Θάθελα...

Νάμουν ξαπλωμένη σε μια σεζ λόγκ, χρωματιστή και πάνινη (ούτε ξύλινη ούτε ντιζαϊνάτη)έτσι απλά να απολαμβάνω τις ακτίνες του ήλιου να καίνε το κορμί μου. Να μη με νιάζει ούτε το σώμα μου, ούτε το μαγιό μου, ούτε η όψη μου.

Να τρώω παγωτό με γεύση φυστίκι και να μη διαπερνάει το ρίγος των τρομερών θερμίδων.

Να διαβάζω βιβλία που θα με παρασύρουν χωρίς να μπώ στη διαδικασία να κρίνω το ύφος, τη γλώσσα, τη δομή, την πλοκή.

Να τριγυρνώ στην πλάζ χαζεύοντας τον κόσμο που λούεται και λιάζεται.

Να παίξω κουβαδάκια με τον Αλεξ και τους φίλους του χωρίς να με περιμένει το τραπέζι στρωμένο για μεσημεριανό.΄

Να ξαναβρώ την ανεμελιά των παιδικών ημερών τότε που τίποτε δεν σκίαζε τη ζωή μου.


ΥΓ. Αλήθεια, ποιά νάναι τούτη η παραλία που μοιάζει σα να βγήκε απο το 60; Μαντεύετε;;;

Επιμένουμε ελληνικά

Κι επειδή έμπρακτα πρέπει να αποδείξουμε τη στήριξη στην πατρίδα και το νέο υπουργό τουρισμού, σας καλώ να διαβάσετε την ανακοίνωση της ελληνοαμερικάνικης εβδομαδιαίας εφηερίδας Greek News με τίτλο ΦΕΤΟΣ ΠΑΜΕ ΕΛΛΑΔΑ!!! Ο συνάδελφος και φίλος Απόστολος Ζουπανιώτης έπιασε το σφυγμό των ημερών. Είμαστε μαζί του να διαλαλήσουμε πως αυτό το καλοκαίρι στηρίζουμε ΠΑΤΡΙΔΑ!!!


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ

Δίμηνη εκστρατεία της εβδομαδιαίας ελληνοαμερικανικής εφημερίδας Greek News: Φέτος το καλοκαίρι πάμε Ελλάδα

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ.-
Η δίγλωσση εβδομαδιαία ελληνοαμερικανική εφημερίδα Greek News ξεκινά τη Δευτέρα 24 Μαΐου δίμηνη εκστρατεία και απευθυνόμενη σε κάθε ομογενή και κάθε φιλέλληνα, τον καλεί φέτος το καλοκαίρι να επισκεφθεί την Ελλάδα, με το σύνθημα «Φέτος το καλοκαίρι πάμε Ελλάδα». Η εκστρατεία καλύπτει πέραν της έντυπης έκδοσης και την ηλεκτρονική της, η οποία είναι μία από τις τρεις μεγαλύτερες της Ομογένειας, με επισκέπτες από ολόκληρο τον κόσμο.
Στο κύριο πρωτοσέλιδο άρθρο του εκδότη της εφημερίδας, Αποστόλη Ζουπανιώτη παρουσιάζεται το τρίπτυχο της εκστρατείας, Αγαπούμε την Ελλάδα, Βοηθούμε την Ελλάδα στις δύσκολες αυτές οικονομικές συγκυρίες. Αν δεν το κάνουμε εμείς οι Ελληνοαμερικανοί, ποιοι θα το κάνουν;»
Το σχετικό ρεπορτάζ της εφημερίδας περιλαμβάνει μηνύματα του πρέσβη της Ελλάδας στις ΗΠΑ, Βασίλειου Κασκαρέλη, το προέδρου του Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού, Στέφανου Ταμβάκη και του συντονιστή ΗΠΑ του ΣΑΕ, Θεόδωρου Σπυρόπουλου.
Το άρθρο αφού αναφέρεται στις πρόσφατες 27.000 ακυρώσεις τουριστών, μετά τα τραγικά αποτελέσματα της επίθεσης των κουκουλοφόρων, τονίζει μεταξύ άλλων ότι «πρέπει κι εμείς τα 7 εκατομμύρια των Ελλήνων της Διασποράς, να αρθούμε των περιστάσεων και να βοηθήσουμε όλοι για να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε στο αμέσως προσεχές διάστημα για να έχουμε γρήγορα αποτελέσματα, είναι να επισκεφθούμε αυτό το καλοκαίρι την Ελλάδα. Και να το κάνουμε όχι μόνο γιατί η Ελλάδα είναι όμορφη, μαγευτική, μας αναβαπτίζει και μας ξεκουράζει, αλλά και γιατί φέτος μας χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε. Πέραν τούτου, η ισοτιμία δολαρίου/ευρώ θα μειώσει τα έξοδά μας στην Ελλάδα σε σχέση με πέρυσι κατά 20%».
Η εφημερίδα αφού υπενθυμίζει αντίστοιχη εκστρατεία την Ομογένειας της Αμερικής το 1985-86, όταν η κυβέρνηση Ρίγκαν εξέδωσε την άδικη ταξιδιωτική οδηγία σε βάρος της Ελλάδας, θέτει μία σειρά διλημμάτων στους Ελληνοαμερικανούς:
«Αν κάποιος ξένος επιδρομέας επιτίθονταν στην Ελλάδα, πόσοι από μας που θα μπορούσαν δεν θα έσπευδαν να βοηθήσουν; Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, μόνο που οι επιδρομείς έρχονται με όπλα την οικονομική κερδοσκοπία.
Σκεφθείτε τι θα έκανε η Εβραϊκή Διασπορά σε παρόμοια περίπτωση. Θα πήγαινε στο Ισραήλ αψηφώντας κάθε κίνδυνο. Εμείς το μόνο που θα κάνουμε είναι να πάμε όχι σε μία χώρα που κάποιον ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανατιναχθεί δίπλα μας σκορπώντας τον όλεθρο, αλλά στην πατρίδα των προγόνων μας, όπου βασιλεύουν η ομορφιά, η
γαλήνη, ο ήλιος κι η θάλασσα. Για να ζήσουμε λίγες εβδομάδες κοντά στις ρίζες μας, κοντά στον πλουσιότερο πολιτισμό, κουλτούρα και ιστορία της ανθρωπότητας».
Η εφημερίδα τονίζει ότι «στις δύσκολες αυτές ώρες, δεν χωρούν μεμψιμοιρίες. Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε τι θα κάνει η κυβέρνηση για την Ελλάδα μας, αλλά τι θα κάνουμε εμείς για τον τόπο των προγόνων μας. Πολλοί από μας ίσως έχουν πικρές εμπειρίες και παράπονα. Τώρα όμως είναι η ώρα της ευθύνης και του χρέους».
Καταλήγοντας, η Greek News καλεί τους Ομογενείς και τους φιλέλληνες να επισκεφθούν φέτος το καλοκαίρι την Ελλάδα., να απολαύσουν την Ελλάδα, να γίνουν κι αυτοί μέρος της προσπάθειας για να σωθεί η Ελλάδα.
«Είμαστε Έλληνες και καλό είναι να το αποδεικνύουμε στις δύσκολες για την γενέτειρά μας ώρες», καταλήγει.

Για την αγάπη της Νισύρου ο νέος υπουργός Τουρισμού

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο φίλο και συνάδελφο Παντελή Ξανθίδη που μου έφερε την καλή είδηση!!!

Ανάμεσα σε δύο διακεκριμένους Νισύριους. Τον Τζόν Κατσιματίδη και το νέο υπουργό τουρισμού, που ήρθε στη Νέα Υόρκη για χάρη της Νισύρου και του βιβλίου μου

Στο τραπέζι της παρουσίασης. Στην κάτω σειρά απο αριστερά Νίνα και Θάνος Ψυχογιός, η αφεντιά μου, ο Γιώργος Νικητιάδης . Στην επάνω σέιρά απο αριστερά ο Γιάννης, ο Τζόν και η Μάργκο Κατσιματίδη, ο πρόεδρος του συλλόγου Νισυρίων Γιώργος Ανδριώτης , η πρόξενος της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη Αγη Μπαλτά και η πρόξενος της Κύπρου στη Νέα Υόρκη Κούλα Σοφιανού

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Η Νίσυρος βρίσκεται σε υπέροχη συγκυρία καθώς ο νέος υφυπουργός πολιτισμού- αθλητισμού είναι ο Γιώργος Νικητιάδης με καταγωγή απο το μοναδικό νησί του αμείλικτου Αιγαίου.

Τον γνώρισα πριν απο χρόνια μέσω του κοινού μας φίλου και συναδέλφου Μιχάλη Ιγνατίου. Τον ξανασυνάντησα πάλι στο φτερό μέσω του επιχειρηματία και αδελφικού του φίλου Τζόν Κατσιματίδη στην Αθήνα.

Ο Γιώργος Νικητιάδης όμως μπήκε κανονικά στη ζωή μου με τις παρουσιάσεις του βιβλίου μου «Γιά την Αγάπη των Αλλων», που ξετυλίγεται στο πατρογονικό του νησί.

Ο νεοδιορισμένος υπουργός στις παρουσιάσεις της Αθήνας και της Νέας Υόρκης έδωσε δυναμικά το παρόν μιλώντας με τα πιό κολακευτικά λόγια για το βιβλίο, που τον έχει αγγίξει ως τα τρίσβαθά του καθώς αναφέρεται στην ιστορία της Νισύριας Δέσποινας Κατσιματίδη. Προσωπικά , θέλω να σημειώσω πως όταν ένας πολιτικός άνδρας τιμάει τόσο συγκινητικά τον τόπο της καταγωγής του, φέρει τα εχέγγυα να γίνει ο κήρυκας του ελληνικού τουρισμού στον κόσμο.

Πιστεύω πως η παιδεία του Γιώργου Νικητιάδη, η γλωσσική του επάρκεια στην ελληνική και την αγγλική , η πατριδολατρεία του και ο ενθουσιασμός του θα είναι τα κύρια στοιχεία του χαρακτήρα του, που θα τον οδηγήσουν σε μια εξαιρετική προβολή της Ελλάδας στο εξωτερικό.

Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάει, πως η μισή Ελλάδα κρέμεται απο το υπουργείο του και τους κατάλληλους χειρισμούς του. Πως η Ελλάδα είναι ομορφιά και πολιτισμός αναπόσπαστα και αναπόδραστα μαζί!!!

Πιστεύω κι ελπίζω πως με τον κοσμοπολιτισμό του ο Γιώργος Νικητιάδης θα εκτοξεύσει στα ύψη το υπέροχο τουριστικό τοπίο της Ελλάδας μας.

Καλή επιτυχία στο νέο σου θώκο, αγαπημένε φίλε Γιώργο. Εμείς θα είμαστε κοντά σου για να σε στηρίξουμε!!! Και να λατρεύεις πάντα τη Νίσυρο γέρνοντας το βλέμμα σου κάτω στην αναβράζουσα λάβα του ηφαιστείου, αυτήν που η Τζαννή μου συμβουλευόταν στα δύσκολα!



Βιογραφικό Γιώργου Νικητιάδη

Το βιογραφικό του, όπως βρίσκεται ανηρτημένο στην ιστοσελίδα, του αναφέρει τα εξής:
Ο Γιώργος Νικητιάδης γεννήθηκε το 1953, στην Νέα Υόρκη των ΗΠΑ, από μετανάστες γονείς. Κατάγεται από τη Νίσυρο της ∆ωδεκανήσου. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Κω, όπου και ολοκλήρωσε τη βασική εκπαίδευση και στη συνέχεια εισήλθε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών απ' όπου έλαβε το πτυχίο του το 1976.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, ως φοιτητής της Νομικής Σχολής συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα αναπτύσσοντας δραστηριότητα στις καταλήψεις της Νομικής Σχολής και στο Πολυτεχνείο. Αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας εκλέγεται στην πρώτη αιρετή ∆ιοικούσα Επιτροπή της Ένωσης ∆ωδεκανησίων Σπουδαστών.
Το 1976 μετέβη στις Η.Π.Α για μεταπτυχιακές σπουδές. Έλαβε πτυχίο LLM (Master's) από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης στις ∆ιεθνείς Σχέσεις στην Εγκληματολογία και τη Σωφρονιστική. Στην Αμερική, κατά τη διάρκεια των σπουδών του και ενώ παραλλήλως εργαζόταν, συμμετείχε ενεργά στους Ελληνικούς Φοιτητικούς Συλλόγους των Αμερικανικών Πανεπιστημίων και διετέλεσε Αντιπρόεδρος της Συνομοσπονδίας Ελλήνων Φοιτητών. Παραλλήλως συμμετείχε ενεργά στη Νισυριακή Νεολαία, στο Σύλλογο Κώων και στη ∆ωδεκανησιακή Ομοσπονδία.
Την ίδια περίοδο εργάσθηκε στην Ελληνική ημερήσια δημοκρατική εφημερίδα «ΠΡΩΪΝΗ» της Νέας Υόρκης όπου διακρίθηκε για τη μαχητική δημοσιογραφία που ασκούσε.
Επανερχό?ενος στην Ελλάδα το 1981 άρχισε να ασκεί δικηγορία και σήμερα είναι δικηγόρος Παρ΄ Αρείω Πάγω, έχοντας δημιουργήσει ένα από τα πιο επιτυχημένα δικηγορικά γραφεία της Αθήνας.
Υπήρξε συνεκδότης του περιοδικού «ΠΑΡΑΜΕΘΟΡΙΟΣ» το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία στη ∆ωδεκάνησο. Ο Γιώργος Νικητιάδης είναι από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ∆ιατέλεσε Γραμματέας της Συντονιστικής Επιτροπής της «Oργάνωσης Χώρου ∆ουλειάς ∆ικηγόρων» και Γραμματέας της Τομεακής Επιτροπής Νομικών Οικονομολόγων για πολλά έτη.
Υπήρξε μέλος του Τομέα Επιστημόνων, του Τομέα Απόδημου Ελληνισμού, του Τομέα ∆ιεθνών Σχέσεων και του Τομέα Συνδικαλισμού και Μαζικών Χώρων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Επίσης, είχε εκλεγεί μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑ.ΣΟ.Κ μέσα από τις διεργασίες του 6ου Συνεδρίου.
Την περίοδο 2001-2002 διατέλεσε Γενικός Γραμματέας ∆ημόσιας ∆ιοίκησης του Υπουργείου Εσωτερικών ∆ημόσιας ∆ιοίκησης και Αποκέντρωσης.
Κατά τη θητεία του συνέβαλε στην εξάπλωση του θεσμού των ΚΕΠ πανελλαδικά από 30 σε 700 και στη διεύρυνση των προσφερόμενων υπηρεσιών τους σε περισσότερες από 600 (πιστοποιητικά, βεβαιώσεις, άδειες και έγγραφα). Ήταν ο υπεύθυνος του ΥΠΕΣ∆∆Α για το συντονισμό της Ελληνικής Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης το πρώτο εξάμηνο του 2003 και ο κεντρικός συντονιστής τριών Συνόδων Υπουργών της Ε.Ε που έγιναν στη Ρόδο και στην Κω. Ως επικεφαλής του Προγράμματος ΠΟΛΙΤΕΙΑ κατόρθωσε να ενταχθούν σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα 347 αναπτυξιακά έργα πνοής (αριθμός ρεκόρ) στα 19 Υπουργεία και στις 13 Περιφέρειες της χώρας.
Παραιτήθηκε για να πολιτευθεί στη ∆ωδεκάνησο.
Είχε διαρκή συμμετοχή στα κοινά της ∆ωδεκανήσου με συχνή αρθρογραφία στον τοπικό τύπο, πολιτικές παρεμβάσεις και συνεντεύξεις στα τοπικά τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά Μέσα Ενημέρωσης. Ο εκδοτικός οίκος Λιβάνη εξέδωσε βιβλίο του με τίτλο «ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ∆ώδεκα Θέσεις ∆ωδεκάνησος ∆ώδεκα Όνειρα» το οποίο προλογίζει ο πρώην Υπουργός Τουρισμού του ΠΑ.ΣΟ.Κ κ. Ν. Σκουλάς και του οποίου έχει ήδη πραγματοποιηθεί η τέταρτη έκδοση.
Είναι μέλος του ∆ικηγορικού Συλλόγου Αθήνας, του Συλλόγου Κώων της Αθήνας, του Συλλόγου Νισυρίων της Αθήνας και της ∆ωδεκανησιακής Ομοσπονδίας. Υπήρξε μέλος του Ανώτατου ∆ιεθνούς Συμβουλίου Επιλύσεως ∆ιεθνών ∆ιαφορών της FIFA (∆ιεθνής Ομοσπονδία Ποδοσφαιρικών Σωματείων).
Είναι παντρεμένος με την Γεωργία Ιατρού - Νικητιάδη, δικηγόρο στο επάγγελμα και έχει μία κόρη, την Αντέλλα, πτυχιούχο του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Φούστα φόδρα σε Κακορραφίες

Αναζητώντας απελπισμένα ένα καλό επιμελτητή για τα βιβλία μου, όταν αντιλήφθηκα τη λεξιπενία μου εδώ στην ξένη, έπεσα πάνω στον Κυριάκο Αθανασιάδη, που τότε εργαζόταν στις εκδόσεις Γκούτεμπεργκ.

Οταν μου τον σύστησε μια κοινή φίλη με εύσημα για τις επιδόσεις του στην ελληνική γλώσσα και για τη γνώση του περί τους νεωτερισμούς της, εκείνος με αντιμετώπισε με καχυποψία. Σαν πολύ αστή για λογοτέχνις να του φάνηκα, σκέφτηκα μέσα μου αλλά δεν είπα τίποτε για να μην τον τρομάξω περισσότερο.

Ωστόσο, η πρώτη μας συνεργασία στο «Ημερολόγιο Αβάνας. Η Κούβα στο Λυκόφως του Κάστρο» (εκδόσεις Ηλέκτρα) στέφθηκε με επιτυχία. Υπήρξε αποδοχή εκατέρωθεν. Η επιμέλεια του κειμένου απο τον Κυριάκο Αθανασιάδη έδωσε την τελική φόρμα στο έργο που είχα γράψει απο καρδιάς με μια βαθειά συναισθηματική φόρτιση.

Η συνεργασία μας συνεχίστηκε με την επιμέλειά του στο μυθιστόρημα «Για την Αγάπη των Αλλων» (εκδόσεις Ψυχογιός), όπου το λεπτό νυστέρι της γλωσσογνωσίας και λογοτεχνικής του φύσης, τελειοποίησε το μακρινό κείμενο για τη Μαργαρίτα της Νισύρου.

Ο Κυριάκος Αθανασιάδης όμως είναι ο ίδιος συγγραφέας φύσει και θέσει και μάλιστα απο την πρώτη του νιότη. Στη φαρέτρα του υπάρχουν πολλά και ενδιαφέροντα πονήματα με νεότερο, το έργο του «Κακορραφίες. Το Επος» απο τις νεόδμητες εκδόσεις Δήγμα (Δαγκωματιά!!!)

Το αγόρασα στην Αθήνα και το περιεργάστηκα πολύ πριν αρχίσω να το διαβάζω. Με ένα εκπληκτικό έργο του Καραβάτζιο σε μαύρο φόντο προϊεδάζει τον αναγώστη για το ταξίδι στο βάθος και το σκότος.

Πήρα μαζί μου το βιβλίο στην Κούβα και το διάβαζα στην παραλία, όταν οι γύρω μου κρατούσαν κάτω απ΄τις ομπρέλες Ντάν Μπράουν και άλλα περιπετειώδη αναγνώσματα.

Το Επος, μια συρραφή αφηγηματικών εσωστρεφών πονημάτων με παρέσυρε στη δίνη του. Ο Αθανασιάδης με τον αναπόδρατσο τρόπο του ψυχιάτρου, που θαρρείς πως τα έχει δεί όλα μέσα απο τις παραληρηματικές αφηγήσεις των ασθενών του, οδηγεί το μυαλό και την ψυχή σε ένα αλλόκοτο βάθος, σε μονοπάτια που ούτε η πιό σκληρή φαντασία δεν θα μπορούσε να είχε εφεύρει.

Σκηνές σκοτεινές, βρεγμένες απο ένα εσώτερο πόνο που γίνεται πηχτός σαν το σκοτάδι χωρίς φεγγαρόφωτο, σκηνές απρόβλεπτες και τραβηγμένες, άνθρωποι στο ξεχείλισμα της αυτοκατατροφής, γυναίκες απελπισμένες απο την ίδια τους την ύπαρξη, ανωμαλίες στην όψη και την κόψη, παιδιά που διατηρούν πορνεία στα σύννεφα... Ολες αυτές οι ακρότητες δοσμένες με τον υπέροχο χορευτό λόγο του Κυριάκου Αθανασιάδη προκαλούν σεισμό στο εσωτερικό του αναγνώστη.

Θα μπορούσα να διαφωνήσω μαζί του γιατί υποτάσσει το αυθεντικό συγγραφικό ταλέντο του στην ασχήμια, το παράλογο και το αταίριαστο, αλλά μήπως τελικά η τέχνη δεν είναι απρόβλεπτη κι αιρετική;

Πάντως, τούτο το ανάγνωσμα που οδηγεί στα άφατα σκότη της ανθρώπινης ύπαρξης, με έκανε να συνειδητοποιήσω πως ο Κυριάκος Αθανασιάδης είναι ένας πραγματικός λογοτέχνις που δεν φοβάται να αφουγκρασθεί τις ερινύες και τους φόβους του. Που τολμάει να καταθέσει όλο αυτό τον ακατέργαστο όγκο των ερεθισμάτων του στη γραφή. Κι αυτό απαιτεί λεβεντιά και μαγκιά, καρντάσια μου!!!

Κυριάκος αθανασιάδης
Κακορραφίες
Το έπος

Από τις εκδόσεις δήγμα κυκλοφόρησε το καινούργιο βιβλίο του Κυριάκου Αθανασιάδη με τίτλο ΚΑΚΟΡΡΑΦΙΕΣ: ΤΟ ΈΠΟΣ. Ένας φαινομενικά ασφαλής αναγνώστης διαβάζει μια ακολουθία δυσάρεστων γεγονότων με φονικούς ή αυτοκτονικούς πρωταγωνιστές και άσχημα (κακά) θέματα: μεταξύ άλλων, τον Μινώταυρο και άλλα πραγματικά τέρατα της πόλης, το ξεχασμένο όνομα του Θεού, το στρατόπεδο-πορνείο των παιδιών πάνω από τα σύννεφα, το πώς αναφύονται καινούργια μέλη από κολοβωμένους ανθρώπους, τα λόγια των παλιών τηλεφώνων με κέρματα, τη συνταγή της ευζωίας κλπ. κλπ. Η ακολουθία αυτή των κακών γραφών όχι δεν τελειώνει αλλά, όσο περισσότερο τη διαβάζουν αδιάκριτα μάτια, συνεχώς πληθύνεται για να απολήξει στην άρνηση όχι μόνο της μυθοποιίας αλλά και της ίδιας της ύπαρξης του αναγνώστη. Μια αφήγηση ομφάλιων λώρων που κλιμακώνεται σε είκοσι οχτώ αλληλοτροφοτούμενα επεισόδια για να απολήξει σε έναν απελπιστικό ή και χυδαίο αντίποδα – κάτι σαν το Νότιο Σέλλας.


Οι ΚΑΚΟΡΡΑΦΙΕΣ είναι μια τελική δίνη: μέσα τους ρουφιούνται τριγμοί δοντιών και συναισθηματικές παρενδυσίες,, ακολουθίες διάσπαρτων ιστοριών που βαθαίνουν ανεπίστρεπτα, παλίμψηστες γραφές που πλαγιάζουν, παραλλάζουν, πυορροούν, σπαραγμοί που μνημειώνονται παράδοξα μέσα στην ολοκληρωτική ανυπαρξία. Κεντρωμένες, όπως και οι έξι προηγούμενες αφηγήσεις του Αθανασιάδη, στη λογοτεχνία του χαμού, οι ΚΑΚΟΡΡΑΦΙΕΣ είναι το διακεκομμένο έπος ενός ανθρώπου που βγήκε έξω από την τυφλόμυγα με δεμένα μάτια και χέρια. Μια διανοητική επικράτεια σπασμωδικού ζόφου, βαθιά ανθρώπινη και συνάμα παρα-λογική, γεμάτη με παράξενα παλιά αίματα, πρωτόγνωρα ρίγη και μυστικές αγριότητες, κακούς αγέρηδες μπλεγμένους με εγγαστρίμυθους ρόγχους, όπου δε μπορείς –ή ακόμη: δε θέλεις– να ξεχωρίσεις ποιος είναι ποιος. * Θανάσης Τριαρίδης.


Βιογραφικό σημείωμα Κυριάκου Αθανασιάδη

Ο Κυριάκος Αθανασιάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1963. Από το 1984 εργάζεται ως επιμελητής εκδόσεων: έχει επιμεληθεί περισσότερα από 300 βιβλία (λογοτεχνικά, φιλοσοφικά, δοκιμιακά), ανάμεσά τους και την σειρά Orbis Literae . Στην ίδια σειρά έχει μεταφράσει τον Ιστορία του Ζιλ Μπλας ντε Σαντιλιάν του Alain–Rene Lesage και τα ποιήματα από τον Καλόγερο του Matthew Lewis. Έχει γράψει περισσότερα από 10 παιδικά και εφηβικά βιβλία –κάποια από αυτά με ψευδώνυμο– ενώ κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά.


Εκτός από τις Κακορραφίες έχει εκδώσει άλλα έξι πεζογραφικά βιβλία, όλα κεντρωμένα στη λογοτεχνία του χαμού: Ιστορίες Υπερβολής, Ροές 1987, Δώδεκα, Καστανιώτης 1991, Μικροί Κόσμοι, Λιβάνης 1996, Το Σάβανο της Χιονάτης, Σύγχρονοι Ορίζοντες 2001, Το Βασίλειο του Αποχαιρετισμού, Σύγχρονοι Ορίζοντες 2002, Πανταχού Απών, τυπωθήτω 2007.

Ενα περίεργο σφιχταγκάλιασμα

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Μεγάλη ανακούφιση απλώθηκε στις αγορές του κόσμου και στην Ελλαδίτσα μας φυσικά με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να δημιουργήσει ταμείο αλληλοβοήθειας των χωρών της Ευρωζώνης που θα έχει οροφή τα 750 δισεκατομμύρια ευρώ. Αλλωστε, το σχέδιο βρισκόταν ήδη στο τσεπάκι των Ευρωπαίων και ήταν θέμα Σαββατοκύριακου για να ανασυρθεί και να γίνει νέα πραγματικότητα στην ευρωζώνη παρότι η Ελλάδα στέναζε επί μήνες για την ενεργοποίηση ενός τέτοιου μηχανισμού και κατ΄αρχήν μάλιστα πολιτικής στήριξης. Επιπλέον, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα αγοράζει κρατικά ομόλογα των χωρών της ευρωζώνης κάτι που απαγορευόταν ρητά μέχρι σήμερα.

Αυτό που έχει περάσει στα ψιλά γράμματα όλης αυτής της εύφορης φρενίτιδας είναι η συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο ευρωπαϊκό ταμείο άμεσης βοήθειας και μάλιστα με αμερικάνικα δολάρια του Νάσιοναλ Ριζέρβ.

Αντιγράφω το ρεπορτάζ της Καθημερινής στις Βρυξέλλες για να έχουμε πλήρη εικόνα των τεκταινομένων: «Στο παρασκήνιο της αγωνιώδους συνεδρίασης ξεχωρίζουν οι «κόκκινες γραμμές» που έθετε το Βερολίνο. Η συζήτηση των «27» διακόπηκε αρκετές φορές προκειμένου να γίνουν διμερείς διαπραγματεύσεις και ώστε να μπορέσουν οι διπλωμάτες να συμφωνήσουν στη διατύπωση των κοινών συμπερασμάτων. Μάλιστα στην τελευταία από τις διακοπές στη διαπραγμάτευση συμμετείχαν, τηλεφωνικώς, και οι αρχηγοί των κρατών-μελών. Νωρίτερα οι Ευρωπαίοι υπουργοί που συμμετέχουν στο G7 (Γάλλος, Βρετανός, Γερμανός και Ιταλός) συνομίλησαν δύο φορές με τους Αμερικανούς, Ιάπωνες και Καναδούς συναδέλφους τους. Το Βερολίνο επέμεινε μέχρι τέλους στη συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στον μηχανισμό (όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας).”

Πιστεύω πως η εμμονή της Γερμανίας να αφήσει την Ελλάδα και κατ’ επέκταση το νότο της Ευρώπης ακάλυπτη στη λαίλαπα των κερδοσκόπων της διεθνούς χρηματαγοράς είχε δύο βασικούς λόγους:
1. Να εξωθήσει την ελληνική κυβέρνηση στη λήψη μέτρων λιτότητας που θα εξομοιώσουν το ελληνικό εργατικό δίκαιο με εκείνο της Ευρώπης
2. Να εμβάλει απο την πίσω πόρτα στην ευρωπαϊκή οικονομική πραγματικότητα τους Αμερικανούς μέσω του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Τον πρώτο στόχο της, δηλαδή την απογύμνωση των Ελλήνων απο τα εργασιακά τους δικαιώματα, τα οποία κατέκτησαν με αγώνες κι αίμα επί δεκαετίες, τον έχουν ήδη επιτύχει οι Γερμανοί. Οι Ελληνες με το νέο ασφαλιστικό δίκαιο, τις περικοπές στις συντάξεις και τους μισθούς, την απεμπόληση του 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο αλλά και την ουσιαστική κατάργηση της πανελλήνιας συλλογικής σύμβασης εργασίας, που μέχρι χθές έθετε τα κατώτατα όρια σε μισθούς, απολύσεις και αποζημιώσεις, έχασαν όλα τα κεκτημένα τους εν μιά νυκτί.

Και τον δεύτερο στόχο της πέτυχε η Γερμανία. Επέβαλε στο μηχανισμό στήριξης της ευρωζώνης τη συμμετοχή του ΔΝΤ με όσα συνεπάγεται αυτό το ξένο σώμα, το οποίο έχει δικούς του νόμους υπαγορευόμενους ως επι το πλείστον απο τα αμερικάνικα συμφέροντα.

Είναι φανερό δηλαδή πως το ΔΝΤ χώθηκε στην ευρωπαϊκή υπόθεση με την πλάτη της Γερμανίας, προκειμένου να ισορροπήσει κατά το δοκούν την τιμή του αμερικάνικου δολαρίου σε σχέση με το ευρώ.

Στην πραγματικότητα αυτό το αναπάντεχο ταμείο στήριξης της ευρωζώνης δείχνει πως τόσο η Ευρώπη όσο και η Αμερική είναι υπερχρεωμένες οικονομίες και χρειάζονται η μιά την άλλη για να μην υποπέσουν αμαχητί στη σαρκοβόρα χρηματοοικονομική αγορά, της οποίας το πάνω χέρι έχει η Κίνα.

Σ΄αυτό το νέο σκηνικό, όπου η Ευρώπη κρατιέται αγκαλιά με την Αμερική σε στιγμές πανικού, πολλά παίζονται. Και βέβαια συνειδητοποιούμε ότι εμείς η μικρή Ελλάδα αποτελέσαμε τον αρκογωνιαίο λίθο μιας σειράς οικονομικοκοινωνικών αλλαγών στο ευρωπαϊκό στερέωμα, που θα μας πονέσουν πολύ χωρίς τελικά να δυνηθούν να εγγυηθούν τη σωτηρία μας!

Φοβούμαι πως τα χείρω ακολουθούν στην επόμενη γωνία για Ευρωπαίους και Αμερικανούς συλλήβδην!!!

Go Habs Go!!!!

Με τρελλά κορναρίσματα στους δρόμους και πυροτεχνήματα στους ουρανούς οι Μοντρεάλερς γιόρτασαν χθές τη νύχτα την νίκη των Canadians εναντίον των Pittsburgh Penguins, που ήταν οι περσινοί πρωταθλητές στο χόκεϊ επί πάγου.

Ετυχε να βρίσκομαι κι εγώ στο τιμόνι και πρέπει να πώ ότι λύσσαξα στα κορναρίσματα καθώς είδα τους συμπολίτες μου επιτέλους να δείχνουν ψυχή. Ψυχάρα έδειξαν και οι παίκτες της ομαδάρας του χόκεϊ Καναντιέν, οι οποίοι παρότι μετρούν πολλούς τραυματισμένους συμπαίκτες τους έπαιξαν ένα παιχνίδι έξυπνο με αποτέλεσμα να εκτοπίσουν στους προημιτελικούς την ομάδα της Ουάσιγκτον Κάπιτολς και τώρα τους Πιγκουίνους του Πίτσμπουργκ.

Φανατίζομαι για το Μόντρεαλ ρε γαμώτο, γιατί διαπιστώνω πως ύπάρχει κι εδώ πάθος που εκδηλώνεται, πάθος που ξεδιπλώνεται στους δρόμους, παλμός και τρέλλα για το χόκεϊ επί πάγου!

Να μας ζήσουν οι Καναντιέν, που μπορεί και να κατακτήσουν το Πρωτάθλημα φέτος. Και τότε θα καούν τα κάρβουνα!!! Ολεεεεεεεεεεεεεεε Ομαδάααααααααααααααααααρα!!!!

Τζουστινάκι σε παροξυσμό

MONTREAL — Thousands of jubilant Montreal Canadiens fans poured into the downtown core on Wednesday to celebrate the team's stunning elimination of the defending Stanley Cup champion Pittsburgh Penguins.
Many of the fans exchanged high-fives and boasted the team will continue its brilliant play all the way to its first Stanley Cup since 1993.
Their beloved Habs were actually 750 kilometres away, disposing of the mighty Penguins in Pittsburgh with relative ease after trailing 3-2 in the series.
The flag-waving crowd was as euphoric as the 21,000-odd fans who had crammed into the Bell Centre and created an eardrum-rattling eruption of joy as they watched the 5-2 victory on a giant screen.
People tossed red-white-and-blue jerseys onto the ice surface in Montreal as the final buzzer sounded. They spilled out into the streets chanting, "We want the Cup! We want the Cup!"
Riot police smiled warily as they watched the scene.
The standing-room-only crowd at the Bell Centre had snapped up tickets to see the game on the giant screen the instant they went on sale.
They leapt to their feet, with strangers exchanging high-fives as the Habs extended their incredible playoff run, which began with a first-round victory over the top-seeded Washington Capitals.
Fans cheered at each image of the puck being cleared from the Habs' zone. They roared every time it entered Penguins territory.
And the sight of Mike Cammalleri pumping his fist after a second-period goal literally prompted them to bow in the direction of his flickering, digitized likeness.
Their loudest boos? Those were triggered by the scene of superstar Sidney Crosby complaining to the referees, pleading for a penalty after he was wrestled to the ice.
Up next for the Canadiens in their first conference final in 17 years will be either the Boston Bruins or the Philadelphia Flyers.
An area was set up by the city for a tailgate party around the Bell Centre, with a DJ and refreshment stands.
And the team had one message for Montrealers at a joint news conference earlier with the local police: please behave. The city has a history of hooliganism after particularly emotional Habs games.
"I know our fans will have fun but in respect and dignity," said Habs legend Rejean Houle, who also acted as team spokesman at the news conference.
An ebullient Houle predicted the Habs would win the game 4-2.
While police and Houle appealed to Montrealers' civility, they were also backing it up with some muscle.
"Our objective is clear: to ensure the smooth handling of the spontaneous festivity after the game," said assistant police chief Denis Desroches.
Desroches expressed hope for a Habs win, and he said police didn't expect more trouble than usual because many families would be attending the game screening.
Police also noted there are about 2,000 security cameras in the downtown area and many people with cellphone cameras, something that helped them identify and round up vandals after the last hockey-related riot in 2008.
Police announced plans to close off a hunk of downtown Ste-Catherine Street and the deployment of officers on foot, bicycle, motorcycle and horseback.
A helicopter would hover overhead and plainclothes police would mingle with the crowds to augment the large contingent of officers in riot gear that would flood the streets.
The canine squad was also being deployed.
Two command posts were also set up for commanders to co-ordinate the police response.
Montreal has a history of hockey-related violence.
Cars were burned and downtown stores were trashed and looted after the Canadiens beat the Bruins in 2008 to advance to the next round of that season's playoffs.
There were also riots after Stanley Cup wins in 1986 and 1993.
One of the most famous riots was in 1955 when Habs great Maurice Richard was suspended and fans took to the street to cause such havoc that Richard had to make a public appeal for calm.
Police said hockey and football games have the potential to lead to riots, judging by past experience in Montreal and other cities.
They said three types of people are usually swept up in the rowdiness -- fans who want to celebrate, people who are drawn to the area of the celebration and get drunk, and thieves who want to profit from any vandalism.
Police said hockey fans don't deserve the blame for any of the looting or vandalism after major Habs wins in recent years.
They say none of the people they arrested in 2008 had tickets to the game

Παρίσι για λίγο, Παρίσι για πάντα!!!

Φέτος, όπως κάθε χρόνο άλλωστε, πέρασα ένα Σαββατοκύριακο στο Παρίσι με αφορμή το Σαλόνι του Βιβλίου. Το ίδιο το Σαλόνι ήταν περίπου απογοητευτικό καθώς όλο και λιγότερα περίπτερα- ιδιαίτερα ξένων χωρών- εμφανίζονται (η απουσία της Ελλάδας εξακολουθητική!!!) με αποτέλεσμα η γαλλόφωνη λογοτεχνία να γίνεται όλο και περισσότερο εσωστρεφής.

Φαίνεται πως η εποχή της λογοτεχνίας του Μαγκρέμπ επίσης σύντομα θα αποτελέσει παρελθόν και πως η γαλλόφωνη αγορά καλείται να παράγει νέες λογοτεχνικές φωνές, μακριά απο τις κλαμμένες ιστορίες των αδικημένων κορασίδων της καπαπίεσης του Ισλάμ.

Πρέπει να πώ ότι ιδιαίτερη αίσθηση μου προκάλεσε η αναβίωση των κλασικών λογοτεχνών του μεταπολέμου με αιχμή του δόρατος το επατειακό ξαναζωντάνεμα του διαχρονικού ηγέτη της γαλλικής λογοτεχνίας Αλμπέρ Καμύ.

Ωστόσο, στο Παρίσι περάσαμε υπέροχα με τις φίλες που ήρθαν απο τα κοντινά σημεία να με συναντήσουν. Και οι δύο γνώρισαν το Παρίσι για πρώτη φορά μέσα απο τα μάτια μου. Παρότι ο καιρός ήταν κατσούφικος με ένα δυνατό αεράκι και συννεφιά, εμείς το αλωνίσαμε και το γευθήκαμε όπως μας έπρεπε και του πρέπαμε.

Πρωινό στο Λα Ντουρέ της Σαμπς Ελυζέ με τα απίθανα γλυκάκια του σε εξωτικές γεύσεις, βραδυνό στην κλασική Λα Κουπόλ στη Μποναβεντούρ και φαγάκια στα καφέ της γειτονιάς μας (μείναμε Τροκαντερό αυτή τη φορά ) ήταν μέσα στο βραχύτατο πρόγραμμα του Παρισιού.

Τα κορίτσια την ερωτεύθηκαν την πόλη μου κι εγώ ξέμεινα πίσω μετά την αποχώρησή τους τους ακόμη μια μέρα να περιηγηθώ το Σαλόνι του Βιβλίου και να χορτάσω μια βόλτα στο Τροκαντερό με θέα τον απόλυτο Πύργο του Αϊφελ.

Ηταν ένα μίνι Σαββατοκύριακο στην Πόλη του Φωτός, απ΄αυτά που πρέπει να τα ζείς για να αναθυμάσαι και να παίρνεις κουράγιο στις επίπεδες μέρες της Βορειομαερικάνικης κουλτούρας.

Τζουστινάκι


΄Στην καρδιά του Τροκαντερό έμενα με θέα τον Πύργο
Την Κυριακή η πλατεία ήταν γεμάτη κι απ΄το νόημά της κάτι είχε προστεθεί!
Τα μπουκέτα στο λουλουδάδικο της γειτονιάς μου ήταν πανέμορφα
Δεν χόρταινα να κοιτώ τις ανθοδέσμες με τα διαφορετικά άνθη παντρεμμένα
Α! Η Μελισσούλα ήρθε με καινούρια άποψη για τα μακαρόν. Ετσι δοκιμάσαμε εκείνα του Πιέρ Ερμέ στην Σεντ Ζερμαίν, αν κι εγώ παραμένω κλασσική στο Λα Ντουρέ.
Μόδα έξω απο το μουσείο σύγχρονης τέχνης.
Μόδα στην avenue Montaigne (αυτή η βόλτα είναι μάστ!)
Με κάδρο τον Louis Vuitton
Για πρωινό πήγαμε στο καλλίτεχνο και αξιέραστο Λα Ντουρέ κι ευχαριστηθήκαμε εκλεράκια και ρελιζιέζ με άρωμα τριαντάφυλλου και φυστικιού!
Οι τσάντες στη βιτρίνα του Βουϊτόν εξαιρετικά τουριστικές, για Γιαπωνέζες τουρίστριες θάλεγα
Το Τζουστινάκι με φόντο την Αψίδα του Θριάμβου
Η Avenue Foche είναι η λεωφόρος των πλουσίων
Μικρές μπουτίκ με αρώματα αρτιζανάλ σε όλο το Παρίσι
Και οι πατισερί σε κάθε πλατεία με προκλητικότατα γλυκάκια!!!

Για τη μάννα μου Μακρόθεν

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλα τα κορίτσια που ξενητεύθηκαν και αναπολούν μέρες μαννούλας

Κι ο άντρας της ο Γιώργος Κοντογεώργης, μορφωμένος, δυναμικός, συνεπής στις υποχρεώσεις του, ήταν στα μέτρα της. Κάθε Σαββάτο ανελλιπώς της έφερνε λουλούδια και τη ζήλευε όλη η γειτονιά. Χρυσάνθεμα το φθινόπωρο , βιολέτες και κρινάκια την άνοιξη, Πασχαλιές τον Απρίλη. Το καλοκαίρι πάλι ανακάλυπτε γαρύφαλλα μοσχομυριστά για να μην της λείπει η ευωδία, που έτσι κι αλλοιώς ήταν διάχυτη στο σπίτι, καθώς εκείνη συνήθιζε να βάζει σε όλα τα ντουλάπια της άρωμα λεβάντας. Οσο για τη γιορτή της μάννας,η Σοφία ήταν η μόνη στη φαμίλια που έπαιρνε μια αγκαλιά τριαντάφυλλα απ’ τα παιδιά της, ακόμη κι αν η βαρυχειμωνιά είχε κάψει τις τριανταφυλλιές. Λές και φύτρωναν πάντα σε πείσμα των καιρών μόνο για κείνη.

Aυτή η παράγραφος είναι κυρίαρχη στο πρώτο μου μυθιστόρημα με τίτλο «Πετάει, πετάει το Σύννεφο» (Εκδόσεις Ψυχογιός 2003). Για χάρη της μάννας μου έγραψα αυτό το μυθιστόρημα, που είναι αφιερωμένο εξαιρετικά σε κείνη και την οικογένειά της, καθώς υλικό για τη συγγραφή του αποτέλεσαν οι ημερολογιακές σημειώσεις του μητρικού παππού μου παπα-Κώστα Κακαβούλη.

Νιώθω την ανάγκη σήμερα να γράψω για τη μάννα μου με αφορμή τη Γιορτή της μητέρας. Παρότι δεν πιστεύω σε αυτές τις μαζικές γιορτές που περιθωριοποιούν όσες γυναίκες δεν έχουν γνωρίσει τη μητρότητα ή όσους ανθρώπους έχουν ορφανέψει απο μητέρα, οφείλω αυτό το κείμενο στη δική μου μάννα.

Θυμάμαι τη μάννα μου απο τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Τη θυμάμαι έντονα να μου ανήκει αποκλειστικά, να με στολίζει με πανέμορφα φουστανάκια και να καμαρώνει για μένα, που είχα μπουκλωτά καστανόξανθα μαλλιά να ανεμίζουν στα παιχνίδια. Η ύπαρξη του μεγαλύτερου αδερφού μου δεν ήταν πρόβλημα, γιατί η μάννα μου ταυτίσθηκε εξ αρχής με την κοριτσίστικη φύση μου.

Θυμάμαι που μετά την έχασα καθώς η αγάπη της μοιράστηκε σε μένα και τη μικρότερη αδερφή μου την Κωνσταντίνα. Την έβλεπα διαρκώς καρφωμένη πάνω απο την κούνια ενός άγνωστου μωρού να αγωνιά, να ταϊζει, να περιποιέται. Κι εγώ ήμουν αφημένη στα χέρια των αγαπημένων μου θειάδων, που όμως παρά την αφοσίωσή τους δεν μπορούσαν να υποκαταστήσουν την απόσπαση της προσοχής της στο καινούριο μέλος της οικογένειας.

Φοβάμαι πως αυτή η τραυματική περίοδος στη ζωή μου με έκανε να αποστασιοποιηθώ απο τη μάννα μου , που πίστευα πως έδωσε την καρδιά της για πάντα σ΄αυτό το κοριτσάκι με τα γκρίζα μάτια , τη λευκή επιδερμίδα και τα καστανά μαλλάκια. Σ΄αυτό το κοριτσάκι που πριν απο μερικά χρόνια ξαφνικά μάς εγκατέλειψε αφήνοντας ένα απέραντο κενό στη ζωή και την ψυχή μας.

Εγώ στο μεταξύ έγινα κορίτσι του πατέρα μου, με τον οποίο συνενοούμασταν πάντοτε στα του σχολείου, στα πολιτικά, στα καθημερινά καθότι ένιωθα πως αποτελούσα για κείνον τη γέφυρα ανάμεσα στο δύσκολο αγόρι και την ευαίσθητη μικρή αδερφή μου.

Ο πατέρας μου λάτρευε τη μαννούλα , την οποία είχε τοποθετήσει στην υπέρτατη θέση στην οικογένεια, όπως άλλωστε αξίζει στις μητέρες. Την τιμούσε με τα λουλούδια του κάθε Σάββατο απαρεγκλήτως. Τα βάζα της ήταν γεμάτα απο χρώματα και μυρωδιές, που σκορπίζονταν σε όλη τη γειτονιά.

Τη δεκαετία του 60, που οι πολίτες στη μικρή Λευκάδα αγνοούσαν πως υπήρχε επίσημος παγκόσμιος εορτασμός για τη Μητέρα, ο πατέρας μου μάς έπαιρνε στου Κουζούντελη και της μαζεύαμε μαργαρίτες για την προσφέρουμε μπουκέτο σε κείνη που μας είχε φέρει στον κόσμο και μας περιποιόταν στην καθημερινότητά μας. Μας τόνιζε πόσο σπουδαία ήταν για την ύπαρξή μας αλλά και για τη ζωή μας ολάκερη. Μας μύησε κυριολεκτικά σ΄αυτόν τον εορτασμό που τότε δεν καταλάβαινα πως απέκλειε τόσες και τόσες γυναίκες.

Η μάννα μου ήταν τρυφερή κι εκδηλωτική ιδιαίτερα με μάς τα κορίτσια. Μας τάιζε στην αγκαλιά της ως μεγάλες, μας έπλενε τα μαλλιά με χαμομήλι, μας έδειχνε την αγάπη της με κάθε τρόπο. Μας έραβε τα ωραιότερα φουστανάκια στις τρείς μοδίστρες μας (μια για τα καθημερινά, μια για τα γιορτινα΄και μια για τις σχολικές ποδιές μας).

Ηθελε να εμφανιζόμαστε στην εκκλησία του πατέρα μας με τα ίδια επίσημα ρούχα η Κωνσταντίνα κι εγώ. Και βέβαια, εγώ μισούσα την ομοιομορφία με τη μικρότερη αδερφή. Αλλά στα μάτια της μάννας μου έτσι ήταν επιβεβλημένο δύο κοριτσάκια με ίδια φορέματα και ίδιους φόγκους. Εφτασε όμως γρήγορα η εποχή της απελευθέρωσης και της απενεχοποίησης απο την ίδια τη συντηρητική μητέρα μου.

Η μάννα μου στην εφηβεία με έσπρωξε κυριολεκτικά να διαλέξω το στύλ του ντυσίματός μου. Απο τα 14 χρόνια μου θεώρησε πως ήμουν μεγάλη αρκετά για να διαμορφώσω την προσωπικότητά μου στον τομέα αυτό . Ετσι σταμάτησαν τα ίδια φουστανάκια με την αδερφή μου κι ένιωσα πως είχα πιά μεγαλώσει.

Επίσης, μας είχε απεριόριστη εμπιστοσύνη. Δεν πίστευε ποτέ τα σχόλια των άλλων για μας, ο δικός μας λόγος ήταν συμβόλαιο για κείνη. Αυτή η αρετή της μας έδωσε αυτοπεποίθηση και απόλυτη υπευθυνότητα για τις πράξεις μας. Μας απενεχοποίησε κιόλας απο το μικρόψυχο πολλάκις περιβάλλον της μικρής μας κοινωνίας.

Τα τελευταία χρόνια ζώ μακριά της στην άλλη όχθη του Ατλαντικού και μάλιστα κάτω απο τη βαρειά σκιά της απουσίας της αδερφής μου. Μιλώ μαζί της καθημερινά στο τηλέφωνο και ανταλλάσσουμε τις λεπτομέρειες του καθημερινού μας βίου.

Νιώθω πως τώρα ζεί μέσα απο τη δική μας πραγματικότητα, καθώς οι πληροφορίες για τον Αλέξανδρο (που τον μεγάλωσε κυριολεκτικά στη Λευκάδα) γεμίζουν τις μέρες της και τα όνειρά της τις άγρυπνες νύχτες της.

Αισθάνομαι πως της λείπω και μου λείπει αφάνταστα. Αλλά έτσι με έπλασε εκείνη, με δυνατά φτερά για να πετάω μόνη μου. Κι αυτό είναι το τίμημα της ανεξαρτησίας με το οποίο με προίκισε εν γνώσει της.

Μαννούλα να το ξέρεις , σ΄αγαπώ!

Ιουστίνη

Οργή λαού φωνή Θεού

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Αναυδοι παρακολουθήσαμε σήμερα απο την άκρη του κόσμου το ολοκαύτωμα των τριών νεαρών υπαλλήλων της τράπεζας Μαρφιν στο κέντρο της Αθήνας, πέφτοντας εδώ στην ξένη σε βαθειά περισυλλογή και ακατανίκητη θλίψη.

Η μικρή πατρίδα ποτέ δεν έχει γνωρίσει ιστορικά τέτοιο οικουμενικό διασυρμό . Ούτε την περίοδο της Χούντας δεν καταδικάσθηκε έτσι στις συνειδήσεις των πολιτών του κόσμου. Τούτο το οικονομικό αδιέξοδο, που έχει καταστήσει την Ελλάδα τον αδύναμο κρίκο μιας αλυσίδας οικονομικών συμφερόντων, ήταν μοιραίο να ανοίξει μια περίοδο αντιδράσεων εκ μέρους του ελληνικού λαού που βλέπει όλες τις προσπάθειές του να γίνονται συντρίμια στο όνομα της στήριξης απο την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Οι πρόσφατες επώδυνες αποφάσεις της κυβέρνησης για περικοπές μισθών στο δημόσιο τομέα και συντάξεων τόσο στο δημόσιο όσο και τον ιδιωτικό τομέα, έπνιξαν τον κοσμάκη απο αγανάκτηση. Η επιπλέον αυθαίρετη νομοθετική ρύθμιση για την απώλεια των κεκτημένων βασικών εργατικών δικαιωμάτων στον ιδιωτικό τομέα ξεχείλισε το ποτήρι της δίκαιης εξέγερσης του λαού, που συνειδητοποιεί πως στο όνομα μιας παγκόσμιας οικονομικής τάξης πρέπει να πληρώσει εκείνος το τίμημα. Και να ξεχασθούν όλες οι ατασθαλίες των δισεκατομμυρίων που είναι αξώφθαλμες στο δημόσιο πολιτικό βίο μας.

Ετσι, ο λαός βγήκε στους δρόμους για να διαδηλώσει το αίσθημα της δυσφορίας του για την καινούρια Ελλάδα του 21ου αιώνα που θα βρίσκεται κάτω απο τη μπότα της επιτήρησης της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ ώσπου τα ομολογά της να ξαναποκτήσουν κάποια αξία για να μη μολύνουν τελικά τα τραπεζικά συστήματα των Μεγάλων και Ισχυρών.

Και όπως συμβαίνει συχνά στις κοινωνικές εκρήξεις, η κατάσταση βγήκε εκτός ελέγχου. Κάποιος νεαρός με θολωμένο βλέμμα έρριξε μια μολότοφ στην Τράπεζα σε ένα ξέσπασμα εναντίον του συστήματος. Αλλοι λένε πως το επεισόδιο προκλήθηκε απο τους γνωστούς κουκουλοφόρους της Αθήνας. Και η μολότοφ έγινε φωτιά και η φωτιά έκαψε τρείς νέους ανθρώπους που μέσα απο το σύστημα με την εργασία τους προσπαθούσαν να τα φέρουν βόλτα στην αγριότητα της ελληνικής οικονομικής δυσπραγίας.

Και ο αγώνας βάφτηκε με αίμα, που θα φέρει κατακραυγή για την αδικία. Και θα δημιουργήσει αναστολές και συζητήσεις για το αν πρέπει να συνεχίσει η υγιής αντίδραση ενάντια στη μονομερή επιβολή μέτρων για την εξυγείανση της οικονομίας.
Για μια ακόμη φορά με αυτό το ανάθεμα των αναρχικών, οι τίτλοι θα ξεφύγουν απο την ουσία, που είναι η κηδεμόνευση των Ελλήνων πολιτών απο τους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς.

Ως Ελληνίδα του κόσμου, λυπούμαι για τον άδικο χαμό των τριών παιδιών της βιοπάλης. Λυπούμαι όμως το ίδιο έντονα γιατί κάποιοι νεαροί υπό το πρόσχημα του αναρχισμού μάτωσαν τον αγώνα ενάντια στην παγκόσμια συγκυρία των συμφερόντων, που διασύρει την πατρίδα μας διεθνώς οδηγώντας τους εργαζόμενους στους εργασιακούς όρους της προπολεμικής εποχής.

Φοβούμαι πως η κοινωνική ανατραχή, που δεν θα κωπάσει γιατί έχουν αποφασισθεί πίσω απο τις πόρτες τα παράλογα ερήμην του κόσμου, θα φέρει κι άλλες δυστυχίες στον τόπο μας, αφού φαίνεται να επαναλαμβάνεται το ρηθέν :Οργή λαού φωνή Θεού!

ΥΓ: Η αντιστροφή του ρηθέντος Φωνή Λαού Οργή Θεού σε Οργή Λαού Φωνή Θεού έγινε για την εξυπηρέτηση του άrθρου.

Εθνικός Κήρυκας, η ιστορική ομογενειακή εφημερίδα

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Ο Εθνικός Κήρυκας μπήκε στη ζωή μου αφότου έφτασα στο Μόντρεαλ να ζήσω και να ασκήσω τα δημοσιογραφικά μου καθήκοντα. Μακρινή εφημερίδα τότε που δεν υπήρχαν τα ηλεκτρονικά μέσα (αν και εκδιδόταν στη Νέα Υόρκ), είχε καταγραφεί στη συνείδησή μου ως μία απο τις επαγγελματικότερες έντυπες εκδόσεις της ελληνικής ομογένειας.

Ο Εθνικός Κήρυκας εισέβαλε κυριολεκτικά στην καθημερινότητά μου, όταν στη δεκαετία του 90 παρακολουθούσα εκ του σύνεγγυς τα τεκταινόμενα στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής επι αρχιεπισκοπείας Ιακώβου και Σπυρίδωνος. Οφείλω να ομολογήσω ότι άντλησα πολλάκις υλικό ως δημοσιογράφος και ως συγγραφέας, παρότι διατήρησα άκρα επιφυλακτικότητα για τις ακραίες θέσεις ορισμένων αρθρογράφων περί τα ομογενειακά και εκκλησιαστικά ζητήματα.

Η αντίληψή μου εξακολουθεί να συνίσταται στο ότι ο Εθνικός Κήρυκας συνεχίζει απο την έκδοση του πρώτου της φύλλου το 1915 να είναι μια έγκριτη καθημερινή εφημερίδα της ομογένειας, η οποία διαθέτει επαγγελματίες δημοσιογράφους και μια φωνή που με την ηλεκτρονική μορφή της φτάνει ως τα πέρατα της βορειοαμερικάνικης ομογένειας.

Πρόσφατα με την ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου μου «Για την Αγάπη των Αλλων» , είχα την τύχη να γνωρίσω τον εξαιρετικό δημοσιογράφο της Σταύρο Μαρμαρινό, τον οποίο είχα πολλάκις διαβάσει αλλά δεν είχε συμπέσει να γνωριστούμε δια ζώσης. Ο Σταύρος Μαραμαρινός μου έκανε μια άψογη τηλεφωνική συνέντευξη πριν απο την παρουσίαση και κατάφερε μια καταπληκτική κάλυψη του γεγονότος στο Σύλλογο Νισυρίων. Ειλικρινά, χαίρομαι να γνωρίζω επαγγελματίες ομογενείς δημοσιογράφους, οι οποίοι διατηρούν μιά ξεκάθαρη άποψη για την ελληνικότητα, την ελληνική γλώσσα και την έντιμη δημοσιογραφία.

Ταυτόχρονα, ο εκδότης της ιστορικής εφημερίδας Αντώνης Διαματάρης μού έκανε την τιμή να παρευρίσκεται τόσο στο ιδιωτικό δείπνο που παρέθεσε προς τιμή μου και προς τιμήν των εκδοτών μου ο Γιάννης Κατσιματίδης, όσο και στην πλήθουσα εκδήλωση στο Σπίτι της Νισσύρου.

Η πρόσκλησή του να επισκεφθούμε τα γραφεία του Εθνικού Κήρυκα στο Κουίνς με γέμισε χαρά γιατί ήθελα να δώ απο κοντά τις εγκαταστάσεις της ιστορικής εφημερίδας.
Εντυπωσιάσθηκα με το εκπληκτικό κτήριο και τα γραφεία στα οποία εργάζονται οι δημοσιογράφοι του Εθνικού Κήρυκα. Χάρηκα ειλικρινά για την επαγγελματικότητα της υποδομής ενός ομογενειακού εντύπου, την ώρα που γνωρίζω πως η ομογένεια συρρικνώνεται και πως εφημερίδες και έντυπα της Διασποράς βάζουν διαρκώς λουκέτο.

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ήταν η συζήτηση με τον εκδότη Αντώνη Διαματάρη και τον δημοσιογράφο Σταύρο Μαρμαρινό για τα τεκταινόμενα στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής. Δεν θα αναφέρω τα όφ δε ρέκορντ, άλλωστε ο Εθνικός Κήρυκας έχει πάντοτε τη δική του άκαμπτη θέση στα ζητήματα που θεωρεί ως ακρογωνιαία για την ομογένεια της Αμερικής.

Ολοκληρώνοντας αυτή την επίσκεψη, θέλω να πώ ότι είμαι περήφανη που ο Εθνικός Κύρηκας επι 95 χρόνια κρατάει άσβεστη τη δάδα της ελληνικής επαγγελματικής δημοσιογραφίας στη Βόρεια Αμερική. Εύχομαι με τη νέα ηλεκτρονική διάδοση των μέσων ενημέρωσης αλλά και με την αγγλική ενημέρωση για τη νέα γενιά των Ελλήνων, τούτο το πνεύμα να ισχύσει και στις επόμενες εκατονταετίες.



Στο γραφείο του διευθυντού φωτογραφίες με σημαίνοντα πρόσωπα
Ο εκδότης Αντώνης Διαματάρης κρατάει ένα ιστορικό φύλλο

Το γραφείο της σύσκεψης των δημοσιογράφων

Ο δημοσιογράφος Σταύρος Μαρμαρινός στο καθήκον

Σημαίνοντα εξώφυλλα

Η παρέα μας κατά την επίσκεψη. Απο αριστερά ο εκδότης Θάνος Ψυχογιός, η εκδότρια Νίνα Ψυχογιού, η υπογράφουσα, ο Τέντ και ο δημοσιογράφος Σταύρος Μαρμαρινός

Ο Τέντ με τα φύλλα της δημοσιότητας

Το πρώτο ιστορικό φύλλο της έκδοσης με συνέντευξη του αείμνηστου Ελευθερίου Βενιζέλου

Η παλιά μέθοδος της εκτύπωσης

Τα τυπωτήρια σήμερα