Οταν η Μέρα του Παιδιού είχε νόημα!

Μπορεί και να ήμουν απο τα λίγα παιδάκια που γνώριζα την Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού ακόμη και πριν τη σχολική μου ηλικία στα μέσα του 60. Θυμάμαι τον πατερούλη να με πηγαίνει στο νεοκλασικό σπίτι της δεσποινίδος Τούλας Λάζαρη , η οποία με μάθαινε να αποστηθίζω ένα ποίημα για τα αδικημένα παιδιά, ένα ποίημα για την Παγκόσμια ημέρα του Παιδιού.

Το σπίτι της βρισκόταν στο στενό του Ρεγάντου και ήταν μια κομψή δεσποινίς με γυαλιά, που εργαζόταν για την Κοινωνική Πρόνοια της Λευκάδας. Με το σεμνό της στύλ και την ευγένειά της μου μάθαινε την απαγγελία και με χειροκροτούσε με τα λεπτά χεράκια της κάθε φορά απο αποστήθιζα μια στροφή.

Οταν αργότερα  πήγαινα στο σχολείο και είχα μάθει τη λειτουργία της αποστήθισης, επισκεπτόμουν τα φθινοπωρινά απογεύματα στο σπίτι της δεσποινίδος Τούλας για να μου μάθει να τονίζω τις φράσεις, να μου διδάξει πώς θα ανοίγω τα χεράκια σε κάθε γύρισμα του τόνου ή του νοήματος. Η δεσποινίς Τούλα ήταν η πρώτη μου αυτοδίδακτη δασκάλα στη δημόσια απαγγελία.

Υστερα η μαμά με έντυνε όμορφα, μου χτένιζε τα μαλλιά και μου φορούσε κορδέλλα με λουλούδια ή μου τα έδενε αλογορουρά και μου στόλιζε με φιόγκο το δέσιμό της. Φιόγκο ασορτί με το ρούχο μου.  Και μαζί με τον πατερούλη με συνόδευαν στο Πάνθεον, το λαμπρό κινηματοθέατρον της εποχής όπου έδινα την απαγγελία ενώπιον του Μητροπολίτου Δωροθέου, της νονάς Ιουστίνης, των νομαρχαίων , δημαρχέων και άλλων παραγόντων της πόλης.

Ανάμεσα στους μεγάλους που έκαναν περίτεχνους και μακροσκελείς λόγους για τα παιδιά της πείνας, της ανέχειας, τα παιδιά του πολέμου και της κακουχίας, το δικό μου ποίημα ήταν μια ανάλαφρη χροιά στην αμτόσφαιρα. Ενα παιδικό φτερούγισμα στα λόγια των μεγάλων.

Η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου γιατί συμμετείχα σ΄αυτήν. Κι όταν τα βράδυα επιστρέφαμε στο σπίτι ο πατερούλης μας έλεγε τις φρικτές ιστορίες των πολέμων, της ασιτίας και της ανέχειας των ανήλικων πλασμάτων. Εμαθα να σέβομαι τα παιδιά, κατανοώντας πλήρως ότι είναι τα πιό αδικημένα θύματα των γεωπολιτικών παιχνιδιών, τα πιό απροστάτευτα όντα στη μήνι ή την αδιαφορία των μεγάλων.Αναλόγως!!!

Σήμερα η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού είναι μια επέτειος σχεδόν χωρίς σημασία καθώς προστίθεται αριθμητικά στην Παγκόσμια Ημέρα της Γραμματέως, του Νοσοκόμου, του Γιατρού, του Χαμόγελου, της Θλίψης  και τόσων άλλων επετείων. Παρότι η UNICEF επιτελεί σπουδαίο έργο, ο ίδιος ο γιορτασμός της ημέρας έχει χάσει τη σπουδαιότητά του.

Θα ήθελα να ευχηθώ στα παιδιά του κόσμου να είναι καλά, πολύ καλά. Και στις οργανώσεις που ασχολούνται με τα παιδιά της Ελλάδας και του κόσμου να προσπαθούν να διασώσουν τα όμορφα χαμόγελα της αθωότητάς τους.

 Τζουστινάκι


ΥΓ. Δυστυχώς δε μπόρεσα να ανεβάσω φωτογραφίες γιατί ο Γούγλης είχε τα δικά του!!!