Είναι Νωρίς για Δάκρυα Στέλλα!!!

 

Η γιορτή του Αγίου Στυλιανού του Παφλαγόνος ήταν μεγάλη υπόθεση γιά το σπίτι μας, καθότι η εικόνα του Αγίου, προστάτου των παιδιών καμάρωνε στο προσκυνητάρι των γυναικών. Ο πατερούλης στους Αγίους Αναργύρους γιόρταζε με τιμές τον Αγιο Στυλιανό και παράγγελνε αρτοκλασία υπέρ υγείας των παιδιών του και των παιδιών όλου του κόσμου.

Εμείς με τη μαμά και την αδελφή μου μπαίναμε πάντοτε από την πίσω πόρτα των γυναικών, γιατί το πρωτόκολο τόθελε να μπαίνουν από πίσω οι γυναίκες και από την κύρια πόρτα καμαρωτά οι άνδρες. Ετσι, καθήμενες στο επιτροπικό , παρατηρούσαμε την εικόνα του Αγίου Στυλιανού, που κρατούσε ένα βρέφος στην αγκαλιά του.

Γύρω από την εικόνα , εσωτερικά του τζαμιού, κρεμόνταν διάφορα ασημένια μωρά, παιδικές ταυτότητες, παπουτσάκια και άλλα τινά, που μου επέσυραν την προσοχή. Οταν ρωτούσα τον πατερούλη, εκείνος έλεγε ότι ήταν τάματα στον Αγιο για να γιατρευτούν κάποια άρρωστα παιδάκια. Στην ατίθασση φαντασία μου έπλαθα δεκάδες ιστορίες με τον Αγιο Στυλιανό.

Η γιορτή του Αγίου Στυλιανού συνέπιπτε και με τη γιορτή του Στέλιου Πάλμου, του συμμαθητή μας, που έγινε καραβόλυκος αλλά τώρα κατέληξε στη γειτονιά πάλι με ένα μίνι μάρκετ. Η μαμά του Στέλιου έφτιαχνε κι εκείνη αρτοκλασία προς τιμήν του μικρού της γιού.

Ο Στυλιανός ο Παφλαγών , όπως συνήθιζε να τον αποκαλεί ο πατερούλης ήταν ένα παιδί, που δεν είχε πολλά λόγια αλλά είχε μια τεράστια καρδιά. Δεν έκανε ποτέ φασαρία, δεν τον έβλεπες να παίζει και να φωνάζει στη γειτονιά.Ακόμη και σήμερα που διατηρεί το μίνι-μαρκετ στο άλλο στενό κάθεται με τις ώρες με τον πατερούλη και μιλάνε επί παντός επιστητού, καθώς ενδιαφέρεται τα μάλα περί την πολιτική και τις ραγδαίες εξελίξεις της.

Ο γιορτασμός του Αγίου Στυλιανού αποκτούσε μια άλλη πιό επίσημη διάσταση καθότι γιόρταζε και η Λιάνα η κόρη της κυρίας Ελπίδας Ρομποτή, της δασκάλας μας. Ερχόταν στον εσπερινό και φούσκωνα από περηφάνεια, που η κυρία μας γιόρταζε στο ναό μας την κόρη της.

Αργότερα, έμαθα ότι από τον Αγιο Στυλιανό προέρχεται και το όνομα Στέλλα, αυτό που με έκανε να ζηλεύω τον ήχο του όταν άκουγα το τραγούδι: «Είναι νωρίς γιά δάκρυα Στέλλα, όσο μπορείς ακόμα γέλα, ώρα την ώρα θα βραδιάσει θάρθει η ζωή και θα περάσει!... Μου τόπαιζε στο πικάπ ο κολλητός του αδελφού μου, που δεν με κάλεσε στο εφηβικό του πάρτυ γιατί ήμουν μικρή σαν εκείνη τη Στέλλα.

Και πονούσα πολύ απο την απόρριψη, πονούσα που ήμουν μικρή για πάρτυ, για δάκρυα, για όλα. Και το 45άρι έπαιζε αλύπητα στο πικάπ του γείτονα και φίλου του αδελφού μου με το δικό μου μαρτύριο να κορυφώνεται κι ας μην με έλεγαν Στέλλα.

Στέλιο έλεγαν και τον πρώτο μαθητή στον οποίο δίδαξα αγγλικά. Ηταν ο γιός της γειτόνισσας Κάκιας (Κατερίνας) , γιόρταζαν μαζί τις ονομαστικές τους εορτές κι εγώ πήγαινα Λυσιμαχίας 2-4 με τα γλυκά μου ανημερα του Αγίου Στυλιανού,τιμώντας εκείνο τον πρώτο μαθητή μου.

Η ζωή μου πέρασε εφαπτόμενα απο Στέλιους και Στέλλες, αλλά ποτέ αυτό το όνομα δεν υπήρξε μέρος της στενής οικογένειας παρότι ο πατερούλης έκανε λαμπρό εορτασμό για το πανηγύρι του Αγίου Στυλιανού.

Οι παιδικές μνήμες με κατακλύζουν καθώς αναθυμάμαι το δεύτερο εικονοστάσι της εκκλησίας μας αφιερωμένο στον Αγιο Στυλιανό τον Παφλαγόνα (εκ Παφλαγονίας ορμώμενο γαρ)  να είναι στολισμένο με  όλα τα χρυσάνθεμα και τα αγριολούλουδα της εποχής εκπέμποντας άρωμα φθινοπώρου.

Μέρες αξέχαστες, μέρες πολύτιμες που δεν θα γυρίσουν ποτέ ξανά. Κι εγώ μεγάλωσα δεν είμαι πιά η «Στέλλα, όσο μπορείς ακόμα γέλα!!!». Τα γέλια έχουν γίνει βαριές σκιές και απουσίες!!!

Τζουστινάκι