Πετάει, πετάει ο καιρός!!!

Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια από τότε που ο Ευάγγελος Βενιζέλος, υπουργός πολιτισμού χαιρέτισε το πρώτο μου μυθιστόρημα με τίτλο "Πετάει, Πετάει το Σύννεφο" στην παρουσίαση της Αθήνας, στο Αίθριο της Στοάς του Βιβλίου.

Εκτοτε κύλησαν τα χρόνια, πικρά για μένα καθώς μεσολάβησε η φυγή της αδελφής μου, αλλά η πέννα οξύνθηκε κι έτρεξε πάνω στο χαρτί σμιλεύοντας άλλα τρία μυθιστορήματα. Εγινα μυθιστορού, όπως με αποκαλεί η παραμυθού Μαίρη Σάββα-Ρουμπάτη.

Μια και οι ημερομηνίες έχουν τη σημαντικότητά τους, σήμερα φέρνω αυτό το τρυφερό σημείωμα του Ευάγγελου Βενιζέλου, που τώρα στηρίζει την προσπάθεια της Ελλάδας για επιστροφή σε ένα αισιόδοξο μέλλον!

Τζουστινάκι

 

 

Χαιρετισμός του Υπουργού Πολιτισμού για την εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου της Ιουστίνης Φραγκούλη «Πετάει, πετάει το σύννεφο»

                                                 

                                                                        Αθήνα, 25 Ιουνίου 2003-06-25

 

Η Ιουστίνη Φραγκούλη είναι βεβαίως, πριν απ’ όλα, μια  καλή μου φίλη, μια γοητευτική πολυδύναμη προσωπικότητα που μας λείπει, χρόνια τώρα, καθώς έχει μεταφέρει  τις  δραστηριότητες της στον  μακρινό αλλά πολύ φιλικό Καναδά.

Την θαυμάζω κάθε φορά που την συναντώ στο Μόντρεαλ ή αλλού – εντός ή εκτός Ελλάδος- για το κέφι της, την ζωτικότητα της, την ικανότητα της να υπερβαίνει δυσκολίες,  για τον τρόπο με τον οποίο έχει οργανώσει την οικογενειακή της ζωή, για τον τρόπο με τον οποίο έχει μεταφερθεί από τα πεδία της δημοσιογραφίας σε άλλα πεδία, εξίσου ή και περισσότερο ενδιαφέροντα. Τώρα δε πλέον, στο μεγάλο πεδίο της λογοτεχνικής δημιουργίας.

 

Ένας άνθρωπος που ενδιαφέρεται για τους άλλους, ένας άνθρωπος που ξέρει να παρατηρεί και να κατανοεί την κοινωνία, ένας άνθρωπος που ενδιαφέρεται για τη βαθύτερη φύση του ανθρώπου, είναι λογικό να θέλει όλα αυτά να τα συνθέσει εν τέλει σε μία μεγάλη αφήγηση. Σε μία μεγάλη αφήγηση που είναι ανοικτή στον ορίζοντα του κόσμου, αλλά που ξεκινάει από τις πολύ σταθερές βάσεις της καταγωγής και του προσωπικού βιώματος.

 

 

Για αυτό η Ιουστίνη Φραγκούλη είναι μία θυγατέρα της Λευκάδας, μέλος λευϊτικής οικογένειας,  πιστή στον τόπο της, στις παραδόσεις του και στους ανθρώπους του,  αλλά ταυτόχρονα είναι βέβαια και μία πολίτης του κόσμου. Είναι ένας άνθρωπος που κινείται με άνεση μέσα στην διεθνή πολιτική και πολιτιστική κίνηση και μπορεί να εκφραστεί, με την ίδια άνεση σε πολλές γλώσσες. Άλλωστε, τα όρια της γλώσσας μας είναι τα όρια του κόσμου μας  και άρα ο πολλαπλασιασμός των γλωσσών είναι ταυτόχρονα και πολλαπλασιασμός των κόσμων μας.

 

Το λέω αυτό γιατί η Ιουστίνη Φραγκούλη δεν εμφανίζεται στα γράμματα ως μία ακόμη Ελληνίδα συγγραφέας που συγκεντρώνει, επεξεργάζεται και καταθέτει την εμπειρία της διαπλασμένη σε λογοτεχνική έκφραση. Ταυτόχρονα κάνει την εμφάνισή της και στην αγγλική και στη γαλλική βιβλιογραφία, αξιοποιώντας το μεγάλο αυτό γλωσσικό πλεονέκτημα του Καναδά, που μία Λευκαδίτισσα, Επτανήσια δηλαδή, αλλά πολύ κοντά στην «στερεότητα» της στερεάς Ελλάδας, όπως η Ιουστίνη Φραγκούλη, μπορεί να αξιοποιήσει.

 

  Ήθελα πάρα πολύ να είμαι σήμερα παρών, το είχα οργανώσει έτσι ώστε να μπορεί να επιτευχθεί αυτό, και το οφείλω στην αγάπη και την εκτίμηση που έχω προς την Ιουστίνη Φραγκούλη. Δυστυχώς, έκτακτες, κομματικού χαρακτήρα υποχρεώσεις, οι εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη των νέων οργάνων του ΠΑΣΟΚ με ανάγκασαν να φύγω εκτάκτως και εσπευσμένως στη Θεσσαλονίκη, και λυπούμαι γιατί της προκάλεσα αυτή, την μικρή  – θέλω να ελπίζω- απογοήτευση. Απογοήτευση που σίγουρα δεν έχει ουσιαστικό περιεχόμενο, γιατί εγώ θα εξέφραζα την εκτίμηση και την αγάπη μου και θα άφηνα –όπως κάνω και τώρα-  στους εκλεκτούς συνδαιτυμόνες μου, δημοσιογράφους και συγγραφείς άλλωστε, πολύ πιο ειδικούς από μένα, το προνόμιο να ασχοληθούν με την ουσία του συγγραφικού λόγου της Ιουστίνης.

 

 Ζητάω την κατανόησή της, όπως και την κατανόηση του εκλεκτού ακροατηρίου που έχει έλθει από το εξωτερικό και από την Ελλάδα για να τιμήσει την προσωπικότητα και το έργο της Ιουστίνης Φραγκούλη και ευχαριστώ επίσης τον Διευθυντή του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, τον καλό φίλο Χρήστο Λάζο, γιατί επωμίστηκε με χαρά το βάρος να με εκπροσωπήσει  στην εκδήλωση αυτή και να μεταφέρει τις σκέψεις μου και τον θερμό μου χαιρετισμό.

 

Τίποτα δεν μπορεί να είναι οικουμενικό εάν δεν είναι, σε τοπικό και προσωπικό επίπεδο,  αυθεντικό. Εάν δεν εκφράζει μία συγκεκριμένη εμπειρία,  που στη συνέχεια  μετατρέπεται, με πιο αφηρημένη μορφή, σ’ ένα αφηγηματικό λόγο. Και αυτό το σέβεται η Ιουστίνη Φραγκούλη με ένα τρόπο ο οποίος είναι υποδειγματικός, γιατί δεν υποδύεται την συγγραφέα επεξεργαζόμενη μία ιδέα χωρίς χαρακτήρα και χωρίς χαρακτηριστικά, αλλά ασχολείται με πραγματικούς, χειροπιαστούς ανθρώπους, ασχολείται με τα μεγάλα προβλήματα, θα έλεγα τα αρχετυπικά προβλήματα που βασανίζουν την ψυχή και τη σκέψη όλων μας. Και έτσι το βιβλίο της λειτουργεί ως εξομολόγηση αλλά ταυτόχρονα και ως καθρέφτης, μέσα στον οποίο ο καθένας μπορεί να βρει αυτόν τον πυρήνα της αγωνίας του και ταυτόχρονα τον πυρήνα της ελπίδας του, γιατί  κάθε τι το οποίο είναι γνήσιο και κάθε τι που είναι τρυφερό και ανθρώπινο είναι ταυτόχρονα και αισιόδοξο. Και πιστεύω ότι αυτό είναι τελικά το συγγραφικό μήνυμα της Ιουστίνης Φραγκούλη.

 

Της εύχομαι και στο νέο αυτό χώρο, την ίδια επιτυχία και το ίδιο κέφι. Κέφι για ζωή και κέφι για δημιουργία που διακρίνει την προσωπικότητά της και την κάνει τόσο αγαπητή και τόσο σεβαστή από όλους μας.

 

 

 

                                                                         Ευάγγελος Βενιζέλος