ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Thursday, August 9, 2007

Λευκάδιος Μόστρας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Το Δημήτρη Μαμαλούκα τον γνώρισα στην Αγία Κυριακή ένα λαμπερό απόγευμα καλοκαιριού, όταν η κόρη του Μάουρα ήταν ένα μικροσκοπικό μωρό κι έκλεγε με τις τσιμπιές των άτακτων κουνουπιών. Θυμάμαι το εκφραστικό προσωπάκι της που παρά τα απότομα κλαματάκια σκόρπιζε χαρά και χαμόγελα σε όλη την παρέα εναρμονίζοντάς την με την ομορφιά του τοπίου.

Ετρεφα μεγάλη εκτίμηση για όλη την οικογένειά του και προπάντων για την τρυφερή θεία Λουκία, που πάντα με καρτερικότητα δέχθηκε ό,τι της επιφύλαξε η ζωή της. Ηταν και παραμένει για μένα μια σπουδαία γυναίκα, που έχει μια αγαπητική στάση προς όλους και μια γλυκειά κουβέντα να καταθέσει στις δύσκολες στιγμές των ανθρώπων γύρω της. Με το Δημήτρη εξάλλου μάς δένει και μια μακρινή συγγένεια αφού η μητέρα του και η θεία Λουκία κρατούν απο την οικογένεια Φραγκούλη.

Εκείνο το απόγευμα που ανταλλάσσαμε συστάσεις με θέα την απόλυτη ομορφιά της Μαδουρής του Βαλαωρίτη, ο Δημήτρης με το φυσικότερο ύφος του κόσμου μού δήλωσε επάγγελμα συγγραφέας. Τον κοίταξα καχύποπτα, καθώς δεν τολμούσα να διανοηθώ πως υπάρχει ένα τέτοιο αυτόνομο κι αυτούσιο επάγγελμα. Μόλις είχε γράψει το πρώτο του πόνημα , το οποίο μάλιστα μου επέδωσε αργότερα για να διαβάσω.

Δε μπορώ να πώ ότι με ενθουσίασε το βιβλίο του, το οποίο εστίαζε την ιστορία του σε κάποιους απόβλητους ρέμπελους της Ιταλίας. Δεν με έπεισε ούτε η ιστορία ούτε η ακραία χρήση σκηνών κι εκφράσεων ούτε η γλώσσα. Κι όμως το βιβλίο του είχε επιλεγεί ήδη να γίνει σενάριο ταινίας.

Το δεύτερο βιβλίο του δεν κατόρθωσα να το πάρω στα χέρια μου, γιατί το 2003 με βρήκε εκείνη η συμφορά της Κωσνταντίνας και δεν είχα στάλα κουράγιο ν΄αναζητήσω το Δημήτρη ή το μυθιστόρημά του. Το τρίτο του πόνημα «Η Απαγωγή του Εκδότη» το αναζήτησα στα βιβλιοπωλεία της Λευκάδας και δυστυχώς δεν το βρήκα. Ετσι, το αγόρασα απο του Ελευθερουδάκη στην Αθήνα γιατί μ’ έτρωγε η περιέργεια να δώ πώς προχωρούσε ο δηλώσας συγγραφέας.

Με συγκίνησε κατ΄αρχήν η επιλογή του εξωφύλλου, μια φυσική φωτογραφία του ακρωτηρίου Λευκάτας που αγκαλιάζει με την άγρια ομορφιά του τις μνήμες όλων μας. Με συνεπήρε η πλοκή και προπάντων η εμμονή του Δημήτρη να μεταφέρει στον καμβά της ιστορίας του τις μικρές νησίδες του Ιόνιου Πελάγους, αυτές που έμαθε πιότερο απο τις αφηγήσεις των άλλων παρά απο την προσωπική εμπειρία. Εδώ κατάλαβα ότι ο Δημήτρης ήταν ένας story-teller , ένας συγγραφέας που διέθετε το χάρισμα να παρασύρει τον αναγνώστη στην απίστευτη και έστω παρατραβηγμένη ιστορία του. Εδώ αναγνώρισα την εξέλιξη του ανθρώπου που προσανατολίσθηκε σε μια μορφή γραφής αναζητώντας το δικό του στίγμα. Φυσικά, τα βιβλιοπωλεία της Λευκάδας αγρόν ηγόρασαν, κανένα δεν τίμησε την Λευκαδολατρεία του Δημήτρη ούτε για τις εντυπώσεις.

Φέτος ήρθε το νέο του βιβλίο «Η Χαμένη Βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα», που πήρε πολλές και εκτεταμένες κριτικές σπάζοντας τον κλοιό των αγαπημένων της λογοτεχνικής παρέας. Αλλωστε, ο Δημήτρης έχει παρεισφρύσει απο καιρού σ΄αυτή την παρέα με τις συνδρομές του σε διάφορες κριτικές στήλες.

Η ιστορία ξετυλίγεται –πού αλλού – στην αγαπημένη και γνωστή του Ιταλία, όπου ένας τύπος κληρονομεί την σπάνια βιβλιοθήκη του πατέρα του προσπαθώντας να εκποιήσει τα βιβλία για το εύ ζήν η ντόλτσε βίτα . Εκεί ανακαλύπτει τυχαία πως κατέχει κομμάτια ενός θησαυρού καθώς δύο μεγάλοι συλλέκτες , ένας ανάπηρος Ιταλός μαικήνας κι ένας Ελληνικής καταγωγής ιταλός κροίσος διεκδικούν τα βιβλία που θα τους οδηγήσουν στην ανακάλυψη της χαμένης βιβλιοθήκητης του υπαρκτού μεσαιωνικού συλλέκτη Δημητρίου Μόστρα. Η ιστορία πλέκεται με δυνατές σκηνές που ξετυλίγονται γρήγορα προσφέροντας χορταστική αναμονή στον αναγνώστη.

Παράλληλα ο Δημήτρης Μαμαλούκας αναπτύσσει μια άλλη ιστορία, αυτή μιας παρέας εκδικητών που έχουν σχηματίσει μια ετερόκλητη και παρανοϊκή ομάδα για να τιμωρήσουν με θάνατο τους βιαστές και δολοφόνους αθώων κοριτσιών. Οι δύο ιστορίες δένουν στο τέλος με την κορυφαία καθαρτήρια σκηνή.

Θα πρέπει να σημειώσω κατ΄αρχήν πως τα βιβλία του Δημήτρη Μαμαλούκα σαφώς δεν εντάσσονται στην αστυνομική λογοτεχνία αλλά στην περιπετειώδη γραφή. Ξετυλίγονται με τη μορφή και τον κατιαγισμό μιας ταινίας δράσης για αυτό είναι συναρπαστικά.

Περαιτέρω, στο Δημήτριο Μόστρα, ο Μαμαλούκας δείχνει μια ωριμότερη προσέγγιση στο γράψιμο καθώς επιλέγει να αντλήσει το μύθο του απο μια πιστευτή και υπαρκτή ιστορία οδηγώντας σε σκηνές που δεν είναι απόλυτα ακραίες. Επιπλέον, εδώ αποδεικνύει ότι αρχιτεκτονεί το έργο του και μάλιστα απόλυτα μεθοδευμένα.

Επειδή πολλά έχουν γραφτεί για την επιλογή της παράλληλης ιστορίας των εκδικητών, θα πρέπει να πώ ότι μπορεί να αποδυναμώνει την κεντρική ιστορία της βιβλιοθήκης του Δημητρίου Μόστρα, αλλά έχει τέτοια αρχιτεκτονική χρησιμότητα στο έργο που θα πρέπει να συγχωρηθεί η όποια παρέκκλιση απο την κυρία αφήγηση.

Για μένα αυτό που λείπει ακόμη στο Δημήτρη είναι η ανάπτυξη των χαρακτήρων και των σκηνών, που υστερούν σε συναισθηματική φόρτιση. Δηλαδή ως συγγραφέας βάζει όλη τη δύναμή του στην επιλογή του μύθου στην πλοκή, τις περιγραφές και το ξετύλιγμα της ιστορίας, αναβάλλοντας την υπόθεση των ανθρώπινων χαρακτήρων.

Πιστεύω πως στο επόμενο έργο του θα πρέπει δώσει μεγαλύτερη σημασία στο χτίσιμο των χαρακτήρων του και στη χρήση μιας γλώσσας ποιοτικά ανώτερης. Εχει τα υλικά, τη θέληση και το ταλέντο. Τώρα θα πρέπει να κάνει τον ιδανικό συνδυασμό για να μην περάσουν τα έργα του ως ιστορίες ευχάριστου ξεφυλλίσματος αλλά ως περιπέτειες με δυναμική υπόσταση και αντοχή στο χρόνο.

Πάντως, και σε τούτο το βιβλίο του δεν ξεχνάει την αγαπημένη Λευκάδα κι ας τον έχει ξεχάσει επανειλημμένα και ηχηρά τούτη η Λευκάδα !

10 comments:

Ελπίδα said...

Ιουστίνη μου γλυκιά, βγάζει ταλέντα η Λευκάδα απ' ότι βλέπω!
Μπράβο της και Μπράβο σας!
Πολλά βραδινά λουλουδάτα φιλάκια!

Justine's Blog said...

Η Λευκάδα είναι γνωστη απο τον Βαλαωρίτη και το Σικελιανό, δεν περίμενε εμάς τους νεότερους για ν' ακουστεί στον κόσμο της λογιοσύνης.
Αλλά η παράδοση συνεχίζεται έστω και σε μυθοπλαστική μορφή!
Αγαπούλες απογευματινές

Ελπίδα said...

Αγαπούλες πρωινές Ιουστίνη μου!
Άφησαν μαγιά και άσε εσύ τι λες!
Φιλάκια πολλά!

Justine's Blog said...

Αφού είσαι απόλυτα μετανυχτερινή, δεν μπορώ να φέρω αντίρρηση. Σίγουρα άφησαν μαγιά και ένα τεράστιο πήχυ που δεν ξέρουμε αν θα αξιωθούμε ποτέ να τον πλησιάσουμε!
Γιατί μοσχοβολάς θάλασσα και λουλούδια;
Φιλιά αληθινά νυχτερινά (κι όχι ξενύχτικα!!!)

mamaloukas said...

Αγαπημένη μου Ιουστίνη

Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια για την οικογένειά μου και για την κριτική σου ματιά πάνω στο βιβλίο μου.
Θέλω μόνο να δηλώσω ότι κανένα παράπονο δεν έχω από το πώς με αντιμετώπισε η Λευκάδα «λογοτεχνικά», ούτε αν με έχει ξεχάσει ή αν με βρήκε ποτέ. Πρώτος εγώ δεν ασχολήθηκα μαζί της (με κάποιους ανθρώπους της, με μερικά βιβλιοπωλεία της και όχι γεωγραφικά, σαν τόπο, που όπως διαπίστωσες την τιμώ και με το παραπάνω).
Αυτή ήταν και παραμένει μια δική μου προσωπική επιλογή.


«τις μικρές νησίδες του Ιόνιου Πελάγους, αυτές που έμαθε πιότερο απο τις αφηγήσεις των άλλων παρά απο την προσωπική εμπειρία»

Με αδικείς καλή μου Ιουστίνη.
Το Αρκούδι και τα άλλα νησάκια τα ’χω φάει με τα σκάφη και το ψαροντούφεκο!

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Δημήτρη,
Δεν είπα ότι εσύ εξέφρασες παράπονο, αλλά πως έτσι συμβαίνει εξ αντικειμένου. Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια.
Οσο για το Αρκούδι και τις άλλες νησίδες, μεταφορικά το έγραψα, εννοώντας πως δεν γεννήθηκες στα μέρη. Ξέρω πως βρέχεσαι στα Ιόνια νερά απο μικρός, αλλά χρειάστηκα την μεταφορά για την αντίστιξη ανάμεσα στον τόπο γέννησης και τη λατρεία για τη μικρή πατρίδα.
Κι όπως ξέρεις , έγραψα αυτά που νιώθω και πιστεύω γι αυτό νε μην με ευχαριστεις.
Απλώς να βουτάς βαθύτερα στα νερά και για μένα αυτό το καλοκαίρι.
Φιλιά στην οικογένεια

Ελπίδα said...

Ιουστινάκι μου γλυκό, να δεις τα πεφταστέρια σήμερα, μην ξεχάσεις!
Να περνάς καλά, φιλάκια!

Justine's Blog said...

Ανασούλα μου,
Σ'αυτη την ακτή του Ατλαντικού δεν πέφτουν αστέρια. Μετά βίας διακρίνονται τις νύχτες στον ορίζοντα, αν δεν έχει πέσει απίστευτη συννεφιά ή καταιγίδες και αστραπόβροντα.
Εδώ είμαι, απλώς πήρα μιά ανάσα απο το μπλόγκινγκ.Είπα να απελευθερωθώ για λίγο. Να απεξαρτηθώ.
Φιλιά με φθινοπωρινή γεύση

Ελπίδα said...

Άντε βρε κορίτσι μου! Να περνάς καλά κι ας κάνεις αποτοξίνωση κι ας μας λείπεις!
Φιλάκια πολλά και Καληνύχτα!

Justine's Blog said...

Μα τί γλυκειά ανάσα είσαι εσύ! Πόσο μας σκέφτεσαι και πόσο μας αγαπάς. Πώς μας καλωσορίζεις στο φιλόξενο σπιτικό σου. Σε λατρεύουμε που μας νιάζεσαι και μας αγαπάς.
Φιλιά νυχτερινά