ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Friday, June 29, 2007

Τα πύρινα μέτωπα της αντιπαράθεσης

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Παρακολουθώ την Ελλάδα να καίγεται, να πυρώνεται, να αγωνιά, να απελπίζεται. Παρακουθώ την πύρινη λαίλαπα στην πατρίδα όχι μόνο απο τα υστερικά ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια της δορυφορικής τηλεόρασης, αλλά και απο τα ψύχραιμα ρεπορτάζ της δυτικής δημοσιογραφίας των ανταποκριτών.

Γίνομαι μακρινή μάρτυρας ενός ακραίου φαινομένου, το οποίο δεν οφείλεται σε εξωγενείς παράγοντες της φύσης αλλά στην αθρώπινη βούληση της ισοπέδωσης των αξιών για χάρη κάποιων μικροσυμφερόντων.

Ακόμη κι αυτή η Πάρνηθα, η λατρεμένη περιοχή των φοιτητικών εκδρομών μας έγινε βορρά στη μανία των μικρόνοοων παρανοϊκών, που πιστεύουν ότι αποδασώνοντας την Αττική θα μπορέσουν να χτίσουν ανεπηρέαστοι μεζονέτες και άλλες αντιαισθητικές κατασκευές, πως θα πλουτίσουν σε βάρος μια όλάκερης μισής Ελλάδας!

Με πιάνει μια απίστευτη θλίψη όχι μόνο για τη στάχτη που τρυπώνει απο τις γρίλλιες μέχρι και στο διαμέρισμά μου στο κέντρο της Αθήνας (όπου μένει ο Αλέξανδρος μερικές μέρες τώρα):

-Μαμά τί είναι αυτή η άσπρη σκόνη που απλώθηκε στο σπίτι αν και τα παράθυρα είναι κλειστά; ρωτάει απο τηλεφώνου ο ανυποψίαστος γιός μου.

Ταράζομαι απο αμηχανία, γιατί πως να απαντήσω στον έφηβο που ονειρεύεται μια μέρα να επιστρέψει στην Αθήνα για να εργασθεί και να διαβιώσει μόνιμα (να παλιννοστήσει ονειρεύεται ο γεννηθείς στον Καναδά Αλέξανδρος!), τι να του πώ : πως δεν θα υπάρχει πόλη, παρά μια μεγάλη γυμνή τσιμεντένια φρίκη με στραγγισμένους ποταμούς, κρυμμένους κάτω απο προχειροφτιαγμένες γέφυρες και μπαζώματα; Και πως ο αποψιλωμένος Υμηττός ήτανε κάποτε καταπράσινος λόφος; Ή πως η Πάρνηθα ήταν μακρινός και ονειρεμένος τόπος φοιτητικών εκδρομών με τόση ομορφιά και μια πανίδα που ούτε εμείς ποτέ υποπτευόμασταν; Πώς να του πώ ότι έκαψαν ακόμη και το δάσος της Αθήνας, το δικό μας αστικό δάσος;

Και δεν είναι μόνο ο πόνος για τις πυρκαγιές, που τις βλέπω σαν πύρινες γλώσσες σκορπισμένες σε ολάκερη την Ελλάδα, ανεξέλεγκτες και μοιραίες για το τέλος της οικολογικής ισορροπίας αυτού του τόπου!

Είναι αυτή η ακατάσχετη μονομανία των Ελλήνων πολιτικών, που αντί να συνδιαλέγονται με την κυβέρνηση στο κοινό τραπέζι των αποφάσεων για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης στην οποία έχει περιπέσει η χώρα, κάνουν φθηνή αντιπολιτευτική κριτική για τα ελλείμματα της κρατικής μηχανής!

Και η αποκορύφωση αυτής της τραγικής σκηνής είναι οι δημοσιογράφοι- ελεγκτές του δημόσιου βίου, που δείχνουν με το δάκτυλο τους ενόχους, κάνοντας απο την δροσερή έδρα του δοκησιφοφισμού τους βάναυση και ανοίκεια επίθεση όχι μόνο στην πολιτεία αλλά και στους δυστυχείς πυροσβέστες που δίνουν μάχη σώμα με σώμα με τη φωτιά.

Ακουσα με τα αυτιά μου τον Γιώργο Βαρεμένο να λοιδωρεί πυροσβέστη επι το έργον, επειδή προσπαθούσε να δαμάσει το θεριό με μικρή μάνικα!

Εχουμε ζήσει στιγμές κρίσης κι εμείς εδώ στον Καναδά με την μεγάλη παγοκαταιγίδα του 1998, όπου επι 10 μέρες είχαν πέσει οι πυλώνες της Ηλεκτρικής Εταιρείας και πέθαιναν κατα δεκάδες καθημερινά πο άνθρωποι απο κρυοπληξία. Κι ενώ η Ηλεκτρική Εταιρεία δεν μπορούσε να συντονισθεί για να επαναφέρει το ρεύμα, οι πολίτες έδειχναν κατανόηση, συσπείρωση γύρω απο τις πολιτειακές αρχές καθώς αναγνώριζαν πως η εξουσία δεν ολιγωρούσε σε τέτοιες στιγμές, απλώς οι δυνάμεις ήταν λιγότερες απο το αναπάντεχο κακό.

Και οι δημοσιογράφοι αντί να εντείνουν τον πανικό με κορώνες, υπομονετικά και αγαπητικά ενθάρρυναν τον κόσμο προσφέροντας λύσεις και συμβουλές στους αιτούντες μέσα απο το ραδιόφωνο, που οι περισσότερο μπορούσαν να ακούσουν μόνο στα αυτοκίνητα ή απο τρανζιστοράκια με μπαταρίες..

Είχαμε γίνει μια μεγάλη αγκαλιά εδώ στο ξένο Μόντρεαλ τις στιγμές της δυσκολίας. Κι όχι ένα πεδίο μάχης , κριτικής, υποκριτικής αντιπολίτευσης και αδόκιμης στηλίτευσης τους κράτους, που δεν είναι παντοδύναμο και το ξέρουμε όλοι.

Θλίβομαι γιατί οι εκάστοτε δοκιμασίες στην πατρίδα αντί να μας φέρνουν πιό κοντά ως έθνος, μας αποσυνθέτουν για λόγους ψηφοθηρίας και φτηνής δημοσιογραφικής αυτοπροβολής. Γι αυτό περίλυπος ειμί έως θανάτου, αν και η δική μου πόλη σε τούτη την πλευρά του Ατλαντικού είναι βυθισμένη σε ένα μεγάλο ξέφρενο πάρτυ της τζάζ,!

11 comments:

Ελπίδα said...

Να σου ζήσει ο Αλέξανδρος Ιουστίνη μου! Να τον καμαρώσεις όπως θες!
Όσο για την καμένη Ελλάδα μας, θλίψη μεγάλη επικρατεί.
Τόσος πόνος, που να χωρέσει;
Αυτοί που νιώθουν, σιωπούν.
Αυτοί που φταίνε, φωνάζουν...
Πολύ μελαγχολικά φιλιά από Βόλο.

Dimos El Grec said...

Σε βρήκα μέσα από το blog της Ελπίδας.
Αρχικά να σου πω συγχαρητήρια για το όμορφο βιογραφικό!
Ισως κάποτε στο μέλλον να γίνουμε συμπολήτες αν φτλασω τόσο μακριά για την ειδικότητα...
Οσο για τις πυρκαγιές,κι εσύ κι η Ελπίδα έχετε δίκιο... τι να πω!

Ra Ma said...

Πολύ σωστά όλα αυτά που αναφέρεις Ιουστίνη όπως και η διάσταση που δίνεις. Θα ήθελα να συμπληρώσω ότι…

Χθες είδα τον δεύτερο σκύλο σε ένα μήνα, στο Σύνταγμα στο φανάρι της Μεγάλης Βρετάνιας, ψόφιο, με τα πόδια ψηλά, να μουντζώνει την κακή του τύχη, στα πόδια του τροχονόμου που ρύθμιζε την κίνηση και των περαστικών που χρησιμοποιούσαν την διάβαση. Σήμερα ήταν ένας ζωντανός στη θέση του αλλά μάλλον η ίδια τύχη τον περιμένει. Έφυγα από την παλιά μου γειτονιά γιατί άκουγα τσακωμούς σε διάφορες γλώσσες και αγόρασα σπίτι κοντά στην παραλία (αναβαθμίστηκα), αλλά σήμερα ξύπνησα με τις χριστοπαναγίες του πιτσιρικά απέναντι, προς τη μάννα του προφανώς για ασήμαντο λόγο. Βλέπω από μακριά το πρωί το νέφος να σκεπάζει την Αθήνα, τη βρόμα στους δρόμους, τους Πακιστανούς να θέλουν να πλύνουν τα τζάμια σου και να πουλήσουν την πραμάτεια τους, τύπους να επιδεικνύουν την αναπηρία τους, νέους ανθρώπους με χαμένο βλέμμα κάτω από λαμπερές βιτρίνες να περιμένουν να τελειώσει το ταξίδι τους. Η πόλη κάποιες μέρες φοράει τα καλά της, διοργανώνει happenings, αρκετές φορές συμμετέχω, το νοιώθω όμως ότι είναι μόνο επιφάνεια. Παρακολουθώ συναυλίες (κάποτε όταν δεν είχα ακόμη χρήματα όλο και κάποια πρόσκληση σου περίσσευε Ιουστίνη), όπου τις καταστρέφουν οι μαγκιές, οι τσαμπατσίδες και η μαφία μαζί με τα αυτοκίνητά μας και τα απίστευτα που διαδραματίζονται στις ειδήσεις. Ζούμε ηρωικές στιγμές με κατηγορίες μεταξύ ΔΕΗ και Πυροσβεστικής, μεταξύ των αρχηγών των δυο μεγάλων κομμάτων, με δημοσιογράφους αυτοδιοριζόμενους δικαστές, αστυνόμους, γιατρούς κλπ, που περιμένουν την επόμενη σύλληψη της Πάρις Χίλτον για να αλλάξουν θέμα.
Παρακολούθησα και εγώ το ολοκαύτωμα της Πάρνηθας, του Πήλιου και άλλων 300 περιοχών στην Ελλάδας κάνοντας ζάπινκ από τον καναπέ μου -ντρέπομαι που το λέω- λίγο αδιάφορα. Η κατάσταση είναι ήδη χάλια, απλά θα γίνει περισσότερο. Λυπάμαι τους ανθρώπους που έχασαν τις περιουσίες τους, λυπάμαι για τους επόμενους κακούς χειμώνες και καλοκαίρια, και εμάς που η φωτιά πέρα από όλα τα άλλα, έκαψε τις αναμνήσεις από τους έρωτες που ζήσαμε εκεί, τις υποσχέσεις που δώσαμε και δεν εκπληρώσαμε, τις μοναδικές στιγμές στα καταφύγια, στα χιόνια και τις υπέροχες διαδρομές με πεζοπορία παρέα με τα ελάφια, με αυτοκίνητο και μηχανές.

Νοιώθω ΑΝΗΜΠΟΡΟΣ να αντιδράσω αποτελεσματικά. Δεν έχω εγκαταλείψει, αλλά χρειάζομαι ΒΟΗΘΕΙΑ.

Η Αθήνα (Ελλάδα) καίγεται από λίγο κάθε μέρα, κάποιος όμως ξαφνικά αποφάσισε να πατήσει το forward. To stop ρε παιδιά, κάποιος να πατήσει το stop που θα έλεγε και η Αμαλία.

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Κατερίνα,
Είμαι ευτυχής που επέστρεψες στη μπλογκογειτονιά μας. Θέλω να βλέπω τα λουλούδια σου να ανθίζουν πολύχρωμα όπως τα αποθέματα της καρδιάς σου.
Θέλω η αισιόδοξη ματιά σου να πνίγει την αφόρητη μαυρίλα της καπνιάς του τόπου μας, που τον φυτίλιασαν τα μικρόνοα συμφέροντα.
Λυπούμαι για το Πήλιο, για τη Χαλκιδική, για την Ατιική μας. Λυπούμαι για το ανελέητο κυνηγητό του τόπου απο τους συντοπίτες μας.
Καλώς μας ήρθες!

Justine's Blog said...

Αγαπητέ Δημόσθενες,
Καλώς ήλθατε στο μπλογοδιαμέρισμα για ένα cafe au lait. Σας εύχομαι οι σπουδές σας να σας φέρους μέχρις εδώ να απολαύσετε την ευγένεια των ανθρώπων, την ευρυθμία του τόπου, την ομαλή αυτονόητη καθημερινότητα.
η πόλη κρυώνει σε χαμηλές θερμοκρασίες για την εποχή, αλλά χορεύει σε ξέφρενους ρυθμούς. Χθές Σεζάρια Ευόρα, σήμερα Βάν Μόρρισον, αύριο Μπόμπ Ντύλαν και πάει λέγοντας...
Να περνάτε καλά

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Θύμιε,
Τί κραυγή αγωνίας υψώνεις κι εσύ ανάμεσα σε πολλούς άλλους νέους κι όμως η επίσημη Ελλάδα κωφεύει! Απο πολιτικούς μέχρι δημοσιογράφους ασχολούνται με τον αυτισμό των συμφερόντων τους που στρέφονται μόνο πέριξ εκείνων.
Καλά που μου θύμισες για τις προσκλήσεις στις συναυλίες και στα τόσα άλλα!
Χθές ήμουν στο κονσέρτο της Σεζάρια Εβόρα, ήταν η τελευταία μουσική αγάπη της Κωνσταντίνας μου. Κάθε τραγούδι της και δάκρυα καυτά αγάπης για εκείνη, που ακύρωσε όλες τις υποσχέσεις της.
Σε λατρεύω γιατί είσαι αυτός που γνώρισα κι ακόμη πιό προχωρημένος.

Anonymous said...

ναι...αυτό που σιχαίνομαι τόσο πολύ σε όλους εμας είναι οτι είμαστε πάντα έτοιμοι να δείξουμε κάποιον με το δάχτυλο,να τον στήσουμε στον τοιχο και να τον κατηγορήσουμε..ΕΚΤΟΣ βέβαια από τον εαυτό μας...
...από τους υψηλά ιστάμενους έως τους απλούς πολίτες...ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ...πάντα κάποιος άλλος θα φταίει...

Justine's Blog said...

Αγαπημένη σέφ,
Βλέπω ότι το έρριξες στο σέρφ εσχάτως κι έτσι προτείνεις ακροθαλασσιές και όχι συνταγές. Σου εύχομαι να βρείς την καλύτερη παραλία να σταθμεύσεις και να περισυλλέξεις νέες λιχουδιές για να μας προτείνεις.
Καλοκαιρινές διακοπές για πάαααααααααααντα!

Νίκος Λαγκαδινός said...

Ιουστίνη μου, δεν σε ξεχνώ. Γενικώς, η κατάσταση είναι... τρικυμιώδης. Κι όλοι, απ' ό,τι καταλαβαίνω, στο ίδιο μήκος κύματος είναι. Οι φωτιές, με τις θλιβερές συνέπειές τους, μας έβγαλαν από τη χειμερία νάρκη. Τι σημαίνει αυτό; Ότι, ναι, φταίει η κυβέρνηση που δεν στάθηκε ικανή να αντιμετωπίσει την κατάσταση, ΑΛΛΑ φταίμε όλοι οι πολίτες που δεν καταφέρνουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Η περιβαλλοντική ευαισθησία εμετρήθη και ευρέθη... λειψή! Όλοι κρίνουμε και όλοι βάζουμε το χεράκι μας για να βγάλουμε τα μάτια μας. Σε λίγο η Αθήνα δεν θα μπορεί να ανασάνει και φυσικά θα σκάσει! Κατά τ' άλλα, μας έχει αποδιοργανώσει και η ζέστη που δεν αντέχεται. Την άλλη εβδομάδα θα φύγω για το χωριό, στο βουνό κι ελπίζω να ησυχάσω. Με αγάπη

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Νίκο,
Οπως σου έγραψα και στο μπλόγκ σου, χαίρομαι γιατί βρίσκεσαι σε ένα πνευματικό οργασμό. Με απλό και καίριο τρόπο με πισωγυρίζεις στις μεγάλες λογοτεχνικές αξίες της νεότερης Ελλάδας. All Time Classics!
Τόχω ανάγκη στη μακρινή χώρα της λήθης.
Οσον αφορά στις φωτιές, όλοι είναι υπεύθυνοι γι αυτό δεν πρέπει να γίνονται Πιλάτοι. Εννοώ την αντιπολίτευση και τη μεγάλη δημοσιογραφική οικογένεια.
Εσύ τώρα την κοπανάς για το μυρωδάτο, δροσερό χωριό του βουνού; Τυχερέ!
Δη΄αδή όλοι εμείς της επαρχίας είμαστε απόλυτα τυχεροί, που έχουμε ένα τόπο εσωτερικής παλιννόστησης!
Εξαιρούμαι του κανόνος, γιατί προσωπικά έχω πατρίδα για να επιστρέφω και μικρή πατρίδα για να διπλοεσπιστρέφω.
Να περάσεις υπέροχα, να ξεκουραστείς, να φορτίσεις τις μπαταρίες σου και να επιστρέψεις ανανεωμένος!
Φιλιά απο το φθινοπωρινό Μόντρεαλ

Anonymous said...

xa..xa..σεφ με σερφ :))
ευχαριστώωωωωω...αύριο αναχωρώ για τα πάτρια και σε μια βδομάδα πάλι εδώ...
φιλιά απο το απόλυτα καλοκαιρινό Αγρίνιο :)