ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Friday, January 9, 2009

Η απομυθοποίηση του χιονιού

Αφιερωμένο εξαιρετικά στη φίλη και συνάδελφο Μαίρη Σάββα, που ήρθε κατενθουσιασμένη απο τις χιονισμένες διακοπές της. Με αγάπη

Οι φωτογραφίες είναι απο τη χθεσινή χιονόπτωση έξω απο το αστικό μου σπίτι στην καρδιά του Μόντρεαλ. Τίποτε δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Η πόλη μπουκωμένη στο κατάλευκο χιόνι μας!!!







Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Αυτό το χειμώνα ζούμε την απόλυτη λευκή παρουσία, καθώς το χιόνι σχεδόν κάθε εβδομάδα πέφτει αλύπητα απ΄άκρη σ΄άκρη σε όλο τον Καναδά κι εμείς γινόμαστε έρμαια της κακοκαιρίας. Για πρώτη φορά απο το Δυτικό Βανκούβερ μέχρι το Ανατολική Κεμπέκ ζήσαμε ολόλευκα συντονισμένα Χριστούγεννα.

Πολλοί Ελληνες φίλοι και φίλες απο την πατρίδα ζηλεύουν το χιονισμένο τοπίο και μας μακαρίζουν που ζούμε μέσα σ’ αυτό. Ομολογώ πως είναι όμορφο όταν το απολαμβάνεις στις διακοπές σου αλλα όταν γίνεται μια καθημερινή υπόθεση που σου δυσκολεύει τη ζωή , τότε αρχίζεις να έχεις τις ενστάσεις σου.

Προσωπικά λατρεύω το χιόνι, γιατί έχει τη δύναμη να απορροφά όλες τις σκέψεις μου, να μοιάζει με άγραφο χαρτί που με καλεί να βάλω τις πινελιές των ιδέων για να στολίσω το χώρο μου. Οι χιονισμένοι δρόμοι, τα δέντρα, τα σπίτια, οι κατάλευκες αυλές με βοηθούν στην αυτοαπομόνωση, που είναι η βασικότερη προϋπόθεση της συγγραφής.

Ετσι κλείνομαι πίσω απο τα τζάμια του σπιτιού και χάνομαι στο κατάλευκο χρώμα του χιονιού, που απορροφά όλους τους κραδασμούς, προσφέροντάς μου καταφύγιο και ορμητήριο για νέες συγγραφικές περιπέτειες.

Ομως ,ο κόσμος παλεύει να νικήσει το στοιχειό της χιονόπτωσης, που προκαλεί μύρια όσα δεινά επικαθήμενο σε μια πόλη, που επιμένει να λειτουργεί κανονικά. Εδώ δεν υπάρχει δικαιολογία για απουσία εξαιτίας του χιονιού, εκτός κι αν η θύελλα είναι υψηλού κινδύνου. Εδώ οι χιονοπτώσεις είναι καθημερινό φαινόμενο, το οποίο αντιμετωπίζεται με τη φυσικότητα της βόρειας πατρίδας.

Την ώρα που πέφτει απαλά το χιόνι, χιλιάδες αυτοκίνητα οδεύουν στους μεγάλους αυτοκινητόδρομους και βέβαια συνωστίζονται καθώς δε μπορούν να αναπτύξουν μεγάλη ταχύτητα γιατί γλιστρούν πάνω στη λευκή επίστρωσή του. Ετσι οι δρόμοι ξαφνικά πλημμυρίζουν απο κίνηση και οι οδηγοί προσπαθούν να δαμάσουν τα αυτοκίνητα, που είναι μεν εξοπλισμένα με χειμωνιάτικα λάστιχα αλλά ποτέ με αλυσίδες στα αστικά κέντρα, γι αυτό και πολλές φορές γλιστρούν.

Χειρότερη όμως είναι η στγμή της παρέμβασης των εκχιονιστικών μηχανημάτων, που σκορπούν τον τρόμο στην πόλη. Κατακίτρινα και απειλητικά, με τις μεγάλες δαγκάνες, βγαίνουν να καθαρίσουν κατα τη διάρκεια της χιονιάς, μπλοκάροντας την κυκλοφορία επιπλέον και συνωστίζοντας χιόνι στα πεζοδρόμια, γεγονός που καθιστά αδύνατη την κυκλοφορία των ανθρώπων πεζή.

Την ίδια στιγμή που τα μεγαλα εκχιονιστικά καθαρίζουν - πρώτα τις μεγάλες λεωφόρους και μετά του παράδρομους- μικρότερα μηχανήματα ασχολούνται με τον καθαρισμό των πεζοδρομίων, ενώ τεράστια φορτηγά καταφθάνουν στη μέση των οδών για να φορτώσουν το χιόνι, το οποίο θα πάει στις χωματερές μέχρι να λυώσει αργά και σταθερά περι τα μέσα καλοκαιριού.

Ετσι η πόλη γίνεται ένας τόπος αβάσταχτης κίνησης, με εκχιονιστικά και ανατρεπόμενα να πηγαινοέρχονται στις κύριες αρτηρίες, καθώς οι μικρότεροι δρόμοι καθαρίζονται με περισσότερη ηρεμία τις αμέσως επόμενες μέρες.

Στο μεταξύ, όσα αυτοκίνητα έμειναν στους δρόμους παρκαρισμένα σκεπάζονται με χιόνι και οι ιδιοκτήτες τους το πρωί παλεύουν να τα βρούν μέσα στο ομοιόμορφο λευκό. Οταν τελικά τα ανακαλύψουν, βγάζουν όλα τα εργαλεία για τον αποχιονισμό τους, τουτέστιν ξυστικά και σκούπες που θα ελευθερώσουν τα οχήματα απο το βαρύ λευκό φορτίο στα τζάμια και τους καθρέφτες. Αν όμως έχει πέσει πολύ χιόνι, τότε είναι αδύνατον να τα μετακινήσουν και πέφτει τρελλό ξεφτυάρισμα για να απελευθερωθούν οι τροχοί και να πάρουν μπροστά.

Κατα τις επόμενες μέρες και μετά τα πρώτα καθαρίσματα, ο δήμος βάζει πινακίδες με τις οποίες προειδοποιεί ποιές ώρες θα καθαριστεί και ποιά πλευρά του κάθε δρόμου. Πριν έρθουν τα εκχιονιστικά, σειρήνες με ουρλιαχτά προειδοποιούν τους ιδιοκτήτες των αυτοκινήτων να τα μετακινήσουν απο τα επίμαχα σημεία αλλοιώς θα τα σηκώσει το γνωστό φορτηγό και θα τα μεταφέρει σε πάρκινγκ με υψηλό πρόστιμο για την ανυπακοή!

Ετσι αρχίζει ο αγώνας των οδηγών να βρούν μια θέση να χώσουν το όχημα μέχρι να εκχιονιστεί ο δρόμος τους. Κι όταν τελικά, η πόλη επανέρχεται στο φυσιολογικό της ρυθμό έρχεται μια καινούρια χιονιά που ανατρέπει τα πάντα και συνεχίζεται το πανδαιμόνιο.

Πόσο μας ζηλεύετε τώρα;

26 comments:

Meropi said...

Να πω την αλήθεια Ιουστίνη μου κάπως έτσι το φανταζόμουν. Να τραβάς ένα Γολγοθά το πρωί πριν ξεκινήσεις για τη δουλειά. Μια ερώτηση μόνο έχω να κάνω. Δεν έχουν όλοι γκαράζ για τα αυτοκίνητα? Αφήνουν πολλά στους δρόμους???

Justine's Blog said...

Μερόπη αγαπημένη μου,
Τα περισσότερα αυτοκίνητα μένουν στου δρόμους, ιδιαίτερα στις παλιές περιοχές, που οι πολυκατικίες δεν είχαν εσωτερικά γκαράζ.
Ας πούμε στην ελληνική παροικία, η χιονόπτωση γίνεται ένα μαρτύριο. Οι άνθρωποι τραβιούνται επι εβδομάδες για να καθαριστούν οι δρόμοι τους κι όταν καθαριστούν, ξαναπέφτει το χιόνι.
Τέλος, μόνο τα προνομιούχα σπίτια έχουν γκαράζ, συνήθως μιάς θέσεως.Μην ξεχνάς πως εδώ τα αυτοκίνητα είναι πάνω απο δύο σε κάθε σπιτικό!
Εμείς ευτυχώς, αγοράσαμε σπίτι με κριτήριο το διπλό γκαράζ!
Το είχα δεί πως θα ήταν ανυπόφορη η κατάσταση αυτή, αν και οι Κεμεπκιώτες δεν διαμαρτύρονται. Πολλοί χρησιμοποιούν τα γκαράζ ως αποθήκες και αφήνουν στα πα΄ρκινγκ έξω απο τα σπίτια τα αυτοκίνητα, αλλά εκεί τουλάχιστον δεν τους σηκώνουν τα φορτηγά του δήμου για καθάρισμα!!!

pylaros said...

Αγαπητή μου Ιουστίνη,
Τα νέα από τη Νέα Υόρκη: Αύριο Σάββατο 10/1/09 περιμένουμε χιόνι μέχρι 8 ιντσες, οπότε κανονίζουμε και τις κινήσεις μας σύμφωνα με τον καιρό. Έτσι ανέβαλα μια προγραμματισμένη επίσκεψη στην Αστόρια στο γραφείο του Μάκη Τζιλιάνου, όπου συναντιώμαστε κάθε Σάββατο και τα λέμε όλοι εμείς που γράφουμε μαζί και ο Κονταρίνης.
Μετα από μια χιονιά το πρόβλημα είναι η οδήγηση και το παρκάρισμα στους στενούς δεύτερους δρόμους.
Αν κι έχω γκαράζ στο σπίτι ο στενός διάδρομος του γκαράζ είναι 75 πόδια εκεί είναι που πάντοτε μένω και γλυστρά το αυτοκίνητο.
Ο νόμος εδώ υποχρεώνει τους ιδιοκτήτες σπιτιών 4 ώρες αφότου σταματήσει να χιονίζει να καθαρίσουν το πεζοδρόμιό τους, αλλά σου απαγορεύει να ρίξεις το χιόνι στον δημόσιο δρόμο.
Οπότε το μαζεύεις σε μια γωνιά και περιμένεις να λυώσει...
Η αλήθεια είναι ότι όσο πιο λευκό, είναι το τοπίο, όσο πιο πολύ λάμπει το χρώμα της αγνότητας τόσο πιο πολά προβλήματα δημιουργεί.

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

La Gigi said...

αγαπημένη μου που μου έδωσες τεράστια χαρά με το μέηλ σου απόψε!
εγώ ξέρεις πως δεν ζηλεύω καθόλου αυτές τις καταστάσεις. μου αρέσει το χιονάκι αλλά να βρισκόμαστε μόνο όταν θέλω εγώ, κανένα Σαββατο για ολοήμερο απρε στις επιβλητικές κορυφές των Άλπεων ας πούμε :)
ευτυχώς εδώ κάτω εμάς μας προστατεύει το βουνό μας και η λίμνη μας και τετοιο πράγμα δεν έχουμε, αλλά ποτέ δεν ξέρεις..
Σε φιλώ πολύ

δεσποιναριον said...

Απομυθοποιησα τα χιονια Καναδεζα μου απο την πρωτη κιολας χρονια που εζησα στην Αμερικη. Ερριξε τοσο χιονι τον Γεναρη και εμεινε στρωμενο στις αυλες μεχρι τον Απριλη. Τρεις μηνες ασπρο βλεπαμε. Απιστευτα κουραστικο. Χιονα χορτασαμε και στη Γερμανια οπου τα πρωινα ψαχναμε να δουμε κατω απο ποιο βουναλακι ειναι το δικο μας αυτοκινητο. Εδω ευτυχως ο χειμωνας ειναι πιο ηπιος, αντε να ταλαιπωρηθουμε 3-4 μερες καθε χρονο.
Χμ, Γεναρης ειναι ε; ωραια σε 3 μηνες θα εχουμε ανοιξη! Σε φιλω.

Phivos Nicolaides said...

Πέφτει το χιόνι, πέφτει απαλά... να όμως που είναι και αυτό χρήσιμο. Όσο για τις δυσκολίες, δεν υπάρχει σημείο της Γης που να μην έχει τα δικά του προβλήματα, καιρικά ή άλλως πως!!!

Μηθυμναίος said...

Καλημέρα από Αθήνα, πλέον!
Έμεινα για 24 ημέρες στη Βοστόνη και χάρηκα χιόνι!!!
Έτυχε να περάσω 2 χιονοθύελλες κι έμεινα έκπληκτος από την ομορφιά του τοπίου αλλά και το πως τίποτε δεν ακινητοποιήθηκε. Τα μηχανήματα καθάριζαν τους δρόμους και συσσώρευαν το χιόνι στις άκρες. Δεν είδα αυτοκίνητα με αντιολισθητικές αλυσίδες ούτε ξεφωνητά στην ΤV. Συνειδητοποίησα πως εκεί δεν ήταν Ελλάδα… Όλα ήταν κανονικά... και το χάρηκα!!!

panathinaeos said...

παλλευκο λευκο!
καταθετω τεσσερις εμπειριες:
1. Σικαγο, προαστια: εχω περασει τρια Χριστουγεννα στην μικρη προαστιακη πολη με τον θειο Γιωργο. Μια φορα την παραμονη των Χριστουγεννων ειχε τετοια θυελλα που την αλλη μερα ξυπνησαμε με 3 ποδια (1 μετρο) χιονι. Πηραμε τα φτυαρια να ανοιξουμε την εισοδο του γκαραζ (εκει κανεις δεν παρκαρει στο δρομο, μονο οι επισκεπτες) και μετα στην οροφη για να μην παγωσει το χιονι και δημιουργησει αλλα προβληματα.
2. Μιννεαπολη: τρεις χειμωνες με -20 και χιονακι τρελλο. Το γκαραζ του συγκροτηματος ηταν υπαιθριο. Οδηγουσα τοτε ενα σαραβαλο που ομως κυλουσε. Οι αλλοι ενοικοι βαζανε στο ψυγειο του αυτοκινητου θερμανση συνδεοντας μια συσκευη με παροχη στο κτηριο. Το σαραβαλο μου ηταν ανενταχτο. Περασε τρεις σκληρους χειμωνες ετσι, και καθε πρωι ξεκινουσε. Μονο μια φορα ξεμεινα, οταν παγωσανε τα λαδια της μηχανης. Ανοιξα το καπω, εβαλα ενα λιτρο και μετα απο μιση ωρα ημουνα στο δρομο γλυστρωντας σαν τρελλος και πανευτυχης.
3. πολιτειακος δρομος Μιννεαπολη - Σικαγο με χιονοθυελλα: τρελλες γλυστρες, ορατοτητα μηδεν, το υπεροχωτατο ηταν οτι ολοι σταματησαν κι εγω πηγαινα με το σαραβαλο, στο φρασκο χιονι, ακουγοντας τα εξ αμαξης απο την τοτε συμβια...εις πεισμα ολων εφτασα ατσαλακωτος, στην ωρα μου για τρικουβερτο βραδυνο γευμα.. σημειωνω οτι το αυτοκινητο φορουσε λαστιχα χειμωνα που ηταν σε αριστη κατασταση - χωρις αυτα δεν θα εφτανα ποτε
σημειωνω επισης οτι στας ΗΠΑ δεν φορουν στα αμαξια αντιολισθητικες αλυσιδες, παρα μονον λαστιχα χειμωνος
4. Μοντρεαλ με βαρυ χιονια, οπου δεν οδηγουσα μεν, ομως ολα λειτουργουσαν στην εντελεια! μεχρι που κυκλοφορησα και μετα τα μεσανυχτα στην ερημη πολη, με ταξι που ηρθε μετα απο κληση σε 5 λεπτα!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ Στην μνημη μου η χειροτερες μερες ηταν οταν το μεσημερι η θερμοκρασια ηταν σχεδον μηδεν, οποτε λιωνανε λιγο τα χιονια, και το βραδυ επεφτε πολυ κατω, οποτε το επομενο πρωι η πολη ηταν χιονοδρομιο! Η οποιαδηποτε αποπειρα οδηγησης σε τετοιες συνθηκες ηταν στοιχημα με τον μοιρα!

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Γαβριήλ,
Πολύ λυπούμαι που θα ακυρωθεί η μεσημεριανή συνάντηση της παρέας λόγω χιονόπτωσης στη Νέα Υόρκη, που ξέρω πως σπέρνει τον απόλυτο πανικό.
Μέινετε μέσα να απολαύσετε το χιονάκι άσπρο κι απαλό να πέφτει!

Justine's Blog said...

Α! βρε Μελισσάκι,
Τι τυχερό που είσαι να χαίρεσαι τις χιονισμένες Αλπεις σε αχιόνιστη πόλη! Κι εγώ θα γούσταρα να είμαι στο βουνό με χιόνια για το απρέ που λέγαμε, αλλά μετά να έρχομαι στην πόλη με φυσιά χρώματα.
Η ανία του χιονιού τραβάει πολύ φέτος!
Φιλάκια και θα σε ενημερώσω για τα σχέδια!!!

Justine's Blog said...

Δεσποινάκι μου,
Πόσο με καταλαβαίνεις, αλλά και σε σένα φαντάζουν τα χιόνια ρομαντικά γιατί τώρα ζείς στη Νότια Ουάσιγκτον. Πραγματικά, είναι ιδανικές οι καιρικές συνθήκες εκεί κάτω. Κι εγώ περιμένω την άνοιξη αλλάπάω και τη συναντώ στην Ελλάδα το Μάρτη γιατί εδώ θα σκάσει μύτη κατα Μάιο!!!
Φιλιά σαββατιάτικα

Justine's Blog said...

Αγαπητέ μου Φοίβο,
Ομολογώπωςτο χιόνι είναι χρήσιμο κυρίως στις καλλιέργειες. Μόλις λύση η φύση ανθίζει σε μια μέρα.
Αλλά το χιόνι στις πόλεις , μάλλον δυσκολίες προκαλεί.
Αύριο θάχουμε κι άλλη θύελλα για να μην ξεχνιόμαστε!

Justine's Blog said...

Στρατούλη μου,
Επέστρεψες στο κλεινόν άστυ γεμάτος χαρούμενες εντυπώσεις απο τα χιόνια της Βοστώνης; Πολύ χαίρομαι που το καταδιασκέδασες, γιατί βέβαια ήταν το απόλυτο στόλισμα για Χριστουγεννιάτικο τοπίο.
Οσον αφορά στην ομαλότητα της λειτουργίας της πόλης, είναι φυσικό να συμβαίνει, αφού όι χιονοπτώσεις είναι καθημερινά φαινόμενα και δεν μπορούν να παραλύουν οι τόποι επι μήνες. Η Αθήνα δεν έχει λόγο να διαθέσει εκατομμύρια ευρώ για να αγοράσει εκχιονιστικά που θα χρησιμοποιούνται μια φορά την τριετία!
Να περάσετε υπέροχα στην ανοιξιάτικη Αθήνα σας!!!

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Παναθήναιε,
Τί ρομαντικές αναμνήσεις απο το βορειαμερικάνικο χιόνι! ΄Και το σαραβαλάκι που΄ποτέ δεν έμεινε κι αυτό η τολμηρή νιότη το οδηγούσε, θα συμφωνείτε.
Και αντιμετώπιζε τις χιονοθύελλες, τις μάσαγε κυριολεκτικά, επειδή ακριβώς ήταν σραβαλάκι και δεν φοβόσασταν μήπως χαλάσει!
Πάντως, αν ζούσατε τελικά στο Σικάγο ή στη Μιννεάπολη σήμερα, μετα απο χρόνια συσσωρευμένου χιονιού άλλα θα λέγατε, ναί;
Σαββατιάτικες καλημέρες με τρελλά μπιλοζίρια αυτά που κάνουν τους δρόμους πατινουαρ!

δεσποιναριον said...

Καλα με αγχωσε ο παναθηναιος! Μια φορα ξεμυτισα απο ενα καταστημα και τι ναδω! ερριχνε του σκοτωμου. Ηδη ειχε αρχισει να το στρωνει αλλα οπως το παταγανε τα προηγουμενα αυτοκινητα και παγωνε αμεσως ηταν δραμα. Μια αποσταση 5 μιλιων την εκανα 2 ωρες. Οταν εφτασα σπιτι και μπηκα στο γκαραζ ξεσπασα σε λυτρωτικα κλαμματα. Τοσο φορτισμενη ημουν. Σε αλλη περιπτωση κολαω στην ανηφορα και δε παει πουθενα.. στη μεση του δρομου. Ενα ασπρο ταχυδρομικο γλυστραγε καταπανω μου . Κατατρομαξα, βγηκα εξω μη με παρει κι εμενα σβαρνα. Ευτυχως τελευταια στιγμη με περασε ξωφαλτσα. Ενα τρακ με αλυσιδες με εδεσε και ξεπερασα την ανηφορα. Μετα απο αυτο προτιμω το τελεκομιουτινγκ οταν δω.. νιφαδα. Το χειροτερο μου ομως ηταν γλυστρα απο μπλακ αϊς, δε φαινοτανε τιποτα νυχτιατικα, βρεθηκα στο πλησιον δασος αλλα ευτυχως δεν εγινα.. ξωτικο! Καλημερουδια.

Penelope said...

Ioυστινάκη μου τι γίνεται κορίτσι εκεί πάνω 'τι΄ναι τουτο' !!! Κατάλαβα τι να σου πω αυτές οι εξτριμ καταστασεις είναι πολύ δύσκολες... Σου στέλνω φιλιά από ηλιόλουστη παραλία χχ :)
p.s ή μια στην ανατολή και η αλλή στη δύση

Justine's Blog said...

Δεσποινάκι μου,
Κι εγώ κοκούνινγκ κάνω όταν δώ νιφάδα και γράφω σαν τρελλή. Η καλύτερή μου για τα συγγραφικά μου δρώμενα!
Αλλά οι παγωμένοι δρόμοι και τα μπλάκ σποτς είναι κανονική κατρακύλα. Απορώ πώς ο Παναθήναιος τρελλαίνεται με τα πατινουάρ. Μήπως να τον ΄καλέσουμε για τρελλές γκλισάντς , που λένε και οι Γάλλοι μας;
Πάω έξω γιατί έχει ήλιο έστω και με μπιλοζίρια και δεν θέλω να χάσω τη βόλτα. Αύριο πάλι τα κεφάλια μέσα με χιονοθύελλα!
Φιλάκια

Justine's Blog said...

Πηνελόπη μου,
Ζηλεύω την παραλία και την ηλιοφάνεια στον τόπο σου. Αλλά κι εσύ λίγα χιονάκια ψέυτικα ΄τα γεύτηκες, έτσι δεν είναι;
Θα πάμε αργότερα για βουτιές στην Καραϊβική. Είναι το μάστ της δραπέτευσης του χειμώνα.
Φιλάκια με πάγο και χιόνι για να σας δροσίσω

Φωτεινή S said...

Η πλήρης απομυθοποίηση!
Εγώ είμαι κρυουλιάρα και δεν μ' αρέσει καθόλου ο χειμώνας.
Στο Ρέθυμνο χιονίζει μια φορά στα δέκα χρόνια, που λέει και το τραγούδι (1000 χρόνια λέει, αλλά τέλος πάντων).
Ρίχνει μια-δυο μέρες χιόνι, ασπρίζει και η παραλία, βγάζουμε τις φωτογραφίες μας και μετά πάλι θερμοκαρασίες φυσιολογικές, πάνω από 10 βαθμούς. Ηλιοφάνεια...τουλαχιστον 300 μέρες τον χρόνο.
Φιλάκια βροχερά σήμερα!

Penelope said...

Ακόμα αναρωτιέμαι τι ήταν αυτά τα άσπρα παγωμένα που έπιασα (τόσο artificial λέμε! Ο ήλιος είναι ξελογιάστρης, δεν μπορούμε να συγκεντρωθούμε, σουρτουκεύουμε συνεχως... Να πας, να πας που λέει και το τραγούδι στη καραβαικη χχ

paramythou said...

Αργησα λίγο αλλά έφθασα κι εγώ στην παρέα σας! Ιουστινάκι μου γλυκό, χιονισμένο και πάλλευκο, σ’ ευχαριστώ για την όμορφη έκπληξη. Το χιονάκι, συμφωνώ με κάποιους απο τους φίλους εδώ, δημιουργεί δυσκολίες, αλλά λειτουργεί τόσο εξαγνιστικά, που είναι καλοδεχούμενο πάντα! Είναι κάθαρση. Σαν το eraser στον υπολογιστή. Δεν απομυθοποιείται ότι κι αν μου λες. Για μένα παραμένει μύθος όπως για τα μικρά παιδιά. Στην Ελλάδα γινόμαστε μίζεροι αν χιονίσει παραπάνω απο λίγες ώρες, γιατί τίποτε δεν λειτουργεί. Εγώ κρατώ την καλή πλευρά της ιστορίας. Την ανεμελιά, τη βελούδινη αίσθηση, την απαλότητα, τα γέλια των παιδιών που βουλιάζουν μέσα του και τη λευκή σελίδα που μας προσφέρει, έτοιμη να δεχτεί καινούργιες ιστορίες, για μικρούς και για μεγάλους....

Justine's Blog said...

Φωτεινούλα μου,
Πραγματικά είναι τρομακτικό το κ΄ρυο για μας τους μεσόγειους, που δεν το γνωρίζουμε. Και οι συνήθειες του χιονιού είναι εντελώς διαφορετικές στα παγωμένα κλίματα.
Ωστόσο μαθαίνει κανείς να ζεί και να απολαμβάνει τα πάντα. Η μαμά μου απορεί πώς εγώ κάνω βόλτες στην παγωμένη λίμνη με -20 γιατί ήμουν πολύ ευαίσθητο και κρυουλιάρικο παιδί. Αλλά όλα μαθάινονται κι όλα αγαπιούνται, ακόμη και το κρύο αν είσαι καλά μέσα σου.
Φιλιά με ήλιο

Justine's Blog said...

Πηνελόπη μου,
Ηθελα να πάω στο Ντουμπάι να δώ το τεχνητό χιόνι σε εμπορικό κέντρο! Δηλαδή αυτό είναι το άκρον άωτον του ανρθώπινου παραλογισμού.
Εσύ σουρτούκιασε και κάνε τις βουτιές σου να μας δίνεις αισιοδοξία. Κι εγώ ψάχνω για ημερομηνία να πάω στο Νότο.
Προς το παρόν πα΄λι Ευρώπη με βλέπω.
Φιλάκια

Justine's Blog said...

Μαίρη αγαπημένη,
Εγινες μπλόγκερ για να μπείς στην παρέα μας; Μακάρι να ανοίξεις το διαμέρισμά σου να σε γνωρίσουν οι φίλοι μου εσένα και τα υπέροχα παιδικά βιβλία σου.
Ναι, το χιόνι εξαγνίζει και απορροφά τους κραδασμούς. Είναι απαλό για μικρούς και μεγάλους, αλλά η καθημερινότητά του στην πόλη δεν είναι το καλύτερο.
Κι εγώ συμφωνώ πως υπερβάλλουν οι Ελληνες που θυμώνουν όταν καμιά φορά χιονίσει και η πολιτεία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Αλλά έτσι είναι οι συμπατριώτες, διαλύουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον.
Πολλά φιλιά. Σε λίγο πάω για βόλτα στη λίμνη με -20 έξω. Κι όμως το βλέμμα βυθίζεται στο λευκό και φορτώνει!

Dennis Kontarinis said...

Καλή μου φίλη.
Σε συμμερίζομαι διότι κάθε πρωί έχω διανομή των εγγονιών μου στα σχολεία. Και άντε όταν το κρύο είναι δυνατό να βάλω μπρος το σαραβαλάκι που δεν παίρνει ούτε με μανιβέλα. Άστα. Εγώ να αγωνίζομαι, ο κόσμος να με κοιτάζει και τα πιτσιρίκια να παρακαλάνε να μην πάρει μπρος. Μεγάλο βάσανο ο χειμώνας. Σβύνω μιά- μιά τις μέρες σ΄ένα ημεςρολόγιο που έχω πάνω στο γραφείο μου. Που θσα παει; Θα φύγει.
Νάσαι καλά
Ντένης

Justine's Blog said...

Κύριε Ντένη μου,
Σας καταλαβαίνω απόλυτα. Πάντως, ωραία τα πιτσιρίκια που παακαλάνε να μην πάρει μπροτα το αυτοκίνητο. Κανονικά παιδιά. Ο γιός μου παρακαλούσε να χιονίσει για να κλείσουν τα σχολεία, αλλά εδώ ποτέ δεν κλείνουν. Κι όλο απογοητευόταν. Στο τέλος, τον λυπόμουν και τον κρατούσα σπίτι με τις μεγάλες χιονιές. Δεν άντεχα να τον βλέπω χαράματα στο παράθυρο να κοιτάζει...
Τελικά σας άσπρισε κι εσάς;
Καλή άνοιξη τώρα. Εγώ δραπετεύω συνεχώς για να μη σβήνω μέρες! Πόσες να σβήσω επιτέλους!