Ερωτας σε ρόζ περιτύλιγμα

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Εχω ξαναγράψει σ΄αυτό το μπλόγκ για την πληθωρική προσωπικότητα της Λένας Μαντά, η οποία υποστηρίζει τα βιβλία της με πάθος αλλά και πρωτοφανή πρόθεση να ταξιδέψει μαζί τους σε κάθε σημείο της Ελλάδας. Πιστεύω πως η αρετή της να συνομιλεί με τους αναγνώστες σε κάθε πόλη και χωριό, σε κάθε βιβλιοπωλείο την έχουν κατατάξει ψηλά στις προτιμήσεις του αναγνωστικού της κοινού.

Το τελευταίο της έργο «Ερωτας σαν Βροχή» σε ρόζ περιτύλιγμα για να δείξει πως δεν φοβάται το ρόζ της γραφής και πως δεν τσιμπάει με διάφορα απαξιωτικά που της σέρνουν οι σοβαροφανείς, είναι ένα χορταστικό βιβλίο που απλώνεται σε 500 σελίδες.

Η ιστορία, που ξετυλίγεται στην όμορφη Κέρκυρα με πολλές αναφορές στα τοπία της , παίρνει σάρκα και οστά μέσα απο την Κλαίλια, ηρωίδα του Ξενόπουλου στην Αναδυομένη και αγαπημένη ηρωίδα της ίδιας της συγγραφέως. Αυτή είναι το πρόσωπο κλειδί του μυθιστορήματος, που κυλάει σε δύο επίπεδα, το χθές και το σήμερα. Οπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:

«Κλαίλια… Ένα όνομα-σταθμός στη ζωή της. Η μητέρα της λάτρεψε την ηρωίδα του Ξενόπουλου και της έδωσε, λίγο προτού φύγει από τη ζωή, το όνομά της. Μαζί όμως της δώρισε χωρίς να το θέλει και τη μοίρα της λαμπερής κοντεσίνας. Υπήρχε και για κείνην ένας Παύλος, βαθιά, απόλυτα ερωτευμένος, για μια ζωή. Αλλά η Κλαίλια ήθελε να γνωρίσει τον έρωτα όπως ζωντάνευε μέσα στις σελίδες των βιβλίων. Και βρήκε τον Ντένη της στο πρόσωπο του Νικηφόρου. Χρόνια μετά, μόνη και κλεισμένη στον εαυτό της, ανάμεσα σε βράχια και σπασμένα όστρακα, εξακολουθεί να ζει παρέα με θύμησες που πληγώνουν και επιθυμίες που κοιμούνται. Μα ξαφνικά ένα μικρό κορίτσι μπαίνει στη ζωή της. Και… τι παράξενο… έχουν το ίδιο όνομα! Μια ιστορία ρομαντική, όπως τα τρυφερά κοριτσίστικα όνειρα. Μια γυναίκα που αναδύεται από το σκοτεινό πέλαγος του έρωτα, για να αντικρίσει, ώριμη πια, τον εκτυφλωτικό ήλιο της αγάπης!”

Η Λένα Μαντά παρουσιάζει σε προφορικό λόγο μια ιστορία αγάπης, που πελαγοδρομεί ανάμεσα στη γνησιότητα και το ψέμμα, ανάμεσα στον εγωισμό και τη διαχρονικότητα των αισθημάτων.

Η Κλαίλια της, παρα τα εξωτερικά πλούτη και την ομορφιά θα ατυχήσει στον έρωτα πέφτοντας ακούσια στην αγκαλιά ενός παντρεμένου. Θα συρθεί στη αδιέξοδη σχέση για 7 χρόνια. Ταυτόχρονα θα καταδικάσει τον έρωτα του παιδικού της φίλου σε μια ανερμάτιστη πραγματικότητα. Ωστόσο, οι καταιγιστικές ανατροπές που θα την φέρουν ενώπια ενωπία με την αδιαπραγμάτευτη αλήθεια της ζωής, θα την κάνουν να καταλάβει πως το πάθος δεν θάπρεπε να γείρει στη ζυγαριά της σταθερότητας.

Η Λένα Μαντά γράφει σα σε σίριαλ, όπου περνούν εικόνες, διάλογοι και πρόσωπα σε ρυθμό καθημερινότητας. Δε βιάζεται να προχωρήσει το κείμενό της, πχ την περίοδο της παράνομης σχέσης Κλαίλιας και Νικηφόρου, αφήνοντας τους αναγνώστες να χαίρονται τις λεπτομέρειες των διαλόγων, που θα μπορούσαν άνετα να ήταν και δικοί τους ή να γίνουν εν δυνάμει δικοί τους.

Το ίδιο αργά και μάλιστα με ένα αίσθημα ευφορίας κυλάνε οι μέρες της καρμικής επανεύρεσης με την κόρη και την εγγονή της, οι συγκρούσεις με τον εαυτό της, τα ονειροπολήματα για την απώλεια του αληθινού έρωτα, που ενσαρκώνεται στο πρόσωπο του Παύλου.

Το μυθιστόρημα «Ερωτας σαν Βροχή» είναι σαν ένα παραμύθι με αρχή, μέση και τέλος. Μια ερωτική ιστορία, με πολλή σασπένς που προσπαθεί να ζυγίσει την κάλπικη αγάπη με την αληθινή, προσφέροντας χορταστικές , ζωντανές λεπτομέρειες στο αναγνωστικό κοινό.

Πιστεύω πως το κλίκ της Μαντά με τους χιλιάδες αναγνώστες δεν είναι τυχαίο. Θεωρώ πως το άμεσο και προφορικό γράψιμό της, ο ρομαντισμός της στο κυνικό περιβάλλον του σήμερα, αλλά και το δέσιμο μιας ιστορίας- έστω και φαινομενικά απίστευτης- της χαρίζει την αγάπη των αναγνωστών / αναγνωστριών σε κάθε της αφήγημα.

Η Λένα Μαντά μέσα απο το τελευταίο της βιβλίο δείχνει πως πατάει γερά στις λογοτεχνικές της μνήμες, αναδεικνύοντας τα αναγνώσματά της σε εξελίγματα παλιών καλών μυθιστοριογράφων.

Δεν διεκδικεί δάφνες λογοτεχνικών αξιώσεων αλλά πρέπει να της αναγνωρισθεί χωρίς καμία επιφύλαξη η μεγάλη επιρροή της στο μαζικό αναγνωστικό κοινό. Κι αυτό δεν είναι αμαρτία, αρετή είναι!