Στην Ελβετική Ριβιέρα

Επι τω Αγίω Βαλεντίνω


Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους και όσες είναι ερωτευμένοι με τη ζωή και τις μικρές καθημερινές ομορφιές της, όπως δηλαδή τη Μελισσούλα



Υγρή θέα απο το ξενοδοχείο στο Μοντρώ


Η αίθουσα του ξενοδοχείου ήταν μαγική αλλά το πρωινό απογοητευτικό!


Με Τέντυ πίνουμε στην υγειά της Μελισσούλας ρόζ σαμπάνια



Τα μεγαλοπρεπή ξενοδοχεία της Ελβετικής Ριβιέρας



Ρόζ σαμπάνια και ασορτί μακαρόν με τη Μελισσούλα, οπαδό του έρωτα για τη ζωή



Σο συγκρότημα του Κέντρου Ορθοδοξίας στο Champesy



Οι Δυτικές Αλπεις την ώρα της αυγής



Το περίφημο Λευκό Ορος των Αλεπων


Στο τούνελ που διασχίζει τα σωθικά του Mont Blanc

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Την έβλεπα απο καιρό να ποστάρει μικρές υπέροχες πολυτέλειες στο ιστολόγιό της κι έλεγα μέσα μου πως έπρεπε να τη συναντήσω στα μέρη της για να μεταλάβω των λαμπρών μυστηρίων της Ελβετικής Ριβιέρας.

Αν και ο δρόμος με είχε πάει πλειστάκις στη Ζυρίχη, ποτέ δεν είχα κατορθώσει να περάσω στη δυτική πλευρά της Ελβετίας, λόγω αυτής της επαναλαμβανόμενης και αδιάκοπης έλλειψης χρόνου.

Ετσι, μετά τις πρόσφατες δουλειές στο Μιλάνο, πήραμε το δρόμο για την Ελβετία διασχίζοντας την καρδιά του επιβλητικότερου όρους των Αλπεων, του περίφημου Λευκού Ορους ή Mont Blanc κατα το ευρωπαϊκότερο. Αριστερά και δεξιά στον αυτοκινητόδρομο ξεπρόβαλλαν οι χιονισμένες κορυφές των Αλπεων παίζοντας τρελλά παιχνίδια με τις ηλιαχτίδες.Το θέαμα μας έκοβε την ανάσα, καθώς το ύψος και το απόκρημνο των βουνοκορφών είναι μια μοναδική εμπειρία παρατήρησης.

Διασχίζοντας το τούνελ του Λευκού Ορους επι 15 χιλιόμετρα ,χωθήκαμε στη σκοτεινιά του ορεινού όγκου, που η ανθρώπινη μαεστρία έχει μετατρέψει σε αυτοκινητόδρομο. Κι ύστερα ξαναβγήκαμε στον ηλιόλουστο δρόμο των γαλλικών χωριών, όπου ένας άλλος αέρας έπνεε.

Οδηγώντας κατα μήκος της λίμνης της Γενεύης, φτάσαμε το απόγευμα στο Μοντρώ, όπου έμεινα άναυδη με την πολυτέλεια της μικρής ελβετικής πολίχνης αλλά και την απίστευτη φυσική της θέση. Χτισμένη ακριβώς στην όχθη της λίμνης Λεμάν έχει θέα προς τις κορυφές των Αλπεων, που παίζουν μέσα στα σύννεφα άλλοτε αποκαλύπτοντας τις χιονισμένες κορυφές τους κι άλλοτε κρύβοντάς τις ζηλότυπα.

-Αυτή η πόλη μου θυμίζει τις Κάννες αναφώνησα , παρατηρώντας την πολυτέλεια των ξενοδοχείων, τα περίτεχνα κτίρια της Ριβιέρας, τις συγκλονιστικές βίλες και τους πύργους κατα μήκος της πολίχνης.

Μείναμε σε ένα ξενοδοχείο των αρχών του περασμένου αιώνα με θέα τη λίμνη. Η βροχή έπεφτε απαλή και σκοτείνιαζε το τοπίο κρύβοντάς μας τις κορυφές. Αλλά κι εμείς παίζαμε κρυφτούλι με τον ήλιο, που ξεπρόβαλε δειλά και ανομοιόμορφα ώρες και στιγμές.

Τακτοποιηθήκαμε και τηλεφωνήσαμε στη Μελισσούλα, που μας περίμενε διακριτικά ανυπόμονα στο λιτό διαμερισματάκι της με θέα την απόλυτη λίμνη. Είχε παγώσει ρόζ Moet et Chandon στο ψυγείο. Την άνοιξε με τη λεπτότητα ενός επαγγελματία χωρίς να ακουστούν τα κράχ και τα πούφ. Στο τραπέζι περίμεναν τα πολύχρωμα μακαρόν απο το γαλλικό La Duree μεταφυτευθέν στη Λωζάννη. Η παγωμένη γεύση της σαμπάνιας στον ουρανίσκο και οι εκπληκτικές τριανταφυλλένιες και αγριομουρένιες μυρωδιές των μακαρόν μας προετοίμασαν για το δείπνο.

Η Μελισσούλα μας είχε κλείσει στη Λωζάννη στο Καϊζέν , ένα καινούριο πολύβουο ρεστοράν με κουζίνα φιούζιον, τουτέστιν με αναμειγμένες γέυσεις απο διάφορες περιοχές του κόσμου . Τα πιάτα είχαν ωραία λεπτεπίλεπτη παρουσίαση. Απογοητευτικό ήταν το σούσι, αλλά το ριζότο με αστακό του Τέντ ήταν εκπληκτικό. Επίσης, τα μπριζολάκια αρνιού της Μελισσούλας φαινόνταν υπέροχα. Εγώ έμεινα έκπληκτη γιατί έφαγα πλευρά βωδινού πολύ καλύτερα ψημένα απο ό,τι στην Αμέρικα, που θεωρείται και σπεσιαλιτέ.

Την άλλη μέρα ήρθε η Μελισσούλα στο ξενοδοχείο και απολαύσαμε θέα με μπράντς. Ανάμεσα στις ελαφρές νιφάδες του χιονιού παρατηρούσαμε τους ποδηλάτες και τους δρομείς να απολαμβάνουν φυσικές ασκήσεις στο κρύο, απτόητοι απο την ελαφρά κακοκαιρία. Η Μέλισσα μας μάζεψε ξαφνικά γιατί αντελήφθηκε πως ο καφές του ξενοδοχείου ήταν στιγμιαίος και μάλιστα Νεστλέ, του εργοστασίου στο οποίο εργάζεται.

Με το χιόνι να πέφτει απαλά κατεβήκαμε παίρνοντας τον παραλίμνιο δρόμο προς το Chambesy,όπου βρίσκεται το Παγκόσμιο Κέντρο της Ορθοδοξίας. Μόλις είχε τελειώσει η ελληνική ορθόδοξη λειτουργία στο νεωτεριστικό ναό του Κέντρου. Ο ιερέας π. Κοτρώτσιος που λειτουργεί εκεί απο τη δεκαετία του 70 μας περιήγησε στο ναό, που είχε χτιστεί με δωρεές της οικογένειας Λαιμού.Πολύ τσιμέντο και γεωμετρικές γραμμές για ένα ορθόδοξο ναό, σκέφθηκα. Μια καλοντυμένη κυρία στο προαύλειο μας μίλησε για του 2500 Ελληνες που ζούν στην περιοχή της Γενεύης και για τις ορθόδοξες εκκλησίες που συνυπάρχουν στο Champesy.

Ο νούς μου πήγε στις αφηγήσεις του αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος, ο οποίος έζησε στη Γενεύη κι εργάσθηκε στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών αλλά και στο Ορθόδοξο Κέντρο του Champesy. Στη σκέψη μου ήρθαν μέρες ζωντάνιας και πνεύματος για την παγκόσμια Ορθόδοξη Κοινότητα με μεγάλες τότε ελπίδες για το άνοιγμα της Ορθοδοξίας. Ο πρώην μητροπολίτης Ελβετίας Δαμασκηνός είχε παρευρεθεί στη θεία λειτουργία, αλλά δυστυχώς μόλις είχε αποχωρήσει κι έτσι έχασα την ευκαιρία να γνωρίσω δια ζώσης έναν απο τους πρωταγωνιστές της «Μοναξιάς Ενός Ασυμβίβαστου», του βιογραφικού βιβλίου για τον Αρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα.

Η συνέχεια στο επόμενο...