ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Saturday, July 7, 2007

Μια πεταλούδα στη μουσική μας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη




Δεν το πίστευα αυτό που έβλεπα τούτο το καλοκαίρι ως εμβληματικό σήμα του 28ου Φεστιβάλ Τζάζ του Μόντρεαλ, που αποτελεί το μεγαλύτερο μουσικό γεγονός της Βόρειας Αμερικής: Μια πολύχρωμη πεταλούδα με απλωμένα τα φτερά της ανάμεσα απο τα σώματα ενός σαξοφωνίστα κι ενός τρομπετίστα. Μια λαμπερή χιλιόχρωμη πεταλούδα για να μου υπενθυμίσει σε όποια γωνιά κι αν έστρεφα το βλέμμα μου, πως η δική μου πεταλούδα η Κωνσταντίνα πετούσε γύρω μου, πως χόρευε και τραγουδούσε στους ρυθμούς του τζάζ πανηγυριού , το οποίο δεν θα έχανε φέτος όπως ποτέ δεν είχε χάσει εκείνα τα ανυποψίαστα καλοκαίρια της ευτυχίας.

Ετσι εγκατέλειψα το βουνό για να βυθιστώ στη γνωστή χαρά μας, στον απόλυτο χορό των αισθήσεων που προσφέρει αυτή η πολύπλευρη μουσική των λαών. Γιατί το φεστιβάλ τζάζ του Μόντρεαλ μπορεί να ξεκίνησε απο τους μαύρικους ρυθμούς της Αφρικάνικης μουσικής, αλλά κατέληξε να φιλοξενεί στις 350 σκηνές του ένα μωσαϊκό μουσικών απο όλάκερη την ανθρώπινη σφαίρα.

Καμιά πέννα δεν μπορεί να περιγράψει αυτή την αίσθηση στην πόλη μου τούτες τις μέρες της γιορτής. Οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να μεταφέρω το κλίμα του χορού, της κίνησης, της ευφορίας που σκορπίζουν οι διαφορετικές μουσικές στο ανθρώπινο σώμα. Απο την τρίτη ηλικία μέχρι νεογέννητα κρεμασμένα στους μάρσιπους των γονιών τους, όλες οι ηλικίες έδωσαν ραντεβού στις διάφορες μουσικές σκηνές που πρσόσφεραν απλόχερα απο μαύρικο σαξόφωνο μέχρι ροκιές και άγριες ραπιές.

Με ένα ποτήρι μπύρα στο χέρι και με απίστευτες μυρωδιές χυμένες στην ατμόσφαιρα, η πόλη μου έπεσε με πάθος στο πανηγύρι της μουσικής, που δυστυχώς φέτος δέχθηκε την επίθεση των ακραίων καιρικών φαινομένων. Εκεί δηλαδή που ήταν χαρά Θεού, εκεί που ο κόσμος αμέριμνα απολάμβανε τους μουσικούς ,ξαφνικά έπιαναν καταιγίδες κι όμως οι άνθρωποι εξακολουθούσαν υπό βροχή να κινούνται στους ρυθμούς της μουσικής που λάτρεψαν.

Ο Bob Dylan,ο Van Morrison, ο Keith Jarrett, ο Harry Connick, Jr., η Cesaria Evora, ο Wynton Marsalis, ο Manu Chao, ο Zachary Richard και Francis Cabrel, μαζί με τους Richard Bona και Mike Stern ήταν τα αστέρια που κατέκλυσαν τις μουσικές σκηνές με εισιτήρια.

Ο Manu Chao τραγούδησε την περασμένη Κυριακή υπό βροχήν στο μεγάλο πάρκο του Ζάν Ντραπό και γοήτευσε 20.000 νεαρούς που αντιστάθηκαν στα καιρικά φαινόμενα χορεύοντας και παραληρώντας με τη νέα μουσική του πρόταση.

Ακουσα πως ο αγαπημένος μου Van Morrison, που ήρθε μετά απο 20 ολόκληρα χρόνια απουσίας στο φεστιβάλ του Μόντρεαλ, μάγεψε κυριολεκτικά τον κόσμο. Τα εισιτήρια για το κονσέρτο του είχαν εξανλτηθεί μέσα σε 10 λεπτά απο τη στιγμή της πώλησής τους κι έτσι δεν μπόρεσα να τον δώ. Εμεινα με το παράπονο πως η συλλογή των μύθων, τους οποίους έχω απολαύσει σε ζωντανές συναυλίες (απο Dizzie Gilespy μέχρι Miles Davis kai Sting) έμεινε πάλι με το κενό του αγαπημένου και μοναδικού Van της νεότητάς μου.

Ο Bob Dylan ήταν ο παλιός κλασικός εαυτός του, ο ροκάς με την κιθάρα που άλλαζε τα λόγια των τραγουδιών του για να τα προσαρμόσει στην αισθητική και την πολιτική των καιρών μας. Ξεσήκωσε τα πλήθη στην αίθουσα που είχε ασφυκτικά γεμίσει απο τους σαραντάρηδες και κάτι!

Πάντως, πήγα να δώ τη Cezaria Evora του Πράσινου Ακρωτηριού, απο προσήλωση στην εκπληκτική φωνή της αλλά και για να πάρω μαζί μου την Κωνσταντίνα που τη λάτρεψε ως μουσική παρουσία. Η αδελφή μου με είχε βάλει στο ταξίδι της Σεζάρια όταν στο μακρινό Κεμπέκ εγω ήμουν χαμένη σε ήχους αλλότερους και πιό μπιτάτους. Εκείνη μου είχε χαρίσει το διπλό σιντι που ακούω κάθε πρωί στο δρόμο για το γραφείο σαν παρακαταθήκη για να τη σκέφτομαι.

Ε! Λοιπόν η Σεζάρια Εβόρα ντυμένη με το γυαλιστερό μαύρικο ταγιέρ της και με γυμνά πόδια στην πιό ελιτίστικη σκηνή του Μόντρεαλ, με καταγοήτευσε με τη φωνή της που ήταν μεγαλύτερη απο την ηχογράφηση στο δίσκο. Ναί, η Σεζάρια επι δύο ώρες τραγουδούσε χωρίς καμιά προσπάθεια να βγάλει αυτό τον φυσικό χείμαρρο της φωνής απο το στόμα της. Και στη μέση της συναυλίας έδωσε το λόγο στους μουσικούς της γιατί εκείνη κάθησε για να καπνίσει ένα τσιγάρο εις επήκοον όλων των βορειομαμερικάνων πολέμιων του καπνίσματος.

Η Σεζάρια φουμάρισε με στύλ καταλύοντας και παραλύοντας τον υποκριτικό μύθο της απαγόρευσης του καπνίσματος. Γιατί η τραγουδίστρια απο το Πράσινο Ακρωτήρι μπορεί να καταργεί τις συνθήκες με το ανυπόκριτο ταλέντο της , που συμψηφίζει το όποιο και το όσο πάθος!

17 comments:

Νίκος Λαγκαδινός said...

Ιουστίνη μου γεια σου! Α, σου γράφω γιατί είπες μερικές όμορφες κουβέντες για την αγαπημένη μου Εβόρα. Χαίρω που σ' αρέσει. Ακόμα είμαι στην Αθήνα, γιατί έχω μπλέξει με γιατρούς (ψιλοπράγματα, δηλαδή), αλλά την άλλη εβδομάδα, όπου φύγει-φύγει... Η ζέστη είναι ανυπόφορη και νιώθω κουρασμένος. Εξάλλου πιέζομαι διότι έχω σχεδόν τελειώσει ένα άλλο βιβλίο και πρέπει να ηρεμήσω για να το σουλουπώσω κάπως. Άσε που πρέπει να αναζητήσω άλλον εκδότη... Φιλιά

Justine's Blog said...

Αγαπημένε μου Νίκο,
Κι εγώ σκεφτόμουν να σου γράψω γιατί είδα πάλι το χείμαρρο που κατέθεσες στο μπλόγκ σου. Αλλα μόλις επέστρεψα απο τη βόλτα στη λίμνη και είπα να διαβάσω παρά να γράψω.
Σε ευχαριστώ που ήρθες να με βρείς. Ω ναί, η Εβόρα με εξέπληξε τρομερά. Πρώτη φορά βλέπω περφόρμερ να έχει καλύτερη απόδοση στη σκηνή παρά στην ηχογράφηση. Η φωνή της ποταμός, καταρράκτης.
Μείναμε καθηωμένοι στις καρέκλες επι δίωρον. Και βέβαια , απόλαυσα τη μαγκιά της να καπνίσει μπροστά στο υποκριτικό συνολάκι των καθωσπρέπει.
Να κάνεις τις εξετάσεις σου και να είσαι καλά.
Καινούριο παιδί;Θα μπορούσες να γεννάς κάθε μήνα με το αστείρευτο ταλέντο σου. Το αναγνωρίζω απο τη συχνότητα και την πυ΄κνότητα του λόγου σου.
Καινούριο εκδότη; Κι εγώ σ' αυτή την αναζήτηση είμαι γιατί τα Ελληνικά Γράμματα συρρικνούνται όπως βλέπω.
Φιλιά και καλή τύχη

λόγια του αέρα said...

Ήταν όλοι μαζί, σε ένα φεστιβάλ! Απίθανο!
Η αφίσα είναι καταπληκτική. Θα μπορούσες να την ανεβάσεις σε μεγαλύτερη ανάλυση;

Σήμερα θα πάω κι εγώ στη συναυλία της Σεζάρια Εβόρα στη Θεσσαλονίκη. Είναι η τρίτη φορά που θα τη δω. Έχεις δίκηο, το ότι τραγουδάει όπως αναπνέει είναι απίστευτο (όταν την είχα πρωτοδει- χρόνια πολλά πριν στο Μύλο στη Θεσσαλονίκη- ήταν η πρώτη της συναυλία στην ελλάδα- μου θύμισε τη Μπέλλου. Δύσκολο, ξεδύσκολο το τραγούδι αυτή εκεί, να το τραγουδάει χωρίς να τσιτώνει ούτε φωνή, ούτε μυς σε λαιμό και πρόσωπο.)

Justine's Blog said...

Αγαπητή,
Καλώς ήρθατε στο μπλόγκ μου.
Ηταν όλοι αυτοί εκεί και περισσότεροι. Δεν έγραψα τους πάντες γιατί δεν ήθελα να κάνω το κείμενο ένα ακόμη οδηγό του φεστιβάλ.
Πάντως, η Σεζάρια έχει αυτό το φυσικό θείο χάρισμα να τραγουδάει σα την πιο φυσική πράξη του κόσμου. Ειλικρινά, ΄ποτέ δεν έχω δεί μεγαλύτερη καλλιτέχνιδα απο την ηχογράφησή της στο στούντιο. Γι αυτό μπορεί να μεταφέρει τον μήνυμα των ανθρώπων της φυλής της στα πέρατα του κόσμου, των ανθρώπων που σταματούσαν στο Πράσινο Ακρωτήρι καθ οδόν προσ την Αμέρικα της σκλαβιάς. Ενας λαός φτωχός και μόνος που η φωή της Σεζάρια γνώρισε στον υπόλοιπο "πολιτισμένο" κόσμο!
Μπήκα κι εγώ στο εξαιρετικό μπλόγκ σας και τώρα ακούω το νέο τραγούδι του Μανουτσάου. Ετσι ήταν την Κυριακή η συναυλία του, ένα πολτιτικό αντιπολεμικό παραλήρημα. Ενας ξέφρενο ξέσπασμα του κόσμου για τους Καναδούς στρατιώτες που γυρίζουν στα φέρετρα απο το Αφγανιστάν.
Κι ο Μανουτσάου ενηλικιώθηκε και πέρασε απο τον κοινωνικό στον έντονα κριτικό πολιτικό λόγο.Γι αυτό τον εντόπισα νωρίς και τον αγάπησα αργότερα. Είναι ένα παιδί που ξέρει να κινεί τις αισθήσεις με δυνατούς στίχους!

λόγια του αέρα said...

Ωραία, αυτό ήταν, μετά την παρασταστική περιγραφή της συναυλίας του μανού τσάο,
ζηλεψα ακόμα περισσότερο!

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια για το blog μου. Γιατί δεν αφήσατε ένα ίχνος-σχόλιο, θα χαιρόμουν πολύ!

Υ.Γ. Η Σεζάρια χθες έκανε χιλιάδες ανθρώπους να χορεύουν μαζί! ήταν υπέροχα!

ioeu said...

Ζηλεύω!
(καλή πατρίδα. σύντομα?)

Justine's Blog said...

Αγαπητή μου Ανεμοπαρμένη,
Σας ζηλεύω για την Εβόρα επειδή δεν χορταίνεται ποτέ και με τίποτε.Φαντ΄ζομαι πως σε εξωτερικούς συναυλιακούς χώρους θα είναι πραγματικά εξωτική η παράστασή της.
Θα έρθω στο μπλόγκ σας για να ξανακούσω το Μανουτσαου στο υπέροχο τραγούδι του στο βιντεοκλίπ με τις δυό συγκλονιστικές σκηνοθεσίες. Πάντως, μου αρέσει που η μικρή πατρίδα έχει ανοιχτά αυτιά για τις μουσικές του κόσμου!
Φιλιά απο την άλλη όχθη!

Justine's Blog said...

Αγαπητέ ποιητά,
πολυτάλαντε ζωγράφε, μουσικέ,
Σκέφτομαι να έρθω στην πατρίδα λίγο πριν απο το Δεκπαενταύγουστο. Αλλά σκοπέυω να απολαύσω το χάρτινοΣεπτέμβρη της καρδιάς μας στην Αθήνα.
Εδώ συνεχίζει το φθινόπωρο χωρίς έλεος!

ioeu said...

καλώς να έρθετε!
αν εκεί τώρα φθνόπωρο και μετά εδώ καλοκαιράκι,
τι ευτυχία!
θα δείτε τις εποχές αντεστραμμένες...
μαγικό!

Justine's Blog said...

Αγαπητέ μου,
Εγώ τα ανάποδα τιμόνια τα ζώ και τα απολαμβάνω γενικώς. Τώρα είμαι του φθινοπώρου, αργότερα θα κάνω καλοκαίρι, θα επιστρέψω στο φθινόπωρο και όταν εδώ αρχίσει για τα καλά ο χειμώνας (Νοέμβριο ας πούμε) θα πάω για καλοκαιρινές βουτιές στην Κούβα.
Γενικά είμαι εκτός εποχών, κάτι ως 4wheel Drive ένα πράγμα!
Αλλά αφότου έγινα πολυεποχιακή και πολυέστια, έμαθα να το χαίρομαι!
Δροσερές πνοές απο Μόντρεαλ στην καυτή Αθήνα σας!

Ra Ma said...

Τελικά ήρθε αυτό το καλοκαίρι η πεταλούδα σου και μαζί απολαύσατε τις μουσικές της.
Όσα διαβάζω εδώ είναι όμορφα. Άκουσα από ένα τύπο στην tv ότι η Σεζάρια Εβόρα στα νιάτα της είχε ερωτεθεί έναν Πειραιώτη.
Ιουστίνη συνέχισε τα test drives!

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Θύμιε,
Η πεταλούδα μου είναι παντού, στροβιλλίζεται καθημερινά γύρω μου σε ένα αγώνα να μη αφήνει μόνη.
Προχθές σε ένα καφενείο κάθησε πετούσε γύρω μας όταν πίναμε καφέ με τον Τέντ και τελικά αποφάσισε να καθήσει στο πουκάμισό του. Δεν ήθελε να λείψει απ΄το πρωινό κους-κούς του Μόντρεαλ.
Ετσι είναι αυτή, μας την έκανε και τώρα διαλέγει πότε θα είναι μαζί μας.
Πάντως, ακόμη και στο τζάζ φέστιβαλ ήταν παρούσα. Το πιστεύεις;

Ελπίδα said...

Ιουστίνη μου, δεν κατέχω και πολλά από ξένη μουσική, αλλά χαίρομαι που περνάς καλά!
Φιλιά πολλά, πολλά!
Τα λέμε!

Justine's Blog said...

Αγαπημένο Κυκλαμινάκι,
Δεν ρπόλαβες τις ξένες μουσικές γιατί έσπευσες να κάνεις οικογένεια. Εμείς που το πάιζαμε ροκαμπιλάκια , είμαστε ακόμη με τα ανήλικα. Ωραίο;
Πολλα φιλιά στο μπλέ του Πήλιου. Μας το θυμίζεις διαρκώς πως ζείς στην απόλυτη ομορφιά!

Sting said...

Θερμούς χαιρετισμούς από τη φλεγόμενη
(ευτυχώς) μεταφορικά Θεσσαλονίκη, που απόλαυσε κι αυτή για ένα βράδυ την ξυπόλυτη γόησσα λουσμένη στο φως της πανσελήνου...

Justine's Blog said...

Αγαπητέ Sting,
Τώρα εσείς είστε ένα κεντρί με δηλητήριο ή ένας απρόβλεπτος Γεροντάκος με το μάτι και το αυτί του επι παντός επιστητού;
Μουσικά ξεκινούμε απο τα ίδια γούστα γι αυτό χαιρετισμούς στη μεγάλη, υπέροχη, αναρχική Συμπρωτεύουσα!

Sting said...

Ένας gerontakos με νεανική καρδιά, που τα χωράει όλα! Όσο για σας τι να πω; Να είστε καλότυχη και πάντοτε φρέσκια σαν τα λουλούδια του Μόντρεαλ!