Κάποια γιορτάζει ... Μήπως εγώ;

Λοιπόν, λοιπόν, της Αγίας Ιουστίνης (Κυπριανού και Ιουστίνης για την ακρίβεια!)σήμερα και αποφάσισα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου. Κάτω τα μολύβια, κάτω οι ατελεύτητες μικρές υποχρεώσεις που μου κομματιάζουν την προοπτική. Ζήτω μια ανέμελη βόλτα στα χρυσοκόκκινα δάση της θέας μου.

Είπα να σας τραβήξω κι εσάς σ' αυτό το μοναδικό ταξίδι των αισθήσεων. Απο τη μιά η ακοή να παρασύρεται απο το θρόισμα των δέντρων, η όσφρηση να ανασταίνεται απο τις μυρωδιές του φθινοπώρου, η αφή να λυτρώνεται με το άγγιγμα των φύλλων, η όραση να βυθίζεται στα χρώματα, που εναλλάσσονται απο το χρυσαφί, μέχρι το κόκκινο, το πορφυρό, το πράσινο, το κίτρινο, το γαλανό του ουρανού.

Κι απο την άλλη εγώ μοναχική και εορτάζουσα σε μια χώρα όπου με αποκαλούν Justine και δεν ακολουθούν το Ορθόδοξο εορτολόγιο. Μόνο ο Αλέξανδρος με ξυπνάει με φιλί κι ο Τέντ με μια αγκαλιά λουλούδια. Είναι και οι αμήχανοι φίλοι μου που δεν ξέρουν πώς να μου ευχηθούν. Και οι γονείς που τηλεφωνούν χαράματα μετά τη λειτουργία που τελεί ο πατέρας υπερ υγείας και ευλογίας.

Το όνομά μου με παραξένευε σαν παιδί, παραξένευε και τους φίλους μου. Επρεπε να το επαναλάβω πολλές φορές για να το καταλάβουν και να μπορέσουν να το προφέρουν σχεδόν σωστά, τις περισσότερες φορές με αποκκλίσεις και με λάθη.

Οι γονείς μου ανήμερα της γιορτής μου έστελναν καραμέλλες στο σχολείο για να υπενθυμίσουν πως γιόρταζα, όταν τα περισσότερα παιδάκια είχαν κανονικές ονομαστικές γιορτές και ήταν αυτονόητο το "Χρόνια Πολλά" .

Στα μικρά μου χρόνια ήταν βάρος το όνομά μου που η μαμά μου αρνήθηκε να περικόψει κατηγορηματικά. Ηταν και περηφάνεια γιατί ξεχώριζε απο τα άλλα. Ηταν το ίδιο με της νονάς της Ιουστίνης, που ερχότανε στη γειτονιά και έφερνε σακούλες γεμάτες σοκολάτες για όλους τους φίλους μου. Τη χαιρετούσαν τα κορίτσια και τα αγόρια με ενθουσιασμό τη μικροσκοπική αιώνια δεσποινίδα που φορούσε πάντα μαύρα και τελείωνε την ενδυμασία της με κάποιο παράξενο καπέλο τρυπημένο με φανταχτερή καρφίτσα. Στους δρόμους της Λευκάδας η διαφορετική της όψη και η απαρέγκλιτη συνοδός της, αποτελούσαν θέμα συζήτησης.

Η νονά Ιουστίνη ήταν αδελφή του μακαριστού Μητροπολίτη Λευκάδας Δωρόθεου, γι αυτό μου ενέπνεε δέος. Την παρατηρούσα με το ευθύβολο βλέμμα μου,κι εκείνη χαμήλωνε το δικό της. Προσπαθούσα να καταλάβω τί κρυβόταν κάτω απο το λευκό διάφανο δέρμα της, ποιές σκέψεις τριγυρνούσαν στο νού της. Εκείνη χάιδευε τα μαλλιά μου, τα φουστανάκια μου, με ρωτούσε με περιέργεια για το σχολείο και τις επιδόσεις μου.

Χρόνια Πολλά Ιουστίνη! μου έλεγε όταν την επισκεπτόμουν 2 Οκτώβρη στο Δεσποτικό κι ένα δάκρυ κυλούσε απο τα μάτια της. Ηταν η μόνη που πρόφερε το όνομά μου τραγουδιστά με εκείνη την προφορά της Ζάκυνθος, απ΄όπου προερχόταν.

Αργότερα, στην Αθήνα ως φοιτήτρια ,κανείς δεν ήξερε για τη γιορτή μου. Κι όμως πολλοί είχαν λατρέψει το όνομα μέσα απο την Ιουστίνη, την παράφορη ηρωίδα του Λόρενς Ντάρελ στο Αλεξανδρινό Κουαρτέτο. Αλλοι πάλι είχαν βουτήξει στην αμαρτωλή Ιουστίνη του ντε Σάντ.

Τότε κατάλαβα πως το όνομά μου είχε ένα ειδικό βάρος, που με σύνθλιβε σαν παιδί αλλά μου χάριζε μια μορφή ανάτασης και αυτοπεποίθησης στα χρόνια της ωριμότητας.

Με αγάπη απο το Μόντρεαλ