Κύριε Καμίνη δημαρχείτε με τη λογική παρακαλώ!

Ζω επι της λεωφόρυ Βασιλέως Κωνσταντίνου απο την πλευρά του Καλλιμάραμαρου με θέα την πλατεία Ρηγίλλης. Η  ιδιοκτησία  μας φορολογείται με την τιμή που φορολογείται η ιδιοκτησία της πλευράς που βρίσκεται στο τρίγωνο του Προεδρικου-Πρωθυπουργικού ανακτόρου. Ακριβώς πίσω μας βρίσκεται το Παγκράτι, όπου η ιδιοκτησία φορολογείται σε ακριβώς τη μισή τιμή.

Για να γίνω σαφέστερη, επί χαρατσίου εμείς πληρώναμε 10 ευρώ το τετραγωνικό φορολογία, ενώ τα διαμερίσματα του Παγκρατίου (ακιρβώς στον πίσω δρόμο)  μόνο 5 ευρώ ανά τετραγωνικό.

Οταν ξεκίνησε η διανομή του πάρκινγκ στις μπλέ λωρίδες , περί το 2004, οι κάτοικοι της Βασιλέως Κωνσταντίνου και απο τις δύο πλευρές εδικαιούντο πάρκινκγ στις  εν λόγω λωρίδες της περιοχής Ρηγίλλης. Και βεβαίως, σαφώς εδικαιούντο, διότι πληρώνουν ίσους φόρους με την Ρηγίλλης, επιπλέον δε η εν λόγω τακτοποίηση αποσυμφορεί το πολυσύχναστο απο κατοίκους και πελάτες επιχειρησεων, Παγκράτι.

Την τρίτη χρονιά , ξαφνικά ανατράπηκε αυτή η πρακτική και το πάρκινγκ επιτρέπεται έκτοτε μόνο για τους κατοίκους των πολυκατοικιών απο την πλευρά  της Ρηγίλλης. Εμείς οι κάτοικοι των ιδιοκτησιών στους ζυγούς αριθμούς, δεν δικαιούμαστε το αυτοδίκαιον.

Επειδή, κ. Καμίνη πιστεύω ότι πιστεύετε στην εξίσωση της λογικής κατά το ήθος της νομικής επιστήμης, ήρθε η ώρα να επανορθώσετε την διάταξη και να αποκατασταθεί το δκαίωμα στο πάρκινγκ των μπλέ λωρίδων για όλους τους κατοίκους της Βασιλέως Κωνσταντίνου, άνοδο και κάθοδο.

Αν δεν συμβεί αυτό άμεσα, τότε θα πρέπει να φορολογούνται τα ακίνητά μας όπως εκείνα του Παγκρατίου. Τότε με τον ελάχιστο συντελεστή φορολόγησης θα εξοικονομούμε χρήματα για ενοικίαση πάρκινγκ, καθώς το Παγκράτι αδυνατεί να χωρέσει τόσα αυτοκίνητα.

Επειδή είστε δήμαρχος όλων των Αθηναίων και διαθέτετε κοινή λογική, θεωρώ ότι θα αποκαταστήσετε την αδικία. Αλλοιώς, θα στραφούμε εναντίον της πόλης λόγω άνισης μεταχείρισης.

Πάντως, είστε τυχερός που δημαρχείτε στην Αθήνα. Ελπίζω να συνεχίσετε το αξιόλογο έργο σας.

Ιουστίνη Φραγκούλη

Δημοσιογράφος

Ενα βιβλίο, δύο οικογένειες, πολλές ζωές...

“Με τίτλο Οταν η Ζωή Γίνεται Αγάπη ..” κυκλοφόρησε το οικογενειακό βιβλίο των οικογενειών Κακαβούλη (Σύβρος Λευκάδας) και Τρελλοπούλου (Μαλακοπή Καππαδοκίας), το οποίο περιέχει την ιστορία των δύο οικογενειών, που ενώθηκαν με το γάμο της Μιμίκας Τρελοπούλου με τον Αλέξανδρο Κακαβούλη. Ηταν όνειρο ζωής να γραφτεί η ιστορία των δύο οικογενειών απο τους πρωταγωνιστές της επιμιξίας, Μιμίκα και Αλέξανδρο. Σχεδόν περί το τέλος της συγκέντρωσης των στοιχείων, η Μιμίκα έφυγε ξαφνικά για τη γειτονιά των αγγέλων. Κι έμεινε ο Αλέξανδρος να ολοκληρώσει το έργο της κοινής τους ύπαρξης.

Η οικογένεια Τρελοπούλου με καταγωγή απο τα βάθη της Μικρασίας πέρασε τον ξερριζωμό της προσφυγιάς, έζησε στο πετσί της το Β Παγκόσμιο Πόλεμο και ρίζωσε στην Αγία Παρασκευή.

Η οικογένεια Κακαβούλη με πατριάρχη τον παπα-Κώστα Κακαβούλη έζησε μέσα απο τον Α και Β Παγκόσμιο πόλεμο , νιώθοντας στα σπλαγχνα της τη συμφορά του εμφυλίου με την δολοφονία της παπαδιάς. Εζησε στο Σύβρο, σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας , στην Αθήνα και σε διάφορες χώρες του εξωτερικού.

Οι δύο οικογένειες αριθμούν σήμερα 145 μέλη με τα παιδιά, τα εγγόνια , τα δισέγγονα και τα τρισέγγονα εκατέρωθεν.

Το βιβλίο, γραμμένο με περισσή αγάπη και στολισμένο με τις ιστορίες των απογόνων και τα βιογραφικά τους, διανθισμένο με αγαπητικές φωτογραφίες του τότε και του τώρα, αποτελεί ένα ιστορικό τεκμήριο για την ενωση δύο ανθρώπων που κατόρθωσαν να παντρέψουν τους πολιτισμούς τους και το διαφορετικό τους παρελθόν.

Η Μιμίκα Τρελοπούλου έφερε στην θρησκευτική/αγροτική οικογένεια Κακαβούλη την αστική της συμπεριφορά χωρίς να την επιβάλει . Και η θρησκευτική/αγροτική οικογένεια Κακαβούλη άνοιξε την αγκαλιά της χωρίς όρια, μοιράζοντας αγάπη και γενναιοδωρία.

Απόψε ο θείος Αλέξανδρος Κακαβούλης έκανε μια μεγάλη γιορτή στη μνήμη της θείας Μιμίκας και χάρισε το ιστορικό βιβλίο των οικογενειών σε όλους εμάς, ορίζοντας ως παρακαταθήκη την ηθική υποχρέωση να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε στο όνομα της διαφορετικής μας καταγωγής και της κοινής μας πορείας.

Η επιμέλεια των φωτογραφιών είναι της Εφης Κρητικάκη, η σελιδοποίηση είναι του Κώστα Κακαβούλη, η επιμέλεια των κειμένων και των ιστορικών στοιχείων είναι του Αλέξανδρου και της Μιμίκας Κακαβούλη με πολυσυλλεκτικά κομμάτια απο όλες τις οικογένειες και των δύο σογιών. Η εκτύπωση έγινε στο τυπογραφείο Αρτιον-Σουλάκος-Γραφικές Τέχνες τιμής ένεκεν προς τιμήν της Οικογένειας.

Εμείς απλά και ταπεινά ευχαριστούμε το Θεό που γεννηθήκαμε σε μια πλούσια σε αγάπη οικογένεια και δεσμευόμαστε να μην ξεχάσουμε ποτέ την ιστορία και την υποχρέωση να σμίγουμε εις το διηνεκές στο όνομα της προσφιλούς θείας Μιμίκας, που άφησε την αύρα της μέσα σ΄αυτό το υπέροχο βιβλίο-θησαυρό και προς τιμήν του θείου Αλέκου που συντηρεί το πνεύμα της οικογενειακής συνύπαρξης με κάθε τρόπο!

Τζουστινάκι συγκινημένο μέχρι δακρύων

Φιλία ante portas!!!

Αφιερωμένο εξαιρετικά στη φίλη μου που γιορτάζει τα γενέθλιά της σήμερα! Χρόνια πολλά και πάντα στι πύλες του Παρκ Μονσώ να σμίγουμε αγαπημένες!

Είναι ένα μεγάλο πάρκο στην καρδιά του Παρισιού. Το Παρκ Μονσώ, κάτι σαν το δικό μας Ζάππειο, όπου περπατούν, τρέχουν και πάιζουν σπόρ οι Παριζάνοι τις ανέμελες Κυριακές του χειμώνα και του καλοκαιριού. Ενα πάρκο που χαλαρώνει τους πολίτες της γαλλικής πρωτεύουσας χαρίζοντάς τους στιγμές ανάπαυλας.

Εκεί συναντιόμαστε με τη φιλενάδα μου, ante portas, μπροστά απο τις μεγαλοπρεπείς πύλες του, κάθε φορά που ταξιδεύω στο Παρίσι. Εκεί με περιμένει ή την περιμένω παντός καιρού, κάτω απο ομπρέλλες ή πίσω απο τα μεγάλα γυαλιά του ήλιου.

Σαν κοριτσάκια που λαχταράμε να ειδωθούμε, να ανταλλάξουμε απόψεις, σχέδια για το μέλλον μας σμίγουμε τα απογεύματα , μετά τις 4 η ώρα. Εγώ μετά απο το γράψιμο κι εκείνη μετά απο τη δουλειά της. Σαν έφηβες που δεν έχουμε ζήσει τίποτε κι όλα τα ονειρευόμαστε να τα ζήσουμε και πιότερο να τα πούμε, να τα ζωγραφίσουμε με λέξεις χρωματιστές, να τα γράψουμε ως ασκήσεις επί χάρτου.

Εχουμε διανύσει ζωή 22 χρόνων φιλίας, πολύτιμης , αγαπητικής φιλίας που έχει περάσει απο τα σαράντα κύματα της κοινής γής και της απόστασης, που έχει βραχεί μέσα σε δάκρυα αποχωρισμού κι έχει στεγνώσει στις συνευρέσεις μας . Και ξαναζεί σκηνές χαράς υπό το φώς της πόλης που χορεύει τις νύχτες μέσα στα πολύχρωμα φώτα του Αϊφελ ή πειραματίζεται στις βιτρίνες των μεγάλων οίκων της μόδας.

Αγαπώ αυτές τις πύλες του Παρκου Μονσώ, που θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη ως μέρες κοριτσένιες, μέρες, ρόζ, μέρες μπλέ αγαπημένες της Ελλάδας και του Παρισιού. Με μια κόκκινη γραμμή να τις διαπερνάει , μια γραμμή που έρχεται απο το μακρινό και ξεχασμένο αυτές τις ώρες Μόντρεαλ της καθημερινότητάς μου.

Ω! Πύλες του Πάρκ Μονσώ, Πύλες του Παραδείσου μου, θα σας κρατώ για πάντα πολύτιμο φυλακτό! Και θα σας ανοίγω κάθε φορά που νιώθω την ανάγκη να χωθώ στην αγκαλιά της φίλης μου!

Τζουστινάκι