Η Τόνια και η Ηχηρή Απουσία της!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Σήμερα αποτίσαμε το στερνό αποχαιρετισμό στην Τόνια Μπόλος ή Αντωνία όπως της άρεσε να την αποκαλούν. Η Τόνια Μπόλος πέρασε στη χορεία των αθανάτων μετά από μια μακρά και επίπονη μάχη με την επάρατο νόσο που λέγεται Αλζχάιμερς.

Η Τόνια υπήρξε επί δεκαετίες η ψυχή της παροικίας. Ο άντρας της κι εκείνη ήταν αναμειγμένοι στα πολιτικά καθώς λάτρευαν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου κι όταν η πολιτική άρχισε να ξεφτίζει στράφηκαν ολοσχερώς στα κοινοτικά δρώμενα.

Τη γνώρισα στις αρχές του 90 στην επίσημη επίσκεψη του τότε υπουργού τύπο της ΝΔ Βύρωνα Πολύδωρα . Αεικίνητη και μαχητική βοηθούσε εθελοντικά στην κοινότητα παντοιοτρόπως. Κι όταν αργότερα άρχισε να με παρακολουθεί στο ραδιόφωνο, μου τηλεφωνούσε την επόμενη μέρα για να με συγχαρεί και να μου γεμίσει τα κενά των αποριών μου σχετικά με τούτο ή με εκείνο το πρόσωπο της παροικίας.

Η Τόνια ήταν ο συνδετικός κρίκος του παρελθόντος με το παρόν. Υπήρξε θερμή οπαδός του μακαρίτη του προέδρου της ΕΚΜΜ Ανδριανού Μαρή, τον οποίο θαύμαζε και υποστήριζε σε κάθε ευκαιρία. Ετσι ήταν άκρως επικριτική στις διοικήσεις που ακολούθησαν και που έκαναν μοιραία λάθη.

Η Τόνια τηλεφωνούσε καθημερινά σε όλους τους παράγοντες της παροικιακής ζωής δημιουργώντας το δικό της κύκλο και συμμετέχοντας ενεργά στις αποφάσεις κυρίως της αντιπολίτευσης. Ηταν γνώστρια της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας αλλά δεν της ξέφευγε τίποτε από τα δρώμενα στην ελληνική παροικία.

Τη λάτρεψα για την έντονη γνώμη της επί παντός του επιστητού. Την αγάπησα για την μητρική της συμβουλή σε δύσκολες αποφάσεις. Τη θαύμασα για το τσαγανό που έφερε μαζί της από τη Χίο και δεν το άφησε ποτέ να χαθεί ούτε όταν έραβε τις γούνες ούτε όταν παρακολουθούσε τις γενικές συνελεύσεις ούτε όταν χόρευε ευτυχισμένη στο γάμο της κόρης της Νταϊάνας.

Στην κηδεία της βρέθηκαν πολλοί συγγενείς και φίλοι κι ας είχε μεσολαβήσει μεγάλο διάστημα αφότου αποσύρθηκε από τα κοινά ζώντας την καταπτωτική αλλοίωση που της προκάλεσε το Αλζχάιμερς.

Εκεί , λοιπόν, στην εκκλησία των Αρχαγγέλων την αποχαιρετήσαμε με τους Ζουμπρήδες, αναθυμούμενοι τις ωραίες στιγμές που μοιραστήκαμε στα παροικιακά μαζί της. Η Τόνια η ψυχή της Ελληνικής παροικίας ανελήφθη εις ουρανούς. Εκεί θα βρεί τον άντρα της το λεβέντη, μαζί του θα τραγουδήσει Μίκη Θεοδωράκη και θα σειστούν οι αγγέλοι!

Ω! Τόνια πόσο μας λείπεις ήδη!

Καλό Ταξίδι και χαιρετίσματα στους κοινούς αγαπημένους φίλους που έφυγαν νωρίς!

Λαμπιόνια και μόδα στην 5η Λεωφόρο!

Τα Χριστούγεννα στη Νέα Υόρκη είναι η πιο μαγική εποχή. Οι βιτρίνες των μεγάλων πολυακαστημάτων που βρίσκονται στην 5^η λεωφόρο φορούν τα καλά τους, στολίζονται με λαμπιόνια και φώτα, με φανταχτερά ρούχα, τσάντες και πανάκριβα κοσμήματα.

Το Bergdorf and Goodman εστιάζει τον εντυπωσιασμό του στις συγκλονιστικές βιτρίνες με τα πιο  ακριβά κομμάτια των Αμερικανών και Ευρωπαίων σχεδιαστών δεμένα με πρωτοποριακά διακοσμητικά στοιχεία. Η δύναμη του εν λόγω μαγαζιού βρίσκεται στην μέγιστη ποικιλία γυναικείων παπουτσιών, που όμοιά του δεν βρίσκεται σε άλλο κατάστημα επί της γής.

Το Saks 5^th Avenue εκτός από τις τουαλέτες και τους παντός είδους στολισμούς , παρουσιάζει στις βιτρίνες του ένα διαφορετικό παραμύθι κάθε Χριστούγεννα. Φέτος επέλεξε να δείξει τη Χιονάτη, ίσως διότι η νοσταλγία του κλασικού συγκινεί κι ενώνει όλες τις γενιές, από παππουδογιαγιάδες μέχρι γονείς και εγγονάκια.

Το Macy’s είναι το κλασικό μαγαζί της μεσαίας τάξης, ένα σύμβολο του αμερικάνικου καταναλωτισμού. Καταλαμβάνοντας ένα οικοδομικό τετράγωνο στο mid town κυριαρχεί με τις βιτρίνες του ολόγυρα, που δείχνουν παιχνίδια και μαγικές εικόνες παράλληλα με τις δελεαστικές τουαλέτες!

 Το Gucci φέτος ντύθηκε κιτς, ανέβασε τις τιμές στις τσάντες που είναι πλέον έργα τέχνης όχι για να τις φοράς αλλά για να τις θαυμάζεις στη βιτρίνα. Η ποικιλία στις γόβες είναι επιεικώς ανεπανάληπτη καθώς κυριαρχούν στολίσματα με πέρλες και με τις δίχρωμες και τρίχρωμες κορδέλες του οίκου.

Απογοητευτική είναι η νέα  συλλογή του οίκου Louis Vuitton που βάλθηκε να αντιγράφει τα μεγάλα έργα τέχνης από πέρσι (Μόνα Λίζα-Νταβίντσι, Μονέ κλπ) προκειμένου να κάνει τη διαφορά. Το αποτέλεσμα είναι γκροτέσκ κατά την ταπεινή γνώμη μιας φασιονίστας και πρώην οπαδού του εν λόγω οίκου.

Εκτός από τις γόβες φέτος η Chanel έχει πέσει πολύ χαμηλά ως προς τις τσάντες της που είναι το φαβορί της. Ναι οι γόβες παίζουν τρελά με τις πέρλες αλλά οι τσάντες πέρασαν σε μια συντηρητική και άκρως βαρετή έκδοση.

Κλείνοντας θα ήθελα να σημειώσω τις εξής παρατηρήσεις;

1.   Ολοι οι μεγάλοι οίκοι στις τσάντες έχουν διπλασιάσει τις τιμές τους δείχνοντας καθαρά προς την ελίτ και εξαιρώντας τη μεσαία τάξη

2.   Η λιανική αγορά αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα, χιλιάδες μαγαζιά κλείνουν ακόμη και στη Νέα Υόρκη, τη μητρόπολη τη μόδας, ενώ η 5^η λεωφόρος έχει αδειανά καταστήματα.

Αυτά από τη μητρόπολη του καταναλωτισμού! Καλά Χριστούγεννα!

Justinaki

Σ' Ευχαριστώ Θεέ μου!!!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Ποτέ δεν είχα αντιληφθεί πόσο βαθιά ριζωμένη είναι η Γιορτή των Ευχαριστιών στην Αμερική. Παρά τις ταινίες και τις πάμπολλες εικόνες, μέσα μου δεν είχα αντιληφθεί πόσο μεγάλη σημασία δίνουν οι Αμερικάνοι των διαφόρων φυλών κι εθνικοτήτων σ’ αυτή τη γιορτή που ενώνει τους λαούς, τις θρησκείες και τις κουλτούρες σε ένα τραπέζι με κύριο πιάτο τη γαλοπούλα.

Και είναι πραγματικά συγκινητικό που η Γιορτή των Ευχαριστιών φέρνει στο μεγάλο γιορτινό τραπέζι τις οικογένειες και τα μέλη τους όσο μακριά κι αν βρίσκονται. Το γεγονός ότι δεν υπηρετεί για τους Αμερικάνους μια θρησκευτική γιορτή αλλά την απόδοση ευχαριστιών για όσα τους προσέφερε η Γή της Επαγγελίας, αυτό κάνει τη γιορτή να έχει επιβληθεί στο ίδιο σχεδόν επίπεδο με εκείνη των Χριστουγέννων.

Φέτος ευλογήθηκα να γιορτάσω τις Ευχαριστίες καλεσμένη στο σπίτι του Φίλιππα Καφαράκη, παιδικού μου φίλου από τα καλοκαίρια της Λευκάδας, καθώς η μακαριστή θεία του Κουλίτσα Καρύδη και η μητέρα του Μαρία Καρύδη-Καφαράκη υπήρξαν νεανικές φίλες της μητρός μου.

Στο μεγάλο οικογενειακό τραπέζι του Φίλιππα και της Κατερίνας Καφαράκη είχαν έρθει η γιαγιά Μαρία Καφαράκη και η συνονόματη εγγονή της από την Ουάσιγκτον, ο Κρίστοφερ Καφαράκης από την Αριζόνα, ο ‘Αλεξ και η Καρίσσα από το Upper East του Μανχάτταν.

Και βέβαια, η νοικοκυροσύνη χτύπησε κορυφή, καθώς όλα τα κορίτσια ασχολήθηκαν με τη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική φτιάχνοντας το ομορφότερο και νοστιμότερο τραπέζι των Ευχαριστιών.

Βρισκόμασταν στους 44 ορόφους στην 6^η λεωφόρο και από κάτω περνούσε η παρέλαση του εμβληματικού πολυκαταστήματος Macy’s. ‘Αρματα, χρώματα, φιγούρες έμοιαζαν λιλιπούτεια στα μάτια μας που αντίκρυζαν το Empire State Building και στο βάθος το Chrysler και όλα τα συγκλονιστικά δημιουργήματα της αρτ νκεκό φυτεμένα στην καρδιά του Μανχάτταν.

Η μέρα κύλησε μέσα σε προπόσεις κι ευχαριστίες για όσα μας έφεραν κοντά και αποτέλεσαν μέρος της ιστορίας μας. Για όσα καλά μας έδωσε ο Θεός μας.

Κι ύστερα, όταν έπεσε απαλά η νύχτα γλίστρησα στην 6^η Λεωφόρο και πήγα να θαυμάσω τις βιτρίνες του Macy’s. Κόκκινες, φωτεινές, πρωτότυπες, ξανάφεραν στην καρδιά μου το φώς των Χριστουγέννων που λείπει 13 χρόνια τώρα.

Καλά Χριστούγεννα!

 Νοικοκυρά κορυφής

 Η παρέλαση κάτω από τα πόδια μας

 Οικογενειακές στιγμές

 Empire State Building

Η Κάθυ Καφαράκη είναι η θεά της νοικουροσύνης, η Μαρία Καφαράη βοηθός της, η Γιαγιά Μαρία είναι η 'Ηρα της οικογένειας και η νύφη μας η Καρίσσα φτιάχνει τα ωραιότερα γλυκά!

Η Δήμητρα και το Τζουστινάκι

 Νέα Υόρκη-Λευκάδα-Σημειώσατε 1 !!!

Τη Δήμητρα δεν θα την έλεγες φίλη μου στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο. ‘Εμενε στο κεντρικό λιμάνι της Λευκάδας και είχε φίλες από την κάτω Λευκάδα, δηλαδή από τη γειτονιά των μόλων. ‘Ετσι, φοιτούσε εξ αρχής σε άλλα σχολεία, στο 2^ο Δημοτικό, στο Α Τμήμα του Γυμνασίου, στο Πρακτικό κλπ κλπ.

‘Ετσι, δεν θα πώ ότι κάναμε παρέα, αλλά ήμασταν μάλλον μακρινές, καθώς η Δήμητρα ήταν η «καλή μαθήτρια» του 2^ου Δημοτικού Σχολείου Λευκάδας κι εγώ « η καλή μαθήτρια» του 1^ου Δημοτικού Σχολείου Λευκάδας.Οι δρόμοι μας δεν έσμιγαν πουθενά καθότι είχαμε αυτή τη φυσική απόσταση αλλά και την ουσιαστική ανάμεσά μας.

Επιπλέον οι πατεράδες μας ερχόνταν από άλλους κόσμους. Ο πατερούλης ήταν ιερέας και ο κυρ Λάμπρος ο Καράμπαλης ήταν ελεύθερος και ασυμβίβαστος στις ιδέες του. Βέβαια, οι μαμάδες μας που ήταν φίλες από την εποχή του Κατηχητικού έσμιγαν τις Κυριακές στους Αγίους Αναργύρους, την εκκλησιά του πατερούλη κι όλο κρυφομιλούσαν για τα κορίτσια τους.

Η Δήμητρα είχε ολόξανθα μακριά μαλλιά σαν χρυσάφι και μάτια καταγάλανα. Εγώ είχα καστανόξανθα μαλλιά με δύο μελένια μάτια. Η Δήμητρα δεν περνούσε απαρατήρητη, όλα τα βλέμματα στρέφονταν στο πέρασμά της, τα αγόρια της σφύριζαν, την φλερτάριζαν, την κυνηγούσαν  αν κι εκείνη είχε ένα απόμακρο ύφος.

Εγώ μάλλον ήμουν αδιάφορη στην εφηβεία, καθώς δεν είχα κάποιο χαρακτηριστικό που να τραβούσε ιδιαίτερα την προσοχή. Ψιλοαχαρούλα θα μ΄έλεγες και μεγαλόμικρη, αφού η μαμά επέμενε να μου χτενίζει τα μαλλιά και να τα δένει αλογοουρά μέχρι τα 15 μου στολίζοντας το κεφάλι μου με κάτι έγχρωμους φιόγκους. Μισούσα τον εαυτό μου με αυτή τη χαίτη που στροβιλιζόταν όταν έπαιζα σχοινάκι ή κυνηγητό.

Η Δήμητρα , λοιπόν, η αρίστη μαθήτρια μπήκε στο Φυσικό Αθηνών και συνέχισε μετά τις σπουδές της στο Yale, όπου αποφοίτησε με άριστα παίρνοντας το Masters και το Phd στη Φυσική. Εγώ μπήκα στο Πολιτικό της Νομικής κι έκανα πάρτυ και βόλτες καθ όλη τη φοιτητική ζωή, απολαμβάνοντας την Αθήνα και τα καλά της. Πέρασα μοναδικά, αμελώντας τις παρακολουθήσεις και περνώντας τα μαθήματα μετά βίας. Αλλά κατόρθωσα να πάρω το πτυχίο με ένα φτωχό «Λίαν Καλώς».

Ετσι, χαθήκαμε με τη Δήμητρα, εντελώς. Έφυγαν τα χρόνια, πέταξαν, η Δήμητρα παντρεύτηκε ένα ομότιμό της καθηγητή, τον Παραμέσσουραν κι εγώ τον Τέντυ… Και ξανασμίξαμε τα καλοκαίρια στη Λευκάδα, όπου πηγαίναμε τα μωρά μας βόλτες στου Αμερικάνου. ‘Ετσι πιάσαμε το νήμα της επαφής και νιώσαμε μια ταύτιση καθώς ήμασταν και οι δυό ξενητεμένες.

Εκείνη ήταν πλέον καθηγήτρια Φυσικής στο Rockefeller University στη Νέα Υόρκη κι εγώ είχα μετακομίσει στο Μόντρεαλ όχι λόγω καριέρας αλλά λόγω αλόγου έρωτος. ‘Όταν κατεβαίναμε στη Νέα Υόρκη βλέπαμε τη Δήμητρα και τον Παραμέσσουραν με τα παιδιά τους , το Νίτιαν και το Χάρυ κι έτσι αρχίσαμε να δενόμαστε με το μαγικό τρόπο που δένονται οι μαμάδες των αγοριών.

Τα αγόρια μας που είχαν την ίδια ηλικία, ο Αλέξανδρος και ο Νίτιαν έγιναν κολλητοί τα καλοκαίρια και πέρασαν την εφηβεία τους στη Λευκάδα γνωρίζοντας τα μπάρ και τα ξενύχτια. ‘Ηταν οι περίφημοι «Αμερικάνοι» για την παρέα, που αποτελούνταν από παιδιά των συμμαθητριών και φιλενάδων μας.

Η Δήμητρα πήρε τη θέση της μόνιμης καθηγήτριας στη Φυσική στο  Lehman College, Bronx, NY κι έκτοτε μένει κάπου έξω στα προάστεια της Νέας Υόρκης. Τα αγόρια της είναι και οι δύο διακεκριμένοι επιστήμονες, ο Νίτιαν κάνει PhD στο Berkley της Καλιφόρνιας και ο Χάρης παίρνει το Masters του στα Οικονομικά στο Columbia University.

Εμείς σμίγουμε με τη Δήμητρα πότε-πότε στη Νέα Υόρκη και τα λέμε με τις ώρες. Εκείνη μισεί τα μαγαζιά αλλά αναγκάζεται να υποστεί τις θορυβώδεις βιτρίνες του Μανχάτταν, εξηγώντας μου ότι δεν είναι του στυλ της. Κι εγώ προσπαθώ να την εμβάλλω στην συζήτηση περί μόδας.

-Ιουστινούλα, ποιά παπούτσια θέλεις να δούμε;»

«Τα Louboutin!”

-Α! Δεν τα ξέρω…

Πάντως, έχουμε κοινό παρονομαστή τις αναμνήσεις από τη Λευκάδα, τις κοινές φίλες, τα βιώματα της εφηβείας, τις ανατροπές, τις αναζητήσεις της εποχής, τα όνειρα που ήταν διαφορετικά.

Και βέβαια, το αγαπημένο μας θέμα είναι τι μαγειρεύουμε στα αγόρια μας, πώς τα περιποιούμαστε τώρα που ζούν πλέον μόνα τους και μας λείπουν πολύ πολύ. Και τα φροντίζουμε με αυτό το μαμαδένιο τρόπο της Ελλάδας, χωρίς καμιά αισχύνη.

Τι κι αν εκείνη είναι καταξιωμένη καθηγήτρια της Φυσικής, τι κι αν εγώ έχω γίνει συγγραφέας… η θεματολογία της ζωής μας, το πιο ωραίο επίκεντρο της κουβέντας είναι τα σπλάγχνα μας.

Να μας ζήσουν Δημητρούλα, αγαπημένη συνοδοιπόρε της ωριμότητας!

Justinaki

Ο Φάρος του Ανδρέα Κατσιματίδη θα αναπαλαιωθεί!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Μια ιστορία νοσταλγίας και απότισης τιμής προς τον πατέρα του Τζον Κατσιματίδη!

Ο Τζόν Κατσιματίδης σκέφτεται να αναπαλαιώσει το Φάρο που άναβε ο πατέρας του επί 16 χρόνια στη βραχονησίδα Καντιελούσσα!

Ο μεγιστάνας Τζον Κατσιματίδης δακρύζει όταν μιλάει για τη γενέτειρά του, τη Νίσυρο και για τις δυσκολίες που έζησε ο πατέρας του στη βραχονησίδα Καντιαλούσσα, όπου υπηρέτησε ως φαροφύλακας επί 16 χρόνια στην ιταλική κατοχή, απομονωμένος από τους ανθρώπους με μόνη συντροφιά το άναμμα του φάρου και τ’ αγριεμένα κύματα του Αιγαίου.

Ο Αντρέας Κατσιματίδης έγινε φαροφύλακας στην Καντιαλούσσα για να παίρνει το μισθό να τον κάνει προίκα για τις ανύπαντρες αδελφές του . Κι όταν επιτέλους γύρισε στο νησί, αποκαμωμένος από τη μοναξιά και την ερημία του τόπου, παντρεύτηκε τη Δέσποινα Εμμανουηλίδου, μητέρα του Τζόν που συμβιβάστηκε σ’ αυτό το γάμο μετά από μια μεγάλη ερωτική απογοήτευση.

Όλα αυτά και περισσότερα για την προσωπική ιστορία της μητέρας του Τζόν Κατσιματίδη έγραψα στο μυθιστόρημά μου «Για την Αγάπη Των ‘Αλλων», που έγινε μπεστ-σέλερ στην Ελλάδα κι ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει στις ΗΠΑ υπό τον τίτλο «Eleven Weddings and A Sacrifice”.

Σήμερα, η συγκίνηση του Τζον Κατσιματίδη κορυφώθηκε καθώς στο γραφείο βρέθηκε ο Γιώργος Κολυτάς, ένας άνθρωπος που έχει έρθει ειδικά από την Ελλάδα για να  προτείνει την  αναπαλαίωση του Φάρου της Καντιελούσσας.

Ο Γιώργος Κολυτάς, εξοπλισμένος με υλικό από την επίσκεψή του στη βραχονησίδα όπου ο Αντρέας Κατσιματίδης έζησε 16 χρόνια απομόνωσης (1931-1947), έδειξε στην οθόνη τα ερείπια του Φάρου που άλλοτε φιλοξενούσε τον πατέρα του Ελληνοαμερικανού μεγιστάνα.

Το εγχείρημα της αναπαλαίωσης του Φάρου της Καντιελούσσας θα είναι δύσκολο καθώς η βραχονησίδα δεν έχει υποδομές για οικοδομικά έργα, αλλά ο Τζόν Κατσιματίδης ζητάει άδεια από το υπουργείο Εθνικής ‘Αμυνας να γίνει ανάδοχος του έργου. Αλλωστε, το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έχει την ιδιοκτησία των φάρων της χώρας και ήδη έχει εκχωρήσει την αναπαλαίωση άλλων φάρων σε Ελληνες ανάδοχους.

Η αναπαλαίωση του Φάρου της Καντιελούσσας, η έκδοση του βιβλίου για τον ατυχή έρωτα της μητέρας του Τζόν Κατσιματίδη στην αμερικανική αγορά, αλλά και η αυτοβιογραφία του θα είναι το τρίπτυχο της παρακαταθήκης του Νισύριου μεγαλοεπιχειρηματία, που ποτέ δεν ξεχνάει τη γενέτειρά του κι όλο γυρίζει με νοσταλγία πίσω…πάλι και πάλι!