Η Δήμητρα και το Τζουστινάκι

 Νέα Υόρκη-Λευκάδα-Σημειώσατε 1 !!!

Τη Δήμητρα δεν θα την έλεγες φίλη μου στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο. ‘Εμενε στο κεντρικό λιμάνι της Λευκάδας και είχε φίλες από την κάτω Λευκάδα, δηλαδή από τη γειτονιά των μόλων. ‘Ετσι, φοιτούσε εξ αρχής σε άλλα σχολεία, στο 2^ο Δημοτικό, στο Α Τμήμα του Γυμνασίου, στο Πρακτικό κλπ κλπ.

‘Ετσι, δεν θα πώ ότι κάναμε παρέα, αλλά ήμασταν μάλλον μακρινές, καθώς η Δήμητρα ήταν η «καλή μαθήτρια» του 2^ου Δημοτικού Σχολείου Λευκάδας κι εγώ « η καλή μαθήτρια» του 1^ου Δημοτικού Σχολείου Λευκάδας.Οι δρόμοι μας δεν έσμιγαν πουθενά καθότι είχαμε αυτή τη φυσική απόσταση αλλά και την ουσιαστική ανάμεσά μας.

Επιπλέον οι πατεράδες μας ερχόνταν από άλλους κόσμους. Ο πατερούλης ήταν ιερέας και ο κυρ Λάμπρος ο Καράμπαλης ήταν ελεύθερος και ασυμβίβαστος στις ιδέες του. Βέβαια, οι μαμάδες μας που ήταν φίλες από την εποχή του Κατηχητικού έσμιγαν τις Κυριακές στους Αγίους Αναργύρους, την εκκλησιά του πατερούλη κι όλο κρυφομιλούσαν για τα κορίτσια τους.

Η Δήμητρα είχε ολόξανθα μακριά μαλλιά σαν χρυσάφι και μάτια καταγάλανα. Εγώ είχα καστανόξανθα μαλλιά με δύο μελένια μάτια. Η Δήμητρα δεν περνούσε απαρατήρητη, όλα τα βλέμματα στρέφονταν στο πέρασμά της, τα αγόρια της σφύριζαν, την φλερτάριζαν, την κυνηγούσαν  αν κι εκείνη είχε ένα απόμακρο ύφος.

Εγώ μάλλον ήμουν αδιάφορη στην εφηβεία, καθώς δεν είχα κάποιο χαρακτηριστικό που να τραβούσε ιδιαίτερα την προσοχή. Ψιλοαχαρούλα θα μ΄έλεγες και μεγαλόμικρη, αφού η μαμά επέμενε να μου χτενίζει τα μαλλιά και να τα δένει αλογοουρά μέχρι τα 15 μου στολίζοντας το κεφάλι μου με κάτι έγχρωμους φιόγκους. Μισούσα τον εαυτό μου με αυτή τη χαίτη που στροβιλιζόταν όταν έπαιζα σχοινάκι ή κυνηγητό.

Η Δήμητρα , λοιπόν, η αρίστη μαθήτρια μπήκε στο Φυσικό Αθηνών και συνέχισε μετά τις σπουδές της στο Yale, όπου αποφοίτησε με άριστα παίρνοντας το Masters και το Phd στη Φυσική. Εγώ μπήκα στο Πολιτικό της Νομικής κι έκανα πάρτυ και βόλτες καθ όλη τη φοιτητική ζωή, απολαμβάνοντας την Αθήνα και τα καλά της. Πέρασα μοναδικά, αμελώντας τις παρακολουθήσεις και περνώντας τα μαθήματα μετά βίας. Αλλά κατόρθωσα να πάρω το πτυχίο με ένα φτωχό «Λίαν Καλώς».

Ετσι, χαθήκαμε με τη Δήμητρα, εντελώς. Έφυγαν τα χρόνια, πέταξαν, η Δήμητρα παντρεύτηκε ένα ομότιμό της καθηγητή, τον Παραμέσσουραν κι εγώ τον Τέντυ… Και ξανασμίξαμε τα καλοκαίρια στη Λευκάδα, όπου πηγαίναμε τα μωρά μας βόλτες στου Αμερικάνου. ‘Ετσι πιάσαμε το νήμα της επαφής και νιώσαμε μια ταύτιση καθώς ήμασταν και οι δυό ξενητεμένες.

Εκείνη ήταν πλέον καθηγήτρια Φυσικής στο Rockefeller University στη Νέα Υόρκη κι εγώ είχα μετακομίσει στο Μόντρεαλ όχι λόγω καριέρας αλλά λόγω αλόγου έρωτος. ‘Όταν κατεβαίναμε στη Νέα Υόρκη βλέπαμε τη Δήμητρα και τον Παραμέσσουραν με τα παιδιά τους , το Νίτιαν και το Χάρυ κι έτσι αρχίσαμε να δενόμαστε με το μαγικό τρόπο που δένονται οι μαμάδες των αγοριών.

Τα αγόρια μας που είχαν την ίδια ηλικία, ο Αλέξανδρος και ο Νίτιαν έγιναν κολλητοί τα καλοκαίρια και πέρασαν την εφηβεία τους στη Λευκάδα γνωρίζοντας τα μπάρ και τα ξενύχτια. ‘Ηταν οι περίφημοι «Αμερικάνοι» για την παρέα, που αποτελούνταν από παιδιά των συμμαθητριών και φιλενάδων μας.

Η Δήμητρα πήρε τη θέση της μόνιμης καθηγήτριας στη Φυσική στο  Lehman College, Bronx, NY κι έκτοτε μένει κάπου έξω στα προάστεια της Νέας Υόρκης. Τα αγόρια της είναι και οι δύο διακεκριμένοι επιστήμονες, ο Νίτιαν κάνει PhD στο Berkley της Καλιφόρνιας και ο Χάρης παίρνει το Masters του στα Οικονομικά στο Columbia University.

Εμείς σμίγουμε με τη Δήμητρα πότε-πότε στη Νέα Υόρκη και τα λέμε με τις ώρες. Εκείνη μισεί τα μαγαζιά αλλά αναγκάζεται να υποστεί τις θορυβώδεις βιτρίνες του Μανχάτταν, εξηγώντας μου ότι δεν είναι του στυλ της. Κι εγώ προσπαθώ να την εμβάλλω στην συζήτηση περί μόδας.

-Ιουστινούλα, ποιά παπούτσια θέλεις να δούμε;»

«Τα Louboutin!”

-Α! Δεν τα ξέρω…

Πάντως, έχουμε κοινό παρονομαστή τις αναμνήσεις από τη Λευκάδα, τις κοινές φίλες, τα βιώματα της εφηβείας, τις ανατροπές, τις αναζητήσεις της εποχής, τα όνειρα που ήταν διαφορετικά.

Και βέβαια, το αγαπημένο μας θέμα είναι τι μαγειρεύουμε στα αγόρια μας, πώς τα περιποιούμαστε τώρα που ζούν πλέον μόνα τους και μας λείπουν πολύ πολύ. Και τα φροντίζουμε με αυτό το μαμαδένιο τρόπο της Ελλάδας, χωρίς καμιά αισχύνη.

Τι κι αν εκείνη είναι καταξιωμένη καθηγήτρια της Φυσικής, τι κι αν εγώ έχω γίνει συγγραφέας… η θεματολογία της ζωής μας, το πιο ωραίο επίκεντρο της κουβέντας είναι τα σπλάγχνα μας.

Να μας ζήσουν Δημητρούλα, αγαπημένη συνοδοιπόρε της ωριμότητας!

Justinaki