβάντζας, ο οποίος δίνει τη δική του μάχη για την κατάκτηση της ευζωϊας

Είχα την τιμή να φέρω μαζί μου τα λόγια των παιδιών του ελληνόφωνου σχολείου Δημοσθένης του Λαβάλ μαζί με εκείνα του μεγάλου εκδότη Nicholas Callaway. Πραγματική ευτυχία!

Σκηνές απο μια ταινία της βραδυάς

Η μικρή Κορεάτισσα εισπράττει τα χειροκροτήματα και την αγαλλίαση των ακροατών

Κρατώντας στα χέρια της τα λουλούδια, λάφυρα του ταλέντου και της αφοσίωσής της στη μουσική χωρίς σύνορα

Μαζί της τραγούδησαν και τα παιδιά του Ελληνο-Βρεταννικού Σχολείου "Αγία Αικατερίνη" το κομμάτι"Imagine' του αιώνιου John Lennon

Κι ένα δώρο απο την ερμηνεύτρια Φωτεινή Δάρα και το συνθέτη Παπαδημητρίου στη μικρή πιανίστρια, που μας έκανε να κλάψουμε απο χαρά

Στο πόντιουμ ο σκηνοθέτης Θεοδωρος Αγγελόπουλος μιλάει για την εμπειρία αυτού του μοναδικού φεστιβάλ της ανθρώπινης υπέρβασης

Ο Παραολυμπινίκης Σάκης Κωστάρας παραδίδει ένα απο τα βραβεία

Ο Αντουάν με την έντονη προσωπικότητά του εντυπωσίασε τους πάντες όταν βγήκε στο βήμα να μιλήσει για την εμπειρία του να φτιάξει το σαουντρακ μιας ταινίας, η οποία βραβεύτηκε στο φεστιβάλ της Emotion Pictures

Σα δροσερές σταγόνες έπεφταν οι λέξεις της εκπληκτικής ποιήτριας Κικής Δημουλά ακινητοποιώντας την ατμόσφαιρα

Ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος υποσχέθηκε να στηρίξει το μοναδικό στα ελληνικά χρονικά φεστιβάλ νοκυμαντέρ και αναπηρίας

Η Μαίρη Παπαλιού, ευαίσθητη σκηνοθέτης, οργανωτική διευθύντρια, μας έκαμε κοινωνούς της μεγάλης αλήθειας, πως η διαφορετικότητα μπορεί να γίνει εφαλτήριο για την ανάδειξη στην τέχνη και τη ζωή την ίδια

Ο πρόεδρος του ΕΚΚΕ Γιώργος Παπαλιός αναγγελλει την προβολή της ταινίας Αιγαίον που αναφέρεται στην υπεράνρθωπη προσπάθεια πέντε ανάπηρων αθλητών της πατρίδας μας.

Τρείς αγαπημένοι μου φίλοι ήρθαν να με τιμήσουν με την παρουσία τους: Οι δημοσιογράφοι Ειρήνη Νικολοπούλου, Νώε Παρλαβάντζας και Παντελής Ξανθίδης

Ο σκηνοθέτης Αντώνης Ρέλλας κατέγραψε την πορεία πελάγους των Παραολυμπιακών κολυμβητών μας , που διέσχισαν το Αιγαίο , απο Σούνιο μέχρι Μήλο!

Η συνάδελφος και αγαπημένη φίλη Σόνια Ζαχαράτου έσμιξε με τον Αλεξανδρίνο σε στιγμές χαρούμενες, λυτρωτικές επειδή η ζωή κυλάει με χέρια ή χωρίς αυτά, με μάτια ή χωρίς αυτά, με πόδια ή χωρίς αυτά , όταν η θέληση χαλιβδώνει το χαρακτήρα.

ΥΓ. Ηθελα να ευχαριστήσω απο καρδιάς τους φίλους που ήρθαν να με τιμήσουν με την παρουσία της, την Αγγελική Σπηλιά, την Αλέκα Λεκατσά, τον ξάδερφο Κώστα Κατηφόρη, τον ξάδερφό μου Νιόνιο Κακαβούλη, την Ειρήνη Νικολοπούλου,τη Σόνια Ζαχαράτου, το Νώε Παρλαβάντζα, τον Παντελή Ξανθίδη, την Αννα Βαλαβανίδου και άλλους που μπορεί να ξέχασα να αναφέρω.

Χίλια γλυκα ευχαριστώ και στα παιδιά του σχολείου Δημοσθένης, στη δασκάλα τους Ευαγγελία Τσαλκίδου , στο συνάδελφο Γιάννη Κόκκωνα και στον υπέροχο Nicholas Callaway.

Κι ακόμη περισσότερα στη Μαίρη Παπαλιού, που μας προσκάλεσε όλους σ΄αυτή τη λυτρωτική βραδυά

Τα μάρμαρά του στο Λονδίνο;

Του Ted για τα γενεθλιάκια του στις 21 Ιουνίου και για τη γιορτή του Πατέρα!
Να τα χιλιάσεις καλέ μου!

Σημείωση

Με την ευκαίρία των λαμπρών εγκαινίων του Μουσείου της Ακρόπολης (που εξωτερικά δε με συγκινεί καθόλου ως αισθητική παρέμβαση στον Ιερό Λόφο) παραθέτω το διήγημα, που έγραψα προ ετών, όταν επισκέφθηκα το Βρεταννικό Μουσείο στο Λονδίνο μετα Τέντυ, Αλεξανδρίνου και Κωνσταντίνας.

Ηταν τέτοιος ο θυμός μου, ήταν τέτοια η ένταση που αποφάσισα να διοχετεύσω την ενέργεια στη γραφή. Τί νόημα θα είχε άλλωστε ένα ακόμη παραλήρημα και μάλιστα απο Ελληνίδα δημοσιογράφο;

Σήμερα, το βγάζω απ΄το συρτάρι μου, για να το αφιερώσω εξαιρετικά στη λαμπερή Μελίνα Μερκούρη, που έκανε το πρώτο βήμα. Ισως η διεθνής κοινότητα δεί με τα μάτια της την ανιστόριτη αδικία!
ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ;

Διήγημα Της Ιουστίνης Φραγκουλη-Αργύρη

Απο τη Δευτέρα γυμνασίου αλληλογραφούσε με τη Σούζη ο Μανώλης για να ασκεί τα αγγλικά του. Στο φροντιστήριο τούς είχαν προτείνει να διαλέξουν παιδιά απο άλλες χώρες για να επικοινωνούν στη γλώσσα της εκμάθησης. Κι εκείνος έπεσε εντελώς τυχαία πάνω στη λονδρέζα Σούζη. Στην αρχή τής έστελνε κάρτες για να μην έχει να της γράψει πολλά. Κάρτες απο την Ακρόπολη, απο το Σούνιο, απο τους Δελφούς, απο την Αρχαία Ολυμπία ακόμη και αυτόν το μοναχικό πύργο της Θεσσαλονίκης της έστειλε. Ηθελε να την ξεναγήσει στην πατρίδα του, να της δείξει τις αρχαιότητες για τις οποίες μιλούσε όλος ο κόσμος. Είχε στο βάθος του μυαλού του κι αυτή τη διεκδίκηση της Ελληνικών μαρμάρων απο το Βρεταννικό Μουσείο. Τα τελευταία χρόνια είχε γίνει το επίκεντρο των ειδήσεων. Οχι πως τον ενδιέφερε προσωπικά αλλά...

Και η Σούζη του ανταπέδιδε με κάρτες απο το Λονδίνο. Να ο Τάμεσις φωτισμένος τη νύχτα σα μια πολύχρωμη ζωγραφιά και το αυστηρό Μπίγκ Μπέν με την ακριβέστερη ώρα του κόσμου. Να τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ με τους περίεργους φρουρούς και το Βρεταννικό Κοινοβούλιο και η Οξφορντ Στρίτ και η Πικαντίλλυ Σκουέαρ. Καμάρωνε τις κάρτες και τις κάρφωνε σ’ ένα πίνακα μέσα στο δωμάτιό του. Κι όταν τ’ απογεύματα ξέδινε με τις μουσικές του, κατέβαζε συχνά τις κάρτες και τις διάβαζε απο πίσω ξανά και ξανά. Ηταν σα γλυκειές σταλαγματιές τα λογάκια της Σούζης κι ας μην έλεγαν τίποτε πέρα απο τα τυπικά.

My dear Manoli (Αγαπητέ Μανώλη),άρχιζε εκείνη πάντοτε τα γράμματα. Κι εκείνος My dear Suzy (Αγαπητή μου Σούζη), ξεκινούσε τη γραφή στα αγγλικά.

Υστερα ήρθε η στιγμή ν’ ανταλλάξουν φωτογραφίες. Ετρεμε η ψυχούλα του μην είναι καμιά άσχημη η Σούζη του που την έπλαθε στη φαντασία του γαλανομάτα και ξανθή πριγκίπισσα μερικούς μήνες τώρα. Κι εκείνος για να βγάλει φωτογραφία είχε περάσει όλο το πρωινό του στον καθρέφτη. Τί τζέλ, τί χωρίστρες, τί στυλάκια δεν δοκίμασε για να γίνει κούκλος. Δεκάδες πόζες έπαιρνε όλη τη μέρα, κι ο καθρέφτης ακόμη απηύδησε μαζί του.

Φόρεσε και το κλασικό του το levi’s φόρεσε και μια μπλούζα κολλητή και πήγαν με το φίλο του στην παραλία για να φωτογραφηθεί με φόντο τη θάλασσά του.

Οταν παρέλαβε απο το φωτογραφείο της γειτονιάς του τις 24 πόζες, έγχρωμες και γυαλιστερές παρακαλώ, απογοητεύθηκε με τη φάτσα του. Τις κοίταζε και τις καλοεξέταζε όλο το απόγευμα , κάπως σα να φαινόταν μικρότερος απο την ηλικία του, συλλογιζόταν και η απογοήτευση καθόταν στο ροδαλό προσωπάκι του.

Κάθε μέρα επιστρέφοντας στο σπίτι ρωτούσε τη μάννα του με αγωνία άν ήρθε γράμμα για κείνον. Κι εκείνη χαμογελούσε με σημασία περίπου συνωμοτικά.Ο Μανώλης ανυπομονούσε αλλά δεν έβγαζε τσιμουδιά ούτε στον κολλητό του το Δημήτρη για να μην επισύρει τα ειρωνικά του σχόλια.

Ωσπου έφτασε ο φάκελλος με τα γραμματόσημα της βασίλισσας Ελισάβετ. Ούτε γειά δεν είπε στη μάννα του ο Μανώλης. Τον άρπαξε πήγε βιαστικά μέσα, κλειδαμπάρωσε το δωμάτιο, έβαλε και τη μουσική στη διαπασών για να μην ακούγονται οι κινήσεις του και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Τα εφηβικά του χέρια έτρεμαν απο την αγωνία. Κατάφερε τελικά ν’ ανοίξει το γράμμα χωρίς να επιφέρει τραύματα στο μέρος της διεύθυνσης στα λεπτά γραμματάκια της Σούζης . Η φωτογραφία της τον εξέπληξε. Η αγγλίδα φίλη του δεν είχε τίποτε απο την ξανθειά μελαγχολία της Λέιντι Ντί ή απο την επαρμένη ομορφιά της Λίζ Χάρλεϊ. Ηταν ένα χαρούμενο κορίτσι με δεκάδες φακίδες στο λεπτό προσωπάκι της. Τα πράσινα μάτια και τα κοκκινόξανθα σγουρά μαλλιά της συμπλήρωναν την εικόνα της. Ηταν ένα «κοριτσένιο» κορίτσι περιτυλιγμένο απο τη μαγεία του Λονδίνου όπου κατοικούσε.

Η αλληλογραφία τους συνεχίστηκε μέχρι την Β Λυκείου, οπότε οι γονείς του Μανώλη πήραν την απόφαση να τον στείλουν αυτό το καλοκαίρι στο Λονδίνο να πάει σ’ένα κολλέγιο να ασκήσει την αγγλική στο φυσικό περιβάλλον της γλώσσας. Η Σούζη και οι γονείς της δέχτηκαν με απροσποίητη χαρά να φιλοξενήσουν τον Ελληνα φίλο. Αλλωστε, προσέβλεπαν και στο δικό της ταξίδι στην Ελλάδα τον επόμενο χρόνο.

Ο Μανώλης ενθουσιάστηκε με την πτήση. Ακόμη και η προσγείωση στο μεγάλο και τρανό αεροδρόμιο Χίθροου ήταν μια εμπειρία αν και του κακοφάνηκε αυτή η ομίχλη που κόντεψε να τους καταπιεί στην υποδοχή.Περίμενε υπομονετικά στον ιμάντα των αποσκευών και όταν έφτασε επιτέλους το σακ-βουαγιάζ του το άρπαξε ανυπόμονα και όρμησε στην έξοδο.

Αναγνώρισε το μουτράκι της Σούζης και η καρδούλα του άρχισε να χτυπάει δυνατά.Πλησίασε προς τη φίλη του και της είπε αμήχανες αγγλικές κουβέντες, όπως : χαίρω πολύ που σάς συναντώ. Πλάι της οι γονείς της τού έδωσαν ψυχρά και τυπικά μια χειραψία γνωριμίας. Ακόμη και το χαμόγελο της Σούζης είχε πάρει αυτή τη σκοτεινιά της πόλης της. Ο Μανώλης έμπαινε σ’ ένα κόσμο καινούριο και ξένο ταυτόχρονα.

Παρατηρούσε τις κινήσεις στο σπίτι της Σούζης. Οι γονείς της μετά βίας αντάλλασσαν μεταξύ τους μερικές κουβέντες. Πού οι καυγάδες και οι υψωμένες φωνές των δικών του, τα αγκαλιάσματα και τα φιλιά! Ολα εδώ μέσα ήταν διαφορετικά. Γκρίζα άχρωμη ατμόσφαιρα και μια αίσθηση υγρασίας. Η μάννα της Σούζης δεν την αγκάλιαζε όπως η δική του, της μιλούσε με απίστευτη τυπικότητα. Και η φίλη του απαντούσε στον πατέρα της με στρατιωτική θαρρείς γλώσσα: Yes sir,(Μάλιστα κύριε.)

Εμεινε ο Μανώλης με όλα τούτα τα πρωτόγνωρα για την εφηβική του αβεβαιότητα. Μέσα στο Σαββατοκύριακο που πέρασε στο σπίτι της Σούζης είδε πως ακόμη και τα πιάτα δεν τα ξεπλένουν με νερό. Αφήνουν το απορρυπαντικό πάνω τους, δεν είναι λέει βλαβερό. Και σερβίρουν τις μπριζόλες με μια παράξενη μαρμελάδα.

-Ελα Θεέ και Κύριε! Τι πάραξενες συνήθειες, σκέφτηκε καθώς πήγε να τακτοποιηθεί στο δωμάτιό του.

Η Σούζη στον κάτω όροφο τον ξενάγησε στο δικό της δωμάτιο. Ηταν σίγουρα περισσότερο απόμακρη απο τα λόγια που έγραφε στα γράμματα της αλληλογραφίας τους. Τού έδειξε ένα άλμπουμ όπου είχε τοποθετήσει όλες τις κάρτ-ποστάλ απο την Ελλάδα του. Συγκινήθηκε ο Μανώλης που κρατούσε τις αναμνήσεις απο την αλληλογραφία τους όπως ο ίδιος.

-Πόσο θάθελα να γνωρίσω αυτούς τους αρχαιολογικούς θησαυρούς. Διαβάσαμε τόσα στην ιστορία για την Αρχαία Ελλάδα. Δε βλέπω την ώρα να την επισκεφθώ, τού είπε χωρίς να κάνει τον παραμικρό υπαινιγμό για τα επίμαχα μάρμαρα.

-Σε περιμένουμε κι εγώ και οι γονείς μου μετά το τέλος των εισαγωγικών μου εξετάσεων. Θα σε γυρίσουμε σ όλα τα μέρη που θέλεις να δείς και να θαυμάσεις, είπε εκείνος μ’ ένα προστατευτικό ύφος.

Τα πρωινά έπαιρνε τον υπόγειο να πάει στο Κολέγιο να παρακολουθήσει τα μαθήματά του και τ’ απογεύματα δεν έβλεπε την ώρα να γυρίσει στο σπίτι να πιεί ένα εγγλέζικο τσάι φτιαγμένο απο τα χεράκια της Σούζης. Η μητέρας της η κυρία Ελιγκτον περιέφερε το βλέμμα της στο χώρο με φανερή αδιαφορία για όσα έλεγαν τα δυό παιδιά.

Ενα απόγευμα στον κήπο- ένα σπάνιο απόγευμα που δεν έβρεχε- ο Μανώλης της έπιασε το χέρι. Και η Σούζη δεν το τράβηξε, τον άφησε να το χαϊδεύει απαλά σαν το περίμενε αυτό απο καιρό. Ενιωθε τρυφερά μαζί της κι εκείνη το ίδιο. Δυό παιδιά απο δύο κόσμους ολότελα ξένους έσμιγαν την εφηβική τους αναζήτηση για την αγάπη σε ένα ασήμαντο κήπο μιας αγγλικής μονοκατοικίας.Κι ούτε μια φέτα ουρανού δεν χαρίστηκε στην απόπειρά τους να αγαπηθούν.

Το Σάββατο οι δυό νεαροί κατέβηκαν μόνοι τους στο Λονδίνο. Μέσα στις σταγόνες της βροχής ,που δεν έλεγε να σταματήσει πήραν το κόκκινο λεωφορείο με τις άπειρες στάσεις για να κάνουν τουρισμό. Κι ανεβοκατέβαιαν ερωτευμένοι με χίλια φιλιά ανάμεσα στις διαδρομές . Ο Μανώλης εντυπωσιάστηκε απο τα ταξί που έμοιαζαν σα νάχαν βγεί απο ταινία του Σέρλοκ Χόλμς. Εκείνη του έδειχνε το Μπίγκ Μπέν, το κοινοβούλιο, το Λόντον Μπρίτζ, τα Ανάκτορα, τον Τάμεση, όλες τις ομορφιές της πόλης της.Κι εκείνος ήταν συνεπαρμένος απο τη Σούζη. Η παρουσία της επισκίαζε όλες τις νέες εντυπώσεις του.

Το άλλο Σάββατο πήγαν στο Βρεταννικό Μουσείο. Το είχαν προγραμματίσει γιατί ήταν το σπουδαιότερο αξιοθέατο του Λονδίνου, επέμεναν οι γονείς της φίλης του. Ηταν πιασμένοι χέρι-χέρι, νέοι , γεμάτοι ζωή, χαμόγελα, ξενοιασιά. Ηταν πιά boyfriend girlfriend (αγόρι μου, κορίτσι μου) όπως θάλεγαν στο φροντιστήριο.

-Θέλω να σού δείξω τα μάρμαρα του Ελγιν, του είπε η Σούζη. Πολλές φορές πάω με τους γονείς μου και τα θαυμάζουμε επί ώρες. Μάς αρέσει το Μουσείο.

-Θέλω να δώ τα μάρμαρα του Παρθενώνα, είπε ο Μανώλης. Τα μάρμαρα που έκλεψε ο Ελγιν απο την πατρίδα μου, επέμεινε ο νεαρός με μια δόση εκνευρισμού στη φωνή του. Σα να ξυπνούσε μέσα του μια εθνική αγανάκτηση...

Η όψη της Σούζης κατσούφιασε. Τράβηξε το χέρι της απο το δικό του. Ο Μανώλης θαύμασε εξωτερικά το τεράστιο αρχιτεκτόνημα το στηριγμένο στις ιωνικές κολώνες.Ενιωσε ένα απόλυτο δέος για τη μεγαλοσύνη του οικοδομήματος.

-Κι εδώ ιωνικές κολώνες σκέφθηκε,επιστρατεύοντας στο μυαλό του τις αντιστάσεις για την Ελλάδα. Δεν είπε, όμως, φωναχτά τη σκέψη του για να μην ερεθίσει άλλο την ατμόσφαιρα.

Μπήκαν στην πτέρυγα των Ελγινείων.Ολη η ενημέρωσή του για το θέμα άρχισε να απλώνεται σε όλα τα μόρια του μυαλού του. Είχε διαβάσει για τη λεηλασία του Ελγιν στο μάθημα της ιστορίας αλλά το θέαμα ξεπερνούσε τις ανοχές του. Η πρόσοψη του Παρθενώνα ακρωτηριασμένη και τα εκθέματα να πιάνουν το μισό Βρεταννικό μουσείο!Ενιωσε να φουντώνει ο θυμός μέσα του. Η αδρεναλίνη είχε ανεβεί στα ύψη.

Θαύμαζε απο κοντά έναν-έναν τους θησαυρούς της αιώνιας πατρίδας του. Χάιδευε με το βλέμμα του τα λευκά γλυπτά τα λεξεμένα απο τους τεχνίτες της τόσες χιλιάδες χρόνια πρίν.Και πνιγόταν απο ένα παράπονο που δεν μπορούσε να το μοιραστεί με την αγγλίδα φίλη του. Η Σούζη σα να κατάλαβε τη διάθεσή του:

-Εδώ είναι προστατευμένα τα μάρμαρά σας, είπε με ένα παρηγορητικό τόνο στη φωνή της.

-Εδώ είναι ξένα τα λευκά μάρμαρα, της αντιγύρισε. Δεν ανήκουν σ’ αυτό πνιγηρό μουσείο όσες αίθουσες κι αν τους διαθέσουν. Τα μάρμαρα πρέπει να ξαναβρεθούν κάτω απο το δικό τους ήλιο , να πάρουν φώς απο το φώς της πατρίδας τους.

Την κοίταζε τη Σούζη που δεν καταλάβαινε τα λόγια του και την ένιωθε ολοένα πιό ξένη. Το μυαλό του στριφογύριζε στην Ακρόπολη που δέσποζε της Αθήνας, μεγαλόπρεπη και αναλλοίωτη δυόμισυ χιλιοετηρίδες. Ξαφνικά νοστάλγησε τις εκδρομές στον Ιερό βράχο, που τότε στο σχολείο τού προκαλούσαν απέραντη ανία. Τώρα αναθυμόταν ένα –ένα τα μνημεία της Ακρόπολης. Τώρα τα λευκά μάρμαρα, οι κολώνες, οι ναοί, τ’ απομεινάρια μιάς ιστορικής εποχής έπαιρναν μια άλλη διάσταση στο εφηβικό μυαλό του. Αίφνης σα να τον ψυχοπλάκωνε το Λονδίνο με το μουντό ουρανό και την απόλυτη τάξη.

Αισθάνθηκε τη μακρινή Ελλάδα απροστάτευτη στον καταιγισμό των επιχειρημάτων αυτών, που την είχαν λεηλατήσει και που είχαν το θράσος να υπερασπίζονται την ασέλγεια. Αλλά πώς να εξηγήσει στην αγγλίδα φίλη του όλο αυτό τον πόνο που τούφερνε το αίσθημα της αδικίας! Ενιωθε τα φτερά του κομμένα καθώς το βλέμμα του ακουμπούσε στους θησαυρούς της πατρίδας του.

-Τόσο ομορφιά κλεμμένη και φυλακισμένη στο άχρωμο Λονδίνο, συλλογίστηκε. Κι οι Αγγλοι να καμαρώνουν μ’ ένα μουσείο χτισμένο απο δανεική ιστορία!

Πλανήθηκε επί ώρες στις αίθουσες ανακαλύπτοντας την αιώνια ομορφιά των γλυπτών του Παρθενώνα. Ηταν τα δικά του μάρμαρα. Σα νάταν μοναχός σε τούτο το μουσείο, σα ν΄ απουσίαζε εντελώς η Σούζη. Απόψε που θα γύριζαν στο σπίτι θα ζητούσε να μείνει μόνος στο δωμάτιό του. Ηθελε να ξεφυλλίσει το άλμπουμ με τις κάρτες απο τις Ελληνικές αρχαιότητες που εκείνος έστελνε στη μικρή αγγλίδα φίλη του όταν άρχισε να ορνισθοσκαλίζει στ’ αγγλικά, περισσότερο για να την εντυπωσιάσει παρά γιατί ήταν της αρεσκείας του.

Ηθελε, βρε αδελφέ, ν’ απολαύσει απομονωμένος την περίτεχνη ιστορία της πατρίδας του, τους θησαυρούς της που μέχρι τότε τους θεωρούσε δεδομένους.Τον καταλάμβανε ένα αίσθημα μετάνοιας που δεν είχε αφιερώσει διάθεση και χρόνο ν’ αποτιμήσει την καταγωγή του.

Απόψε δε θα δοκίμαζε ούτε εγγλέζικο τσάι. Ο θυμός και η απογοήτευση του Μανώλη δε γινόταν να κατευναστούν με λίγες σταγόνες εγγλέζικο φλέγμα!

Η Αρτεμις και τα βραβεία της

Τη γνωρίζω μια δεκαετία και βάλε τη Λούλα Αλαφογιάννη, που έχει αναλάβει να διαφημίζει την Ελλάδα στα πέρατα της Αμερικής καλώντας γυναίκες του κόσμου προς βράβευση απο το Ευρωαμερικανικό Συμβούλιο Γυναικών, του οποίου είναι ιδρύτρια.

Προχτές στο αίθριο του Ζαππείου η Λούλα Αλαφογιάννη πλαισιωμένη απο τον υφυπουργό Απόδημου Ελληνισμού Θεόδωρο Κασσίμη και άλλους πρώην παράγοντες της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας απένειμε μέσω του οργανισμού της το βραβείο «Αρτεμις» στους κάτωθι:

Maribel Aber
Formerly Vice President - President Global Corporate Client Group NASDAQ
OMX GROUP, Inc. - USA

Dionysia-Theodora Avgerinopoulou
Director, European Institute of Law, Science and Technology, Attorney at Law, LL.M. Columbia Law School - USA/EUROPE

Rita Cosby
EMMY Award Winning Journalist, Veteran TV Host/ Radio Host/ Best-Selling Author - USA

Dr. Devra Lee Davis
Ph.D., M.P.H., Author of the Secret History of the War on Cancer, Head of the Devra Lee Davis Charitable Foundation and Director of the Center for Environmental Oncology, University of Pittsburg -
Cancer Institute, Memeber
of UN team awarded Nobel Peace Prize 2007 for work
on climate - USA

Dr. Potitsa Grigorakou
Scholar on the
Hellenism in the Orient, Professor of the Laiko University of Athens - GREECE

Svetlana (Lana) Kim
Author of the White Pearl and I: A memoir of a Political Refugee, Speaker, Asian Academy Hall of Fame Inductee - USA

Demetrios Kastanas
President, National Greek Television of USA, Publisher, ESEIS Greek American Magazine - GREECE / USA

Gayle Gaston
Entrepreneur, President and CEO of Gayle Gaston & Co. /
USA

Demetrios Katis
Hollywood Award winning Composer, Hollywood Music Awards winner, Hollywood Star of 'Walk of Fame' by the Los Angeles Music Awards & Hollywood E.A.M.E. Awards on 2008

Regina Mead
Project Manager of Probity LLC, Financial Analyst, USA

Pavlina Moustaka
Member of Audit
Committee of European Business Ethics Networks, Executive Member of Board of Directors of Pylon Construction and Photovoltaic Company, Former General Manager of ZARA S.A. - GREECE

Alexey Steele
Artist,Co-Founder of the Annual Russian Heritage Festivale, Founder of Classical Underground, Signature member of the California Art Club - USA

Kerry Berry Brogan
American Actress in China. Through her portrayal of western female Characters in the Asian film industry, in addition to the more than 40 on-screen roles she’s played, Kerry also plays an important off-screen role as a cultural ambassador and advocate of greater understanding between China and the west.

Helena Nyman
Hope Ambassador
Success/Executive Coach for Senior Executives, Speaker & Author, Member of the Fortune 100 Coaching Group, Member of NSA VA
Founder of the National Hope Project (www.TheHopeBus.org)
Founder of the Senior Angels (Non-Profit Organization for Seniors in need) since 2000
Facilitator for Rape Survivors Facilitator for Battered Women

Τη βραδυά άνοιξε με την κιθάρα του ο Τόματσεκ Μπένζαρεκ, ενώ την έκλεισε ο εκπληκτικός συνθέτης Δημήτρης Κατής με αποσπάσματα απο συμφωνικά του έργα.
Είχα την τύχη να δώσω κι εγώ ένα βραβείο στη συγγραφέα απο την Κορέα και τη Ρωσία Svetlana (Lana) Kim, η οποία έγραψε την πονεμένη αυτοβιογραφία της που έγινε μπέστ σέλερ στην Αμέρικα

Θέλω να πώ πως ανάμεσα στους τιμώμενους ήταν ο συνάδελφος Δημήτρης Καστανάς, ο άνθρωπος που διατηρεί ζωντανή την ελληνική ομογένεια μέσα απο το τηλεοπτικό του πρόγραμμα και το περιοδικό του ΕΣΕΙΣ, καθώς και ο μεγάλης εμβέλειας νεαρός συνθέτης Δημήτρης Κατής, ο οποίος έχει γράψει ρόκ όπερες με έμπνευση απο τον κλασσικό Ελληνισμό.

Σημειωτέον ότι συνοδευόμουν απο τον γιόκα μου Αλεξανδρίνο και το φίλο Μιχάλη Φουάση.

Η Λούλα Αλαφογιάννη, που δίνει μάχη προσωπική για την επιβίωσή της απο τον καρκίνο, αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για τη θέληση να ζήσει και να φωτίσει με τη λάμψη του ελληνικού πολιτισμού τα πέρατα της οικουμένης.

Ισως η Ελληνική πολιτεία θάπρεπε να είχε αναλάβει αυτό το ρόλο, που αποτελεί ιδιωτική πρωτοβουλία της δυναμικής Λούλας. Λέω ίσως!

Ιουστίνη Φραγκούλη




Ο υφυπουργός εξωτερικών για θέματα Απόδημου Ελληνισμού Θεόδωρος Κασσίμης παραδίδει το βραβείο "Αρτεμις" στον ΄ταλαντούχο συνθέτη Δημήρη Κατή
Στο βήμα με τη Λούλα Αλαφογιάννη, ένα εκπρόσωπο της βασιλικής οικογένειας των Εμιράτων και τον πρώην υπουργό οικονομικών κ. Δούκα
Η κυρία που βραβεύτηκε απο τα χεράκια μου Λάνα Κίμ, συγγραφέας της μπεστ σέλερ αυτοβιογραφίας της
Ο Δημήτρης Καστανάς της ελληνικής τηλεόρασης στη Νέα Υόρκη με την Αννα Βαλαβανίδου των εκπομπών περι Ελληνικότητας, Ελληνισμού και γλώσσας
Η Αρτεμις στα πόδια της κρατάει την υδρόγειο σφαίρα
Ο Τόματσεκ προβάρει τα τραγούδια του
O Γενικός Γραμματέας του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ Γιώργος Μωραϊτίνης..
Η Λούλα Αλαφογιάννη, η δημοσιογράφος Νατάσα Σπαγγαδώρου, η αφεντιά μου και η Αθηνά Κορκώση
Η μικρή Μελίνα με τη μαμά της Ελένη, που ανήκει στην ομάδα εθελοντισμού για την αναστύλωση ενός χωριού στην καμμένη γή της Ηλείας. Η Μελίνα μου χάρισε ζωγραφιές για το ψυγείο
Μια κάτοψη του πάνελ
Πολύς κόσμος παρακολούθησε την τελετή των βραβείων . Ανάμεσά τους η διευθύντρια του γραφείου του υφυπουργού Κασσίμη, κα Αννα Βασιλειάδου (αδελφή της συζύγου του και αγαπημένης απο παλιά φίλης Ρωξάννης Βασιλειάδου)
Στο υπέροχο άιθριο του Ζαππείου όλα μοιάζουν μαγικά
Τρία ζευγάρια καλοκαιρινά παπουτσάκια. Αριστερά της Ελενας Κουντουρά, στη μέση τα δικά μου και δεξιά της Αθηνάς
Μια χαμογελαστή παρέα απο τον Καναδά: Η ηθοποιός και παραγωγός Σταυρούλα Λογοθέτη, ο δημοσιογράφος σύζυγός της Ντάν, ο γιός μου Αλέξανδρος Αργύρης και ο φίλος μας Μιχάλης Φουάσης.

Ο καημένος ο Κούρτοβικ

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

« Σχεδόν όλες οι γυναίκες είχαν ηλικία ανάμεσα στα 35 και τα 50. Σχεδόν όλες ανήκαν ολοφάνερα στην κατώτερη μεσαία τάξη, αυτή που συνήθως αποκαλούμε μικροαστική. Εξίσου φανερό ήταν ότι η ζωή δεν είχε φανεί πολύ γενναιόδωρη σ΄ αυτές τις γυναίκες. Ο Όργουελ έλεγε ότι στα πενήντα του έχει κανείς το πρόσωπο που του ταιριάζει, αυτό δηλαδή που σκαλίζει πάνω του σιγά σιγά η ζωή που κάνει. Τα πρόσωπα που έβλεπα ήταν στερημένα, σχεδόν ρημαγμένα, και σε μερικά βλέμματα πρόσεξα κάτι το αλαφιασμένο. Ξαφνικά αισθάνθηκα μεγάλη συγκίνηση βλέποντας αυτές τις γυναίκες απορροφημένες σε κάποιο βιβλίο. Δεν με ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή αν το βιβλίο ήταν καλό ή κακό. Μου φαινόταν συγκλονιστικό ότι έψαχναν εναγώνια εκεί μέσα να βρουν κάτι που τους είχε αρνηθεί η ζωή.

Στο βάθος του περίπτερου, πάνω από τα κεφάλια των γυναικών με τα ξασμένα, τα οξυζεναρισμένα ή τα σκληρά σαν πράσα μαλλιά, κρέμονταν δύο φωτογραφικά πορτρέτα. Απεικόνιζαν τις δύο πολυνίκες συγγραφείς του εκδοτικού οίκου στις κούρσες για το πλειστοπώλητο ελληνικό βιβλίο της χρονιάς. Οι δύο πρωταθλήτριες, με προσεγμένο μακιγιάζ και σαν να είχαν μόλις βγει από το κομμωτήριο, κοίταζαν από εκεί ψηλά το κοινό τους με συγκρατημένα περήφανο και καθησυχαστικό βλέμμα. Καταλάβαινες ότι είχαν το ίδιο κοινωνικό προφίλ με τις αναγνώστριές τους. ΄Ενιωθαν όμως σαν εκλεγμένες αντιπρόσωποί τους- και όχι αδικαιολόγητα, αφού είχαν αναδειχτεί πράγματι από αυτές, με δημοκρατικότατες διαδικασίες. Είχαν συναίσθηση του ρόλου που τους είχε απονεμηθεί και τον έπαιρναν πολύ στα σοβαρά.»

Δημοσθένης Κούρτοβικ, Τα Νέα , 6 Ιουνίου 2009

Δεν διαβάζω βιβλιοφιλικά έντυπα της Ελλάδας για να μην εκνευρίζομαι με τη μικροψυχία και τη μικρόνοια των ανθρώπων (εξαιρώ τη Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας, το Βήμα της Κυριακής και τη Νέα Εστία).

Ετσι μου ξέφυγε η αφοριστική περιγραφή του ...monsieur Δημοσθένη Κούρτοβικ το περασμένο Σάββατο στα Νέα, όπου αποφάσισε να αποκαλύψει το μισογυνισμό του με τον πιο ανοίκειο τρόπο σε ένα έντυπο, που αγοράζεται απο την πλατειά μάζα.

Ο καημένος ο Κούρτοβικ, δοκησίσοφος εν πολλοίς στις κριτικές του με τους μεγάλους προλόγους, όπου κάνει επίδειξη βιβλιοφαγίας και γνώσεων, αποφάσισε να θυμώσει με τις συγγραφείς των ευπώλητων ρομαντικών βιβλίων, που εκδίδει ο οίκος Ψυχογιός.

Να θυμώσει με τα βιβλία τους, το καταννοώ εν πολλοίς γιατί οι Ελληνες εξυπνάκηδες του βιβλίου έχουν τοποθετήσει στα κλουβάκια του νού τους «τα καλά» και τα «κακά» βιβλία. Τα «καλά» είναι τα βιβλία της παρεούλας και τα «κακά» είναι τα βιβλία των άλλων.

Αληθεια,με έχει εντυπωσιάσει το γεγονός πως ο καημένος ο Κούρτοβικ και άλλοι δοκησίσοφοι(ξερόλες επι το λαϊκότερον!) δεν επιτίθενται στα ρομαντικά βιβλιαράκια του Καστανιώτη πχ και στοχοποιούν μόνον εκείνα κάποιων συγκεκριμένων εκδοτικών οίκων. Θα ήθελα να μάθω αυτή την ειδοποιό διαφοροποίηση του αυτοαποκαλούμενου «πάπα» της ελληνικής κριτικής και των περι αυτόν.

Εγώ πάντως, το λυπάμαι τον καημένο τον Κούρτοβικ που έχει ξεφύγει και κατατάσσει με περιφρόνηση τις γυναίκες-αναγνώστριες στην κατώτερη μεσαία τάξη(άραγε αυτός σε ποιά ανήκει, στην ανώτερη μεσαία τάξη;), που τις θυσιάζει στο βωμό της παντογνωσίας του, επικαλούμενος τον Οργουελ (τί φταίει ο υπέροχος συγγραφέας να γίνεται αναφορά για την κακεντρεχή μισογύνικη άποψη του Κούρτοβικ;)

Τον λυπάμαι, που έχει πιστέψει πως αυτός είναι ο «πάπας» και γι αυτό δικαιούται να αποκαλεί τις μεσήλικες αναγνώστριες της ελληνικής αγοράς «ρημαγμένες», «αλαφιασμένες με οξυζεναρισμένα ή πράσσα μαλλιά», Είναι αξιολύπητες στα θολά μάτια του Δημοσθένους.

Τον οικτίρω που έχει χάσει το μέτρο και παρασύρεται απο την τρέλλα της μεγαλοσύνης, του αλάθητου, της ράβδου απο θέσεως ισχύος, επειδή τυχαίνει να είναι υπάλληλος μιας ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδας.

Αν ήμουν στο πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ θα τον εγκαλούσα για τους αφορισμούς του και θα τον καλούσα σε απολογία για την καταφρόνηση των ανθρώπων, για την προσβολή των γυναικών της Ελλάδας, που έχουν δικαίωμα να διαβάζουν όταν και όπου γουστάρουν απο Αρλεκιν μέχρι Ουμπέρτο Εκο.

Καημένε Δημόσθενες, πόσο έχεις σφάλει! Αποδεικνύεις πως σωστά εδώ και χρόνια αρνούμαι να ρίχνω έστω και μια ματιά στο «Βιβλιοδρόμιο» των Νέων!(εξαιρείται το κους-κους του Μανώλη Πιμπλή)

Οι τρέντι ευρωεκλογές

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Είχα μια δεκαετία να προσέλθω στις κάλπες εν Ελλάδι και παρότι ήμουν προετοιμασμένη για τρελλές αντιπαλότητες, πολιτικολογίες και «δολιοφθορές» εντεύθεν κακείθεν, τελικά οι ευρωεκλογές –τουλάχιστον στη Λευκάδα- εξελίχθηκαν σε απόλυτα πολιτισμένο κλίμα. Στα εκλογικά κέντρα επικράτησε ησυχία, σαφώς εκφράζουσα τη μεγάλη αποχή που παρατηρήθηκε σε ολόκληρη την Ελλάδα. Οι πολίτες προτίμησαν τις δροσερές παραλίες απο τις χλιαρές κάλπες, ήταν πασιφανές.

Μαζί μου ψήφισε για πρώτη φορά ως Ελλην πολίτης και ο Αλεξανδρίνος, ο οποίος ζύγιζε απο καιρό τις εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό της πατρίδας, καταλήγοντας στην απόφαση πως σίγουρα δεν πρόκειται να ρίξει την ψήφο του σε αποδεδειγμένα διαπλεκόμενους και φθαρμένους ηγέτες. Η απολυτότητα της κρίσης του με έπεισε πως η νεολαία τελικά είναι η μόνη μας ελπίδα για ένα γύρισμα σελίδας στο πολιτικό σκηνικό της κουρασμένης διπολικής εξουσίας των τόπων.

Ο Αλέξανδρος κυριολεκτικά έμεινε έκπληκτος απο τον αριθμό των ψηφοδελτίων. 18 χαρτιά με ονόματα υποψηφίων παρέλαβε το άτομο για να ρίξει 1 στην κάλπη και 17 στα σκουπίδια (που δεν είναι κάν της ανακύκλωσης). Το παιδί, που έχει ψηφίσει κιόλας δύο φορές σε εθνικές και επαρχιακές εκλογές του Καναδά, αναρρωτήθηκε γιατί γίνεται τέτοια σπατάλη χαρτιού, όταν θα μπορούσαν τα κόμματα να αναγράφονται ονομαστικά σε ένα ψηφοδέλτιο και να ψηφίζονται με ένα σταυρό στο πλάι.

Κανείς δεν ήταν σε θέση να του δώσει απάντηση για τη διασπάθιση του χρήματος και του χαρτιού κι έτσι η κουβέντα δεν προχώρησε περαιτέρω.
Για τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών δεν θα μιλήσω. Οι κάθε λογής πολιτικάντηδες και δημοσιογράφοι κάνουν εικασίες, συγκρίσεις, σενάρια και προβλέψεις. Ενα είναι σίγουρο: πως αυτές οι εκλογές ανέδειξαν νικητή το Γιώργο Καρατζαφέρη με το ΛΑΟΣ των ασαφών θέσεων και ασαφέστερων κινήτρων. Ποιός να το περιμένει πως η αντιδραστική , ρατιστική άποψη για την πολιτική θα αποθεωνόταν και μάλιστα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, εκθέτοντας κανονικά τους Ελληνες ψηφοφόρους και την ελληνική πολιτική σκηνή;
Απο την άλλη, η κατάκτηση έστω και μιάς έδρας στο Ευρωκοινοβούλιο απο τους Οικολόγους κάπως σώζει το πρόσωπό μας στο ευρωπαϊκό μωσαϊκό, όπου η περιβαλλοντική μέριμνα κερδίζει διαρκώς έδαφος σε επίπεδο πολιτικής και κομμάτων.

Ξεφεύγοντας απο τα ελληνικά δεδομένα, όπου οι ευρωεκλογές εξελίχθηκαν σε ράπισμα της πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας είναι ιδιαίτερα σπουδαίο να σταθούμε στους νέους συσχετισμούς δυνάμεων, όπως καταγράφονται μετα τις ευρωοεκλογές του 2009 στην Ευρωπη.
«Η Κεντροδεξιά αναδείχθηκε πρώτη δύναμη, συγκεντρώνοντας λίγο πάνω από το ένα τρίτο των ψήφων και των εδρών. Ενώ κυβερνά στην πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών, σχέδιο πέρα από κάποια προστατευτικά μέτρα εθνικής κλίμακας δεν διαθέτει. Αλλά η ανασφάλεια φάνηκε να σπρώχνει μεγάλο αριθμό πολιτών σε συντηρητικές επιλογές, καθώς μάλιστα τα κόμματα που συναπαρτίζουν το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα δεν είχαν ενδώσει στις νεοφιλελεύθερες σειρήνες για τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, σωτήριου σήμερα.

Η σοσιαλδημοκρατία, αντίθετα, υπέστη απώλειες - σε χώρες όπως η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία έπεσε σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Μόλις που πλησιάζει το ένα τέταρτο ψήφων και εδρών (εφ΄ όσον συνυπολογίσουμε τους μη ενταγμένους τυπικά Ιταλούς Δημοκράτες). Εισπράττοντας φθορά για την κυβερνητική της πρακτική, όπου δεν διαχωρίζεται από τις ευθύνες για τις πολιτικές που έφεραν την οικονομική κρίση, χωρίς νέα στρατηγική πρόταση για την Ευρώπη και με έντονες εσωτερικές διαφορές, περισσότερους δεν έπεισε.»
(Τα Νέα , Ελίζα Παπαδάκη)

Πάντως, ο Γιώργος Καρατζαφέρης κράτησε τον τόνο της ευρωπαϊκής τάσης- τρέντ, όπως θα έγραφαν οι Ελληνες συνάδελφοι.

Στην Aix της Προβηγκίας

Αφιερωμένο με αγάπη στο Μελισσάκι του Βεβέ, που ελπίζω να είναι καλύτερα!!!

Της Ιουστίνης

Την Aix en Provence την άκουγα συχνά απο τον καθηγητή μας της Πολιτικής Επιστήμης κ. Μεταξά , ο οποίος είχε σπουδάσει εκεί και ήρθε κομψευόμενος στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας με τα φουλάρια και τα μπλέιζερς μεταφέροντας κλίμα της μεσημβρινής Γαλλίας.

Φέτος, επισκεφθήκαμε την υπέροχη πόλη οικογενειακώς για να βρεί ο Αλέξανδρος τους κολλητούς του, που φοιτούν στην παγκοσμίως γνωστή Νομική της Aix en Provence.

Παραδόξως, έβρεχε στο μιντί κι εμείς πλανηθήκαμε στην πόλη της κλασικής ομορφιάς οσφριζόμενοι τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος με άρωμα λεβάντας.

Απο τις πολλές και πανέμορφες εντυπώσεις, κρατάω τη συνεχή και αδιάλειπτη παρουσία του μεγάλου ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Σεζάν, ο οποίος έζησε στην πόλη και μεγαλούργησε ζωγραφίζοντας τις εξοχές της γαλλικής μεσημβρίας με αιρετικό τρόπο. Επειδή λατρεύω τα έργα του, πρέπει να πώ ότι με συγκλόνισε η πηγή της έμπνευσής του, το αχνοπράσινο τοπίο με τους μόβ ανθούς της λεβάντας, οι γεφυρούλες και οι πολύχρωμες πάλ ανατροπές σε κάθε γύρισμα του ματιού.

Επίσης, η γαλλική μπουρζουαζί με έναν αέρα παλιάς αριστοκρατείας έμεινε τυπωμένη στη΄ν καρδιά μου καθώς στους δρόμους κυκλοφορούσαν οι κυρίες με τα ταγιεράκια τους και τα Ερμές μαντήλια στους λαιμούς τους.

Τρυπώσαμε στο καφέ "Trois garcons" όπου σύχναζε ο Σεζάν με τους φίλους του και αποτίσαμε φόρο τιμής στη σοκολατερί αρτιζανάλ της Αίξ, όπου οι μυρωδιές των ζαχαρωτών και των τρουφών έσπαγαν μύτη.

Διασκεδάσαμε τη βόλτα στην πόλη της ήρεμης ζωής, των απαλών χρωμάτων και των συνηθειών της νωχελικής μεσημβρίας.

Α! Η Αιξ της Προβηγκίας είναι η καινούρια μου αγάπη στη Γαλλία, το καταθέτω χωρίς φόβο και πάθος!



Τα κεραμεικά της Αίξ σε χρώματα της γής και της αυγής Μπροστά απο δημόσιο μέγαρο
Ιουστινάκι βρεγμένο μέχρι το κόκκαλο στη σοκολατερί
Η σοκολατερί με τα υπέροχα σοκολατάκια και τις τρούφες
Δεν αντιστέκομαι στα ωραία
Στο κέντρο της πόλης ένας ακόμη οβελίσκος
Μεσημβρία αγάπη μου, πόσο μοιάζεις με Ιταλία
Singing in the rain with Ted
Trois Garcons με παλιό φίνο μπαράκι
Αυτοπροσωπογραφία του Σεζάν στο Trois Garcons