Τα Ψάθινα Καπέλα!

 

Φέτος ήρθε εξ ουρανού η ιδέα να φορέσουμε καπέλα. Καπέλα για κάθε ώρα του καλοκαιριού.

Απο το πρωί της Τρικυμίας μέχρι το λιόγερμα των απαλών χρωμάτων, φοράμε καπέλα και χαιρόμαστε τα χρώματά τους και τις στιγμές.

Ετσι από μια σύμπτωση ξεκίνησε το ρεύμα που έχει συμπαρασύρει και τον αρσενικό πληθυσμό της πόλης μας.

Αλλά εγώ βαθιά σημαδεμένη με όσα έχω διαβάσει, πάντα θα ανατρέχω στα Ψάθινα Καπέλα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη και θα θυμάμαι τα ανάλαφρα κι ανυποψίαστα κορίτσια που τα φορούσαν...

Καλές διακοπές σε όσους ξεκινάνε τώρα!

Τζουστινάκι

Το φούξια είναι γλυκά ζωηρό

 Με τη Μαρία Αργυροπούλου, ρόζ και καραμελέ

 Μπεζ κλασική ψάθα

 Ασπρο-μαύρο με Γιούλα Κισκίρα

 Ασπρο-τυρκουαζ με Στελλίτσα

 Η Ζία Καραγιαννίδη ποζάρει με το τυρκουάζ καπέλο

 Η κλασική φωτογραφία των κοριτσιών της πόλης: Μαρία Αργυροπούλου, Τζουστινάκι, Λίτσα Πελώνη και Γιούλα Κσκίρα... Τα χρώαματα της ίριδας

 Θα το φορέσω ασσορτί με την Τρικυμία

 Η Τίνα Φλίκας το φοράει τυρκουάζ, η Λίτσα ρόζ, η Γιούλα κίτρινο

 Σε μπεζ συνδυασμό

 Η μις Καραγιαννίδη προωθεί την Τρικυμία

 Ρόζ εναντίον λευκού με την Λέλα Κουνέλη

 Ασπρο-μαύρο για κλασικές εμφανίσεις

 Η Μαίρη Ντέρος ακαπέλωτη κρατάει την Τρικυμία

 Το κορυφώνουμε με τραγιάσκα Τσε

 Κορίτσια για φίλημα

 Ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Νικόλας Παγώνης με το γαλάζιο του κόντρα στο μπεζ

Με την Βίκη καπέλα και χαμόγελα

Το Hellenic American University στην ΕΚΜΜ

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Στο γραφείο του προέδρου της ΕΚΜΜ γίνονται συζητήσεις.

Από αριστερά, ο διευθυντής των σχολείων Χρήστος Αδαμόπουλος, ο πρόεδρος Νικόλας Παγώνης και ο κοσμήτορας του Ελληνοαμερικάνικου Πανεπιστημίου Τριάντ Φλουρής!

Συνάντηση ανταλλαγής απόψεων και σχεδιασμού για μελλοντικές διμερείς δραστηριότητες, είχαν ο πρόεδρος της ΕΚΜΜ, Νικόλας Παγώνης και  ο διευθυντής των Ελληνικών σχολείων «Σωκράτης-Δημοσθένης», Χρήστος Αδαμόπουλος με τον κοσμήτορα του Hellenic American University , Τριάντ Φλουρή, ο οποίος επισκέφθηκε την Κοινότητα για ζυμώσεις.

Η συζήτηση ανάμεσα στα δύο μέρη περιστράφηκε γύρω απο τις δυνατότητες που προσφέρει το Hellenic American University για καλοκαιρινά τμήματα εκμάθησης της Ελληνικής γλώσσας, ιστορίας, πολιτισμού σε μαθητές γυμνασίου της ελληνικής ομογένειας στην έδρα του πανεπιστημίου-κολλεγίου στην Αθήνα.

Ο κ. Φλουρής τόνισε στους συνομιλητές του ότι μέχρι σήμερα το Hellenic American University , με έδρα το NEW Hamshire, προσέφερε καλοκαιρινά κάμπς για φοιτητές σε συγκεκριμένα αντικείμενα. Ωστόσο, ο κοσμήτορας του Ελληνοαμερικάνικου Πανεπιστημίου τόνισε ότι το εν λόγω πανεπιστημιακό ίδρυμα προτίθεται να διευρύνει τα τμήματα της καλοκαιρινής εκμάθησης ειδικών αντικειμένων σε μαθητές γυμνασίου της Ελληνικής ομογένειας.

Απο την πλευρά του ο πρόεδρος της ΕΚΜΜ , Νικόλας Παγώνης, έκανε μια εισαγωγή στο σύστημα ελληνικής εκπαίδευσης των ημερήσιων σχολείων «Σωκράτης-Δημοσθένης», αναφερόμενος στην παροχή παιδείας στις τρεις γλώσσες, ενώ σημείωσε ότι για πρώτη φορά φέτος ανοίγει το Γυμνασιακό επίπεδο μάθησης με την ίδρυση της πρώτης τάξης του Ελληνικού Γυμνασίου.

Ο διευθυντής των ελληνόφωνων σχολείων «Σωκράτης-Δημοσθένης», Χρήστος Αδαμόπουλος εξάλλου, αναφέρθηκε στις προσπάθειες της ΕΚΜΜ να κρατήσει το επίπεδο της Ελληνικής παιδείας μέσα στο τρίγλωσσο σύστημα των σχολείων, όπου επικρατέστερη γλώσσα είναι η γαλλική, αφού καταλαμβάνει το 70% της καθημερινής διδασκαλίας (20% ελληνική, 10% αγγλική).

Ο  κοσμήτορας του Hellenic American University , Τριαντ Φλουρής, αφού περιηγήθηκε τον κοινοτικό χώρο , είπε ότι θα επανέλθει με συγκεκριμένες προτάσεις για καλοκαιρινά τμήματα εκμάθησης γλώσσας στους μαθητές γυμνασίου στο καλοκαιρινό κάμπ της Ελλάδας, τονίζοτας ότι μια συνεργασία ανάμεσα στα δύο μέρη μπορεί να πάρει σάρκα και οστά σύντομα.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το ραντεβού ανάμεσα στην ΕΚΜΜ και το Hellenic American University ανανεώθηκε για το Σεπτέμβριο, παρουσία της δημοσιογράφου και συγγραφέως Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη.



ΥΓ. Το Hellenic American University έχει στάτους κολεγίου στην Ελλάδα , καθότι δεν επιτρέπεται ακόμη από την Ελληνική νομοθεσία το ιδιωτικό πανεπιστήμιο, προσφέρει όμως πλήρες πτυχίο του US (Manchester, NH).

Το Hellenic American University έχει την έδρα και το κάμπους του στην διεύθυνση: Μασσαλίας 22 στην Αθήνα.
 

 

 

Ο εφιάλτης που λεγόταν κατασκήνωση!!!

Ε! Λοιπόν ποτέ δεν τη ζήλεψα την κατασκήνωση κι ας έρχονταν τα ξαδέλφια μου (του θείου Μαραγκού του δάσκαλου) κι ας έλεγε η Κάτια πως περνούσαν τόσο ωραία και τόσο ωραία με τα άλλα παιδιά στους κοιτώνες. (Είχε βέβαια φύλακα φρουρό τον δάσκαλο-πατέρα της και η μητέρα της εκεί βρισκόταν εξάλλου).

Και ήμουν ευτυχής που η μαμά φοβόταν μην πιάσουμε ψείρες κι έτσι, όχι μόνο δεν μας έστελνε στην κατασκήνωση του Πασά, αλλά την απαρνιόταν μετά βδελυγμίας. Εβγαζε φλίχταινες όταν άκουγε για κατασκήνωση.

Αλλά μας έπιασε δυστυχώς η φάκα της κατασκήνωσης. Ηταν τότε που ο Μτροπολίτης Νικηφόρος βρισκόταν στη νεότητά του και είχε κτίσει με ενθουσιασμό τις κατασκηνώσεις της Μητρόπολης στο ειδυλλιακό σημείο του λόφου της Φανερωμένης με θέα το Ιόνιο Πελαγος και τους Μύλους της Λευκάδας.

«Ανάγκα και θεοί πείθονται», όμως  κι έτσι η μαμά αναγκάστηκε και μας ανάγκασε να πάμε στην κατασκήνωση της Μητρόπολης για να δώσουμε το καλό παράδειγμα και να ακολουθήσουν κι άλλοι έφηβοι στο δρόμο που θα χαράζαμε εμείς τα παπαδόπουλα.

Ο αδελφός μου με τα πρώτα μου ξαδέλφια, τον Κώστα και το Νιόνιο, πήγαν την πρώτη περίοδο και ήταν κατενθουσιασμένοι και οι τρείς γιατί έπαιζαν ποδόσφαιρο , μπάσκετ κι άλλα ιερά σπόρτς, οπότε ήταν η καλύτερή τους. Επίσης, γνωρίστηκαν με ομαδάρχες νεαρούς φοιτητές που είχαν καταπλεύσει απο την Αθήνα και τους μάθαιναν αθηναϊκές καινοτομίες.

Εμείς τα κορίτσια, η Πεταλούδα, η Λίτσα και η Καίτη (πρώτες μου ξαδέλφες) πήγαμε τη δεύτερη χρονιά που είχαν ανοίξει οι κατασκηνώσεις και μάλιστα την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου που η Λευκάδα ζούσε την παραφορά του φεστιβάλ, των βραδυνών εξόδων και γενικά του τρελού καλοκαιριού της.

Εγώ ήμουν 12 ετών και μίσησα κυρολεκτικά την ώρα και τη στιγμή που με ανάγκασαν να υποστώ την ζωή της κατασκήνωσης.

Πρώτον δεν ήμουν παιδί της ομάδας,ήμουν πάντα της αυτοδιάθεσης και με ενοχλούσαν όλα: το ότι ξυπνούσαμε χαράματα (7 το πρωί στις διακοπές μας),ότι κάναμε τα πάντα μαζί μέσα σε αυστηρό πρόγραμμα που δεν παρέκκλινε με τίποτε .

Μισούσα την κοινή τράπεζα διότι ήμουν πάλι ο παρίας καθώς δεν έτρωγα το τυρί και όλα τα παιδιά με κορόιδευαν. Και ζούσα το βιασμό του κοινωνικού περίγυρου που δεν συγχωρούσε τις μικρές παρεκκλίσεις των άλλων παιδιών.

Μισούσα την τέντα στην οποία κοιμόμασταν ανά δώδεκα κορίτσια και δεν είχαμε ιδιωτική στιγμή να διαβάσουμε ένα βιβλίο πριν κοιμηθούμε. Μισούσα το χώμα στο οποίο ήταν στημένη η σκηνή και γέμιζε με σαρανταποδαρούσες όταν έβρεχε και φρίκαρα να τις βλέπω μέσα στις σαγιοναρίτσες μου.

Μισούσα τα πάντα, όλα, κι έκλαιγα απαρηγόρητη τα βράδυα όταν έγερνε ο ήλιος και τα φώτα της πόλης άναβαν στα πόδια μας. Κι εμείς αντί να είμαστε στο πάρτυ και στο χαλασμό, τραγουδούσαμε τραγουδάκια της αθωότητας και της χαράς.

Εκλαιγα , σπάραζα, τηλεφωνούσα στη μαμά να έρθει να με πάρει, να μας πάρει με την Κωνσταντίνα, αλλά εκείνη κι ο πατερούλης ήταν ανένδοτοι γιατί έπρεπε να γίνουμε το καλό παράδιεγμα, ήμασταν τα παπαδοκόριτσα κι αν εμείς δεν πηγαίναμε ποιά κορίτσια θα πήγαιναν;

Και μια φορά με την Κωντσταντίνα είπαμε να το σκάσουμε, να δραπετεύσουμε, παίρνοντας την κατηφόρα της Φανερωμένης. Κι εγώ ετοιμάσθηκα κι αναψοκοκκίνισα και φούσκωσα –ξεφούσκωσα και ξεκινήσαμε να πάμε προς τον κεντρικό δρόμο αλλά η αδελφή μου πάντα συνεπαρμένη απο το αίσθημα του καθήκοντος, έκανε πίσω κι απέτυχε η απόπειρα.

Τίποτε δεν με παρηγορούσε , ούτε οι φίλες μου, η Μαριάννα και η Αλέκα, που υφίσταντο τα ίδια δεινά με μένα. Ούτε το γεγονός ότι τουλάχιστον είχαμε ατέρμονες συζητήσεις και γέλια τις ελάχιστες ελεύθερες ώρες μας.

Το μαρτύριο της κατασκήνωσης κράτησε τρία ολόκληρα χρόνια, τα τρία δεκαπενθήμερα που βίωσα την ομαδική ζωή μου φάνηκαν ατέρμονες πηγές δυστυχίας μέσα στα καλοκαίρια μου.

Κι ύστερα το 1974, ήρθε δυστυχώς το πραξικόπημα στην Κύπρο και έφυγαν οι άντρες στο στρατό και διακόπηκε βιαίως η κατασκήνωση και γυρίσαμε σπίτια μας.Ουφ , είπα απο μέσα μου γιατί δεν καταλάβαινα τη σοβαρότητα των γεγονότων , μόνο την απαλλαγή μου απο τον εφιάλτη.

Κι εγώ ήμουν πια 14 ετών και απο την επόμενη χρονιά πάτησα πόδι και δεν ξαναπήγα στην κατασκήνωση. Ωστόσο, θα θυμάμαι σαν ανάπαυλα, στην τόση απέχθεια προς την ομαδική ζωή, τις υπέροχες δεσποινίδες-ομαδάρχισσες, διδα Ειρήνη Γεωργάκη,διδα Λύτρα, διδα Φωτεινή, που ήταν κοσμοκαλόγριες και μας αγαπούσαν και μας ανεχόνταν μέσα στην εφηβική μας έκκρηξη. Τις θυμάμαι να με κοιτάζουν με κατανόηση κι αγάπη, μια αγάπη που τότε δεν καταλάβαινα γιατί μου ήταν περιττή.

Τώρα όμως τις συναντώ και αντιλαμβάνομαι τον μεγάλο και υπεύθυνο ρόλο τους, την υπέροχη συνάρτησή τους και την αιθέρια επιρροή τους στα παιδικά χρόνια της Λευκάδας.

 Τζουστινάκι

"Είμαστε διπλωματικά κρετίνοι"

Του Γιάννη Κεσσόπουλου στο μοναδικό ThinkFree

Όσοι την γνωρίζουν, ξέρουν καλά ότι η Ιουστίνη Φραγκούλη δεν είναι η συγγραφέας του κλειστού δωματίου και του ημίφωτος. Δημοσιογράφος στο επάγγελμα, μαζεύει εμπειρίες κάθε στιγμή κι αυτές είναι η αφορμή για να γράφει τα μυθιστορήματά της. Μοιράζει τη ζωή της μεταξύ της γενέτειρας Λευκάδας και της φιλόξενης γης του Καναδά, ο κοσμοπολιτισμός του… ευτυχισμένου μετανάστη χαρακτηρίζει στη σκέψη της, εκπέμπει θετική ενέργεια σε κάθε επικοινωνία μαζι της. Πριν λίγες εβδομάδες επανήλθε στο λογοτεχνικό προσκήνιο με το νέο της μυθιστόρημα υπό τον τίτλο «Η Τρικυμία» (εκδ. Ωκεανός). Με αυτή την αφορμή, μίλησε στο thinkfree.
1.Αφιερωμένο, αντλημένο, εμπνευσμένο από τον Σαίξπηρ το νέο σου βιβλίο;
Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στον Ουίλιαμ Σαίξπηρ, μια και γιορτάζονται φέτος παγκοσμίως τα 400 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου δραματουργού. Το τελευταίο του θεατρικό έργο «Τρικυμία» είναι αυτό που πρωταγωνιστεί στη ζωή της ηρωίδας μου, Πολέτ, η οποία το ανεβάζει σε σχολικές παραστάσεις.
Ωστόσο, δεν θα έλεγα ότι το μυθιστόρημά μου Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ έχει κάποια άλλη σχέση με το ομότιτλο έργο του Βρετανού συγγραφέα. Το μυθιστόρημα είναι βασισμένο σε μια βιωματική αφήγηση, που πηγαινοφέρνει τους ήρωές μου ανάμεσα στην Ελλάδα και τον Καναδά, ανάμεσα δηλαδή στις δύο πατρίδες μου, ακολουθώντας την αναπόδραστη πορεία της ζωής τους.
Πιστεύω ότι είναι η καλύτερη στιγμή της μυθιστορίας μου, καθώς πρωταγωνιστεί η μοίρα, το απρόβλεπτο, που δονεί με τα κύματα της τρικυμίας τις ζωές των ηρώων μου. Η Πολέτ και ο Παύλος αρχίζουν με έναν έρωτα αδιαπραγμάτευτο…
«Ολο το παρελθόν είναι ένας πρόλογος», όπως άλλωστε έγραψε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ στη δική του Τρικυμία.

2. Τελικά μπορούμε να ξεφύγουμε από τις κοινωνικές και προσωπικές μας συμβάσεις;

Όχι, τελικά δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το παρελθόν, που τελικά μας ορίζει. Οι κοινωνικές και προσωπικές συμβάσεις προστίθενται σιγά-σιγά και χτίζονται σαν τείχος γύρω απο τους εαυτούς μας. Ποιός γκρέμισε ποτέ το τείχος που έχτισε ο ίδιος για να ανήκει στο σύνολο;

3. Ποιες είναι πιο ζόρικες;

Οι κοινωνικές συμβάσεις τρυπώνουν ως προϋποθέσεις της κοινωνικής αναφοράς και ένταξης, οι προσωπικές συμβάσεις είναι συχνά αθέλητες. Σίγουρα οι προσωπικές συμβάσεις έχουν μεγαλύτερο βάρος και βαρύτερο χρέος. Δεν σπάνε εύκολα, κι αν σπάσουν το τίμημα είναι μεγάλο.

4. Θα σου κάνω μια ερώτηση που μοιάζει χαζή, αλλά θέλω μια απάντηση υπό το πρίσμα ψυχολογίας. Ο έρωτας είναι κινητήριος δύναμη; Η αγάπη;

Ο έρωτας είναι κινητήριος δύναμη όταν βρίσκεται στην αρχή του, είναι εξοντωτικά υπέροχη δύναμη. Αν γίνει αγάπη, εξακολουθεί να κινεί τα πρόσωπα με ένα ήπια ανυψωτικό τρόπο. Αν ισοπεδωθεί, τότε γίνεται εχθρός της ανθρώπινης ύπαρξης.

5. Εσύ θα άφηνες πίσω σου τα πάντα για τον έρωτα και την αγάπη;

Εγώ τα άφησα όλα για έναν έρωτα. Παράτησα την καριέρα μου στο αποκορύφωμά της, άφησα πίσω την οικογένειά μου και τους φίλους  μου για χάρη της αγάπης. Εγινα ερωτική μετανάστρια στο Μόντρεαλ@love.ca!!! Και δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή!

6. Βρισκόμαστε στον 6ο χρόνο οικονομικής κρίσης στη μητέρα πατρίδα. Και η αλήθεια είναι ότι φως δε βλέπουμε. Πως βλέπεις τα πράγματα από τον Καναδά όπου ζεις;

Εμείς εκείθεν του ωκεανού βλέπουμε την χρόνια κρίση να κορυφώνεται χωρίς διέξοδο. Δυστυχώς, αποδείχτηκε πως η επιβολή λιτότητας στην Ελλάδα, οι κάθετες δημοσιονομικές περικοπές, οι παράλογες αυξήσεις φόρων, έχουν προκαλέσει μια ύφεση που ταρακουνάει την χώρα σαν μια συνεχιζόμενη σεισμική δόνηση. Και με την ψήφιση των πρόσφατων μέτρων του νέου μνημονίου η ύφεση θα βαθύνει περισσότερο. Η κρίση στη χώρα διαιωνίζεται και όλος ο δυτικός κόσμος απορεί πώς συμβαίνει αυτή η ανορθόδοξη πορεία των πραγμάτων.
Οι Ευρωπαίοι αποδεικνύεται πως χειρίστηκαν την κατάσταση με επιπολαιότητα βασανίζοντας ένα λαό, που τελικά υποφέρει απο ανθρωπιστική κρίση μέσα σε μια οικονομική και πολιτική ένωση, η οποία θα έπρεπε να είναι συνώνυμη της ανάπτυξης και της προόδου.

7. Πως αντιμετωπίζει αυτή την κατάσταση η ομογένεια;

Η ομογένεια βοηθάει με κάθε τρόπο την Ελλάδα της οικονομικής ύφεσης. Έχουν δημιουργηθεί διάφοροι οργανισμοί, όπως το Magic Mission που στέλνουν βοήθεια σε είδος στα ανήμπορα παιδιά αλλά και στους ηλικιωμένους. Αλλά αυτή η συνεισφορά είναι ελάχιστη μπροστά στις τεράστιες ανάγκες της χώρας και των επιμέρους κοινωνικών ομάδων.
Δυστυχώς ενώ, η ομογένεια θα μπορούσε να βοηθήσει και να συμμετάσχει στην ανάπτυξη με επενδύσεις, έχει χάσει την εμπιστοσύνη της στη χώρα. Οι καθημερινές αλλαγές του φορολογικού συστήματος, το άγνωστο της επόμενης μέρας, η συνεχιζόμενη γραφειοκρατία, δεν αφήνουν περιθώρια για αισιοδοξία. Πολλοί ομογενείς θα ήθελαν να μπορούν να εμπιστευθούν την κυβέρνηση, αλλά φεύ! δεν δίνονται τα εχέγγυα!

8. Όσοι σε παρακολουθούν, γνωρίζουν την ταύτισή σου με τη Λευκάδα, ένα χαρακτηριστικό δείγμα των υπέροχων ελληνικών νησιών.

Α! Η Λευκάδα είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου. Μου προσέφερε την ομορφιά, την ηρεμία της μικρής επαρχιακής πόλης και με ανέπτυξε ως άνθρωπο των γραμμάτων. Η Λευκάδα εκτός απο τη φυσική καλλονή που σε οδηγεί να κοιτάς τη ζωή με αισιοδοξία, έχει μια πολιτιστική σφριγηλότητα που σίγουρα με έχει επηρεάσει στη συγγραφική μου εξέλιξη. Της Λευκάδας της χρωστώ τα πάντα!

9. Ζεις σε μια πραγματικά πολυπολιτισμική κοινωνία. Πως αντιμετωπίζει ο Καναδάς το Ισλάμ και τους μουσουλμάνους μετανάστες;

Ο Καναδάς και ιδιαίτερα το γαλλόφωνο Κεμπέκ ενθαρρύνουν τη μετανάστευση από τις γαλλόφωνες χώρες της γαλλικής αποικιοκρατίας και ιδίως του Μαγκρέμπ, με αποτέλεσμα να έχουν συρρεύσει πολλοί Μουσουλμάνοι μετανάστες.
Το Ισλάμ εδώ αντιμετωπίζεται σαν μια άλλη θρησκεία, όχι φοβικά, με πολλή ανοιχτοσύνη.
Προσωπικά θεωρώ ότι τα ενδυματικά σύμβολα των Μουσουλμάνων και όχι μόνον, πρέπει να καταργηθούν στον Καναδά, για να μπορούν τα νέα παιδιά να ενταχθούν στον κοινωνικό ιστό της χώρας. Μπορεί τελικά, ο πολυπολιτισμός να είναι αγκάθι. Μπορεί η Αμερική να έχει δίκιο με την πολιτική του χωνευτηριού των θρησκειών και των εθνικοτήτων.
Αυτό έχει αρχίσει να συζητείται τώρα…

10. Πως βλέπεις το προσφυγικό; Το φοβάσαι πιο πολύ από τα οικονομικά;

Δυστυχώς, το προσφυγικό χτύπησε τη χώρα σε μια αδύναμη οικονομική στιγμή της κι έτσι έχει καταστεί έρμαιο των Ευρωπαίων, που έχουν αποδειχθεί νάνοι στο χειρισμό του. Η χώρα απομονώνεται, η Τουρκία πάλι εκβιάζει και δυναμώνει την θέση ισχύος της στο ευρωπαϊκό και δυτικό περιβάλλον.
Το φοβάμαι το προφυγικό γιατί πολλά διακυβεύονται και προπάντων η κυριότητα των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο. Μου φαίνεται αδιανόητο εμείς να είμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και η Τουρκία να ωφελείται απ΄αυτήν! Είμαστε διπλωματικά κρετίνοι!

11. Πως θα σχολίαζε ο Σαίξπηρ το ελληνικό πρόβλημα;

Θα έλεγε ακριβώς αυτό που έγραψε στην Τρικυμία: «Ολόκληρο το παρελθόν είναι ένας πρόλογος» και θα παρέπεμπε στην εποχή του Τρικούπη. Πρόσφατα διάβασα τη σχετική ιστορική φάση και έμεινα άναυδη με τις ομοιότητες και την αναλογία!

12. Βλέπεις αίσιο τέλος στην «Τρικυμία» της Ελλάδας;

Η Τρικυμία μπορεί να είναι βίαιη και δυνατή αλλά κάποτε περνάει. Εδώ έχουμε διαρκείς σεισμικές δονήσεις, σαν μια λάβα ηφαιστείου που χύνει συνέχεια τα σπλάγχνα της και καίει τα πάντα στο διάβα της.
Δυστυχώς, είμαστε ακόμη στους σεισμούς, ούτε κάν στους μετασεισμούς. Δεν βλέπω φώς στο τούνελ. Όχι ακόμη!

Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη γεννήθηκε στη Λευκάδα, όπου τελείωσε τη δημοτική και μέση εκπαίδευση. Απόφοιτος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Αθηνών, δημοσιογραφεί από το 1983 σε ημερήσιες εφημερίδες και περιοδικά της Ελλάδας. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και έχει εργαστεί κατά διαστήματα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς καθώς και στην Ελληνική Τηλεόραση (ΕΤ). Από το 1989 ζει και εργάζεται στο Μόντρεαλ του Καναδά ως ανταποκρίτρια του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων (μέχρι Μάιο 2015) και διαφόρων εντύπων. Απασχολείται ταυτόχρονα στα διάφορα ομογενειακά μέσα του Καναδά και της Αμερικής, ενώ συνεργάζεται με την εφημερίδα The Huffington Post. Η Ιουστίνη Φραγκούλη Αργύρη είναι μέλος της Εταιρείας Γαλλόφωνων Συγγραφέων του Κεμπέκ (UNEQ), καθώς και της Ομοσπονδίας Αγγλόφωνων Συγγραφέων του Κεμπέκ (QWF).
Συγγραφικό έργο:
Η μοναξιά ενός ασυμβίβαστου (Εκδόσεις Εξάντας, 2000), (The Lonely Path of Ιntegrity, Exandas Publishers, 2002). Πετάει, πετάει το σύννεφο (μυθιστόρημα, Eκδόσεις Ψυχογιός, 2003), Στις Αγορές του Κόσμου, Επώνυμες Ευκαιρίες και Μικρές Αναλώσιμες Ιστορίες (Εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα», 2004), Η Παρακαταθήκη – The Legacy (Εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα», 2005),  Ψηλά Τακούνια Για Πάντα (μυθιστόρημα ,Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2006). Ημερολόγιο Αβάνας- Η Κούβα στο Λύκόφως του Κάστρο ( Εκδόσεις Ηλέκτρα 2008), Γιά την Αγάπη των Αλλων (μυθιστόρημα, εκδόσεις Ψυχογιός 2009),Ο Πόλ και η Λάρα ταξιδεύουν (παιδικό βιβλίο με μουσικό cd, εκδόσεις Ψυχογιός 2011), Ερωτας στην  Ομίχλη (μυθιστόρημα, εκδόσεις Ψυχογιός 2011), επανέκδοση Ψηλά Τακούνια Για Πάντα (Εκδόσεις Αρμός, Δεκέμβριος 2013), «Ξυπόλυτες στην Αμμο» (εκδόσεις Αρμός 2014)

"Με ξαστεριές και καταιγίδες η Τρικυμία", γράφει η Ιουλία Ζαφειράκη

Η Τρικυμία δίπλα από το έργο της φίλης της Ιουλίας!

 

 

Με γνώρισε από το μυθιστόρημα «Για την Αγάπη των Αλλων».Τη γνώρισα δια ζώσης στην παρουσίαση του μυθιστορήματος «Ερωτας στην Ομίχλη», εκεί στον πεζόδρομο του βιβλιοπωλείου ΘΕΜΑ στο Παγκράτι.

Η Ιουλία Ζαφειράκη, συνταξιούχος δασκάλα, είναι μια Κρητική λεβέντισσα με ανάστημα, γαλάζιο βλέμμα και ποιότητα ζωής. Είναι αυτή η γυναίκα με την οποία λίγο γνωριζόμαστε αλλά μας δένει η εκλεκτική συγγένεια.Εκείνη απο την Κρήτη , εγώ απο τη Λευκάδα, εκείνη ψηλή γαλανομάτα, εγώ μέτρια με βλέμμα κεχριμπαρένιο, κι όμως είμαστε αδελφές στο πνεύμα...Σα να μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά και να κοιταζόμαστε με το ομοιόχρωμο βλέμμα. Από πάντα ...Για πάντα!

Η Ιουλία μόλις ολοκλήρωσε την ανάγνωση του τελευταίου μου μυθιστορήματος «Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ» (εκδόσεις Ωκεανός) και γράφει με την σαφήνεια της παιδείας της, την εξής καταπληκτική κριτική:

«Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ»

 

ΙΟΥΣΤΙΝΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ-ΑΡΓΥΡΗ (εκδόσεις Ωκεανός)

Της Ιουλίας Ζαφειράκη

«Η τρικυμία», είναι ένα ξεχωριστό βιβλίο, ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, βασισμένο σε πραγματική ιστορία. Ο αριστοτεχνικός τρόπος με τον οποίο η συγγραφέας αφηγείται τα γεγονότα, οι ανατροπές, οι ξαστεριές και οι καταιγίδες που σαρώνουν τη ζωή των ηρώων και πάνω από όλα η αγάπη της μάνας για το παιδί της, μας κρατούν το ενδιαφέρον και την αγωνία μέχρι και την τελευταία λέξη.

Ένα βιβλίο τρυφερό και σκληρό, εύκολο και δύσκολο, με καταιγίδες και νηνεμίες, μα πάνω απ’ όλα ανθρώπινο και συγκινητικό.

Όλα ξεκινούν σ’ ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί, με όλα τα μπλε της θάλασσας, με το θυμό και την ηρεμία της, με την αλμύρα και τη γλύκα της. Εκεί γεννιέται ο δυνατός έρωτας του γιατρού Υπερείδη, για τη γλυκιά Ελληνοκαναδέζα Πολέτ, και σαρώνει σαν σίφουνας τη ζωή του. Η Πολέτ, νιώθει την αύρα της αγάπης του νεαρού γιατρού και ανταποκρίνεται στον έρωτά του, έναν έρωτα γεμάτο πάθος και αλμύρα, μια αλμύρα που γλυκαίνει την ψυχή της και της δίνει το κουράγιο να θάψει βαθιά μέσα της, τους παιδικούς φόβους που σκέπαζαν τη ζωή της, τους δράκους εκείνους που πλήγωσαν την αγνή παιδική της ψυχή.

Ο γάμος τους και η εγκατάστασή τους στην Αθήνα είναι για την Πολέτ το ήρεμο λιμάνι, είναι η πηγή της χαράς της, βρήκε επιτέλους τη γωνιά της σ’ αυτό τον κόσμο, είναι επιτέλους ευτυχισμένη!

Η μοίρα όμως, άλλα σκαρώνει...

Στην Αθήνα, ο Πέτρος, αγαπά τη γυναίκα του, αλλά μεθά από την επιτυχία και τη δόξα και προσπαθεί να κρύψει τα πάθη και τη σκοτεινή πλευρά του, στα σκοτάδια της νύχτας, σε δρόμους δύσκολους, χωρίς να το καταφέρει. Σύντομα θα πνιγεί στην τρικυμία των κρυφών του αδυναμιών, χωρίς να προλάβει να αντικρίσει το παιδί του, που με τόσες δυσκολίες η Πολέτ κατάφερε να φέρει στη ζωή.

Μέσα σε μια νύχτα, η Πολέτ, με σφιγμένη καρδιά, βλέπει να λεηλατείται η ζωή της, να στροβιλίζεται από μια τρικυμία που την «ξεβράζει» σ’ ένα ψυχιατρείο, σταλμένη από άνομες συνομωσίες,και μίζερες πράξεις των ανθρώπων.

Ανυπεράσπιστη στη δίνη των γεγονότων, μαζεύει όλα τα χαμόγελα και τα δάκρυα της ζωής της και δραπετεύει, έχοντας στην αγκαλιά της, την πολύτιμη παρουσία του γιου της. Με πολλές δυσκολίες καταφέρνει και ξαναγυρίζει στον Καναδά. Εκεί, μεγαλώνοντας το γιο της, το Ρωμανό της, το μυαλό της στροβιλίζεται και αναδιπλώνεται διαρκώς, βουλιάζοντας μέσα στο γκρίζο ωκεανό των αναμνήσεων, παλεύοντας απεγνωσμένα να ξεφύγει από τα απειλητικά δίχτυα μιας τρικυμίας που νιώθει να την κυνηγά, έτοιμη να της επιτεθεί και να της πάρει ό,τι πολυτιμότερο έχει στη ζωή της. Παρηγοριά της, η γλυκιά ανάμνηση του άντρα της. Όμως, η αποκάλυψη για τις αδυναμίες του, για τα άνομα μυστικά του, θα γκρεμίσει την όμορφη γέφυρα των αναμνήσεων της και θα δυναμώσει την πίστη της, να μεγαλώσει σωστά το παιδί της και ποτέ να μη μάθει την αλήθεια για τον πατέρα του.

Πόσα μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος; Πόση δύναμη ψυχής μπορεί να έχει κάποιος; Και όμως, η Πολέτ, μπορεί. Ξορκίζει τους δαίμονες του παρελθόντος μ’ ένα παρόν γεμάτο αγάπη, ζεστασιά και φροντίδα για το παιδί της και η ενασχόλησή της με το θέατρο, φωτίζει τις γκρίζες μέρες της. «Η Τρικυμία», του Σαίξπηρ, που σκηνοθετεί για τα παιδιά, «παλεύει» να φέρει τη γαλήνη στη δική της τρικυμία.

Μεγαλώνοντας ο γιος της, αναζητώντας τις ρίζες του, την ταυτότητα του, η μοίρα θα παίξει το δικό της παιχνίδι. Ένα παιγνίδι γεμάτο αγωνία, συγκίνηση, ανατροπές, δάκρυα λύπης, δάκρυα χαράς, δάκρυα λύτρωσης.

Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα, με μία πένα μαγική. Είναι πολλά τα συναισθήματα που μας κατακλύζουν διαβάζοντάς το. Η Ιουστίνη, έχει τον τρόπο και τη μαεστρία να καθηλώνει τον αναγνώστη από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Διαβάζοντας την «Τρικυμία», είναι σίγουρο, ότι θα κάνουμε ένα ταξίδι στον ανθρώπινο ψυχισμό, ένα πολυκύμαντο ταξίδι, στην ηρεμία του καλοκαιριού.

 

 

Σε ήχους δυτικούς με τον Πάνο Ορφανό!!!

Με τη μελιστάλαχτη φωνή του Πάνου Ορφανού!

 

Μεγαλώσαμε σαν παιδιά του παπα-Νίκου στους Αγίους Αναργύρους Λευκάδας, όπου ιερούργησε επί μισό και πλέον αιώνα. Μεγαλώσαμε ανάμεσα σε ανθρώπους που σημάδεψαν τη ζωή μας, την ηθική και τα ακούσματά μας.

Εκεί, λοιπόν, στους Αγίους Αναργύρους στο δεξί ψαλτικό πρωταγωνιστούσε και συνεχίζει να πρωταγωνιστεί ο Πάνος Ορφανός με την πολύφωνη χορωδία του. Ο Πάνος έχει μια φωνή αιθέρια σαν του ουρανού, γλυκειά, καλλιεργημένη να φτάνει σε ύψιστους τόνους.

Ο Πάνος έγινε ο δεξιός ψάλτης του πατερούλη, μη με ρωτήσετε πότε και γιατί, καθώς εγώ αυτόν θυμάμαι ανέκαθεν εκεί στο δεξί ψαλτικό να απαντάει στα καλέσματα του ιερέως σε τόνους που θύμιζαν κύματα θαλάσσης. Ο Σπύρος Φλογαϊτης αναφέρει ότι πολλές φορές ο παπα-Νίκος ανέβαζε τον δικό του τόνο με αποτέλεσμα να αποσυντονίζει τον πρωτοψάλτη του. Αλλά ο Πάνος πάντα ήξερε να προσαρμόζεται και ποτέ δεν έφτανε στο εκκλησίασμα οποιαδήποτε δυσαρμονία ανάμεσα στον ιερέα και το δεξί ψαλτήρι.

Το δεξί ψαλτήρι δεν ήταν έδρα μόνο του Πάνου Ορφανού. Εκείνος με τη μαγική μπαγκέτα του είχε κατορθώσει να δημιουργήσει μια πολύφωνη χορωδία με την συμμετοχή όλων των καλλίλαδων ανδρών της Λευκάδας, που ανήκαν σε διάφορες χορωδίες της πόλης. Κάθε Κυριακή ήταν μια λαμπρή γιορτή στους Αγίους Αναργύρους , ένα σύννεφο φωνητικής ευωχίας, όπου τα λόγια του Ευαγγελίου και οι ύμνοι του θυσιαστηρίου ηχούσαν μαγικά στ΄αυτιά.

Ο Πάνος πλαισιωνόταν κυρίως απο την εξής ομάδα των χορωδών, που άλλαζαν με τα χρόνια και τις περιστάσεις: Θοδωρής Αραβανής, Στάθης Βρεττός, Κοσμάς Μωραΐτης, Διονύσιος Κονιδάρης, Σπύρος Λομπράνος, Γεράσιμος Ορφανός, Ζώης Μήτσουρας, Σπύρος Γαντζίας, Αντώνης Κανιός , Κώστας Παρίσης και άλλοι ών ουκ έστιν αριθμός..

Ο Πάνος, όμως, κορύφωνε την ψαλτική του δεινότητα κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα. Το Τροπάριο της Κασσιανής ηχούσε ο πιό πονεμένος ύμνος της χριστιανοσύνης καθώς ο Πάνος το διάβαζε στολίζοντας τις λέξεις του με νότες που ξεπερνούσαν την ανθρώπινη φύση. Το ερμήνευε με την βαρύτητα που αξίζει στο «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή..» και πλημμύριζε η εκκλησιά μας κόσμο που ερχόταν απο όλες τις ενορίες να τον ακούσει και να μαγευτεί.

Βεβαίως, η Μεγάλη Παρασκευή με τα εγκώμια, λόγια της Παναγιάς στον αποθανόντα Υιό της, ήταν η μεγαλύτερη στιγμή του παπα-Νίκου, του Πάνου και της συγκλονιστικής ανδρικής χορωδίας του. Το ύψος της περίστασης, η φωνητική έκφραση, η ανταπάντηση ανάμεσα σε ιερέα και ψάλτες έχουν μείνει στην εκκλησιαστική ιστορία της Λευκάδας.

Ολοι περίμεναν να περάσει ο Επιτάφιος των Αγίων Αναργύρων για να ακούσουν τα εγκώμια με την κοντράλτα φωνή του παπα-Νίκου και την πολυφωνική χορωδία του Πάνου Ορφανού, που έδεναν σε μια ακουστική κορύφωση, άξια της μέρας και της χριστιανοσύνης.

Ανάμεσα στη φωνητική ερμηνεία του πατέρα μου και το συντονισμό του με τον Πάνο Ορφανό, εμείς μεγαλώσαμε με ήχους όχι πλάγιους αλλά με ήχους δυτικούς. Κι όταν εκτεθήκαμε στη βυζαντινή μονωδία των Αθηνών, τα αυτιά μας δυσκολεύονταν να κατανοήσουν την αυθεντική μουσική της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τα αυτιά μας έμειναν για πάντα δυτικά, σημαδεμένα απο την πολυφωνική χορωδία του Πάνου Ορφανού.

Και μια που κατακλύζομαι απο τις αναμνήσεις του Πάνου Ορφανού τούτες τις δύσκολες μέρες της απουσίας του πατερούλη, θέλω να προσθέσω ότι ο Πάνος ήταν ο γιός του καντηλανάφτη μας, του κυρ -Μπάμπη Ορφανού. Αυτός ο μειλίχιος άνθρωπος με το χαμηλό βλέμμα ήταν ο βασικός αρμός της εκκλησίας των Αγίων Αναργύρων για πολλές δεκαετίες.

Σηκωνόταν απο τα χαράματα να χτυπήσει τις καμπάνες δια χειρός, τραβώντας τα μακριά σκοινιά απο το καμπαναριό. Αναβε τα καντήλια με μαεστρία, έσβηνε τα κεριά με προσοχή, κρατούσε το θυμιατήρι με σεβασμό κι ευπρέπεια. Ηταν η καρδιά των Αγίων Αναργύρων , καθώς μεγαλώναμε στη μικρή μας πόλη. Ηταν ο δεύτερος παππούς μας, έτσι που περνούσε καθημερινά απο το σπίτι για συνεννοήσεις με τον πατερούλη.

Και με τα χέρια σταυρωμένα, σεμνός κι αγαπημένος, καμάρωνε πάντοτε κρυμμένος πίσω απο το προσκυνητάρι το γιό του τον Πάνο και τη χορωδία του στις πιό υπέροχες στιγμές της εκκλησιαστικής ερμηνείας τους.

Καλλίλαδε Πάνε Ορφανέ, στόλισες τα παιδικά μου χρόνια με ήχους δυτικούς της Χριστιανοσύνης!

Η Βιομηχανία της Ελληνικής Γούνας στο Μόντρεαλ και ο Παύλος Φλίκας!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Οι γούνες είναι τα αποτελεσματικότερα παλτό εδώ στις άγριες στέππες του Καναδά, γι αυτό οι ζωόφιλοι μπορούν να ασχημονούν εναντίον τους όσο θέλουν. Ολοι και όλες εμείς που ζούμε στα -20C του Μόντρεαλ  και του Κεμπέκ αντιλαμβανόμαστε την πρακτική τους αξία, μια αξία που αναγνωρίσθηκε και τιμήθηκε απο την εποχή των πρωτοπλάστων.

Ωστόσο και η γούνα, όπως όλα τα ακριβά είδη, δέχθηκαν μια ανηλεή επίθεση την δεκαετία του 90 απο ομάδες συμφερόντων, που κυρίως προωθούσαν τις μαζικές πωλήσεις της συνθετικής γούνας και άλλων ψεύτικων υλών.

Ετσι βρέθηκα να κρατώ πανώ υπέρ των Ελλήνων γουναράδων, που με αξιοπρέπεια και πάθος υπερασπίστηκαν την βιομηχανία της γούνας, μια βιομηχανία που είχαν χτίσει με κόπο και θυσίες. Προερχόμενοι κυρίως απο την Βόρεια Ελλάδα και την Καστοριά είδαν τους κόπους τους να συντρίβονται απο την ανηλεή δημόσια επίθεση, η οποία χρησιμοποιήθηκε ως άρμα εξιλέωσης απο «καμμένες»’δημοσιότητες του παγκόσμιου κινηματογραφικού στερεώματος.

Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση της Μπριζίτ Μπαρντό, πάλαι ποτέ σέξ σύμβολου, που ήταν κατάπτυστη στη Γαλλία για το γεγονός ότι κυριολεκτικά «πέταξε» το γιό της στο δρόμο, με τον οποίο ακόμη και σήμερα δεν διατηρεί καμία σχέση. Η ίδια εξακολουθεί να είναι δαχτυλοδεικτούμενη για την θερμή υποστήριξή της προς το φασιστικό κόμμα της Μαρί Λεπέν.

Οταν οι συνεργάτες της ανακάλυψαν πόσο μισητή ήταν στο λαό της Γαλλίας, της  πρότειναν να τρέξει να υπερασπιστεί τη φώκια απέναντι στους αυτόχθονους Ινδιάνους, διορθώνοντας την εικόνα της και καταστρέφοντας ταυτόχονα τη βιομηχανία της φώκιας, που δεν συνίστατο μόνο στη γούνα αλλά στα αειφόρα έλαια που παράγονται απ΄αυτήν.

Σήμερα οι Ελληνες γουναράδες του Μόντρεαλ, που απασχολούν Ελληνικής καταγωγής εργάτες και τεχνικούς, που εισάγουν υλικό δουλεμένο στην Ελλάδα, ζουν την πτώση της βιομηχανίας τους ,η οποία  οφείλεται στην ζωοφιλική υποκρισία αλλά και στην Κινέζικη παραγωγή (σαφώς φτηνότερη αν και ποιοτικά κατώτερη).

Ο Παύλος Φλίκας και η Starlight Furs!

Με αυτό τον πρόλογο, ήθελα να κάνω μια εισαγωγή σε ένα απο τους σπουδαιότερους Ελληνες τεχνίτες της γούνας, τον Παύλο Φλίκα, ο οποίος είναι ιδιοκτήτης της εταιρείας Starlight Furs.

Ο Παύλος Φλίκας απο 12 χρονών στον μακρινό του τόπο, τη Μακεδονία, ασχολήθηκε με την γούνα σαν εργατάκι. Και τη λάτρεψε σε όλα τα στάδια της επεξεργασίας της : «Τεσσεράμισυ χρόνια δούλεψα στη μηχανή της γούνας ως παιδί στη Σιάτιστα. Και όταν ήρθα στο Μόντρεαλ, στα 16,5 χρόνια μου δούλεψα σαν μηχανικός στη βιομηχανία της γούνας. Είχα το πάθος να μάθω όλα τα στάδια της επεξεργασίας της, να συνδυάζω τα χρώματα και τις ποιότητες του υλικού».

Ετσι, λοιπόν, ο Παύλος Φλίκας ξεκίνησε απο τα χαμηλά, αλλά η ακόρεστη φύση του  τον οδήγησε στη δημιουργία της δικής του εταιρείας Starlight Furs που άνοιξε το 1983, πέρασε απο τις τρικυμίες των δυσκολιών και κατέληξε να είναι σήμερα ένα σημείο αναφοράς της μοδάτης γούνας.

«Δούλεψα με πάθος στη γούνα, έμαθα όλα τα μυστικά της. Πήρα κυρίως Ελληνες τεχνίτες, που γνωρίζουν την τελική της επεξεργασία και τη ραφή των παλτών. Κι όταν πάλι ήρθε η μεγάλη κρίση των ετών του 90, δεν το έβαλα κάτω. Αντιστάθηκα, κρατώντας την εταιρεία μου και δουλεύοντας παράλληλα σα σερβιτόρος να αναθρέψω τα 3 παιδιά μου. Σήμερα, παλεύω καθημερινά για τη δουλειά μου, δίνω πολλαπλούς αγώνες για την επιβίωση και την επιτυχία της Starlight Furs», ομολογεί ο Παύλος Φλίκας.

Ο Παύλος Φλίκας με την εξαιρετική σύζυγό του Τίνα Φλίκα διατηρούν μια μπουτίκ με γουναρικά, την Starlight Furs, όπου η γυναίκα των μεγάλων απαιτήσεων μπορεί να βρει από σκουφάκια με γούνινα πομπόν, μέχρι πασμίνες με γαρνιτούρα γούνας, μέχρι ακριβά παλτό απο αστρακάν, βιζόν, σέιμπλ και άλλα εξαιρετικά δέρματα σε σούπερ μοντέρνα σχέδια.

Αυτό που κάνει το Starlight Furs να ξεχωρίζει έναντι άλλων μαγαζιών του είδους, είναι ότι προσφέρει μεγάλη ποικιλία αξεσουάρ γούνας, που είναι φτιαγμένα με φαντασία κι εξαιρετικό γούστο.

Πρωτότυπα σχέδια , χρώματα και παντρέματα υλικών, σε προσκαλούν να διαλέξεις απο της συλλογή του Starlight Furs, που εισάγει –εκτός των καναδικών και αμερικάνικων δερμάτων- κατεργασμένο υλικό απο την Σιάτιστα και την Καστοριά.

Οι εργάτες πίσω στο εργοστάσιο είναι Ελληνες, το υλικό εισαγόμενο απο την Ελλάδα, το πνεύμα απολύτως ελληνικό.

Πραγματικά, το ταλέντο και το πάθος του Παύλου Φλίκα μαζί με την ευγένεια της Τίνας Φλίκα, αποτελούν την εγγύηση της ποιότητας του Starlight Furs!

Μπράβο στους Ελληνες κατασκευαστές της γούνας! Μπράβο!

Starlight Furs

9090 AV. DU PARC # 100

Montreal, QC

(514) 843-7591

 

Η Τίνα και ο Παύλος Φλίκας στον αγώνα της δημιουργίας

 Σκουφάκια με γούνινα πομπόν

 Πασμίνες με καταληξη γούνας

 Γούνινες τσάντες

 Ο Πάυλος Φλίκας, περήφανος για τις δημιουργίες του

 Στο εργοαστάσιο δουλεύουν όλοι με γνώση και πάθος

 Ελληνες, αθάνατοι τεχνίτες της γούνας

 Από καπέλα μέχρι γούνινα χαλιά

 Καμαρώνει για τη δημιουργία του

 Μηχανικός της γούνας, Ελληνας

 Τα κόβουν, τα ράβουν, τα βάφουν, στολίζουν τα γουναρικά οι Ελληνες