Κίτσα , Αγγελική Κικού, αγάπη μου!

 

Στις ιστορίες μιας τάξης επανέρχομαι για να αφηγηθώ πώς γνώρισα την συμμαθήτριά μου Αγγελική Σπηλιά στη ΣΤ Τάξη του 1^ου Δημοτικού Σχολείου Λευκάδας και την έκανα κολλητή μου φιλενάδα τρία χρόνια αργότερα, στα τέλη της γυμνασικής σπουδής. Εκτοτε , είμαστε το αχώριστο δίδυμο στις χαρές, τις λύπες, τα γέλια και τα πένθη.

Ξαφνικά εκείνη την ηλιόλουστη μέρα του Σεπτέμβρη βρέθηκε στην τάξη μια καινούρια μαθήτρια. Η Κίτσα Σπηλιά μας όπως τη σύστησε ο δάσκαλος Τάκης Καζάζης με έντονο ενθουσιασμό καθώς ήταν κόρη των δασκάλων Μαρίας Ματαφιά-Σπηλιά και Γιάννη Σπηλιά που δίδασκαν στο Θύρειον Αιτωλοακαρνανίας.

Το κοριτσάκι με τα κατσαρά μαλλιά και τα μελιά μάτια ένιωθε αμήχανο έτσι όπως έπεσε σαν αλεξίπτωτο στη βαρβαρότητα του κοινωνικού συστήματος μιας άγνωστης τάξης, η οποία μετρούσε πέντε χρόνια ισορροπιών μετά συμμαθητών και συμμαθητριών.

Την είδα μόνη στο διάλειμμα να κοιτάζει εμάς τους «ξένους συμμαθητές» και ένα κύμα οίκτου με συνεπήρε. Αντιλαμβανόμουν απο τότε τη βαθειά μοναξιά των μαθητών που έπεφταν στη δική μας αγέλη. Είχαν προηγηθεί πολλά αγόρια και κορίτσια που ένιωθαν τη διαφορετικότητά τους, άλλα με υπεροψία (τα παιδιά των δημοσίων υπαλλήλων) και άλλα με αίσθημα κατωτερότητας (τα παιδιά απο τα χωριά της Λευκάδας).

Της συστήθηκα και της μίλησα φιλικά. Κι εκείνη ανταποκρίθηκε στην ευγενική πρωτοβουλία μου. Αλλά εγώ ήμουν τότε ζευγαράκι με την Κατερίνα Χαλκιοπούλου και κανείς ή καμία δεν έμπαινε ανάμεσά μας. Μέσα στο μυαλό μου το είχα έτσι, να είμαι πιστή στη φιλία μου.

Η Κίτσα (απο το χαϊδευτικό Κικίτσα της μαμάς της)  πολύ σύντομα ξεχώρισε μέσα στην τάξη. Απαντούσε σε όλες τις ερωτήσεις του δασκάλου μας ακόμη και σ΄αυτές που εμείς οι υπόλοιποι καλοί μαθητές πέφταμε έξω. Ηταν σεμνή και μετρημένη, θετική και σίγουρη για όσα ξεστόμιζε. Εγραφε μακριές εκθέσεις χωρίς κανένα ορθογραφικό λάθος και τα γραμματάκια της ήταν κατσαρά με τσιγγελάκια σαν τα μαλλιά της.

Το βλέμμα της είχε μια τρομερή αθωότητα και έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες να νικήσει την βαρειά αιτωλοακαρνανική προφορά της, που προκαλούσε πολλάκις την ειρωνία των Μπουρανέλων συμμαθητών μας. Γενικά στο δημοτικό, ο ρατσιμός των Λευκαδίων μαθητών προς τους υπόλοιπους ήταν εξώφθαλμος και κανένας δεν έκανε κάτι γι αυτό. Προσωπικά, επειδή ο πατέρας μου και η μητέρα μου είλκαν καταγωγή απο χωριά της Λευκάδας, δεν ένιωθα Μπουρανέλα. Αλλωστε δεν μου άρεσε αυτό το βάρβαρο κόψιμο των καταλήξεων στις λέξεις τους.

Η Κίτσα μπήκε στις εισαγωγικές εξετάσεις του Γυμνασίου σχεδόν μέσα στις πρώτες. Η Κατερίνα Χαλκιοπούλου είχε ήδη αναχωρήσει για την Αθήνα κι εγώ τότε άρχισα την κολλητή παρέα με την Μαριάννα Καρφάκη. Ωστόσο, θαύμαζα ειλικρινά το ήθος και την ποιότητα της αριστείας που είχε κατακτήσει η Αγγελική Σπηλιά (τώρα είχε πάρει το επίσημο όνομά της στους καταλόγους της τάξης).

Ηταν ευφυέστατη, προσηνής κι έκανε παρέα με την γειτόνισσά της , τη Σταμάτα. Ωστόσο, στη Α Λυκείου έμελλε να έρθουμε σιμότερα. Τότε οι δρόμοι μας χώρισαν με τη Μαριάννα, εκείνη πήγε στο Πρακτικό που συστεγαζόταν ως μεικτό τμήμα στο Γυμνάσιον Αρρένων. Ετσι χάσαμε την επαφή της καθημερινότητας κι εγώ αναζητούσα καινούριο ταίρι.

Η Αγγελική-Κίτσα διείσδυσε στη ζωή μου μαγικά, σχεδόν ανεπαίσθητα. Μαζί διαβάζαμε ατέλειωτες ώρες για τις εξετάσεις, μαζί κάναμε φροντιστήριο στον εξαιρετικό καθηγητή Κώστα Φωτεινό, μαζί μιλούσαμε για τα χασκόγελα των αγοριών στο δρόμο, μαζί περπατούσαμε στο δρόμο του Κάστρου κάνοντας ατέλειωτες συζητήσεις περί παντός επιστητού.Μαζί διαβάζαμε το απαγορευμένο Ρομάντσο της εποχής και το κρύβαμε κάτω απο τα στρώματα... Και νιώθαμε νικήτριεςκαι τροπαιούχες!

Μαζί καθόμασταν στου Χαλικιά για μια πάστα μόκα η σοκολατίνα έστω, μαζί κάναμε σχέδια για το Πανεπιστήμιο, εκείνη Φιλοσοφική, εγώ Νομική. Και η ζωή προχωρούσε ανάμεσα στα καλοκαίρια της ξενοιασιάς και τους χειμώνες των υποχρεώσεων. Ωσπου περάσαμε και οι δυό στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και γίναμε πιο΄εξαρτημένες η μιά απο την άλλη.

Παρακολουθήσεις στα μαθήματα, κοπάνες τρελές, ολονύχτια πάρτυ, φασίνες (με βοηθούσε γιατί ήμουν άπλερη και ανίκανη) όλα πέρασαν απο την κοινή ζωή μας και δυνάμωσαν τη σχέση μας που έγινε αδελφική. Ετσι την ονόμασα Κικού, η δική μου Αγγελική λέγεται έκτοτε Κικού ή Κικουλίνα.

Εκείνη μου έκανε την τιμή να την στεφανώσω και να βαφτίσω την κόρη της Μαρία Διαμάντη. Η ζωή μας εξακολουθεί να εφάπτεται όταν επισκέπτομαι την Ελλάδα αλλά και μακρόθεν ο δεσμός είναι σφιχτοπλεγμένος.

Σ΄αγαπώ Κικουλίνα μου και σε σκέφτομαι στα δύσκολα.

Η φιλενάδα σου

Το Τζουστινάκι