Ι. Φραγκούλη: Τα ψηλά τακούνια, η Λευκάδα, οι «Καναδοί» και η ελληνική κρίση
Ενας διαδικτυακός τόπος με εξαιρετική αισθητική τόσο ως προς το στήσιμο όσο και ως προς την επιλογή των θεμάτων είναι το www.thinkfree.gr του συναδέλφου Γιάννη Κεσσόπουλου. Με το Γιάννη γνωρισθήκαμε στη Θεσσαλονίκη σε μια παλιότερη παρουσίαση βιβλίου μου κι έκτοτε δεθήκαμε μέσα από την κοινή άποψη για τα πράγματα. Ευχαριστώ γιά τις εξαιρετικές ερωτήσεις, που μου έδωσαν την ευκαιρία να αναπτύξω την άποψή μου σε πολλά ζητήματα και ιδιαίτερα εκείνο της μικρής πατρίδας.
Συνέντευξη στον Γιάννη Θ. Κεσσόπουλο
Με αφορμή την κυκλοφορία του μυθιστορήματός της «Τα ψηλά τακούνια», η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη παραχώρησε στο thinkfree.gr μια εξαιρετική συνέντευξη…
Μιλώντας για «φιλία γυναικών» ανατρέπετε ένα στερεότυπο! Μπορεί να υπάρχει φιλία μεταξύ γυναικών; Μήπως σας σώζει η απόσταση;…
Η φιλία των γυναικών είναι η πεμπτουσία των ανθρωπίνων σχέσεων. Δεν θεωρώ πως ανατρέπω κάποιο στερεότυπο υμνώντας τη γυναικεία φιλία. Αντίθετα, τοποθετώ αυτή την ουσιώδη σχέση στη σωστή της διάσταση. Γιατί η φιλία ανάμεσα στις γυναίκες αναπτύσσεται στις μικρές ηλικίες, γίνεται υποτονική όταν μεσολαβούν οι έρωτες και ξαναδυναμώνει όταν έρχεται η ωριμότητα. Η γυναίκα αναζητεί την ομόφυλή της για να της ακουμπήσει τα άδηλα και τα κρύφια της ψυχής της, όταν στο γάμο σωρεύονται προβλήματα, όταν η καθημερινότητα γίνεται θηλειά στο λαιμό της. Τότε η επικοινωνία με τον άνδρα περιορίζεται σε άλλα επίπεδα.
Αυτά τα στερεότυπα, πως δεν υπάρχουν αληθινές γυναικείες φιλίες έσβησαν όταν έκλεισαν το Ρομάντσο και ο Θησαυρός (σαρκασμός!). Όσο για μένα, είμαι τυχερή που ζω σε απόσταση κι έτσι εκτιμώ περισσότερο από ποτέ το θησαυρό της φιλίας με τα κορίτσια της νεότητας.
Το «Ψηλά τακούνια για πάντα», όπως λέτε, είναι έργο αυτοβιογραφικό. Είναι κανόνας να κρατούν οι φιλίες όπως τις περιγράφετε ή η ζωή σας έχει μια «μυθιστορηματική» πλευρά;Ναι, το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό από την άποψη ότι ακουμπάει στην μεταδικτατορική εποχή και στη Λευκάδα όπου μεγαλώσαμε. Μέσα από τις σελίδες του περνάνε τα πρόσωπα και οι μνήμες που σημάδεψαν την εξέλιξή μου από παιδί σε γυναίκα. Βεβαίως, η ανάπτυξη του δράματος μέσα από τη μυθοπλασία μεταφέρει τα βιώματα στην φόρμα της μυθιστορηματικής γραφής.
Όσο για τις φιλίες μου, έχουν επιβιώσει της απόστασης, των καιρών, των διαφορετικών χαρακτήρων. Όταν τα καλοκαίρια σμίγουμε στη Λευκάδα γιορτάζοντας τη φιλία μας, μπορεί κανείς να αντιληφθεί το πέρασμα από το μυθιστόρημα στην αγαθή πραγματικότητα των αληθινών αισθημάτων.
Τι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο να επιστρέφει σταθερά στα νεανικά του χρόνια;
Είναι η αδήριτη ανάγκη του να σκύψει στο παρελθόν του, να λύσει τους γρίφους του, να βουτήξει στις μνήμες ξορκίζοντάς τες. Είναι η αρχέγονη ώθηση της ίδιας του της φύσης να επανέλθει στις μέρες της αθωότητας τολμώντας τον προσωπικό απολογισμό του. Είναι η φροϋδική νομοτέλεια να καθαρίσει τα βιβλία της ζωής του!
Αυτή την επιστροφή τη θεωρείτε βάσανο ή ευλογία;
Είναι ταυτόχρονα βάσανος και ευλογία. Δηλαδή περνάει κανείς από τη βάσανο της επιστροφής σε ένα παρελθόν που προσπαθεί να συγκαλύψει καθ’ όλη την πορεία της ζωής του. Καλείται να σκάψει βαθειά στα φυλλοκάρδια του, να επανακαθορίσει το παρόν απέναντι στο παρελθόν του. Αλλά όταν αυτή η επώδυνη διαδικασία ολοκληρωθεί, έρχεται η λύτρωση που όμοιά της δεν συμβαίνει στην ανθρώπινη φύση.
Με το τίτλο σας που θυμίζει την ταινία του Αλμοδοβάρ, τονίζετε μια άλλη σημειολογία των ψηλών τακουνιών…
Πρόκειται γι αυτή την ανυπομονησία των κοριτσιών να μεγαλώσουν, να γίνουν γυναίκες, να φορέσουν ψηλά τακούνια, να λικνισθούν μπροστά στα αδηφάγα βλέμματα των ανδρών. Εγώ λάτρευα τον ήχο των τακουνιών που έσβηναν στο σοκάκι της Λευκάδας, σμιλεύοντας τα όνειρά μου για την ενηλικίωση. Και όταν η φίλη μου κάρφωσε ξύλινα τακούνια στις σαγιονάρες μας και πηγαινοερχόμασταν κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο στη γειτονιά, ήξερα πως ήθελα να φορέσω γόβες το συντομότερο δυνατόν. Και παρόλο που η εποχή της μεταπολίτευσης και της νεότητάς μου έρρεπε προς τα μποτίνια, εγώ έκανα οικονομίες να αγοράσω ψηλοτάκουνες γόβες από το Χαραλά ή από την Καλογήρου. Αυτό δεν άλλαξε ποτέ.
Υμνώ τις γόβες μαζί με εκατομμύρια άλλες γυναίκες, μαζί με τον Αλμοδοβάρ!
Η Λευκάδα τα τελευταία χρόνια, λόγω της εύκολης πρόσβασης, έχει γίνει αγαπημένη πολλών Θεσσαλονικέων και γενικώς Μακεδόνων. Που γεννηθήκατε και που ζήσατε τις δυνατές εμπειρίες εκείνων των χρόνων; Ποιοι τόποι περιγράφουν τη δική σας Λευκάδα;
Ναι, η Λευκάδα τα τελευταία χρόνια φιλοξενεί πολλούς Μακεδόνες στην αγκαλιά της κυρίως τους θερινούς μήνες. Για μένα είναι ευλογία να έρχονται οι Θεσσαλονικείς και οι Μακεδόνες, γιατί είναι λεβέντες, γενναιόδωροι, εκδηλωτικοί με την ομορφιά του τόπου μας.
Προσωπικά ορίζομαι οριζοντίως από το ορεινό χωριό του πατέρα μου, την Εγκλουβή με τις περίφημες φακές της και καθέτως από το μεσόγειο χωριό, το Σύβρο με τα τρεχούμενα νερά του. Ωστόσο, μεγάλωσα κολυμπώντας στην παραλία του Κάστρου, κάνοντας ποδήλατο γύρω από τη λιμνοθάλασσα, πίνοντας σουμάδα στο καφενείο των ελαιών και στο καφενείο των πλατανιών.
Η απογευματινή βόλτα στους Μύλους προσφέρει το ηλιοβασίλεμα, το κολύμπι στους Εκρεμνούς βαφτίζει στο απέραντο Ιόνιο, η διαδρομή μέχρι το Αθάνι αποπλανεί το βλέμμα στο πέλαγος, η Βασιλική είναι το αγαπημένο ψαροχώρι των παιδικών μου χρόνων. Και η πόλη της Λευκάδας είναι το σημείο συνάντησης όλων των φίλων. Δεν υπάρχει γωνιά του νησιού που να μην λατρεύω, που να μην έχω χτίσει αναμνήσεις.
Η συζήτηση μαζί σας είναι μια πολύ καλή αφορμή για να μιλήσουμε για την ομογένεια, τον ελληνισμό του Καναδά, όπου ζείτε. Πόσο και πως απασχολεί τους Έλληνες εκεί η περίπτωση της Ελλάδας;
Η ομογένεια του Καναδά είναι μια ζωντανή δύναμη με 250.000 Έλληνες απ’ άκρη σ’ άκρη της μεγάλης χώρας. Οι μεγάλες παροικίες του Τορόντο και του Μόντρεαλ έχουν αναδείξει πολλούς επιτυχημένους Έλληνες. Η δεύτερη γενιά θριαμβεύει στις επιστήμες, αναδεικνύοντας το εκλεκτικό πνεύμα του Γένους μας.
Η υπόθεση της Ελλάδας κυριολεκτικά πληγώνει τους Έλληνες του Καναδά, οι οποίοι μέσα από την Εκκλησία και άλλους φορείς προσπαθούν να υποστηρίξουν τα αδύναμα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Τα παιδιά και το μέλλον τους μας απασχολούν τα μάλα και προς αυτή την κατεύθυνση κινούμαστε.
Τι σκέψεις κάνετε εσείς για την σημερινή Ελλάδα;
Η Ελλάδα έχει γίνει ο σάκος του μποξ μιας Ευρώπης που παραπαίει. Πρόκειται για ένα τραγικό αδιέξοδο, στο οποίο μας ενέβαλαν οι δικοί μας ηγέτες αλλά και οι εταίροι. Ποτέ στην παγκόσμια οικονομία δεν έχει αντιμετωπισθεί η ύφεση με περικοπές και μέτρα λιτότητας. Στην περίπτωση της Ελλάδας αντίθετα επιβλήθηκε μια κάθετη ύφεση, που δεν φαίνεται πως μπορεί να ανατραπεί με τη συνθήκη του αβάσταχτου χρέους.
Είναι κοινό μυστικό πως αν δεν γίνει κούρεμα του χρέους άμεσα, η Ελλάδα θα συνεχίζει να ζει τον αργό θάνατό της. Η Γερμανία αλύπητα χτυπάει το μαστίγιο και κανείς δεν αντιστέκεται. Ως πότε όμως;
Νοιώθετε τυχερή που ζείτε έξω από αυτή τη χώρα, έξω από αυτή την κατάσταση;
Νιώθω τυχερή εν μέρει, που δεν ζω στο πετσί μου την κρίση χρέους, που δεν την υφίσταμαι στην καθημερινότητά μου. Ως δημοσιογράφος όμως την εισπράττω επί τέσσερα χρόνια από τα μέσα ενημέρωσης του κόσμου σαν ένα διαρκές φτύσιμο του λαού μας.
Ταυτόχρονα το κοντινό μου περιβάλλον στην Ελλάδα έχει αποσυντεθεί, οι εφημερίδες κλείνουν, οι συνάδελφοι χάνουν τη δουλειά τους, οι φίλοι μου εγκαταλείπουν τη χώρα. Το άγος γίνεται ασφυκτικός κλοιός για την ύπαρξή μου. Προσπαθώ να συνεισφέρω στην εξομάλυνση των εντυπώσεων μέσα από τη δημοσιογραφική μου οντότητα εδώ στον ξένο κόσμο. Αλλά όλα πέφτουν στο κενό!
Ποιο είναι το επόμενο μυθιστόρημα που ετοιμάζετε;
Αυτή την άνοιξη πρόκειται να κυκλοφορήσει η συνέχεια των Ψηλών Τακουνιών, που θα φέρει τα κορίτσια μου στην αμείλικτη εποχή της ωριμότητας. Κι αυτό είναι ένα δύσκολο στοίχημα!!!
No comments:
Post a Comment