Η καταδίκη του ανδρικού γένους

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Για τη Σόνια Ζαχαράτου έχω ξαναγράψει στο μπλόγκ. Είναι μια κυρία της δημοσιογραφίας, η οποία έχει υπηρετήσει το επάγγελμά μας με τρομερή αξιοπρέπεια και ταλέντο επι χρόνια.

Την ανακάλυψα πάλι μέσα απο την καινούρια μας απασχόληση με τα μεγάλα κείμενα, αυτά που φυλακίζονται σε εξώφυλλα και γίνονται βιβλία. Αυτό το καλοκαίρι εκδόθηκε η νουβέλα της «Τρείς Νύχτες του Αυγούστου και Μια Μέρα» απο τα Ελληνικά Γράμματα. Είχε την καλοσύνη να μου το στείλει το δύσκολο και σκληρό βιβλίο της, που διαβάζεται όμως με μιαν ανάσα.

Η Σόνια με εξέπληξε με τη γραφή της. Εμεινα άναυδη απο τη σκληρότητα της νουβέλας της, η οποία εστιάζεται στο απύθμενο είναι της σεληνιασμένης Ανέζας, που φορεί το δαχτυλίδι της μητέρας της τις νύχτες του Αυγούστου και τις μετατρέπει σε κόλαση για τους άντρες. Η μάλλον σε σφαγή για το αντρικό γένος.

Ναι, η Ανέζα παρότι παρουσιάζεται ως μια γυναίκα σε ερωτικά παραληρήματα με άγνωστους άντρες, τελικά γίνεται η εκδίκηση του αντρικού επεκτατισμού στη γυναικεία σάρκα. Βγαίνει στους δρόμους βραδιές πανσέληνου του Αυγούστου για να εκδικηθεί τα αρσενικά, που χαρίζουν ηδονή μέσα απο σωματική βιαιότητα. Ο έρωτας δεν είναι πιά παιχνίδι, είναι ένα στάδιο για την κάθαρση που επέρχεται μόνο μέσα απο τη στυγερή δολοφονία.

Στο βιβλίο, που ο παραληρηματικός του λόγος είναι διανθισμένος με λυρικές φράσεις και ρομαντικές σκηνές παρά το αποτρόπαιό τους, η Σόνια Ζαχαράτου παραμορφώνει όλους τους άντρες , απο τον υπομονετικό Βαλέ μέχρι τους εφήμερους εραστές θύματα, μέχρι τον φρικαλέο μπάτσο, σε ανδρείκελα στα όποία αξίζει μόνο ο θάνατος.

Η Ανέζα της μετατρέπει το μόνιμο εραστή της σε ερμαφρόδιτο γύναιο, το μπάτσο σε κρυφό ομοφυλόφιλο, τους τυχαίους εραστές της σε χυδαίους λιγούρηδες. Τους μεταμορφώνει σε πλάσματα, που οφείλουν να πάψουν να υπάρχουν για να καθαρίσει ο τόπος.

Κι όμως, ενώ όσο πορεύεται η ιστορία τόσο πιό άγρια γίνεται, το κείμενο σε κρατάει δεμένο στο άρμα του, γιατί η γλώσσα έχει μια απίστευτη ροή και μια ποιητικότητα μέσα στη σκληρότητα και τον απόλυτο μηδενισμό της ανδρικής ύπαρξης.

Πρέπει να πώ ότι είναι ένα βιβλίο για πολύ γερά νεύρα, που προσωπικά μου άρεσε γιατί κράτησε ζωντανές τις αισθήσεις μου μέχρι το τέλος, αφήνοντάς μου μια αίσθηση πως η Σόνια Ζαχαράτου ήθελε να πεί κάτι για τα σκουπίδια που ξεβράζουν οι παραλίες και στιβάζονται στις μνήμες, κάτι για το συσσωρευμένο θυμό των γυναικών, κάτι για την αγάπη που έχει χαθεί απο τη βιαιότητα και το σκουπιδομάνι των ανθρώπων.

Καλό βιβλίο για εκλεκτικούς αναγνώστες με διάθεση να ψάξουν και να ψαχτούν.


Της Σόνιας Ζαχαράτου


Από τις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα»
Το δεύτερο πεζογραφικό έργο της Σόνιας Ζαχαράτου είναι μια νουβέλα – θρίλερ με ψυχολογικές προεκτάσεις.

Μια γυναίκα μεγαλώνει με τα παραμύθια ενός δακτυλιδιού, αλλά μετατρέπει τα παραμύθια σε εφιάλτες.

Μια γυναίκα, μια προφητεία. Μία γυναίκα, δύο φόνοι.

Η Ανέζα λεηλατεί την ψυχή της, παίρνει τους δρόμους του φεγγαριού, ερωτεύεται, ποθεί, πονά, ματώνει, ματώνεται, καταστρέφει και αυτοκαταστρέφεται, ελευθερώνει τα πλέον ζοφερά ένστικτά της. Επιλέγει την πιο ιδιότυπη «αποχώρηση» παίρνοντας μαζί τον αγαπημένο της και κλείνοντας τον κύκλο της προφητείας.

Άραγε, τιμωρεί τους νεκρούς της προσφέροντας θυσίες, αυτοτιμωρείται ή εξορκίζει το θάνατο;
Τι την οδηγεί στο σκοτεινό ταξίδι της και στην προσωπική της κόλαση;

Πώς μπορεί να εξαγνισθεί και να κερδίσει την παντοτινή αγάπη;

Όλα συμβαίνουν στα μέσα του Αυγούστου, σε τρεις νύχτες και σε μία ημέρα. Πώς χάνονται όμως από τη ζωή της οι ενδιάμεσες δύο ημέρες;

Η Σόνια Ζαχαράτου είναι δημοσιογράφος και συνεργάζεται με τo περιοδικό «ΒΗmagazino», με ειδικότητά της κεντρικές συνεντεύξεις και θέματα. Υπήρξε διευθύντρια στα περιοδικά «ΕΙΝΑΙ» και «7 ΜΕΡΕΣ TV». Στο παρελθόν παρουσίασε τηλεοπτικές εκπομπές στην ΕΡΤ, μεταξύ των οποίων και την πολιτιστική εκπομπή «Οι τέχνες είναι 7». Το 1998 είχε εκδώσει τα ποιητικά πεζογραφήματα «Πανσέληνος παρά κάτι» (εκδ. «Αστάρτη»).